Angst und Kapitulation

Georg war schon lange auf dem Flur der Entbindungsstation hin und her gegangen. Er wollte, musste Marie besuchen.  Das Betreten des Zimmers, in dem sie lag, lähmte ihn jedoch von innen heraus. Drücken der Türklinke hatte ihm noch nie so viel Mühe bereitet. Schließlich entschied er sich, einzutreten. Marie wurde bei seinem Anblick regungslos. Sie drehte ihr Gesicht schnell zur Seite und verbarg ihre Hände unter der Bettdecke, um ihr Zittern nicht nach außen zu zeigen. Mit der ganzen Kraft ihres Willens versuchte sie, die unerwünschten Gefühle zu kontrollieren. Georg verstand sehr gut, dass er hier ein ungebetener Gast war, aber er wollte nicht vor dem Weglaufen, was er Marie schuldete. Nach einer kurzen Frage, wie sie sich fühle, die Marie mit Schweigen abtat, ging er schnell zu dem Punkt über, der ihn gezwungen hatte, hierherzukommen.

„Ich kann nicht ändern, was passiert ist. Alles, was ich tun kann, ist zu sagen, wie leid es mir tut … was das angeht, was ich dir damals über das Baby gesagt habe … keine Angst, es wird so sein, wie du dich entscheidest. Ich hoffe nur, dass du mir den Kontakt zu meinem Sohn nicht schwer machen wirst.“

Marie hörte jedoch nicht Georges Worte, sondern nur ihren eigenen Herzschlag. Die Angst übermannte sie langsam. In ihrem Kopf vermischten sich bereits die Bilder von der Geburt mit den Bildern von Georg, der Jan geschlagen hatte – alles verschmolz zu einem Film. Ihr eigener Körper wurde ihr immer fremder. Sie hatte den Eindruck, dass sie das Gefühl in ihren Beinen verlor. Sie konnte ihre Füße nicht bewegen, ihr Magen stieg ihr bis zum Hals, ihr Herz gefror, das Atmen wurde immer schwieriger, sie spürte Schmerzen in der Brust, ihre Hände unter der Bettdecke verkrampften sich. Marie konnte sich selbst nicht hören, als sie ihm fast lautlos sagte, er solle gehen. Georg nickte und ging langsam zur Tür.   Bevor er die Türklinke drückte, drehte er sich noch einmal um, „Pass auf dich auf, Marie!“

Schließlich schloss sich die Tür hinter ihm, und Marie wurde allein gelassen.  Ihre Hände lockerten sich unter der Bettdecke, aber ihr Atem beschleunigte sich weiter. Den Brechreflex konnte sie nicht stoppen – sie drehte sich auf die Seite und begann heftig zu erbrechen. Schließlich legte sie erschöpft den Kopf zurück auf das Kissen. Tränen liefen langsam über ihre Wangen. Die Panikattacke ging langsam vorbei, und mit der Ruhe kam auch eine emotionale Abkühlung. Das Einzige, was Marie wollte, war, dieses schreckliche Gefühl nicht mehr erleben zu müssen. Sie wusste bereits, dass sie alles tun würde, um sicherzustellen, dass es nie wieder zurückkommt.

Obwohl seit der Geburt eine gute Woche vergangen war, lag Marie immer noch mit ihrem Sohn im Krankenhaus. Das Baby war eine Frühgeburt und der emotionale Zustand der Mutter beunruhigte die Hebamme und die Ärzte, die sie behandelten. Lisa sah die Verbesserung, als Marie nach Hause ging, und versicherte dem Chefarzt, dass ihre Schwester, obwohl sie die alleinerziehende Mutter ist, unterstützt werden würde, wenn sie nach Hause kommt.

„Das Krankenhaus hat einfach den schlechten Einfluss auf Marie. Die Alp hat ihr immer Kraft zum Leben gegeben und das wird nun nicht anders sein“, sagte Lisa zu Karin, bevor sie ins Krankenhaus ging.

„Ich bin mir sicher, dass sie sich schneller erholt, wenn sie von geliebten Menschen umgeben ist, als von einer Horde von Ärzten“, gab Karin es zu. „Lorenz freut sich schon darauf, sein Enkelchen zu Hause zu haben.  Er und Mila haben seit dem Morgengrauen überall in der Alp Luftballons aufgehängt.“

„Ich habe das Banner gesehen“, sagte Lisa und lachte. „Ich selbst habe von diesem Hin- und Herpendeln zwischen Alp und Krankenhaus satt. Ich muss mich auf meine Arbeit konzentrieren.“

„Bist du zum Mittagessen zurück?“, fragte Karin, während Lisa ihre Aktentasche im Auto verstaute.

„Am Nachmittag habe ich ein Termin, also werde ich in der Stadt zu Mittag essen“, erwiderte Lisa aus dem Auto.

„Gib Marie einen Kuss von mir!“, rief Karin, als Lisas Auto bereits das Haus verlassen.

Marie stand am Fenster, den Rücken zu ihrer Schwester gewandt, die auf dem Krankenhausbett neben dem Neugeborenenbettchen saß und ihren Neffen beobachtete. Wenn es im Leben irgendetwas gab, das Lisa wirklich hasste, dann war es die Situation, nichts tun zu können.   Niemand musste sie jemals zweimal um einen Gefallen bitten. Für die, die sie liebte, war sie bereit, Himmel und Erde zu erschüttern, um eine Lösung zu finden. Schon am zweiten Tag nach der Geburt versetzte Lisa Berge und besorgte Marie auf ihre Bitte hin ein Einzelzimmer.   Nach dem Gespräch mit dem Maries Arzt heute, begann Lisa es zu bereuen. Sie hatte ihrer Schwester die natürliche Aufmunterung genommen, die die Gesellschaft anderer Mütter ihr geben musste. Marie verbrachte ihre gesamte Schwangerschaft damit, sich auf ihre neue Rolle vorzubereiten. Sie las alle aktuellen Bücher über Mutterschaft auf dem Markt und hunderte Webseiten.  In der Geburtenschule war sie natürlich die beste Teilnehmerin. Es war Lisa, die während des Kurses in allem korrigiert werden musste. Vor allem, weil sie damit beschäftigt war, an ihren nächsten Gerichtstermin oder ein Mandantengespräch zu denken und nicht darauf geachtet hat, was die Hebamme den Teilnehmern erzählte. Schließlich war es Marie, nicht sie, die schwanger war. Tatsächlich brauchte sie all dieses Wissen, wie ein Loch in ihrem Kopf.  Lisa konnte sich des Gefühls nicht erwehren, dass sie sich um ihre eigene Achse drehte. Was auch immer sie für ihre Schwester tat, es wurde nur noch schlimmer.  Die Diagnose, die Lisa vom Arzt ihrer Schwester hörte, war eine typische postpartale Depression, die schnell vorübergehen würde.  Marie stillte nicht, also wurde kein Oxytocin ausgeschüttet und das Hormon der glücklichen Mama wirkte nicht.  Die Information, dass Marie mit keinem Psychiater sprechen wollte, überraschte sie eigentlich nicht, angesichts der unangenehmen Erfahrung ihrer Schwester vor vielen Jahren.   Genauso wie die gleiche Abneigung ihrer Schwester, einen Psychologen aufzusuchen. Seit jener denkwürdigen Nacht, in der Marie vom Leitnerhof zurückgekehrt war, war Jans Name in den Gesprächen zwischen den Schwestern überhaupt nicht mehr gefallen.  Jan sorgte dafür, dass auch Psychologen auf Maries schwarzer Liste standen. Es verwundert nicht, dass Lisas letzter Ausweg darin bestand, Marie mit ihrem Kind nach Hause zu bringen. „Im schlimmsten Fall kümmert sich Karin um das Baby, und Marie wird zu gegebener Zeit in ihre Rolle als Mutter schlüpfen. Es kann nicht immer sein, dass man nur den Wind in den Augen hat! Irgendwann muss das schielende Glück den armen Huber-Schwestern zuzwinkern!“, seufzte Lisa und betrachtete das süße schlafende Gesicht des Babys.

„Die Ärzte gehen davon aus, dass Theo bereit ist, sein neues Zuhause zu begrüßen“, sagte Lisa in einem sanften Ton.  

„Ich habe Angst, mit ihm allein zu sein, dass ich ihm etwas antue.“

„Was meinst du damit, dass du ihm etwas antust?“, fragte Lisa mit Beunruhigung in ihrer Stimme.

„Ich weiß es nicht, ich habe einfach Angst, dass ich ihn verletze.  Alles, was ich tue, ist falsch. Nur wenn ich ihn in den Arm nehme, weint er, bei allen anderen beruhigt er sich.“ 

„Weil er deine Angst spürt.  Das ändert sich aber, wenn du Vertrauen gewinnst.“

„Ich bin nutzlos.“

„Das ist nicht wahr, Marie. Karin hat mir gestern erzählt, dass auch sie anfangs Angst hatte, sich um Mila zu kümmern. Die ersten drei Tage tat sie nichts anderes als weinen.  Mehr noch, sie und Florian hatten beide den Babyblues. Sie baten Sebastian und Georg, sie nicht einmal für einen Moment mit Mila allein zu lassen.  Aber es war genug, um …“

„Lisa, es ist kein Babyblues! Ich fühle nichts für mein Baby“, erwiderte Marie und in ihrem Herzen fügte sie hinzu: „Außer Angst.“

Lisa schluckte schwer. Sie versuchte, ihre inneren Emotionen zu kontrollieren, um nicht etwas zu sagen, was sie nicht sagen sollte. Die Gelassenheit und Kühle, mit der Marie dies alles sagte, erschreckte sie. Doch Lisa wusste nicht, dass dieser emotionalen Kälte stundenlanges, hilfloses Weinen von Marie und viele schlaflose Nächte hintereinander vorausgegangen waren.

„Ich habe nicht einmal Muttermilch. Ich bin keine Mutter.“

„Marie, du bist nicht die Erste, die Schwierigkeiten hat, in eine neue Rolle als Mutter zu schlüpfen und glaubt, sie nicht bewältigen zu können. Das ist alles neu und schwierig für dich. Aber du bist nicht allein. Jeder hier versteht dich, und jeder wird dir helfen. Und da ist Karin zu Hause. Und sie wird bei dir sein, wenn du mit deinem Baby nach Hause kommst. Alles wird gut.“

„Nichts wird gut. Und außerdem, wie kannst du das wissen?“

„Du hast recht, ich kann es nicht wissen, aber ich habe mit deinem Arzt gesprochen. Und er ist zuversichtlich, dass alles rechtzeitig klappen wird.“

„Na, super! Jetzt weiß ich, warum mich alle anstarren, als wäre ich verrückt.“

„Marie, lass uns dir helfen!“

Marie starrte Lisa zeitweilig an und sammelte sich, um endlich zu sagen, was sie längst beschlossen hatte.

„Wenn du mir helfen willst, vereinbare mit Georg das Sorgerecht.“

„Ich verstehe nicht. Du willst dich trotzdem mit ihm über das gemeinsame Sorgerecht einigen?  Das hast du nie gewollt. Marie, überleg es dir gut.“

„Ich habe schon darüber nachgedacht. Und ich möchte kein gemeinsames Sorgerecht mit ihm.“

Lisa atmet unwillkürlich erleichtert auf. „Ich wusste es.“  Sie lächelte ihre Schwester an.

„Ich möchte, dass er das alleinige Sorgerecht erhält.“

„Was? Marie, du meinst das nicht ernst!“

„Doch.  Ich habe mich bereits entschlossen.  Und wenn du nicht bereit bist, mir zu helfen, werde ich einen Anwalt aus dem Krankenhaus nehmen.“

Lisa stieg aus dem Bett und ging zu Marie hinüber.

„Gut. Ich versuche, einen Notar ins Krankenhaus zu holen, damit du und Georg die Vaterschaftsanerkennung und die Erklärung über das gemeinsame Sorgerecht abschließen könnt. Vielleicht ist es sogar besser, wenn Theo erst einmal bei seinem Papa ist.“

„Er wird glücklicher mit seinem Vater sein.   Ich habe sie ein paar Mal zusammen auf der Frühchenstation gesehen. Zwischen den beiden besteht bereits eine wunderschöne Verbindung“, sagte Marie traurig, und ein Ausdruck von Leid erschien auf ihrem Gesicht.

„Ich habe gehört, dass Georg der Vater ist, der sein Kind am häufigsten besucht. Ich warne dich jedoch, Marie, sobald der Antrag auf alleiniges Sorgerecht des Vaters vor Gericht geht, gibt es kein Zurück mehr.  Du kennst Georg – er wird dir euren Sohn niemals zurückgeben“, sagte Lisa, und ihre Stimme nahm unwillkürlich einen heiseren Ton an, als ob sie mit einem Mandanten und nicht mit ihrer eigenen Schwester sprechen würde.  Marie schien ihr in einem Augenblick völlig fremd zu sein.  Sie küsste sie kühl auf die Wange, nahm dann ihre Sachen und verließ den Saal, ohne sich noch einmal umzusehen.

Marie ging zum Bett hinüber, setzte sich auf die Kante und schaute ihr Baby zeitweilig intensiv an. Sie streckte ihre Hand aus, um ihn zu streicheln, zog sie aber sofort wieder zurück, aus Angst, dass er aufwacht und wieder anfangen würde zu weinen. „Toxische Mutter“, dachte sie und spürte, wie sich die Erschöpfung in ihrem Körper ausbreitete.  Sie fühlte Schmerzen in fast jedem Muskel, als ob sie eine ganze Wiese von Hand gemäht hätte. Sie legte sich auf das Bett, rollte sich zu einem Ball zusammen und schloss die Augen.  Einzelne Tränen flossen langsam unter ihren Augenlidern hindurch auf ihre Wangen.

Lisa lief unterdessen nervös durch den Krankenhauspark. Sie umkreiste es wahrscheinlich sechsmal, um ihre Gedanken zu sammeln. Schließlich setzte sie sich auf eine Bank, zog ihr Handy aus der Tasche und suchte in ihren Kontakten nach Georg.

Strach i kapitulacja

Georg od dłuższego czasu chodził w te i z powrotem po korytarzu na oddziale położniczym. Chciał, musiał odwiedzić Marie. Jednak wejście do sali, w której ona leżała, paraliżowała go od środka.  Nigdy jeszcze naciśnięcie klamki od drzwi nie nastręczało mu tyle problemu. Wreszcie zdecydował się wejść. Marie na jego widok znieruchomiała. Odwróciła szybko twarz w bok. Całą siłą swej woli próbowała opanować niechciane uczucia, schowała dłonie pod kołdrę, żeby nie okazać na zewnątrz ich drżenia. Georg rozumiał doskonale, że jest tu nieproszonym gościem, jednak nie zamierzał uciekać przed tym, co jest winien Marie. Po krótkim pytaniu, jak się czuje, które Marie zbyła milczeniem, szybko przeszedł do meritum, które go zmusiło do przyjścia tu.

Nie mogę odwrócić tego, co się stało. Jedyne, co mogę to powiedzieć jak bardzo mi przykro… Jeśli chodzi o to, co ci wtedy powiedziałem odnośnie do dziecka…  Będzie tak, jak sama zdecydujesz. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz mi utrudniać kontaktu z moim synem.

Marie jednak nie słyszała słów Georga, tylko własny łomot serca. Strach ją z wolna obezwładniał. Obrazy z porodu mieszały się już z obrazami pobicia Jana w jej głowie – wszystko się zlewało w jeden film. Jej własne ciało stawało się dla niej obce. Miała wrażenie, że traci czucie w nogach – nie potrafiła poruszyć stopami, żołądek podnosił się jej do gardła, serce zamarło, oddech stawał się coraz trudniejszy, w piersiach czuła ból, dłonie pod kołdrą zaciskały się kurczowo. Nie słyszała samej siebie, gdy prawie bezgłośnie powiedziała mu, żeby wyszedł. Georg potaknął głową i wycofał się z wolna w kierunku drzwi.  Zanim nacisnął klamkę od drzwi, odwrócił się jeszcze:

– Dbaj o siebie, Marie.

Wreszcie drzwi się zamknęły się za nim i Marie została sama. Dłonie wolno rozkurczyły się pod kołdrą, ale oddech jej nadal przyspieszał. Nie potrafiła powstrzymać odruchu wymiotnego, obróciła się na bok i gwałtownie zaczęła wymiotować. W końcu wyczerpana położyła głowę z powrotem na poduszkę. Łzy wolno spływały jej po policzkach. Atak paniki powoli mijał, a wraz ze spokojem przyszedł też emocjonalny chłód. Wszystko, czego pragnęła Marie, to nie musieć tego obrzydliwego uczucia przeżywać ponownie. Już wiedziała, że zrobi wszystko, żeby ono nigdy nie powróciło.

Mimo że od porodu, minął już prawie tydzień, to Marie z synem nadal przebywała w szpitalu. Dziecko było wcześniakiem, a stan emocjonalny matki niepokoił opiekujących się nią położną oraz lekarzy. Lisa upatrywała poprawy w powrocie Marie do domu i zapewniała lekarza, że siostra, mimo że jest samotną matką, to będzie miała wsparcie, gdy opuści szpital.

– Szpital po prostu źle działa na Marie. Alp zawsze dawało jej kopa i teraz też nie będzie inaczej. 

– Na pewno szybciej dojdzie do siebie otoczona bliskimi niż hordą lekarzy.  – przyznała Karin. – Lorenz już nie może się doczekać wnuka w domu.  Od samego świtu z Milą balony wieszają po całym Alp.

–  Widziałam transparent.  – roześmiała się Lisa. –  Sama mam dość tego kursowania pomiędzy Alp i szpitalem. Muszę wreszcie skupić się na swojej pracy. 

– Będziesz na obiedzie? – zapytała Karin, kiedy Lisa wrzucała teczkę do samochodu. 

– Zjem coś na mieście. Jestem umówiona. Wrócę wieczorem. – odparła Lisa już z samochodu.

– Ucałuj Marie ode mnie! – zawołała Karin, kiedy samochód Lisy ruszał już spod domu.

Marie stała przy oknie, tyłem odwrócona do siostry, która siedziała na łóżku szpitalnym przy łóżeczku noworodkowym i przyglądała się siostrzeńcowi. Jeśli czegoś naprawdę nienawidziła w życiu Lisa, to sytuacji, w której nic nie może zrobić.  Nikt ją nigdy nie musiał o nic dwa razy prosić. Jeśli w grę wchodzili ci, co ich kochała, to gotowa była potrząsnąć niebem i ziemią, żeby znaleźć rozwiązanie.  Już na drugi dzień po porodzie Lisa stanęła na głowie i załatwiła siostrze na jej prośbę pojedynczy pokój. Po dzisiejszej rozmowie z lekarzem Marie zaczynała tego żałować. Pozbawiła siostrę naturalnego dopingu, który musiałoby jej dawać towarzystwo innych matek. Marie całą ciążę przygotowywała się do swoje nowej roli. Przeczytała wszystkie najnowsze pozycje książkowe dostępne na rynku na temat macierzyństwa, setki stron w internecie. W szkole rodzenia oczywiście była prymuską. To Lisę trzeba było we wszystkim poprawiać na zajęciach. Głównie dlatego, że nie uważała, co mówiła położna do uczestników zajęć, zajęta myślami kolejną rozprawą sądową albo spotkaniem z klientem. To nie ona była w ciąży i w gruncie rzeczy potrzebna była jej ta cała wiedza tak jak dziura w moście.  Lisa nie mogła uciec wrażeniu, że kreci się wokół własnej osi. Co by nie zrobiła dla siostry, to było tylko gorzej.  Diagnoza, którą Lisa usłyszała od lekarza siostry, brzmiała: typowa depresja poporodowa, która szybko minie.  Marie nie karmi piersią, więc oksytocyna się nie uwolniła i hormon szczęścia mamy nie zadziałał.   Informacja, że Marie nie chce z żadnym psychiatrą rozmawiać, w zasadzie ją nie dziwiła, biorąc pod uwagę przykre doświadczenia siostry sprzed wielu lat.   Tak jak i równa niechęć siostry do spotkania z psychologiem. Od czasu pamiętnej nocy, kiedy Marie wróciła z Leitnerhof, imię Jana w ogóle nie padało w rozmowach pomiędzy siostrami.  Jan się postarał, żeby psycholodzy też byli na czarnej liście Marie. Nie dziwi więc, że Lisa ostatniej deski ratunku wypatrywała w zabraniu Marie wraz z dzieckiem do domu. „W najgorszym razie dzieckiem zajmie się Karin, a Marie we właściwym dla siebie czasie wdroży się w rolę matki. Nie może tak być, że wiecznie tylko wiatr w oczy! Kiedyś musi się uśmiechnąć to zezowate szczęście do biednych sióstr Huber!”, westchnęła Lisa, spoglądając na słodką śpiącą twarzyczkę dziecka.  

– Lekarze są zdania, że Theo jest gotowy pokwitać swój nowy dom.

– Boję się zostać z nim sama, że coś mu zrobię złego. – odezwała się Marie.

– Jak to złego? – zapytała Lisa mimowolnie z niepokojem w głosie.

– Nie wiem, po prostu się boję. Wszystko, co robię, jest nie tak, jak trzeba. Tylko kiedy ja biorę go na ręce, to płacze, przy każdej innej osobie się uspokaja. 

– Bo wyczuwa twój lęk.  Jednak to się zmieni, gdy nabierzesz pewności siebie.

– Jestem do niczego.

– To nieprawda, Marie. Karin opowiadała mi wczoraj, że ona też się bała. Przez pierwsze trzy dni nie robiła nic, tylko płakała. Więcej, oni oboje z Florianem mieli baby blues. Błagali Sebastiana i Georga, żeby tylko ich na moment nie zostawiali samych z Milą. Wystarczyło jednak, żeby…

 – To nie jest żaden baby blues, Lisa! Ja nic do mojego dziecka nie czuję.  – w duchu zaś dodała: „Poza strachem”. – Nie mam nawet pokarmu. Nie nadaję się na matkę.

Lisa przełknęła ciężko ślinę. Spróbowała opanować wewnętrzne emocje, żeby nie powiedzieć czegoś, czego nie powinna. Przerażał ją spokój i chłód, z jakim to wszystko mówiła Marie. Lisa jednak nie wiedziała, że ten chód emocjonalny poprzedzony był długimi godzinami bezsilnego płaczu Marie oraz wieloma nieprzespanym z rzędu nocami.

– Marie, ty nie jesteś pierwszą, która ma problemy wejść w nową rolę matki, której się wydaje, że nie da rady. To wszystko jest dla ciebie nowe, trudne. Jednak nie jesteś sama. Tu wszyscy to rozumieją i każdy ci pomoże. A i w domu jest Karin. I ona będzie przy tobie, jak wrócisz do domu z dzieckiem. Będzie dobrze.

– Nic nie będzie dobrze. Zresztą skąd możesz to wiedzieć?

– Masz racę, ja nie mogę tego wiedzieć, ale rozmawiałam z twoim lekarzem. I on jest przekonany, że wszystko się z czasem ułoży.

– No świetnie. Teraz wiem, dlaczego wszyscy tu tak na mnie patrzą … jak na jakąś nienormalną.

– Marie, pozwól sobie pomóc.

Marie przez moment patrzyła na Lisę, zbierała się w sobie, żeby wreszcie powiedzieć to, co już dawno postanowiła.

– Jak chcesz mi pomóc, to załatw sprawę opieki z Georgiem.

– Nie rozumiem. Chcesz się jednak z nim dogadać w sprawie wspólnej opieki prawnej?  Nigdy tego nie chciałaś. Marie, zastanów się dobrze.

– Już się zastanowiłam. I nie chcę z nim dzielić żadnej opieki nad dzieckiem.

Lisa mimowolnie odetchnęła z ulgą. Uśmiechnęła się do siostry.

– Wiedziałam.

– Chcę, żeby on przejął wyłączną opiekę.

– Co takiego? Marie, ty nie mówisz tego poważnie!

– Przeciwnie. Już podjęłam decyzję. I jeśli ty nie zechcesz mi pomóc, to poproszę prawnika ze szpitala.

Lisa wstał z łóżka i podeszła do Marie.

– OK.  Spróbuję sprowadzić notariusza do szpitala, żebyście mogli załatwić uznanie ojcostwa i deklarację o wspólnej opiece. Może rzeczywiście lepiej, będzie, jeśli Theo na początek będzie z tatą, a nie z mamą.

– Theo będzie lepiej z ojcem. Widziałam ich parę razy razem na oddziale wcześniaków. Między nimi już jest prawdziwa piękna więź. – powiedziała smutno Marie, a na jej twarzy pojawił się wyraz bólu.

 – Słyszałam, że Georg jest najczęściej odwiedzającym ojcem swoje dziecko na oddziale wcześniaków. Jednak ostrzegam cię, Marie, kiedy wniosek o wyłączną opiekę ojca pójdzie do sądu, to nie będzie już odwrotu. Znasz Georga – on nigdy nie odda ci syna. –  powiedziała Lisa, a jej głos mimowolnie przybrał oschłą barwę, jakby rozmawiała   z klientem, a nie z własną siostrą. Marie w jednej chwili zdała się jej być zupełnie obcą.  Pocałowała ją chłodno w policzek, po czym zabrała swoje rzeczy i wyszła z pokoju, nawet się nie oglądając za siebie.

Marie podeszła do łóżka, usiadła na brzegu i przez chwilę intensywnie przyglądała się swojemu dziecku. Wyciągnęła dłoń, żeby go dotknąć, jednak od razu cofnęła, z obawy, że się obudzi i znowu zacznie płakać. „Toksyczna matka”, pomyślała i poczuła, jak zmęczenie rozlewa się po jej całym ciele.  Odczuwała ból niemal w każdym mięśniu, jakby wykosiła całą łąkę trawy ręcznie. Położyła się na łóżku, zwinęła w kłębek i zamknęła oczy.  Pojedyncze łzy wolno spływały spod jej powiek na policzki.

Lisa tymczasem chodziła nerwowo po szpitalnym parku. Okrążała go chyba z szósty raz. Wreszcie usiadła na ławce, wyciągnęła z torebki telefon i wyszukała w kontaktach Georga.