Traurige Heimkehr, Teil II

Lisa – wohin und mit wem?

Es war elf Uhr morgens, als Lisa sich vor dem Gebäude der Staatsanwaltschaft von Magdalene verabschiedete. In den letzten drei Tagen hatte sie, so gut es ging, alte Kontakte zu Bekannten aus der Branche aufgefrischt. Sie wollte Karins Mutter irgendwie helfen und beschloss, dass selbst entfernte Bekannte ihr bei der Suche nach einem Weg, Margarete aus dem Gefängnis zu holen, nützlich sein könnten. Gestern hatte sie Ina besucht, die an der Universität eine wissenschaftliche Karriere anstrebte.   Sie mochte sie nie besonders, aber ihr Mann war Professor und hatte die richtigen Kontakte und den nötigen Zugang. Eine Geschichte wie viele andere – er, ein Professor, verliebte sich in eine zwanzig Jahre jüngere Assistentin. Eine Affäre, eine turbulente Scheidung. Ina lebte in der großen Welt, Lisa war weit davon entfernt.

Das Abendessen war langweilig und steif, die Gespräche drehten sich hauptsächlich um aktuelle Justizfragen. Der beste Teil des Abends war die Verabschiedung an der Tür. Am Nachmittag war sie mit Helena verabredet. Sie war sehr neugierig auf ihr neues Leben und versprach sich nach diesem Treffen mit ihr eine Menge. Lisa beschloss, ein paar Geschenke für Alexanders Kinder zu kaufen. Zunächst suchte sie einen Spielzeugladen, um dort etwas für Emilia zu finden. David machte gerade seinen Abiturabschluss, der angeblich international sein sollte. Mila war noch ein paar Monate mit David zusammen, bevor sie in München Gesellschaft fand. Der Junge merkte jedoch recht schnell, dass er nur ein vorübergehender  »Ersatz« für das Mädchen war und zog sich zurück. Alexander war eindeutig erleichtert. Von Anfang an betrachtete er die Bekanntschaft seines Sohnes mit der zwei Jahre älteren Mila mit einem schiefen Blick. Und die Gesellschaft der Freundin seines Sohnes hatte ihn, um es vorsichtig auszudrücken, erschreckt.  „Na, das ist ja interessant, ob der Junge immer noch Liebeskummer wegen Mila erlebt?“, dachte sie und betrat den Laden.

Sie näherte sich dem Ständer, auf dem die Puppen dicht an dicht aufgestellt waren. Die Puppen erregten sofort ihre Aufmerksamkeit, weil sie außergewöhnlich schön waren. Sie blieb nicht lange allein am Regal stehen, als eine ältere Verkäuferin auf sie zukam.

„Das sind spanische Puppen.  Sie sind erst seit kurzer Zeit bei uns, aber sie sind bei unseren Kunden bereits sehr beliebt.“

„Sie sind wunderschön. Es ist schwer, den Blick von ihnen abzuwenden“, gab Lisa zu, nahm eine Puppe nach der anderen in die Hand und betrachtete sie aufmerksam. Der Verkäuferin entging die Freude in den Augen der Kundin nicht und sie warf sofort die Angel aus.  

„Eine außergewöhnlich erfolgreiche Puppenlinie.  Ihre Gesichter scheinen lebendig zu sein.  Ich habe selbst schon drei für meine Tochter gekauft“, sagte die Verkäuferin, obwohl sie natürlich keine Tochter hatte, „Zuerst ein Zwillingspärchen in einem Babyschlafsack, und kürzlich ein Rotkäppchen.  Darf ich Sie fragen: Ist diese Puppe für Ihre Tochter?“

„Ich habe keine Kinder. Eine Freundin von mir zieht die 11-jährige Tochter ihres Partners groß. Das soll ein Geschenk für sie sein.“

„Elf Jahre alt – das ist ein großes Mädchen und hat sich eher vom Spielen mit Puppen verabschiedet.“ Die zweite, jüngere Verkäuferin mischte sich ein.

„Im Gymnasium habe ich noch mit Puppen gespielt“, sagte Lisa ohne nachzudenken.  Die jüngere Verkäuferin sah sie mit einem spöttischen Lächeln an, sodass Lisa es unterließ, hinzuzufügen: „Mit Teddy Barry schlafe ich immer noch. Wer verbietet es mir? Man muss  sich nachts an etwas Zotteliges kuscheln.“

 „Nun, das ist richtig. Das Alter spielt keine Rolle“, sagte die ältere Verkäuferin, als ob sie die Gedanken der Kundin lesen könnte.   Dann knurrte sie ihre jüngere Kollegin an und warf ihr einen finsteren Blick zu: „Du solltest dich besser an die Arbeit machen, Angela, und neue Lego-Sets in die Regale stellen!“

„Vielleicht ist eine Puppe keine gute Idee“, sagte Lisa und stellte die Puppe zurück ins Regal.   „Können Sie mir einen Rat geben?“

„Wie wäre es mit einem Perlenset, um selbst Schmuck herzustellen?“, schlug die jüngere Verkäuferin vor und griff sofort nach der richtigen Schachtel.

Lisa sah eine Verkäuferin und eine andere an.  Offenbar war sie das Objekt eines Konkurrenzkampfes um den Kunden zwischen einem älteren und einem jüngeren Mitarbeiter geworden.  Selbst ein einfacher Spielzeugladen kann zum Schlachtfeld werden. In der Zwischenzeit betraten weitere Kunden den Laden: ein älterer grauhaariger Mann, vielleicht im Alter von Lisas Vater, mit einem Mädchen von etwa 10 Jahren.   Das Mädchen interessierte sich schnell für die Puppen, die im Regal standen. Die Verkäuferin, die ein anderes Opfer bemerkte, ließ sie allein.  Lisa trat an die Theke heran, wo die andere Verkäuferin bereits den Inhalt des Kartons aufstellte.

„Na, das ist wirklich interessant“, sagte Lisa.

„Dies ist ein kleiner Satz. Wir haben noch ein mittleres und ein großes Exemplar“, fügte die Verkäuferin  hinzu.

„Ich nehme den größten.“

„Da es sich um ein Geschenk handelt, warum es nicht richtig verpacken?“

„Oh, ja! Bitte kümmern Sie sich darum!“

„Brauchen Sie noch ein Geschenk?“

„Ja, aber ich glaube nicht, dass ich es hier bekomme – nur eine Kleinigkeit für einen Jungen – einen Abiturienten.“

„Oben gibt es ein Schreibwarengeschäft. Wenn er aufs College geht, können Sie ihm einen schönen Stift schenken.“

„Das ist eine Idee. Vielen Dank für Ihren Rat“, erwiderte Lisa und schaute noch einmal in Richtung des Puppenregals.  Das Mädchen kuschelte bereits mit einer Puppe. „Ich glaube, ich habe meine Meinung geändert.   Vielleicht nehme ich doch noch eine spanische Puppe“,  fügte sie nach einer Weile hinzu: „Im schlimmsten Fall wird Emilia sie in eine Ecke werfen.“

„Sicherlich nicht!“, sagte die ältere Verkäuferin sofort. „Welcher soll es sein?“

„Das Mädchen hat blonde Haare und blaue Augen, also nehme ich eine ähnliche Puppe.“

Lisa ging hin, nahm die Puppe selbst aus dem Regal und reichte sie der Verkäuferin.

Kaum hatte sie den Laden mit ihrem Päckchen verlassen und sich unter dem Schirm eines der Straßencafés niedergelassen, als Helena sie anrief und ihr mitteilte, dass Emilia sich bei anderen Kindern auf dem Gestüt mit Windpocken angesteckt hatte.

„Das macht nichts. Ich hatte als Kind Windpocken. … Was? Alexander hat auch die Windpocken! Und David? … Zum Glück! … Bist du sicher, Helena, dass es nicht die echten Pocken sind? … Komm schon, beruhige dich, Mutti! Das war ein Scherz. … Er ist ärger als zehn Kinder.  Das kann ich glauben! … Er hat überall  Pickel. Sein ganzer Kopf ist mit Blasen übersät. … Er möchte nicht, dass ihn jemand so sieht. … Schade. Das muss ein eigenartiger Anblick sein. … Nein, natürlich, wir sehen uns ein anderes Mal. … Ach, übrigens, spielt Emilia noch mit Puppen? … Sie mag keine Puppen … Emilia interessiert sich nur noch für Pferde. … Nein, ich habe keine gekauft! …  Ihr habt bereits ein Wochenende im Juli gebucht. Das ist super! … äh, am Leitnerhof … Na ja, Alexander und du habt mehr Erinnerungen von dort.  Ruft mich an, wenn ihr unterwegs seid. Tschüss!“

Lisa schaltete ihr Telefon aus, nippte an ihrem Kaffee und überlegte, was sie als Nächstes tun sollte. Das Hotel wurde bis morgen früh bezahlt. Sie hatte keine Lust, durch die Klamottengeschäften zu laufen. Eigentlich könnte sie zurück ins Allgäu fahren, aber sie hatte es nicht eilig, nach Hause zu kommen. Schließlich beschloss sie, ihre alte Studienkollegin Nelly zu besuchen.   Beruflich hatten sie nicht viel miteinander zu tun. Sie begannen gemeinsam, endeten aber getrennt. Nelly wurde in ihrem letzten Studienjahr schwanger und brach ihr Studium ab. Der Vater des Kindes hat sie verlassen. Glücklicherweise halfen ihre Eltern ihr, und nach einem Jahr kehrte Nelly an die Universität zurück. Sie schloss ihr Studium ab, aber als alleinerziehende Mutter machte sie keine große Karriere.  Anschließend spezialisierte sich Nelly auf Steuerrecht und gründete einige Jahre nach ihrem Studium zusammen mit einer Kollegin ein Beratungsbüro. Heute sind dort bereits zehn Personen beschäftigt. Als ihr Sohn drei Jahre alt war, lernte sie einen Architekten kennen.   Sie heirateten und er adoptierte ihren Sohn. Nelly hatte ein Prinzip: Schritt für Schritt, aber immer vorwärts. Lisa hat immer das Alles-oder-Nichts-Prinzip verfolgt.  Leider endete diese Devise immer öfter damit, dass sie nichts mehr hatte. Während Lisa also wieder bei vorne anfing, gründete Nelly eine stabile Familie für ihren Sohn, richtete ihr zweites Haus ein und begann, die Früchte ihrer Arbeit zu ernten. Ihr Mann Wolfgang erkrankte als Teenager an Knochenkrebs, durchlief mehrere schwere Chemotherapien und verlor sein rechtes Bein bis zum Knie.  Er konnte mit einer Prothese laufen. Lange Zeit sah es so aus, als würden sie nie gemeinsame Kinder haben. Vor zwei Jahren war ihnen das Glück hold und sie bekamen einen Sohn. Seitdem ist Nelly in Elternzeit zu Hause und kümmert sich um ihr Glück, während sie die Leitung des Büros ihrer Geschäftspartnerin überlässt.  Lisa konnte sich sicher sein, dass sie Nelly zu Hause antreffen würde, wenn sie nicht bereits übers Wochenende verreisen würden. Kaum hatte sie Nelly mitgeteilt, dass sie in München war, erhielt sie eine Einladung, sie in ihrem neuen Zuhause zu besuchen. Lisa notierte sich die Adresse, kaufte einen Kuchen und kehrte dann notgedrungen in den Spielzeugladen zurück. Sie würde den Stift für David an Nellys älteren Sohn schenken, der bereits ein Gymnasium besuchte. Sie beschloss jedoch, dass eine Puppe und Perlen für einen zweijährigen Jungen als Geschenk nicht geeignet waren. Obwohl sich bald herausstellte, dass sie auch hier nicht im Thema war, womit Kinder heutzutage spielen.  Während sie sich für ein musikalisches Lernspielzeug entschied, kaufte nebenan eine Mutter für ihren sechsjährigen Sohn … eine Waschmaschine. Eine pinke, natürlich. Ausgestattet mit allem, was sie benötigte, um einer Familie mit zwei Kindern einen dringenden Besuch abzustatten, setzte sie sich ins Auto und fuhr zu der angegebenen Adresse.    Sie mochte sie beide. Vor allem wegen ihrer positiven Lebenseinstellung, weil sie sich nicht von Widrigkeiten unterkriegen lassen und einfach ihr Bestes geben.   Sie mochte Wolf zudem wegen der unbeschwerten, humorvollen Art, mit der er an das heranging, was seine Frau mit seinen architektonischen Wundern tat.  Nelly hatte viele Tugenden, aber nicht viel Geschmack, sowohl was ihre Kleidung als auch was die Einrichtung ihrer Umgebung betraf. „Wenn ich die Tür öffne und ein türkisches Lagerhaus sehe, weiß ich, dass ich zu Hause bin. Jedes Mal, wenn ich auf der Straße von Weitem einen außergewöhnlich bunten Papagei sehe, setze ich alles darauf, dass es meine Nelly ist“, fasste Wolfgang den Geschmack seiner Frau zusammen.

Dieses Mal engagierte Nelly einen professionellen Innendesigner. Aber das Ergebnis war noch schlimmer. Wenn ein Designer merkt, dass der Besitzer keinen eigenen Geschmack hat, wird er jede noch so extravagante Idee durchsetzen, weil er sicher ist, dass dieser nicht protestieren wird. Als Lisa etwas verlegen sagte, dass sie kein Geschenk für ihr neues Haus habe, weil sie keine Ahnung hatte, in welchem Stil sie ihr neues Haus eingerichtet hatten, antwortete Nelly:

„Hier gibt es keinen Stil. Der Designer war entweder ein Daltonist oder auf Drogen, als er es entwarf.“

„Nein, es ist sehr originell, nur … das Farbschema ist ein wenig deprimierend“, erwiderte Lisa und sah sich im Wohnzimmer um.

„Diese düsteren Farben können depressiv machen. Tja, alles muss geändert werden“, nickte Wolf.

Nelly ging zu ihrem Sohn hinüber, der auf dem Teppich in der Mitte des Zimmers saß, und reichte dem Kind das Miniklavier. Der kleine Junge begann sofort, alle Tasten zu drücken. Unter jeder Taste befand sich eine Melodie. Die schrillen Töne der unterbrochenen Melodien irritierten die Ohren der Erwachsenen, aber das Kind hatte Spaß daran und ließ sich das Spielzeug nicht wegnehmen, bis es einschlief. Lisa wurde klar, dass sie genau die Art von Geschenk gekauft hatte, das man einem Kind macht, dessen Eltern man nicht mag.

„Wie ist das Leben auf dem Lande?“, fragte Wolfgang.

„Fantastisch! Viel frische Luft.“

„Frische Luft ist heutzutage ein knappes Gut. Die ganze Welt kämpft um sie. Ich entwerfe gerade etwas für einen Liebhaber von frischer Luft und Natur. Stil der Berge, alle ökologischen Lösungen. Genau richtig, etwas für dich.“

„Für mich?“

„Du wirst doch nicht dein ganzes Leben lang bei deiner Familie wohnen, oder? Du solltest dich beeilen, wenn ich schon dabei bin. Bei der Gestaltung deines Hauses wird es keine Mängel geben.“

„In Moment setzt mich mein Vater noch nicht vor die Tür.  Wenn ich jedoch in Not gerate, werde ich sicher an dich erinnern.“

„Oh, Wolf, wofür braucht Lisa eine solche Last wie ihr eigenes Haus? Sie ist doch einsam.“

„Das ist nur vorübergehend. Ein so nettes Mädchen kann nicht ewig allein in der Welt herumlaufen. Ich muss dich meinem Kumpel vorstellen.“

„Mm“ Nelly schluckte ihren Speichel herunter und warf ihrem Mann einen entsprechenden Blick zu. „Du meinst doch nicht den Frank, oder?“     

„Warum nicht? Frank ist ein netter Kerl, hat aber kein Glück in der Liebe. Jedes Mal, wenn er eine Frau abholt, verlässt sie ihn nach drei Monaten.“

„Hat Frank noch irgendwelche anderen ‚Vorteile‘, außer dass er nicht in der Lage ist, eine Beziehung länger als ein paar Monate aufrechtzuerhalten?“, fragte Lisa, die nach Nellys Gesichtsausdruck davon ausging, dass dieser Frank ein ziemliches Original sein musste.

 „Er ist ein Polyglott. Und er lernt derzeit seine sechste Fremdsprache.“

„Hat er überhaupt etwas in einer dieser Sprachen zu sagen?“

„Das glaube ich nicht“, sagte Nelly. „Jedenfalls habe ich es noch nicht gehört.“

 „Hey. Er ist ein ganz guter Koch. Pizza kann er prima aufwärmen“, warf Wolf eilig ein.

„Hm, nach dem Abendessen rufen die Nachbarn die Feuerwehr“, erwiderte  Nelly.  „Lisa hat hohe Erwartungen.“

„Ich glaube, ich ziehe das Singleleben vor“, sagte Lisa amüsiert. „Übrigens dachte ich immer, Kuppelei sei eine Frauensache.“

„In unserer Familie gibt es keine solchen Spaltungen. Meine Frau fragt mich jeden Morgen, was ich zum Abendessen essen möchte. Und wenn ich  das Menü verrate, höre ich: Na, jetzt weißt du, was du heute kochen wirst, Schatz.“

„Das reicht, es sei denn, ich gehe einkaufen und räume nach dem Essen den ganzen Mist weg.“

„Du machst die Einkäufe perfekt. Und bei der Reinigung kann dir niemand das Wasser reichen.“

„Der Mann, der kochen kann!“, rief Lisa aus. „Wo hast du ihn gefunden?“

„Das ist überbewertet. Seinetwegen sehe ich so aus.   Während meiner gesamten Schwangerschaft hat er mich wie ein Mastschwein durchgefüttert. Wenn meine Hüften mit Luft statt mit Fett gefüllt wären, würde ich wie ein Ball im Pool schwimmen.“  

„Endlich muss ich mir keine Sorgen mehr machen, dass ich mir die Zähne an den Knochen meiner Frau ausschlage.“

Nelly verteilt den Kuchen und den Kaffee auf dem Tisch. Ihr Mann ging zur Minibar hinüber.

 „Was möchtest du trinken, Lisa?“

„Nur Kaffee. Ich bin mit meinem Wagen hergekommen.“

„Du kannst mir einen Cognac einschenken, Wolf.“

„Ich werde dieses Getränk immer mit der Prüfung in Zusammenhang bringen, die den Anfang unserer Freundschaft darstellt“, sagte Lisa.  „Erinnerst du dich noch, Nelly?“

„Wie könnte ich das vergessen! Der Beitrag des Kaisers zur großen Kodifizierung des französischen Rechts nach dem Untergang des Ancien Régime.“

„Der Code Napoleons!“, platzte Wolfgang zur Antwort heraus. Er schenkte seiner Frau ein Glas Cognac ein und legte eine Portion Kuchen auf seinen Teller.  „Sogar ich könnte diese Prüfung bestehen.“ Er probierte den Kuchen und wandte sich sofort an Lisa:

„Dein Kuchen ist sehr lecker!“

„Das freut mich, obwohl mein Beitrag zu diesem Kuchen ungefähr so groß war wie der Beitrag Napoleons zu seinem Code“, erwiderte Lisa lächelnd. „Die Frage bezog sich auf die Änderungen, die Napoleon persönlich an den Regeln des Code Civil vorgenommen hatte.“

 „Ich nehme an, der Kaiser muss in diesem Code Civil viel Mist gebaut haben, sonst wäre es nicht nach ihm benannt“, bemerkte Wolfgang.

„Nelly erwiderte daraufhin, dass Napoleon insbesondere das Scheidungsrecht geändert habe, wonach ein Ehemann die Scheidung beantragen konnte, wenn seine Frau ihn betrogen hatte. Eine Ehefrau wiederum konnte die Scheidung verlangen, wenn ihr Mann seine Geliebte im Haus behalten hatte.“

„Genie!“, rief Wolf aus.

„Nelly glänzte dann so, dass der Professor sagte, wenn er eine Flasche Cognac in seinem Schreibtischschrank hätte, würde er ihr für diese Antwort eine Portion einschenken.“

„Tja, was Bonaparte nicht angefasst hat, war Waterloo“, sagte Nelly und nahm einen Schluck Cognac.

„Wenn ein Gartenzwerg an die Macht kommt, muss es Probleme geben“,  fügte Lisa hinzu.

„Die Große hat sich zu Wort gemeldet.  Ein Meter fünfzig in den Hut“, sagte Wolf.

„Was ist es klein, ist schön“, erwiderte Lisa.

„Unbestreitbar“, bestätigte Wolfgang und lächelte Lisa breit an.

„Wolf, ich glaube, du hast gesagt, du hättest heute Nachmittag viel zu tun“, reagierte seine Frau wachsam.

„Das stimmt“, erwiderte er, „Es ist an der Zeit, dass ich euch allein lasse, meine lieben Damen.“  

Der Mann stand auf und ging zu seinem Sohn hinüber. Er streichelte den Kopf seines kleinen Sohnes und legte ein Blatt Papier mit Noten in Form von farbigen Punkten auf das Miniklavier. Dann erklärte er geduldig eine Weile, dass die Farben der Tasten entsprechend den Farben der Punkte auf dem Blatt gedrückt werden müssen. Dann würde das Klavier ein Lied spielen, das er kannte. Bevor er ging, wandte er sich an Lisa:

 „Ich glaube, du bleibst zum Abendessen.“

„Natürlich wird sie das“, erwiderte seine Frau  für den Gast. Lisa stöhnte, nicht gerade glücklich darüber, dass man ihr die Entscheidung abgenommen hatte. Dann sagte sie leichthin:

 „Das hängt davon ab, was du heute zum Abendessen kochst.“

„Heute koche ich nicht. An den Wochenenden gibt mir meine Frau frei.“ Wolf hielt einen Moment inne und fügte hinzu: „Jemand muss den Rasen mähen.“

„Nelly ist sehr gütig zu dir“, sagte Lisa lachend.

„Nelly ist die perfekte Ehefrau“, korrigiert Wolf. „Jedes Jahr verleiht ihr eine Ein-Personen-Jury diesen Titel.“

„Ein-Personen-Jury“, wiederholte Lisa und schluckte lautstark ihren Speichel herunter.

„Mein Mann“, sagte Nelly ruhig und rollte ihre Augen entsprechend nach oben.

„Mir ist gerade etwas eingefallen.  Wenn ich jemals diese Dummheit, die sich Ehe nennt, begehen sollte, braucht er überhaupt nicht kochen können, er braucht nicht einmal wissen, wo im Haus die Küche ist. Und ich kann sogar den Rasen mähen.  Ich möchte nur, dass er mir jedes Jahr ein Diplom der perfekten Ehefrau überreicht, mit seinem handschriftlichen Autogramm. Bei der Scheidung kann er dann alle möglichen Märchen erfinden und die ganze Welt als Zeugen aufrufen. Nichts kann diese Titel untergraben.“

Wolfgang und Nelly lachten gemeinsam über diese Worte von Lisa. Kaum waren die Frauen mit dem Kind allein, begann Nelly, Lisa den neuesten Klatsch und Tratsch über ihre gemeinsamen Bekannten zu erzählen.  Dass Sandra geschieden ist, aber eine schwindelerregende Karriere vor sich hat.  Sie wurde gerade zur Richterin am Berufungsgericht ernannt. Robert macht in Brüssel Karriere. Jana hat geheiratet und ist nach Australien gegangen. Lisa hörte kaum zu, denn sie interessierte sich mehr für das, was draußen vor dem Fenster geschah. Im Garten befestigten Wolf und sein älterer Sohn eine Hängematte zwischen den Bäumen. 

„Sven ist sehr gewachsen, seit ich ihn das letzte Mal gesehen habe. Er ist fast so groß wie Wolf“, sagte Lisa.

„Er ist jetzt 15 Jahre alt!“

„Kaum zu glauben.“

„Ja, gestern noch hat man seinem Kind das Laufen beigebracht, und auf einmal fliegt es aus dem Nest.   Ach, übrigens, ich hätte es fast vergessen!  Thomas hat geheiratet.“

„Hat er das? Er hat sich schnell getröstet.“

„Aber es tut dir nicht leid, oder? Soweit ich weiß, bist du derjenige, der Schluss gemacht hat.“

„Ich habe es noch nie bereut, eine Beziehung, die ich selbst beendet habe.“

„Du hast mir nie gesagt, worum es bei euch beiden damals gegangen ist.“

„Ich erinnere mich nicht mehr“, erwiderte Lisa gleichgültig und fügte nach einer Weile hinzu: „Aber wenn du ihn triffst, sag ihm, dass ich ihm alles Gute für sein neues Leben wünsche.“

Am späten Abend kehrte sie ins Hotel zurück. Als sie die Tür ihres Zimmers öffnete, dröhnte ihr noch immer das fröhliche Treiben und Lachen der Familie in den Ohren. Dieses leere Hotelzimmer schien Lisa besonders unangenehm zu sein. Sie musste nicht lange zu überlegen, um eilig ihre Sachen zu packen, und eine Viertelstunde später verließ sie bereits das Hotel. Die schnelle Nachtfahrt war alles, was sie benötigte, um ihr aufgewühltes Herz zu beruhigen und ihre Gedanken zu sammeln. Bevor sie sich auf den Fahrersitz setzte, griff sie impulsiv nach dem Karton mit der Puppe. Schnell und nachlässig zerriss sie das farbige Papier, in das die Schachtel sorgfältig eingewickelt war. Sie nahm die Puppe aus der Schachtel und setzte sie neben sich auf den Beifahrersitz.

„Ich habe niemanden, dem ich dir schenken könnte“, seufzte Lisa. „Eigentlich hätte ich dich in den Laden zurückgeben sollen, aber du bist so schön, dass ich es nicht übers Herz gebracht habe.  Ich muss dir einen Namen geben. Wie wäre es mit Carmen?  Schließlich bist du eine Spanierin, auch wenn du nicht so aussiehst. Nur ein Idiot beurteilt jemanden nach seinem Aussehen. Also hör zu, Carmen, im Falle einer Polizeikontrolle springst du unter den Sitz. Ist das klar?  Ich werde nicht dafür bezahlen, dass ich keinen Kindersitz habe.“ Lisa schnallte sich an und fuhr aus dem Hotelparkplatz. „Das wird eine wirklich wilde Fahrt, also halte durch, Kleine!“

Wann dachte sie das letzte Mal ernsthaft darüber nach, eine Familie zu gründen, ein eigenes Haus zu haben?  Tom … damals war sie sich fast sicher, dass sie endlich die Oberhand gewonnen hatte. Eine alte Münchner Mehrgenerationen-Anwaltsfamilie. Bevor sie Thomas kennenlernte, war sie für kurze Zeit bei einer ziemlich guten Anwaltskanzlei angestellt. Sie begann endlich, finanziell stabil zu sein. Sie renovierte ihre Wohnung und richtete sie nach ihren eigenen Vorstellungen ein. Für ihn gab sie alles auf. Als sie zusammenzogen, wollte Tom unbedingt noch einen Schritt weiter gehen und bestand darauf, dass sie in seine Familienanwaltskanzlei zog. Sie zögerte, denn erstens war ihre Beziehung noch frisch, und zweitens war sie mit ihrem neuen Job zufrieden. Ihr Chef schätzte sie, ihre Kollegen waren freundlich zu ihr. Schließlich ließ sie sich aber doch überreden. Sie bereute diese Entscheidung nicht, denn sie verbrachten viel Zeit miteinander, verstanden sich gut, und Toms Vater sprach mit sichtlicher Freundlichkeit von ihr. Es war an der Zeit, dass sie Thomas Familie kennenlernte und er ihre. Sie wurde zu einem offiziellen Familienessen eingeladen, bei dem sie unter anderem Toms jüngeren Bruder und dessen Familie kennenlernen sollte. Sie sollten Ostern bei ihrer Familie im Allgäu verbringen. Lorenz und Marie waren sehr neugierig, Lisas Freund kennenzulernen. Zugegeben, als Marie die Fotos sah, rümpfte sie die Nase, weil er nicht besonders gut aussah.

„Nicht zu vergleichen mit Florian!“

„Ich brauche keinen Narziss. Das Wichtigste ist, dass er einen guten Charakter hat. Und er liebt mich.“

„Und du ihn?“, fragte Marie.  Lisa zögerte ihre Antwort ein wenig hinaus, was ihre Schwester natürlich auf ihre eigene Art und Weise las.

„Wenn eine Frau für einen Kerl ihre ganze Unabhängigkeit, ihre Wohnung, ihren Job aufgibt und das ist keine Liebe, hier geht es wohl nur um psychische Krankheit.“

„Das klingt ernst.“

„Weil es so ist. In jedem Fall sind die Würfel gefallen.“

Marie versprach, eine echte inquisitorische Untersuchung durchzuführen, sobald Thomas die Schwelle ihres Hauses überschreitet. Es fand jedoch keine Vorstellung statt.  Lisas erstes Abendessen mit Thomas Familie erwies sich als ihr letztes dort. Den halben Abend lang verhieß es keine Katastrophe. Lisa amüsierte sich, lächelte, war charmant und witzig. Der jüngere Bruder von Tom war ein Organisator von Unterhaltungsveranstaltungen. Das machte ihn zu einer Art schwarzem Schaf in dieser seriösen Juristenfamilie.  Aber da es ihm gut ging, wurde es in der Familie akzeptiert.  Tom deutete ihr gegenüber an, dass sein jüngerer Bruder Diabetiker sei. Als er Horst vorstellte, erkannte Lisa ihn nicht.  Und dabei ging es keineswegs um den Lauf der Zeit.  Es war einfach unmöglich, in diesem dicken, vierzigjährigen Mann mit dem fetten Gesicht nach zwanzig Jahren das Gesicht des netten jungen Barkeepers wiederzufinden, der ihr fast jeden Abend vor der Arbeit einen Drink schenkte. Oft gratis, teils aus Freundlichkeit, teils aus Mitleid. Er sah sie mit traurigen Augen an und sagte: „Celice, das ist nicht die richtige Welt für dich“.  Leider erkannte Horst sie sofort. Kaum war sie allein auf dem Balkon, hörte sie einen Moment später die Stimme hinter sich: „Hallo, Celice!“ Winterschweiß tropfte an ihrem Kleid hinunter.  Sie drehte sich um und erkannte dann nicht nur seine Stimme, sondern auch sein Gesicht. Nur war sie nicht mehr sympathisch. Horst hielt eine Brieftasche in der Hand. „Wie ist dein aktueller Tarif?“ Es war fast wie ein Alptraum. „Was ist dir lieber: Soll ich dich bezahlen, damit du aus dem Leben meines Bruders verschwindest, oder ein kleines Gespräch mit ihm führen?“ Allein die Erinnerung an diese Situation ließ Lisa für einen Moment die Kontrolle über ihr Auto verlieren, sodass sie  scharf die Kurve kriegen. Die Puppe kippte auf dem Sitz neben ihr um. Den Rest des Abends blamierte sich Lisa nur noch in Gesellschaft. Mit der Zeit wurden ihre Fehler immer noch größer. Horsts Frau konnte nicht aufhören, hämisch zu lächeln, als sie einen Fauxpas nach dem anderen beging.  Thomas’ Eltern sahen sich immer öfter an. Tom blickte sie ein paar Mal fragend an, aber bis sie gingen, zeigte er keine Irritation. Die Nervosität, mit der er das Auto fuhr, verriet ihn.  Sie beschloss, die Situation auszunutzen, und als sie nach Hause kam, heizte sie die Atmosphäre absichtlich selbst an. Ein einziger Hinweis von ihm reichte aus, und sie ging schnell in die Offensive, ohne der anderen Seite auch nur einen Moment Zeit für einen Gegenangriff zu lassen.  Eine verliebte Frau wird jeden Nachteil ihres Mannes in einen Vorteil verwandeln. Wenn sie sich jedoch entschließt, ihn niederzumachen, wird sie genau das Gegenteil machen – sie wird jede seiner Tugenden in einen Makel umkehren. Der perfekte Mann von gestern wurde in einem Augenblick zu einem Konglomerat der schlimmsten Laster.  Ihre Beziehung war von Anfang an ein Fehler, der nur durch eine sofortige Trennung behoben werden kann.  

Nachdem sie sich von Tom getrennt hatte, wohnte sie für einige Wochen bei Magdalene. Ihre Wohnung hatte bereits einen neuen Mieter. Sie konnte nicht in die Anwaltskanzlei zurückkehren, in der sie früher gearbeitet hatte, da eine andere Person an ihrer Stelle eingestellt worden war. Wie schon in den Jahren zuvor war die alte Freundin die Einzige, an die sie sich mit all dem wenden konnte.  Magdalene kümmerte sich um sie wie eine Mutter und  tröstete sie, so gut sie konnte. Sie brachte Kartons mit Taschentüchern und ihr Mahlzeiten aufzudrängen, wenn sie nicht essen wollte. „Im Leben lohnt es sich nicht, sich Hoffnungen zu machen, denn später wird es nur noch schlimmer. Man muss jeden Moment nutzen, jeden Tag wie eine Zitrone auspressen“, pflegte Magdalene zu sagen. Sie kam zu Ostern allein nach Hause.  Marie versicherte ihr, dass sie einen noch besseren Job finden würde. Sie hatte doch hervorragende Referenzen. Als sie gemeinsam über den Markt gingen, stellten sie fest, dass die Räumlichkeiten des ehemaligen Kindergartens leer standen.  Marie sah ihre Schwester bedeutungsvoll an. Am Abend fragte sie Lisa schüchtern, ob sie ins Allgäu zurückkehren wolle. Lisa befolgte den Rat ihrer Schwester und vereinbarte einen Termin mit dem Vermieter, zahlte die Kaution, kaufte nagelneue Büromöbel auf einem Flohmarkt und einen Monat später kam sie zurück ins Allgäu. Lorenz und Marie stellten keine Fragen nach Tom. Sie meinten beide, dass Lisa sich einfach noch nicht von Florian befreit hatte. Ein Schuldgefühl gegenüber seiner Tochter kam in Lorenz auf.  Marie reagierte mit wachsendem Unmut gegenüber der gesamten Familie Leitner.  In dieser Situation war es für Lisa nicht schwer, ihren Vater dazu zu bewegen, einem Prozess gegen die Leitners zuzustimmen. Sogar Marie hatte zunächst keine Einwände. Ihre letzten Wochen in München verbrachte sie damit, sich auf den Prozess vorzubereiten und so viele Angelegenheiten wie möglich zu regeln.  „Abgebrannte Brücken sind der beste Start ins Leben“, dachte sie, als sie ihre Sachen in ihren Mini Cooper packte und sich auf den Heimweg machte. Natürlich mit dem Glauben im Herzen, dass sie alles Schlechte hinter sich lassen würde, bereit, am nächsten Tag mit den Leitners für ihr verlorenes Wissen zu kämpfen.   Es war ein Jahr vergangen, seit sie nach Hause zurückgekehrt war, und sie hatte das Gefühl, dass sie nicht nur keinen Schritt vorwärtsgekommen war, sondern sich um Lichtjahre zurückentwickelt hatte. Auch im Allgäu wurde sie von ihrer Vergangenheit eingeholt. Liam … als sie mit ihm am Telefon sprach, beschränkte er sich auf das Nötigste und beendete das Gespräch schnell unter dem Vorwand, er sei in Gesellschaft und könne nicht sprechen. In der Tat war von der anderen Seite ein Stimmengewirr zu hören. Wenn er jedoch mit ihr reden möchte, würde er einfach seine  Gesellschaft verlassen. Sie war sich fast sicher, dass er sie meiden würde wie die Pest.  „Das ist egal“,  dachte sie und drückte das Gaspedal stärker durch. Die Straße brach unter den Rädern weg, das Auto schien über den Asphalt zu gleiten, als sie weitere Lastwagens oder Busse überholte, die verschlafene Gastarbeiters zur Arbeit brachten. Sie eilte mit halsbrecherischer Geschwindigkeit voraus. So wie man in das geliebte Familienhaus zurückkehrt, zu seinem eigenen, in der Gewissheit, dass dieses Mal niemand am Eingang auf sie warten wird.  Oder als ob sie ihren Geliebten treffen würde, obwohl sie wusste, dass keiner mit offenen Armen am Zielort auf sie wartet.

Erst vor Kempten wurde sie langsamer, als sie anfing, durch bekannte Dörfer zu fahren.  Karin hatte Mila zu hüten. Marie … spätestens in zwei Wochen wird sie ihre Dummheit bereuen und zum Leitnerhof eilen, um ihren Sohn zu holen.  Wer weiß, vielleicht hat sie das schon getan – wenn sie nach Hause kommt, wird sie einen Kinderwagen im Hausflur sehen?  Lisa glaubte immer, dass nur derjenige, der um den ganzen Haufen spielt, die Bank sprengt. Wer wenig im Leben annimmt, bekommt noch weniger.  Du willst Sterne – greif nach ihnen! Sie wird auch ihre eigene ideale Familie haben. Genauso wie ihr eigenes Haus, in das sie ihre Freunde einladen wird.  Kein Innenarchitekt wird sein Innendesign gestalten. Sie wird es selbst arrangieren, jede Ecke, jeden Winkel, jeden Zentimeter, und zwar so, dass den Besuchern die Augen herausspringen werden. „So will ich es haben, also wird es auch so sein!“,  beendete Lisa  ihr kleines Manifest einer unabhängigen Frau, als sie vor das Haus fuhr. Es war mitten in der Nacht, alle Fenster waren dunkel.  Als sie ihr Zimmer betrat, war es dort halbdunkel. Die Fensterläden waren nicht geschlossen, sodass der Mond und die Sterne die Dunkelheit vertrieben.  Genau wie damals. Sie lag bereits im Bett, als eine männliche Silhouette in der Dunkelheit aufblitzte. Lisa schüttelte den Kopf und blinzelte mit den Augen.  Sie schaute sich um.  „Schon wieder diese Schatten an den Wänden“, dachte sie. Auch damit würde sie mit der Zeit zurechtkommen. Lisa zog sich ihre Daunendecke bis über den Kopf. In ein paar Stunden wird die Sonne aufgehen, ein neuer Tag wird anbrechen und sie wird eine Lösung für alles finden.

Lisa dokąd, z kim?

Była jedenasta rano, kiedy Lisa pożegnała się z Magdalene przed prokuraturą. Przez ostatnie trzy dni odnawiała, na tyle, ile  się dało dawne kontakty  ze znajomymi z branży. Chciała jakoś pomóc matce Karin, więc uznała, że nawet dalecy znajomi mogą się jej przydać w poszukiwaniu sposobu  na wyciągnięcie Margarete z więzienia. Wczoraj spotkała z Iną, która robiła karierę naukową na uniwersytecie.   Nigdy za bardzo jej nie lubiła, jednak jej mąż był profesorem i miał odpowiednie kontakty i dojścia, tam gdzie potrzeba. Historia jakich wiele – on profesor  zakochał się w dwadzieścia lat młodszej asystentce. Romans, burzliwy rozwód. Ina  żyła w wielkim świecie, Lisie było daleko do niego. Kolacja była nudna, sztywna, rozmowa głównie o bieżących problemach wymiaru sprawiedliwości. Ogólnie rzecz biorąc, najlepszym punktem programu wieczoru było pożegnanie przy drzwiach. Po południu była umówiona z Heleną. Bardzo była ciekawa jej nowego życia i wiele sobie obiecywała po spotkaniu z nią. Lisa postanowiła kupić jakiś upominki dla dzieci Alexandra. Na początek poszukała jakiegoś sklepu z zabawkami, żeby coś znaleźć tam dla Emilii. David miesiąc temu zrobił maturę, ponoć międzynarodową. Mila, zanim znalazła sobie towarzystwo w Monachium, to przez kilka miesięcy spotykała się jeszcze z Davidem. Chłopak dość jednak szybko zorientował się, że jest dla dziewczyny tylko tymczasową „zapchajdziurą” i sam się wycofał. Co Alexander przyjął z wyraźną ulgą. Od początku patrzył krzywym okiem na tę znajomość syna z dwa lata starszą od niego Milą. A towarzystwo dziewczyny swojego nastoletniego syna, delikatnie mówiąc, go przerażało  „Ciekawe, czy młody jeszcze przeżywa zawód miłosny z powodu Mili?”, pomyślała, wchodząc do sklepu.

Podeszła do stojaka, na którym poukładane były gęsto lale. Od razu zwróciły jej uwagę, bo były wyjątkowo piękne.  Nie stała długo przy regale, jak zbliżyła się do niej starsza z ekspedientek.

– To hiszpańskie lalki.  Są u nas od niedawna, a już cieszą się wyjątkowym zainteresowaniem klientów.

– Piękne. Trudno od nich wzrok oderwać. – przyznała Lisa, biorąc do ręki coraz to kolejne egzemplarze i  przyglądając się im z uwagą. Sprzedawczyni nie uszedł uwadze zachwyt w oku klientki i od razu zarzuciła wędkę.  

– Wyjątkowo udana kolekcja. Twarzyczki mają jak żywe.  Sama kupiłam już trzy mojej córce. – powiedziała sprzedawczyni, chociaż oczywiście żadnej córki  nie miała. – Najpierw tę parkę bobasów. A ostatnio tę większą – czerwonego kapturka. Pozwoli pani, że dopytam, ta lalka to dla córeczki?

– Ja nie ma mam dzieci. Bliska znajoma wychowuje jedenastoletnią córkę swojego partnera. To dla niej ma być ten prezent.

– Jedenaście lat. To już duża dziewczynka i  raczej z zabawy lalkami wyrosła. – wtrąciła  się druga, młodsza ekspedientka.

– Ja bawiłam się lalkami jeszcze w gimnazjum. – wypaliła bez namysłu  Lisa. Spojrzała na drwiący  uśmieszek młodszej ekspedientki i powstrzymała się, żeby na głos nie dodać: „A z Tedy Barrym śpię do dziś. A co, kto mi zabroni? Trzeba się w nocy do czegoś kudłatego przytulić”.

– No, właśnie. Wiek tu nie ma żadnego znaczenia. – powiedziała starsza ekspedientka, jakby czytała w myślach klientki, po czym zwróciła do swojej młodszej koleżanki, jednocześnie posyłając jej piorunujące spojrzenie — Zajmij się lepiej, Angela, układaniem na pułkach nowych zestawów klocków lego!

– Może lalka to, rzeczywiście chybiony pomysł. – powiedziała Lisa i odłożyła lalkę na regał.  – Mogłaby mi pani coś doradzić?

– Może zestaw koralików do robienia własnoręcznie  biżuterii?  – zaproponowała  młodsza sprzedawczyni i  w mig skoczyła po stosowne pudełko.

Lisa spojrzała to na jedną, to na drugą sprzedawczynię. Najwyraźniej stała się obiektem konkurencyjnej walki o klientkę pomiędzy  starszą i młodszą pracownicą.  Nawet zwykły sklep zabawkowy potrafił być polem rozgrywki. Do sklepu tymczasem weszli kolejni klienci: starszy siwy pan w wieku może Lisy ojca wraz z dziewczynką około 10 lat.  Dziewczynka szybko zainteresował się stojakiem z lalkami.  Sprzedawczyni, dostrzegając kolejną ofiarę, zostawiła ją w spokoju.  Lisa  podeszła do lady, gdzie druga sprzedawczyni wykładała już zawartość pudełka.

– To jest naprawdę interesujące. – stwierdziła Lisa.

– To jest mały zestaw. Mamy jeszcze średni i duży.  – dodała sprzedawczyni.

– Wezmę największy.

– Skoro to prezent, to może odpowiednio zapakować?

– Tak. Bardzo proszę.

– Potrzebuje pani jeszcze jakiś prezent?

– Owszem, ale tu go raczej nie znajdę – coś dla maturzysty.

– Na piętrze jest sklep papierniczy. Jak wybiera się na studia, można by sprezentować mu jakieś ładne pióro.

– To jest jakiś pomysł. Dziękuję za radę. – odparła Lisa i jeszcze raz rzuciła wzrokiem w kierunku stojaka z lalkami. Dziewczynka już tuliła do siebie jedną lalę. – Chyba zmieniłam zdanie.   Jednak wezmę tę hiszpańską lalkę. — dodała po chwili Lisa — Najwyżej Emilia rzuci ją w kąt.

– Z pewnością – nie! – odezwała się natychmiast  starsza sprzedawczyni. – Którą podać?

– Dziewczynka jest blondynką  o niebieskich oczach, więc może wezmę podobną lakę.

– Lisa podeszła do stojaka i sama zdjęła z niego upatrzoną lalkę, po czym podała ją obsługującej ją ekspedientce. – Niech pani zapakuje wraz z tym zestawem koralików.

Ledwo opuściła sklep z pakunkami i usadziła się pod parasolem jednej z ulicznych kafejek, jak   zadzwoniła do niej Helena i poinformowała ją, że Emilia zaraziła się w stadninie od innych dzieci ospą wietrzną.

– Nic nie szkodzi! Ja przeszłam ospę, jako dziecko. … Co? Alexander też ma ospę! A David? … Na szczęście! … Jesteś pewna Helena, że to nie czarna ospa? — zaśmiała się — Uspokój się, mamuśka! Żartowałam. … Jest gorszy niż dziesięcioro dzieci. W to akurat uwierzę. … Cała głowa w bąblach. … Nie chce, żeby go ktoś w taki stanie oglądał. Szkoda. To musi być niezapomniany widok. … Nie, no, oczywiście, zobaczymy się kiedy indziej. … Ach, przy okazji, bawi się może jeszcze Emilia lalkami? … Nie lubi lalek. Emilię teraz tylko konie interesują … Nie, nie kupiłam żadnej! … Macie już zabukowany jeden weekend w lipcu. To super! … W Leitnerhof. No, tak, tam macie razem więcej wspomnień. To zadzwoń, jak będziecie w drodze. Pa, pa!

Lisa wyłączyła telefon, upiła kawy i  zastanowiła  się co dalej. Hotel miała opłacony do jutra rano. Na chodzenie po sklepach z ciuchami, nie miała za bardzo ochoty. Właściwe mogłaby wracać do Allgäu, tyle że nie spieszyło jej się do domu. Ostatecznie postanowiła, że   odwiedzi dawną koleżankę ze studiów — Nelly. Zaczynały razem, ale kończyły już osobno. Nelly na ostatnim roku zaszła w ciążę i przerwała studia. Ojciec dziecka ją zostawił. Na szczęście  pomogli jej rodzice i po roku Nelly wróciła na studia. Ukończyła je, jednak jako samotna matka   kariery wielkiej nie zrobiła. Kiedy jej syn miał trzy lata, poznała architekta.  Pobrali się i on zaadoptował jej syna. Zawodowo nie bardzo im było razem po drodze. Ostatecznie Nelly wyspecjalizowała się w prawie podatkowym i  kilka lat po studiach założyła wraz z koleżanką biuro doradcze.  Dziś zatrudniały już 10 osób. Nelly miała swoją zasadę: wolnymi kroczkami, ale zawsze do przodu. Lisa od zawsze  kierowała się zasadą: wszystko albo nic. Niestety coraz częściej  ta dewiza  kończyła się dla niej tym, że zostawała z niczym. W efekcie czego, kiedy ona znowu zaczynała wszystko od nowa, to Nelly stworzyła stabilną rodzinę dla swojego syna,  urządzała już drugi dom i odcinała kupony od efektów swojej pracy. Jej mąż Wolfgang jeszcze jako nastolatek zachorował na raka kości, przeszedł przez kilka ciężkich chemii, stracił prawą nogę do kolana. Chodził o protezie. Długo wydawało się, że wspólnych dzieci się nie doczekają. Dwa lata temu szczęście się jednak do nich uśmiechnęło i Nelly wraz z mężem powitali drugiego syna w rodzinie. Od tej pory Nelly siedziała w domu na wychowawczym i chuchała na swoje szczęście, a prowadzenie firmy zostawiła wspólniczce. Lisa mogła być pewna, że  jeśli nie wyjechali gdzieś na weekend, to ją zastanie w domu.  Ledwie też wysłała wiadomość do Nelly, że jest w Monachium, jak otrzymała zaproszenie, żeby ją odwiedziła w  jej nowym domu. Lisa zanotowała adres, kupiła ciasto, po czym wróciła z konieczności do sklepu zabawkarskiego. Pióro dla Davida  miała zamiar podarować starszemu synowi Nelly, który był już uczniem gimnazjum. Jednak uznała, że lalka i koraliki  dla dwuletniego chłopca nie nadają  się na prezent. Choć szybko okazało się, że i tu nie jest w temacie, czym obecnie bawią się dzieci.  Kiedy ona  wybierała  jakąś muzyczną zabawkę edukacyjną, to obok jakaś mama kupowała swojemu sześcioletniemu synowi … pralkę. Różową, oczywiście. Zaopatrzona we wszystko, co potrzeba, by złożyć rodzinie z dwojgiem dzieci nagłą wizytę, wsiadła do samochodu i udała się pod wskazany adres. Lubiła ich oboje. Głównie za  ich pozytywne nastawienie do życia, nieuleganie przeciwnościom losu, tylko robienie swoje, jak dalece się da.  Wolfganga dodatkowo jeszcze za to, w jak lekki, humorystyczny sposób podchodził do tego, co z jego architektonicznymi cudami robiła jego żona. Nelly miała  wiele zalet, ale gustu za grosz, zarówno jeśli chodzi o sposób ubierania się, jak i urządzanie swojego otoczenia. „Kiedy otwieram drzwi i widzę magazyn turecki, to wiem, że jestem w domu. Ilekroć zobaczę z daleka na ulicy jakąś wyjątkowo pstrokatą papugę, to stawiam moją jedyną nogę, że to moja Nelly”, zwykł kwitować gust swojej żony Wolfgang.

Tym razem Nelly zatrudniła profesjonalnego stylistę wnętrz.  Jednak efekt był jeszcze gorszy. Dekorator, jak się zorientuje, że właściciel  nie ma własnego smaku, to  wciśnie mu każdy, nawet najbardziej ekstrawagancki pomysł, pewien, że ten nie zaprotestuje. Kiedy lekko zakłopotana stwierdziła, że nie ma żadnego prezentu do ich nowego gniazda, bo nie wiedziała, w jakim stylu  mają urządzony dom,  Nelly odparła:

– Tu nie ma żadnego stylu. Designer albo był daltonistą, albo na jakiś  prochach, jak to projektował.

– Nie, no jest bardzo oryginalnie, tylko… troszkę przygnębiająca ta kolorystyka. – odparła Lisa, rozglądając się po salonie.

– Od tych ponurych barw można wpaść w depresję. Ta, wszystko do poprawki. – skwitował sprawę Wolfgang.

Nelly podeszła do synka, który siedział na dywanie, na środku pokoju i wręczyła dziecku  minipianino. Malec od razu zaczął  wszystkie guziki przyciskać. Pod każdym guzikiem kryła się jakaś melodyjka. Skrzekliwe dźwięki  przerywanych melodii irytowały uszy dorosłych, ale dziecko miało  frajdę i zanim poszło spać, nie pozwoliło sobie odebrać zabawki. Lisa zakonotowała, że postarała się o prezent, który  daje się dziecku tych rodziców, których wybitnie się nie lubi.

 – Jak tam życie na wsi? – zagadnął Wolfgang.

–  Wspaniale! Dużo świeżego powietrza.

– Świeże powietrze to teraz towar deficytowy. Cały świat o  nie walczy. Właśnie projektuję coś dla jednego amatora świeżego powietrza i swojskich klimatów. Góralski styl, wszystkie rozwiązania ekologiczne. W sam raz, coś dla ciebie.

– Dla mnie?

– Całe życie kątem u rodziny chyba nie będziesz mieszkać? Musisz się spieszyć, póki jestem w temacie. Przy twoim domu obejdzie się już bez wpadek.

– Na razie mnie ojciec za drzwi nie wystawia. Jednak, jak znajdę się w potrzebie, to na pewno będę mieć cię na uwadze.

– Ach, Wolf, po co Lisie taki grzyb na głowę, jak dom? Ona jest sama!

– To przejściowe. Taka fajna dziewczyna nie może się bez końca po świecie sama pałętać. Muszę cię poznać z jednym moim przyjacielem.

– Mm — Nelly przełknęła ślinę i rzuciła odpowiednie spojrzenie mężowi — Chyba nie masz na myśli Franka?     

– Co, fajny chłop, tylko nie ma szczęścia w miłości. Co już jakąś złapie, to puszcza go w trąbę po trzech miesiącach.

– Ma Frank jakieś inne „zalety” poza nieumiejętnością utrzymania związku dłużej niż kilka miesięcy? – zapytała Lisa, która po mnie Nelly spodziewała się, że  ten Frank to musi być niezły oryginał.

 – Jest poliglotą. Właśnie uczy się szóstego języka.

– A ma coś do powiedzenia choćby w jednym z nich?

– Nie sądzę. – powiedziała Nelly. – Ja przynajmniej jeszcze nie słyszałam.

– Niezły kucharz z niego. Świetnie odgrzewa pizzę. – podrzucił naprędce Wolf.

– Mm, po kolacji sąsiedzi wzywają straż pożarną. – wtrąciła się Nelly.  – Lisa ma wysokie wymagania.

– Chyba wolę życie singla.  Tak w ogóle, swaty to chyba babskie zajęcie?

– W naszej rodzinie nie ma takich podziałów. Moja żona codziennie rano pyta mnie się, co mam ochotę zjeść na obiad. A kiedy się rozmarzę, to słyszę: to już wiesz, co będziesz dziś gotować, kochanie.

– Wystarczy, chyba że ja robię zakupy i sprzątam cały ten jubel po obiedzie.

– Zakupy robisz perfekcyjnie. A w sprzątaniu nikt  ci nie dorówna.

– Wazelina.

– Facet, co potrafi gotować!  – zawołała Lisa.  – Gdzie ty go znalazłaś?

– Przereklamowana sprawa. To przez niego tak wyglądam.  Przez całą ciążę pakował we mnie żarcie jak w tucznika. Gdyby te opony na moich biodrach  zamiast tłuszczem wypełnione były powietrzem, to pływałabym w basenie jak piłka.   

– Wreszcie nie muszę się martwić o moje zęby, że sobie je powybijam o kości mojej żony.

Nelly rozłożyła ciasto i kawę  na stole. Jej mąż podszedł do minibarku.

– Co się napijesz, Lisa?

– Wystarczy kawa. Jestem samochodem.

– Mnie możesz nalać koniaku, Wolf.

– Ten trunek już zawsze będzie mi się kojarzył z egzaminem,  od którego datuje się początek naszej przyjaźni.  – powiedziała Lisa.  – Pamiętasz jeszcze, Nelly?

– Jakże bym mogła zapomnieć! Wkład imperatora w wielką kodyfikację prawa francuskiego po upadku ancien régime’u.

Wolfgang podał szklaneczkę koniaku żonie i nałożył sobie porcję ciasta na talerzyk.

– Kodeks Napoleona! — wystrzelił z odpowiedzią Wolfgang niczym nadgorliwy uczeń. — Ten egzamin to nawet ja bym zdał. — prychnął lekceważąco i wziął pierwszą porcję ciasta do ust — Bardzo smaczne te twoje ciasto, Lisa!  – powiedział z uznaniem. 

– Cieszę się. Choć mój wkład w to ciasto był równie wielki, co wkład Napoleona w jego kodeks. Pytanie, które dostała Nelly, dotyczyło poprawek, które cesarz osobiście wniósł do  przepisów kodeksu cywilnego.

– Przypuszczam, że imperator musiał sporo namieszać w tym kodeksie, inaczej nie zostałby nazwany jego imieniem. — stwierdził  Wolfgang.

– Nelly odparła wtedy, że Napoleon między innymi  zmienił przepisy prawa rozwodowego, zgodnie z którymi mąż mógł zażądać rozwodu, jeśli żona go zdradzała. Żona z kolei mogła żądać rozwodu, jeśli jej mąż trzymał kochankę w ich wspólnym domu.

– Geniusz! – wykrzyknął Wolfgang.

– Twoja żona wtedy tak zabłysła, że profesor w uznaniu stwierdził, że gdyby miał w szafce butelkę koniaku, to by jej za  tę odpowiedź nalał porcję.

– Ta, czego się Bonaparte nie dotknął, to Waterloo — powiedziała Nelly i upiła łyczek koniaku.

– Jak się kurdupel dorwie do władzy, to muszą być kłopoty. — dodała Lisa.

–  Duża się odezwała.  Metr pięćdziesiąt w kapeluszu. — powiedział Wolf.

–  Małe jest piękne! — odparła Lisa.

– Niezaprzeczalnie. — potwierdził Wolfgang, uśmiechając się szeroko do Lisy.

– Wolf,  czy ty nie mówiłeś rano, że  masz dużo pracy tego popołudnia?  – zauważyła czujnie jego żona.

– To prawda.  – przytaknął Wolfgang. –  Czas, abym zostawił was same, moje drogie panie.

 Mężczyzna wstał i podszedł do synka. Pogładził malca po główce i postawił na mini pianinku kartkę z nutkami w formie kolorowych kropeczek. Po czym cierpliwie przez chwilę tłumaczył dziecku, że kolory klawiszy trzeba przyciskać zgodnie z kolorami kropeczek na kartce. Wtedy pianinko zagra znaną mu piosenkę. Zanim wyszedł, zwrócił się jeszcze do Lisy:

–  Myślę, że zostaniesz na kolacji.

– Oczywiście, że tak. – szybko odparła Nelly w imieniu  gościa. Lisa jęknęła, nie do końca zadowolona, że decyzja została jej odebrana. Po czym odpowiedziała lekko:

– To zależy od tego, co przyrządzisz dziś na kolację.

– Dziś gotuje Nelly. W weekendy żona daje mi wolne. — odparł Wolf, przerwał, a po chwili dokończył: — Ktoś musi skosić trawnik.

– Nelly jest bardzo dla ciebie łaskawa. – rzuciła ubawiona Lisa.

– Nelly to żona doskonała.  — skorygował Wolfgang — Co roku jednoosobowe jury przyznaje jej ten tytuł.

– Jednoosobowe?  – powtórzyła Lisa i głośno przełknęła ślinę.

– Mój mąż.  – powiedziała spokojnie Nelly i wywróciła odpowiednio oczyma do góry.

– Wiecie, co mi właśnie przyszło do głowy?  Gdybym kiedykolwiek miała popełnić to głupstwo, co się zwie małżeństwo, to on w ogóle nie musi umieć gotować, nawet wiedzieć, gdzie się znajduje kuchnia w domu. A ja mogę i trawnik kosić. Tylko chcę od niego co roku dostawać dyplom żony doskonałej, z odręcznym jego autografem. Potem na rozwodzie może wymyślać bajki, jakie tylko chce i wzywać cały świat na świadka. Tego tytułu nic już nie podważy.

Wolfgang i Nelly roześmiali się wraz na te słowa Lisy. Ledwo też kobiety zostały same z dzieckiem, jak Nelly zaczęła opowiadać Lisie wszystkie najświeższe wiadomości i plotki o ich wspólnych znajomych.  A to, że Sandra się rozwiodła, ale za to robi zawrotną karierę. Została właśnie mianowana sędzią sądu apelacyjnego. Robert robi karierę w Brukseli. Jana wyszła za mąż i wyjechała do Australii. Lisa słuchała mało uważnie, bardziej  zainteresowana tym, co się dzieje za oknem. W ogrodzie Wolf wraz ze starszym synem mocowali właśnie hamak między drzewami. 

– Sven bardzo urósł, od czasu jak go ostatnio widziałam. Jest prawie tak wysoki, jak Wolf.

– On ma już piętnaście lat!

– Trudno uwierzyć.

– Ta, wczoraj uczyłaś swoje dziecko chodzić, a tu ani się obejrzysz, jak ono wyfruwa z gniazda. … Ach, przy okazji, bo zapomniałabym! Thomas się ożenił.

– Doprawdy? Szybko się pocieszył.

– Chyba nie jest ci żal? O ile wiem, to ty zerwałaś.

– Nigdy nie żałuję związków, które sama zakończyłam.

– Właściwie nigdy mi nie powiedziałaś, o co wam wtedy poszło.

– Już nie pamiętam.  – odparła sucho Lisa, a po chwili dodała – Ale jak go spotkasz, to przekaz mu ode mnie życzenia wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia.

Do hotelu wróciła późnym wieczorem. Kiedy otwierała drzwi swojego pokoju, w uszach szumiał jej jeszcze gwar i śmiech szczęśliwej rodzinki. Ten pusty hotelowy pokój wydał się Lisie wyjątkowo antypatycznym miejscem. Nie potrzebowała w ogóle się namyślać, żeby spakować pośpiesznie swoje rzeczy i w kwadrans późnej opuszczała już hotel. Nocna, szybka jazda  to było wszystko, czego teraz potrzebowała, aby uspokoić niepokój serca i pozbierać rozbiegane we wszystkie strony myśli.   Zanim usiadła na fotelu kierowcy, pod wpływem impulsu sięgnęła po karton z lalką. Szybko  i niedbale rozdarła kolorowy papier, w który starannie owinięte było pudełko. Wyjęła lalkę i posadziła obok siebie na przednim siedzeniu.

 – Nawet nie mam cię komu podarować!  – westchnęła Lisa.  – Właściwie powinnam cię zwrócić w sklepie, ale jesteś taka piękna, że nie miałam serca.  Muszę ci nadać jakieś imię. Co powiesz na Carmen?  W końcu Hiszpanka z ciebie, choć nie wyglądasz na nią. Jednak tylko głupi po wyglądzie ocenia. A więc słuchaj Carmen, w razie kontroli, wskakujesz pod siedzenie. Zrozumiałaś?  Nie będę bulić za brak fotelika.  – Lisa zapięła swój pas i ruszyła z parkingu hotelowego.  – Będzie ostra jazda, więc trzymaj się mała!

Kiedy ostatnio myślała poważnie o założeniu rodziny, własnym domu? Tom… Stara wielopokoleniowa monachijska rodzina prawnicza. Myślała wtedy, że chwyciła pana Boga za nogi.  Na krótko, zanim poznała Thomasa, zaczepiła się w całkiem niezłej kancelarii. Wreszcie zaczęła być stabilna finansowo. Wyremontowała swoje mieszkanie i  urządziła je po swojemu. Dla niego zrezygnowała z wszystkiego. Kiedy zamieszkali razem, Tom natychmiast chciał iść krok dalej i zaczął nalegać, żeby przeszła do jego rodzinnej kancelarii. Nie bardzo się to jej uśmiechało, bo raz, że ciągle byli świeżym związkiem, a dwa — była zadowolona ze swojego nowego miejsca pracy. Szef ją cenił, koleżanki i koledzy byli dla niej życzliwi. W końcu jednak dała się namówić. Nie żałowała decyzji, bo spędzali razem dużo czasu,  dobrze się rozumieli, a ojciec Toma odnosił się do niej z widoczną sympatią.  Przyszedł czas, żeby ona poznała rodzinę Thomasa, on jej.  Została zaproszoną na oficjalną kolację rodzinną przez rodziców Toma. Święta mieli już spędzić z jej rodziną w Allgäu. Lorenz i Marie bardzo byli ciekawi poznania przyjaciela Lisy. Co prawda, Marie, jak zobaczyła zdjęcia, to kręciła nosem, że nie szczególnie przystojny.

– Do Floriana mu daleko!

– Nie potrzeba mi żadnego Narcyza. Ważne, że ma dobry charakter. No i kocha mnie.

– A ty jego? – zapytała wtedy Marie.  Lisa trochę zwlekła z odpowiedzią, co jej siostra oczywiście po swojemu odczytała.

– Kiedy kobieta dla faceta rezygnuje z całej swojej niezależności, swojego mieszkania, pracy, to jak to nie jest miłość, to chyba tylko choroba psychiczna.

–  Brzmi poważnie.

 – Bo jest. W każdym razie kości zostały rzucone.

Marie zapowiadała przeprowadzenie prawdziwe inkwizycyjnego śledztwa, jak tylko Thomas przekroczy próg ich domu. Jednak do żadnej prezentacji nie doszło. Pierwsza kolacja Lisy w rodzinie Toma okazała się jej tam ostatnią. Przez pół wieczoru nic nie zapowiadało katastrofy. Lisa bawiła się dobrze, rozdawała uśmiechy, czarowała dowcipem. Na kolacji był obecny młodszy brat Toma wraz z rodziną. Horst zajmował się organizacją imprez rozrywkowych, przez co uchodził trochę za czarną owcę w tej poważnej prawniczej rodzinie.  Tom napomknął jej, że jego młodszy brat jest diabetykiem. Kiedy przedstawił jej brata, to Lisa go nie poznała.  I nie chodziło wcale o upływ czasu. Po prostu w tym otyłym czterdziestoletnim mężczyźnie o nalanej tłuszczem gębie trudno było odnaleźć po dwudziestu latach twarz  tego sympatycznego młodego barmana, co prawie co wieczór stawiał jej przed robotą drinka. Często za friko, trochę z sympatii, trochę z litości. Patrzył wtedy na nią smutnymi oczami i mawiał: „Celice, to nie jest dla ciebie świat”.  Niestety Horst rozpoznał ją natychmiast. Ledwo wyszła  sama na balkon, jak podążył za nią.  „Hallo, Celice!” – usłyszała za sobą i zimny pot spłynął jej z tyłu po sukience. Odwróciła się i wtedy poznała nie tylko głos, ale i twarz. Tyle że nie była ona już sympatyczna. Horst trzymał w ręku portfel. „Ile wynosi dzisiejszy kurs, pani mecenas?” To przypominało koszmar senny. „Co wolisz: mam ci zapłacić, abyś zniknęła z życia mojego brata, czy może mam uciąć sobie z nim małą pogawędkę?” Samo wspomnienie tamtej sytuacji sprawiło, że Lisa na moment straciła panowanie nad samochodem i ostro zacięła na zakręcie. Lalka wywróciła się na siedzeniu obok. Resztę wieczoru Lisa  już się jedynie kompromitowała w towarzystwie. A w miarę jak czas płynął, jej blamaż tylko się powiększał. Żona Horsta nie potrafiła  powstrzymać złośliwych uśmieszków, kiedy ona strzelała gafę po gafie. Rodzice Thomasa coraz to spoglądali po sobie. Tom kilka razy spojrzał na nią zdziwionym wzrokiem, ale dopóki nie wyszli, to nie okazywał irytacji. Zdradził go nerwowy sposób, w jakim prowadził samochód. Postanowiła wykorzystać sytuację i po powrocie do domu celowo sama podgrzała  atmosferę. Wystarczyła jedna jego aluzja, a szybko przeszła  do ofensywy, nie pozwalając nawet na moment drugiej stronie na odparcie ataku. Zakochana kobieta przerobi każdą wadę swojego mężczyzny w zaletę. Wystarczy jednak, że  postanowi go pogrążyć, a zrobi dokładnie coś przeciwnego — każdą jego  cnotę odwróci w wadę. Wczorajszy mężczyzna doskonały, w jednej chwili stał się  zlepkiem najgorszych przywar. Ich  związek był od początku pomyłką, która naprawić może tylko natychmiastowe ich rozejście się.

Po wyprowadzce od Toma zadekowała się na kilka tygodni u Magdalene. Jej mieszkanie zajmowali już nowi lokatorzy. Do kancelarii, gdzie wcześniej pracowała, nie miała po co wracać, bo na jej miejsce zatrudniona została już inna osoba. Jak przed laty, stara przyjaciółka była jedyną osobą, do której mogła się z tym wszystkim zwrócić. W takim stanie nie mogła zwalić się rodzinie na głowę. Magdalene tuliła ją jak matka, znosiła kartony chusteczek i pocieszała, jak mogła. „W życiu nie warto sobie robić nadziei, bo potem jest tylko gorzej. Trzeba łapać każdą chwilę i z każdego dnia wyciskać wszystkie soki, jak z cytryny” – mawiała, wpychając w nią jedzenie, kiedy nie chciała jeść.  Lisa na święta do domu przyjechała już sama.  Marie zapewniała ją, że znajdzie jeszcze lepszą posadę. Miała przecież świetne referencje. Kiedy  spacerowały razem po rynku, zauważyły, że lokal po dawnym przedszkolu stoi wolny.  Marie spojrzała znacząco na siostrę. Wieczorem  nieśmiało zapytała ją, czy nie zechciałaby wrócić do Allgäu. Lisa zdała się na radę siostry i umówiła się z właścicielem, zapłaciła kaucję, gdzieś na wyprzedaży kupiła całkiem nowe wyposażenie do biura i w miesiąc późnej zjeżdżała już do domu  rodzinnego. Ojciec i Marie nie zadawali pytań o Toma. Oboje uznali, że Lisa po prostu nadal nie uwolniła się od Floriana. Powróciło poczucie winy w stosunku do córki  u Lorenza, z kolei Marie zareagowała wzrostem niechęci do całej rodziny Leitnerów.  W takich to okolicznościach, uzyskanie zgody ojca na proces przeciwko Leitnerom nie było trudnym wyzwaniem dla Lisy. Nawet Marie początkowo nie oponowała. Ostatnie tygodnie w Monachium spędziła na przygotowaniach do procesu i pozamykaniu, jak dalece się da, swoich spraw. „Spalone mosty, to najlepszy w życiu start” – myślała, kiedy pakowała resztki swojego dobytku do swojego Mini Coopera i wyruszała do domu. Z nową wiarą w sercu, że zostawia wszystko, co złe za sobą,  gotowa następnego dnia stanąć do walki o utracone łąki z Leitnerami.  Minął rok, odkąd wróciła do Allgäu, a ona miała wrażenie, że nie tylko nie ruszyła o krok do przodu, tylko cofnęła się o lata świetlne do tyłu. Nawet w Allgäu dopadła ją jej przeszłość. Liam … Kiedy rozmawiała z nim przez telefon, to ograniczył się do niezbędnych konkretów, szybko kończąc rozmowę pod pretekstem, że jest w towarzystwie i nie może rozmawiać. Rzeczywiście z drugiej strony słychać było gwar. Jednak, gdyby chciał z nią rozmawiać, to po prostu opuściłby swoje towarzystwo. Była prawie pewna, że będzie jej unikał jak dżumy.  „Nieważne”  –  pomyślała i przycisnęła mocniej pedał gazu. Droga uciekała spod kół, samochód zdawał się płynąć nad powierzchnią asfaltu, kiedy wymijała kolejne tiry, czy autokary, wiozące  zaspanych cudzoziemców do pracy. Pędziła na złamanie karku. Tak jak się wraca do ukochanego rodzinnego domu, do swoich. Pewna, że nikt tym razem, nie będzie czekał na nią przed wejściem. Albo jakby gnała na spotkanie z ukochanym. Choć wiedziała, że  żaden nie czeka na nią z otwartymi ramionami u kresu drogi.

Zwolniła dopiero przed Kempten, kiedy zaczęła przejeżdżać przez znajome sobie wsie.  Karin miała  Milę, o którą się troszczyła. Marie… Najdalej za dwa tygodnie pożałuje swojej głupoty i pogna do Leitnerhof po swojego syna.  Kto wie, może już to zrobiła i jak wróci, to w sieni domu zobaczy wózek dziecięcy?  Lisa zawsze uważała, że tylko ten, kto gra o całą pulę, rozbija bank. Kto godzi się w życiu na mało, dostaje jeszcze mniej.  Pragniesz gwiazd – sięgnij po nie! Ona też będzie mieć swoją idealną rodzinkę. Podobnież, jak i własny dom,  do którego będzie zapraszać znajomych. Żaden  pożal się Boże-stylista nie będzie projektował wnętrza jej domu. Sama sobie go urządzi: każdy kąt, każdy centymetr! W dodatku tak, że zwiedzającym gały powypadają. „Tak chcę, więc tak będzie!” – Lisa zakończyła swój mały manifest kobiety niezależnej, kiedy zajechała  pod dom. Był środek nocy, wszystkie okna ciemne.  Kiedy weszła do swojego pokoju, to panował w nim półmrok. Okiennice były niepozamykane, więc księżyc i gwiazdy rozpraszały mrok. Zupełnie jak wtedy. Była już w łóżku, gdy w ciemności zamajaczyła jej sylwetka męska. Lisa potrząsnęła głową i zamrugała oczami. Rozejrzała się dookoła. „Znowu te cienie na ścianach!” – pomyślała. Z tym też się z czasem upora. Nakryła się swoją puchową kołdrą aż po czubek głowy. Za kilka godzin wstanie słońce, nadejdzie nowy dzień i ona znajdzie rozwiązanie na wszystko.