An diesem Abend auf Hubers Alp war niemand auf der Suche nach der Gesellschaft eines anderen Menschen. Lorenz nahm das alte Familienalbum in die Hand und setzte sich auf seinen Sessel. Aber er blätterte nicht lange darin – nach einer Weile klappte er es zu und legte es neben sich auf den Tisch zurück. Er lehnte seinen Kopf gegen den Sessel und schloss die Augen. Mila lag auf dem Bett und reinigte ihr Handy von den restlichen Fotos und Erinnerungen an München. Karin verließ das Badezimmer und wickelte sich fest in ihren Bademantel. Als sie am Wohnzimmer vorbeikam, schaute sie hinein, sah Lorenz in einem Sessel, dachte, er würde ein Nickerchen machen, und ging weiter. Die Tür zu Lisas Zimmer stand einen Spalt offen, das Licht war an. Also beschloss sie, ihrer Schwester gute Nacht zu sagen. Als sie eintrat, packte Lisa gerade ihre Sachen in einen handlichen Koffer.
„Gehst du weg?“
„Ja. Ich fahre morgen für ein paar Tage nach München.“
„Geschäftlich?“, fragte Karin und setzte sich auf die Kante des Bettes neben den offenen Koffer.
„Nicht ganz. Ich treffe mich mit Magdalene und überzeuge sie, ihre Aussage gegen Florian zurückzuziehen.“
„Lisa, du musst das nicht tun! Du schuldest Florian nichts.“
„Ich mache das nicht für Florian. Hätte er nicht eine Wirbelsäulenverletzung erlitten, hätte ich mir die Mühe gar nicht gemacht. Immerhin wissen wir beide, dass es Magdalene war, die Mila vor dem Schlimmsten bewahrt hat.“
„Ja, aber sie hat Mila auch selbst in diese Situation gebracht!“
„Oh, sie hat es nicht freiwillig getan. Glaube mir, Magdalene hat für diesen Einsatz wunderbar bezahlt. Nachdem er Mila nicht gekriegt hatte, hat er sie so geschlagen, dass sie ganz lila war. Florian hatte nach ihm nichts mehr zu verbessern.“
„Ich glaube dir und vielleicht würde sie mir sogar leidtun, wenn sie nicht von Anfang an versucht hätte, Mila in die Prostitution zu bringen.“
Lisa schloss den kleinen Koffer und stellte ihn unter das Bett. Sie setzte sich neben Karin.
„Ich habe wirklich gedacht, dass man Magdalene trauen kann. Sie war für mich immer eine Frau mit einem großen Herzen. Aber anscheinend hat sie sich über die Jahre verändert, wenn sie in dieser Scheiße steckt. Jedenfalls wird es wohl das letzte Mal sein, dass wir uns sehen. Ich muss nur das aufräumen, was ich bereits angerichtet hatte.“
„Du hast gesagt, du tust das nicht für Florian. Warum dann?“
„Und du errätst es nicht?“ Lisa nahm Karins Hand und blickte lächelnd in das Gesicht ihrer Schwester. Karin sah sie fragend an.
„Denkst du, ich weiß nicht, unter welchem Druck du stehst? Und solange Florian nicht wieder auf die Beine kommt, wird sich nichts ändern? Du wirst immer noch hin- und hergerissen sein, unfähig, vorwärtszugehen.“
„Du tust das also für mich“, sagte Karin mit ein wenig Ungläubigkeit.
„Nur für dich. Ich habe mir versprochen, dich von ihm zu befreien, und das tue ich. Es sei denn, du hast es dir anders überlegt …“
„Nein. Nach seiner Aktion in München habe ich jegliches Vertrauen in ihn verloren. Er ist nicht der Mann, den ich geheiratet und mit dem ich zwanzig Jahre gelebt habe. Ich weiß überhaupt nicht, wer er ist.“
„Wir haben beiden auf das falsche Pferd gesetzt“, erwiderte Lisa und sah Karin an. Ihr fiel auf, dass sich das Gesicht ihrer Schwester verfinstert hatte. Sie hatte einfach ihren großen Traum gelöscht, als Karin versucht hatte, ihre zwanzigjährige Ehe zu beenden. Diese beiden Dinge können keinesfalls miteinander in Einklang gebracht werden. „Weißt du was, lass uns etwas Wein trinken! Ich habe hier eine offene Flasche – rot.“
„Oh, sehr gerne. Ich hole die Gläser.“ Karin versuchte, aus dem Bett zu steigen, aber Lisa hielt sie auf.
„Das ist nicht nötig. Ich habe hier zwei.“
„Trinkst du hier mit jemandem Wein?“ Karin munterte sich ein wenig auf, machte ein vielsagendes Gesicht.
„Klar! Da ist einer, der jeden Abend kommt und morgens wieder geht.“
„Nun, das würde erklären, warum Lorenz in letzter Zeit die Weinflaschen im Keller nicht mehr zählen konnte.“
Für einen kurzen Moment lachten sie beiden wie in alten Zeiten: offen, ohne Scheu, fast unbeschwert. Lisa holte aus einem Schränkchen in der Kommode eine geöffnete Flasche Rotwein und zwei Gläser – eines für Weiß- und eines für Rotwein. Karin hatte bereits ihre Pantoffeln ausgezogen und setzte sich hoch auf das Kissen am Kopfende des Bettes. Lisa schenkte den Wein ein, reichte dann richtige Glas an Karin und setzte sich neben sie.
„Ich trinke auf eine nicht elegante Art. Erinnerst du dich an das letzte Mal, als wir hier Wein aus Zahnbürstenbechern getrunken haben? Gott, wann war das?“
„Bevor du nach München gegangen bist.“
„In einem früheren Leben“, sagte Lisa und stieß sie ihr Glas gegen das von Karin, „Auf uns!“
„Ich habe dich vermisst, Lisa.“
„Ich habe dich auch. Kein Kerl war jemals eine Freundschaft wert, die unsere war.“
Karin lächelte nur über Lisas Worte. Schließlich könnte nichts zwei beste Freundinnen mehr entzweien, als ein gemeinsames Objekt der Begierde. Und nichts wird diese Frauen wieder zusammenbringen, wie die Entwertung dieses Objekts. Sie nahm einen größeren Schluck Wein und traute sich endlich, Lisa nach dem zu fragen, was sie bedrückte hatte:
„Wie ist es möglich, dass du, in so einen Abwasserkanal geraten bist?“
„Braucht man dafür viel? – Das siehst du am Beispiel von Mila.“
„Mila ist naiv, leicht zu manipulieren. Aber du, Lisa? Du hast dich nie von jemand anderem führen lassen!“
„Das ist wahr, und deshalb gebe ich Magdalena keine Schuld an etwas.“
„Es war also doch Magdalene, die dich da hereingezogen hat.“ Karin äußerte nur laut die Vermutungen, die sie längst über Magdalene Ritter hatte.
„Sagen wir lieber, sie hat es arrangiert, dass ich anfange.“
„Wie haben du und Magdalene sich kennengelernt? Nicht im Jurastudium. Ich glaube es nie!“
„Wir haben zusammen in einem Café als Kellnerinnen gearbeitet und haben uns angefreundet. Ich habe es nur am Wochenende geschafft, weil ich vormittags und nachmittags Unterricht hatte. Das Geld reichte einfach für nichts. Als ich meinen Platz in der WG verloren hatte, hat sie mich zu sich nach Hause geholt und mich dort ein paar Monate lang behalten. Sie hat mir sogar Winterstiefel gekauft, als meine alten kaputtgegangen sind. Ich konnte nicht ewig in ihre Jackentasche greifen. Zumal ich wusste, woher sie das Geld hatte. Letztlich war ich niemand Besseres als sie. Ich habe gedacht, wenn Magdalene es schafft, dann schaffe ich es auch. Also habe ich Magdalene gebeten, mir zu helfen, den ersten Schritt zu machen. Sie schenkte mir einen Wodka ein und brachte mich dorthin, wo es nötig war“, Lisa schwieg zeitweilig und wandte ihr Gesicht ab, „Wenn ich mir hätte vorstellen können, was auf mich hinter dieser Tür warten würde …“
„Du musst nicht beenden!“ Karin unterbrach sie schnell.
„Ich habe mir vorgestellt, es würde so sein, wie … – Lisa lachte ungewollt bitter auf – wie in dem Film Pretty Woman. Du siehst, dass ich damals nicht weniger naiv war als Mila.“
„Das Leben ist kein Kino.“
„Definitiv nicht! Kein Film hinterlässt Narben für den Rest des Lebens.“
„Aber dass du nach einem solchen Anfang immer noch entschlossen warst, weiterzumachen.“
„Anscheinend liege ich im statistischen Durchschnitt. Die meisten Mädchen, die ich damals in der Branche kennenlernte, hatten einen Start wie ich oder – verzeih mir – wie du. Übrigens sag mir nicht, dass du nach dem, was dir passiert ist, nie irgendwelche dummen Ideen im Kopf hattest.“
„Natürlich hatte ich sie. Sogar die Schule abzubrechen. Es ist nur so, dass ich nie deinen Mut hatte.“
„Mut!“ Lisa ließ die Luft aus ihren Lungen „Ich hatte eine einfache Wahl: Entweder ich würde in Selbstmitleid schwelgen und ins Allgäu zurückkehren, oder ich würde mich aufraffen und weitergehen, egal, welcher Weg vor mir lag. Ersteres war nicht infrage gekommen.“
„Wie konntest du das überhaupt ertragen?“
„Wozu ist Wodka da?“ Lisa lachte zynisch und nahm einen Schluck Wein. „Jedenfalls hatte dieser Job auch seine positiven Seiten.“
„Du scherzt.“
„Es ist gut, manchmal nichts zu fühlen. In den ersten drei Monaten in München heulte ich Nacht für Nacht in mein Kopfkissen. Jede Woche habe ich gepackt, um nach Hause zu fahren. Plötzlich war mir das alles – Zuhause, Familie, Freunde egal“ Lisa schwieg Florian absichtlich. „Ich konnte mich auf mein Ziel konzentrieren – mein Studium.“
„Wann hast du Schluss gesagt?“
„Nach den Sommerferien zu Hause. Marie war begeistert von meinen Kleidern, meinen Schuhen, meinem Parfüm. Ich wurde von all diesen Lügen ganz übel. Ich war nach München zurückgekehrt, mit dem Vorsatz, dem ein Ende zu setzen.“
„War es schwer, sich davon zu lösen?“
„Wenn ein Mädchen schönes Geld bringt, verstehst du … Ich wurde ein paar Mal geschlagen. Magdalene hat mich vor einer weiteren Vergewaltigung gerettet. Aber nachdem sich unsere lustige Kitty erhängt hatte, wusste ich, dass ich alles tun würde, um da rauszukommen.“
„Wenn ich bedenke, wie das alles mit Mila passieren konnte …“ Karin drehte das Weinglas in ihrer Hand. „Trotz allem, was du über Magdalene gesagt hast, … Ich kann nicht ohne Abscheu an sie denken.“
„Magdalene und ich ist eine Geschichte, und Mila und Magdalene ist eine andere. Es hat keinen Zweck, sie zusammenzufügen. Lassen wir es bei diesem Punkt. Sag mal, hast du schon mit Mila gesprochen?“
„Sozusagen.“ Karin nahm die Weinflasche in die Hand und schenkte für sich und Lisa nach. Es war offensichtlich, dass ihr das, was sie sagen wollte, ein wenig peinlich war. Lisa sah sie mit fragenden Augen an. „Ich habe mich auf einer Website für Opfer von sexuellem Missbrauch angemeldet und … “
„Du hast beschlossen, dir zu beweisen, dass du derjenige bist, in der Mütze geboren wurde, weil die anderen ein verkorkstes Leben haben.“
„Mehr oder weniger.“ Karin lächelte bei Lisas Worten, dann holte sie tief Luft und beendete: „Da ist Mila.“
„Bist du da sicher?“
„Ich bin. Wir reden miteinander.“
„Anonym“, erwiderte Lisa säuerlich, mit einem entsprechenden Ausdruck.
„So wie es auf dieser Art von Website der Fall ist. Dort stellt sich niemand mit Namen vor.“
„Karin!“
„Ich weiß. Glaubst du, ich fühle mich nicht furchtbar deswegen? Dass ich kein schlechtes Gewissen habe, die Geheimnisse meiner Tochter zu erfahren, vielleicht gegen ihren Willen?“
„Nun, sie entdeckt auch deine. Aber natürlich hast du etwas, wofür du dich schämen musst.“
„Wenigstens habe ich endlich einen Weg gefunden, sie zu erreichen. Ich weiß, was sie fühlt, was sie denkt.“ Karin versuchte, ihr unmoralisches Verhalten gegenüber ihrer Tochter zu relativieren.
„Lass sie per privater Nachricht wissen, dass du es bist.“
„Lisa, ich kann das nicht! Mila würde mir nie verzeihen! Sie würde jedes Vertrauen in mich verlieren.“
Lisa seufzte. „Alle Karin“, dachte sie und stellte ihr Glas beiseite. „Ihr solltet endlich miteinander reden, nicht wie Mutter und Tochter, sondern wie zwei erwachsene Frauen, die das Schlimmste, was einer Frau passieren kann, durchgemacht haben.“
„Es ist leicht, dir solche Ratschläge zu geben.“
„Wenn ich aus München zurückkomme, sperre ich euch beiden mit zwei Flaschen Wein in ein Zimmer und lasse euch erst wieder raus, wenn der Wein eure Zungen löst.“
„Ich bin mir nicht sicher, ob ein Fass Wein dafür ausreichen würde. Mila ist genau wie ich. Sie erstickt alles in sich. Ich sehe es erst jetzt“, erwiderte Karin. Sie schaute auf die Uhr. „Es ist fast Mitternacht, Mila schläft bestimmt schon“, dachte sie und stieg aus dem Bett, um in ihr Zimmer zu gehen. „Ich gehe jetzt. Du musst vor deiner Reise etwas Schlaf bekommen.“
„Nein, bleibt ein bisschen länger!“, bat Lisa, die ihrerseits keine Lust hatte, allein zu sein. „Nach allem, was heute passiert ist, werde ich bis zum Morgen sowieso nicht mehr schlafen können. Es sei denn, ich trinke den Rest des Weins, aber dann setze ich mich morgens nicht hinters Lenkrad.“
Karin setzte sich wieder auf das Bett, sie schaute Lisa vorsichtig an, „Vielleicht wäre es besser …“
„Besser für wen?“
„Für dich. Denn um ehrlich zu sein, finde ich immer noch, dass du dich nicht in den Florians Fall einmischen solltest.“
„Das habe ich schon vor langer Zeit getan, als ich Magdalene überredete, gegen ihn auszusagen. Der Rest ist nur Konsequenzen.“
„Ja, aber ich möchte nicht, dass du dich dadurch vielleicht bei wie-heißt-er-noch, Florians Anwalt, exponierst.“
„Achenbach. Ich sehe da keinen Zusammenhang.“
„Ach, komm schon, Lisa! Der bloße Gedanke, dass du ihn treffen könntest, nachdem was er über dich herausgefunden hat, ist einfach unvorstellbar!“
„Karin, das spielt keine Rolle mehr.“
„Ich glaube nicht, dass das für dich kein Problem ist.“
„Nicht mehr. Außerdem habe ich heute sogar mit ihm geredet.“
„Oh, nein“, rief Karin, sichtlich konsterniert, aus.
Lisa hatte langsam genug von Karins unbegründeten Skrupeln, also beschloss sie, sie aus dem Nebel zu holen.
„Ich muss dir was beichten …”, grunzte Lisa und kam dann schnell zur Sache, „Nach dem Unfall in den Bergen, während Marie in den Wehen lag und Mila und du bei Florian wart, haben Liam und ich die Nacht zusammen verbracht. Ende“, rezitierte sie in einem Atemzug.
„Oh … na ja … das ändert die Dinge tatsächlich ein wenig.“
„Wirklich, ich liebe diese Art, wie du die Schocks aufnimmst, die ich dir serviere. Übrigens, bist du immer noch sauer, dass ich Papa die Wahrheit gesagt habe?“
„Wenigstens haben wir das hinter uns gebracht. Jetzt muss ich mich zusammenreißen und den nächsten Schritt machen.“
„Du willst ihm von der Vergewaltigung vor 25 Jahren erzählen?“
„Ich muss es tun. Das schulde ich meiner Mutter.“
„Das ist gut. Lass es nur nicht so sein wie bei Mila.“
„Mila, das ist etwas anderes. Sie ist meine Tochter, und Lorenz ist …“
„Dein Vater.“
„Oh, Lisa! Ich spüre das nicht so. Er ist immer noch ein Fremder für mich. Nur dieses Mal lasst mich es auf meine Art spielen. Okay?“
„Ich verspreche, kein Wort zu sagen, auch wenn ich mir ein Pflaster auf die Klappe kleben muss.“
Karin lächelte und wechselte das Thema, „Sag mir, was zwischen dir und diesem Liam los ist.“
„Nichts. Er hat alles durchdacht, ist zur Vernunft gekommen und had a change of heart. Nun, man kann es ihm nicht verübeln.“ Lisa lachte ein wenig nervös.
„Du denkst nicht, was du sagst.“
„Nein. Ich habe gedacht, wenn ich vielleicht einmal versuchen würde, eine Beziehung zu einem Mann aufzubauen, indem ich mit offenen Karten spiele, ohne Andeutungen und dunkle Geheimnisse, würde es nicht enden, wie immer – ein Flop. Tja, und ich habe sofort eine Antwort gekriegt – die Geschichte war nach dem ersten Absatz zu Ende.“
„Du hast dir Hoffnungen gemacht.“ Karin seufzte, „Es tut mir wirklich leid.“
„Es gibt vermutlich nichts zu bereuen. Ich fange an, ernsthaft zu glauben, dass Liam zwei Gesichter hat. Die eine, die eines zärtlichen und verständnisvollen Mannes, und die andere, ganz das Gegenteil – kalt, gefühllos und berechnend.“
„Dr. Jekyll und Mr. Hyde?“, rief Karin, sichtlich verblüfft, aus.
„Das Schlimmste ist, dass Liam die Masken so schnell und leicht wechselt, dass es schwer zu erraten ist, welche sein echtes Gesicht und welche nur eine Maske ist.“
„Du hast Angst, dass Liams wahres Gesicht Herr Hyde ist.“
„Ich weiß selbst nicht mehr, wo ich bin“, sinnierte Lisa, „Ich bin nicht naiv. Es ist mir klar, dass es einfacher ist, Distanz zu zeigen als Engagement. Kälte kann man vortäuschen, aber kann man Leidenschaft vortäuschen, sag mir, Karin?“
Karin hat nicht sofort geantwortet. Für sie war die Sache klar – Lisa hatte Sympathie mit etwas mehr verwechselt. Aber das konnte sie ihr natürlich nicht sagen. Mitleid, Mitgefühl ist der billigste und der erbärmliche Ersatz für Liebe. Am meisten erniedrigend. Deswegen hatte sie, nachdem Florian sie kürzlich direkt gefragt hatte, ob sie aus Mitleid zu ihm komme, aufgehört, ihn im Krankenhaus zu besuchen. Jahrelang hatte sie vermutet, dass er nur aus Pflicht und Gewohnheit mit ihr zusammen war, was ein sehr deprimierendes Gefühl war. Heute möchte sie es ihm nicht mit demselben zurückzahlen. „Lisa war immer davon überzeugt, dass sie jeden Kerl nach ihrer Pfeife tanzen lassen kann. Und dann ist sie plötzlich in jemanden verknallt, der nichts als Sympathie für sie übrig hat. Es schien, als ob eine selbstbewusste Lisa eine schmerzhafte Ohrfeige vom Leben bekommen hatte“, dachte Karin unwillkürlich. Schon immer ein wenig eifersüchtig auf Lisa empfand Karin jetzt keine Schadenfreude ihr gegenüber. Nachdem, was Lisa ihr über sich selbst erzählt hatte, würde sie dazu nicht in der Lage sein. Genauso wie sie gegenüber Florian keine Satisfaktion empfand, dass hier nach 20 Jahren die Rollen vertauscht waren und der Geber zum Bittenden wurde.
„Du sagst gar nichts. Du glaubst vermutlich, dass es nichts mehr zu retten gibt?“
„Das kommt erst, wenn du dir deine Finger verbrennst und dann selbst die ganze Hand abschneidest.“
„Wie gut du mich kennst“. Lisa seufzte.
„Weißt du, Lisa, du solltest lieber jetzt herausfinden, wer er ist, und nicht zwanzig Jahre später Mr. Hyde in deinem Mann entdecken.“
„Wo du recht hast, hast du recht“, nickte Lisa. Dabei erinnerte sie sich unwillkürlich an ihre erste Begegnung mit Liam, die sie schon längst aus ihrem Gedächtnis streichen wollte.
„Ich weiß, dass ich furchtbar egoistisch bin, aber ich hoffe, du findest die Antwort darauf, wer Liam Achenbach ist, bevor ich mich entschließe, meine Ehe aufzulösen. Falls er mal wieder Florian vor Gericht vertreten muss.“
„Ah, wenn dich das bedrückt, kann ich dich gleich beruhigen. Liam hat bis jetzt jeden Rechtsstreit mit mir verloren. Manchmal habe ich sogar das Gefühl, dass er nicht weiß, aus welcher Richtung der Wind weht.“
„Entweder fehlt es ihm an Intuition oder er ist kein Opportunist“, erwiderte Karin, die bei einer möglichen Scheidung mit Florian eher erwartet hatte, dass Lisa und Liam sich nicht streiten, sondern sich in ihrem Interesse einigen würden. „Eine Scheidung ist für beide Partner ein Verlierer. Hier gibt es keine Gewinner.“
Lisa erwiderte nichts auf Karins bittere Worte. Alle ihre Beziehungen waren gescheitert, aber keine von ihnen war eine Ehe mit zwanzig Jahren Laufleistung auf dem Zähler gewesen. Karin nippte an ihrem Wein, stieg aus dem Bett, zog ihre Pantoffeln an und ging zur Tür. Dann setzten plötzlich ihre grauen Zellen ein. Sie drehte sich um und rief aus:
„Moment mal, Lisa! Vielleicht ist das ja Liams echtes Problem. Er kann es ertragen, gegen eine Frau zu verlieren.“
Lisa brach in lautes Lachen aus, dann antwortete sie ehrlich:
„Nun, wenn das sein Problem ist, dann kann ich dir nur dankbar sein, Karin, weil du gerade mein Dilemma gelöst hast. Definitiv! Ich glaube, ich kriege heute Nacht sogar noch etwas Schlaf.“
„Das wäre gut.“
„Du bist nicht im Bilde darüber, wie froh ich bin, dass du hier bist.“
„Nun, du könntest es einmal bereuen, mich hierher eingeladen zu haben.“
„Ganz sicher nicht! Zumindest so lange, wie du mir immer wieder sagst, dass die anderen ein Problem haben, dass die Welt ein Problem hat und dass ich kein Problem bin.“
1 Dr. Jekyll und Mr. Hyde – jemand, der eine doppelte Persönlichkeit hat, von der eine die Verkörperung des Guten und die andere – des Bösen ist; umgangssprachlich, jemand mit zwei Seelen; vom Protagonisten der Novelle „Der seltsame Fall des Dr. Jekyll und Mr. Hyde”, geschrieben von Robert Louis Stevenson im Jahr 1886. Diese Novelle ist bekannt als Porträt der Psychopathie und der dualen Persönlichkeit;
Siostry. Kwestia zaufania.
Tego wieczoru w Hubers Alp nikt nie szukał towarzystwa drugiej osoby. Lorenz wziął do ręki stary album rodzinny, usiadł w fotelu. Długo jednak go nie przeglądał — już po chwili zamknął go i odłożył na stolik. Oparł głowę o wezgłowie fotela i zamknął oczy. Mila leżąc na łóżku, czyściła swoją komórkę z resztek zdjęć i zarazem wspomnień z Monachium. Karin opuściła łazienkę, otuliła się szczelnie szlafrokiem. Mijając salon, zajrzała do środka, zobaczyła Lorenza w fotelu, pomyślała, że drzemie i poszła dalej. Drzwi od pokoju Lisy były uchylone, świeciło się światło. Postanowiła więc powiedzieć siostrze dobranoc. Kiedy weszła, to Lisa właśnie pakowała swoje rzeczy w podręczną walizkę.
– Wybierasz się gdzieś?
– Jadę jutro do Monachium na kilka dni.
– Sprawy zawodowe? – zapytała Karin i przysiadła na brzegu łóżka obok otwartej walizki.
– Nie do końca. Zamierzam spotkać się z Magdalene i przekonać ją do wycofania zeznań przeciwko Florianowi.
– Lisa, nie musisz tego robić. Nie jesteś Florianowi nic winnna.
– Nie robię tego dla Floriana. Gdyby nie ten uraz kręgosłupa, to w ogóle bym sobie tym głowy nie zawracała. W końcu wiemy, że to Magdalene uratowała Milę od najgorszego.
– Tak, ale też ona sama ją w tę sytuację wpakowała!
– Och, nie zrobiła tego dobrowolnie. Zresztą możesz mi wierzyć, Magdalene zapłaciła nieźle za tę interwencję. Zlał ją i to równo za to, że nie dostał Mili. Florian nie miał już czego poprawiać.
– Wierzę i może nawet bym ją żałowała, gdyby nie to, że najpierw próbowała wciągnąć Milę w prostytucję.
Lisa zamknęła małą walizkę i postawiła ją pod łóżkiem. Przysiadła obok Karin.
– Mila jest twoją córką i to zrozumiałe, że zawsze będziesz jej bronić. Jednak to nie zmienia faktu, że nikt jej nie kazał biegać po ekskluzywnych restauracjach z nadzianymi forsą facetami i brać od nich drogie prezenty. Wybacz, Karin, ale Mila ma dwadzieścia lat. To jest dorosła kobieta.
– Dla mnie zawsze będzie dzieckiem. Może jak sama będziesz kiedyś matką, to mnie zrozumiesz. Czuła się urażona słowami Lisy. Chciała już pójść do siebie, jednak Lisa ją powstrzymała. Przysiadła obok niej.
– Przepraszam. Naprawdę myślałam, że Magdalene można zaufać. Dla mnie to zawsze była babka o wielkim sercu. Widocznie jednak przez te wszystkie lata siedzenia w tym gównie się zmieniła. W każdym razie pewnie będzie to ostatni raz, jak się spotkamy. Muszę tylko odkręcić to, co sama namotałam.
– Powiedziałaś, że nie robisz tego dla Floriana. Więc z jakiego powodu?
– A nie domyślasz się?
Lisa wzięła Karin za rękę i popatrzyła ciepło w twarz siostry, uśmiechnęła się. Karin spoglądała na nią pytająco.
– Sądzisz, że nie wiem, pod jaką presją się znajdujesz? I że dopóki Florian nie stanie znowu na nogi, nic się nie zmieni? Będziesz ciągle rozdarta. Niezdolna zrobić kroku do przodu.
– A więc robisz to dla mnie. – Karin mimo wszystko z lekkim niedowierzaniem.
– Wyłącznie. Obiecałam sobie, że cię uwolnię od tego wiejskiego kołtuna i zrobię to. No, chyba że zmieniłaś zdanie…
– Nie. Po tym, jak się popisał w Monachium, straciłam całe zaufanie do niego. To nie jest facet, za którego wyszłam i z którym przeżyłam dwadzieścia lat. W ogóle nie wiem, kim on jest.
– Obie się pomyliłyśmy. – odpowiedziała Lisa i spojrzała na Karin. Zauważyła, że siostra przygasła na twarzy. Ona skasowała tylko swój wielki sen, gdy Karin próbowała zakończyć dwudziestoletnie małżeństwo. Tych dwóch spraw w żaden sposób nie można było postawić na jednej szali. – Wiesz co, napijemy się wina! Mam tu otwartą jedną butelkę — czerwonego.
– A chętnie. Pójdę po kieliszki. Karin próbowała wstać z łóżka, ale Lisa ją powstrzymała.
– Nie trzeba. Mam tu dwa.
– Pijasz tu z kimś wino? – Karin rozchmurzyła się co nieco, zrobiła znaczącą minę.
– Jasne! Co wieczór wpada tu taki jeden i wychodzi rano.
– No, to by tłumaczyło, dlaczego Lorenz ostatnio nie mógł się doliczyć butelek wina w piwnicy.
Przez jeden krótki moment śmiały się obie jak za dawnych lat: szczerze, bez rezerwy, prawie że beztrosko. Lisa wyjęła z małej szafki w komodzie napoczętą butelkę czerwonego wina i dwa kieliszki – jeden do białego, a drugi do czerwonego wina. Rozlała i podała Karin ten od czerwonego kieliszek. Karin zrzuciła już pantofle i usadowiła się wysoko na poduszce u wezgłowia łóżka. Lisa usiadła obok niej.
– Ja napiję się niekulturalnie. Pamiętasz, jak ostatni raz piłyśmy tu wino z kubków do mycia zębów? Boże, kiedy to było!
– Przed twoim wyjazdem do Monachium.
– W poprzednim życiu. – skwitowała Lisa i potrąciła kieliszek Karin. – Za nas!
– Brakowało mi ciebie, Lisa.
– Mnie ciebie, też. Żaden facet nigdy nie był wart takiej przyjaźni, jaką była nasza.
Karin uśmiechnęła się tylko na te słowa Lisy. Nic przecież bardziej nie podzieli dwie najlepsze przyjaciółki jak wspólny obiekt pożądania. I nic tak na nowo nie połączy tych kobiet, jak właśnie dewaluacja tego obiektu. Upija większy łyk wina i odważyła się wreszcie zahaczyć Lisę o jej znajomość z Magdalene:
– Ja to możliwe, że właśnie ty wpadłaś w taki kanał?
– A czy to dużo trzeba? Sama widzisz po Mili.
– Mila jest naiwna, łatwa do manipulacji. Jednakże ty, Lisa? Ty nigdy nie pozwalałaś innym sterować sobą.
– To prawda i dlatego nie obarczam za nic winą Magdalene.
– A więc to jednak Magdalene cię w to wciągnęła. – Karin głośno tylko wyraziła tylko przypuszczenia, które od dawna miała co Magdalene Ritter.
– Powiedzmy, że zorganizowała mi start.
– Jak wyście się z Magdalene poznały razem. Przecież nie na wykładach z prawa. Nie uwierzę!
– Pracowałyśmy razem w jakieś kawiarni za kelnerki. Zaprzyjaźniłyśmy się. Ja tylko w weekendy, bo zajęcia miałam zarówno przed- jak i po południu. Kasy nie starczało na nic. Kiedy straciłam miejsce w WG, to zabrała mnie do siebie i utrzymywała dobre kilka miesięcy. Nawet buty zimowe mi kupiła, jak się rozleciały. Nie mogłam bez końca siedzieć u niej w kieszeni. Zwłaszcza że wiedziałam, skąd na to ma. Nie byłam czymś lepszym. Myślałam, skoro Magdalene daje radę, to ja też dam. Więc poprosiłam Magdalene o pomoc w zrobieniu pierwszego kroku. Nalała mi dwie pięćdziesiątki i zaprowadziła, gdzie trzeba. – Lisa zamilkła na chwilę, odwróciła twarz. – Gdybym mogła przewidzieć, co mnie spotka za drzwiami…
– Nie musisz kończyć! – Karin szybko przerwała jej.
– Wyobrażałam sobie, że to będzie jak… w Pretty Woman. — Lisa mimowolnie zaśmiała się gorzko — Sama widzisz, aż tak bardzo się nie różniłam od Mili. Też byłam naiwna, mając te 18 lat.
– Życie to nie kino.
– Zdecydowanie — nie! Żaden film nie zostawia blizn na resztę życia.
– Ale, że po takim starcie nadal byłaś zdeterminowana brnąć w to dalej.
– Widocznie mieszczę się w średniej. Większość dziewczyn w tym biznesie, które wtedy poznałam, miała taki start jak mój albo — wybacz — jak twój. Tak w ogóle, to nie mów, że po tym, co ciebie spotkało …, że nigdy ci żadne głupie pomysły nie chodziły po głowie.
– Pewno, że chodziły. Nawet, żeby szkołę rzucić. Tylko że ja nigdy nie miałam twojej odwagi.
– Odwaga! – Lisa wypuściła powietrze z płuc — Miałam prosty wybór albo będę nad sobą płakać i wracam do Allgäu, albo biorę się w garść i idę do przodu, jaka by ta droga przede mną nie była. To pierwsze nie wchodziło w rachubę.
– Jak w ogóle mogłaś to wytrzymać?
– A od czego jest wóda? – Lisa roześmiała się trochę cynicznie, upiła łyk wina. – Zresztą, to zajęcie miało też swoje pozytywne strony.
– Żartujesz chyba sobie!
– Dobrze jest czasem nic nie czuć. Przez pierwsze trzy miesiące pobytu w Monachium ryczałam do poduchy noc w noc. Co tydzień pakowałam się do powrotu do domu. Nagle to wszystko: dom, rodzina, przyjaciele — Lisa celowo przemilcza Floriana — stało się dla mnie obojętne. Mogłam się skoncentrować na celu — na studiach.
– Kiedy powiedziałaś dość?
– Po wakacjach w domu. Marie była zachwycona moimi ciuchami, butami, perfumami. Czułam się podle od samych tych wszystkich kłamstw. Wróciłam do Monachium z postanowieniem, że kończę z tym definitywnie.
– Trudno było ci odejść?
– Jak mają z ciebie dobry dochód, to sama rozumiesz… Parę razy oberwałam. Magdalene uratowała mnie przed kolejnym gwałtem. Jednak, po tym, jak nasza śmieszka — Kitty się powiesiła, to wiedziałam, że zrobię wszystko, żeby się z tego wyrwać.
– Kiedy pomyślę, że Milę mogło to wszystko spotkać… — Karin bawiła się przez moment w dłoni kieliszkiem z winem — To mimo tego wszystkiego, co powiedziałaś o Magdalene… Nie. Ja nie mogę o niej myśleć bez odrazy.
– Ja i Magdalene to jedna historia, a Mila i Magdalene to druga. Nie ma sensu tego zestawiać. Zostawmy już ten temat. Tak w ogóle to rozmawiałaś już z Milą?
– Tak jakby. – Karin przerwała, upiła wina, widać było, że jest trochę zażenowana tym, co chce powiedzieć. Lisa popatrzyła na nią pytającym wzrokiem. – Zarejestrowałam się na pewnej stronie internetowej… dla ofiar wykorzystania i…
– Postanowiłaś udowodnić sobie, że to ty jesteś ta w czepku urodzona, bo inni to dopiero mają przejechane życiorysy.
– Mniej więcej. – Karin uśmiechnęła się na te słowa Lisy, po czym wzięła głębszy oddech i dokończyła – Tam jest Mila.
– Jesteś tego pewna?
– Jestem. Gadamy ze sobą.
– Anonimowo. – odparła Lisa cierpko, z odpowiednią miną.
– Jak to na tego rodzaju stronie. Tam nikt się z imienia i nazwiska nie przedstawia.
– Karin!
– Wiem. Myślisz, że nie czuję się z tym okropnie? Że nie odczuwam wyrzutów z tego powodu, że odkrywam sekrety mojej córki być może wbrew jej woli?
– No, ona twoje też poznaje. Niemniej jednak masz się czego wstydzić.
– Przynajmniej mam z nią kontakt. Wiem, co czuje, co myśli. – Karin próbowała trochę zrelatywizować swoje niemoralne zachowanie wobec córki. – O ilu, rzeczach na temat mojej córki, nie miałam bladego pojęcia.
– Daj jej znać przez prywatną wiadomość, że to ty.
– Nie mogę, Lisa! Mila by tego nigdy nie wybaczyła! Straciłaby do mnie całe zaufanie.
„Cała Karin!” – westchnęła Lisa. Odstawiła swój kieliszek na bok. – Powinnyście wreszcie porozmawiać ze sobą, nie jak matka z córką, ale dwie dorosłe kobiety, które spotkało w życiu najgorsze co, może się tylko przytrafić kobiecie.
– Łatwo ci takie rady udzielać.
– Jak wrócę z Monachium, to zamknę was obie na klucz w pokoju z dwoma butelkami wina i wypuszczę dopiero, jak sobie wino rozwiąże wam języki.
– Nie jest pewna, czy wystarczyłaby do tego beczka wina. Mila jest taka jak ja. Tłumi wszystko. Dopiero teraz to widzę. – Karin spojrzała na zegar. „Dochodzi północ, Mila już pewno śpi”, pomyślała i wstała z łóżka, żeby udać się do siebie. – Pójdę już. Musisz się wyspać przed podróżą.
– Nie, zostań jeszcze. — poprosiła Lisa, która z kolei nie miała ochoty na samotność — Po tym wszystkim, co się dziś wydarzyło i tak nie zasnę do rana. No, chyba że wypiję resztę wina, ale wtedy nie wsiądę rano za kierownicę.
Karin na powrót przysiadła na łóżku, spojrzała uważnie na Lisę — Może i tak byłoby lepiej…
– Lepiej? Dla kogo?
– Dla ciebie. Bo jeśli mam być szczera, to nadal uważam, że nie powinnaś się angażować w sprawę Floriana.
– Już to zrobiłam, kiedy namówiłam Magdalene na złożenie doniesienia. Reszta to tylko konsekwencje.
– Tak, ale nie chciałbym, żebyś przez to może wystawiała siebie na kontakt z tym, jak mu tam, adwokatem Floriana.
– Achenbach. Nie widzę związku.
– Ach, przestań, Lisa! Już sama myśl, że miałabyś się z nim spotkać, po tym wszystkim, co on dowiedział się na twój temat, jest wprost niewyobrażalna!
– Karin, to już nie ma najmniejszego znaczenia.
– Nie wierzę, że to nie jest dla ciebie żadnym problemem!
– Już nie. Zresztą, nawet rozmawiałam z nim dziś.
– O, nie! – zawołała Karin wyraźnie skonsternowana.
Lisę zaczynały już uwierać te bezpodstawne skrupuły Karin, postanowiła wyprowadzić ją z mgły.
– Chyba muszę ci się do czegoś przyznać… – Lisa odchrząknęła, po czym przeszła szybko do sedna – Po tym wypadku w górach, kiedy Marie rodziła, a ty z Milą czuwałyście przy Florianie, to ja i Liam spędziliśmy razem noc. Kropka. – wyrecytowała jednym tchem.
– Oh, … no, to… to rzeczywiście sporo zmienia.
– Naprawdę, kocham sposób, w jaki przyjmujesz bombki, które ci serwuję. Bo tak w ogóle, to masz mi jeszcze za złe, że powiedziałam tacie prawdę?
– Przynajmniej mamy to za sobą. Teraz muszę się zebrać w sobie i zrobić następny krok.
– Chcesz mu powiedzieć o gwałcie sprzed 25 lat?
– Muszę. Jestem to winna mamie.
– To dobrze. Tylko żeby nie było jak z Milą.
– Mila to co innego. Ona jest moją córką, a Lorenz to…
– Twój ojciec.
– Oh, Lisa! Ja tego tak nie czuję. Dla mnie to nadal jest obcy człowiek. Tylko pozwolisz, że tym razem sama to rozegram. Okay?
– Obiecuję, że nie powiem słowa, choćbym musiała sobie buzię plastrem zakleić.
Karin uśmiechnęła się, zmieniła temat:
– Powiedz lepiej, co z tobą i z tym Liamem.
– Nic. Przemyślał sprawę, poszedł po rozum do głowy i he had change of heart1. I trudno mu się dziwić. – Lisa roześmiała się trochę nerwowo.
– Nie myślisz, tego, co mówisz.
– Nie. Myślałam, że może jak raz jeden spróbuję zbudować związek z facetem, grając z nim w otwarte karty, bez niedopowiedzeń i mrocznych sekretów, to nie skończy się jak zawsze — klapą. No i efekt mam natychmiastowy – romans skończył się po pierwszym akapicie.
– Zrobiłaś sobie nadzieje. – Karin westchnęła. – Naprawdę mi przykro.
– Chyba niepotrzebnie. Zaczynam serio myśleć, że Liam ma dwie twarze. Jedną — mężczyzny czułego i wyrozumiałego, a drugą — zupełnie tej przeciwną — zimną, bezduszną i wyrachowaną.
– Dr Jekyll and Mr Hyde?2 – zawołała Karin, wyraźnie zaskoczona.
– Najgorsze, że Liam zmienia maski tak szybko i tak łatwo, że trudno zgadnąć, która z nich jest jego prawdziwą twarzą, a która to tylko maska.
– I boisz się, że ta prawdziwa twarz Liama to pan Hyde.
– Sama już nie wiem. – zamyśliła się. – Nie jestem naiwna. Dobrze wiem, że łatwiej okazać dystans jak zaangażowanie. Można udać chłód, ale czy można udać żar, Karin?
Karin nie od razu odpowiedziała. Dla niej sprawa była jasna — Lisa pomyliła współczucie z czymś więcej. Jednakże tego oczywiście powiedzieć jej nie mogła. Współczucie, litość to najtańszy i najżałośniejszy substytut miłości. Najbardziej upokarzający. To właśnie dlatego po tym, jak Florian wprost zapytał się ją ostatnio, czy przychodzi do niego z litości, przestała go odwiedzać w szpitalu. Przez lata podejrzewała go, że jest z nią jedynie z obowiązku, przyzwyczajenia i to było bardzo dołujące uczucie. Dziś nie zamierzała mu odpłacać tym samym. „Lisa od zawsze przekonana była, że może mieć każdego faceta na skinienie dłoni. Aż tu nagle zadurzyła się w kimś, kto ma dla niej li tylko współczucie. Wygląda na to, że pewna siebie Lisa dostała bolesnego klapsa od życia”. – pomyślała mimowolnie Karin. Zawsze trochę zazdrosna o Lisę Karin, teraz nie czuła żadnej satysfakcji w stosunku do niej. Po tym, co siostra opowiedziała jej o osobie, nie potrafiłaby. Tak jak i nie miała tej satysfakcji wobec Floriana, że oto po 20 latach role ich się odwróciły i rozdający stał się petentem.
– Nic nie odpowiadasz. Pewnie sądzisz, że już pozamiatane.
– Pozamiatane to będzie, dopiero gdy poparzysz sobie już paluszki, a potem sama obetniesz sobie całą dłoń.
– Jak ty dobrze mnie znasz. – Lisa westchnęła.
– Wiesz, Lisa, lepiej, żebyś przekonała się, kim on jest teraz, a nie po dwudziestu latach odkryła w swoim mężu Mr Hyde`a.
– Co racja, to racja. – przytaknęła Lisa i mimowolnie powróciła do jej pierwszego spotkania z Liamem, które już chciała wymazać z pamięci.
– Wiem, że jestem okropną egoistką, ale mam nadzieję, że znajdziesz odpowiedź na pytanie: kim jest Liam Achenbach, zanim jeszcze zdecyduję się na formalne rozwiązanie mojego małżeństwa. Na wypadek, gdyby to on znowu miał reprezentować w sądzie Floriana.
– Ach, jeśli to cię martwi, to mogę cię już teraz uspokoić. Liam jak do tej pory przegrał ze mną każdy spór. Czasem nawet odnoszę wrażenie, że on nie potrafi rozeznać, z której strony wieje ten właściwy wiatr.
– Albo brak mu intuicji, albo nie jest oportunistą. – powiedziała Karin, która przy ewentualnym rozwodzie z Florianem oczekiwałaby od Lisy i Liama nie walki, ale porozumienia się w ich imieniu. – Rozwód to przegrana dla obu stron, Lisa. Tu nie ma zwycięzców.
Lisa nic nie odpowiedziała na te gorzkie słowa Karin. Wszystkie jej związki kończyły się porażką, ale żaden z nich nie był małżeństwem z dwudziestoletnim przebiegiem na liczniku. Karin dopiła swoje wino, wstała z łóżka, ubrała swoje pantofle i ruszyła do drzwi. Wtedy nagle zatrybiły jej szare komórki. Odwróciła się i zawołała:
– Chwila, Lisa! Ty, a może to jest prawdziwy problem Liama. Po prostu nie potrafi znieść przegranej z kobietą.
Lisa parsknęła śmiechem, po czym odparła szczerze:
– No, jeśli TO jest jego problem, to mogę ci tylko podziękować, Karin, bo właśnie rozwiązałaś mój dylemat. Definitywnie! Chyba się nawet jeszcze dziś wyśpię.
– Dobrze by było.
– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że tu jesteś.
– No, nie wiem, może jeszcze będziesz żałować, że mnie tu zaprosiłaś.
– Na pewno nie! Przynajmniej jak długo będziesz mi powtarzać, że to inni mają problem, to świat ma problem, a nie to ja jestem tym problemem.
1 Change of heart — z ang. Idiom zmienić zdanie; tu użyte jako gra słów w dosłownym przełożeniu: zmienić serce;
2 dr Jekyll and Mr Hyde – ktoś kto ma podwójna osobowość, jedną, która jest uosobieniem dobra, a drugą – zła; potocznie ktoś dwulicowy; od bohatera noweli Doktor Jekyll i pan Hyde (ang., Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde) – napisanej przez Roberta Louisa Stevensona w 1886 r. Nowela ta jest znana jako portret psychopatii i podwójnej osobowości;
„Daheim in den Bergen“, mit den Augen von Clotildes Fantasie / „W domu w górach” oczami wyobraźni Klotyldy 