Im Alten Kino und Whisky. Schmetterling, oder das erste Treffen von Mila und Mohammed.

Im Alten Kino.

Ein positiver Gedanke, eine unausgesprochene Absicht, die Lisa vor zwei Monaten ins Universum schickte, brachte eine verheißungsvolle Antwort: ihr Wunschkind. Sie glaubte, dass ein Kind ihre kühle Beziehung zu ihrem eigenen Vater ändern würde. Sie würde endlich jemanden haben, den sie lieben kann, jemanden, für den es sich lohnt, gegen alle Widerstände zu kämpfen. Das war sicherlich die positive Seite der Situation. Die weitere positive Folge war, dass sie sich seit der Verwirklichung ihres Projekts, Mutter zu werden, nicht mehr um die Suche nach einem Vaterkandidaten für ihr Kind kümmern musste. Was ihre allgemeine Freude über das erwartete Kind etwas überschattete, war das Wissen, dass sie Liam vor vollendete Tatsachen stellen musste. Lisa hat sich immer in faire Situationen begeben, in denen der freie Wille der anderen Partei respektiert wurde. Sie selbst tat immer, was sie für richtig hielt, und nicht, was andere dachten. Freiheit über alles! Es gibt jedoch keine perfekten Situationen im Leben, und in jedem Becher der Freude gibt es einen Wermutstropfen.

Karin war niedergedrückt. Diese wiederum hatte das Gefühl, dass sie diejenige war, die gerade an die Wand gestellt wurde. Ihre Mutterschafts-Pläne waren obsolet geworden. Sie konnte sich nicht vorstellen, wieder mit Florian zusammen zu sein. Karin wollte das Kapitel Ehe bereits abschließen und hinter sich lassen. Allerdings kamen beide zu dem Schluss, dass es keinen Sinn hatte, vor den Realitäten wegzulaufen. Die Karten müssen auf den Tisch gelegt werden. Lisa beschloss jedoch, nach dem Gespräch mit Liam eine endgültige Entscheidung zu treffen. Seine Person weckte in ihr immer mehr Vorbehalte und Verdächtigungen. Aber sie kann nicht einfach weiter raten, sie muss den Tatsachen ins Auge sehen. Es gibt keine bessere Gelegenheit, etwas über einen Menschen herauszufinden, als ihn zu Hause in seinen Hausschuhen zu überraschen.

Am nächsten Tag besuchte Karin den Leitnerhof, während Lisa eine Flasche Wein einpackte und zu Liams Haus fuhr.

Karin sah sich in dem leeren Zimmer um, das Florian bewohnte. Sie ging auf den Schreibtisch zu, der unter dem Fenster stand. Darauf lagen einige Papiere, ein Laptop, Fotos von Mila und ihr selbst, ein leeres Glas stand an der Seite. Sie sah die Papiere durch. Einige Verträge, Rechnungen. Ihr Blick fiel auf das Glas. Einen Moment lang zögerte sie, schließlich nahm sie das Glas in die Hand und hob es unter ihre Nase. Sie konnte es nicht glauben, es roch nach Whisky. Sie begann, sich nach einer Flasche umzusehen, schaute in den Schreibtischschrank. „Das ist es! Er verheimlicht es nicht einmal“, dachte Karin. Wut stieg in ihr auf. Sie schloss den Schrank. Eigentlich könnte sie jetzt gehen. Warum sollte sie ihn über das Baby informieren, wenn er bereits an allen Fronten aufgegeben hat? Dann erschien Florian in der Tür.

„Es ist also wahr.“

„Was denn?“

„Dass du gekommen bist. Ich habe mir diesen Moment so oft vorgestellt, auf so viele verschiedene Arten, dass es in der längsten Seifenoper der Fernsehgeschichte nicht genug Bänder für all diese Fantasien geben würde … Mach es dir bequem.“

Karin setzte sich auf einen Stuhl.

„Du wohnst jetzt bei Georg.“

„Ich mag meine Wohnung nicht mehr. Wie geht es Mila?“

„Sie hat sich in ihr Schneckenhaus zurückgezogen und möchte keine Hilfe.“

Florian nickt. An der Grimasse auf seinem Gesicht konnte man erkennen, dass ihn diese Nachricht sehr beunruhigte.

„Wie steht es mit dir? Fühlst du dich wohl in der Hubers Alp?“

„Sehr sogar. Aber ich bin nicht hergekommen, um über Mila zureden oder darüber, wie ich in der Hubers Alp lebe.“

„Also worüber?“

„Ich war bei deinem Arzt.“

„Was hat er dir gesagt – dass ich nächstes Jahr den Allgäu-Marathon laufen werde, wenn ich es versuche?“

„Du hast noch nicht einmal mit der Rehabilitation angefangen.“

„Mit dem Sport bin ich fertig – ich bin ein Krüppel.“

„Ich erkenne dich nicht wieder. Früher hast du nie aufgegeben.“

„Gibt es noch etwas Zugewinnen?“, fragte Florian in einem ungewollt etwas provokanten Ton.

„Es gibt immer etwas, das vor uns liegt.“

„Kein Interesse.“

„Woran bist du interessiert?“

Karin stand auf und ging zum Schreibtisch hinüber, nahm das Whiskyglas in die Hand und öffnete dann den Schreibtischschrank, in dem die halb fertige Flasche stand.

„Das hier?“

„Die perfekte Ergänzung zum Anschauen eines Films, der keine Fortsetzung mehr erleben wird. Bild für Bild.“

„Du machst es mir nicht leicht, das zusagen, was ich hier sagen wollte.“

„Ich helfe dir. Du willst die Scheidung.“

„Im Moment spielt es keine Rolle, was ich will. Man kann nicht ins Gestern zurückkehren, aber man muss die Konsequenzen tragen.“

„Tut mir leid, Karin. Es tut mir wirklich leid, dass ich alles vermasselt habe.“

„Florian, ich bin nicht gekommen, um dir Vorwürfe zu machen. Tatsache ist, dass unsere Bemühungen, ein Kind zu bekommen, erfolgreich waren … und in ein paar Monaten werden wir wieder Eltern sein.“

Karin drehte sich um und ging zu der Wand hinüber, an der Florians alte Boxhandschuhe hingen. Sie nahm sie vom Haken und betrachtete kurzzeitig die Rillen und Schrammen auf ihnen. Schließlich drehte sie sich wieder um und sah ihren Mann an. Eine Welle der Emotionen durchlief Florians Gesicht. Man konnte sehen, dass ihn die Rührung überkam. Seine Augen wurden glasig. Karin konnte es sich jedoch nicht leisten, schwach zu sein.

„Du kannst weiterhin mit einem Glas Scotch in der Hand im Alten Kino sitzen und auf die Vergangenheit zurückblicken, oder du kannst dich der Zukunft stellen und … wieder in den Ring steigen!“, sagte Karin und warf die Handschuhe nach Florian. Dann drehte sie sich um und ging zügig zur Tür.

„Karin!“

Sie schüttelte nur verneinend den Kopf und verließ eilig sein Zimmer. Florian ließ seinen Kopf stark nach hinten fallen. Einzelne Tränen liefen über sein unrasiertes Gesicht.

Karin stieg die Treppe hinauf, aber die Stufen traten unter ihren Füßen weg. Sie lehnte sich gegen die Wand und schloss für einen Moment die Augen, als sie unten Schritte und Sebastians Stimme hörte:

„Bist du das, Karin?“

„Hallo, Sebastian.“

Die Frau trat an das Geländer heran und hielt sich daran fest, als sie hinunterstieg. Sebastian ging auf sie zu.

„Geht es dir nicht gut?“

„Mir ist nur schwindlig.“

„Warst du bei Florian?“

Karin nickte. Sebastian erkannte an ihrem Gesicht, dass das Gespräch nicht angenehm war. „Ich finde die Wahrheit wahrscheinlich beim Abendessen heraus“, dachte er und nahm die Hand seiner Schwiegertochter.

„Komm in die Küche, trink einen Schluck Wasser.“

„Ich muss nach, Hause zurück.“

„Du wirst gehen, aber zuerst setzt du dich hin und trinkst etwas.“

Sebastian schob einen Stuhl vom Tisch weg und reichte ihn Karin. Dann goss er Wasser in ein Glas. In diesem Moment erschien der neue Koch mit einem Tablett in der Tür. Der Junge nickte, als er einen Gast sah, und machte sich daran, das Tablett zu leeren und die nächste Bestellung daraufzulegen.

„Die Dinge haben sich hier geändert.“

„Georg und Florian sind dabei, den Gasthof umzuorganisieren.“

„Kommen sie zurecht?“

„Wie immer.“

„Neu, aber auf die alte Art.“ Karin nickte verständnisvoll. „Was ist mit deinem Enkel? Geht es ihm gut?“

„Oh, ja! Der Kleine entwickelt sich prächtig.“ Sebastians Gesicht erhellte sich sofort. „Bis dahin noch nicht einmal eine Infektion!“

„Das ist großartig!“ Karin schaute unwillkürlich auf ihren Bauch. Es war bereits ein Reflex. „Wer kümmert sich um ihn?“

„Alle. Es gibt eine Warteschlange und einen Zeitplan.“

Karin schaute ein wenig überrascht zu Sebastian. Nachdem sie so viele Jahre unter einem Dach gelebt hatte, war sie ihrem Schwiegervater noch nie von der Seite des Scherzes begegnet. „Was hat ihn so verändert – sein Enkel? Oder jemand anderes?“, fragte sich die Frau.

„Ich glaube, dass es mir besser geht. Ich muss los.“ Karin erhob sich ein wenig wackelig von ihrem Stuhl.

„Mohammed, du bringst meine Schwiegertochter nach Hause!“

„Jetzt? Was ist mit der Küche und den Gästen?“

„Sofia wird sich darum kümmern.“

„Nicht nötig, Sebastian. Ich bin mit dem Lorenz` Wagen hergekommen und muss es zurückbringen. Er braucht es.“

„Aber du kannst es nicht selbst fahren.“

„Nun, aber wie kommt er zurück?“

„Zu Fuß. Er macht einen Spaziergang. Was bedeuten 12 Kilometer für ihn? In einer Stunde ist er wieder da.“ Sebastian schloss die Sache ab und ging.

„Du arbeitest noch nicht allzu lange hier, nicht wahr?“

„Bald ist drei Wochen. Ich stelle das Essen raus und wir können los.“

Der Junge ging hinaus, unmittelbar gefolgt von Karin. An der Tür drehte sie sich noch einmal um, sodass sie einen Blick auf alles werfen konnte. Lange Zeit war sie nicht mehr hier gewesen. Sie vermisste diesen Platz nicht einmal mehr. Es schien, als wäre tatsächlich etwas in ihr zerbrochen.

„Wenn ich daran denke, dass ich die letzten 20 Jahre meines Lebens hier verbracht habe“, sagte die Frau nachdenklich.

Mohammed stellte das leere Tablett auf dem freien Tisch ab und ging zu Karin hinüber.

„Wo ist Ihr Wagen?“

Karin zeigte auf den Land Rover und reichte dem Jungen die Schlüssel. Sie versuchte, das Gespräch während der Fahrt in Gang zuhalten.

„Bist du von hier, das heißt, aus dem Allgäu?“

„Seit ich geboren bin.“

„Wie gefällt es dir im Leitnerhof?“

„Der Chef ist okay.“

„Und der Rest?“

„Der Rest auch. Einfach … neue.“

„Du bist nicht vom Bauernhof.“

„Nein.“

„Ich bin auch außerhalb des Bauernhofs aufgewachsen.“

„Vom Lande, aber ohne den ländlichen »Charme«“

„Eben.“ Karin lachte über diese Aussage des Jungen. „Nun fällt es mir schwer, mir ein anderes Leben vorzustellen, aber in meinem Elternhaus gab es nur Bücher – meine Mutter war Lehrerin.“

„Das ist genau wie bei meiner Mutter. Bevor sie geheiratet hat.“

„Hat sie hier an der Schule unterrichtet?“, fragte Karin nicht ohne Neugierde.

„Nein, nicht hier. In ihrer Heimatstadt.“ Mohammed hielt inne – allein die Tatsache, dass er eine gebildete Mutter haben könnte, löste bei Fremden gewöhnlich Erstaunen aus. Als ob alle muslimischen Frauen Analphabeten wären. Dann beendete er ruhig: „In Bagdad.“ 

„In Bagdad?“

 „Mmh. Zu Saddam Zeiten. Sie hat Kindern Englisch unterrichtet.“

„Du bist also Iraker“, sagte Karin und lächelte den Jungen an.

„Meine Mutter ist Irakerin. Ich bin Deutscher. Genau wie mein Vater Deutscher ist.“

„Entschuldigung, ich wollte dich nicht beleidigen“, sagte Karin etwas überrascht über die heftige Reaktion des Jungen.

„Das haben Sie nicht. Ich schäme mich nicht für meine Mutter.  Ich spüre einfach keine große Verbundenheit mit dem Land meiner Mutter, weil alle Verwandten, die ich kenne, von hier sind. Mein Vater war im Dezember 1998 für eine Reportage in Bagdad und hat meine Mutter hierher gebracht, nachdem sie ihre gesamte unmittelbare Familie bei den Luftangriffen der Operation Wüstenfuchs¹ verloren hatte.“

„Ich schätze, du magst dann keine Amerikaner.“

Der Junge lachte ein wenig unfreundlich über diese Bemerkung.

„Warum? Hussein war ein Diktator. Die Leute haben von seinem Sturz geträumt. Obwohl … er ja den Irak verwestlicht hat. Meine Mutter hat keinen Hidschāb² getragen, und wenn sie dort geblieben wäre, müsste sie es nun tun. Für meine Mutter ist der Irak gleichbedeutend mit Krieg. Denn als sie dort gelebt hat, gab es fast immer welche.“

„Ja, wir hier unterschätzen, wie viel Glück wir haben, in Frieden zu leben. Deine Mutter hat also hier in Deutschland bei null angefangen“, sagte Karin nachdenklich. So sah sie in letzter Zeit auch ihr eigenes Leben.

„Mama ist stark. Mein Vater behauptet sogar, dass sie die Fähigkeit des Phönix hat – aus der Asche wiedergeboren zu werden.  Ich glaube, wir sind da.“

„In der Tat.“ Die Frau lächelte den Jungen an. „Es hat mich gefreut, dich kennenzulernen, Mohammed.“

„Ich freue mich auch, Frau Leitner. Wo soll ich das Auto abstellen?“

„Warte! Lass uns erst einmal aussteigen!“

Karin stieg aus dem Auto aus, sog einen größeren Atemzug frischer Bergluft in ihre Lungen und ging auf den Zaun zu, hinter dem Marie und Mila die Ziegen auf die Weide trieben. Mohammed stieg ebenfalls aus, lehnte sich gegen das Auto und sah sich um. Karin näherte sich dem Zaun. Sie dachte eine Weile darüber nach und beschloss, dass es gut für Mila wäre, endlich den Leitnerhof zu besuchen.

„Mila, kannst zu mir kommen?“

Das Mädchen näherte sich dem Zaun.

„Warst du bei Papa zu Besuch?“

„Ja. Aber dazu später mehr. Jetzt fährst du runter zum Leitnerhof.“

„Wofür?“ Mila sah eindeutig verärgert aus.

„Das ist Mohammed, der neue Koch im Leitnerhof.“ Karin warf einen Blick in die Richtung des Jungen, „Er hat mich mitgebracht. Du wirst ihn zurückbringen. Gleichzeitig kannst du auch deine Großeltern besuchen.“ Karin nickte dem Jungen zu.

„Mohammed, kannst du herkommen?“

Der Junge kam näher. Beim Gehen hinkte er ein wenig – er hörte das Gespräch.

„Meine Tochter Mila wird dich zurückfahren. Du musst wieder an die Arbeit ran.“

„So sieht das Bild also aus, wenn es zum Leben erwacht!“, dachte er und richtete seinen Blick auf das Gesicht des Mädchens.

Mohammed hatte, wie jeder Teenager, alle Arten von Lächeln vor dem Spiegel geübt: einen an seine Mutter, um sie zu beschwichtigen und sie zu überreden, seinen nächsten Streich vor seinem Vater zu verschweigen; einen an seine Lehrerin, damit sie seine Eltern nicht in die Schule ruft; einen an seine Schwestern, damit sie einen Aufsatz für ihn schreiben, ein langweiliges Buch lesen und zusammenfassen; einen an die Polizistin, damit sie ihm keinen Strafzettel und keine Strafpunkte für zu schnelles Fahren gibt und damit seinen noch frischen Führerschein gefährdet; und schließlich einen, um die Aufmerksamkeit eines Mädchens zu erregen, das ihm gefällt. Die großen, gleichmäßigen, weißen Zähne leuchteten im Kontrast zu dem dunklen Teint des Jungen, als er Mila ein breites Lächeln schenkte.

„Hallo!“

Mila erwiderte das Lächeln nicht, und sie ging auch nicht auf die Begrüßung ein. Kein einziger Muskel in ihrem Gesicht zuckte, als sie dem Jungen einen flüchtigen Blick zuwarf, wie ihn eine hochmütige Jungfer einem ihrer vielen Landarbeiter zuwerfen würde. Dann wandte sie ihren Blick wieder zu ihrer Mutter und sagte:

„Na, gut, Mama.“

Mila sagte den ganzen Weg über kein Wort. Mohammed drängte sich dem Mädchen mit keinem Gespräch auf. Im Gegenteil, er fühlte sich wie ein Eindringling, wandte sein Gesicht zum Seitenfenster und beobachtete die vorbeiziehende Aussicht. Um Mila zu zeigen, dass ihn ihr Schweigen nicht rührte, begann er mit der Zeit sogar eine Melodie zu pfeifen. Da flog ein Schmetterling durch das offene Fenster herein. Zuerst saß es aud die Sonnenblende vor dem Jungen, dann nahm es auf seiner linken Schulter Platz. Der Junge folgte ihm mit seinen Augen. Mila warf unwillkürlich einen Blick in den Frontspiegel. Der Schmetterling flog auf die Rückscheibe zu, Mohammed drehte seinen Kopf nach hinten. Das bunte Insekt drehte sich wieder nach vorn und hockte diesmal auf dem Kopf des Mädchens, direkt neben der goldenen Schnalle, die ihr kastanienbraunes Haar hochhielt. Der Junge hob seine linke Hand auf die Höhe ihres Kopfes. Mila wurde augenblicklich bewegungslos, am ganzen Körper angespannt und ihre Lippen zusammengepresst. Als sie versuchte, ihren Blick auf die Straße zu richten, senkte sie unwillkürlich den Kopf leicht und streckte den Hals nach vorn. Der Schmetterling schwebte aus ihrem Haar und ließ sich diesmal auf ihrem entblößten Nacken nieder. „Fass mich an, und wir landen im Graben!“, dachte sie, als der Junge seine andere Hand hob und die beiden Hände kurzzeitig zu einer Linse verband, als wolle er ein Foto von dieser lebenden »Tätowierung« auf dem Hals des Mädchens machen. Der Schmetterling erhob sich schließlich von ihrem Hals und flog durch das offene Glas hinaus. Mila entspannte ihre zusammengepressten Lippen und atmete. Der Junge führte den Schmetterling mit seinen Augen weg, senkte die Arme und stützte die Hände auf seinen Oberschenkeln ab. Dann wandte er seinen Kopf wieder dem Seitenfenster zu. Als sie vor dem Gasthaus standen, ergriff er das Wort:

„Mila – ein schöner Name. Das bedeutet vermutlich nett, oder?“

Mila reagierte nicht darauf.

„Eine meiner Schwestern ist Layla, was auf Arabisch dunkle Schönheit bedeutet. Es steht mir nicht zu, über die Schönheit meiner Schwester zu urteilen. Tatsache ist, dass Layla goldenes Haar und einen blassen Teint hat. Aber das ist die Sache mit den Namen – sie sind nicht immer zutreffend.“

Schließlich schaute Mila den Jungen unangenehm überrascht an.

„Also, tschüss!“, sagte Mohammed kurz, als er aus dem Auto ausstieg.

Mila bemerkte, dass er normal ging und brach schließlich das Schweigen.

„He! – Hinkst du nicht mehr?“, rief sie ihm nach.

Mohammed drehte sich nicht einmal um, zuckte nur mit den Schultern und ging zügig weiter in Richtung Küche. Mila lächelte unwillkürlich leicht verschmitzt. Für eine Weile überlegte sie, in das Gasthaus einzutreten. In dem Moment, in dem sie die Türklinke ergriff, erblickte sie jedoch ihren Vater in den Tiefen des Hauses. Sie überlegte es sich anders, drehte den Schlüssel im Zündschloss und machte sich auf den Weg zurück zu Hubers Alp.

^{1. Operation Desert Fox- (Wüstenfuchs) eine militärische Operation, die vom 16. bis 19. Dezember 1998 von den US-amerikanischen Luft- und Seestreitkräften und der britischen Luftwaffe im Irak durchgeführt wurde;}

^{2. Hidschāb – ein Schleier, der den Kopf und die Brüste bedeckt und den die meisten muslimischen Frauen bei Erreichen der Geschlechtsreife in Gegenwart erwachsener Männer außerhalb der unmittelbaren Familie und nicht muslimischer Frauen tragen.}

Whisky i w starym kinie. Motyl, czyli pierwsze spotkanie Mili i Mohammeda.

Jedna pozytywna myśl, niewypowiedziana intencja wysłana we wszechświat przez Lisę przed dwoma miesiącami w Hubers Alp przyniosła pomyślną odpowiedź: jej Wunschkind. Wierzyła, że urodzenie dziecka zmieni jej chłodne relacje z jej własnym ojcem. Będzie miała wreszcie kogoś do kochania, dla kogo warto mozolić się z przeciwnościami losu. I to na pewno była ta jasna strona sytuacji. Drugi jej pozytyw to, że skoro jej projekt zostania matką wszedł w życie, to nie musiała sobie dłużej zaprzątać głowy poszukiwaniem kandydata na ojca dla swojego dziecka.  Jeśli coś przyćmiewało jej ogólną radość z powodu oczekiwanego dziecka, to świadomość, że musi postawić Liama pod ścianą, przed faktami dokonanymi. Lisa zawsze stawiała na uczciwe sytuacje, w której szanuje się wolną wolę drugiej strony. Sama zwykła robić, to co ona uważa za słuszne, a nie to, co myślą inni.  Wolność ponad wszystko! W życiu jednak nie ma sytuacji idealnych i w każdej szklance miodu jest trochę dziegciu. 

Karin była przytłoczona. Nie wyobrażała sobie zejścia z Florianem. Ona z kolei czuła się tu tą stroną właśnie postawioną pod ścianą. Jej plany macierzyńskie się zdezaktualizowały – chciała rozdział życia pt. Małżeństwo zamknąć i zostawić za sobą. Obie jednak doszły do wniosku, że nie ma co uciekać przed faktami. Trzeba wyłożyć karty na stół i  poinformować Floriana i Liama, o tym, co ich czeka. Aczkolwiek Lisa ostateczną decyzję postanowiła podjąć, kiedy się już z nim spotka.  Jego osoba budziła w niej coraz więcej zastrzeżeń i nasuwała coraz to gorsze podejrzenia. Nie mogła jednak ciągle bazować na domysłach, musiała wreszcie skonfrontować się z faktami. Nie ma zaś lepszej możliwości dowiedzenia się czego naprawdę o danej osobie, jak zaskoczyć ją we własnym domu, w papciach. Następnego dnia Karin odwiedziła Leitnerhof, Lisa zaś zapakowała butelkę wina i udała się do domu Liama.

Karin rozejrzała się po pustym pokoju, który obecnie zajmował Florian. Podeszła do biurka stojącego pod oknem. Leżały na nim jakieś papiery, laptop, poustawiane były zdjęcia jej i Mili, z boku stała pusta szklanka. Zajrzała do papierów.; jakieś umowy, rachunki. Wzrok jej padł na szklankę. Zawahała się na moment, wreszcie wzięła ją do ręki i podetknęła pod nos. Nie mogła uwierzyć, śmierdziała whisky. Rozglądała się przez moment za butelką. Zajrzała do szafki w biurku. „Jest. Nawet się z tym nie kryje”. – pomyślała i wezbrała ją złość.  Zamknęła szafkę. Właściwie chciała już wyjść. Po co miała go informować o dziecku, skoro on się poddał na wszystkich frontach? Wtedy w drzwiach pojawił się Florian.

– A więc to prawda.

– Co?

– Że przyszłaś. Tyle razy sobie wyobrażałem tę chwilę, na tyle różnych sposobów, że chyba brakłoby taśmy w najdłuższej telenoweli w historii telewizji… Rozgość się.

Karin usiadła na krześle przy stole.

– Mieszkasz teraz u Georga.

–  Przestało mi się podobać moje własne mieszkanie. Jak Mila?

– Zamknęła się w sobie. Nie chce żadnej pomocy.

 Florian przytaknął. Po grymasie na jego twarzy poznać było, że jak bardzo przykra dla niego jest ta wiadomość.

– A co u ciebie? Jest ci tam dobrze w Hubers Alp?

– Bardzo. Ale nie przyszłam tu rozmawiać ani o Mili, ani o tym, jak mieszka mi się w Hubers Alp.

–  A więc o czym?

– Widziałam się z twoim lekarzem.

– I co ci powiedział, że za rok będę brał udział w maratonie w Allgäu, jak się postaram?

– Na razie to nawet rehabilitacji nie zacząłeś.

– Skończyłem ze sportem. Jestem kaleką.

– Nie poznaję cię. Kiedyś nie dawałeś za wygraną.

– A jest jeszcze coś do wygrania? – zapytał Florian mimowolnie trochę zaczepnym tonem.

– Zawsze jest coś przed nami.

– Nie interesuje już mnie to.

– A co cię interesuje?

 Karin wstała i podeszła do biurka. Wzięła do ręki pustą szklankę, po czym otworzyła szafkę w biurku, gdzie stała do połowy opróżniona butelka z whisky.

– To?

– Idealny dodatek do oglądania filmu, który zszedł z afisza. Kadr po kadrze.

– Nie ułatwiasz mi tego, z czym tu przyszłam.

– Pomogę ci. Chcesz rozwodu.

– W tej chwili nie ma znaczenia, czego ja chcę. Wczorajszego dnia nie da się zawrócić, choć trzeba ponieść jego konsekwencje.

– Przykro mi, Karin. Naprawdę przykro mi, że wszystko spieprzyłem.

– Florian, ja nie przyszłam tu robić ci żadnych wyrzutów. Fakty są takie, że nasze starania o dziecko przyniosły rezultat … i za parę miesięcy ponownie będziemy rodzicami.

Karin odwróciła się i podeszła do ściany, na której wisiały stare rękawice bokserskie Floriana.  Zdjęła  je z haka i przez moment przyglądała się bruzdom i zatarciom na nich. Wreszcie odwróciła się i spojrzała na męża.  Przez twarz mężczyzny przeszła fala emocji. Widać było, że ogarnia go wzruszenie. Jego oczy stały się szkliste. Karin jednak nie mogła sobie pozwolic na słabość.

– Możesz dalej siedzieć w starym kinie ze szklanką szkockiej w ręku i rozpamiętywać kadry z przeszłości albo zmierzyć się z przyszłością i … wrócić na ring. – powiedziała, rzucając jednocześnie rękawicami we Floriana. Po czym odwróciła się i ruszyła energicznie w kierunku drzwi.

 – Karin!

Ona tylko potrząsnęła przecząco głową i wyszła z pokoju bez słowa. Florian odrzucił mocno głowę w tył. Pojedyncze łzy spłynęły po jego nieogolonej twarzy.

Karin wyszła na schody, jednak stopnie uciekały jej spod stóp. Potrzebowała oprzeć się o ścianę. Przymknęła na moment oczy, gdy usłyszała kroki na dole i głos teścia:

– Karin, to ty?

Kobieta podeszła do balustrady, uchwyciła się jej ręką i zaczęła wolno schodzić w dół. Sebastian wyszedł  jej naprzeciw.

– Witaj, Sebastian.

–  Wszystko w porządku?

– Tak.  Zakręciło mi się tylko w głowie.

– Byłaś u Floriana?

Karin przytaknęła. Sebastian po jej wyglądzie wyczuł, że rozmowa nie była przyjemna. Spodziewał się najgorszego.  „Pewnie prawdy dowiem się przy kolacji”. – pomyślał mężczyzna i wziął  pod rękę synową.

– Chodź do kuchni, napijesz się wody.

– Muszę wracać do Alp.

– Pojedziesz, ale najpierw usiądziesz i wypijesz coś.

Sebastian odsunał krzesło od stołu i podsunął je Karin. Poszedł nalać wody do szklanki. Wtedy w drzwiach pojawił się z tacą nowy kucharz Leitnerhof.  Chłopak na widok gościa tylko skinął głową i wziął się za opróżnianie tacy oraz układanie na niej kolejnego zamówienia.

– Pozmieniało się tutaj.

– Georg z Florianem przeorganizowują trochę zajazd.

– Dogadują się?

– Jak zawsze.

– Czyli nowe po staremu. – Przytaknęła ze zrozumieniem. –  A jak Adaś – zdrowy?

– Tak. – twarz Sebastiana natychmiast się rozświetliła. – Dzieciak wspaniale się rozwija. Nawet jednej infekcji!

 – To wspaniale! – Karin mimowolnie spojrzała na swój brzuch. To był już odruch. – Kto się nim zajmuje?

– Wszyscy. Jest kolejka i grafik.

Karin spojrzała trochę zaskoczona na Sebastiana.  Tyle lat pod jednym dachem, a ona nigdy dotąd nie poznała teścia od strony żartu.  „Co go tak odmieniło – wnuk? Czy może jeszcze ktoś?” – zastanawiała się kobieta.

 – Chyba mi lepiej. Pójdę już. – Karin wstała z krzesła trochę chwiejnie.

– Mohammed, zawieziesz do domu moją synową!

– Teraz? A co z kuchnią i gośćmi?

–  Sofia się tym zajmie.

– Nie trzeba, Sebastian. Jestem tu samochodem Lorenza. Muszę nim wrócić. Jest mu potrzebny.

– Sama nim jednak nie pojedziesz.

–  No, ale jak on wróci?

– Przespaceruje się. Co to dla niego 12 kilometrów? W godzinę będzie z powrotem. – zakończył sprawę Sebastian i opuścił kuchnię.

– Jesteś tu chyba od niedawna?

– Trzy tygodnie. Rozniosę jedzenie i możemy jechać.

Chłopak wyszedł, a za nim Karin.  W drzwiach jeszcze się obróciła, żeby rzucić ostatni raz okiem na wszystko. Dawno tu nie była. Nawet nie tęskniła. Chyba rzeczywiście coś w niej pękło.

– Kiedy pomyślę, że spędziłam tu ostatnie 20 lat mojego życia… – powiedziała z zadumą kobieta.

Mohammed odstawił na wolny stół pustą tacę i podszedł do Karin.

– Gdzie jest pani samochód?

Karin wskazała na Land Rovera i wręczyła chłopakowi kluczyki. W czasie jazdy starała się podtrzymać rozmowę.

–  Jesteś stąd, to jest z Allgäu?

– Od urodzenia.

– Jak ci się podoba w Leitnerhof?

– Szef jest w porządku.

– A reszta?

– Reszta też. Tylko … nowa.

– Nie jesteś z gospodarstwa.

 – Nie.

– Ja też wychowałam się w dolinie poza gospodarstwem.

–  Na wsi bez wsi.

– Właśnie. – Karin roześmiała się na tę konstatację chłopaka. — Teraz trudno mi sobie wyobrazić inne życie, ale w moim rodzinnym domu były tylko książki — moja matka była nauczycielką.

– To tak jak moja mama. Zanim wyszła za mąż.

–  Uczyła tutaj w szkole? – zapytała Karin nie bez ciekawości.

– Nie. Tu nie. W swoim rodzinnym mieście. — Mohammed zrobił pauzę — już sam fakt, że mógł mieć wykształconą matkę, zwykle wywoływało zdziwienie u obcych. Jakby wszystkie muzułmanki to były analfabetki, Po czym spokojnie dokończył — W Bagdadzie. 

– W Bagdadzie?

 – Mhm. Jeszcze za Saddama. Uczyła dzieci angielskiego.

– A więc jesteś Irakijczykiem.

–  Moja matka jest Irakijką. Ja jestem Niemcem. Tak jak mój ojciec jest Niemcem.

– Przepraszam, nie chciałam urazić. – powiedziała Karin nieco zdziwiona gwałtowną reakcją chłopaka.

– Nie zrobiła tego pani. Nie wstydzę mojej matki. Po prostu nie czuję większych więzi z Irakiem, bo wszyscy krewni, których znam, są stąd. Ojciec robił w grudniu 1998 roku reportaż w Bagdadzie i  przywiózł tu mamę, po tym, jak straciła całą swoją najbliższą  rodzinę podczas nalotów operacji Pustynny Lis.

– To chyba nie darzysz sympatią Amerykanów.

Mohammed roześmiał się trochę nieprzyjemnie na tę uwagę.

– Dlaczego? Hussein to był dyktator. Ludzie marzyli, żeby upadł. Chociaż … to  on westernizował Irak. Mama hidżabu  nie nosiła. Gdyby tam została, to teraz by musiała.  Dla mojej matki  Irak znaczy wojna. Bo prawie zawsze jakaś trwała, kiedy tam mieszkała.

–  Ta, my tu nie doceniamy, jakie to szczęście, że przyszło nam,  żyć w pokoju.  A więc twoja mama zaczynała tu w Niemczech wszystko od zera. – powiedziała w zamyśleniu Karin. Ona tak właśnie ostatnio postrzegała swoje własne życie.

– Mama jest silna. Tata nawet twierdzi, że ma zdolność Feniksa – odradzania się z popiołów.  No, chyba jesteśmy na miejscu.

– Faktycznie.  – odparła kobieta i uśmiechnęła się do chłopaka. – Miło było cię poznać, Mohammedzie.

– Też się cieszę, pani Leitner. Gdzie mam odstawić samochód?

– Poczekaj!  Na razie wysiądźmy.

Karin otworzyła drzwi  i wysiadła z samochodu.  Od razu dosięgnął ją powiew świeżego górskiego powietrza. Zrobiła kilka dużych wdechów i ruszyła w kierunku łąki, na której Marie z Milą doiły kozy. Mohammed też wysiadł, jednak pozostał przy samochodzie. Oparł się o niego i  rozglądał dookoła.  Karin podeszła do ogrodzenia. Zastanowiła się przez chwilę i  uznała, że dobrze by było, żeby Mila wreszcie odwiedziła Leitnerhof. Zawołała na córkę:

– Mila! Możesz tu do mnie podejść?

Dziewczyna podeszła  do ogrodzenia.

– Byłaś u taty?

– Tak. Jednak o tym potem. Teraz zjedziesz w dół do Leitnerhof.

– Po co?

– To jest Mohammed, nowy kucharz w Leitnerhof. – Karin rzuciła spojrzenie w kierunku chłopaka opartego o Land Rover. – Przywiózł mnie. Odwieziesz go z powrotem. Przy okazji odwiedzisz dziadków.

Mila spojrzała  wyraźnie niezadowolona. Karin skinęła ręką na chłopaka.

– Mohammed, możesz tu?

Chłopak podszedł bliżej. Idąc, trochę utykał — słyszał rozmowę.

– Moja córka Mila odwiezie cię. Musisz wracać do pracy.

„A więc tak wygląda obraz, kiedy ożyje!” –  pomyślał, skupiając cały swój wzrok na twarzy dziewczyny.

Mohammed jak każdy nastolatek miał dobrze wyćwiczone przed lustrem wszystkie możliwe  rodzaje uśmiechów:  jeden do matki, żeby udobruchać ją i przekonać do zmilczenia przed ojcem jego kolejnego wybryku; drugi do nauczycielki, żeby nie wzywała ojca do szkoły; kolejny do sióstr, żeby napisały za niego wypracowanie, przeczytały opasłą nudną książę i ją streściły;  jeszcze inny do policjantki, żeby nie wlepiła mu mandatu i punktów karnych za zbyt szybką jazdę, przez co nie zagroziła  jego ciągle świeżemu prawu jazdy; wreszcie ten do zbajerowania dziewczyny. Duże równe białe zęby, zabłysły przy kontrastującej do nich ciemnej karnacji chłopaka, kiedy ten puścił do Mili szeroki uśmiech.

– Siema!

Mila nie odwzajemniła uśmiechu, nie odpowiedziała też na przywitanie. Na jej twarzy nie drgnął żaden mięsień, kiedy rzuciła przelotne spojrzenie chłopakowi, niczym wyniosła panna na włościach  na jednego z wielu swoich parobków. Po czym odwróciła wzrok do matki i odparła:

– Dobrze, mamo.

Motyl

Przez całą drogę Mila nie odezwała się ani słowem. Mohammed nie narzucał się z rozmową dziewczynie. Przeciwnie, czując się jak intruz, odwrócił twarz do bocznej szyby i przyglądał się mijającym widokom. Z czasem nawet, żeby dać do zrozumienia Mili, że nie rusza go jej milczenie, zaczął pod nosem gwizdać jakąś melodię. Wówczas przez uchyloną szybę wleciał motyl. Usiadł najpierw na osłonie przeciwsłonecznej przed chłopakiem, potem przysiadał mu na lewym ramieniu. Chłopak powiódł za nim wzrokiem. Mila mimowolnie rzuciła okiem przez lusterko przednie. Motyl poleciał w kierunku tylnej szyby, Mohammed obrócił głowę w tył. Kolorowy owad zawrócił do przodu i tym razem przysiadł na głowie dziewczyny tuż obok złotej klamry, która przytrzymywała wysoko upięte jej kasztanowe włosy.  Chłopak podniósł lewą rękę na wysokość jej głowy. Mila natychmiast znieruchomiała, spięła się cała  i zacisnęła usta. Kiedy usiłowała skupić wzrok na drodze, mimowolnie pochyliła trochę głowę i wyciągnęła szyję do przodu. Motyl sfrunął  z jej włosów i tym razem usadowił się na  jej odsłoniętym z tyłu białym karku. „Spróbuj mnie dotknąć,  a wylądujemy w rowie!” – pomyślała, kiedy chłopak podniósł drugą rękę i na moment złączył obie dłonie w kształt obiektywu tak, jakby chciał zrobić ujęcie tego żywego „tatuażu” na szyi dziewczyny. Motyl poderwał się wreszcie z jej szyi i wyleciał przez otwartą szybę. Mila rozluźniła zaciśnięte usta i odetchnęła.  Chłopak odprowadził wzrokiem motyla, opuścił ręce i oparł dłonie o swoje uda. Po czym odwrócił głowę z powrotem do bocznej szyby. Gdy podjechali pod zajazd, się odezwał:

 – Mila – ładne imię. Znaczy chyba miła?

Mila nie zareagowała.

– Mojej jednej z sióstr  jest Layla, co po arabsku znaczy ciemna piękność. Nie mnie tam oceniać urodę siostry. Faktem jest, że Layla ma złote włosy i bardzo jasną karnację. Ale tak to jest z imionami – nie zawsze trafione.

Mila spojrzała wreszcie na chłopaka niemile zaskoczona.

– No, to cześć! –  rzucił krótko  Mohammed, kiedy wysiadał z auta.

 Mila zauważyła, że idzie normalnie i w końcu przerwała milczenie.

 – Hej, ty! Już nie kulejesz?  – zawołała za nim.

Mohammed nawet się nie odwrócił, wzruszył tylko ramionami i poszedł żwawo dalej w kierunku kuchni. Mila mimowolnie uśmiechnęła się lekko złośliwie. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie wejść do środka zajazdu. W momencie jednak, kiedy chwyciła  za klamkę, to w głębi zajazdu spostrzegła ojca. Rozmyśliła się – przekręciła kluczyk w stacyjce i ruszyła z powrotem do Hubers Alp.