Zwischen Hoffnung und Zweifel

Nach der anstrengenden Nacht kamen die lang ersehnte Morgengrauen, als Marie und Georgs Sohn mit einem Schrei die Sonne begrüßte, die jenseits der Berge aufging. Eine schwache Hoffnung schwelte in vielen Herzen. Aber es gab keine Euphorie, denn die Freude wurde von der Angst überschattet, dass das Geschehene nicht ungeschehen gemacht werden konnte.

Marie lächelte blass, als sie hörte, dass ihr Sohn, obwohl eine Frühchen, gesund war. Das Baby, das ihr von der Hebamme auf die Brust gelegt wurde, war jedoch keine Belohnung für ihre Mühen und Schmerzen, sondern nur eine Last, die Schrecken hervorrief. Der Anblick des Babys gab ihr keine Kraft zurück, sondern brachte sie nur zum Weinen. Die Hebamme und die Ärztin hielten es für Freudentränen, doch die Schluchzer, die Maries Kehle zuschnürten, waren nur ihre Tränen der Hilflosigkeit. Ganz anders hatte sich Marie diesen Moment all die langen Monate vorgestellt, als sie das Baby unter ihrem Herzen trug. Marie fühlte sich von dem, was sie fühlte, ebenso getäuscht, wie sie sich dafür schämte. Nichts war so, wie es im Film war. Es gab keinen Springbrunnen der Freude. Erschöpft von den langen Wehen schlief Marie ein, mit dem Gefühl einer Marathonläuferin, die siegreich die Ziellinie erreicht hatte und nun einen neuen Marathon stellen musste.

Kaum hatte Lorenz erfahren, dass sein Enkel endlich auf die Welt gekommen war und dass es Mutter und Kind wohlauf sind, ging er auf die Intensivstation, um die Nachricht zu überbringen.

Während Karin, Mila, Sebastian und Sofia an Florians Bett auf der Intensivstation wachten und darauf warteten, dass er aufwachte, saß Georg auf einer Bank im Park des Krankenhauses und blickte hoffnungsvoll und ängstlich zugleich in den erwachenden neuen Tag hinaus. Am Morgen kam seine Mutter für einen Moment zu ihm. Sofia hockte sich neben ihren Sohn.

„Es dauert alles ohne Ende. Leas Geburt dauerte insgesamt weniger als 6 Stunden!  Kaum ist ihr Kopf aufgetaucht, ist sie in die Welt hinausgesprungen wie ein Samen aus einer reifen Frucht!“

„Eine Geburt bei einer 20-jährigen Frau und eine Geburt bei einer 40-jährigen Frau sind zwei verschiedene Paar Schuhe. Ich habe länger gebraucht, um Peter zur Welt zu bringen, als dich und Florian zusammen! Außerdem ist es eine Frühgeburt.“

Georgs Handy, das neben ihm auf der Bank lag, leuchtete auf und verkündete mit einem kurzen Piepton den Eingang einer neuen Nachricht. Georg nahm sein Telefon in die Hand. „Vater!“, erwiderte er kurz auf den fragenden Blick seiner Mutter. Er warf einen Blick auf die Nachricht und sein Gesicht wurde sofort von einem breiten Lächeln erhellt.

„Ist Florian aufgewacht?“, rief Sofia, die als Mutter in der ersten Reihe auf diese Nachricht wartete. Georg schüttelte den Kopf und sagte, „Mein Sohn ist geboren!“ 

In den tränennassen Augen von Mutter und Sohn lag Freude, als sie sich beide umarmten. 

Sobald das neugeborene Allgäuer auf der Frühchen-Station ankam, gingen Georg und Sofia zu ihm. Sofa hatte nicht einmal Zeit gehabt, sich an den Gedanken zu gewöhnen, wieder Großmutter zu sein – gestern war sie noch ahnungslos, heute begrüßte sie schon ihr Enkelchen. Ihre beiden Enkelinnen sah sie erst wieder, als ihre Söhne sie mitbrachten, um sie zu besuchen: Lea, als sie drei Monate alt war, Mila, als sie über ein Jahr alt war. Karin benötigte Zeit, um ihr Ressentiment gegenüber ihrer Schwiegermutter zu überwinden. Das nahm Sofia ihrer Schwiegertochter nicht übel. Am Ende hätte es schlimmer sein können. Dann brachten Florian und Georg ihre Töchter zu ihr und ließen sie in den Ferien für ein oder zwei Wochen bei ihr. Es war die einzige Zeit, in der sie die Nähe ihrer Enkeltöchter genießen konnte, in der sie sich wie Oma fühlte. Nachdem sie den Leitnerhof verlassen hatte, arbeitete sie zeitweise als Köchin in einem Restaurant, dann als Betreuerin für behinderte Kinder. Sie tat, was sie am besten konnte. Sofia war 55 Jahre alt, als sie ihr Behindertenpädagogikstudium abschloss und damit den Ungläubigen bewies, dass es für nichts im Leben zu spät ist. Danach erweiterte sie ihre Qualifikationen kontinuierlich, bis sie eine qualifizierte Therapeutin wurde.  Mehr als ein Dutzend Jahre arbeitete sie als Therapeutin in einem Wohn- und Pflegeeinrichtung für junge Menschen im Kloster.  Seit sie dorthin gezogen ist, ist es ihr Zuhause und eine zweite, treue Familie geworden. Florian kam selten, aber regelmäßig zu Besuch, meist mit seiner Familie, immer mit ein paar Wochen Vorwarnung, Blumen und einem Geschenk. Sie wartete in ihrer kleinen Zweizimmerwohnung mit einem festlichen Abendessen, Kuchen und gutem Alkohol für ihren Sohn und Geschenken für Karin und Mila. Sie wusste, dass Karin immer hinter der Wahl des Zeitpunkts ihres Besuchs, der Art des Geschenks und des Blumenstraußes stand. Ohne Karin käme Florian noch seltener.  Ihr schöner Prinz, auf den sie so stolz war, brauchte sie einfach gar nicht.  Sie musste ihrer Schwiegertochter dankbar sein, dass sie ihren Mann manchmal an das sehnsüchtige Herz seiner Mutter erinnerte. Georg kam öfter vorbei, überwiegend allein und unangemeldet, mit einer unterwegs an einer Tankstelle gekauften Flasche Wein, manchmal mit einem Sträußchen, immer mit einem Lächeln auf den Lippen, guter Laune, aber gleichzeitig mit traurigen Augen und Steinen im Herzen.  Wenn sie es schaffte, im letzten Moment freizubekommen, brachte Georg sie in ein Restaurant oder auf einen spontanen Ausflug. Und wenn sie mal ein paar Stunden nicht wegkam, veranstaltete er mit den Bewohnern des Pflegeheims eine Koch-Show. Sie lachten und scherzten beide während seines Besuchs. Doch was Kopf und Herz ihres Erstgeborenen bedrückte, konnte sie erst bei Florians nächstem Besuch herausfinden. Bei Familienfeiern tauchte sie nie auf und machte ihr Erscheinen immer von Sebastians persönlicher Einladung abhängig. Bislang hatte sie keines erhalten. Sie war nun schon seit einigen Jahren im Rentenalter und fragte sich zunehmend, was sie als Nächstes tun sollte. Niemand zwang sie, das Pflegeheim des Klosters zu verlassen, aber Sofia wusste, dass es an der Zeit war, einen neuen Platz für sich zu finden. Sie würde dortbleiben, solange sie arbeiten konnte, und dann würde sie sich ein gemütliches Altersheim suchen, in dem vielleicht kein großartiges Leben schwelt, aber immer einigermaßen säkular.

Während die Krankenschwester den Vater auf seine ersten Känguruhen mit seinem Sohn vorbereitete, stand Sofia am Inkubator. Georg beendete das Abwischen seines Torsos mit einem Papiertuch, warf sich eine Einmalschürze über den Rücken und ging hinüber zu dem bequemen Sessel, der zum Stillen und Känguruhen benutzt wurde.  Er machte es sich auf dem Sessel bequem und wartete darauf, dass die Krankenschwester ihm seinen Sohn brachte.

„Ist Papa bereit für den Känguruhen?“

„Immer bereit!“

Die Krankenschwester legte das Frühchen auf die Brust seines Papas und reichte ihm eine winzige Kuscheldecke, um das Baby zuzudecken.   Georg wickelte seinen Sohn in die Decke, sodass nur noch die Babymütze außen sichtbar war.

„Jetzt sitzt es in einem echten Känguru-Beutel!“, sagte die Krankenschwester. 

Sofia ging zu ihrem Sohn hinüber, stellte sich hinter den Sessel und beugte sich über ihren Sohn und Enkel.

„Bei dir ist er gut aufgehoben.“

„Er wird bei seiner Mutter besser aufgehoben sein. Er wird etwas zu trinken bekommen“, erwiderte Georg und hob für einen Moment den Blick. „Er ist so ein winziges Küken.  Lea war ein Koloss im Vergleich zu ihm.“

 „Er wird schnell nachholen!“, sagte Sofia.

„In diesem Zimmer ist er ein echter Hüne!“, sagte die Krankenschwester, „Unsere Däumelinchen wiegt nur 1100.  Und als sie hierherkam, wog sie 700 Gramm!  Sie passte ihrem Vater in die Handfläche. Ihr Papa kommt zweimal am Tag – vor und nach der Arbeit hierher, um mit seiner Töchterchen zu Känguruhen.“

Sofia ließ Georg schließlich mit seinem Sohn allein und ging zu der Ärztin hinüber, die an dem kleinen Schreibtisch am Fenster saß, um sich ein wenig über den Zustand ihres Enkels zu erkundigen. Die Ärztin machte eine Pause, um ihren nächtlichen Bericht für die Morgenschicht zu schreiben.

„Wie lange muss mein Enkel hierbleiben?“

„Sein Allgemeinzustand ist optimal, er atmet selbstständig, sein Gewicht ist ausreichend. Aber wie jedes Frühchen, benötigt er die Wärme des Inkubators und muss eine Weile beobachtet werden. Wenn sich herausstellt, dass er seine Temperatur auch ohne Wärmebettchen halten kann, seine Blutwerte stabil sind und er ausreichend von der Mutterbrust trinkt, bestehen keine Einwände gegen seine Entlassung aus dem Krankenhaus.“  

„Wie geht es seiner Mutter?“, warf Georg ein, der hoffte, endlich etwas über Marie zu erfahren.

„Sie haben nicht mit der Gynäkologen gesprochen?“

„Es gab keine Gelegenheit“, sagte Georg in einem ausweichenden Ton.

„Frau Huber ist bereits auf der Station. Sie können sie jederzeit besuchen.“

„Wir … wir sind nicht zusammen.“

„Das kommt vor. Aber in einer Situation wie dieser, jede Information über Frau Hubers Zustand, Sie verstehen …“

„Ja. Ich weiß“, wurde schnell von Georg unterbrochen, dem das ganze Gespräch und die Situation mehr als unangenehm war.

Es entging der Ärztin nicht, dass der Mann konfus war. Sie stand von ihrem Schreibtisch auf, ging zu jedem der Inkubatoren hinüber, und als sie ihre Runde beendet hatte, ging sie auf Leitner zu.  Sie warf einen Blick auf das Neugeborene und den Vater.

„Der Sohn hat sein Kinn nach seinem Vater“, sagte die Ärztin und lächelte Leitner freundlich an, „Wie auch immer die Situation zwischen Ihnen und der Mutter des Babys gestern war, die Dinge haben sich heute geändert. Die Geburt eines Kindes ist ein guter Zeitpunkt, um die gegenseitigen Verhältnisse zwischen den Eltern neu zu regeln. Schließlich wird ihr Sohn ihnen immer zusammenhalten. In den fünfundzwanzig Jahren, in denen Kranekenschwester Adela und ich hier arbeiten, haben wir mehr als ein Wunder erlebt.“

Krankenschwester Adelaide hatte eine fröhliche Natur und ihre positive Haltung verließ sie fast nie. Sie fügte sofort hinzu. 

„Oh ja! Ein Vater hat, um sein neugeborenes Kind zu sehen, den Hafturlaub beantragt. Die Scheidung war bereits im Gange. Ein paar Monate später arrangierte sie einen intimen Besuch bei ihrem ex Mann im Gefängnis.  Und in weiteren neun Monaten trafen sie sich hier wieder.“

Georg war keineswegs amüsiert, er schaute der Ärztin zu und antwortete nicht. Es ist ja bekannt, dass jede Station im Krankenhaus ihre eigenen hochgestreckten Anekdoten über Patienten hat. Er neigte sich über seinen Sohn und küsste ihn auf seinen Köpfchen. Die Ärztin wandte sich derweil noch an die Krankenschwester, um ihr Anweisungen zu geben, und machte sich auf den Weg zum Ausgang. Dann schwang die Tür auf und die Köpfe von Sebastian und Lorenz erschienen darin. Ihre Gesichter lachten, als sie sich im Innenraum umsahen. Beide waren in einmal Kittel gekleidet und hatten Barett-Haube auf dem Kopf.

„Wir sind Opas“, sagte Lorenz sofort, als die Ärztin sie ansah.

„Herzlichen Glückwunsch!“, erwiderte die Ärztin.

„Wir sind gekommen, um unseren Enkel zu sehen“, Sebastian fügte hinzu.  „Dürfen wir rein?“

„Dies ist der Zimmer für Frühgeborene. Außer den Eltern darf hier niemand hinein“, erwiderte die Ärztin.

„Aber Oma ist da!“, protestierte Sebastian schnell.

„Oma ist ein VIP!“, sagte Georg, wandte das Gesicht für einen Moment von seinem Sohn ab und sah zur Tür.

„Was ist mit Opa?“, erwiderte Sebastian. „Ist Opa eine Null?“

„Wir sind gut vorbereitet – Vollschutzkleidung!“, sagte Lorenz eilig und streckte ein Bein vor, damit die Ärztin sehen konnte, dass sie auch Überzieher an den Schuhen hatten.

„Bei Bedarf haben wir auch Handschuhe und Mund-Nasen-Schutz“, fügte Sebastian hinzu, der, wie Lorenz, nicht vorhatte, das Krankenhaus zu verlassen, bevor er seinen Enkelsohn gesehen hatte.

„10 Minuten. Bitte nicht zu viele Besucher auf einmal!“, sagte die Ärztin.

„Wir warten bis der VIP ist weg“, sagte Sebastian laut genug, dass Sofia es hören konnte.

„Ich glaube, es ist Zeit, dass mein Sohn wieder in sein Wärmebett geht“, wandte sich Georg an die Schwester.

Kaum hatte die Ärztin den Raum verlassen, meldete sich Sofia zu Wort.

„Ich gehe auch weg. Die ganze Nacht habe ich mit diesem alten Feigling verbracht und seine Händchen gehalten. Zehn Minuten mehr und ich wäre selbst auf der Infektionsstation gelandet.“

Georg grunzte bedeutungsvoll, als die Krankenschwester ihm sein Sohn abnahm und seiner Mutter einen flehenden Blick zuwarf.

„Mutti! Heute nicht!  Nicht hier!“, sagte er in einem flehentlichen Ton.

„Nun, was? Wenn Männer Kinder gebären müssten, wäre die Menschheit schon längst ausgestorben.“

„Und da die Frauen Babys kriegen, haben wir die Überbevölkerung. Es gibt keine Höllenqualen, die eine Frau davon abhalten kann, sich zu verwöhnen.“ Sebastian war ihr nicht zu Dank verpflichtet. Sofia zuckte nur mit den Schultern.

„So wie eine Kompassnadel immer nach Norden zeigt, findet der anklagende Finger des Mannes immer eine Frau“, sagte Sofia, als sie mit Lorenz an Sebastian vorbeiging.  Bevor sie ging, sagte sie zu ihrem Sohn. „Ich warte im Flur auf dich.“ 

Georg nahm sein schmutziges, verschwitztes Hemd und T-Shirt von der Krankenschwester entgegen. Als er das leicht amüsierte Gesicht der Krankenschwester sah, sprach er mit leiser, zurückhaltender Stimme auf.

„Meine Eltern hatten sich seit zwanzig Jahren nicht mehr gesehen.”

„Manche Dinge ändern sich nie.“

„Es klang ein wenig hoffnungslos.“

„Ich habe meinen Ex tatsächlich auch zum letzten Mal im Scheidungssaal gesehen. Aber wir hatten keine Kinder.”

„Sie sind nicht geschieden. Nachdem der Anwalt meinem Vater gesagt hatte, dass er per procura heiraten könne, sich aber persönlich scheiden lassen müsse, hat er die Scheidung aufgegeben.“

„Vielleicht wollte er es nie?“, sagte die Krankenschwester und lächelte Leitner an.

„Das klingt schon besser“, sagte Georg und erwiderte das Lächeln. „Also, bis zum nächsten Mal!“

„Bis zum nächsten Känguruhen!”, erwiderte die Krankenschwester und schüttelte Leitner zum Abschied die Hand.

Georg ging zum Inkubator hinüber, um sich von seinem Sohn zu verabschieden. Er sah seinen Sohn an und lächelte ihn an. „Schlaf schön, mein Kleinchen!“

Kaum hatte sich Georg von seinem Sohn verabschiedet, da kam sein Vater auf ihn zu und nahm ihn fest in die Arme. Vater und Sohn. Großvater und Vater. In einem solchen Moment, wenn zwei Herzen das Gleiche fühlen, sind keine Worte nötig. Auch Lorenz war nicht mehr zurückhaltend und öffnete seine Arme weit.

„Komm her, Junge!“

„Florian ist aufgewacht. Geh zu deinem Bruder!“, sagte Sebastian zu seinem Sohn, als dieser sich ein wenig überrascht aus Hubers Umarmung befreite. Dann wandte Sebastian sich an Lorenz.

 „Komm schon Lorenz! Wir haben beide 46 Jahre auf diesen Moment gewartet.“ 

Als Florian zum ersten Mal nach der Operation die Augen öffnete, konnte er seine Rührung beim Anblick der Gesichter, die ihm am liebsten waren, kaum zurückhalten. Aber was er in ihnen suchte – Vergebung – konnte er in den Augen seiner Frau und seiner Tochter nicht finden. Weder Karin noch Mila haben ihn am Hals umarmt. Als er versuchte, Karins Hand in die seine zu nehmen, zog sie ihre Hand schnell wieder zurück. Mila hielt einen noch größeren Abstand als ihre Mutter. Das Gesicht der Tochter verriet jedoch mehr Emotionen, die sich darauf spiegelten wie Buntglas in alten gotischen Fenstern unter dem Einfluss von Licht. Milas widersprüchliche Gefühle für ihren Vater kämpften gegeneinander, aber keines von ihnen ließ nach.

Der Anblick seiner Mutter erfreute ihn ebenso sehr, wie er ihn in Verlegenheit brachte. Als er und Georg die Felswand hochkletterte, wollten auch sie dem Blick ihrer Augen ausweichen. Florian wurde beschämen von den Tränen der Mutter, die in Strömen über ihre Wangen tropften, von diesem trägen Geschwätz, von all den Worten und Fragen, die sich immer und immer wieder wiederholten. Wie fühlt er sich? Braucht er nicht noch mehr Schmerzmittel? Vielleicht wird sie seine Lippen befeuchten oder ihm etwas Wasser zu trinken geben? Der Arzt sagte, er dürfe bereits in kleinen Schlucken trinken. Vielleicht muss sein Kopfkissen verbessert werden? Er hielt fast den Atem an, als seine Mutter mit ihrer Hand über sein wochenlang zugewachsenes Gesicht streichelte. Als er flüsterte, „Es tut mir leid, Mama“, schüttelte sie nur den Kopf. Nur eine Mutter ohne Worte wird verzeihen und die ganze Welt anklagen, um jeden Fehler ihrer Kinder zu rechtfertigen. Nachdem er ein Elternteil nach dem anderen gesehen hatte, musste Florian in seiner Seele zugeben, dass er den Blick seines Vaters mehr fürchtete als den seiner Mutter. Von den beiden Eltern war es sein Vater, der ihm näherstand, seine Meinung, seine Zustimmung war ihm am wichtigsten. Unnötig. Sebastian war schon so weit, dass er seinen verlorenen Söhnen ein großes Festmahl gibt, wenn sie beide nach Hause kommen. Nur das Sehen mit seinem Bruder war frei von Verlegenheit und Scham. Was sie sich zu sagen hatten, hatten sie sich entweder schon gesagt oder sie schwiegen in den Bergen. Als Florian sah, dass sein Bruder den Unfall unbeschadet überstanden hatte, antwortete Georg,

„Unkraut vergeht nicht.“

„Redest du von dir oder von mir??“

„Ich rede immer von mir.“

„Du hast einen Sohn. Gratuliere!“

„Im Moment ist es nur ein großer Traum, dass wir eines Tages zu dritt Ball spielen gehen. Der Junior in der Offensive, der Patenonkel in der Defensive, der Papa im Tor stehend und der Opa als Schiedsrichter“, sagte Georg, drehte und den Kopf in Richtung der Tür zum Flur, hinter der Karin, Mila und Sofia warteten. Dann fügte hinzu, „Die Damen auf der Tribüne.“

„Ein schöner Traum.“

„Es wird noch wahr werden, Flori.  Auf jeden Fall gibt es etwas, wofür es sich zu kämpfen lohnt.“

„Georg, es ist nicht mal sicher, dass ich hier auf eigenen Füßen rauskomme. Das Einzige, was sicher ist, ist die Richtung – direkt zum Gerichtshof. Der weiteren Aussicht ist noch grauer und nebliger.“

„Im Leben fließt alles. Die Flut ist nun vorbei. Eines Tages wird die Flut wieder eintreffen.“

„Ein Optimist.“

„Ich kann heute nicht anders sein. Mein Sohn wurde geboren, ich habe meinen Bruder zurückbekommen, die Enterbung wurde zeitlich verschoben. Die Bilanz ist positiv“, sagte Georg und drückte seinen Bruder die Schulter.

Sebastian und Lorenz standen am Inkubator und starrten ihren Enkel an.

„Werden wir noch eine Familie sein, nach allem, was passiert ist?“, sagte Sebastian, ohne seinen Blick von dem Kind zu nehmen.

„Ich glaube, es hängt nicht mehr von uns ab. Es gab eine Zeit, in der wir beide alles getan haben, um keine zu sein.“

Sebastian nickte stumm, es hatte keinen Sinn, die Fakten zu leugnen.  Lorenz brach für einen Moment ab. Schließlich legte er, wie es immer zwischen ihnen geschah – bevor Peters Tod sie trennte -, kurzerhand alle Karten auf den Tisch,

„Und ironischerweise sind wir eine Familie sowieso.“  Lorenz unterbrach wieder und beendete nach einer Weile mit Betonung. „Seit über 20 Jahren!“

 „Was?“ Sebastian wandte sich Lorenz zu und sah seinen Freund mit fragenden Augen an.

„Karin und Florian.“

„Karin und Florian? Ich verstehe nicht.“

„Du weißt, wie es zwischen Margarete und mir war.“

„Du willst mir doch nicht damit sagen, dass Karin …“

„Meine Tochter ist … ja, ich habe gerade herausgefunden, dass Margarete mich damals belogen hat.“

„Aber warum?“

„Warum? Sie hatte Verachtung für mich. Ich sollte nie erfahren, dass ich noch andere Tochter habe.“

Sebastian keuchte schwer und schüttelte nur ungläubig den Kopf.

„Und nun wollte Marie dasselbe mit deinem Sohn tun.  Ich verstehe meine eigenen Töchter immer weniger. Manchmal denke ich, ich kenne sie gar nicht.“

„Mir geht es genauso, wenn ich meine Söhne anschaue“, sagte Sebastian nachdenklich. „Wir müssen beide wirklich schlimme Fehler gemacht haben.“

„Und unsere Kinder rechnen jetzt mit uns ab.“

„Wenigstens haben wir ein gemeinsames Enkelkind.“

„Enkelkinder“, korrigierte ihn Lorenz.

„Glaubst du, dass es noch eine Chance gibt, dass unsere Kinder zusammenkommen?“

„Ich weiß es nicht. Aber eines ist sicher: Wenn sie nicht mehr miteinander auskommen, werden sich auch unsere Wege trennen.“

Vor einem halben Jahrhundert wetteiferten Sebastian und Lorenz bei der Eroberung aufeinanderfolgender Kletterrouten zu den umliegenden Gipfeln miteinander. Einmal, auf dem Weg nach Höfats, rutschte Sebastian mit dem Fuß aus und sein Konkurrent und Nachbar Lorenz Huber zog ihn aus der Patsche. So entstand diese Männerfreundschaft, die stärker war als brüderliche Bande. Fast 30 Jahre vergingen und beide kannten sich wie ihre Westentasche. Jeder konnte für den anderen mehr bürgen, als für sich selbst. Keiner von ihnen hatte irgendwelche Geheimnisse vor dem anderen, sie vertrauten einander wie Waffenbrüder. Sie haben zusammen Hunderte von Flaschen Wein getrunken.  Es schien, dass diese Freundschaft durch nichts zerstört werden konnte – weder durch die Zeit noch durch den Menschen noch durch den Teufel. Sie wurde durch den Tod von Sebastians Sohn Peter begraben. Nach zwanzig Jahren des gegenseitigen Schweigens zwischen den beiden Freunden schlug das Schicksal einen Bogen und ein weiterer Unfall in den Bergen, in den diesmal Sebastians Söhne verwickelt waren, brachte Sebastian und Lorenz zurück in eine aufrichtige und wahre Freundschaft.  Der Graben, der sie trennte, wurde schließlich zugeschüttet. Leider hatten die neuen Konflikte innerhalb der Familie, diesmal zwischen ihren Kindern, bereits eine neue Kluft geschaffen, so tief wie die, die sie bis in jüngster Vergangenheit getrennt hatte.   Die Freunde mussten traurig erkennen, dass das Schicksal sie wieder einmal getrennt hatte: Der Fuß keiner von Hubers Töchtern würde jemals den Leitnerhof überqueren, und die Türen der Hubers-Alm hatten sich für Sebastians Söhne für immer geschlossen.

Nach der morgendlichen Untersuchung wurde Karin und Mila vom Chefarzt versichert, dass Florians Zustand stabil sei. Sie beschlossen, gemeinsam mit Lorenz das Krankenhaus zu verlassen.  Huber weigerte sich, dass die Ärzte ihn noch vierundzwanzig Stunden im Krankenhaus behalten. „Vieh und Ziegen – die kümmern sich nicht um sich selbst“, sagte der hartnäckige alte Hochländer. Sie waren alle in Eile. Lorenz hatte es eilig, zurück zu seinen Tieren zu kommen, von denen er glaubt, dass sie noch allein auf den Almen herumirren. Karin und Mila wollten endlich weg von hier und in die häusliche Abgeschiedenheit, um ihre eigenen zerrissenen Herzen zu beruhigen, die ebenso wie sie nicht aufhören können zu lieben, auch nicht verzeihen können.

Auch die Leitners hatten das Krankenhaus verlassen. Kaum saß Georg mit seiner Mutter auf dem Rücksitz des Autos, schlief er an ihrer Schulter ein. Die Glücksgefühle und die Ungewissheit, die in seinem Herzen gegeneinander gekämpft hatten, seit er seinen Sohn zum ersten Mal in den Armen hielt, wurden schließlich von grenzenloser Erschöpfung überwunden.

Między nadzieją i zwątpieniem

Pod ciężkiej nocy przyszła wyczekiwana jutrzenka, gdy syn Marie i Georga powitał wrzaskiem to wschodzące spoza gór słońce. W wielu sercach zatliła się słaba nadzieja. Euforii jednak nie było, bo radość przyćmiewała obawa, że tego złego, co się stało, nie sposób już odwrócić. Marie uśmiechnęła się blado, gdy usłyszała, że jej syn, mimo że wcześniak jest zdrowy. Jednak położony jej przez położną noworodek na piersiach nie był nagrodą za wysiłek i ból, a jedynie ciężarem budzącym przerażenie. Widok dziecka nie przywrócił jej siły, tylko wywołał płacz. Przez położną i lekarkę odebrany jak łzy radości, choć szloch, który dławił Marie gardło, był tylko jej łzami bezradności. Co innego jej zapowiadała położna, gdy chodziła do szkoły rodzenia, co innego sobie wyobrażała przez te wszystkie długie miesiące, kiedy nosiła dziecko pod sercem.  Marie tyleż czuła się oszukana tym, co czuje, co zawstydzona. Nic nie było tak, jak na filmie.  Żadnej fontanny radości. Wyczerpana długim porodem Marie zasnęła, z uczuciem maratończyka, który dotarł zwycięsko na metę i za chwilę ma stanąć w nowym maratonie.

Lorenz ledwie dowiedział się, że ma wnuka, a z matką i dzieckiem wszystko jest w porządku, jak udał się na oddział intensywnej terapii, żeby podzielić się wiadomością.

Gdy Karin z Milą oraz Sebastian i Sofia czuwali przy łóżku Floriana na oddziale intensywnej terapii, czekając, aż się wybudzi, to Georg siedział na ławce w parku szpitalnym z nadzieją i zarazem niepokojem spoglądając w ten budzący się nowy dzień. Nad ranem dołączyła na moment do niego matka. Sofia przysiadła się do syna.

– To wszystko trwa bez końca. Poród Lei w całości nie przekroczył 6 godzin! Ledwo ukazała się jej główka, a wyskoczyła na świat jak pestka z dojrzałego owocu. – odezwał się Georg.

– Poród dwudziestoparoletniej kobiety, a poród czterdziestokilkuletniej kobiety to dwie różne sprawy. Peter rodził się dłużej niż ty i Florian razem. Poza tym to przedwczesny poród.

Telefon Georga, który leżał obok niego na ławce, zaświecił się i wydał krótki sygnał zwiastujący nadejście nowej wiadomości. Mężczyzna wziął komórkę do ręki.

– Ojciec!  – odparł krótko na pytający wzrok matki. Rzucił okiem po wiadomości i twarz rozświetlił mu natychmiast szeroki uśmiech.

– Florian się wybudził?  – zawołała Sofia, która jako to matka, na tę wiadomość w pierwszym rzędzie czekała. Georg pokręcił głową i odparł: Mój syn się urodził! 

W zawilgotniałych od łez oczach matki i syna pojawiła się radość, kiedy oboje rzucili się sobie w objęcia. 

Ledwie też nowo narodzony mieszkaniec Allgäu trafił na oddział wcześniaków, jak Georg i Sofia udali się tam, by go powitać.  Sofa nie zdążyła się nawet oswoić z myślą, że znowu będzie babcią — wczoraj niczego nie była świadoma, dziś witała już wnuka. Obie wnuczki zobaczyła pierwszy raz, dopiero gdy synowi zabrali córki ze sobą do niej w odwiedziny: Leę, gdy wnuczka miała trzy miesiące, a Milę, gdy ta już dobrze biegała. Karin potrzebowała czasu, żeby przezwyciężyć w sobie urazę do teściowej. Sofia nie miała żalu o to do synowej. W końcu mogło być gorzej. Potem Florian i Georg przywozili swoje córki do niej i zostawiali na tydzień, czy dwa wakacji. To był jedyny czas, kiedy mogła spędzić z nimi trochę czasu. Florian odwiedzał ją rzadko, za to regularnie. Zwykle przyjeżdżał z rodziną, zawsze z kilkutygodniowym zapowiedzeniem się, z kwiatami i prezentem. Czekała w swoim małym dwupokojowym mieszkaniu z uroczystą kolacją, ciastem, dobrą Whisky dla syna oraz prezentami dla Karin i Mili. Wiedziała, że jednakowo za wyborem czasu wizyty, rodzajem prezentu, czy bukietu zawsze stała Karin. Gdyby nie Karin to Florian przyjeżdżałby jeszcze rzadziej.  Jej piękny książę, z którego tak bardzo była dumna, po prostu zupełnie jej nie potrzebował. Musiała być wdzięczna synowej, że myśli o jej matczynym sercu, za jej syna. Georg wpadał częściej, zwykle sam i bez zapowiedzi, z butelką wina kupioną po drodze na stacji benzynowej, czasem z jakimś wiechciem kwiatów, zawsze z uśmiechem na ustach, w dobrym humorze, ale jednocześnie ze smutnymi oczami i kamieniami na sercu.  Jeśli w ostatniej chwili udało jej się wygospodarować wolny czas, Georg zabierał ją do restauracji lub na spontaniczną wycieczkę. Kiedy nie mogła wyrwać się na kilka godzin, urządzał pokaz kulinarny z udziałem pensjonariuszy domu. Oboje śmiali się i żartowali podczas całej jego wizyty.  Musiała jednak czekać aż do następnej wizyty Floriana, żeby się dowiedzieć, co to za problemy obsiadły serce jej pierworodnego. Na uroczystościach rodzinnych się nie pojawiała, zawsze uzależniając swój przyjazd od osobistego zaproszenia Sebastiana. Jak do tej pory się go nie doczekała. Ten stary przyklasztorny ośrodek był zarówno stałym, jak i czasowym miejscem pobytu dla osób niepełnoprawnych.  Dla niej, od czasu jak tam zamieszkała, domem i zastępczą rodziną. Miała 55 lat, kiedy ukończyła studia o kierunku pedagogiki specjalnej, udowadniając niedowiarkom, że w życiu nigdy na nic nie jest za późno. Potem stale jeszcze poszerzała swoje kwalifikacje, aż stała się wykwalifikowaną terapeutką. Odkąd weszła w wiek emerytalny, coraz częściej zadawała sobie pytanie o to, co dalej. Nikt ją z ośrodka nie wyganiał, ale Sofia wiedziała, że czas znaleźć dla siebie nowe miejsce na ziemi. Nie zamierzała reszty życia spędzić w klasztorze. Świat modłów nigdy nie był jej światem. Zostanie tam, jak długo da radę pracować, a potem znajdzie dla siebie jakiś przytulny dom starców, gdzie jeszcze tli się jakieś normalne życie, może nie światowe, ale zawsze świeckie.

Kiedy pielęgniarka przygotowywała ojca do pierwszych kangurków z synem, Sofia stała przy inkubatorze z wnukiem. Georg dokończył wycieranie torsu papierowym ręcznikiem, narzucił na plecy jednorazowy fartuch ochronny i podszedł do wygodnego rozkładanego fotela, który służył do karmienia matkom oraz do kangurków.

– Tata gotowy do kangurków?

– Zawsze! – odparł Georg jednocześnie wygonie rozsiadając się w fotelu.

Pielęgniarka położyła oseska na klatce piersiowej taty i podała mu maleńki kocyk do okrycia dziecka. Georg otulił synka kocykiem tak, że na zewnątrz widać było tylko czepek maluszka.

– No, teraz to siedzi jak w prawdziwej torbie kangura.  – powiedziała pielęgniarka. 

Sofia podeszła do syna, stanęła z tyłu za fotelem i pochyliła się nad synem i wnukiem.

–  Dobrze mu u ciebie.

– U mamy będzie mu lepiej. Dostanie coś do jedzenia. – odparł Georg i podniósł wzrok na moment – Ależ z niego pisklak. Lea to była przy nim olbrzym.

 – Szybko nadrobi. – odparła Sofia.

– W tym pomieszczeniu to prawdziwy wielkolud! – odezwała się pielęgniarka. – Nasza Calineczka ma tylko 1100, a jak tu trafiła, to ważyła 700 gramów. Mieściła się ojcu na dłoni. Tata przychodzi tu na kangurki z córcią dwa razy dziennie – przed i po pracy.

Sofia zostawiła w końcu Georga samego z synem i podeszła do lekarki siedzącej przy małym biurku, przy oknie, dopytać się trochę o stan wnuka. Lekarka przerwała pisanie nocnego raportu dla porannej zmiany.

– Jak długo mój wnuk musi tu zostać?

– Jego stan ogólny jest bardzo dobry, oddycha samodzielnie, jego waga jest wystarczająca. Ale jak każdy wcześniak potrzebuje ciepła inkubatora i musi być trochę poobserwowany. Jeśli okaże się, że potrafi utrzymać temperaturę bez podgrzewanego łóżeczka, jego parametry krwi są stabilne i wystarczająco pije z piersi matki, to nie będzie żadnych przeciwwskazań, żeby został wypisany ze szpitala.  

– Jak się czuje jego matka? – wtrącił się Georg, który liczył, że w końcu dowie coś się o Marie.

– Nie rozmawiał pan z lekarzem położnikiem?

– Nie było okazji.  – odpowiedział Georg wymijająco.

– Pani Huber jest już na oddziale. Może ją pan w każdej chwili odwiedzić.

 – My… my nie jesteśmy razem.

– Zdarza się. Jednak w takiej sytuacji, wszelkie informacje na temat stanu zdrowia pani Huber, rozumie pan…

– Tak. Rozumiem. –  przerwał szybko Georg, dla którego cała ta rozmowa i sytuacja była więcej niż nieprzyjemna.

Lekarce nie uszło uwadze zmieszanie mężczyzny. Wstała od biurka, podeszła do każdego z inkubatorów, a gdy skoczyła swój obchód, to zbliżyła się do Leitnera.  Rzuciła okiem na noworodka i na ojca — Podbródek ma syn po tacie. — powiedziała lekarka i ciepło uśmiechnęła się do Leitnera.

– Jakkolwiek wyglądały sprawy między panem a matką dziecka wczoraj, dziś wszystko się zmieniło. Narodziny dziecka to dobry moment na ułożenie na nowo wzajemnych relacji pomiędzy rodzicami. W końcu on już zawsze będzie państwa łączyć. Przez dwadzieścia pięć lat naszej wspólnej pracy z panią Adelą, byłyśmy świadkami tutaj niejednego cudu.

Pielęgniarka Adelaide miała wesołe usposobienie, a poczucie humoru prawie nigdy jej nie opuszczało. Także natychmiast dodała – O, tak! Jeden ojciec, żeby zobaczyć swoje nowo narodzone dziecko, wystarał się o przepustkę z więzienia. Rozwód był już toku. Kilka miesięcy później ona załatwiła sobie z byłym mężem widzenie tylko we dwoje w więzieniu. I za kolejne dziewięć miesięcy znowu się tu spotkali.

Georg bynajmniej rozbawiony spojrzał na lekarkę i nic nie odpowiedział.  Wiadomo w końcu, że każdy oddział w szpitalu ma swoje mocno naciągnięte anegdoty o pacjentach. Pochylił się nad synkiem i ucałowała go w główkę.  Wtedy drzwi do sali się uchyliły i ukazały się w nich głowy Sebastiana i Lorenza. Twarze im się śmiały, kiedy rozglądali się po wnętrzu. Obaj ubrani byli w turkusowe ochronne fartuchy, na głowach nałożone mieli czepki z tego samego materiału, co kitle.

– Można? Jesteśmy dziadkami. – odparł Lorenz na pytający wzrok lekarki.

– Gratuluję! – odparła lekarka.

 – Przyszliśmy zobaczyć naszego wnuka. – dodał Sebastian.

– To sala wcześniaków. Poza rodzicami wcześniaka tu nie ma nikt więcej wstępu.  – odparła lekarka.

– Ale babcia tu jest! – szybko zaprotestował Sebastian.

– Babcia jest VIP em! –  odezwał się Georg, odrywając na moment wzrok od synka i spoglądając w kierunku drzwi. 

– A dziadek to wypadł sroce spod ogona?  –  zawołał Sebastian.

– Jesteśmy dobrze przygotowani. Pełne ubranie ochronne! – powiedział pośpiesznie Lorenz, po czym wystawił trochę do przodu jedną nogę, żeby lekarka mogła zobaczyć, że na butach też mają ochraniacze.

– Jeśli trzeba, to mamy też ze sobą rękawiczki i maseczkę. – dodał Sebastian, który podobnie jak Lorenz nie zamierzał opuścić szpitala, zanim nie zobaczy wnuka.

– 10 minut. Proszę, tylko nie za wiele odwiedzających w jednym czasie! – powiedziała lekarka.

– Zaczekamy, aż VIP opuści pokój. – odparł Sebastian na tyle głośno, żeby Sofia mogła go usłyszeć.

– Myślę, że już czas, aby mój syn wrócił do swojego podgrzewanego łóżeczka. – zwrócił się Georg do pielęgniarki.

Lekarka podeszła jeszcze do pielęgniarki, żeby przekazać jej polecenia i skierowała się do wyjścia. Ledwie opuściła pokój, jak się Sofia odezwała.

– Ja też już wychodzę. Spędziłam z tym starym tchórzem całą noc, trzymając go za rączkę. Jeszcze 10 minut więcej, a sama wyląduje tu na oddziale zakaźnym.

 Georg chrząknął wymownie, kiedy pielęgniarka odbierała od niego syna i rzucił matce błagające spojrzenie.

– Mama! Nie dziś!  Nie tutaj! – powiedział spolegliwym tonem.

– No, co? Gdyby mężczyźni mieli rodzić dzieci, to ludzkość dawno by wymarła.

– A że rodzą kobiety, to mamy przeludnienie. Nie ma takich mąk piekielnych, żeby babę przed rozpustą powstrzymać.  – Sebastian nie pozostał Sofii dłużny.

– Tak jak igła kompasu zawsze wskazuje północ, tak oskarżycielski palec mężczyzny zawsze znajdzie kobietę. – odparła Sofia, mijając Sebastiana i Lorenza. Zanim wyszła, zwróciła się jeszcze do syna — Poczekam na ciebie korytarzu. 

Georg odebrał od pielęgniarki swoją brudną, zapoconą koszulę i T-shirt. Widząc trochę rozbawioną twarz kobiety, odezwał się ściszonym głosem.

– Moi rodzice nie widzieli się ponad dwadzieścia lat.

– Niektórych rzeczy żaden upływ czasu nie zmieni.

– Zabrzmiało to trochę beznadziejnie.

– Ja w sumie też widziałam mojego byłego ostatni raz na sali rozwodowej. Jednak my nie mamy dzieci.

– Oni nie są rozwiedzeni. Po tym, jak adwokat oznajmił ojcu, że per procura to się on może ożenić, ale rozwieść się musi osobiście, to zrezygnował z rozwodu.

– Może tak naprawdę nigdy nie chciał? – powiedziała pielęgniarka i uśmiechnęła się do Leitnera.

– To już brzmi lepiej.  – odparł Georg i odwzajemnił uśmiech.  – To do następnego razu!

– Do następnych kangurków! – odparła pielęgniarka i podała Leitnerowi rękę na pożegnanie.

Georg podszedł do inkubatora z synem, żeby się pożegnać. Spojrzał na synka, uśmiechnął się do niego. – Śpij dobrze synku!  

Ledwo Georg pożegnał się z synkiem, jak podszedł do niego ojciec i chwycił mocno w ramiona. Ojciec i syn. Dziadek i ojciec.  Taka chwila jest tylko jedna. Nie trzeba słów, gdy dwa serca czują to samo. Lorenz też się już nie krępował, tylko otworzył szeroko ramiona.  – Chodź tu chłopie!

– Florian się wybudził. Idź do brata!  – powiedział Sebastian, do syna, kiedy ten uwalniał się trochę zaskoczony z objęć Hubera. Po czym zwrócił się do Lorenza.

 – Chodź Lorenz! Czekaliśmy obaj na tę chwilę 46 lat.

Gdy Florian otworzył pierwszy raz oczy po operacji, to trudno mu było powstrzymać wzruszenie na widok tych najdroższych mu twarzy. Chociaż tego, czego w nich szukał — wybaczenia — nie znalazł zarówno w oczach żony, jak i córki. Ani jedna, ani druga go za szyję nie obejmowała. Kiedy tylko próbował ująć dłoń Karin w swoją, to ona szybko cofnęła rękę. Mila utrzymywała jeszcze większy dystans niż matka. Aczkolwiek twarz córki zdradzała więcej emocji, które odbijały się na niej niczym witraże w starych oknach katedralnych pod wpływem światła. Sprzeczne uczucia do ojca walczyły z sobą u Mili i żadne nie dawało za wygraną.

Widok matki, tyleż go ucieszył, co zażenował. Kiedy wychodził z Georgiem na ścianę, to uciekali także przed jej wzrokiem. Florian czuł się skrępowany, widząc łzy matki spływające strumieniami po jej policzkach. Tym potokiem słów, powtarzanymi w kółko tymi samymi pytaniami. A jak się czuje? Może potrzebuje więcej środków przeciwbólowych? A może trzeba zwilżyć mu usta lub podać trochę wody do picia? Lekarz powiedział, że może już pić małymi łykami. A może poprawi mu poduszkę? Prawie wstrzymał oddech, gdy matka pogładziła dłonią jego zarośniętą od tygodni twarz. Kiedy wyszeptał: „Przepraszam, mamo”, potrząsnęła tylko głową. Jedynie matka bez słów wybaczy, oskarży cały świat, żeby tylko usprawiedliwić każdy błąd swojego dziecka. Niezależnie, ile on ma lat.

Niemniej jednak, widząc jednego rodzica po drugim, Florian musiał przyznać w głębi duszy, że bardziej obawiał się spojrzenia ojca niż matki. Z dwojga rodziców to ojciec był mu bliższy, to jego zdanie, jego aprobata była najważniejsza dla niego. Niepotrzebnie. Sebastian już dojrzał do wyprawienia swym marnotrawnym synom wielkiej uczty, kiedy oboje powrócą do domu. Jedynie spotkanie z bratem pozbawione było rezerwy i zażenowania. Co mieli sobie do powiedzenia, to powiedzieli lub wymilczeli w górach. Kiedy Florian skonstatował, że brat wyszedł bez szwanku z opresji, Georg odparł:

– Złego diabli nie wezmą.

– Mówisz o sobie, czy o mnie?

– Ja zawsze mówię tylko o sobie.

– Masz syna. Gratuluję.

– Na razie tylko wielki sen, że kiedyś pójdziemy w trójkę zgrać w piłkę.  Junior w ataku, ojciec chrzestny w obronie, tata na bramce, a dziadek sędziuje.  – Georg obrócił głowę w kierunku drzwi na korytarz, za którymi były Karin i Mila oraz rodzice. – Damy na trybunie.

– Piękny sen.

– Jeszcze się spełni. W każdym razie jest o co walczyć.

– Georg, nawet nie jest wiadome, czy wyjdę stąd o własnych nogach. Jedyne, co jest pewne to kierunek – prosto pod sąd. Dalsza perspektywa jeszcze bardziej szara i mglista.

– W życiu wszystko płynie. Teraz jest odpływ. W końcu przyjdzie przypływ.

– Optymista.

– Dziś inaczej mi nie wypada. Urodził mi się syn, odzyskałem brata, wydziedziczenie czasowo odroczone. Jest na plus. – odparł Georg, ściskając ramię brata.

Lorenz i Sebastian stali razem przy inkubatorze i przyglądali się swojemu wspólnemu wnukowi.

– Będziemy my jeszcze rodziną po tym wszystkim, co się wydarzyło?  – odezwał się Sebastian do Lorenza, nie odrywając wzroku od dziecka.

– To chyba już nie od nas zależy. Był czas, że obaj zrobiliśmy wszystko, aby nią nie być.

Sebastian przytaknął w milczeniu, nie było sensu zaprzeczać faktom.  Lorenz urwał na chwilę. Wreszcie, tak jak to zawsze między nimi bywało – zanim podzieliła ich śmierć Petera – bezceremonialnie wyłożył wszystkie karty na stół:

 – I o ironio i tak tą rodziną jesteśmy. – Lorenz ponownie przerwał, by po chwili dokończyć z przyciskiem – Od ponad 20 lat, Sebastian.

 – Że niby, co? – Sebastian obrócił się w kierunku Lorenza i spojrzał na niego pytającym wzrokiem.

–  Karin i Florian.

–  Nie rozumiem. Co Karin i Florian?

– Ty wiesz, jak to było między mną a Margarete…

–  Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że Karin to…

– Moja córka… Ta, właśnie się dowiedziałem, że Margarete mnie wtedy oszukała.

–  Ale dlaczego?

– Dlaczego? Miała mnie w pogardzie.

– Ale żeby… – Sebastian pokręcił głową w niedowierzaniu.

– Żebym nigdy się nie dowiedział, że mam córkę.

– Ciężko. – Leitner sapnął.

– A teraz jeszcze Marie chciała to samo zrobić z twoim synem.  Coraz mniej rozumiem własne córki. Czasem myślę, że wcale ich nie znam.

– To tak jak ja moich synów. – powiedział Sebastian w zamyśleniu – Musieliśmy obaj naprawdę ciężkie błędy popełnić.

– I nasze dzieci nam teraz rachunki wystawiają.

– Przynajmniej mamy wspólnego wnuka.

– Wnuki.  – skorygował go Lorenz.

– Myślisz, że jest jeszcze szansa, że nasze dzieci się porozumieją?

– Nie wiem. Jedno jest pewne, jak one się nie dogadają, to i nam dalej nie będzie po drodze.

Przed pół wiekiem Sebastian i Lorenz rywalizowali ze sobą w zdobywaniu kolejnych tras wspinaczkowych na okoliczne szczyty. Któregoś razu w drodze na Höfats Sebastianowi noga się podwinęła i wtedy dotychczasowy jego rywal, a zarazem sąsiad – Lorenz Huber wyciągnął go z opresji. Tak zrodziła się ta męska przyjaźń, silniejsza niż więzy braterskie. Minęło prawie 30 lat, obaj znali się jak łyse konie. Każdy mógł ręczyć za drugiego bardziej niż za siebie samego. Żaden nie miał sekretów przed drugim, ufali sobie jak brothers in arms. Obalili i wypili wspólnie setki butelek wina. Wydawało się, że tej przyjaźni nie zmorze nic – ani czas, ani człowiek, ani nawet diabeł. Pogrzebała ją śmieć syna Sebastiana – Petera. Po dwudziestu latach wzajemnego milczenia dawnych przyjaciół fortuna zatoczyła koło i kolejny wypadek w górach, tym razem z udziałem synów Sebastiana, sprawił, że szczere i prawdziwe więzy przyjacielskie na powrót połączyły Sebastiana i Lorenza. Rów, który ich dzielił, w końcu się zasypał. Niestety nowo zaistniałe konflikty w rodzinie, tym razem pomiędzy ich dziećmi, wytworzyły już nową przepaść, równie głęboką, co ta, która do niedawna ich samych rozdzielała.  Przyjaciele ze smutkiem zdali sobie sprawę, że los rozłącza ich po raz kolejny: stopa żadnej z córek Hubera w Leitnerhof nigdy nie postanie, a drzwi Hubers Alp zamknęły się przed synami Sebastiana na zawsze.

Karin z Milą po rozmowie z lekarzem, zapewnione, że stan Floriana jest stabilny, zdecydowały się opuścić szpital wraz z Lorenzem. Huber nie pozwolił się zatrzymać lekarzom na kolejną dobę w szpitalu. „Bydło, kozy – to się samo nie obrobi. Lisa sama temu wszystkiemu nie da rady”. – skwitował sprawę ten twardy góral. Śpieszyło im się wszystkim. Lorenzowi do swoich zwierząt, które jak wierzył, ciągle samopas błąkały się po halach. Karin i Mila pragnęły wreszcie wyjść stąd i w zaciszu domu, uspokoić własne rozdarte serca, które tak jak nie potrafią przestać kochać, tak nie potrafią też wybaczyć. Również Leitnerowie opuścili szpital. Georg ledwo usadowił się wraz z matką na tylnym siedzeniu samochodu, jak zasnął na jej ramieniu. Uczucia szczęścia i obawy, które walczyły z sobą w jego sercu, od momentu jak wziął pierwszy raz na ręce swojego syna, pokonało w końcu bezgraniczne zmęczenie.