Scheitern der Mutter
Am nächsten Tag, gleich morgens, holte Lorenz Marie vom Krankenhaus ab. Huber, der seit gestern Zeit hatte, seine Emotionen abzukühlen, versuchte, Rücksicht auf seine Tochter zu nehmen. Marie hatte eine sehr lange und schwierige Geburt hinter sich. Sie war allgemein geschwächt und geistig in einem schlechten Zustand. Schon das Aussehen seiner Tochter berührte sofort sein Herz. Marie war dünn, blass und benötigte seine Unterstützung, um es zum Auto zu schaffen. Lisa hat in keiner Weise übertrieben. Maries Zustand ließ viel zu wünschen übrig. „Es wird Wochen dauern, bis sie das Haus allein verlassen kann“, dachte Lorenz, während Marie sich an seinen Arm hängte und in Richtung Krankenhausparkplatz trippelte. Sie sprachen den ganzen Weg über wenig miteinander. Das Thema des Kindes wurde natürlich überhaupt nicht besprochen. Es war, als ob Marie kein Kind geboren hätte. Sie kehrte einfach von einer langen Reise nach Hause zurück, erschöpft von deren Schwierigkeiten. Karin und ihre Tochter haben Marie keine Fragen gestellt, als sie zu Hause ankam. Die Dekorationen, die im Haus zur Begrüßung des neuen Bewohners aufgestellt worden waren, waren bereits entfernt worden. Lisas Wiege war von Lorenz wieder auf das Dach gestellt worden, in der Überzeugung, dass sie nie wieder gebraucht werden würde. Die gesamte Babyausstattung für das Neugeborene war von Karin und Mila gepackt worden und wartete darauf, zusammen mit den Möbeln in Lorenz’ Wagen geladen zu werden, sobald er mit Marie aus dem Krankenhaus zurückkehrte. Später am Nachmittag brachte Lorenz alles zum Leitnerhof. Sebastian, der die Babyausstattung entgegennahm, lud ihn ein, ihr gemeinsamen Enkel zu besuchen. Beide spürten jedoch, dass diese Einladung lediglich eine Höflichkeit war. Huber schämte sich einfach vor den Leitners für seine Tochter, was Sebastian bewusst war. Lorenz beglückwünschte sich sogar, dass Georg nicht im Gasthaus war und er die Sache nicht mit ihm erledigen musste.
Karin beschloss, Lisas Rat zu befolgen und vor der Rückkehr ihrer Schwester aus München mit Lorenz zu sprechen und ihm zu sagen, warum ihre Mutter im Gefängnis war. Sie war lange genug in Hubers Alp, um zu merken, wie kühl sein Verhältnis zu Lisa war, sie sah, wie schwierig es für ihn war, mit Maries Entscheidung zurechtzukommen. Es ist nie ein guter Zeitpunkt, um über unangenehme Erlebnisse zu sprechen, auch nicht über solche aus der fernen Vergangenheit, und jeder Tag Verzögerung macht es nur noch schwieriger, sie mitzuteilen. Deshalb hatte sie das Gefühl, dass es ihr leichter fallen würde, Lorenz alle Karten aus ihrer Vergangenheit und der ihrer Mutter zu offenbaren, jetzt, da ihre Beziehung zueinander gerade erst im Entstehen war. Schließlich musste sie ihm gegenüber genauso gefühlsmäßig fern sein, wie er es ihr gegenüber war. Nach dem Abendessen bat sie darum, mit ihm allein zu sprechen. Lorenz war sehr daran interessiert, seine Tochter besser kennen zu lernen und so viel wie möglich über sie zu erfahren. Er beobachtete sie oft heimlich vom Seitenrand aus. Obwohl er sich Karin nicht mit seiner Gesellschaft aufdrängte, war er immer froh, wenn sie ihn selbst aufsuchte. Lorenz schlug seiner Tochter sofort vor, gemeinsam einen Spaziergang zu machen. Doch die Tatsache, dass sie im Alter von 14 Jahren vom Ehemann ihrer Mutter vergewaltigt worden war, hätte er lieber nicht gehört. Diesmal bereitete sich Karin auf das Gespräch vor und beschränkte sich auf die notwendigen Fakten. Huber war von Natur aus ein sehr emotionaler Mensch, und selbst wenn er keine verwandtschaftlichen Beziehungen zu Karin gehabt hätte, wäre er von dem, was er hörte, schockiert gewesen. Es gibt nichts Schlimmeres, als wenn ein Kind von einem Erwachsenen verletzt wird, den es liebt und dem es bedingungslos vertraut. Eine Lüge führte zu einem Übel, vor dem alle anderen Verbrechen verblassen. Margaretes Ehemann Karl wurde von Lorenz nie gemocht oder geschätzt, aber das hatte wenig mit Margarete zu tun. Huber hatte seine Vorstellung von einem Mann, und Karl Lienert war das genaue Gegenteil davon. Doch Margarete passte offenbar ein Ehemann, den sie wie einen Lakaien dirigieren konnte. Es war ein peinlicher Anblick, und selbst Lorenz wurde manchmal von der üblichen männlichen Solidarität erfasst, sodass ihm der Kerl einfach nur leid tat. „Ein Wolf im Schafspelz! Ein Schlauköpfchen! Er hatte Angst vor Frauen, weshalb er sich an Mädchen im Teenageralter machte ran“, dachte er mit Abscheu. Lange Zeit herrschte Schweigen.
„Kurz vor der Verhandlung hat sie mir gesagt, dass meine Aussage ihre Situation nicht verbessern würde und dass mein Leben erst dann zur Hölle werden würde. Ich hatte Angst.”
„Mach dir keine Vorwürfe. Die Rolle einer Mutter ist es, ihr Kind bis zum Ende zu beschützen. Deine Mama hat ihre Situation sicher gut durchdacht.“
„Lisa sagt, dass sie die Bedingungen für einen Antrag auf Haftentlassung längst erfüllt hat.“
„Trotzdem hat sie keinen Entlastungsantrag gestellt?“
„Nein. Manchmal denke ich, dass sie sich auf diese Weise bestrafen wollte. Ich habe ihr nur geholfen.“
„Es gibt nichts Schlimmeres, als zu realisieren, dass man sein Kind im Stich gelassen hat. Dem kann man nicht entkommen. Umso mehr tut es mir leid, dass ich damals nicht bei dir war.“
„Meine Großeltern haben sich gut um mich gekümmert.“
„Auf jeden Fall hat er bekommen, was er verdient hat.“
„Ich habe nie so über ihn gedacht, obwohl ich nicht verhehlen will, dass es für mich besser war, dass er für immer aus meinem Leben verschwunden ist. Erst hatte er mir die schönste Kindheit geschenkt, und dann hat er alles, was er mir zuvor als Vater gegeben hatte, brutal ausgelöscht. Ich habe ihn viele Jahre lang aus meinem Gedächtnis gestrichen, aber ich kann nicht länger vor meiner Vergangenheit weglaufen. Ich möchte nicht, dass jemand, der ihr einmal wichtig war, sie weiterhin falsch einschätzt. Deshalb habe ich beschlossen, es dir zu erzählen“. Karin warf aus dem Augenwinkel einen Blick auf Lorenz. Er jedoch ging in Gedanken.
Lorenz hatte schon vor Karins Geburt an Margaretes Gefühlen gezweifelt, so wie er auch daran gezweifelt hatte, dass er ihr jemals etwas bedeutet hatte. Margarete war ein abgeschlossenes Kapitel in seinem Leben, lange bevor sie ins Gefängnis kam. Als er erfuhr, dass sie eine gemeinsame Tochter hatten, kamen ihm die Erinnerungen an sie wieder in den Sinn, aber es waren eher unangenehme Gedanken. Das Bedauern über all die verlorenen Jahre mit seiner Tochter dominierte. Schließlich sagte er das Wort.
„Ich bin der Letzte, der das Recht hat, über jemanden zu beurteilen. Aber es ändert nichts an der Tatsache, dass wir uns heute nicht fremd wären, wenn deine Mutter nicht so viele Jahre lang die Wahrheit vor uns verborgen hätte.“
„Da du jetzt die Wahrheit kennst, habe ich eine Bitte an dich. Lasst uns dieses Thema nicht wieder ansprechen, okay?“
„Ja, natürlich. Wie du willst“, erwiderte Lorenz und legte den Arm um seine Tochter. Karin protestierte nicht gegen diese Geste. Sie gingen den ganzen Rückweg schweigend.
Nachts konnte Lorenz lange Zeit nicht einschlafen. Kurz vor dem Schlafengehen, als er bereits auf dem Bett saß, schaute er, wie es seine Gewohnheit war, bevor er den Kopf auf das Kissen legte, auf das Bild seiner verstorbenen Frau Hanna, das auf dem Nachttisch stand. Nach einem Moment nahm er jedoch den Rahmen in die Hand, öffnete die Schublade und steckte das Foto hinein. In dieser Nacht waren alle seine Gedanken bei Margarete.
Florians falsche Hoffnungen
Kaum hatte Liam von Lisa die Nachricht erhalten, dass Magdalene Ritter ihre Aussage gegen Florian zurückgezogen hatte, und kurz darauf ein Fax der Münchner Staatsanwaltschaft über die Einstellung des Verfahrens gegen Leitner, als er mit dieser Nachricht zu Florians Eltern fuhr. Zuvor hatte er noch die Person im Krankenhaus besucht, die am meisten am Abschluss des Falles interessiert war.
Florian lag hoch oben, auf Kissen gestützt, in seinem Krankenhausbett. Neben ihm auf einem Tisch befanden sich Prospekte von Rehabilitationszentren. Der Chefarzt versicherte ihm bei seinem morgendlichen Besuch, dass er nicht zu einem Rollstuhl verurteilt sei. Dann besuchte Mila ihn. Sie kam nur vorbei, aber es war genug, um ihm nach diesem Besuch seiner Tochter und dem letzten Besuch von Karin ein wenig Hoffnung zu geben. Sie waren nicht sehr gesprächig, aber allein die Tatsache, dass sie ihn überhaupt im Krankenhaus besuchten, war ein Zeichen dafür, dass sie ihn noch nicht ausgestrichen hatten. Das plötzliche Erscheinen des Anwalts an der Tür riss ihn aus seinen Gedanken.
„Wie geht es dir?“, fragte Liam und schüttelte Florians Hand zur Begrüßung.
„Es ging mir schon mal besser. Hast du schon Gerichtstermine für mich?“
„Dein Fall ist abgeschlossen“, erwiderte Liam und zog einen Stuhl zu Florians Bett hinüber.
„Was meinst du damit genau?“
„Die Anklage wird fallen gelassen.“
„Wirklich?“, rief Florian ungläubig aus. Sein Gesicht erhellte sich sofort – man konnte die Lebendigkeit in seinen Augen sehen. „Danke dir!“
„Ich bin nur der Bote der guten Nachricht. Dank an Lisa. Sie war es, die Ritter davon überzeugte, die Aussage zurückzuziehen.“
„Aber jemand hat zuerst eine Ziege von den Hubers Alp überzeugt. Nochmals vielen Dank!“
„Also nächstes Jahr bestiegen wir wieder die Höfats?“
Florian brach in ein hohles Lachen aus.
„Warum nicht gleich den Eiger?“
„Ehrgeiz an erster Stelle.“
„Vielleicht kannst du Georg überreden, aber ich bezweifle es.“
„Ein Trauma muss unverzüglich verarbeitet werden.“
„Das sagt in der Regel derjenige, der in seinem Leben noch kein Trauma verarbeitet hat.“
„Nun, da ist etwas dran. Aber du hast doch nicht vor, aufzugeben?“
„Die Ärzte sind optimistisch. Sie sagen, es bestehe keine Gefahr, dass ich im Rollstuhl ende. So wie es aussieht, lande ich auch nicht im Knast. Ja, ich beginne zu glauben, dass sich alles zum Guten wenden wird.“
„Das ist die richtige Einstellung!“
„Karin und ich kennen uns in- und auswendig. Vielleicht hat der Wind nicht immer in unseren Segeln geblasen, vielleicht haben wir lange auf die richtige Brise gewartet …, Aber wenn das gekommen ist, dann doch nicht, um uns in den ersten Felsen krachen zu lassen, der uns begegnet, oder?“
„Diese Frage ist an die falsche Adresse gerichtet. Einen größeren Ignoranten als mich kann man zu diesem Thema wohl kaum finden. Ich war schon immer der einsame Seemann.“
„Und das passt dir?“
„Eine Frau im Leben eines Mannes bedeutet Chaos und Gefühlsschwankungen. Ich mag Ordnung und Gleichgewicht.“
Eine schwierigere Aufgabe erwartete Liam im Leitnerhof. Er hatte Sofia und Sebastian Leitner zuletzt im Krankenhaus gesehen. Sebastian drückte wohl eine gute Viertelstunde lang seine Hand. Sofia brach in heftiges Weinen aus. Das letzte Mal hatte er den Leitnerhof besucht, als er Sebastian im Namen der Familie Edelstein eine Entschädigungsforderung für Georgs Schläge auf Jan überreichte. Jetzt war es nicht mehr von Bedeutung. Nach dem Unfall in den Bergen trug ihm niemand das mehr nach. Im Gegenteil, die gesamte Familie Leitner schaute ihn nur mit Dankbarkeit an. Dennoch war er sichtlich erleichtert, als Sebastian ihm am Eingang mitteilte, dass Georg nicht im Gasthaus sei. Schließlich hat er den guten Namen von Georg Leitner völlig ruiniert. Natürlich waren die Leitners erfreut zu hören, dass das Verfahren gegen ihren jüngeren Sohn eingestellt worden war. Aber Liam wusste, dass das nicht ausreichte – er musste den Vorfall im Münchner Bordell vor Florians Eltern irgendwie auf ein akzeptables Niveau bringen.
„… Magdalene Ritter wusste, wie sie die Aggressionen Ihres Sohnes so umlenken konnte, dass sie eine Chance hatte, aus dem Zusammenstoß mit dem Boxer unbeschadet hervorzugehen. Also setzte sie eine Waffe ein, auf die Florian, der noch nie mit einer Prostituierten zu tun hatte, nicht vorbereitet war. Wer weiß, ob es sonst nicht noch schlimmer ausgegangen wäre? Bei einem solchen Missverhältnis von Kraft wäre sie vielleicht nur ein nasser Fleck an der Wand gewesen, wenn Florians Hand nicht in der Luft stehen geblieben wäre, bevor er den ersten Schlag ausgeführt hatte. Dieser eine Moment seines Zögerns genügte ihr, um die Herrschaft über Florians Verhalten zu übernehmen und seine niedrigsten Instinkte zu wecken. Zum Glück ging die rote Ampel rechtzeitig an und Florian würde sich zurückziehen …“
Sofia stellte eine Tasse Kaffee vor Liam auf den Tisch und nahm neben Sebastian Platz.
„Ich sehe, dass der Anwaltsberuf ein hartes Brot ist.“
„Nicht mehr als die Leitung des Familiengasthofs“.
„Du hast so viel geredet, obwohl ein Satz gereicht hätte.“
„Wie bitte?“
„Ich meine, bevor Florian dieser Ritter ins Gesicht schlagen konnte, hatte sie schon ihre Händchen in seine Hose gesteckt.“
„Ich bin ein Gentleman.“
Sofia warf ihrem Besucher einen durchdringenden Blick zu. „Warum kann ich das irgendwie nicht glauben?“, dachte sie amüsiert. „Solche Augen verraten entweder einen Träumer und Romantiker, oder einen Schurken, oder noch schlimmer: beides“, fügte sie in Gedanken hinzu und blickte in Liams tief liegende, stahlblaue Augen. Daraufhin sagte sie ohne Umschweife:
„Aber ich bin keine Dame!“ Sofia sah Sebastian an: „Wir sind schlichte Leute, die sich von der Oberschicht dadurch unterscheiden, dass wir wissen, was Scham und Ehrlichkeit bedeuten.“
„Das ist wahr“, nickte Sebastian, um dann sofort prinzipiell hinzuzufügen: „Aber wir können nicht so tun, als wäre nichts passiert, denn es ist etwas passiert.“
„Florian hat nichts, worauf er stolz sein könnte. Aber das weiß er. Für ihn ist die Strafe genug“, erwiderte Liam.
„Ach, Sebastian! Diese Schlampe hat unseren Sohn einfach in den Zustand eines Troglodyten gebracht.“
„Dazu ist jede Frau fähig“, entgegnete Sebastian seiner Frau säuerlich.
„Ein Mann, der beschließt, eine Frau auf eine einsame Insel mitzunehmen, sollte nicht vergessen, eine Axt einzupacken.“ Liam konnte es sich nicht verkneifen, selbst einen hinzuzufügen.
„Vertrauen ist gut, aber Umsicht ist besser.1“ Sebastian paraphrasierte unbewusst die Worte des Genossen Lenin.
Lautstark stimmte Leitner mit Achenbach überein. Allerdings musste er sich eingestehen, dass, wenn er und Sofia auf eine einsame Insel geschickt werden würden, Ohrstöpsel und ein paar Kisten Wein nützlicher wären als eine Axt (die allenfalls in seinem Rücken landen würde). Sofia ignorierte wie immer die Worte ihres Mannes und blickte den Anwalt ihres Sohnes wieder einmal mit ihren scharfen Augen an:
„Oh, das klang nach einer großen Enttäuschung in der Liebe!“
„Ich weiß nichts darüber.“
„Umso schlimmer! Eine solche Abneigung gegen Frauen ist eine Krankheit, junger Mann. Wenn sie unbehandelt bleibt, kann das für dich sehr traurig enden – ehe du dich versiehst, bist du ganz allein auf dieser Welt, verlassen von Gott und allen guten Geistern.“ Sofia warf Sebastian einen vielsagenden Blick zu.
„Niemand kann seinem Schicksal entkommen.“
„Sofia, Liam ist unser Gast!“
„Na, und? Ich sage immer, was ich denke.“
„Es ist nur schade, dass du nicht immer denkst, was du sagst“, sagte Sebastian unwillkürlich. Sofia zuckte mit den Schultern. Aber nach einer Weile wurde Sebastian seiner Frau gerecht: „Sofia ist sehr direkt.“
„Ich schätze das, obwohl ich es nicht erwidere.“
„Das ist mir aufgefallen. Du hast dich für einen guten Beruf entschieden. Dieser juristische Fachjargon muss dir perfekt liegen. Kein normaler Mensch kann diese Rede begreifen.“
„Jeder sucht nach einer Möglichkeit, seine eigenen Schwächen zu verbergen.“
„Deine Schwächen sind Heimlichtuerei und Misstrauen.“
„Liam kann alle Fehler haben, die er will. Er ist hier immer willkommen. Wir verdanken ihm so viel. Aber er kommt nie wieder, wenn du ihn weiter so benotest.“
„Doch, er kommt!“
Liam hatte langsam satt, dass Sofia ihm in den Grund seiner Seele schaute, also lenkte er das Thema von sich ab:
„Um noch einmal auf Florian zurückzukommen: Er benötigt Ihre Unterstützung jetzt mehr als Ihr Urteil. Zumal seine Hoffnungen, die Vertrauen seiner Frau und seiner Tochter schnell wiederzugewinnen, wahrscheinlich zunichtegemacht werden.“
„Ah, jetzt kommt Karin bestimmt nach Hause!“, rief Sofia ungläubig und warf einen fragenden Blick auf ihren Mann. „Wie findest du das, Sebastian?“
„Hast du mit meiner Schwiegertochter gesprochen?“ Sebastian wandte sich an Liam.
„Nein“, verneinte Liam, bereits überrascht von der Frage: „Wir kennen uns doch gar nicht. Ich habe geredet, ja, aber nur mit Lisa.“
„Nun, ja. Ich schätze, man kann sich auf Lisa verlassen“, sagte Sebastian. „Wer weiß mehr über Karin als ihre Schwester?“
„Entschuldigung, habe ich das richtig verstanden, Karin und Lisa sind Schwestern?“, warf Liam ein, und seine Gedanken schweiften sofort zu seinem Gespräch mit Lisa ab.
„Es scheint so zu sein“, erwiderte Sofia. „Alte Familiengeheimnisse.“
„Jede Familie hat ihre eigene“, gab Liam schnell zurück, der nicht vorhatte, für neugierig gehalten zu werden.
„Ganz genau“, erwiderte Sofia und beendete damit das unerwünschte Thema der Familienbeziehungen. Dann seufzte sie und ließ resigniert die Luft aus ihrer Lunge. „Noch das! Als ob es nicht schon genug wäre, dass Georg mit dem Kind allein gelassen wurde.“
„Was soll das heißen, allein!“ reif Liam an. „Was ist mit der Mutter des Kindes?“
„Marie hat ihren Sohn aufgegeben“, erklärte Sebastian kurz.
Einen langen Moment lang herrschte Schweigen. Schließlich ergriff Liam das Wort: „Wie geht es Georg?“
„Wie? Als ob er lebendig begraben wäre!“, rief Sofia leidenschaftlich. „So viel Verachtung.“
„Sofia, das ist nicht nötig. Marie könnte ihre Meinung immer noch ändern.“ Sebastian versuchte, seine Frau zu bremsen. Dann wandte er sich mit Hoffnung in der Stimme an Liam: „Das kommt vor, glaube ich. Du hast schon mit solchen Fällen zu tun gehabt, oder?“
„Mehr als mir lieb ist“, erwiderte Liam, und eine unangenehme Grimasse zog sich über sein Gesicht. „Aber, ja, die Hoffnung stirbt zuletzt.“
Sebastian nickte, dass er verstanden hatte. Liam stand vom Tisch auf.
„Es ist schon spät. Ich muss los. Vielen Dank für den Kaffee.“
„Ich dachte, du wartest auf Georg. Er müsste jeden Moment zurück sein.“ Sofia, die es für gut hielt, dass ihr Sohn mit jemandem reden konnte, versuchte noch, den Besucher aufzuhalten. Seit dem Tag, an dem das Baby aus dem Krankenhaus nach Hause gebracht wurde, hatte Georg mit niemandem mehr gesprochen, bis auf das, was er musste. Allerdings war Liam in diesem Moment umso mehr darauf bedacht, dieses Treffen mit Georg zu vermeiden.
„Es ist wirklich Zeit für mich zu gehen.“
„Also dann, bis zum nächsten Mal, Liam.“ Sofia schüttelte ihm die Hand. Liam ging, und mit ihm Sebastian. Als sie draußen waren, sprach Sebastian mit dem Anwalt.
„Schick mir die Rechnung für Florian.“
„Florian war kein Privatmandant von mir. Die Sache ist erledigt. Im Gegensatz zu meinen Rechnungen mit Georg.“
„Das darfst du nicht einmal denken! Ja, Georg ist lange nachtragend, aber er ist noch länger dankbar.
1 Vertrauen ist gut, Kontrolle ist besser – die Worte von W.I. Lenin.
Smutny powrót do domu, część I
Porażka matki.
Następnego dnia, z samego rana Lorenz pojechał odebrać Marie ze szpitala. Huber, który od wczoraj miał czas ochłonąć z emocji, starał się być oględny w stosunku do córki. Marie miała za sobą bardzo długi i ciężki poród. Była ogólnie osłabiona, do tego psychicznie w złym stanie. Już sam wygląd córki z miejsca poruszył jego serce. Marie była wychudzona, blada, potrzebowała jego wsparcia, żeby dość do samochodu. Lisa w niczym nie przesadzała. Kondycja Marie pozostawiała wiele do życzenia. „Miną tygodnie, zanim będzie w stanie opuścić sama Alp”. – myślał Lorenz, kiedy uwieszona jego ramienia Marie dreptała w kierunku parkingu szpitalnego. Przez całą drogę niewiele się do siebie odzywali. Tematu dziecka oczywiście w ogóle nie poruszali. Jakby Marie żadnego dziecka nie urodziła. Ot, wracała do domu z długiej i dalekiej podróży, umęczona jej trudami. Także po przybyciu do Alp Karin z córką nie nagabywały Marie żadnymi pytaniami. Dekoracje poczynione w domu, żeby godnie przywitać nowego jego mieszkańca, zostały już usunięte. Kołyska Lisy wróciła na strych w przekonaniu wynoszącego ją Lorenza, że już nigdy się nie przyda. Cała wyprawka dla noworodka została przez Karin z Milą spakowana i czekała na załadowanie jej wraz z umeblowaniem do Land Rovera Lorenza, gdy ten tylko wróci z Marie ze szpitala. Jeszcze tego samego popołudnia Lorenz wywiózł wszystko do Leitnerhof. Sebastian, który odbierał rzeczy, zapraszał go do odwiedzania wnuka. Oboje czuli jednak, że to zaproszenie ma li tylko grzecznościowy charakter. Huber po prostu wstydził się za swoją córkę przed Leitnerami. A przyjaciel był tego świadomy. Lorenz gratulował sobie nawet, że Georga nie było w zajeździe i nie musiał z nim załatwiać sprawy.
Karin postanowiła za radą Lisy pójść za ciosem i zanim siostra wróci z Monachium porozmawiać z Lorenzem. Była w Hubers Alp już na tyle długo, żeby zauważyć, jak chłodne są jego relacje z Lisą, widziała, jak trudno mu się pogodzić z decyzją Marie. Na złe wiadomości nigdy nie jest dobry czas, a każdy dzień zwłoki tylko utrudnia ich przekazanie. Dlatego uznała, że łatwiej będzie jej odkryć przez Lorenzem wszystkie karty ze swojej i matki przeszłości, teraz kiedy ich wzajemne relacje dopiero się budowały. Musiała mu być przecież równie odległa, co on jej. Wieczorem, po kolacji prosiła go o rozmowę w cztery oczy. Lorenz bardzo pragnął poznać bliżej swoją córkę, jak najwięcej się o niej dowiedzieć. Często ukradkiem przyglądał się jej z boku. I choć nie narzucał się Karin ze swoim towarzystwem, to zawsze cieszył się, kiedy sama go poszukała. Od razu zaproponował spacer córce. Jednak tego, że mając 14 lat, padła ofiarą gwałtu ze strony męża jej matki, to z pewnością wolałby nigdy nie usłyszeć. Tym razem Karin przygotowała się do rozmowy, ograniczając wszystko do niezbędnych faktów. Huber był człowiekiem z natury bardzo uczuciowym i nawet gdyby nie łączyły go z Karin żadne więzy pokrewieństwa, byłby wstrząśnięty, tym co usłyszał. Nie ma większej krzywdy, od krzywdy dziecka, wyrządzonej mu przez osobę dorosłą, którą ono kocha i której ufa bezgranicznie. Jedno kłamstwo zaowocowało złem, wobec którego bledną wszystkie inne zbrodnie. Karla — męża Margarete nigdy nie lubił ani szanował i z Margarete niewiele miało to wspólnego. Huber miał swoje wyobrażenie o mężczyźnie, a Karl Lienert był tego całkowitym zaprzeczeniem. Margaret najwyraźniej jednak odpowiadał mąż, którym może dyrygować, niczym pachołkiem. Był to przykry widok, także nawet Lorenza czasem dopadała zwykła solidarność męska i było mu faceta zwyczajne żal. A tu takie buty! „Wilk w owczej skórze, cwaniaczek! Bał się bab, więc dobierał się do nastoletnich dziewczynek”. – pomyślał z odrazą. Na długo zapadało milczenie.
– Tuż przed samym procesem powiedziała mi, że moje zeznania nie polepszą jej sytuacji, a moje życie dopiero wtedy stanie się piekłem. Wystraszyłam się.
– Nie rób sobie wyrzutów. Taka rola matki, by chronić swoje dziecko do końca. Twoja mama z całą pewnością dobrze przemyślała swoją sytuację.
– Lisa twierdzi, że moja mama dawno spełnia warunki do ubiegania się o wyjście na wolność.
– I mimo to nie starała się o zwolnienie?
– Nie. Czasem myślę, że ona chciała się w ten sposób sama ukarać. A ja jej tylko w tym pomogłam.
– Nie ma nic gorszego od świadomości, że się zawiodło własne dziecko. Od tego nie sposób uciec. Tym bardziej mi przykro, że mnie wówczas nie było przy tobie.
– Dziakowie dobrze się o mnie zatroszczyli.
– W każdym razie on dostał to, na co zasłużył.
– Nigdy tak o nim nie myślałam, choć nie będę ukrywać, że dla mnie lepiej się stało, że zniknął z mojego życia na zawsze. Najpierw podarował mi najpiękniejsze dzieciństwo, a potem brutalnie skasował wszystko, co mi wcześniej dał jako ojciec. Wymazałam go z pamięci na długie lata, jednak dłużej nie mogę już uciekać przed swoją przeszłością. Nie chcę, żeby ktokolwiek, kto był kiedyś dla mamy ważny, nadal źle ją osądzał. To właśnie dlatego zdecydowałam się o tym ci powiedzieć. – Karin spojrzała z boku, kontem oka na Lorenza. On jednak szedł w zamyśleniu.
W uczucia Margarete, tak jak i w to, że cokolwiek dla niej kiedyś znaczył, zwątpił, zanim jeszcze Karin się urodziła. Margarete była zamkniętym rozdziałem jego życia na długo, zanim trafiła do więzienia. Wspomnienia o niej powróciły do niego siłą rzeczy, kiedy dowiedział się, że mają wspólną córkę, ale były to raczej przykre myśli. Dominował żal za te wszystkie stracone lata z córką. W końcu się odezwał.
– Jestem ostatnią osobą, która ma prawo kogokolwiek oceniać. Co nie zmienia faktu, że gdyby twoja matka tyle lat nie ukrywała przed nami prawdy, to nie bylibyśmy dziś sobie obcy.
– Teraz kiedy już znasz prawdę, mam do ciebie prośbę. Nie wracajmy więcej do tego tematu, dobrze?
– Oczywiście. Jak sobie życzysz. – odparł Lorenz i objął ramieniem córkę. Karin nie zaprotestowała przeciwko temu gestowi. Całą powrotną drogę przeszli już w milczeniu.
W nocy długo nie mógł zasnąć. Tuż przed udaniem się na nocny spoczynek, kiedy siedział już na łóżku, spojrzał, jak to miał w zwyczaju, zanim przyłożył głowę do poduszki, na zdjęcie swojej nieżyjącej żony – Hanny, stojące na nocnym stoliku. Po chwili jednak wziął ramkę do ręki, otworzył szufladę i schował do niej zdjęcie. Tej nocy wszystkie jego myśli były przy Margarete.
Złudne nadzieje Floriana
Ledwo Liam otrzymał wiadomość od Lisy o wycofaniu przez Magdalene Ritter zeznań przeciwko Florianowi, a wkrótce potem fax z prokuratury w Monachium o umorzeniu postępowania przeciw Leitnerowi, jak udał się z tą wiadomością do rodziców Floriana. Wcześniej jednak odwiedził w szpitalu najbardziej zainteresowaną osobę zakończeniem spawy.
Florian leżał na łóżku szpitalnym, wysoko oparty o poduszki. Obok na stoliku leżały prospekty ośrodków rehabilitacyjnych. Główny lekarz zapewnił go na porannej wizycie, że na wózek nie jest skazany. Potem była u niego Mila. Przelotem wprawdzie, ale wystarczyło, żeby po tej wizycie córki, jak i ostatniej wizycie Karin wstąpiła w niego mała nadzieja. Za bardzo rozmowne to one nie były, ale już sam fakt, że w ogóle go odwiedzały w szpitalu, było dlań sygnałem, że jeszcze go nie skreśliły. Z rozmyślań wyrwało go nagłe pojawienie się w drzwiach adwokata.
– Jak tam? – zagadnął Liam, podając rękę Florianowi na powitanie.
– Bywało lepiej. Masz już dla mnie terminy?
– Twoja sprawa jest zamknięta. – odparł Liam, przysuwając sobie krzesło do łóżka Floriana.
– To znaczy?
– Oskarżenie wycofane. Sprawa umorzona.
– Serio? – zawołał Florian z niedowierzaniem. Twarz mu się natychmiast rozjaśniła – dało się zauważyć wyraźne ożywienie w jego oczach. – Dzięki!
– Ja jestem tylko posłańcem dobrych wiadomości. Podziękowania to do Lisy. To ona przekonała Ritter do wycofania oskarżenia.
– Ktoś jednak najpierw przekonał jedną kozę z Hubers Alp. Jeszcze raz dzięki!
– To co, za rok wracamy na Höfats?
Florian puścił pusty śmiech.
– Dlaczego nie od razu Eiger?
– Ambicja przede wszystkim.
– Może Georga namówisz, choć też wątpię.
– Traumę trzeba przerabiać z biegu.
– To mówią zwykle ci, co żadnej w życiu nie przerobili.
– No, coś w tym jest. Jednak poddawać się nie zamierzasz?
– Lekarze są dobrej myśli. Mówią, że wózek inwalidzki mi nie grozi. Wygląda, że pudło – też nie. Ta, zaczynam wierzyć, że jeszcze wszystko się odwróci.
– I tak trzymać!
– Karin i ja znamy się od podszewki. Może nie zawsze wiatr dmuchał w nasze żagle, może długo czekaliśmy na tę prawdziwą bryzę … Jednak jak już się zjawiła, to chyba nie po to, tylko żebyśmy się rozbili o pierwszą napotkaną skałę, nie sądzisz?
– To pytanie to pod niewłaściwy adres. W tej kwestii trudno byłoby ci znaleźć większego ignoranta ode mnie. Ja w zasadzie zawsze byłem tym samotnym żeglarzem.
– I dobrze ci z tym?
– Kobieta w życiu to chaos i emocjonalna huśtawka. A ja lubię porządek i równowagę.
W Leitnerhof czekało Liama trudniejsze zadanie. Ostatnio widział się z Sofią i Sebastianem Leitnerami w szpitalu. Sebastian chyba z dobry kwadrans ściskał jego dłoń. Sofia popłakała się rzewnie. W Leitnerhof był po raz ostatni z wizytą, kiedy w imieniu rodziny Edelstein przedstawiał Sebastianowi roszczenia zadośćuczynienia za pobicie Jana przez Georga. Teraz to było już bez znaczenia. Po wypadku w górach nikt mu już tego nie pamiętał. Przeciwnie, cała rodzina Leitnerów patrzyła na niego jedynie z wdzięcznością. Niemniej jednak informacja, którą na wejściu otrzymał od Sebastiana, że Georga akurat nie ma w zajeździe, przyjął z wyraźną ulgą. Jakby nie patrzeć zrujnował Georgowi Leitnerowi dobre imię kompletnie. Leitnerów oczywiście ucieszyła wiadomość o umorzeniu postępowania przeciwko ich młodszemu synowi. Liam wiedział jednak, że to nie wystarczy — musi jakoś sprowadzić zajście w burdelu w Monachium do akceptowalnych wymiarów przed rodzicami Floriana.
– … Magdalene Ritter wiedziała jak agresję państwa syna przekierować na takie tory, by mieć szansę wyjść ze starcia — co by nie mówić — z bokserem obronną ręką. Użyła więc broni, na którą Florian, nigdy niemający do czynienia z prostytutką, był nieprzygotowany. Gdyby był, to kto wie, czy nie skończyłoby się jeszcze gorzej? Przy takiej dysproporcji siły, zostałaby z niej może mokra plama na ścianie, gdyby tylko Florianowi ręka nie zatrzymała się w powietrzu przed wymierzeniem jej pierwszego uderzenia. Jej wystarczył ten jeden moment zawahania się u Floriana, żeby przejąć kontrolę nad jego zachowaniem i obudzić w nim najniższe instynkty. Szczęśliwie czerwona lampka się w porę zaświeciła i Florian się wycofał …
Sofia postawiła na stole przed Liamem filiżankę kawy i usiadła obok Sebastiana.
– Widzę, że zawód prawnika to jednak ciężki chleb.
– Nie bardziej jak prowadzenie rodzinnego zajazdu.
– Tyle się nagadałeś, a wystarczyłoby jedno zdanie.
– To znaczy?
– Znaczy, że zanim Florian zdążył strzelić tę Ritter w gębę, to ona zdążyła mu już włożyć swoje łapki do spodni.
– Jestem dżentelmenem.
Sofia rzuciła przenikliwe spojrzenie na gościa. „Dlaczego jakoś nie wierzę?” – pomyślała z ubawem. „Takie oczy zdradzają albo marzyciela i romantyka, albo zbója. A może jeszcze gorzej: i jedno, i drugie”. – dodała w myślach, patrząc się w głęboko osadzone, stalowo niebieskie oczy Liama. Po czym bezceremonialnie odparła:
– Ale ja nie jestem żadną damą! — Sofia spojrzała na Sebastiana — My w ogóle to jesteśmy prości ludzie, którzy tym tylko się różnią od tej wyższej reszty, że wiemy, co to wstyd i uczciwość.
– To prawda. — przytaknął Sebastian, żeby zaraz dodać pryncypialnie — Jednak nie możemy udawać, że nic się nie stało, bo się stało.
– Florian nie ma powodów do dumy. Tyle że on to wie. Dla niego to wystarczająca kara. – odparł Liam.
– Ach, Sebastian! Ta zdzira po prostu wyciągnęła pierwotnego człowieka z naszego syna.
– To potrafi akurat każda kobieta. – odparł Sebastian cierpko do żony.
– Mężczyzna, który decyduje się zabrać na bezludną wyspę kobietę, nie powinien zapomnieć zapakować też siekiery. – Liam nie mógł sobie podarować, żeby nie dorzucić od siebie.
– Zaufanie jest dobre, ale przezorność lepsza. – Sebastian nieświadomie sparafrazował słowa towarzysza Lenina.1
Leitner głośno zgodził się z Achenbachem. Jednak przed samym sobą musiał przyznać, że gdyby jego i Sofię wysłać na bezludną wyspę, to bardziej od siekiery (która co najwyżej wylądowałaby w jego plecach) użyteczne by były zatyczki do uszu oraz kilka skrzynek wina. Sofia zignorowała, jak zwykle, słowa męża i po raz wtóry prześwidrowała swoimi bystrymi oczyma adwokata syna:
– O, powiało wielkim zawodem w miłości!
– Nic mi o tym nie wiadomo.
– Tym gorzej! Taka niechęć do kobiet to choroba, młody człowieku. I nieleczona może bardzo smutno skończyć się dla ciebie – ani się obejrzysz, jak zostaniesz sam, jak ten palec na świecie. – Sofia odwróciła wymownie spojrzenie na Sebastiana.
– Co komu pisane.
– Sofia, Liam jest naszym gościem!
– No i co? Ja zawsze mówię, co myślę.
– Szkoda tylko, że nie zawsze myślisz, co mówisz. – wtrącił Sebastian mimowolnie. Sofia wzruszyła ramionami. Po chwili jednak Sebastian oddał sprawiedliwość żonie – Sofia jest bardzo bezpośrednia.
– Cenię, choć nie odwzajemniam.
– Zauważyłam. Zawód adwokata dobrze pasuje do ciebie. Musisz się wyjątkowo dobrze czuć w tym prawniczym żargonie. Nikt normalny nie jest w stanie zrozumieć tej waszej mowy.
– Każdy szuka dla siebie sposobu na przykrycie własnych wad.
– A twoimi wadami są skrytość i nieufność.
– Liam może sobie mieć wady, jakie chce. Tu zawsze jest mile widziany. Tyle mu zawdzięczamy. Nie przyjdzie jednak więcej, jak będziesz go tak punktować.
– Przyjdzie.
Liam, któremu ciążyło już nadmierne zaglądanie mu na dno duszy, postanowił odwrócić temat od siebie.
– Wracając do Floriana, to on teraz bardziej od oceny potrzebuje waszego wsparcia. Tym bardziej jeszcze, że jego nadzieje na szybkie odzyskanie rodziny najprawdopodobniej zostaną zawiedzione.
– Ach! Teraz to Karin na pewno wróci do domu! – zawołała Sofia z niedowierzaniem i rzuciła pytające spojrzenie na męża – Jak sądzisz, Sebastian?
– Rozmawiałeś może z moją synową? – Sebastian zwrócił się z kolei do Liama.
– Gdzie, jak? – zaprzeczył Liam, mocno już zdziwiony samym pytaniem – My się właściwie nie znamy. Rozmawiałem, owszem, ale tylko z Lisą.
– No, tak. Lisie chyba musimy uwierzyć. – stwierdził Sebastian. – Kto w końcu lepiej zna Karin od jej siostry?
– Przepraszam, czy dobrze zrozumiałem, Karina i Lisa są siostrami? – wtrącił Liam, a jego myśli natychmiast popłynęły do jego ostatniej rozmowy z Lisą.
– Na to wygląda. – odparła Sofia. – Stare rodzinne tajemnice.
– Rozumiem. – przytaknął szybko Liam, który nie miał zamiaru zostać wziętym za wścibskiego. – Każda rodzina ma swoje własne tajemnice.
– Właśnie. – odparła Sofia, kończąc niechciany temat pokrewieństwa rodzin. Po czym westchnęła i wypuściła w rezygnacji całe powietrze z płuc. – A więc jeszcze i to! Jakby nie wystarczyło, że Georg został sam z dzieckiem.
– Jak to sam? – zawołał Liam – A co z matką dziecka?
– Marie zrezygnowała z syna. – wyjaśnił krótko Sebastian.
Przez dłuższą chwilę trwała cisza. Wreszcie Liam się odezwał. – A jak tam Georg?
– Jak? Jakby go żywcem pogrzebano! – zawołała Sofia z pasją – Tyle pogardy.
– Sofia, nie trzeba. Marie może jeszcze zmienić zdanie. – Sebastian starał się wyhamować żonę. Po czym zwrócił się do Liama z nadzieją w głosie – To się zdarza, jak sądzę. Znasz chyba takie sprawy?
– Bardziej niż bym sobie tego życzył. – odparł Liam, a przez twarz przeszedł mu nieprzyjemny grymas. – Ale, ta, nadzieja umiera ostatnia.
Sebastian przytaknął głową, że rozumie. Liam wstał od stołu.
– Późno już. Będę się zbierał. Dziękuję za kawę.
– Myślałam, że poczekasz na Georga. Powinien lada moment wrócić. – Sofia próbowała jeszcze zatrzymać gościa. Uważała, że dobrze by było, gdyby jej syn mógł z kimś pogadać. Od dnia przywiezienia dziecka ze szpitala, Georg w ogóle z nikim nie rozmawiał, poza tym, co musiał. Jednak Liam właśnie w tej chwili tym bardziej chciał tego spotkania z Georgiem uniknąć.
– Naprawę czas na mnie.
– No, to do zobaczenia znowu, Liam. – Sofia podała adwokatowi rękę.
Liam wyszedł, a wraz z nim Sebastian. Kiedy byli na zewnątrz Sebastian się odezwał:
– Wyślij mi rachunek za Floriana.
– Nie ma czego wysyłać. Florian nie był moim prywatnym klientem. Sprawa jest uregulowana. Co innego moje długi z Georgiem.
– Nawet tak nie myśl! Georg długo chowa urazy, jednak jeszcze dłużej bywa wdzięczny.
1 Zaufanie jest dobre, kontrola lepsza – słowa W.I. Lenina.
„Daheim in den Bergen“, mit den Augen von Clotildes Fantasie / „W domu w górach” oczami wyobraźni Klotyldy 