Schicksal in den Bergen

Auf dem Weg zum Ruhm

Wenn man nichts mehr zu verlieren hat, kann man alles riskieren und jeden Berg besteigen, den man will. Um wieder aufzustehen, muss man erst einmal den Tiefpunkt erreichen. Georg und Florian hatten das Gefühl, dass dies der Moment in ihrem Leben war, um sich zusammenzureißen und zu bekommen, was sie wollten. Im Morgengrauen des nächsten Tages, nachdem die Brüder aus dem Polizeigewahrsam entlassen worden waren, packten sie ihre Kletterausrüstung ins Auto und machten sich auf den Weg zur Käseralpe, dem Ausgangspunkt ihres Aufstiegs. Als Ziel wählten sie alle vier Gipfel der Höfats1, die sie noch vom gemeinsamen Klettern mit ihrem Vater kannten. Allerdings wollten sie nicht, wie bei Bergsteigern üblich, zuerst nach Westgipfel durch die Wanne bergsteigen, um alle vier Gipfel in einem Aufstieg zu erreichen, sondern die Brüder wählten eine ambitioniertere Route über den West-Süd-Grat und den Zweiten Gipfel. Dann die beliebte Scharte zwischen Mittel- und Ostgipfel, und am Ende blieb ihnen nur noch der Westgipfel. Indem sie von Ost nach West gingen, kehrten die Brüder die Route um und erschwerten sich gleichzeitig die Überquerung. In dieser Richtung lag eine gewisse Symbolik – sie brachen bei Sonnenaufgang auf und erwarteten, ihr Ziel bei Sonnenuntergang zu erreichen. Sie hatten es eilig, alles, was unter ihnen lag, weit hinter sich zu lassen. Da sie nichts hatten, waren sie gezwungen, sich endlich zu schätzen.

Als Georg und Florian in die Berge gingen, erkannte Sebastian, dass sie nicht mehr zurückkommen würden. Es war eine Expedition, die nicht ihren Fähigkeiten entsprach. Sie hatten nicht genügend Erfahrung und Vorbereitung für eine solche Route. Selbst wenn sie ihr Ziel erreichten, würden sie nicht in der Lage sein, wieder herunterzukommen. Er kletterte mit ihnen und er kannte ihre Schwachstellen, wie kein anderer. Dem jüngeren Sohn fehlte es an Entschlossenheit, und der ältere Sohn konnte mit Stress nicht umgehen, was sie beide unter extremen Umständen zum Scheitern verurteilte. Von dem Moment an, als er den Plan ihrer Route auf dem Küchentisch sah, konnte Leitner die wachsende Angst in sich nicht mehr unterdrücken, die langsam, Stunde um Stunde, immer größer wurde. Das negative Szenario mehr und mehr die Kontrolle über seinen Verstand übernahm, bis sie sich in eine tierische Angst verwandelte, die alle seine Glieder lähmte. Der klassischer Stupor – er konnte immer noch nur seine Augäpfel bewegen. Es blieb ihm nichts anderes übrig, als auf das unvermeidliche Urteil zu warten. Er war allein. Überzeugt, dass er so bleiben würde. Für immer, genauso wie er es sich wünschte. Da erschien sie – seine Frau Sofia.

„Wo sind Georg und Florian?“, fragte sie am Eingang.

Sebastian antwortete nicht, sondern deutete nur mit den Augen auf den Tisch. Sie ging zu dem Tisch hinüber, auf dem eine gezeichnete Route des Bergsteigens lag. Fragend warf sie Sebastian einen Blick zu, erhielt aber wieder keine Antwort. Sie trat näher an ihren Mann heran und schaute ihm ins Gesicht. Obwohl sie ihn seit zwanzig Jahren nicht mehr gesehen hatte, konnte sie die Symptome genau erkennen. Sie hatte ihn schon einmal in diesem Zustand gesehen. Es war, als sein älterer Bruder verschwunden war. Nach zwei Tagen war Konrad tot aus dem See gefischt worden. Nach der Beerdigung, als sie allein waren, sagte Sebastian ihr, dass er von nun an nur noch sie hat. Da verkündete Sofia ihm, dass sie ein Kind erwarte. Konrads Tod vor 47 Jahren eröffnete das erste Kapitel ihrer Ehe und warf für viele Jahre einen Schatten auf ihr Familienleben. 25 Jahre später führte der Tod ihres jüngsten Sohnes Peter zum Zerbrechen ihrer Ehe. Es dauerte 2o Jahre nach dieser Tragödie, bis sich Leben und Tod wieder in einer Umarmung begegneten. Würde das Schicksal dieses Mal gütiger sein?

Sofia hockte sich an die Seite ihres Mannes.

„Unsere Söhne werden zurückkommen. Ich glaube daran, und du darfst auch nicht daran zweifeln.“

Am Tag, nachdem die Brüder Leitners den Polizeigewahrsam verlassen hatten, reiste Liam am frühen Morgen nach Hubers Alp, um Lisa wegen Florian zu sehen. Zu seiner Überraschung traf er dort auf Karin und ihre Tochter. Der Umzug von beiden Frauen in der Hubers Alp war kein gutes Zeichen für seinen Mandanten – anscheinend blieb Florian ohne die Unterstützung seiner Verwandten. Umso mehr wollte er die Gelegenheit nutzen, um mit Karin und Mila zu sprechen. Karin zeigte keine Bereitschaft, mit dem Anwalt ihres Mannes zu sprechen. Mila schien völlig abwesend zu sein.

„Sie glauben doch nicht, dass ihr Mann mit dieser Frau in ein Zimmer gegangen ist, mit der Absicht, sie zu vergewaltigen?“

„Ich denke gar nichts, Herr Achenbach. Was Florian getan hat, ist unverzeihlich.“

„In ethischer Hinsicht, ja, aber ja in menschlicher Hinsicht?“

„In jeder Hinsicht!“

„Es ist leicht zu verurteilen, es ist schwerer zu verstehen … Aber wir sprechen hier nicht von einer anonymen Person, sondern von Ihrem Mann. Dies wiederum zwingt man, ein wenig anders zu schauen, nicht nur die Tat, sondern auch den Menschen zu sehen. Und wer kennt ihn besser als seine Frau, die seit zwanzig Jahren mit ihm zusammen ist?“

„Meine Mutter hat auch geglaubt, sie kenne ihren Mann wie kein anderer, …. offenbar habe ich auch etwas verpasst … außerdem bin ich zuerst eine Frau und dann eine Ehefrau. Das bringt mich immer auf die Seite der Opferfrau sein, auch wenn sie das Opfer meines Mannes ist.“

„Nur weil Magdalene Ritter sich als Opfer vorstellt, heißt das nicht, dass sie es ist. Sie müssen sich bewusst sein, was diese Frau mit Ihrer Tochter erreichen wollten. Dass es eine lange, absichtliche Aktion war. Und nicht frei! Ihre Tochter war nicht die Erste, die von Magdalene Ritter zur Prostitution angeworben wurde. Diese Frau hat Ihrer Tochter großen Schaden zugefügt … und Ihr Mann hatte allen Grund, die Beherrschung zu verlieren.“

„Aber nicht Auge um Auge!“

„Magdalene Ritter hat Erfahrung mit aggressiven Männern. Florian …, wenn es für Sie und Ihre Tochter wichtig ist …“, blickte Liam in die Richtung von Mila, die auf der Bank saß und auf der Fensterscheibe starrte, „Florian hatte noch nie mit einer Frau wie ihr zu tun gehabt. Es war nicht Ihr Mann, der das Drehbuch für diesen Vorfall geschrieben hat, eher ist er ohne Plan dorthin gegangen … nur mit des Vaters Wut … und er hat sich in ihren Strategien verfangen. Aber er hat auch das Drehbuch angehalten, als er hat realisiert, wohin es geführt hatte. Es ist wahrscheinlich auch für Sie und Ihre Tochter nicht ohne Bedeutung, oder?“

Lisa konnte es nicht mehr ertragen und unterbrach den Anwalt,

„Bravo! – Warum sagst du nicht einfach, dass Florian hier Magdalenes Opfer ist?“

„Er ist ein Opfer durch die bloße Tatsache der Anklage.“

„Es war Florian, der Gewalt gegen Magdalena anwenden wollte, und sie hatte jedes Recht, sich in jeder Weise gegen dieses grobe Lynchen zu wehren, auf das er gezielt hat!“

„Sie hat es getan und erreicht, was sie wollte. Was sucht sie sonst noch vor Gericht?“

„Gerechtigkeit! Nur ein krankes Individuum wie du kannst das nicht verstehen.“

„Aber ich verstehe sehr gut, dass du versuchst, deine eigene Rechnung mit jemandem zu begleichen, der damit nichts zu tun hat“

„Lisa, wovon er redet?“, fragte Karin.

„Deshalb hast du deine alte Kumpelin in der Branche überredet, gegen  Florian die Anzeige erstatten. Wer für wen bezahlt, spielt hier keine Rolle. Es ist wichtig, dass deine endgültige Bilanz korrekt ist.“

„Blödsinn!“, rief Lisa und schaute Liam mit ihren hasserfüllten Augen an.

„Ich frage mich schon lange, was du im Familiengericht machst, wenn du die elterlichen Gefühle nicht verstehst. Die Tatsache, dass sie alle anderen Gefühle ausblenden. Sie können die schönsten Dinge in einem Menschen aktivieren, aber auch einen Menschen in ihm töten. Du könntest eine Frau wie du verstehen. Aber du bist nicht in der Lage, die Gefühle eines Vaters zu verstehen, dessen Tochter jemand zu zerstören versucht hat.“

„Raus hier!“

„Das Vergnügen ist ganz meinerseits.“

Liam, der mit Lisa va banque ging, riskierte es, aber seine Intuition ließ ihn nicht im Stich. Sein Ziel hat er jedoch nicht erreicht. „Florian konnte nicht mit der Unterstützung der Frauen rechnen, die am meisten liebte, denn keine von ihnen würde sich auf seine Seite stehen“, dachte er, als er die Küche verließ. Ohne Bedauern. Er hatte für keine der Frauen in diesem Kreis eine positive Emotion in sich gefunden: Die Tochter – die Ursache des Unglücks; Florians Frau – nur im Guten und niemals im Schlechten; Marie – eine kleine Lügnerin – die Vereinbarung mit Jan verlangte von Lisa, ihre Karten über die Teilnahme ihrer Schwester am Skandal auf den Tisch zu legen; Lisa – sie denkt nur an sich selbst und ihre Rache. Was Karin und ihre Tochter empfinden, war ihr gleichgültig. Er trat kaum nach draußen, als er unerwartet Hubers Gespräch mit Sofia Leitner miterlebte.

„Du, Lorenz, bist mit Sebastian mehr als einmal auf den Höfats geklettert.“

„Es war gut vor über 20 Jahren!“

„Auf jeden Fall, du kennst alle Routen dort perfekt – du musst meine Söhne sicher runterbringen!“

„Wie soll ich das machen?“

„Ich weiß nicht wie, aber ich weiß, dass du uns etwas schuldest. Für Peter!“

Achenbach, der erkannte, worauf Huber hinauswollte, versuchte ihn aufzuhalten, während der seine Kletterausrüstung einsammelte. Er schätzte, die Situation kühl ein, dass der ältere Mann es nicht allein schaffen konnte, also würde es nur ein drittes Opfer geben. Dann dachte er zeitweilig darüber nach, was passieren würde, wenn er mit ihm gehen würde. Er kam zu dem Schluss, dass es eine Chance gab. Und wenn das der Fall ist, ruft ihn der moralische Imperativ dazu auf, das Risiko einzugehen. Er beschloss, mit Huber zu gehen. Liam nahm eine zusätzliche Kletterausrüstung mit und bat Huber um ein Paar Kletterschuhe.

Zur gleichen Zeit rannte Lisa in der Küche herum. Sie kochte über vor Aufregung.

„Schuft! Bastard! Hund! Hurensohn!“

„Erleichtert?“, sagte Marie mit ruhiger Stimme.

„Lisa, warum warst du nicht ehrlich zu mir, als ich dir meine Vergangenheit anvertraut habe?“, fragte Karin mit Bitterkeit in ihrer Stimme.

„Wäre es einfacher für dich?“

Lorenz betrat die Küche und begann wortlos in den Schränken nach etwas zu suchen.

„Papa?”

„Marie! – Nicht jetzt! Georg und Florian sind auf der Höfatsscharte. Ihre Mutter war hier. Ich fahre nach Gerstruben.“

„Was?“, sagte Marie Geräuschlos, mit Entsetzen in den Augen.

„Wofür? Das geht uns nichts an!“ rief Lisa in heftigem Ton aus, die sich nach dem Besuch von Achenbach noch nicht abgekühlt hat.

„Papa, du meinst es nicht ernst – du wirst doch nicht zum Westgipfel bergsteigen?“, schließt Marie sich Lisa an, „Du hast das letzte Mal vor zwanzig Jahren geklettert!“

Lorenz ignorierte Maries Worte und holte weiter Wasserflaschen aus dem Schrank. Dann wandte er sich an Karins Tochter,

„Mila, kannst du mir einen Pullover aus meinem Zimmer holen?“

„Lass Sebastian selbst für sie gehen!“, reagierte Lisa erneut scharf.

„Sebastian …“, sagte Loren mit leiser Stimme, „Er ist jetzt der Letzte, der ihnen helfen könnte. Ich weiß, was ich sage.“

„Selbst wenn es wahr ist, du schuldest ihnen nichts!“, erwiderte Lisa im gleichen Ton.

„Im Gegenteil, Lisa, ich schulde ihnen einfach alles!“

„Du darfst nicht dorthin gehen!“, protestierte seine Tochter hysterisch.

„Wieso?“, sah Lorenz seine Tochter mit Schmerz und Vorwurf an, „Möchtest du mich aufhalten?“

„Papa!“, rief Marie in einem flehenden Ton.

Lorenz nahm den Pullover und ging nach draußen. Marie sah Lisa vorwurfsvoll an. Dieser rannte ihrem Vater nach. Währenddessen warf Huber seinen Pullover in Richtung Achenbach, der auf der Bank vor dem Haus saß, und ging zu seinem Auto. Der Anwalt probierte gerade Lorenz` alte Kletterschuhe an. Sie passten, obwohl Liam das Gefühl hatte, dass niemand mehr sie benutzte – ein Museumsrelikt. Es war jedoch wichtig, dass der Huf zu ihm passte. Er trug einen Anzug und sah für die Party, zu der er gehen würde, ein wenig lächerlich aus. Liam zog Jacke und Krawatte aus, rollte die Hosenbeine hoch und zog Lorenzos alten Pullover an. Die Männer packten kaum das Nötigste für den Land Rover Lorenz, als sie sich auf den Weg machten. Da die Leitners an der Grenze zwischen Westgipfel und Ostgipfel waren, müssen sie so schnell wie möglich nach Gerstruben kommen. Von dort aus gut drei Stunden nach Westgipfel! Sie hatten keine Zeit zu verlieren.

Karin ging zum Fenster und beobachtete durch das Glas, was draußen vor sich ging. Sie sah Lisa ihrem Vater nachlaufen, während er Dinge ins Auto packte. Sie klammerte sich an seine Schulter, aber Huber nahm ihre Hand von ihm und warf ihre Tochter weg. Karins Kopf war verwirrt, als Mila sich ihr näherte.

„Ich möchte nicht, dass Papa etwas passiert.“

„Ich auch nicht“, sagte Karin  und umarmt ihre Tochter.

„Was für ein Schicksal ist es, dass wir alle Opfer desselben geworden sind?“, sagte Karin nachdenklich.

„Mama, wovon redest du?“

Karin und Mila, die gestern nichts mehr mit Florian zu tun haben wollten, zitterten jetzt beide um sein Leben. Sie liebten ihn und so negativ sie seine Tat auch beurteilten, sie wollten ihn munter und gesund zurück.

Marie kämpfte mit ihren eigenen unerwünschten Gedanken. Sie hatte Georg nicht den Tod gewünscht, wie sie sich keinen anderen Menschen gewünscht hatte, aber ihr Herz sagte, sie hätte sich erleichtert gefühlt, wenn sie ihn nicht wiedersehen müsste. Marie fürchtete um ihren Vater, schließlich hing sie an ihm. Als sie durch das offene Fenster hörte, dass sich das Auto abfuhr, hatte sie Angst, dass sie nicht von der Bank aufstehen und zum Fenster gehen konnte. Ihre Herzfrequenz beschleunigte sich von Minute zu Minute, die Atmung wurde schneller und flacher zugleich, ihr Herz pochte, als wollte, es verlasse ihre Brust. Sie kannte die Symptome gut. Zu gut. Sie musste nur etwas tun, dann würde die Panikattacke vorübergehen. Wie immer. Marie verjagte mit dem Rest ihres Willens aufdringliche Gedanken, nur um zu verhindern, dass die Panik eskalierte. Dann kam zu den Symptomen, die ihr so bekannt waren, ein weiterer neuer Außerirdischer hinzu – der sich ausdehnende, scharfe Schmerz in ihrer Wirbelsäule. Tränen stiegen in ihren Augen auf.

Lisa, da ihr Vater sie mit Gefühlen verschlossen hatte, wartete sie auf die erste wärmere Geste von seiner Seite. Es ist nicht gekommen. Sie stand resigniert, mit gesenkten Armen, mitten auf der Straße. Staub von den Rädern des Land Rovers ihres Vaters wehte ihr ins Gesicht, als der Wagen vor dem Haus wegfuhr. Der Gedanke, ihn nicht wiederzusehen, sein Herz nicht abwenden zu können, war unerträglich. Als das Auto aus ihren Augen verschwand, wischte sie sich mit der Hand die Tränen aus dem schmutzigen Gesicht und kehrte mit einem Gedanken nach Hause zurück – um mit Marie zu kuscheln, wie es früher war.

In der Küche saß Karin neben Marie, Mila stand am Fenster und wählte hastig etwas am Telefon. Marie atmete schnell, ihre scharfen, straffen Gesichtszüge und ihre Blässe sprachen für sich. Karin ließ Marie für einen Moment aus den Augen, sah Lisa an und bestätigte laut nur, was die Schwester bereits erraten hatte.

„Es ist angefangen!“

Im Auto fragte Lorenz seinen Begleiter,

„Wie lange kletterst du schon?“

„Seit fast achtzehn Jahren.“

„Du kennst Höfats, ich verstehe?“, fragte Lorenz und drehte den Kopf zu Liam. Der Mann nickte.

„Der klassische Aufstieg zum Westgipfel mit anschließender Überschreitung zum Ostgipfel ist keine besonders schwierigere Route.“

„Georg und Florian klettert nach Westgipfel direkt über den West-Süd-Grat und den Zweiter Gipfel.“

„Das ändert die Dinge ein wenig.“

„Wir wählen die normale Route – der Aufstieg zum Westgipfel durch die Wanne. Es wird einfacher und schneller“, sagte Lorenz.

„Aber die Brüder haben ihre Erfahrung. Das Wetter begünstigt sie.“

„Ja, atmosphärisch“, erwiderte Lorenz, „Ihr Vater ist vor 50 Jahren fast dortgeblieben.“

„Was zählt ist, dass er damals zurückgekehrt ist.“

„Sebastian hatte etwas, worauf er zurückkommen konnte“, erwiderte Lorentz und dachte nach. Er hatte damals nichts, worauf er zurückkommen konnte. Margarete gab ihm einen Korb und verließ das Allgäu. Sebastian ging auch bald. Zuvor hatten sie jedoch mehrere Toasts zur Freundschaft getrunken und Sebastian bekam von Sofia – dem feurigsten und sommersprossigen Mädchen in der Schule – das Versprechen, auf ihn zu warten. Auch er war bereit, auf Margarete zu warten, bis sie ihr Studium beendet hatte. Er wollte ihren Ambitionen nicht im Wege stehen. Aber sie möchte sein Wort nicht, also hatte er nur die Kneipe. Er war der einzige erwachsene Mann im Haus – sein Vater war schon lange tot, er hatte keine Brüder -, er war nicht wie Sebastian von der Wehrpflicht bedroht.

„Seine Söhne haben auch etwas, worauf sie zurückkommen können. Auch, wenn sie anders denken.“

„Du, Liam, hast du auch was?“

„Na sicher!“, erwiderte der Mann, und sofort erschien ein strahlendes Lächeln auf seinem Gesicht. „Jeden Tag wartet zu Hause ein wahrer Geysir der Freude auf mich.“

„Dann habe ich den richtigen Begleiter für das Bergsteigen gefunden.“

1. Höfats – bei Oberstdorf gelegen, trennt zusammen mit dem Rauheck (2384 m) und anderen kleineren Gipfeln das Oytal vom Dietersbachtal. Es ist der markanteste Grasberg im Allgäu, mit sehr steilen Flanken einzigartig in den Ostalpen. Die Höfats besteht aus vier Gipfeln: Westgipfel, Zweiter Gipfel, Mittelgipfel und Ostgipfel.

W drodze po chwałę

Gdy nie ma się nic więcej do stracenia, można podjąć się każdego hazardu i zdobyć każdą upatrzoną sobie górę.  Żeby odbić się, trzeba najpierw sięgnąć dna. Georg i Florian czuli, że to jest własne ten moment w ich życiu, żeby zebrać się w sobie i zdobyć to, co się chce. O świcie, dzień po tym, jak bracia opuścili areszt, zapakowali do samochodu rzeczy do wspinaczki i ruszyli do Käseralpe, które było punktem wyjścia ich wspinaczki w góry. Za cel wybierali sobie wszystkie cztery szczyty Höfats[1], które znali jeszcze ze wspólnych wspinaczek z ojcem. Jednak nie zamierzali iść najpierw na Westgipfel, jak to zwykle czynili alpiniści, aby w jednym podejściu zagarnąć wszystkie cztery szczyty, tylko bracia wybrali sobie ambitniejszą trasę przez grzbiet zachodnio – południowy i Zweiter Gipfel. Potem popularne Scharte między szczytem Środkowym i Wschodnim, a na koniec zostawili sobie dopiero Westgipfel. Idąc ze wschodu na zachód, bracia odwracali i  jednocześnie utrudniali sobie przejście. Była w tym kierunku pewna symbolika – wychodzili o wschodzie słońca, a cel spodziewali się osiągnąć o zachodzie słońca. Spieszyli się, żeby zostawić wszystko, co na dole, daleko za sobą. I tak nie mając nic, zmuszeni zostali docenić wreszcie siebie nawzajem. Bo teraz już tylko siebie mieli. 

Gdy synowie wyszli w góry, Sebastian uświadomił sobie, że oni już nie wrócą. To była wyprawa nie na miarę ich możliwości. Brakowało im wystarczającego doświadczenia i przygotowania do takiej trasy. Nawet jakby udało im się osiągnąć cel, to nie dadzą rady zejść. Wspinał się z nimi, jak nikt inny znał ich słabe punkty.  Młodszemu synowi brak było zdecydowania, a starszy nie radził sobie ze stresem, co w warunkach ekstremalnych skazywało ich obu na porażkę. Od momentu, jak zobaczył na stole w kuchni plan ich trasy, Leitner nie potrafił powstrzymać w sobie narastającego lęku, który powoli, z godzinę na godzinę powiększał się coraz bardziej, w miarę jak negatywny scenariusz coraz bardziej opanowywał jego umysł, aż zamienił się w zwierzęcy strach, który sparaliżował mu wszystkie członki. Klasyczny stupor — tylko gałkami ocznymi był w stanie jeszcze poruszać. Wszystko, co mu pozostało, to czekanie na nieuchronny wyrok. Był sam. Przekonany, że tak już pozostanie — zgodnie z wyrażonym życzeniem — na zawsze. I wtedy właśnie zjawiła się Ona — jego żona Sofia. 

 – Gdzie są Georg i Florian?  – zapytała na wejściu.  

Sebastian nic nie odpowiedział, tylko wzrokiem wskazał na stolik. Podeszła do stolika, na którym leżała rozrysowana droga wspinaczki górskiej. Rzuciła pytającym wzrokiem na  Sebastiana, ale ponownie nie uzyskała żadnej odpowiedzi. Zbliżyła się do męża  i spojrzała mu w twarz. Nie widziała go dwadzieścia lat, ale doskonale potrafiła rozpoznać symptomy. Już kiedyś go widziała w takim stanie. To było wtedy, kiedy zaginął jego starszy brat. Po dwóch dniach wyłowiono Konrada martwego z jeziora. Po pogrzebie, kiedy zostali sami, Sebastian powiedział, jej, że od tej pory ma już tylko ją. Wtedy  Sofia oznajmiła mu, że spodziewa się dziecka. Śmierć Konrada 47 lat temu, otwierała pierwszy rozdział  ich małżeństwa, kładąc się zarazem cieniem na ich rodzinne życie na wiele lat. 25 lat później śmierć ich najmłodszego syna Petera doprowadziła do rozpadu ich małżeństwo. Minęło 2o lat od tej tragedii, by życie i śmierć ponownie zwarły się w uścisku. Czy tym razem los okaże się dla nich łaskawszy?

 Sofia przykucnęła przy mężu.

– Nasi synowi wrócą.   Ja w to wierzę i tobie też nie wolno w to wątpić.


1. Höfats – położone w pobliżu Oberstdorfu, wraz z Rauheck (2384 m) i innymi mniejszymi szczytami oddziela Oytal od Dietersbachtal. Jest to najbardziej charakterystyczny Grasberg w Allgäu, z bardzo stromymi bokami unikalnymi we wschodnich Alpach. Höfats składa się z czterech szczytów: Westgipfel, Zweiter Gipfel, Mittelgipfel i Ostgipfel.

Wypadek w górach

Tego samego dnia, z samego rana, Liam wybrał się do Hubers Alp spotkać się z Lisą w sprawie Floriana. Ku swojemu zaskoczeniu zastał na miejscu również Karin z córką.  Przeprowadzka do Alp obu kobiet nie wróżyła nic dobrego dla jego klienta – najwyraźniej Florian został bez wsparcia ze strony najbliższych. Tym bardziej więc zamierzał wykorzystać sposobność, żeby porozmawiać zarówno z Karin, jak i Milą. Karin nie paliła się do rozmowy z adwokatem męża, a Mila wydawała się zupełnie nieobecna.

– Chyba nie sądzi pani, że jej mąż poszedł do pokoju z tą kobietą w zamiarze dokonania na niej gwałtu?

– Ja nic nie sądzę, panie Achenbach. To, co zrobił Florian, jest niewybaczalne.

– Łatwo potępić, trudniej zrozumieć … My jednak nie rozmawiamy tu o kimś obcym, anonimowym, tylko o pani mężu. To zaś obliguje do trochę innego spojrzenia, do zobaczenia nie tylko czynu, ale też człowieka, którego kto lepiej zna od kobiety, która z nim przeżyła dwadzieścia lat?

 – Mojej matce też się wydawało, że zna swojego męża jak nikt inny … Widocznie mnie też coś umknęło … Poza tym ja jestem najpierw kobietą, a dopiero potem żoną. A to stawia mnie zawsze po stronie kobiety ofiary, nawet jeśli ona jest ofiarą mojego męża.

– To, że Magdalene Ritter przedstawia się jako ofiara, nie znaczy, że nią jest. Musi mieć przecież pani świadomość, do czego zmierzała ta kobieta z pani córką. Że było to działanie długie, celowe. I nie za darmo! A pani córka nie była pierwszą, którą Ritter chciała zwerbować do prostytucji. Ta kobieta wyrządziła wielką krzywdę pani córce … i pani mąż miał wszelkie powody, żeby stracić panowanie nad sobą.

– Ale nie oko za oko!

 – Magdalene Ritter ma doświadczenie z agresywnymi mężczyznami, a Florian…, jeśli to ma dla pani i pani córki znaczenie…- Liam spojrzał w kierunku siedzącej na ławce Mili, która patrzyła się w szybę okna – … to Florian nigdy nie miał do czynienia z kobietą taką jak ona. To nie pani mąż pisał scenariusz tego zajścia. Więcej, on tam poszedł bez planu, tylko ze swoim gniewem ojca … I on dał się wciągnąć w jej strategię.  Ale też i on ten scenariusz zatrzymał, kiedy zorientował się, dokąd on zmierza. To chyba też nie jest dla pani i pani córki bez znaczenia?

– No, brawo, może jeszcze powiesz, że to Florian jest tu ofiarą Magdalene! – Lisa nie wytrzymała i się wtrąciła.

 – On jest ofiarą przez sam fakt oskarżenia. 

 – To Florian chciał użyć wobec Magdalene siły i ona miała wszelkie prawo bronić się na wszystkie sposoby przeciw temu ordynarnemu linczowi, do którego on zmierzał!

– I zrobiła to, i osiągnęła, co chciała. Czego jeszcze szuka w sądzie?

– Sprawiedliwości! Tylko takie chore indywiduum jak ty może tego nie zrozumieć!

– Rozumiem za to doskonale, że ty próbujesz wyrównać własne rachunki i to na kimś, kto z tamtym nie ma nic wspólnego. 

– Lisa, o czym on mówi?  –  zwróciła się Karin z pytającym wzrokiem do siostry.

– To dlatego namówiłaś swoją starą kumpelę po fachu, żeby wniosła akt oskarżenia przeciw Florianowi. Kto za kogo tu płaci, jest bez znaczenia. Ważne, żeby twój bilans końcowy się zgadzał.

– Bzdura! – Lisa patrzy pełnymi nienawiści oczyma na Liama.

– Od dawna zastanawiam się, co ty robisz w sądzie rodzinnym, skoro nie rozumiesz uczuć rodzicielskich. Tego, że głuszą wszystkie inne. Mogą uaktywnić w człowieku wszystko to, co najpiękniejsze, ale też i zabić w nim człowieka. Potrafisz zrozumieć taką jak ty, ale uczuć zdesperowanego ojca, któremu ktoś próbował zniszczyć córkę, nie jesteś w stanie zrozumieć.

– Wynoś się!

– Cała przyjemność po mojej stronie.

 Liam, idąc va banque z Lisą, ryzykował, ale intuicja go nie zawiodła. Niemniej, celu nie osiągnął. „Florian na wsparcie ze strony kobiet, które kochał najbardziej na świecie, liczyć nie ma co, bo żadna z nich nie stanie po jego stronie”. – myślał opuszczajć dom Huberów, niezdolny znaleźć w sobie jednej pozytywnej emocji w stosunku do żadnej z kobiet w tym gronie: córka — przyczyna nieszczęścia; żona — tylko na dobre i nigdy na złe; Marie — mała kłamczuszka — porozumienie z Janem wymagało wyłożenia kart na stół przez Lisę, co do udziału jej siostry w aferze; Lisa — myśli tylko o sobie i swojej wendecie. Ledwo wyszedł na zewnątrz, jak niespodziewanie stał się świadkiem rozmowy Hubera z Sofią Leitner.

– Ty, Lorenz, nie raz razem z Sebastianem wchodziliście na Höfats.

 – To było dobre ponad 20 lat temu!

– Mino wszystko, znasz tam doskonale wszystkie trasy.  Ty musisz moich synów sprowadzić bezpiecznie w dół!

– Jak?

 – Nie wiem jak, ale wiem, że jesteś nam to winien. Za Petera!

Achenbach rozumiejąc do czego zmierza Huber, próbował go argumentacją zatrzymać, gdy ten zbierał sprzęt do wspinaczki. Adwokat chłodno ocenił sytuację, że starszy pan sam nie da rady, więc będzie tylko trzecia ofiara. Przez chwilę rozważał, co by było, gdyby poszedł z nim. Doszedł do wniosku, że jest szansa. A skoro tak, to imperatyw moralny kazał mu podjąć ryzyko. Zdecydował, że pójdzie z Huberem. Poprosił więc Hubera o dodatkowy sprzęt oraz znalezienie mu jakiś starych butów do spinaczki.

W tym samym czasie, w kuchni Lisa cała gotując się od wzburzonych emocji, biegała po pomieszczeniu.

– Padlina! Pies! Kanalia! Sukinsyn!

– Ulżyło?  – odezwała się Marie spokojnym głosem.

– Lisa, dlaczego nie byłaś ze mną szczera, kiedy ja zwierzałam ci się z mojej przeszłości? – Karin z goryczą w głosie.

– Byłoby ci lżej?

 Do kuchni wszedł Lorenz, zaczął szukać czegoś po szafach.

– Tata?

– Nie teraz, Marie! Georg i Florian są na Höfatsscharte. Była tu ich matka.  Jadę do Gerstruben.

– Co? – zawoła Marie niemal bezgłośnie, z przerażeniem w oczach.

– Po co? To nie jest nasza sprawa! – zawołała gwałtownym tonem Lisa, która jeszcze nie ochłonęła po wizycie Achenbacha.

– Tato! Ty nie mówisz tego chyba poważnie. – Marie dołączyła się do Lisy – Chyba nie masz zamiaru wejść na Westgipfel? Ostatnio wspinałeś się ze dwadzieścia lat temu!

Lorenz zignorował słowa Marie i dalej wyjmował z szafki bidony na wodę. Po czym zwrócił się do córki Karin:

– Mila, mogłabyś mi przynieść z mojego pokoju jakiś sweter?

– Niech Sebastian sam idzie po nich! –  zareagowała ponownie ostro Lisa.

 – Sebastian… – odparł Lorenz głuchym głosem – On jest teraz ostatnim, który byłby im w stanie pomóc. Wiem, co mówię, Lisa.

 – Nawet jeśli tak jest, to ty nie jesteś im nic winien!

 – Przeciwnie. Ja jestem im wszystko winien.

– Nie wolno ci tam iść! – zaprotestowała prawe z histerią w głosie jego córka.

– Bo co?  – Lorenz spojrzał z bólem i wyrzutem na córkę – Powstrzymasz mnie?

– Tato!  – zawołała Marie błagalnym tonem.

Lorenz odebrał sweter od Mili i wyszedł na zewnątrz. Marie spojrzała z wyrzutem na Lisę. Ta wybiegła za ojcem. Huber tymczasem rzucił swój sweter w kierunku siedzącego na ławce przed domem Achenbacha i podszedł do swojego samochodu. Adwokat właśnie przymierzał jego stare buty do wspinaczki. Pasowały, choć Liam nie mógł oprzeć się wrażeniu, że dziś już chyba nikt takich nie używa – zabytek muzealny. Jednak najważniejsze, że kopyto się zgadzało. W garniturze wyglądał cokolwiek zabawnie jak na imprezę, na którą się właśnie wybierał. Ściągnął marynarkę i krawat, podwinął nogawki u spodni i włożył stary sweter Lorenza. Mężczyźni ledwo zapakowali potrzebne rzeczy do samochodu Lorenza, jak wyruszyli w drogę. Skoro Leitnerzy byli na przejściu między Westgipfel i Ostgipfel, to oni potrzebowali jak najszybciej znaleźć się w Gerstruben. Stamtąd dobre ponad trzy godziny wspinaczki jedynie na sam Westgipfel! Nie mieli czasu do stracenia.

Karin podeszła do okna i zza szyby obserwowała, co się dzieje na zewnątrz.  Widziała, jak Lisa biegnie za ojcem, który pakuje rzeczy do samochodu, czepia się jego ramienia, ale Huber zdejmuje z siebie jej rękę i odtrąca córkę. Karin odczuwała zamęt w głowie, kiedy Mila podeszła do niej.

 – Nie chcę, aby tacie się coś stało.

 – Ja też nie.  – odparła Karin i objęła córkę. Po chwili zaś dodała w zamyśleniu — Co za fatum nad nami wisi, że wszystkie stałyśmy się ofiarami tego samego.

 – O czym ty mówisz, mamo? 

Karin i Mila, które jeszcze wczoraj nie chciały mieć nic wspólnego więcej z Florianem, tak teraz obie drżały o jego życie. Kochały go i jakkolwiek negatywnie oceniały jego postępek, to chciały, żeby wrócił cały i zdrowy. Marie zmagała się z własnymi niechcianymi myślami. Nie życzyła Georgowi śmierci, tak jak i nie życzyła jej żadnemu innemu człowiekowi, jednak serce mówiło, że poczułaby ulgę, gdyby nie musiała go więcej na oczy oglądać. Bała się o ojca, wisiała na nim. Kiedy usłyszała przez uchylone okno, że samochód ruszył, dopadł ją lęk, że nie była w stanie wstać z ławy i podejść do okna, tętno przyspieszało z minuty na minutę, oddech stawał się coraz szybszy i płytszy jednocześnie, serce łomotało już tak, jakby chciało opuścić jej klatkę piersiową. Dobrze znała te objawy. Za dobrze. Musiała tylko zająć się czymś, a atak paniki minie. Jak zawsze. Marie resztkami woli odganiała natrętne myśli, byle tylko nie dopuścić do eskalacji paniki. Wtedy, do tak dobrze jej znanych objawów, dołączył się inny nowy, obcy – rozpierający, ostry ból w krzyżach. Do oczu napłynęły jej łzy. Lisa, odkąd ojciec zamknął się na nią uczuciami, jak jutrzenki wyczekiwała pierwszego cieplejszego gestu z jego strony. Nie doczekała się. Stała zrezygnowana, z opuszczonymi rękoma, na środku drogi. Kurz spod kół Land Roveru ojca dmuchnął jej w twarz, kiedy samochód ruszył spod domu.  Myśl, że mogłaby go więcej nie zobaczyć, nie mieć szans odwrócić jego serca była nie do zniesienia. Kiedy samochód zniknął jej z oczu, otarła dłonią łzy z brudnej twarzy i zawróciła do domu, z jedną myślą – wtulić się w Marie, jak za dawnych lat. W kuchni zastała siedzącą przy Marie Karin, obok stojąca Mila pośpiesznie wybierała coś w telefonie. Marie oddychała szybko, jej wyostrzone i napięte rysy twarzy, wyraźna bladość mówiły same za siebie. Karin oderwała na moment wzrok od Marie, spojrzała na Lisę i potwierdziła na głos tylko to, co siostra już się domyśliła.

– Zaczęło się.

W samochodzie Lorenz zagadnął swojego towarzysza:

– Długo się wspinasz?

– Będzie z dobre osiemnaście lat.

– Höfats znasz, jak rozumiem? – Lorenz obrócił głowę w kierunku Liama. Mężczyzna pokiwał głową.

– To przejście to nie jest jakaś specjalnie trudna trasa.

– Georg i Florian przekraczają je ze wschodu na zachód.

– To zmienia trochę postać rzeczy. –  przyznał Liam — Tam jest trochę ostrych zjazdów.

– My wybierzemy drogę standardową — wejście na Zachodni Szczyt przez wąwóz. Będzie to łatwiej i szybciej. – powiedział Lorenz.

– Jednak bracia mają przecież swoje doświadczenie. Pogoda im sprzyja.

–  Atmosferyczna.  –  odparł Lorenz. – Ich ojciec 50 lat temu o mało nie został tam.

– Ważne, że jednak wrócił.

– Sebastian miał do czego. – odparł Lorentz i się zamyślił.  

To on nie miał do czego wracać. Margarete właśnie dała mu kosza i wyjechała z Allgäu. Sebastian też wkrótce wyjechał. Wcześniej jednak wypili za przyjaźń, a druh uzyskał od Sofii — najbardziej ognistej i zarazem piegowatej dziewczyny w szkole — słowo, że na niego poczeka. On też by poczekał na Margarete, aż ukończy te swoje studia. Nie zamierzał stawać na drodze jej ambicjom. Tyle że ona jego słowa nie chciała, więc został mu tylko bar. Był jedynym dorosłym mężczyzną w domu — ojciec od dawna nie żył, braci nie miał — powołanie do wojska, jak Sebastianowi, mu nie groziło.

– Jego synowie też mają do czego. Nawet jeśli myślą, że jest inaczej.

– Ty, Liam, chyba też masz, co?

– Oczywiście!  – na twarzy Liama natychmiast pojawił się promienisty uśmiech, gdy dokończył – Na mnie w domu czeka codziennie prawdziwy gejzer radości.

– To trafił mi się właściwy kompan w góry.

Skomentuj

Proszę zalogować się jedną z tych metod aby dodawać swoje komentarze:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: