Dämmerung und Morgengrauen

Als Marie ihren Sohn zur Welt brachte, kämpfte Florian um sein Leben. Die Gefühle ihrer Lieben änderten sich wie in einem Kaleidoskop. Was vor ein paar Stunden noch wichtig war, spielte jetzt keine Rolle mehr. Wer war der Feind gestern – heute war ein Freund! Ein geliebter Mensch wurde ein Fremder und umgekehrt – ein Fremder wurde ein Seelenverwandter. Das Leben war mit dem Tod verflochten, und das Ende war mit dem Anfang verbunden. Je näher es diesem Tod war, desto mehr Gnade war es und je weiter es davon entfernt war, desto weniger war es. Und paradoxerweise, anstatt Hoffnung zu wecken, hat die Geburt eines neuen Lebens es fast für immer ausgelöscht. Als ob der Mensch nicht aus seinen eigenen Fehlern lernen könnte.

Auf dem Flur vor dem OP, in dem Florian operiert wurde, warteten seine Lieben, seine Frau, seine Tochter und seine Eltern auf das Ende der Operation. Wenn eine Situation uns der Beziehung zwischen Sebastian und seiner Frau direkt nach Peters Tod noch ein wenig näherbringen könnte, dann war dies der richtige Zeitpunkt, um in diese Zeit zurückzukehren. Dann waren die Emotionen anders: Verzweiflung, Schmerz, Wut. Nun dies: Angst, Machtlosigkeit. Es ist wichtig, dass sowohl damals als auch heute Sebastian derjenige war, der Sofias Unterstützung für sich selbst erwartete, während seine Frau diejenige war, die die Welle ihr Emotionen nicht verbergen und stoppen konnte. Dieser Sturm, der donnert und Blitze schleudert, bis er nachlässt und überall Frieden bringt. Letztlich stellte sich jedoch heraus, dass Sofia psychisch stärker war als Sebastian. Aber Frauen sind einfach psychisch stärker als Männer. Und das kommt immer in diesen entscheidenden Momenten heraus. So war es nach Peters Tod, jetzt war es im Krankenhaus nicht anders.

Gleichzeitig versuchte Lisa auf der Entbindungsstation, ihre Schwester zu unterstützen. Marie war ebenso erschrocken über die Aussicht, wenige Wochen vor dem geplanten Termin ihr Baby zu bekommen, wie über das ständige Ausbleiben von Nachrichten über ihren Vater. Lisa versuchte, den Stress ihrer Schwester so weit wie möglich abzubauen. Sie waren wieder nahe und zusammen. Als hätte sie in den letzten Wochen nichts getrennt.

„Aufatmen! Das Schlimmste ist vorbei!“

„Was?“

„Rasur und Einlauf. Und jetzt volle Fahrt voraus!“

„Lisa, es ist zu früh!“

„Dein Sohn wird ein Mann einer neuen Generation sein. Er benötigt keine neun Monate, um in Mamas Bauch zu grübeln.“

„Er ist zu klein!“

„Aber stark! Du hast gehört, was Frau Doktor gesagt hat. Er hat es eilig, in die Welt hinauszukommen.“

„Er könnte noch ein wenig warten.“

„Würdest du lieber, wie eine Elefantin, deinen Bauch zwei Jahre lang unter deinem Kinn tragen?“

Marie lächelte schließlich. Sie erfuhren kaum, dass die Bergwacht Bergsteiger mitgebracht hatte, als Marie ihre Schwester geschickt hatte, um sich nach ihrem Vater zu erkundigen. Lisa ging nach draußen. Unterwegs stieß sie auf Georg, für den in diesem Moment sein eigenes Kind wichtiger war als sein Bruder, mit dem er vor wenigen Stunden an einer „Lebensseil“ gehangen hat. Er konnte ihm nicht helfen – ein totaler Misserfolg. Als er nur den Bruder aus der ganzen Familie hatte, konnte er die Situation nur verschlechtern. Obwohl es ihm so vorkam, als könnte man es nicht mehr vermasseln. Wie ein Schluckauf kehrte die Frage in seinem Kopf wieder: „Ist das schon der Tiefpunkt?“ Das steinerne Gesicht seines Vaters, als die Polizei ihn festnahm; Lea und ihre großen kindlichen Augen, die vor Angst bis zum Äußersten geweitet waren, als er plötzlich vor ihr stand; Flori und sein Entsetzen im Gesicht, als das Seil knisterte. All das hätte es mehr als schwer machen, mit sich allein zu sein. Es schien, dass das Schlimmste hinter ihm lag. Aber nein. Die Erde brach weiter unter ihm zusammen. Sein Vater hatte ihn sein ganzes Leben lang nicht so sehr umarmt, wie hier im Krankenhaus. Na und? Die Scham verwandelte ihn in einen Holzklotz. „Ich hab’s nicht geschafft, ich konnte Florian nicht helfen, tut mir leid, Papa.“ Jetzt war seine Mutter da. Sie ist immer dieselbe, sie kann ihren Ärger und ihr Bedauern nicht lange aufrechterhalten. Florian kommt nach ihrer Mutter. Als nach der Nacht der Tag kommt, erwacht sie zum Leben und lässt die Nacht mit all ihren Albträumen hinter sich. Jetzt hat sie ihn nicht beurteilt, sie machte ihm keine Vorwürfe. Als ob es um zerbrochene Fenster in der Schule ging und nicht um menschliches Leben. Sie konnte niemals in einer Welt mit Konflikten leben. Nach Peters Tod musste sie gehen. Der Hass, der in der Luft schwebte, würde sie ersticken. Georg wusste das und beschuldigte sie nicht, obwohl er diesen Hass in sich selbst so lange genährt hatte wie sein Vater. Also rannte er vor dem allem weg und ging dorthin, wo es noch Hoffnung gab, sein Kind wurde geboren. Marie wie eine erfahrene Gutachterin war die Einzige, die ihn richtig beurteilte, „Unmensch“. Schätzte er Jan nicht genauso ein, bevor er ihn angriff? Er passt perfekt zur Einschätzung … Vielleicht ist es so, dass wir, wenn andere uns überschätzen, ziehen wir uns ehrgeizig hoch, um den Überschuss wert zu sein. Umgekehrt, wenn diejenigen, die uns wichtig sind, uns des Wertes berauben, wir uns selbst entwerten, bis wir das Niveau erreichen, das andere für uns markiert haben. Worte bestimmen die Realität. Vor ein paar Monaten, nach der Konfrontation mit Florian, beschrieb Lisa ihn als tot, eine Leiche. Es war nahe, dass das Wort Körper wurde. Jetzt haben alle negativen Gefühle von Lisa für Florian sie verlassen. Gleichgültigkeit kam. Lisa war nur daran interessiert, was mit ihrem Vater geschah. Von Georg erfuhr sie, dass ihr Vater in der Notaufnahme war – sie würden seine Schulter einrenken. Florian wiegt sehr viel, sodass das Schultergelenk es nicht aushalten konnte. Ansonsten ist er in Ordnung. Ein paar Prellungen, Kratzer. Ein Held. Lorenz ist seinen Namen wert. Innerlich beruhigt, teilte Lisa die gute Nachricht sofort mit ihrer Schwester. Sie wusste, dass es Marie die Kraft geben würde, die sie im Moment so sehr benötigte. Lisa beschloss, ihre Schwester für eine Weile zu verlassen – sie wollte selbst sehen, ob es ihrem Vater gut ging. Marie sah sie ernst an, „Aber du kommst zurück.“

„Oh, Marie! Ja, natürlich! Wir werden das gemeinsam durchgehen“, sagte Lisa mit zuversichtlicher Stimme. Dann, um die Atmosphäre etwas aufzulockern, fügte sie hinzu, „Ich bin mangels besserer Unterhaltung nicht mit dir in die Gebärschule gegangen. Jede Frau sollte mindestens eine Geburt in ihrem Leben erleben. Ich werde meine einzige Chance nicht verschwenden.“ 

Vor der Tür drehte sich Lisa noch einmal um und schickte einen warmen Blick zu ihrer Schwester, schloss die Tür hinter sich und eilte direkt zu ihrem Vater. Kaum war sie auch in die Notaufnahme geeilt, sah sie Karin in der Umarmung ihres Vaters. Sie hielt einen Moment inne. „Das war’s also“, dachte sie. Huber zeigte auf eine leere Couch in der Mitte des Flurs. Sie setzten sich beide. Lorenz nahm Karins Hand in seine, sagte etwas zu ihr – Lisa konnte die Worte aus der Ferne nicht hören, aber sie konnte ihre Bedeutung genau spüren. Sie sah den sanften Ausdruck auf dem Gesicht ihres Vaters, spürte fast die Wärme, Zärtlichkeit und Freundlichkeit, die von ihm ausging.  Karin hob ihren Blick zu Lorenz, ein kleines, sanftes Lächeln erschien in ihren Mundwinkeln. Vater und Tochter. Wie vertraut sie damit war. Wer hatte ihr das genommen, es in Kälte, Fremdheit, Zurückhaltung verwandelt?  Eifersucht ist eines der bösartigsten Gefühle, die wie eine Schlange aus einem Menschen herauskriecht – gleichzeitig zischend und beißend.

Lorenz sah seine Tochter, „Lisa!“ Er stand sofort von der Couch auf und ging zu ihr hinüber.

„Was ist mit Marie los?“

 „Marie ist in der Entbindungsstation.“

 „Alles ist in Ordnung?“

 „Nichts ist in Ordnung, Papa. Du hast uns verlassen. Ich weiß, dass ich dir nicht mehr wichtig bin, aber Marie?“

„Lisa!“, schrie Karin, als sie versuchte Lisa zu bremsen.

 „Wie konntest du sie so einem Stress aussetzen?“

„Wenn man helfen kann, sollte man helfen“, erwiderte Lorenz und ging an seiner Tochter vorbei. Er wollte zu Marie gehen.

„Und du hast deine Belohnung genommen!“, rief Lisa an, nachdem ihr Vater gegangen war.

 Lorenz blieb stehen, drehte sich um und wandte sich dann ernsthaft seiner Tochter zu.

„Wenn diese Belohnung dazu dient, einen Freund zurückzubekommen, die Vergangenheit aufzuarbeiten, dann ja. Vielleicht verstehst du mich, wenn du eines Tages diene Vergangenheit schließt.“ 

Lorenz dachte, alles sei bereits gesagt worden und er wollte wirklich gehen, aber Lisa hielt ihn wieder auf. Ihre Gefühle vibrierten bereits so hoch, dass sie in den letzten Worten ihres Vaters nicht einmal Hoffnung für sich selbst sah.

„Du irrst dich sehr, wenn du glaubst, die Vergangenheit hinter dir gelassen zu haben. Sie kommt gerade zu dir zurück, Papa. Deine Vergangenheit ist hier in diesem Krankenhausflur. Das ist Karin!“

Lisa wartete einen Moment. Karin hob die Augen, sah Lisa schockiert an – das hatte sie nicht von ihr erwartet. Dann schaute sie Lorenz an und wandte schließlich ihr Gesicht ab. Huber schaute Lisa mit fragendem Blick an. Dann richtete er seinen Blick auf Karin. Lisa schaute Karin noch einmal an.

„Sag mal ihm endlich, was du von deiner Mutter bei deinem Besuch im Gefängnis vor ein paar Tagen erfahren hast!“

 „Lisa, das ist kein guter Zeitpunkt.“

„Wann wird das sein? Diese Lüge ist fast 40 Jahre alt. Nicht genug?“, fragte Lisa provokativ und dann wandte sie sich an ihren schockierten Vater. „Du hast mich schon verurteilt, jetzt verurteile dich selbst!“

Lisa wollte nicht auf die Reaktion ihres Vaters warten, sondern ging zum Ausgang. Mila ging auf dem Weg an ihr vorbei.

„Mama, komm schon! Papa wurde aus dem Operationssaal genommen. Er ist bereits auf der Intensivstation.“

Karin stand auf und ging auf ihre Tochter zu. Als sie an Lorenz vorbeikam, blieb sie einen Moment stehen.

„Es tut mir leid, Lorenz, dass du das so herausfinden musstest. Ich bin selbst immer noch unter Schock.“

Anstatt zu Marie zurückzukehren, war es Lisa, die das Krankenhaus verließ. Sie musste sich innerlich abkühlen. Lisa wusste, dass sie gerade die Bombe gezündet hatte, sie hatte das Gefühl, dass sie unfair gehandelt hatte, aber das machte sie umso unglücklicher. Sie war ein abgelehntes Kind, das nichts als ihr eigenes Leiden fühlt und sieht. Das Ego war bereits zu unendlichen Dimensionen gewachsen und nichts draußen konnte ihr Bewusstsein mehr erreichen. Selbst Marie war ihr im Moment gleichgültig. Außerdem: Denkt Marie nicht dasselbe wie ihr Vater, dass sie alle enttäuscht hat? Marie wird ihr Kind sogar ohne sie zur Welt bringen. Lisa musste allein sein. Sie wollte nach Hause!  Sie nahm die Fernbedienung Autoschlüssel aus ihrer Handtasche und ging zum Parkplatz.

Liam, der unter diesen Fremden nichts zu suchen hatte, bereitete sich endlich darauf vor, das Krankenhaus zu verlassen.  Er wäre schon längst gegangen, wenn er nicht durch ein entladenes Handy lahmgelegt hätte. Er musste warten, bis es wieder aufgeladen war, um seine Rückkehr nach Hause zu arrangieren. Seine Brieftasche, Mandanten unterlagen, Büroschlüssel und sogar seine Schuhe – alles lag in seinem Auto, das bei Hubers Alp geparkt war. Er sah schnell die Nachrichten von zu Hause durch. Was er in ihnen fand, überraschte ihn nicht. Er hatte etwas Rätselhaftes geschrieben – er zog es vor, nicht anzurufen – darüber, dass er in den Bergen war und jetzt im Krankenhaus, kein Wort. Liam hatte keine Absicht, bei den Frauen in der Familie Hysterie zu verursachen. Bald erhielt auch er eine Antwort, „Was ist die Panne dieses Mal? Mäuschen ist bei uns. Sie schläft schon. Du kommst vor Mitternacht zurück, oder?“ Liam schaute auf seine Uhr, dann antwortete er: „Nicht machbar, selbst wenn mir jetzt jemand Flügel verleiht. Du bist von unschätzbarem Wert, Yasmin! Danke dir! Es gibt keine Worte, um meine Liebe für dich auszudrücken! Gute Nacht, L.“ Er lächelte nur unter seiner Nase, als er auf dem Bildschirm des Telefons erschien: „Clown!“ Morgen wird ihm seine Stiefmutter eine echte türkische Predigt halten, dann wird er sich erklären. Aber wer glaubt schon, dass er nach der Arbeit auf Höfats gesprungen ist, um sich zu entspannen? Jemand sagte, die Wahrheit sei immer einfach, nur Lügen sei kompliziert. Unsinn! Meistens ist das Gegenteil der Fall, denn das Leben schreibt Szenarien, die kein Fantast sich so etwas ausdenken würde. Die einzige unbestreitbare Wahrheit ist, dass ein Mann ohne Familie Null ist. Er war gerade dabei, ein Taxi zu rufen, als er sah, wie Lisa ihren Wagen ein paar Meter entfernt nicht starten konnte. Er kam näher an ihr Auto heran.

„Vielleicht schon genug Verletzte für heute?“

„Du weißt gar nichts!“

„Steig aus!“

„Wozu?”

 „Ich fahre dich nach Hause.“

„Nicht nötig! Ich will dir nichts schulden.“

„Es liegt auf meinem Weg. Mein Wagen steht vor deinem Haus.“

„Natürlich! Du tust ja nichts ohne Eigennutz.“

„Deshalb bin ich auch nicht frustriert.”

Lisa wollte so schnell wie möglich nach Hause kommen. Es war ihr egal, wie und mit wem sie dorthin kam. Sie stieg aus dem Auto aus. Dann ließ sie sich auf dem Rücksitz nieder, zog die Beine hoch und drückte ihr Gesicht gegen das kalte Fensterglas. Die nachts schlafende Berglandschaft bewegte sich hinter dem Fenster, als die Straße vorbeiging. Doch Lisa sah nichts hinter dem Tränen Glas, das sie von Zeit zu Zeit mit der Hand auf ihrem Gesicht verschmierte, weder die Schatten der Berge noch die Lichter in den Häusern. Liam beobachte sie seit einiger Zeit durch den Frontspiegel.

Lorenz war bereits von seinem Spaziergang im Krankenhausgarten zurückgekehrt, wo er in der Einsamkeit versuchte, den Schock zu verarbeiten, und ging auf die Station, wo Marie lag. Er war bereits an der Tür zur Entbindungsstation, als er Georg bemerkte, der im Flur an der Wand saß. Er blieb stehen, drehte sich von der Tür zurück und setzte sich auf einen Stuhl neben ihm. Georg hat nicht reagiert. Er sah aus, als hätte er Fieber. Keiner von beiden war begierig zu reden, obwohl paradoxerweise die alten gegenseitigen Abneigungen gerade verschwunden waren. Eine Nachricht genügte Lorenz, um seine alte Antipathie gegenüber Georg nicht nur zu verlieren – schließlich war dieser Leitner der letzte Mann, den er in der Familie willkommen geheißen hätte -, sondern im Gegenteil, Verständnis und Sympathie für ihn zu finden. Die Information, dass Margarete ihn vor 40 Jahren belogen hatte, stellte ihn auf Georgs Seite und distanzierte ihn von seiner eigenen Tochter. Er stand auf und ging zum Wasserspender. Er füllte zwei Becher und ging mit ihnen zu Georg hinüber. Die Ereignisse der letzten Tage haben auch Georgs Haltung gegenüber Lorenz verändert. Er musste selbst als Mann fallen, um Huber nicht mehr zu verachten. Die Tatsache, dass sein Bruder dank ihm lebte, machte Peters Tod sie nicht mehr trennen, dass er ihm dankbar war.

„Danke!“, sagte Georg und nahm ein paar größere Schlucke. Offenbar war sein Körper immer noch dehydriert, trotz des Tropfs, den er im Krankenhaus bekommen hatte, und der zwei Flaschen Wasser, die er geleert hatte, „Was du für Florian getan hast … nur deinetwegen ist er nicht in den Abgrund gefallen, sondern auf den Felsvorsprung.“

„Lass uns nicht mehr darüber reden!“, unterbrach ihn Lorenz abrupt.

„Wenn Florian dort geblieben wäre, hätte Vater das nicht überlebt. Das weißt du doch.“

„Genauso wie er es nicht überlebt hätte, wenn du nicht von dort zurückgekommen wärst.“

„Übrigens, weißt du zufällig, ob Achenbach noch im Krankenhaus ist?“, fragte Georg. 

Er konnte das seltsame Gefühl noch immer nicht abschütteln, das ihn begleitete, seit dieser Mann ihn nach oben gezogen hatte. Es war ironisch, dass er ausgerechnet ihm sein Leben verdanken muss! Wenn er gestern eine Liste der Menschen machen würde, die er am meisten hasst, würden Lorenz Huber, Jan Edelstein und Liam Achenbach diese Liste öffnen. Zu viel Sand in der Sanduhr der Zeit kam nicht durch und er jedem von ihnen zu Dank verpflichtet war.

„Ich würde es gerne selbst wissen. Sobald ich in die Notaufnahme gebracht wurde, verschwand er aus meinen Augen. Und ohne ihn hätte ich nicht einmal euch erreicht“, sagte Lorenz mit verlegenem Gesicht. „Ich habe meine Fähigkeiten ein wenig überschätzt … Aber Liam klettert wie eine Katze an der Felswand“, beendete Lorenz und dachte unwillkürlich nach. In seinem Alter flog er auch auf den Felswänden ohne Seile! Eine Verletzung vor zwanzig Jahren brachte ihn dazu, den Sport aufzugeben. Er hatte eine Familie zu ernähren und seine Töchter waren bereits Halbwaisen. Marie gab ihm eine solche Rüge, dass er bis heute nie wieder Kletterschuhe trug. Seitdem begann sein Bauch und sein zweites Kinn langsam zu wachsen. Lorenz seufzte, als sich seine Seele bei den Erinnerungen an seine Vergangenheit als Amateurkletterer ein wenig erwärmte. „Wahrscheinlich hatte Liam – wie ich – alle Ehrungen, Umarmungen und Dankbarkeit satt und hat das Krankenhaus verlassen“, dachte Huber.

„Ich wünschte, ich wäre in zwanzig Jahren so fit wie du“, sagte Georg anerkennend und sah zur Tür der Entbindungsstation, hinter Marie befand. Dann fügte er Lorenz in einem anderen – gedämpften – Ton hinzu. „Marie hasst mich, nicht wahr?“

„Was kann ich dir sagen?“, erwiderte Huber und keuchte schwer. „Du hast sie erschreckt.“

Es herrschte lange Zeit ein langes Schweigen.  Georg starrte auf das restliche Wasser in dem Becher. Dann sprach Lorenz noch einmal,

„Aber du sollst wissen, dass ich glaube, es war falsch, dass Marie versucht hat, dich zu täuschen.“

„Das sagst du jetzt, aber vorher warst du anderer Meinung, oder?“

„Das ist wahr. – Ich musste erst dorthin kommen, wo ich jetzt bin, um das zu verstehen.“

Georg drehte sich abrupt zu Lorenz um. Er musterte ihn einen Moment, aber Lorenz sah nicht in seine Richtung. Er schwieg, tief in seinen Gedanken. Schließlich wechselte er das Thema.

„Die Operation deines Bruders ist vorbei.“

„Wie geht es ihm?“

„Er ist immer noch nicht wach. Geh lieber zu deiner Familie. Es hat keinen Sinn, dass du hier sitzt.“

Georg nickte nur. Lorenz hatte recht. Hier war kein Platz für ihn. Er war die letzte Person, die Marie im Moment sehen wollte.  Der Mann stand von seinem Stuhl auf und lenkte seine Schritte in Richtung des AufzugsLorenz stand ebenfalls von seinem Stuhl auf. Es war an der Zeit, herauszufinden, was hinter der Tür vor sich ging. Er hat die Station betreten.  Marie ging mit einem Infusionsständer den Flur entlang. Lorenz ging näher an seine Tochter heran.

„Sollen wir gemeinsam weiter Spazierengehen?“

„Papa!“, rief Marie. Sie stellte den Infusionsständer ab und kuschelte sich an ihren Vater.

„Da bist du ja! Du bist zurückgekommen!“

„Ich musste.  Ich möchte meinen Enkel sehen“, erwiderte Lorenz und lächelte seine Tochter leicht an. Seine Gedanken waren noch weit weg.

Zmierzch i świt

Kiedy Marie rodziła syna, Florian walczył o życie. Emocje ich najbliższych zmieniały się jak w kalejdoskopie. Co było ważne kilka godzin temu, teraz stało się bez znaczenia. Kto był wrogiem wczoraj – dziś był przyjacielem. Bliski stawał się obcym i odwrotnie – obcy zamieniał się bratnią duszę. Życie splatało się ze śmiercią, a koniec z początkiem. Im bliżej śmierci, tym więcej było tego miłosierdzia, a im dalej od niej, tym znowu było go coraz mniej. I paradoksalnie narodziny nowego życia, zamiast obudzić nadzieję, gasiły ją niemal bezpowrotnie. Jakby człowiek nie był w stanie nic nauczyć się na własnych błędach.

Na korytarzu pod salą operacyjną, gdzie był operowany Florian, jego najbliżsi: żona, córka oraz jego rodzice, czekali jej końca. Jeśli jakaś sytuacja mogłaby choćby trochę przybliżyć nas do tego, jak układały się relacje pomiędzy Sebastianem a jego żoną bezpośrednio po śmierci Petera, to był to właściwy moment, żeby zawrócić do tamtego czasu. Wtedy oczywiście inne były emocje: rozpacz, ból, gniew. Obecnie był to: strach, bezsilność, niemoc. Ważne, że jak i wtedy, tak i teraz to Sebastian był tym, który oczekiwał wsparcia dla siebie, z kolei to jego żona była tą, która nie potrafiła ukryć i zatrzymać w sobie fali emocji – tej burzy, która ciska grzmotami, aż w końcu ucichnie i pozwoli, żeby zapanował dookoła spokój. Ostatecznie jednak to ona okazała się być silniejszą psychicznie od męża. Ale kobiety są właśnie silniejsze psychicznie od mężczyzn. I to zawsze wychodzi w tych momentach decydujących. Tak było, gdy wróciła z Alp do Leitnerhof, tak było i obecnie w szpitalu.

Jednocześnie na oddziale porodowym Lisa starała się wesprzeć siostrę. Marie równie mocno przerażona była perspektywą urodzenia dziecka na kilka tygodni przed planowanym terminem, co ciągłym brakiem wiadomości o ojcu. Lisa jak tylko potrafiła, próbowała nieco rozładować stres siostry. Znowu były sobie bliskie, znowu razem. Jakby nic je nie podzieliło przez ostatnie tygodnie.

– Głowa do góry, Marie. Najgorsze masz już za sobą!

– Co takiego?

– Golenie i lewatywę. Teraz już tylko do przodu!

– Lisa, to jeszcze za wcześnie!

– Twój syn to już będzie człowiek nowej generacji. On nie potrzebuje dziewięciu miesięcy wylęgania się w brzuchu mamy. 

– On jest za mały!

– Ale silny! Słyszałaś, co powiedziała lekarka. Śpieszy mu się do świata.

– Mógłby jeszcze zaczekać.

–  Wolałabyś, jak słonica dwa lata nosić brzuch pod brodą?

Marie w końcu się uśmiechnęła.  Ledwo też doszła je wiadomość, że pogotowie górskie przywiozło alpinistów, jak Marie wysłała siostrę dopytać się o ojca.  Lisa wyszła na zewnątrz. Po drodze, na korytarzu natknęła się na Georga, dla którego na ten moment ważniejsze było własne dziecko, niż brat, z którym zaledwie kilka godzin temu zawisł na jednej linie życia. Nie potrafił mu pomóc – totalna porażka. Gdy pozostał mu tylko on, jedyne, na co było go stać, to pogorszyć sytuację, i to wtedy, gdy wydawało się, że już więcej spieprzyć się nie da. Jak czkawka powracało w jego głowie pytanie: „Czy to już jest dno?” Ojciec – jego kamienna twarz, gdy go policja wyprowadzała; Lea – jej wielkie dziecinne oczy, rozszerzone strachem do granic, kiedy stanął nagle przed nią; Flori – jego przerażenie na twarzy, gdy lina trzaskała. Wszystko to wystarczyłoby z nawiązką, żeby ciężko było być samemu z sobą. Wydawałoby się, że najgorsze już za nim. Ale nie – ziemia zapadała się nadal.  Ojciec chyba w życiu całym tak go tak nie wyściskał. Co z tego? Wstyd zamienił go w kłodę drewna. „Nie dałem rady, nie potrafiłem pomóc Florianowi, przepraszam, tato”. Teraz doszła jeszcze i matka. Ona zawsze taka sama, nie potrafiła długo trzymać gniewu, żalu. Florian miał to po niej. Gdy po nocy przychodził dzień, ona budziła się do życia wraz z nim, zostawiając noc i jej wszystkie zmory za sobą. Teraz też nie oceniała, nie robiła mu żadnych wyrzutów. Jakby poszło o wybitą szybę w szkole, a nie… o ludzkie życie.  Matka nigdy nie potrafiła żyć w skonfliktowanym świecie. Po śmierci Petera musiała odejść. Nienawiść, która unosiła się w powietrzu Leitnerhof, udusiłaby ją. Georg wiedział to i nie winił jej za to, choć sam równie długo, co ojciec, pielęgnował w sobie tę nienawiść. Potrzebował uciec od tego wszystkiego tam, gdzie jeszcze tliła się nadzieja – rodziło się jego dziecko. Marie – ona jedna oszacowała go właściwie, niczym wytrawny rzeczoznawca: potwór. Czyż nie tak właśnie sam wycenił Jana, zanim go nie zaatakował? Dorównał wycenie idealnie. Może to już tak jest, że gdy inni przeceniają nas, to my ambitnie wyrównujemy w górę, żeby okazać się warci tej nadwyżki. I odwrotnie, gdy ci, na którym nam zależy, odbierają nam wartość, dewaluujemy się sami tak długo, aż dobijemy do poziomu, który nam zakreślono.  Słowa determinują rzeczywistość. Kilka miesięcy temu, Lisa uznała Floriana za martwego, za trupa. Było blisko, żeby słowo stało się ciałem. Teraz te negatywne emocje Lisy opadły, ustąpiły miejsca obojętności. Lisę interesowało tylko, co z jej ojcem. Od Georga dowiedziała się, że ojciec przebywa na SOR -że – nastawiają mu bark. Florian swoje waży, więc staw nie wytrzymał. Poza tym nic mu nie jest. Trochę sińców, zadrapań. Bohater. Wart Lorenz swojego imienia. Uspokojona wewnętrznie, Lisa natychmiast podzieliła się dobrą wiadomością z siostrą. Wiedziała, że to doda sił Marie, tak teraz jej potrzebnych. Lisa postanowiła na moment opuścić siostrę — pragnęła na własne oczy przekonać się, czy ojcu nic nie jest. Marie spojrzała na nią wystraszonym wzrokiem.

 – Ale wrócisz?

– Och, Marie! No, oczywiście! Przejdziemy to razem. – powiedziała Lisa pewnym głosem – Nie latałam z tobą do szkoły rodzenia z braku lepszej rozrywki. Każda kobieta powinna przynajmniej jakiś jeden poród w swoim życiu przeżyć. Nie zamierzam zmarnować swojej jedynej szansy. 

Przed drzwiami Lisa jeszcze raz odwróciła się i posłała ciepłe spojrzenie siostrze, zamknęła za sobą drzwi i pognała prosto do ojca. Ledwo też wpadła na SOR, jak zobaczyła Karin w objęciach ich ojca. Przystanęła. „A więc to tak”.   Huber wskazał na pustą kanapę na środku korytarza. Usiedli, Lorenz ujął rękę Karin w swoje dłonie, coś do niej mówił – Lisa nie mgła z daleka usłyszeć słów, ale doskonale czuła ich sens. Dostrzegła łagodny wyraz twarzy ojca, prawie że poczuła ciepło od niego bijące, czułość i dobroć.  Karin podniosła wzrok na Lorenza, w kącikach jej ust pojawił się mały delikatny uśmiech. Ojciec i córka. Jak ona to dobrze znała. Kto jej to odebrał, zamienił w chłód, obcość, rezerwę?  Zazdrość jedno z najbardziej brunatnych uczuć, które wypełza z człowieka niczym wąż – sycząc i kąsając.

Lorenz dostrzegł w końcu córkę, podniósł się natychmiast się z kanapy i zawołał w jej kierunku – Lisa! –  podszedł bliżej do niej — Co z Marie? 

– Marie jest na oddziale porodowym. Zaczęło się.

– Wszystko w porządku?

 – Nic nie jest porządku. Zostawiłeś nas, tato. To, że mnie… mnie i tak jakby nie było.

– Lisa! –  zawołała Karin, próbując  wyhamować Lisę.

– Ale Marie? Jak mogłeś ją na taki stres narażać! I to teraz.

– Tak trzeba było, Lisa. Jak można, to trzeba pomóc.  – odparł Lorenz i wyminął córkę. Miał zamiar udać się do Marie.

–  I odebrałeś swoją nagrodę!  – zawoła za nim Lisa.

 Lorenz przystanął, odwrócił się, po czym poważnie zwrócił się do córki.

– Jeśli tą nagrodą jest odzyskanie przyjaciela, pogodzenie się z przeszłością, to tak.  Może jak sama kiedyś zamkniesz swoją, to mnie zrozumiesz.  

Lorenz, który uznał, że wszystko już zostało powiedziane, chciał naprawdę już odejść, ale Lisa ponownie zatrzymała go.

– Mylisz się bardzo, jeśli sądzisz, że zamknąłeś właśnie za sobą przeszłość. Ona dopiero wraca do ciebie, tato. Twoja przeszłość jest tu, w tym korytarzu szpitalnym. To Karin!

Lisa odczekała moment. Karin podniosła wzrok, spojrzała na Lisę zaszokowana – nie spodziewała się tego po niej. Potem skierowała wzrok na Lorenza, wreszcie odwróciła twarz. Huber popatrzył pytającym wzrokiem na Lisę. Potem przeniósł wzrok na Karin. Lisa ponownie spojrzała w kierunku Karin.

–  Powiedz mu w końcu co, dowiedziałaś się od matki na widzeniu kilka dni temu.

 – Lisa, to nie jest dobry moment.

– A kiedy będzie? To kłamstwo ma już blisko 40 lat. Mało? – po czym zwróciła się do zszokowanego ojca – Mnie już oceniłeś, oceń teraz siebie.

Lisa nie zamierzała czekać na reakcję ojca, ruszyła w kierunku wyjścia.  Po drodze minęła ją Mila.

 – Mamo, chodź! Tatę wywieźli z bloku operacyjnego. Jest już na intensywnej.

Karin wstała i ruszyła w kierunku do córki.  Przechodząc koło Lorenza, zatrzymała się na moment.

– Przykro mi Lorenz, że musiałeś się tego w ten sposób dowiedzieć … Sama ciągle jestem w szoku.

Zamiast jednak udać się do Marie, to Lisa wyszła przed szpital. Musiała ochłonąć w środku. Lisa zdawała sobie sprawę, że właśnie odpaliła bombę, czuła doskonale, że była niesprawiedliwa, ale właśnie przez to tym bardziej nieszczęśliwa.  Była odepchniętym dzieckiem, które nie czuje i nie widzi nic poza własnym cierpieniem. Ego rosło do niepojętych rozmiarów i nic z zewnątrz do niej już nie docierało. Nawet Marie była jej w tej chwili obojętna. Zresztą, czyż Marie nie myśli tego samego, co ich ojciec, że zawiodła ich wszystkich? Urodzi swoje dziecko i bez niej. Lisa potrzebowała zostać sama. Chciała do domu, do Alp! Wyjęła z torebki pilot od zamka samochodu i ruszyła w kierunku parkingu.

Liam, który nie miał czego szukać pośród tych obcych mu ludzi, zbierał się w końcu do opuszczenia szpitala. Dawno by stąd poszedł, gdyby nie był uziemiony rozładowanym telefonem. Musiał poczekać aż się podładuje, żeby zorganizować sobie powrót do domu. Portfel, dokumenty jego klientów, klucze od biura, nawet buty – wszystko zostawił w aucie, a ono stało w Hubers Alp. Przejrzał szybko wiadomości z domu. Nie był zaskoczony, co w nich zastał. Odpisał coś enigmatycznie – wolał nie dzwonić – o tym, że był w górach, a teraz jest w szpitalu, nawet słowem nie napomknął. Nie zamierzał wywoływać histerii u kobiet w rodzinie. Wkrótce też odebrał odpowiedź: „Co to za awaria tym razem? Myszka jest u nas. Już śpi. Chyba wrócisz przed północą?” Spojrzał na zegarek, po czym odpisał: „Nierealne, nawet gdyby mi ktoś za chwilę skrzydła przyczepił. Jesteś nieoceniona Yasmin! Dzięki! Nie ma słów, żeby wyrazić moją miłość do Ciebie. Dobranoc, L”. Uśmiechnął się tylko pod nosem, gdy na ekranie telefonu ukazało mu się: „Błazen!” Jutro macocha urządzi mu prawdzie tureckie kazanie, wtedy się będzie tłumaczył. Tylko kto uwierzy, że po pracy dla relaksu skoczył na Höfats?  Ktoś powiedział, że prawda jest zawsze prosta, tylko kłamstwo jest zawiłe. Bzdura! Na ogół jest zupełnie na odwrót, bo życie pisze takie scenariusze, że żaden fantasta by czegoś takiego nie wymyślił! Jedyna niezaprzeczalna prawda to, że człowiek bez rodziny jest zerem. Już miał wezwać sobie taxi do Hubers Alp, gdy spostrzegł, jak kilka metrów od niego, Lisa nie potrafi odpalić swojego Mini Coopera. Podszedł bliżej do jej samochodu.

– Może dosyć już ofiar jak na dziś?

– Co ty tam wiesz?

– Przesiądź się.

– Po co?

– Odwiozę cię do domu.

– Nie potrzeba. Nie chcę ci być nic winna.

– Zostawiłem mój samochód przed twoim domem. Jest mi po drodze.

– No jasne. Ty bez własnego interesu przecież nie robisz nic.

– Dlatego nie jestem sfrustrowany.

Lisa pragnęła jak najszybciej znaleźć się w domu. Jak i z kim tam się dostanie, było jej wszystko jedno. Wysiadła z samochodu, po czym usadowiła się na tylnym siedzeniu. Podwinęła nogi i wtuliła twarz w zimną szybę. Uśpiony nocą krajobraz gór przesuwał się za szybą w miarę upływu drogi. Lisa nie widziała jednak zza szyby łez, które co jakiś czas rozmazywała dłonią po twarzy, ani cieni gór, ani świateł w domostwach, nic. Liam obserwował ją od jakiegoś czasu przez lusterko przednie.

 Lorenz powrócił już ze spaceru po ogrodzie szpitalnym, gdzie próbował opanować szok w samotności i ruszył na oddział, na którym przebywała Marie. Był już przy drzwiach na oddział położniczy, gdy spostrzegł siedzącego na korytarzu pod ścianą Georga. Zatrzymał się, zawrócił od drzwi i przysiadł na krześle obok niego.  Georg nie reagował. Wyglądał, jakby trawiła go gorączka. Nikt nie kwapił się do rozmowy. Choć, paradoksalnie, dawne wzajemne awersje właśnie odeszły. Wystarczyła jedna wiadomość, żeby Lorenz nie tylko zgubił całą dawną antypatię do Georga – przecież ten Leitner był ostatnią osobą, którą on by z chęcią powitał w rodzinie – ale nawet przeciwnie znalazł zrozumienie i właśnie sympatię do niego.  Informacja, że przed 40 laty został oszukany przez Margarete, w jednym momencie ustawiła go po stronie Georga i zdystansowała do własnej córki. Wstał i podszedł do dystrybutora wody. Napełnił dwa kubki i podszedł z nimi do Georga. Także wydarzenia z ostatnich dni zmieniły stosunek Georga do Lorenza. Musiał sam upaść, żeby przestać pogardzać Huberem.  A fakt, że jego brat dzięki niemu żyje, sprawił, że przestała ich dzielić śmierć Petera, że był mu wdzięczny.

– Dzięki! – Georg upił od razu kilka większych haustów — widać, że jego organizm nadal był odwodniony, pomimo kroplówki, którą go na dzień dobry w szpitalu uraczono oraz opróżnionych dwóch butelek wody — po czym zwrócił się do Lorenza:

–  To, co zrobiłeś dla Floriana …tylko dzięki tobie nie spadł w przepaść, tylko na półkę skalną.

–  Zostawmy to! – przerwał mu gwałtownie Lorenz.

– Gdyby Florian tam został, ojciec nie przeżyłby tego. Wiesz o tym.

– Twój ojciec nie przeżyłby, gdyby którykolwiek z was dwóch nie wrócił.

– Tak przy okazji, wracasz z dołu, nie wiesz czasem, czy Achenbach jest jeszcze w szpitalu?

Georg ciągle nie mógł otrząsnąć się z dziwnego uczucia, które stale towarzyszyło mu, odkąd tamten wciągnął go na górę. Ironia losu, że akurat jemu musi zawdzięczać życie. Gdyby jeszcze wczoraj miał zrobić listę najbardziej nienawistnych mu ludzi, to Lorenz Huber, Jan Edelstein i Liam Achenbach otwieraliby tę listę.  Za dużo piasku w klepsydrze czasu się nie przesypało, jak wobec każdego z nich stał się dłużnikiem.

– Sam chciałbym wiedzieć. Jak zabrali mnie na SOR, to zniknął mi z oczu.  A bez niego, to nawet bym do was nie doszedł. – odparł Lorenz z zażenowaniem na twarzy – Trochę przeceniłem swoje możliwości … Ale Liam łazi po ścianie jak kot.

„W jego wieku, to on też fruwał po ścianach bez lin! Dopiero kontuzja sprzed dwudziestu laty sprawiła, że zarzucił ten sport. Miał rodzinę na utrzymaniu, a córki już były półsierotami. Marie udzieliła mu wtedy takiej reprymendy, że więcej nie ubrał butów do wspinaczki aż do dziś. Od tamtej pory też sadzeniak  i drugi podbródek zaczął mu powoli rosnąc ”.  – Lorenz mimowolnie westchnął, bo rozrzewnił się trochę nad swoją przeszłością amatora alpinisty. „Pewnie Liam miał już dość – jak i ja – tych wszystkich hołdów, uścisków, podziękowań i zabrał się ze szpitala”. – pomyślał Huber.

– Chciałabym mieć za dwadzieścia lat twoją kondycję, Lorenz.  –  powiedział nie bez uznania Georg. – Choćby ze względu na … – Georg rzucił wzrokiem na drzwi od oddziału położniczego, za którymi była Marie.  Po czym już innym – przygaszonym – tonem rzucił do Lorenza:

– Marie mnie nienawidzi, mam rację?

– Co ci mam powiedzieć? – Huber sapnął ciężko – Przeraziłeś ją …

Przez długą chwilę trwało milczenie. Georg przyglądał się resztce wody w kubku. Wtedy ponownie odezwał się Lorenz:

– Ale chciałbym, żebyś wiedział, że uważam, że źle się stało, że Marie próbowała cię oszukać.

– Teraz tak sądzisz, ale wcześniej byłeś innego zdania. Co, Lorenz?

– Owszem … musiałem sam dojść, gdzie jestem teraz, żeby to zrozumieć.

Georg gwałtownie odwrócił się w kierunku Lorenza. Przez moment uważnie mu się przyglądał, ale Lorenz nie patrzył na niego, milczał pogrążony daleko w swoich myślach. W końcu zmienił temat.

– Operacja twojego brata się skończyła.

– Co z nim?

– Jeszcze się nie wybudził. Lepiej idź do rodziny. Nie ma sensu, byś tu siedział.

Georg przytaknął tylko. Lorenz miał rację. Nic tu po nim.  Był ostatnią osobą, którą teraz chciałaby Marie widzieć.  Podniósł i się z krzesła i skierował kroki w kierunku windy. Lorenz też wstał. Czas się było   dowiedzieć się, co za drzwiami. Wszedł na oddział. Marie ciągle jeszcze spacerowała z wieszakiem z kroplówką – widać do końca było dalej niż bliżej. I do rana nic się raczej nie rozstrzygnie. Lorenz podszedł do córki.

– Pospacerujemy razem?

– Papa!

Marie postawiła wieszak. Wtuliła się w ojca.

– Jesteś! Wróciłeś!

– Musiałem. Chce zobaczyć mojego wnuka. – Lorenz uśmiechnął się trochę wymuszenie do córki. Myśli jego ciągle błądziły daleko stąd …