Wind of change – babyboom!

 

Frischer Wind

Im Leitnerhof und auf Hubers Alp war die Saison bereits in vollem Gange. Während die Küche immer weniger zur Last wurde, konzentrierte sich Georg auf die Leitung des Gasthauses.  Florian hingegen verfiel immer mehr in ein Tief – ihm fehlte ein Ziel, um das er kämpfen konnte.   Sebastian und Sofia haben viel Zeit miteinander verbracht. Der alte Groll zwischen den beiden verblasste langsam und wich dem, was sie nun verband – die Freude an der gemeinsamen Betreuung ihres Enkels und die Sorge um ihre Söhne. Der Weg zur vollständigen Versöhnung zwischen den Leitner-Senioren mag noch lang dauern, aber er war bereits auf einem richtigen Kurs.

Lorenz versuchte, Mila über ihre Zukunftspläne zu umwerben. Er wollte ihr finanziell helfen, damit sie wieder studieren konnte. Dafür brauchte er einen freundlichen Rat. Schließlich kannte Sebastian ihre Enkelin besser. Mit diesem Gedanken im Hinterkopf ging er am Dienstagabend in den Schachklub. Die Freunde hatten endlich eine sichere Plattform für Gespräche gefunden – ihre gemeinsamen Enkelkinder.  Sebastian zeigte Interesse daran, seiner Enkelin bei der Rückkehr an die Hochschule zu helfen und schlug vor, in dieser Angelegenheit zusammenzuarbeiten. Lorenz fragte schließlich nach seinem Enkel. Sebastian wartete nur auf das grüne Licht von Lorenz, um das Interesse am Spiel zu verlieren, und lenkte seine ganze Aufmerksamkeit auf die Unterhaltung über seinen Enkel.  Lorenz bemerkte eine Veränderung an seinem alten Freund: als ob weniger von Sebastians üblicher Düsternis und Ernsthaftigkeit in seinem Gesicht zu sehen war. Außerdem zeigte Sebastian sogar weniger Konzentration auf das Spiel. Huber hörte interessiert zu, verlor aber gleichzeitig nicht aus den Augen, was auf dem Schachbrett geschah. Das Spiel endete mit einer Niederlage für Sebastian.

Marie verbrachte die meiste ihrer Freizeit mit langen Spaziergängen allein. Die Alm, die ihr immer Kraft gegeben hatte, erdrückte sie nun.  Sie konnte weder Sinn noch Freude an der Hausarbeit finden. Die Tage vergingen wie im Flug, kein Tag war anders als der vorherige.  Ihr inneres Leiden wurde immer mehr nach außen sichtbar – Marie wurde hart, bissig und ironisch im Umgang mit den Menschen, die ihr am nächsten standen. Die Aura der Kälte, die sie um sich herum schuf, führte dazu, dass sich ihr Vater und ihre Schwestern zunehmend von ihr distanzierten.    Ihre Depression vertieft sich, leider sieht niemand in ihrem Umfeld etwas anderes als ihre Realitätsferne, ihre Exzentrik und ihre allgemein unangenehmes Gemüt.

Dank ihrer Kontakte fand Lisa schließlich einen Anwalt für Margarete. Die bekannte Münchner Anwältin Ruth Ackermann schien sogar daran interessiert, den Fall Margarete Lienert zu übernehmen. Sie brauchte jedoch Zeit, um sich mit der Akte, die fast ein Vierteljahrhundert zurückliegt, genauer vertraut zu machen. Lisa beschloss, Karin und ihren Vater vorerst nicht in die Einzelheiten einzuweihen. Das nächste Treffen wurde bereits im Allgäu vereinbart. Die Anwältin erklärte sich bereit, den Fall zu übernehmen, wobei sie Lisa rätselhaft mitteilte, dass Margarete Lienert niemals hinter Gitter gebracht werden dürfe. Sie verlangte jedoch 10.000 Euro im Voraus, womit der Fall natürlich abgeschlossen war. Verärgert warf Lisa Anwältin Ackermann unverblümt vor, dass ein ehrlicher Anwalt keinen einzigen Cent für die Vertretung Margarete nehmen würde. Enttäuscht darüber, dass der Fall von Karins Mutter nicht gelöst werden konnte, beschloss sie, ihrem Wunschkind-Projekt wenigstens einen kleinen Schub zu geben, und vereinbarte einen Termin bei ihrem Gynäkologen für eine kleine Kontrolluntersuchung.

Karin wurde in ihrer Hinterhofkäserei schwach. Ihre Tochter wurde Zeuge ihres Zusammenbruchs. Die verängstigte Mila teilte ihrem Großvater bei der ersten Gelegenheit ihre Sorge um die Gesundheit ihrer Mutter mit. Huber, der ebenso besorgt war wie seine Enkelin, schlug seiner Tochter vor, einen Arzt aufzusuchen. Karin lehnte nicht ab, sondern vereinbarte einen Termin und bat Lorenz um das Auto. Sie hatte sich schon lange nicht mehr wohlgefühlt. Zuerst gab sie dem Stress, den sie in letzter Zeit hatte, die Schuld, aber sie konnte sich nichts mehr vormachen. Sie wollte auch keine Schwangerschaftstests machen – das ist gut für Mädchen im Teenageralter. Die Frau musste endlich Klarheit haben. Am nächsten Tag ging sie gleich morgens zu einer Blutuntersuchung. Am Nachmittag hatte sie einen Termin bei ihrer Gynäkologin vereinbart.

Babyboom in der Hubers Alp

Lisa ließ ihren Blick vom Ultraschallbildschirm zu ihrem Unterleib schweifen, wo die Ärztin mit dem Applikator herumfuchtelte, und dann zurück zum Monitor. Sie spürte jeden Schlag ihres Herzens, das immer schneller schlug, während ihre Gedanken tobten. Die Ärztin gab die Parameter der Schwangerschaft laut vor, damit die Krankenschwester alles aufschreiben konnte.

Karin betrat das Wartezimmer, wandte sich an die Sprechstundenhilfe und holte ihr Bluttestergebnis ab. Sie war fast in letzter Minute gekommen, um sich zu ersparen, im Wartezimmer zu sitzen und nervös darüber nachzudenken, was sie von ihrer Ärztin hören würde. Im Wartezimmer befanden sich außer ihr noch zwei weitere Frauen: eine ältere, etwa sechzig Jahre alt, die andere halb so alt wie sie, hochschwanger, mit Kopftuch – wahrscheinlich eine Muslimin.

Lisa saß der Ärztin gegenüber, die gerade ihre Patientenakte am Computer ausfüllte.

„Dies ist bereits die neunte Schwangerschaftswoche, Sie müssen doch irgendeinen Verdacht gehabt haben.“

„Ich habe sie alle ausgeschlossen. Außerdem lese ich schon seit einiger Zeit viel über Schwangerschaft, sodass ich dachte, ich hätte bereits das Medizinstudierendensyndrom.“

„Sie nehmen seit über 10 Jahren keine Pille mehr.“

„Sie haben mir nicht gutgetan. Ich gehöre nicht zu den Frauen, die bereit sind, ihre Gesundheit und Schönheit für die Bequemlichkeit eines Mannes aufs Spiel zu setzen.“

„Die meisten Frauen nehmen die Pille aus eigenem Komfort und Sicherheitsbedürfnis.“

„Es gibt auch noch alternative Methoden.“

„In der Regel weniger sicher.“

„Je länger ich lebe, desto mehr bin ich davon überzeugt, dass das Einzige, was in dieser Welt sicher ist, dass nichts sicher ist. Wer weiß, vielleicht ist es ja die Schönheit des Lebens, dass es uns manchmal auf wunderbare Weise überraschen kann.“

„Ich verstehe, dass Sie mit Ihrer Schwangerschaft zufrieden sind.“

„Sehr sogar.“

„In diesem Fall sehe ich Sie nächsten Monat wieder, wenn es nichts Beunruhigendes gibt. Und nochmals herzlichen Glückwunsch.“

Karin hatte noch nicht einmal Zeit gehabt, sich auf den Stuhl zu setzen und ihre Laborergebnisse anzuschauen, als sich die Tür der Arztzimmer öffnete und Lisa zu ihrer Überraschung herauskam. Lisa bemerkte sie sofort und war genauso erstaunt wie Karin im ersten Moment. Doch kaum war die Überraschung auf Lisas Gesicht verflogen, lächelte sie ihre Schwester breit an und winkte mit den Zetteln, die sie in der Hand hielt.

„Was für eine Überraschung!“, rief Lisa mit aufgeregter Stimme und zeigte ihrer Schwester die Abdrücke vom Ultraschall, „Guck dir das an! Unglaublich!“

Karin stöhnte. „Äh … du bist schwanger.“ Die Frau lächelte ein wenig gezwungen.

„Wie kann man an keine Wunder glauben?“

„Gratuliere!“, erwiderte Karin und dachte gleichzeitig nach: „Es wäre ein Wunder, wenn ich hier nicht mit dem gleichen ‚Bilderpaket‘ herauskäme.“

„Was machst du hier? Ein periodischer Besuch oder Schwierigkeiten?“

Karin hatte keine Zeit, zu antworten, als die Sprechstundenhilfe das Wort ergriff:

„Frau Leitner, die Frau Doktor bittet Sie hereinzukommen.“

„Ich muss …“ Karin zeigte mit dem Kopf auf die Tür des Arztzimmers.

„Klar. Ich warte hier auf dich.“

„Wenn du nichts Besseres zu tun hast“, erwiderte Karin und ging dann in das Arztzimmer.

Lisa setzte sich auf einen der Stühle im Wartezimmer und breitete die Ultraschallbilder auf ihrem Schoß aus. Nach einem Moment warf sie einen verstohlenen Blick auf die beiden Frauen, die ihr gegenübersaßen. Die ältere sah sich im Raum um, die jüngere Frau im Hidschāb tippte etwas auf ihrem Handy. Lisa nahm einen der Abdrücke in die Hand und presste ihn an ihre Lippen: „Meine!“, dachte sie, als die ältere Frau das Wort ergriff:

„Dies ist Ihr erstes Kind.“

„Ja“, erwiderte Lisa mit erfreuter Stimme. Die Frau lächelte sie verständnisvoll an.

„Mit dem vierten Kind lässt die Begeisterung nach“, sagte die jüngere Frau und streichelte ihren dicken Bauch.

Lisa öffnete nur ihren Mund und sagte nichts. „Ich werde keine vier Kinder haben, dies wird das einzige sein!“ dachte sie, als die ältere Frau wieder sprach.

„Meine Tochter hat sich bei ihrer ersten Schwangerschaft für jeden Monat einen Adventskalender gekauft.“

„Keine schlechte Idee“, gab Lisa mit einem Lachen zu. „Jeden Tag eine Praline und am Ende … ein Baby.“ Bei Lisas Schlussfolgerung lachten die Frauen gemeinsam.

Karin trat hinter dem Bildschirm hervor, rückte ihre Garderobe noch einmal zurecht und warf sich ihre Handtasche über die Schulter.

„Ihre Blutwerte lassen viel zu wünschen übrig. Zumindest muss etwas gegen Ihre Anämie unternommen werden.“

„Ich hatte in letzter Zeit eine Menge Stress.“

„Ich habe von dem Unfall von Herrn Leitner gehört. Mein Mann und ich sind seit Jahren Stammgäste im Gasthof Leitnerhof. Trotzdem: Das Wichtigste sind jetzt Sie und Ihr Kind. Wenn Sie die Schwangerschaft nicht verlieren wollen, müssen Sie Ihren Stress reduzieren und besser auf sich aufpassen.“

Als Karin das Zimmer verließ, stand Lisa sofort auf und ging zu ihr hinüber.  Man konnte an Karins Gesichtsausdruck erkennen, dass sie betrübt war.

„Was ist los, Karin?“

„Das Gleiche.“ Karin zeigte Lisa den Ausdruck des Ultraschalls. Diese sah ihre Schwester aufmerksam an. Kaum hatten sie den Warteraum der Praxis verlassen und befanden sich auf der Treppe, als Lisa zu Wort kam.

„Du willst dieses Kind nicht.“

„Ah, Lisa! – Bis vor ein paar Monaten habe ich mir dieses Kind sehr gewünscht. Nur weil ich seinen Vater plötzlich nicht mehr mag, ist das kein Grund, meine Meinung zu ändern. Außerdem gehöre ich nicht zu den Frauen, die, bevor sie auch nur einen Fuß auf den Boden gesetzt haben, aus dem gynäkologischen Stuhl steigen und sich bereits auf einen Abtreibungstermin festlegten“, sagte Karin in einem deutlich beleidigten Ton. 

„Wenn das Kind dein Leben ruiniert …“

„Lisa, es ist nicht das Kind, was das Leben der Mutter zerstört, sondern der Vater des Kindes. Also überleg es dir lieber zweimal, bevor du den nächsten Schritt machst.“

Lisa verzog das Gesicht.  Der Vater ihres Kindes war niemand, an den sie im Moment Gedanken verschwenden wollte. Sie hatte gerade ihren Stern vom Himmel geholt und war überglücklich, dass ihr nach Singen und Tanzen zumute war. Morgen wird sie sich Sorgen machen und sich fragen, wie es weitergehen soll.

Als sie sich auf dem Parkplatz befanden, schlug Lisa vor.

„Ich habe noch gute zwei Stunden Zeit bis zur Gerichtsverhandlung. Warum setzen wir uns nicht irgendwo hin, trinken etwas und reden. Was sagst du dazu?“

„Es tut mir leid, Lisa, aber ich muss zurück in die Alp. Es wartet noch eine Menge Arbeit auf mich. Ich kann nicht alles auf Mila abwälzen.“

 „Da ist doch Marie. Sie kann Mila helfen.“

 „Ah Marie …“  Karin seufzte.  „Das ist keine gute Idee.“

„Na gut, dann sehen wir uns heute Abend.“ Lisa hielt ihre Schwester nicht länger auf. Tatsächlich hatte sie im Moment keine Lust, Karin zu Gesellschaft zu haben. Die Stimmung von Karin war zu deprimierend, und sie wollte nicht, dass ihr jemand die Laune verdarb. Sie war im Begriff zu gehen, als sie plötzlich fragte:

„Weißt du zufällig, wo man Adventskalender kaufen kann?“

Karin schaute ihre Schwester mit verblüfften Augen an, „Adventskalender! – Im Juli?“ 

 „Na, vielleicht gibt es ja noch welche bei Amazon …“

„Alt und ranzig. Weißt du was, Lisa, wenn du etwas Süßes brauchst, kauf dir einfach eine Tafel Schokolade oder ein Stück Torte“, sagte Karin sichtlich irritiert. Sie öffnete die Autotür und stieg ein.

„Das ist nicht das Gleiche“, murmelte Lisa und machte sich allein auf den Weg zu den Geschäften, in der ersten Reihe auf der Suche nach einem Babyladen. Sie ging langsam, mit tanzendem Schritt und lächelte den Passanten zu.

Karin steckte den Schlüssel ins Zündschloss, fuhr aber nicht sofort vom Parkplatz los. Sie stützte beide Ellbogen auf das Steuerrad, neigte den Kopf und stützte ihn auf ihre Hände, dann schluchzte sie bitterlich.

Wind of change – baby boom

W Leitnerhof i Hubers Alp sezon był już w pełni. Georg koncentrował się na zarządzaniu zajazdem, w miarę jak coraz mniej obciążony był pracą w kuchni. Florian za to pogrążał się w coraz większym marazmie  – brak mu było punktu zaczepienia do walki.   Sebastian i Sofia dużo czasu spędzali razem. Z wolna ucichały  dawne żale i pretensje pomiędzy małżonkami, które ustępowały miejsca temu, co ich obecnie spinało razem – radości płynącej ze wspólnego zajmowania się wnuczkiem, troski o synów. Droga do całkowitego pojednania między seniorami Leitnerami może jeszcze była daleka, jednak weszła już na właściwy trakt.

Lorenz próbował wysondować Milę w sprawie jej planów na przyszłość. Chciał jej pomóc finansowo w powrocie na studia. Potrzebował jednak przyjacielskiej rady. Sebastian znał przecież lepiej ich wnuczkę. Z tą myślą udał się we wtorkowy wieczór do klubu szachowego. Przyjaciele wreszcie znaleźli  bezpieczną płaszczyznę do rozmów – ich wspólne wnuki.  Sebastian wykazał zainteresowanie pomocą wnuczce w powrocie na studia i zaproponował  wspólne działanie w tej sprawie. Lorenz w końcu zapytał   o wnuka. Sebastian tylko czekał na zielone światło ze strony Lorenza, żeby stracić zainteresowanie rozgrywką i całą swoją uwagę przerzucił na rozprawianie o wnuczku.  Lorenz zauważył  u przyjaciela zmiany: jakby mniej przygaszenia i dawnej powagi na twarzy, a nawet gorszą koncentrację na grze. Huber słuchał z zainteresowaniem, jednocześnie jednak nie tracił oczu z tego, co się działo na szachownicy. Rozgrywka zakończyła się przegraną Sebastiana.

Marie większość wolnego czasu spędzała na długich samotnych spacerach. Alp, które zawsze dawało jej siłę – obecnie ją przygniatało.  Nie potrafiła na nowo odnaleźć sensu i radości w domowych pracach. Dni mijały jeden po drogim i żaden kolejny dzień nie różnił się od poprzedniego.  Jej cierpienie wewnętrzne coraz bardziej  uwidoczniało się na zewnątrz — Marie w kontaktach z najbliższymi stała się cierpka, uszczypliwa i ironiczna.  Aura chłodu, którą wytwarzała wokół siebie, sprawiała, że rósł dystans do niej ze strony ojca i sióstr.  Jej depresja się pogłębiała. Niestety nikt w jej otoczeniu nie dostrzegał nic poza jej oderwaniem od rzeczywistości, ekscentrycznością i ogólnie przykrym usposobieniem.

Lisa dzięki swoim kontaktom znalazła wreszcie namiar na adwokata dla Margarete. Znana prawnik z Monachium Ruth Ackermann wydawała się zainteresowana poprowadzeniem sprawy Margarete Lienert. Potrzebowała jednak czasu do zapoznania się bliżej z aktami sprawy sprzed blisko ćwierćwiecza. Lisa postanowiła, że na razie nie będzie wtajemniczać Karin i ojca w szczegóły. Na kolejne spotkanie umówiły się już w Allgäu. Adwokat oznajmia Lisie, że zgadza się na wzięcie sprawy, enigmatycznie dając Lisie  do zrozumienia, że Margarete Lienert nigdy nie powinna trafić za kraty. Zażądała jednak z góry 10 tys. Euro, co oczywiście zamykało sprawę. Zdenerwowana Lisa bez ogródek zarzuciła  Ackermann, że uczciwy prawnik nie wziąłby za poprowadzenie tej sprawy nawet centa. Rozczarowana niemożnością rozwiązania sprawy matki Karin, postanowiła przynajmniej trochę pchnąć do przodu swój projekt Wunschkind, w związku z czym umówiła się  ze swoją lekarz ginekolog na mały przegląd.

Karin zrobiło się słabo w ich przydomowej fabryce serów. Świadkiem jej zasłabnięcia była jej córka. Przestraszona Mila przy pierwszej sposobności podzieliła się swoją troską o zdrowie matki z dziadkiem. Równie przejęty, co wnuczka Huber zasugerował córce wizytę u lekarza. Karin nie oponowała, tylko umówiła termin wizyty i poprosiła Lorenza o samochód. Od dawna nie czuła się najlepiej. Początkowo zrzucała to na karb stresu, jaki ostatnio przechodziła, jednak dłużej już nie mogła się oszukiwać. Nie miała też zamiaru robić sobie żadnych testów – to dobre dla nastolatek. Ona musiała mieć pewność. Następnego dnia z samego rana wybrała się na badanie krwi. Po południu miała zarezerwowaną wizytę u swojej ginekolog.

Lisa przenosiła wzrok z ekranu monitora USG na swój brzuch, po którym lekarka wodziła aplikatorem, po czym z powrotem na monitor. Czuła każde uderzenie swojego serca, które przyspieszało swój stukot, w miarę jak szalały jej myśli. Lekarka określała na głos parametry ciąży, aby pielęgniarka mogła wszystko zanotować.

Karin weszła do poczekalni, podeszła do recepcjonistki i odebrała swój wynik badań krwi. Przyjechała prawie w ostatniej chwili, żeby zaoszczędzić sobie siedzenia w poczekalni i  nerwowego rozmyślania, o tym, co usłyszy od swojej lekarki. Oprócz niej w poczekalni znajdowały się jeszcze w dwie kobiety: starsza — około sześćdziesięciu lat, druga o połowę młodsza od pierwszej, w  mocno zaawansowanej ciąży, w chuście na głowie – najpewniej muzułmanka.

Lisa usiadała naprzeciwko lekarki, która uzupełniała jej kartę pacjenta w komputerze.

–  To już dziewiąty tydzień, musiała pani mieć jakieś podejrzenia.

– Wykluczyłam je wszystkie. Od jakiegoś czasu dużo czytam o ciąży, więc sądziłam, że mam  już syndrom studenta medycyny.

– Od ponad 10 lat nie bierze pani pigułek.

– Nie służyły mi. Poza tym nie należę do kobiet, które dla wygody faceta są skłonne poświęcać swoje zdrowie i urodę.

– Większość  kobiet stosuje pigułki dla swojej wygody i swojego poczucia bezpieczeństwa.

–  Są inne alternatywne metody.

–  Zwykle mniej pewne.

–  Im dłużej żyję, tym bardziej się przekonuję, że jedyne, co jest pewne na tym świecie, to że nic nie jest pewne. Kto wie, może w tym tkwi cały urok życia, że czasem może nas cudownie zaskoczyć?

– Rozumiem, że ciąża panią cieszy.

–  Nawet bardzo.

– W takim razie jeszcze raz gratuluję. I o ile nic niepokojącego nie będzie się działo, to widzimy się za miesiąc.

Karin nie zdążyła nawet przysiąść na krześle i spojrzeć na swoje wyniki badań,  jak drzwi gabinetu lekarskiego się otworzyły i ku jej zdumieniu wyszła z nich Lisa. Ta od razu  ją spostrzegła i w pierwszej chwili była równie zdumiona, co ona tym spotkaniem. Ledwie jednak  minęło zaskoczenie na twarzy Lisy, jak uśmiechnęła się szeroko do siostry i pomachała jej  trzymanymi w ręku kartkami.

– A to ci niespodzianka! – zawołała z ekscytacją w głosie i pokazała jej odbitki z USG. – Spójrz tylko! Nie do wiary!

– Ee … – chrząknęła  Karin — Jesteś w ciąży.  Kobieta uśmiechnęła się wymuszenie.

– Jak tu nie wierzyć w cuda?

– Gratuluje! – odparła Karin, myśląc jednocześnie: „Cud to będzie, jak ja stąd wyjdę bez podobnego pakietu zdjęć”.

– A ty co tu robisz? Okresowa wizyta, czy może jakieś problemy?

Zanim Karin zdążyła odpowiedzieć, odezwała się recepcjonistka:

– Pani Leitner, pani doktor zaprasza panią do siebie!

– Muszę… – Karin ruchem głowy wymownie wskazała na drzwi od pokoju lekarskiego.

– Jasne! Poczekam tu na ciebie.

– Jak nie masz nic lepszego do roboty. – odparła Karin, po czym weszła do gabinetu lekarskiego.

Lisa usiadła na jednym z krzesełek w poczekalni i rozłożyła sobie odbitki USG na kolanach. Po chwili spojrzała ukradkiem na dwie kobiety siedzące naprzeciwko niej. Starsza rozglądała się po pomieszczeniu, młodsza kobieta, ubrana w hidżab, zajęta była pisaniem czegoś w telefonie. Lisa wzięła jedną z odbitek do ręki i przycisnęła ją do swoich ust. „Moje!” –   pomyślała, gdy  odezwała się starsza kobieta:

–  To pani pierwsze dziecko.

– Tak. – odparła Lisa rozanielonym głosem. Kobieta uśmiechnęła się do niej wyrozumiale.

– Przy czwartym entuzjazm już opada. – odezwała się młodsza kobieta i pogładziła się po swoim okazałym brzuchu.

Lisa otworzyła tylko usta i nic nie odpowiedziała. „Nie zamierzam mieć czworo dzieci. To będzie jedyne!” – pomyślała, gdy starsza kobieta ponownie się odezwała.

– Moja córka przy pierwszej ciąży, zakupiła sobie po jednym kalendarzu adwentowym na każdy miesiąc ciąży.

– Niezły pomysł — przyznała ze śmiechem Lisa. – Codziennie czekoladka. A na koniec… Dzieciątko!  – Na te słowa Lisy, wszystkie kobiety roześmiały się w raz.

Karin wyszła zza parawanu, poprawiła jeszcze swoją garderobę i przewiesiła sobie przez ramię torebkę.

– Pani wyniki  krwi pozostawiają wiele do życzenia. Trzeba przynajmniej coś zrobić z tą anemią.

– Maiłam ostatnio bardzo  wiele stresu.

 – Tak, wiem. Słyszałam o wypadku pana Leitnera. Mój mąż i ja  jesteśmy od lat stałymi gośćmi zajazdu Leitnerhof. Niemniej jednak teraz najważniejsza jest pani i jej dziecko. Musi pani jakoś zredukować swój stres i bardziej zadbać o siebie, jeśli  nie chce pani stracić tej ciąży.

Kiedy Karin wyszła z gabinetu, Lisa natychmiast wstała i podeszła do niej. Po wyrazie twarzy Karin widać było, że jest przybita.

– Co jest grane, Karin?

– Nic. To samo. – Karin pokazała Lisie odbitkę z USG. Ta spojrzała na siostrę  uważnie. Ledwo opuściły poczekalnię praktyki i znalazły się na schodach, jak Lisa się odezwała.

– Ty nie chcesz tego dziecka.

– Ach, Lisa! Jeszcze parę miesięcy temu bardzo je chciałam mieć. Fakt, że nagle przestał mi się podobać jego ociec, nie jest żadnym powodem do zmiany zdania. Poza tym nie jestem jedną z tych kobiet, co zanim jeszcze postawi dwie nogi na ziemi, schodząc z fotela ginekologicznego, a już termin aborcji ustala. –  powiedziała wyraźnie urażonym tonem Karin. 

– Jeśli to dziecko miałoby zniszczyć ci życie…

– To nie dziecko niszczy matce życie, tylko ojciec tego dziecka. Zapamiętaj to sobie! Zastanów się dwa razy, zanim zrobisz następny krok.

 Lisa wykrzywiła twarz. Liam, nie było kimś, kim  miała ochotę teraz  zaprzątać sobie głowę. Właśnie dostała swoją gwiazdkę z nieba, była przeszczęśliwa, miała ochotę  śpiewać, tańczyć. Jutro będzie się martwić,  zastanawiać, co z nim zrobić.

Kiedy znalazły się na parkingu, Lisa zaproponowała.

– Mam jeszcze ponad dwie godziny wolnego czasu do rozprawy sądowej. Może pójdziemy gdzieś usiąść, napijemy się czegoś i pogadamy. Co ty na to?

– Przykro mi, Lisa, ale muszę wracać do Alp. Czeka na mniej jeszcze ogrom pracy  i nie mogę tego wszystkiego, zrzuć na Milę.

– Jest jeszcze Marie. Pomoże Mili.

– Ach Marie… – Karin westchnęła.  – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

–  W takim razie zobaczymy się wieczorem. –  Lisa nie nalegała więcej. W gruncie rzeczy nie miała ochoty na towarzystwo Karin. Było zbyt deprymujące, a ona nie chciała, żeby ktoś psuł jej humor. Już miała odejść, jak zapytała nagle:

– Nie wiesz przypadkiem, gdzie można by kupić kalendarze adwentowe.

Karin spojrzała osłupiałym wzrokiem  na siostrę. – Kalendarze adwentowe! W lipcu? 

– Może na Amazonie są jeszcze jakieś dostępne…

– Stare i zjełczałe. Wiesz co, Lisa, jak masz ochotę na coś słodkiego, to kup sobie  po prostu tabliczkę czekolady, albo kawałek tortu. – powiedziała wyraźnie zirytowana Karin. Otwarła drzwi samochodu i wsiadła do niego.

– To nie to samo. – mruknęła Lisa i  ruszyła sama w kierunku sklepów. W pierwszym rzędzie w poszukiwaniu jakiegoś baby shopu. Szła wolno, tanecznym krokiem, rozdając uśmiechy mijającym ją przechodniom.

Karin włożyła kluczyk do stacyjki, ale nie ruszyła od razu z parkingu. Oparła oba łokcie na kierownicy, pochyliła głowę i położyła ją na swoich dłoniach, po czym rozszlochała się gorzko.

---