Traurige Heimkehr, Teil III

Karin & Florian – ist es schon vorbei?

Karin blieb vor dem Zimmer, in dem Florian lag, stehen und beobachtete eine Zeit lang durch die Glasscheibe in der Tür, was darin geschah. Ein Physiotherapeut war bei Florian anwesend, also beschloss sie, zuerst seinen behandelnden Arzt aufzusuchen.

„Wird mein Mann noch so fit sein wie vor dem Unfall?“

„Eine hundertprozentige Garantie kann ich Ihnen nicht geben. Jede Wirbelsäulenverletzung verringert die körperliche Leistungsfähigkeit und zwingt den Patienten, bestimmte Gewohnheiten des täglichen Lebens zu ändern und sich einer regelmäßigen Rehabilitation zu unterziehen. Bei einem Kompressionsbruch eines Wirbels muss die Wirbelsäule nach der Operation lange rehabilitiert werden. Wir haben getan, was wir konnten, der Rest liegt in den Händen Ihres Mannes.“

„Florian war schon immer sportlich sehr aktiv und hat viele Disziplinen ausgeübt.  Er hat nie geraucht oder Alkohol missbraucht.“

„Das ist gut so, denn Nikotin und Alkohol behindern nicht nur den Genesungsprozess, sondern fördern auch postoperative Komplikationen. Eine angemessene Diät ist natürlich ratsam. Der Bruder Ihres Mannes, der offenbar ein professioneller Koch ist, hat sich jedoch bereits darum gekümmert und einen Diätetiken konsultiert. Ich denke, dass Ihr Mann mit einer solchen Leidenschaft für den Sport, umgeben von einer so liebevollen und fürsorglichen Familie, den Unfall schnell hinter sich lassen wird“,  sagte der Chefarzt und lächelte die Frau freundlich an.

Als sie das Zimmer ihres Mannes betrat, schlief Florian, der von der heutigen Trainingseinheit mit dem Physiotherapeuten sichtlich erschöpft war.  Sie setzte sich auf den Stuhl neben dem Bett und starrte auf seinen ruhigen Atem. Sie versuchte, ihre Gedanken zu sammeln und auf das zu konzentrieren, weswegen sie hierhergekommen war. Doch der Anblick seines schlafenden Gesichts brachte das Dilemma in ihrem Herzen zurück.  Bilder aus der näheren und ferneren Vergangenheit wirbelten in ihrem Kopf durcheinander.

„Warum ist das so schwierig? Ich kann mir nicht vorstellen, wieder mit dir zusammen zu sein. Und noch weniger Leben ohne dich.  Wenn du bloß immer schlafen würdest! Ich würde mich keinen Zentimeter von dir wegbewegen“, sagte sie im flüsternden Ton.

Florian drehte sich abrupt auf die Seite, sodass seine Hand außerhalb seines schmalen Krankenhausbettes herunterfiel. Karin bückte sich, hob seine Hand auf und legte sie zurück auf das Bett. Sie betrachtete einen Moment lang die Linien auf seiner Handfläche. Sie fuhr mit einem Finger über einen von ihnen. Die Berührung der Hand seiner Frau weckte Florian, aber er bewegte sich nicht, sondern beobachtete sie nur mit halb geschlossenen Augen.  Vor nicht allzu langer Zeit hatten sie ihre  Handlinien verglichen. Es war ein fauler Ostermorgen, sie lagen zusammen im Bett, keiner von ihnen wollte aufstehen. Mila machte Lärm in der Küche und bereitete das Familienfrühstück vor, während sie sich mit Handlesen amüsierten. „Deine Lebenslinie ist unterbrochen“, bemerkte sie damals. „Möglicherweise. Dieser Teil ist mein altes Leben. Und dieses bedeutet das, was gerade anfängt“,  erwiderte er. Mila klopfte an die Tür: „Das Frühstück ist fertig! Ich habe nicht vor, euch zu stören, meine lieben Eltern, aber es ist fast elf Uhr! Und ich bin nicht nach Hause gekommen, um allein zu essen.“ Bei diesen Worten der Tochter brechen sie beide in Gelächter aus. „Ich denke, wir müssen den Start in unser neues Leben um ein paar Tage verschieben. Zumindest bis unsere Terroristin wieder nach München zurückkehrt“,  sagte Karin amüsiert. „Es scheint, dass die Ferien der Eltern des Studenten genau dann beginnen, wenn die Ferien des Studenten enden.“  Der plötzliche Ansturm von Erinnerungen warf Karin aus dem Gleichgewicht, sodass sie beschloss, das Gespräch mit ihrem Mann zu verschieben. Doch gerade als sie ihre Hand zurückziehen und vom Stuhl aufstehen wollte, ergriff Florian ihre Hand fest.

„Warte, Karin!“

Sie sahen sich einen Moment lang schweigend in die Augen, bis Karin schließlich ihren Blick abwandte. Mit der freien Hand strich sie sich eine Haarsträhne aus dem Gesicht und steckte sie hinter ihr Ohr.

„Du hast deine Frisur geändert“, bemerkte er. „Du siehst schön aus.“  

Karin antwortete nicht, denn sie hatte ihre Frisur nicht für ihn geändert. Wenn eine Frau es auf sich nimmt, ihr Leben zu verändern, beginnt sie immer mit ihrem Aussehen. Seit ihr Haar nachgewachsen war, hatte sie aufgehört, es zu glätten, und ließ es in seiner natürlichen, leichten Locke.  Lisa meinte, dass kurzes dunkles Haar sie alt und ernst aussehen lässt, also hellte sie ihre Haarfarbe auf und fügte kastanienbraune Strähnchen hinzu.

Florian ließ die Hand seiner Frau los und drückte einen Knopf an der Seite des Bettes, um die Rückenlehne ein wenig anzuheben. Als er versuchte, sich aufzurichten, presste er vor Schmerz die Lippen zusammen.

„Mila war vor ein paar Tagen zu Besuch bei mir“,  versuchte er erneut, das peinliche Schweigen zwischen ihnen zu brechen.

„Was soll sie nun tun? Sie muss sich irgendwie mit der Vorstellung abfinden, dass ihr Vater nicht perfekt ist. Ein anderer wird nie erscheinen.“

„Ich habe von meiner Mutter über Lorenz gehört, dass … Ich kann mir kaum vorstellen, was für ein Riesenschock das für dich war.“

„Nicht der einzige“, erwiderte sie, und ihre Stimme nahm unwillkürlich einen rauen Ton an.  „Doch im Gegensatz zu den anderen hat diese eine positive Seite.“

„Ich vermute, Lisa und serce du seid euch wieder nahe.“

„Wie nie zuvor. Lisa hat bewiesen, dass sie mir eine bessere Freundin ist, als ich es einst für sie war. Und gerade jetzt bedeutet mir das noch mehr, wenn ich mein Leben von Grund auf neu aufbauen muss. Und zwar allein.“

„Das muss nicht so sein.  Ich bin immer noch da und warte auf ein Zeichen von dir.“ Florian nahm erneut die Hand seiner Frau in die seine, aber diesmal sanft, „Diese Hand passt nur auf diese eine.“

„Nicht mehr.“  Karin versuchte, ihre Hand von der ihres Mannes wegzuziehen. „Es tut mir leid, Florian, was einmal war, kommt nicht zurück.“

„Du möchtest also all diese Jahre zusammen einfach abschreiben.“

„Ich möchte nichts abschreiben. Wir haben eine Menge guter Erinnerungen. Mila wird uns immer verbinden.  Ich möchte uns nur die Schlimmsten ersparen. Das ist ein guter Zeitpunkt, um …“

Florian ließ sie nicht ausreden. „Wie kannst du dir so sicher sein, dass nichts Gutes mehr auf uns  zusammen wartet? Vielleicht ist das, was vor uns liegt, das Allerbeste?“

„Ich glaube dir nicht mehr. Was hast du mir über diese Magdalene zu erzählen?“

„Ich weiß nicht, was ich noch hinzufügen könnte. Sie war frech, ohne jegliches Scham- oder Schuldgefühl. Ja, ich wollte, dass sie am eigenen Leib erfährt, wie es ist, wenn man in der Klemme gefangen ist und keine Chance zur Flucht hat.  Ich wollte ihre Angst sehen, spüren …“

„Und es war extrem aufregend wie nichts anderes zuvor, oder?“  Karins Blick ging zu ihrem Mann, er senkte den seinen. Nach einem Moment hob er ihn an, schaute ihr ins Gesicht und sagte:

„Ich bin nur ein Mann, nicht mehr und nicht weniger. Ja, dafür schäme ich mich. Ich bereue, dass ich zu ihr gegangen bin. Es wäre mir lieber gewesen, ich hätte nie erfahren, was ich damals über mich gelernt habe.“

„Ich dagegen bin nur eine Frau und habe keine Lust, die dunklen Seiten deiner Seele zu entdecken.  Wir wissen beide, dass du dich nicht zum ersten Mal vergessen hast. Nein, Florian, das werde ich nie wieder durchmachen.“

„Also ist es vorbei“,  sagte Florian mit einer Stimme, in der er sich selbst nicht wiedererkannte.

Karin nickte.  Dann nahm sie den Ehering von ihrem Finger, steckte ihn auf seine Hand und verschloss ihn darin.  „Es ist an der Zeit, diese Hände mit anderen zu paaren. Ich weiß, dass du alle Chancen hast, zu einem normalen Leben zurückzukehren. Vergeude es wenigstens nicht“, sagte sie, stand auf und ging.

Florian betrachtete lange den Ehering seiner Frau an seiner Hand und legte ihn schließlich auf den Tisch hin. Er rückte den Rollstuhl an Bett heran, stieß ihn aber sofort heftig zur Seite.  Um jeden Preis versuchte er, selbst aufzustehen und das Fenster auf eigenen Füßen zu erreichen. Er stützte sich mit den Händen auf dem Nachttisch ab, doch einen Moment später brach er auf dem Boden zusammen.  Noch spürte er nur einen stechenden Schmerz in seinem Rücken, als die Sonne erlosch.

Georg schaltete das Telefon aus und ging von der Küche in den Flur.

„Sarah! Bist du beschäftigt?“

„Wie immer.“

„Lass es und eile zu meiner Mutter, um sofort zu kommen und sich um die Küche zu kümmern. Na, worauf wartest du noch? Los, geh rauf!“

„Wo brennt’s denn?“, schnauzte das Mädchen. „Haben Sie ein Rezept vergessen und brauchen die Hilfe der Mama?“

Georg schüttelte nur den Kopf. Eines Tages wird er ihr den Mund mit kochendem Wasser verbrühen, aber dafür hat er jetzt keine Zeit.

„Ich muss ins Krankenhaus fahren.“

„Ist etwas passiert?“, fragte Sarah, und sofort verschwand der unangenehme Ausdruck aus ihrem Gesicht.

„Florian wollte aus eigener Kraft aufstehen und ist umgefallen. Ich werde vor Ort mehr darüber erfahren.“

„Wenn Sie nicht zu lange weg sind, Chef,  kann ich mich selbst um die Küche kümmern.“

„Nun, ich weiß es nicht. Du, eine Veganerin, fällst um, beim Anblick von Fleisch in der Pfanne.  ​Und bevor ich zurückkomme, ist meine Küche zu Asche geworden.“

„Sehr witzig. Soll ich etwas jemandem sagen?“

„Nichts! Kein einziges Wort zu meiner Mutter!“

„Klar.“

Kaum hatte Georg die Station betreten, fand er die Ärztin, mit der er telefoniert hatte.

„Was ist mit meinem Bruder – Muss er noch einmal operiert werden?“

„Nein. Nichts dergleichen! Wir haben eine Kontrolle-MRT gemacht und es ist alles in Ordnung.“

„Gott sei Dank!“, sagte Georg, der war sichtlich erleichtert.

„Er hat gerade starke Schmerzmittel bekommen und wird danach ein paar Stunden schlafen.“

„Wie ist es dazu eigentlich gekommen?“

„Die Frau Ihres Bruders war heute Morgen hier zu Besuch. Nachdem sie gegangen war, wollte er aufstehen und das Fenster öffnen. Er hat behauptet, dass er frische Luft gebraucht hat.“

„Idiot. Entschuldigen Sie mich!“

„Ihr Bruder ist einfach zu rasch vorangegangen. Und hier muss man sich mit Geduld wappnen.“

„Ich brauche vor allem Geduld, für ihn.“

Am Abend saß Karin auf einer Bank vor dem Haus und starrte in den Himmel, als Lisa auf sie zukam und den Platz neben ihr einnahm.

„Was machst du da – den Sonnenuntergang beobachten?“

„Mm. Der Himmel hat heute so herrliche Farben. Es ist kaum zu glauben“, erwiderte  Karin und sah Lisa an. „Aber wer hat gesagt, dass es bei einer Hochzeit immer sonnig sein muss, und dass es schüttet und donnert, wenn die Leute sich trennen?“

„Wie geht es dir?“

„Ich fühle mich nicht wohl dabei.“

„Trennungen sind uns ins Leben geschrieben. Die Erste ist die Schlimmste. Bei der Zweiten beginnt die Routine.“

„Ich hätte nie gedacht, dass es so sehr wehtun würde.“

„Wenn es keinen Schmerz gäbe, wüssten wir nicht, was Glück ist“, sagte  Lisa und lächelte Karin sanft an.

Marie kam an der Seite des Hauses heraus, aber als sie Karin und Lisa zusammen auf der Bank sitzen sah, wollte sie umkehren.  Die Schwestern sahen sie jedoch rechtzeitig und hielten sie auf.

„Komm zu uns, Marie!“, rief Karin ihr zu.

„Auf dieser Bank ist genug Platz für alle drei Huber-Mädels“,  sagte Lisa.

Marie setzte sich neben Karin. Lorenz und Mila näherten sich gerade dem Haus. Bei diesem Anblick lächelten Opa und Enkelin, sahen sich an und ließen die Schwestern allein.

Die Trennung von seiner Frau untergrub schnell Florians Kampfeswillen. Im Rehabilitationsunterricht zeigte er wenig Bereitschaft zur Mitarbeit. Bei der Wahl eines Rehabilitationszentrums konnte sich Florian nicht entscheiden, sodass seine Abreise dorthin vorübergehend verschoben wurde. Leider stellte sich bald heraus, dass es sich um griechische Kalender handelte.  Schließlich wurde er aus dem Krankenhaus entlassen und Georg nahm seinen Bruder mit nach Hause. Die Leitners waren sich einig, dass Florian in der jetzigen Situation nicht in seine leere Wohnung zurückkehren sollte. Mirjams ehemaliges Wohnzimmer, geräumig und sonnig mit Zugang zur Terrasse, erfüllte alle Anforderungen an ein Genesungszimmer.  Georg räumte in aller Eile die alten Geräte aus dem Zimmer und beauftragte ein Renovierungsteam. Der Raum wurde umgestaltet, an einer der Wände wurden Leitern angebracht und über dem Eingang zum Raum eine Zugstange installiert.  Georg stattete das neue Zimmer seines Bruders mit den notwendigen Rehabilitationsgeräten aus: Expander, Übungsbänder, Bälle, Gewichte und ein richtiges Krankenhausbett. Ein Lift wurde an der Treppe installiert und das Gasthaus entspricht nun endlich den Standards für behinderte Gäste.

Als Florian nach Hause kam, wartete alles auf ihn, bis auf eine Sache, die ihn wirklich interessierte: seine eigene Familie. Seit dem ersten Tag, an dem sein Bruder zu Hause war, hatte Georg versucht, ihn in die Angelegenheiten des Gasthauses einzubeziehen, um seine Gedanken von Karin und Mila abzulenken. Florian sollte sich am Leitnerhof nicht nur gebraucht, sondern unentbehrlich fühlen. Von da an betrachtete Georg jede noch so dumme Entscheidung, die das Gasthaus betraf, als eine Angelegenheit, die mit seinem Bruder zu besprechen war. Florian war nicht von undankbarer Natur, und so hatte er gelegentlich das Bedürfnis, seiner Umgebung zu zeigen, dass er sich für etwas interessierte. Die unterbrochene Therapie brachte schnell wieder Rückenschmerzen, aber Florian fand ein wirksames Schmerzmittel dagegen. 

Die Situation im Leitnerhof war wie vor Jahren, als Peter geboren wurde. Dann waren da ein Vater, ein neugeborenes Baby, eine kranke Mutter und ihre beiden Söhne. Nun gab es die Eltern und ihren kranken Sohn.  Ein Vater und ein neugeborenes Baby.

Ich habe wieder diesen komischen Traum
Unser Bett und unser Zuhause
Du verzweifelt kuschelst mit mir
Auf diese Weise beobachte ich meinen Tod
Ich sehe Dich weinen
Und ich bewege mich nicht
Ich höre Dich sagen
Verlasst mich nicht
Es wird niemals schöner sein
Du wirst Dich an nichts erinnern,
So wie Du Dich hier an mich erinnerst
Ich habe wieder diesen sonderbaren Traum
Unser Bett und unser Zuhause
Du fragst mich wieder, was ist los mit mir
Auf diese Weise beobachte ich meinen Tod
Ich sehe Dich weinen
Und ich bewege mich nicht
Ich höre Dich sagen
Verlasst mich nicht
Es wird niemals schöner sein
Du wirst Dich an nichts erinnern,
So wie Du Dich hier an mich erinnerst

Karin & Florian – czy to już jest koniec?

Karin przystanęła przed salą, gdzie leżał Florian i jakiś czas zza szyby w drzwiach obserwowała, co dzieje się wewnątrz. U Floriana był właśnie fizjoterapeuta, więc postanowiła najpierw udać się na spotkanie z jego lekarzem prowadzącym.

– Czy mój mąż wróci jeszcze do sprawności fizycznej, jaką miał przed wypadkiem?

– Tego pani zagwarantować w stu procentach nie mogę. Każdy uraz kręgosłupa obniża sprawność fizyczną, zmusza pacjenta do zmian pewnych nawyków codziennego życia i stałej już okresowej rehabilitacji. Przy złamaniu kompresyjnym kręgów, po operacji kręgosłup wymaga długiej rehabilitacji. My zrobiliśmy wszystko, co było można, reszta jest w rękach pani męża.

– Florian zawsze bardzo aktywny fizycznie, uprawiał wiele dyscyplin sportowych.  Nigdy nie palił ani nie nadużywał alkoholu.

– To dobrze, bo nikotyna i alkohol nie tylko utrudniają  proces rekonwalescencji, ale jeszcze sprzyjają powikłaniom pooperacyjnym. Wskazana jest oczywiście odpowiednia dieta. Brat pani męża, który zdaje się, jest profesjonalnym kucharzem, już się o to  zatroszczył i odbył  konsultację z dietetykiem. Myślę, że przy jego zacięciu  do sportu, w otoczeniu tak kochającej i troskliwej rodziny, pani mąż szybko zostawi wypadek za sobą.  –  powiedział  główny lekarz i uśmiechnął się przyjaźnie do kobiety. 

Kiedy weszła do sali męża, Florian  spał, najwyraźniej zmęczony dzisiejszą dawką ćwiczeń.  Usiadła  na krzesełku przy łóżku i wpatrywała się w jego spokojny oddech. Próbowała pozbierać myśli, skupić je na tym, z czym tu przyszła. Jednak widok jego śpiącej twarzy na powrót przywołał rozterkę w sercu.  W głowie  mieszały się jej obrazy z przeszłości tej dalszej i bliższej.

– Dlaczego to jest tak trudne? Nie potrafię wyobrazić  sobie, że mogłabym jeszcze z tobą być. I jeszcze mniej  życie bez ciebie.  Gdybyś już tylko zawsze spał! Nie ruszyłby się od ciebie na krok. – powiedziała szeptem.

Florian obrócił się gwałtownie na bok tak, że jego ręka spadła na dół, poza jego wąskie  szpitalne łóżko. Karin schyliła się, podniosła jego dłoń i położyła  ją z powrotem na łóżku. Przez chwilę przyglądała się jego liniom papilarnym. Powiodła palcem po jednej z nich. Dotyk żony obudził Floriana, ale nie poruszył się tylko przez półzamknięte oczy obserwował ją. Jeszcze niedawno porównywali sobie razem swoje linie papilarne. Był leniwy  wielkanocny poranek, leżeli razem w łóżku, żadnemu z nich nie chciało się wstać. Mila hałasowała w kuchni przyrządzając rodzinne śniadanie, a oni zabawiali się w chiromantów. „Twoja  linia życia jest przerwana”. – zauważyła wtedy. „Możliwe, ta część to moje stare życie. A ta oznacza te, które właśnie się zaczyna”.  Mila zastukała do drzwi: „Śniadanie gotowe! Nie jest moim zamiarem wam przeszkadzać, moi kochani rodzice, ale jest już prawie jedenasta! A ja nie przyjechałam do domu, żeby jeść sama”. Na te słowa córki oboje wybuchli śmiechem. „Chyba musimy start w nowe życie przełożyć o kilka dni. Przynajmniej do czasu, dopóki nasza mała terrorystka nie wróci do Monachium” – powiedziała rozbawiona Karin. „Wygląda na to, że wakacje rodziców studenta zaczynają się dokładnie wtedy, kiedy kończą się wakacje studenckie”.  Nagły przypływ wspomnień wytrącił Karin z równowagi tak, że postanowiła rozmowę z mężem przełożyć. W chwili jednak, kiedy  chciała cofnąć swoją dłoń i wstać z krzesła, Florian  chwycił ją mocno za dłoń.

– Zaczekaj Karin!

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy w milczeniu, zanim Karin wreszcie uciekła wzrokiem. Wolną ręką odsunęła z twarzy  kosmyk włosów i założyła za ucho.

–  Zmieniłaś fryzurę — zauważył — Pięknie wyglądasz. 

Karin  nie odpowiedziała na komplement, bo przecież nie dla niego była ta zmiana. Kiedy kobieta bierze się za  transformację swojego życia, to zawsze zaczyna ją od swojego wyglądu. Odkąd odrosły jej włosy przestała je prostować i pozostawiła  im naturalny lekki skręt.  Lisa uznała, że krótkie, ciemne włosy dodają jej powagi i lat, więc za jej  namową, rozjaśniła ich kolor i dodała  im kasztanowych refleksów. 

Florian puścił rękę żony i przycisnął guzik z boku łóżka, żeby podwyższyć sobie trochę oparcie z tyłu pleców. Kiedy próbował się podciągnąć, trochę się skrzywił z bólu.

– Mila była tu  ostatnio u mnie.  – ponownie spróbował przerwać to krępujące milczenie pomiędzy nimi.

– A co ma robić? Musi się jakoś pogodzić z faktem, że jej ociec nie jest doskonały. Inny się nigdy nie pojawi.

– Słyszałem od mojej matki, że Lorenz… Wyobrażam sobie, jaki był to dla ciebie ogromny wstrząs.

– Nie jedyny.  – odparła, a jej barwa głosu mimowolnie przybrała ostry ton.  – Tyle tylko, że ten w przeciwieństwie do innych, ma swoje pozytywne strony.

– Domyślam się, że ty i Lisa znowu jesteście sobie bliskie.

– Jak nigdy przedtem.  Lisa okazała się lepszą przyjaciółką dla mnie jak ja kiedyś dla niej. Tym bardziej to doceniam, teraz gdy muszę budować swoje życie od nowa, w pojedynkę.

– Nie musisz.  Jestem  i nadal czekam na jeden twój znak. – Florian ponownie wziął dłoń żony w swoją, tym razem jednak delikatnie.  – Ta dłoń pasuje tylko do tej.

– Już nie. – Karin spróbowała wysunąć swoją dłoń z dłoni męża. – Przykro mi, Florian, ale to, co było, już nie wróci.

– A więc chcesz te wszystkie wspólne lata tak po prostu przekreślić.

– Niczego nie chcę przekreślać. Mamy dużo dobrych wspomnień. Zawsze będzie nas łączyć Mila. Chcę jedynie zaoszczędzić nam tych najgorszych. To dobry moment, żeby…

Florian nie dał jej dokończyć — Skąd pewność, że nic dobrego nas już razem nie czeka? Może właśnie to, co przed nami,  będzie tym, co najlepsze.

– Już ci nie wierzę. Co masz mi do powiedzenia o tej Magdalene?

– Nie wiem, co mógłbym jeszcze dodać. Była ordynarna, w ogóle nie poczuwała się do wstydu ani winy, za to, co zrobiła Mili. Ta, chciałem, żeby na własnej skórze poczuła, jak to jest być w potrzasku, bez szansy na ucieczkę.  Chciałem widzieć jej strach, czuć go…

– I to było niezwykle podniecające jak nic innego wcześniej, co Florian? – Karin wbiła wzrok w męża, on spuścił swój. Po chwili podniósł oczy na nią, spojrzał jej w twarz i powiedział:  

– Jestem tylko człowiekiem niczym więcej ani mniej. Tak, wstydzę się tego. Żałuję, że w ogóle poszedłem do niej. Wolałbym nigdy nie dowiedzieć się tego o sobie, co się wtedy dowiedziałem.  

– Ja zaś jestem tylko kobietą i nie mam ochoty odkrywać mrocznych stron twojej duszy.  Oboje wiemy, że to nie był pierwszy raz, jak się zapomniałeś. Nie, Florian, ja będę  tego znowu przeżywać.

– A więc to koniec. – powiedział głosem, w którym nie rozpoznał samego siebie.

Karin przytaknęła. Zdjęła obrączkę ślubną ze swojego palca, położyła mu na jego dłoni i zamknęła ją w niej. 

– Już czas, aby te dłonie spróbowały dopasować się do innych. Wiem, że masz wszelkie szanse, żeby wrócić do normalnego życia. Nie zmarnuj przynajmniej tego.  – powiedziała, po czym wstała i wyszła.

Florian przez dłużą chwile przyglądał się obrączce żony na dłoni, wreszcie odłożył ją na stolik. Przysunął wózek do łóżka, ale  zaraz gwałtownie odsunął go na bok. Próbował za wszelką cenę sam wstać i na własnych nogach dotrzeć do okna. Podparł się rękoma stolika nocnego przy łóżku, ale już w chwilę późnej zwalił się na podłogę. Zdążył jeszcze poczuć  ostry ból w plecach, jak zgasło mu  słońce.

Georg wyłączył telefon i przeszedł z kuchni do holu.

– Sara! – zawołał na recepcjonistkę. – Jesteś zajęta?

– Jak zawsze.

– To zostaw to i pędź do mojej matki, żeby przyszła natychmiast się zająć kuchnią. No, na co czekasz? Ruszaj na górę!

– Pali się, czy co? – fuknęła dziewczyna. – Zapomniał szef recepty i potrzebuje mamusi podpowiedzi?

Georg pokręcił tylko głową. Kiedyś wyparzy jej buzie wrzątkiem, teraz jednak nie miał na to czasu.

– Muszę jechać do szpitala.

– Coś się stało?  – spytała Sara, a z jej twarzy natychmiast zniknął nieprzyjemny wyraz.

– Florian chciał sam wstać i upadł. Więcej dowiem się na miejscu.

– Jak nie będzie  szefa zbyt długo, to mogę sama zająć się kuchnią.

– No, nie wiem. Ty, weganka, jeszcze zemdlejesz, jak zobaczysz mięso na patelni. Zanim wrócę, to moja kuchnia zamieni się w popioły.

–  Bardzo śmieszne. Mam coś komuś przekazać?

– Nic. Ani słowa mojej matce!

– Jasne!

Ledwo Georg wpadł na oddział, jak odnalazł lekarkę, z którą rozmawiał przez telefon.

– Co z moim bratem? Musi być ponownie operowany?

– Nie. Nic z tych rzeczy! Zrobiliśmy mu kontrolny rezonans i wygląda, że wszystko jest w porządku.

–  Bogi dzięki! – odparł Georg i wyraźnie odetchnął z ulgą.

– Podaliśmy mu silne leki przeciwbólowe i będzie spał po nich przez kilka godzin.

– Właściwe, jak to się stało?

– Rano była tu żona pana brata. Po jej wyjściu chciał wstać i otworzyć okno. Twierdzi, że potrzebował powietrza.

– Idiota. Przepraszam!

– Pański brat po prostu za szybko wyrywa się do przodu. A tu potrzebna jest cierpliwość.

– Cierpliwość to jest potrzebna, ale mnie do niego.

Wieczorem Karin siedziała na ławce przed domem i wpatrywała się w niebo, jak podeszła do niej Lisa i usiadła obok.

– Co robisz? Podziewasz zachód słońca?

– Ta. Niebo ma dzisiaj takie cudowne kolory. Aż trudno uwierzyć. – odparła Karin i skierowała swój wzrok na Lisę. –   Jednak, kto powiedział, że  słońce zawsze musi być na ślubie, a lać i grzmieć, kiedy się ludzie rozstają?

– Jak ty się czujesz?

– Nie jest mi z tym dobrze.

– Rozstania są wpisane w nasze życie. Pierwsze jest najgorsze. Od drugiego zaczyna się rutyna.

– Nie przypuszczałam, że to będzie aż tak boleć.

– Gdyby nie było bólu, nie wiedzielibyśmy, co to szczęście. – odparła Lisa i uśmiechnęła się łagodnie do Karin.

Z domu wyszła Marie, kiedy jednak zobaczyła Karin i Lisę razem siedzące na ławce,  to próbowała zawrócić.  Siostry ją jednak w porę dostrzegły i zatrzymały.

– Chodź tu do nas, Marie! – zawołała do niej Karin. 

– Na tej ławce jest wystarczająco miejsca dla wszystkich trzech sióstr Huber. – powiedziała Lisa. 

Marie usiadła obok Karin. Ta objęła najpierw jednym ramieniem jedną siostrę, a potem drugim — drugą. Lorenz i Mila właśnie zbliżali się do domu. Na ten widok dziadek z wnuczką uśmiechnęli się, spojrzeli na siebie i zostawili siostry same.

Rozstanie z żoną szybko podkopało wolę walki u Floriana. Na zajęciach rehabilitacyjnych wykazywał małą chęć współpracy. Kiedy przyszło wybrać ośrodek rehabilitacyjny, to Florian nie potrafił się na żaden zdecydować, przez co odłożono tymczasowo jego wyjazd tam. Szybko niestety okazało się, że na greckie kalendy. Ostatecznie wypisano go ze szpitala i Georg zabrał brata do domu. Leitnerowie byli zgodni, że Florian w obecnej sytuacji nie powinien wrócić do swojego pustego mieszkania. Miał zamieszkać wraz z Georgiem. Dawny pokój dzienny Mirjam, przestronny i słoneczny z wyjściem na taras spełniał wszystkie wymogi pokoju dla rekonwalescenta.  Georg pośpiesznie opróżnił pokój z dawnych sprzętów, wynajął ekipę remontową, żeby odświeżyć pokój, zainstalował drabinki na jednej ścianie i drąg do podciągania się nad wejściem do pokoju. Postarał się też o niezbędny sprzęt rehabilitacyjny: ekspandery, gumy do ćwiczeń, ściski, piłki, obciążniki oraz odpowiednie szpitalne łóżko. Przy schodach zainstalowano windę, także przy okazji zajazd zaczął wreszcie spełniać standardy dla gości niepełnosprawnych.

Kiedy Florian wrócił do domu, wszystko nań czekało, poza jednym, za to tym, co go naprawdę interesowało — jego własną rodziną. Georg od pierwszego dnia pobytu brata w domu starał się go wciągnąć w sprawy zajazdu, żeby w ten sposób odciągnąć jego myśli od Karin i Mili. Florian miał się czuć nie tylko potrzebny, co zgoła niezbędny w Leitnerhof. Od tej pory każdą, nawet najgłupszą decyzję odnośnie do zajazdu, Georg uważał za wymagającą przekonsultowania z bratem. Florian nie miał niewdzięcznej natury, więc od czasu do czasu poczuwał się do okazania otoczeniu, że coś go to wszystko interesuje. Przerwana terapia szybko przywołała bóle kręgosłupa, jednak Florian znalazł sobie na nie skuteczny środek przeciwbólowy. 

Sytuacja w Leitnerhof jak sprzed lat, gdy urodził się Peter. Wtedy był: ojciec, noworodek, chora matka i dwoje jej synów. Tym razem był chory syn, dwoje jego rodziców plus ojciec i noworodek.