Frühstück mit Überraschung.

Nachdem Karin und Lisa Florian und Liam informiert hatten, was ihnen bevorstand, war es an der Zeit, dass ihr Vater erfuhr, dass er Großvater werden würde, und zwar gleich doppelt. Sie wollten es bekannt geben, wenn sich die Familie am Frühstückstisch versammelt. Es war ein Echo des letzten denkwürdigen Frühstücks.

Diesmal waren es Lisa und Karin, die den Tisch deckten, und Mila half ihnen dabei. Das Mädchen versuchte, bei allem hilfreich zu sein und zu jedem nett zu sein. Mila wollte niemanden stören oder belästigen, deshalb nahm sie kaum an Familiengesprächen teil, war still und in sich gekehrt. Ihr ganzes Erscheinungsbild entsprach dem einer Person, die Hilfe brauchte. Dringend! Karin sah in ihr ein getreues Abbild ihrer selbst von vor Jahren und natürlich litt sie zusammen mit ihrer Tochter.

Marie saß auf der Bank vor dem Haus und hielt ein Buch in der Hand. Schon seit einiger Zeit waren Bücher für Marie zu einem Mittel geworden, mit dem sie sich vom Rest des Familienlebens abgrenzen konnte. Sie las sie nicht, aber sie hatte immer welche dabei. Das Buch war wie ein Schutzschild. Es schützt sie vor dem Zwang, mit dem Rest der Familie zu kommunizieren. Die Intimität und die gemeinsamen Anliegen von Lisa und Karin führten dazu, dass Marie sich in der Gesellschaft der beiden immer weniger wohlfühlte und es vorzog, sie zu meiden. Ihr Vater schien nur Karin und Mila zu bemerken und sprach nur freundlich mit ihnen. Marie ignorierte er, und gegenüber Lisa war er kühler und barsch. Marie hob ihren Blick für einen Moment von ihrem Buch:

„Ich habe etwas im Kalender übersehen, gibt es heute einen Feiertag?“

„Wer weiß?“ Lisa ließ sich ihre gute Laune nicht verderben. „Vielleicht wird dieser Tag eine neue Ära in Hubers Alp einleiten.“

„Hoffentlich keine neue Affäre“, erwiderte Marie.

Karin holte tief Luft. Sie schaute zur Tür, wo Lorenz schließlich erschien. Die Frauen setzten sich an den Tisch. Marie erhob sich widerwillig von der Bank, als alle bereits am Tisch saßen. Sie hatte schon seit Langem keinen Appetit mehr. Bei Tisch runzelte sie meist nur die Stirn, wenn es ums Essen ging. Lorenz nahm seinen Platz am schmaleren Rand des Tisches ein, mit Marie zu seiner Rechten und Karin zu seiner Linken. Das war ihm bereits zur Gewohnheit geworden. Mila nahm einmal neben ihrer Mutter, ein anderes Mal neben Marie ihren Platz ein. Heute hockte sie sich wie intuitiv neben ihre Mutter. Lisa warf einen vielsagenden Blick in Karins Richtung. Ihre Augen funkelten wie die eines Kindes, das kurz davor ist, sein Geburtstagsgeschenk auszupacken. Auch dieses Mal begann sie:

„Papa, Karin und ich haben eine Überraschung für dich.“

Das Gesicht von Lorenz nahm einen nervösen Ausdruck an. Nach den jüngsten Ereignissen war das Letzte, was er wollte, eine Überraschung, vor allem von Lisa.

„Nun, wenn es eure gemeinsame Überraschung ist, vielleicht falle ich ja nicht runter von der Bank.“ Lorenz versuchte mit einem gezwungenen Lächeln einen Scherz zu machen.

„Es ist keine unsere gemeinsame Überraschung, vielmehr ist sie bereits konvergent“, korrigierte Karin. „Lisa und ich haben die gleiche Nachricht zu übermitteln.“

„Unsere Familie wächst. Du wirst wieder einmal Opa sein“, feuerte Lisa mit selbstbewusster. „Karin erwartet ein Baby und … ich auch!“

Die Gabel fiel Marie aus der Hand. Sie bückte sich unter den Tisch, um ihn vom Boden aufzuheben. Niemand schenkte ihr die geringste Aufmerksamkeit. Huber stand vom Tisch auf. Er sah verwirrt aus – zunächst wusste er nicht, wie er reagieren sollte. Es war erst zwei Monate her, dass er Großvater wurde. Er sah seinen Enkel nur einmal mit eigenen Augen – im Krankenhaus, kurz nach der Geburt des Babys. Eine Woche später musste er die gesamte Säuglingsausstattung von seinem Haus zum Leitnerhof transportieren. Anfangs war Lorenz tatsächlich nicht sehr glücklich über die Nachricht, dass Marie ihn zum Großvater machen würde. Es gab finanzielle Schwierigkeiten. Hubers Alp stand kurz vor dem Verkauf. Aber danach war jeder Plan, jede Handlung, jeder Gedanke auf den erwarteten Enkel oder die Enkelin gerichtet. Mila warf einen kurzen Blick auf ihre Mutter. Ihr erster Impuls war sogar, sie zu umarmen, aber da sie sah, dass ihre Mutter blass war, rückte sie nur näher und nahm ihre Hand. Karin lächelte ihre Tochter ein wenig gezwungen an.

„Beide zur gleichen Zeit?“ Lorenz keuchte und schaute einmal zu der einen und dann zu der anderen Tochter. Karin war niedergedrückt. Lisa starrte nervös auf das Gesicht ihres Vaters und wartete auf seine Reaktion.

„Die Frage, wer die Väter der Kinder sind, geht an der Sache vorbei. Im Fall von Karins Kind, das weiß man Bescheid – Florian.“ Huber wandte sich an Lisa. „Was deines betrifft, niemand weiß es.“

Lisa wurde rot vor Wut.

„Liam Achenbach.“

„Achenbach!“, rief Marie aus, die ihr Erstaunen nicht verbergen konnte. „Du hasst ihn doch wie einen Hund.“

„Ah, Marie! Hass ist ein großes Wort. Häufig wird es über Gebühr in Anspruch genommen.

Marie schaffte es bereits, ihre innere Welle von Emotionen zu beherrschen, und nahm ihren ruhigen und distanzierten Gesichtsausdruck einer Zuschauerin an, die eine für sie uninteressante Vorstellung beobachtete.

„Also wieder einmal ein Ausrucher“, fasste Lorenz es kurz zusammen.

„Nein, eigentlich nicht“, sagte Karin. „Florian und ich … wir haben schon seit einiger Zeit versucht, ein zweites Kind zu bekommen. Aber damals haben wir noch …“

Mila warf einen flüchtigen Blick auf ihre Mutter. Dann richtete sie ihren Blick auf den Tisch. „Wir werden weiter in Kontakt bleiben müssen“, dachte sie. Sie wünschte sich schon immer Geschwister. Jetzt unterdrückte sie ihre Wut. Die Abneigung gegen ihren Vater, die bereits durch seinen Unfall und seine Behinderung abgefärbt hatte, kehrte mit voller Wucht zurück. Zum zweiten Mal seit der Verhaftung ihres Vaters wollte sie schreien, wie sehr sie ihn hasste. Er hat alles ruiniert.

„Natürlich, mein Schatz, wer hätte das vorhersehen können?“, sagte Lorenz zärtlich zu seiner Tochter, ging zum Tisch hinüber und legte seinen Arm um sie. Dann richtete er seinen Blick auf Lisa. „Apropos, Ausrutscher: Ich habe Lisa gemeint.“

Lisa hatte langsam die Schnauze voll davon, wie geringschätzig ihr Vater mit ihr umging, eine Rebellion wurde in ihr geboren, sodass sie explodierte:

„Mein Baby ist auch kein Fehltritt oder ungewolltes Kind!“

„Wunschkind!“, rief Lorenz spöttisch. Er ließ Karin los und richtete sich auf.

„Vielleicht nicht die Frucht der Liebe, aber sicherlich etwas Schönes …“

„Ersparen wir uns die Details!“, unterbrach Lorenz seine Tochter unsanft. „Liam und du seid also ein Paar?“

„Nein. Wir sind es nicht“, erwiderte Lisa und senkte ihren Kopf. Dann fügte sie mit leiser Stimme hinzu. „Und wir werden ganz sicher nicht zusammen sein.“

„Ist er verheiratet?“

„Nein. Aber ja, wegen seiner Familie.“

„Was für eine Familie ist das – Muslime?“, fragte Lorenz Huber erneut spöttisch.

„Genau das!“

„Liam sieht weder wie ein Türke noch wie ein Araber aus“, warf Marie ein, die schon zu lange still dagesessen hatte.

„Warum sollte er? … Seine Mutter war Amerikanerin. Sie war es, denn sie ist gestorben, als Liam noch keine 15 Jahre alt war. Sein Vater hat wieder geheiratet, dieses Mal eine Irakerin, und ist zum Islam konvertiert.“

„Seine erste Frau war Amerikanerin, die zweite ist Irakerin und die dritte wird wahrscheinlich Chinesin sein. Zweifellos hat dieser Kerl Schwung.“  Lorenz konnte nicht umhin, eine kleine Bemerkung zu machen.

„Liam hat noch jüngere Geschwister: zwei Brüder und drei Schwestern. Sie sind alle Muslime.“

„Heißt das, er ist es auch?“, fragte Lorenz. Dieses Mal jedoch ohne Spott. Ernsthaft.

„Nein, ist er nicht.“

„Wie konnte diese Giaur unter ihnen überleben?“, warf Marie erneut ein.

„Er war bereits so alt, dass sein Vater nicht mehr für ihn in der Religionsfrage entscheiden konnte.“

„Vielleicht gibt es ja doch noch etwas Hoffnung für ihn“, sagte Marie in demselben Ton. Lisa ignorierte das Zwicken ihrer Schwestern und fuhr fort:

„Liam hat auch eine 9-jährige Tochter, die er selbst erzieht.“

„Ihre Mutter ist auch tot?“, rief Lorenz und hob überrascht die Augenbrauen.

„Sie lebt!“Lisa wies die falschen Vorstellungen ihres Vaters sofort zurück. „Sie hat ihm das Kind nach der Geburt hinterlassen.“

„Eine weitere …“  Huber schnaufte laut. Marie stand ohne ein Wort vom Tisch auf und ging zu ihrem Zimmer.

„Du verstehst selbst, dass er sich nie mit einer Frau einlassen würde, die mit einer Vergangenheit wie der meinen belastet ist. Er würde damit das Leben seiner eigenen Schwestern ruinieren.“

„Hat er dir das gesagt?“ Lorenz änderte seinen Tonfall in einen sanfteren.

„Das brauchte er nicht zu sagen.“

„Was ist mit der Erziehung des Kindes?“

„Da werden wir uns schon irgendwie einigen.“

„Es ist gut, dass wenigstens das.“

Lorenz seufzte und wandte sich dann in einem viel weicheren und wärmeren Ton an Karin:

„Hast du schon mit Florian geredet?“

Karin nickte.

„Wenn du fragst, ob ich zu ihm zurückkehre …, nach dem, was ich dort gesehen habe … Nein. Das hat keinen Sinn.“

„Wenn du das so siehst …“

„Jedenfalls glaube ich nicht, dass ich mich dazu durchringen kann, zu ihm zurückzukehren.“

„Denke nicht mehr darüber nach“, sagte Lorenz und umarmte seine Tochter fest.  „Niemand hier wird dich zu einer Entscheidung gegen dich selbst zwingen. Dies ist jetzt dein Zuhause und das Zuhause deiner Kinder.“ Huber legte seinen anderen Arm um Mila.

„Danke dir“, sagte Karin mit leiser Stimme. Sie zögerte einen Moment, dann beendete sie: „Papa.“

Lorenz’ Augen wurden sofort feucht bei diesem ein Wort: »Papa«. Es war das erste Mal, dass Karin ihn so nannte, bis dahin hatte sie ihn immer mit seinem Vornamen angesprochen. Lisa biss sich unwillkürlich auf die Lippe und drehte ihr Gesicht zur Seite. Ihre Augen waren glasig. Mila löste sich aus der Umarmung ihres Großvaters, stand auf und ging zu Lisa hinüber. Danach umarmte sie Lisa ganz fest und sagte:

„Meine Glückwünsche, Lisa!“

„Danke, wenigstens eine Person freut sich mit mir.“

Lisas Hoffnungen auf eine wundersame Wende in ihrer Beziehung zu ihrem Vater zerplatzen wie eine Seifenblase. Ihr Vater freute sich nur über ein Enkelkind – dasjenige, das Karin ihm schenken würde. Ihr Kind konnte die Konkurrenz nicht aushalten.

Währenddessen holte Marie einen kleinen Karton aus einem Schrank in ihrem Zimmer. Sie hockte sich auf das Bett, öffnete den Deckel des Kartons und nahm nacheinander eine Rassel, ein Erkennungsarmband und eine weiße Mütze für Neugeborene heraus. Sie stellte die Schachtel beiseite. Dann legte sie ihren Kopf auf das Kissen und rollte sich auf dem Bett zusammen. Marie presste ihre Wange gegen das Kissen und eine kleine Babymütze an ihr Gesicht. Endlich schluchzte sie.

Śniadanie z niespodzianką.

Po tym jak Karin i Lisa poinformowały Floriana i Liama, co ich czeka, przyszedł czas, żeby ich ojciec dowiedział się, że zostanie dziadkiem, i to podwójnym.  Miały zamiar to ogłosić, kiedy rodzina zbierze się przy podczas śniadania. Było to echo poprzedniego pamiętnego śniadania.

Tym razem, to Lisa i Karin nakrywały do stołu, a Mila im asystowała. Dziewczyna we wszystkim starała się być pomocna, dla wszystkich miła, tak by nikomu nie zawadzać i nie nastręczać kłopotu. Prawie nie brała udziału w rozmowach rodzinnych, była cicha i zamknięta w sobie. Całą sobą obrazowała kogoś, kto potrzebuje pomocy. Pilnej! Karin widziała w niej wierne odbicie siebie samej  sprzed lat i  oczywiście cierpiała razem z córką.  Marie siedziała  na ławce pod domem, z książką w ręku. Książki  stały się  dla Marie od jakiegoś czasu narzędziem ułatwiającym jej  separowanie się od reszty domowników. Nie czytała ich, jednak zawsze jakąś miała przy sobie. Książka była jak tarcza. Chroniła przed przymusem komunikowania się ze zresztą rodziny. Wzajemna zażyłość i wspólne sprawy Lisy i Karin, sprawiały, że Marie czuła się coraz mniej komfortowo w ich towarzystwie, dlatego wolała je unikać. Ojciec zdawał się zauważać tylko Karin i Milę, jedynie do nich odnosił się serdecznie. Marie ignorował, a wobec Lisy był cięty i oschły. Marie podniosła na moment wzrok znad książki:

–  Coś mi umknęło w kalendarzu, mamy dzisiaj jakieś święto?

– Kto wie?  – Lisa nie dała sobie odebrać dobrego humoru.  – Może ten dzień otworzy nową erę w Hubers Alp.  

– Oby nie tylko nową aferę. – odparła sucho Marie siostrze.

Karin wzięła głęboki oddech. Spojrzała na drzwi, w których wreszcie pojawił się Lorenz. Kobiety usiadły przy stole. Marie niechętnie podniosła się z ławki, gdy wszyscy już siedzieli przy stole. Od dłuższego czasu nie miała apetytu. Przy stole zwykle tylko marszczyła brwi, gdy przychodziło do jedzenia. Lorenz zajął miejsce przy krótszej krawędzi stołu, mając po prawej stronie Marie, a po lewej Karin. To już stało się jego zwyczajem. Mila raz zajmowała miejsce obok matki, innym razem obok Marie. Dziś, jakby intuicyjnie, usiadła obok matki. Lisa rzuciła wymowne spojrzenie w kierunku Karin. Jej oczy błyszczały, jak u dziecka, które zaraz rozpakuje swój urodzinowy prezent. Również i tym razem zaczęła ona:

– Tato, Karin i ja mamy dla ciebie niespodziankę.

Twarz Lorenza przybrała nerwowy wyraz. Ostatnia rzecz, jakiej pragnął po ostatnich wydarzeniach to niespodzianki, a już w szczególności od Lisy.

– No, jeśli to wasza wspólna niespodzianka, to może jednak nie spadnę z ławki. –  odparł Lorenz z wymuszonym uśmiechem, siląc się na żart.

– Wspólna to może ona nie jest. – poprawiła Karin – raczej już zbieżna. Mamy tę samą wiadomość do przekazania wam.

– Będziesz znowu dziadkiem. –  wypaliła Lisa pewnym głosem.  – Karin spodziewa się dziecka i … ja też!

Marie wypuściła widelec z ręki. Schyliła się pod stół, żeby go podnieść z ziemi. Nikt na nią nie zwrócił nawet uwagi.  Huber wstał od stołu. Wyglądał na  skonsternowanego — w pierwszej chwili nie wiedział, jak zareagować. Zaledwie jak dwa miesiące temu został dziadkiem. Wnuka widział raz na oczy — w szpitalu, zaraz po jego urodzeniu, Tydzień później przyszło mu całą wyprawkę wywieść z domu do Leitnerhof. Pewnie, że początkowo, Lorenz nie bardzo był uszczęśliwiony wiadomością, że Marie ma go zrobić dziadkiem. Były kłopoty finansowe. Hubers Alp o krok od sprzedaży. Jednak później nie było planu, działania, myśli, w której centrum nie stał oczekiwany wnuk czy wnuczka. Mila rzuciła szybkie spojrzenie na matkę. W pierwszym odruchu chciała ją nawet objąć, ale widząc, że matka jest blada, przysunęła się tylko bliżej i wzięła ją za rękę. Karin uśmiechnęła się trochę wymuszenie do córki.

 – Obie naraz?  – Lorenz sapnął, spojrzał raz na jedną, raz na druga córkę. Karin była przygaszona. Lisa nerwowo wpatrywała się w twarz ojca, wyczekując jego reakcji.

– Pytanie kim są ojcowie, mija się z celem. W przypadku dziecka Karin – wiadomo:  Florian. W przypadku twojego dziecka  — Huber zwrócił twarz w kierunku Lisy — nie wiadomo.

Lisa poczerwieniała. Wezbrał ją gniew.

– Liam Achenbach.

– Achenbach! Przecież ty go nienawidzisz jak psa. – zawołała Marie, nie kryjąc zdumienia. Zdążyła już wyhamować wewnętrzną falę emocji i przybrała swój spokojny i zdystansowany wyraz twarzy widza, który ogląda mało interesujące go widowisko.

– Ach, Marie! Nienawiść to wielkie słowo. Często mocno nadużywane z byle powodu.

– A więc kolejna wpadka w rodzinie. – podsumował krótko sprawę Lorenz.

– Właściwie to nie.  – odezwała się Karin. –  Florian i ja … my od jakiegoś czasu staraliśmy się o drugie dziecko. Tylko że wtedy …

Mila puściła przelotne spojrzenie na matkę. Po czym wbiła wzrok w stół. „A więc będziemy musieli się kontaktować” – pomyślała. Zawsze chciała mieć rodzeństwo. Teraz tłumiła gniew. Wstręt do ojca przytarty już jego wypadkiem i kalectwem powrócił z całą swoją siłą. Po raz drugi, od czasu aresztowania ojca, chciała wykrzyczeć, jak bardzo go nienawidzi. Wszystko zniszczył.

– Oczywiście, skarbie, kto to mógł przewidzieć. – powiedział Lorenz czule do córki. Podszedł  do stołu i objął Karin ramieniem, po czym skierował swój  wzrok ku najmłodszej córce.  – Mówiąc o wpadce, myślałem o Lisie.

Lisa powoli miała już dość traktowania siebie jak popychadło przez ojca, zrodził się w niej bunt, tak, że wybuchnęła:

– Moje dziecko to też nie jest żadna wpadka!

Lorenz puścił Karin, wyprostował się i zawołał z sarkazmem.  – Dziecko miłości! 

– Może ono nie jest owocem miłości, ale na pewno czegoś … pięknego…

– Oszczędźmy sobie tych detali.  – Lorenz przerwał Lisie obcesowo. – A więc Liam i ty jesteście parą.

– Nie. I raczej, to jest, na pewno nią nie będziemy.

– Jest żonaty?

– Nie. Ale właśnie z powodu jego rodziny.

– A co to za rodzina?   – zapytał Lorenz ponownie z sarkazmem w głosie. – Muzułmanie?

– Właśnie.

– Liam nie wygląda na Turka, ani Araba – wtrąciła się zbyt długo cicho siedząca Marie.

– Niby dlaczego miałby…. Jego matka była Amerykanką. Była, bo umarła, kiedy Liam miał niespełna 15 lat. Jego ojciec się ponownie ożenił, tym razem z Irakijką  —  muzułmanką i przeszedł na islam.

–  Pierwsza żona była Amerykanką, druga to Irakijka, trzecia pewnie będzie  Chinką. Nie ma co, ma facet rozmach.  – Lorenz  nie mógł sobie odpuścić małego komentarza.

–  Liam ma jeszcze młodsze rodzeństwo: dwóch braci i trzy siostry. Wszyscy oni są muzułmanami.

– To znaczy, że on też? – zapytał Lorenz, tym razem jednak bez kpiny.  

– Nie, on nie jest.

– Jak się ten Giaur uchował pomiędzy nimi? – wtrąciła się ponownie Marie.

– Miał już tyle lat, że jego ojciec nie mógł za niego decydować w sprawie wyznania.

– Może jest jednak jakaś nadzieja dla niego. – powiedziała Marie tym samym tonem. Lisa nie zważając na siostry uszczypliwości, ciągnęła dalej:

 – Ma też 9-letnią córkę, którą sam wychowuje.

– Jej matka też nie żyje? – zawołał Lorenz i aż  podniósł brwi ze zdziwienia.

– Żyje. Zostawiła mu ją po urodzeniu.

– Jeszcze jedna… – Huber odsapnął głośno. Marie wstała bez słowa od stołu i poszła do siebie.

– Sam rozumiesz, że on się nigdy nie zwiąże z kobietą, która jest obciążona taką przeszłością jak moja. Zrujnowałby tym samym życie własnym siostrom.

– Tak ci powiedział? – Lorenz zmienił ton na łagodniejszy.

– Nie musiał.

– No, a co z wychowaniem dziecka?

– Tu się jakoś porozumiemy razem.

– Dobre i tyle.

Lorenz westchnął, po czym już dużo łagodniejszym i cieplejszym tonem zwrócił się do Karin:

– Rozmawiałaś już Florianem?

Karin przytaknęła.

– Jeśli pytasz, czy do niego wrócę, to po tym, co widziałam, kiedy tam byłam … Nie. To nie ma żadnego sensu.

– Skoro tak uważasz…

– Zresztą, ja chyba nie potrafię się przemóc w sobie…

– Nie myśl już o tym.  –  powiedział Lorenz i przytulił córkę do siebie.  – Nikt tu nie będzie cię do żadnej decyzji wbrew sobie przymuszał. To jest teraz twój dom i twoich dzieci.  – Huber objął  drugim ramieniem Milę.

– Dziękuję. – odparła cichym głosem Karin. Zawahała się przez chwile, po czym dokończyła: tato.

Na to jedno słowo: „tata” Lorenzowi natychmiast zwilgotniały oczy. Karin pierwszy raz zwróciła się w ten sposób do niego. Do tej pory zawsze mówiła do niego po imieniu. Lisa mimowolnie przygryzła wargę, odwróciła twarz na bok. Oczy miała szklane. Mila uwolniła się z objęć dziadka, wstała i podeszła do Lisy. Następnie mocno ją przytuliła i powiedziała:

– Moje gratulacje, Lisa!

– Dzięki, przynajmniej jedna osoba cieszy się razem ze mną.

Lisy nadzieje na cudowny zwrot w jej relacjach z ojcem prysnęły jak bańka mydlana. Ojciec cieszył się tylko z jednego wnuka — tego, którego miała mu urodzić Karin. Jej dziecko nie wytrzymało konkurencji.

Tyma czasem Marie wyjęła niewielkie pudełko kartonowe z szafki w swoim pokoju. Przysiadła na łóżku, otworzyła pokrywkę i wyjęła z kartonika kolejno: grzechotkę, identyfikator z rączki synka, białą czapeczkę noworodka. Odłożyła na bok pudełko, położyła głowę na poduszce i zwinęła się w kłębek na łóżku. Następnie przyłożyła policzek do poduszki, a do twarzy przycisnęła mały dziecięcy czepek. Na koniec się rozszlochała.