Da der Sonntag für Martina und Matthias ein freier Tag war und die Familie Beckers beschlossen hatte, diesen bereits letzten Sonntag im Allgäu mit einem Ausflug in die Natur zu verbringen, setzten sich die Hubers ohne zusätzliche Besetzung zum Mittagessen. Die Ungeduld am Tisch war groß, denn die Gerüche, die seit dem Morgen durch das Haus wehten, versprachen ein wahrhaft großes Gaumenfest. Als ein Teller mit Rouladen, ein weiterer mit Semmelknödeln und ein dritter mit Rotkohl auf dem Tisch stand, war der Applaus vorprogrammiert.
„Rouladen! Welcher Festtag ist heute?“ Lorenz zieht die Augenbrauen hoch und macht ein entsprechend himmlisches Gesicht.
„Es muss ein Festtag sein?“, erwiderte Karin mit einem unschuldigen Gesicht. „Ich hatte Lust darauf, also habe ich es gemacht. Lisa hat gestern den Nachtisch vorbereitet.“
„Tiramisu“, fügte Lisa schnell hinzu. „Ich hatte auch Lust darauf.“
„Nun, ich sehe, dass wir nun verwöhnt sein werden. Ich glaube nicht, dass ihr Mädels mich dazu bringen werdet, meinen Bauch zu verlieren.“
„Darüber bin ich auch froh“, sagte Mila und reckte ihren Hals wie ein Kranich in Richtung des Tellers mit den Rouladen.
Marie trug am wenigsten zum Essen bei, also stand sie auf, um die Familie zu bedienen. Sie legte ihrem Vater eine anständige Roulade auf den Teller und ging dann zu ihren Schwestern und ihrer Nichte hinüber.
„Für mich, die in der Mitte, Marie!“ Mila deutete mit ihrer Gabel auf das eindrucksvollste Stück Fleisch auf dem Teller.
„Ich musste anfangen zu kochen, damit mein Kind zu essen begann. Es ist noch gar nicht so lange her, dass sie sich nur von Pflanzen ernährt hat.“
„Sie wollte beim Tanzen leicht sein“, erwiderte Marie verständnisvoll, während sie sich eine halbe Roulade, einen in Scheiben geschnittenen Knödel und einen flachen Löffel Rotkohl aufsetzte.
„Von jetzt an werde ich für zwei Personen essen“, sagte Mila.
„Du auch, Mila!“ Marie schnappte unwillkürlich laut auf, und ihr Herz flatterte sofort. Karin hielt reflexartig den Atem an und warf einen fragenden Blick zuerst auf ihre Tochter, dann auf Lisa. Letztere verdrehte daraufhin nur die Augen und zuckte mit den Schultern, dass sie nichts wisse.
„Im Gegensatz zu meiner Mutter und Lisa muss ich für zwei essen, nicht weil wir zu zweit sind, sondern weil ich für zwei arbeite“, erwiderte Mila ruhig.
„Du, Stängelchen, kannst für drei essen“, sagte Lorenz und warf einen warmen Blick auf seine Enkelin.
„Marie sollte für drei essen, denn sie sieht schon wie ein Drittel aus“, erwiderte Mila.
„Nun, Marie, du hast dir so wenig aufgetan. Vielleicht magst du nicht, was ich koche? Du weißt doch, dass ich keine richtige Köchin bin.“
„Alles, was du kochst, ist sehr lecker“, versicherte Marie ihrer Schwester schnell, „Mein Magen ist einfach geschrumpft.“
„Sogar unsere Gäste machen sich langsam Sorgen um dich, ob du manchmal krank bist“, warf Lisa ein, die vier aufgeschnittene Knödel auf ihren Teller legte und sie mit Soße übergoss. „Was denn? Mir mangelt es an Appetit nicht. Zum Glück schrumpft mein Magen erst nach dem Essen.“
„Das verwundert mich überhaupt nicht“, antwortete Karin, „Wenn du das alles isst, wirst du dampfen wie eine Dampflok.“
„Ich glaube, ich ziehe von hier aus.“
„Darf ich fragen, wohin?“, warf Lorenz mitleidig ein.
„Irgendwohin, wo mir keine meiner lieben Schwestern den Löffel aus dem Mund nimmt.“
Huber schenkte allen Wasser und Saft in Gläser ein und rief dann mit deutlicher Ungeduld in seiner Stimme, „Setz dich endlich, Marie!“

Die Teller wurden gefüllt. Marie nahm am Tisch Platz. Dann kamen endlich die lang erwarteten Worte aus Lorenz` Mund: »Guten Appetit!«, und die Gabeln gingen in die Hand, natürlich gefolgt von den ersten Komplimenten an die Köchin.
„Hervorragend, Töchterchen! Ich kann mich nicht erinnern, wann ich das letzte Mal solche Rouladen gegessen habe.“
„Ich fühle mich geschmeichelt, Papa.
„Mama, das Rezept von Georg?“
„Wem gehört es denn sonst? Ich habe keine eigenen. In den letzten zwei Jahrzehnten habe ich in der Küche, bestenfalls als Tellerwäscher gearbeitet.“
„Ich überlasse dir gerne meinen Platz in der Küche“, sagte Marie. „Nach 25 Jahren ist es Zeit für eine Veränderung der Führung in der Küche.“
„Was mich betrifft, so habe ich nichts dagegen, dass du das gesamte Kochbuch von Georg an mir ausprobierst“, sagte Lisa mit vollem Mund.
„Apropos Georg, …“, warf Mila plötzlich ein, „… Ich gehe heute Nachmittag zum Leitnerhof. Georg organisiert ein Lagerfeuer und Oma hat mich gebeten, auf die Gastkinder aufzupassen.“
„Ein Lagerfeuer?“, rief Karin nicht ohne Überraschung in ihrer Stimme.
„Es wird auch ein Ferkel am Spieß geben.“
„Mhm. Die gute alte Zeit am Leitnerhof ist wieder da“, meldete sich Lorenz zu Wort, „Haben sie auch eine Band bestellt?“
„Ich weiß es nicht genau, aber es sollen zwei Gitarristen sein und einer mit Akkordeon, oder umgekehrt – zwei mit Akkordeon und ein Gitarrist.“
„Vielleicht können wir dich ins Leitnerhof absetzen, als Lisa und ich in die Stadt fahren“, wandte sich Karin an ihre Tochter.
„Habt ihr auch Pläne für den Nachmittag?“ Lorenz verbarg seine Überraschung nicht.
„Ja. In der Nähe des Rathauses gibt es Yoga für schwangere Frauen“, erwiderte Karin. „Wir gehen zur ersten Stunde.“
„Deshalb die besonders kunstvolle Pediküre.“ Marie warf einen vielsagenden Blick auf die Füße ihrer Schwestern.
„Wir müssen dort einen positiven Eindruck hinterlassen“, erwiderte Karin. „Zumal wir schon lange kein Gummirücken mehr haben.“
„Nach dem Yoga gehen wir zum Singen“, fügte Lisa hinzu.
„Ich glaube, Karaoke ist dienstags, Mama?“, bemerkte Mila.
„Ich versuche nicht mehr, Karaoke zu singen“, erwiderte Karin ihrer Tochter und warf dann einen wissenden Blick auf Lisa.
„Eh, das war ein Fehlstart“, sagte Lisa, mit Bagatelle in der Stimme. „Der Chor ist eine andere Sache, da kann sich jeder … ein bisschen falsches Singen erlauben. Der Rest wird sie übertönen.“
„Geht ihr zum Chor?“, fragte Lorenz zunehmend überrascht.
„Welche andere Unterhaltung können sich zwei Single-Schwangere in unserer Kleinstadt an einem Sonntagnachmittag leisten? Schließlich gehen wir doch nicht zum Bowling“, antwortete Karin mit einer rhetorischen Frage.
„Ich weiß nicht, ob dir bewusst ist, Papa, aber du hast einen kompletten Frauenchor in der Familie. Karin wurde in der Schule als Kontra alt beschrieben, Marie als Alt, ich als Mezzosopran, und Mila ist … angeblich ein reiner Sopran!“
„Nun, ich platze vor Stolz. Wir sind nicht mehr in Gefahr, zu verhungern. Mit dem Singen auf Hochzeiten und Taufen könnt ihr euch immer etwas dazuverdienen.“
„Siehst du?“
„Warum kommst du nicht mit uns?“, fragte Karin Marie.
„Zum Chor oder zum Yoga für Schwangere?“, erwiderte Marie.
„Es liegt an dir.“
„Ich gehöre weder in die Kategorie der Yogakurse, noch habe ich eine gemusterte Pediküre.“
„Die Yoga-Kategorien sind unterschiedlich, und wir malen Muster auf deine Nägel“, sagte Karin sanft und aufmunternd.
„Es fehlt dir nicht an Gesangstalent, Marie!“ Lisa schließt sich Karin an und versucht, Marie endlich aus dem Haus zu holen.
„Danke, Lisa, aber ich glaube, das Chorrepertoire passt nicht zu mir.“
„Wenn wir uns erst einmal zu Dritt dort eingelebt haben, wird sich das Repertoire ändern.“
„Ich habe gehört, dass sie einen neuen jungen Dirigenten haben, der den Chor vielleicht ein bisschen aufmöbeln wird“, fügte Karin schnell hinzu.
„Wollt ihr zum Chor oder zum jungen Dirigenten?“, fragte Marie nicht ohne Spott in ihrer Stimme.
„Was stört das eine den anderen?“, erwiderte Lisa und zuckte mit den Schultern.
„Zusammen mit euch dreien wird der Allgäuer Chor bald den Ruhm des Harlem Gospel Chor aus New York in den Schatten stellen!“, unterbrach Mila die gegenseitigen Sticheleien der Tanten rasch.
„Wir ziehen hier unser schwäbisches Musiksklima der amerikanischen vor“, erwiderte ihre Mutter.
„Was, Marie, willst du deine Sonntage damit verbringen, die Wolken zu beobachten?“, fragte Lisa ein wenig neckisch, aber ohne jeden Biss in der Stimme.
„Das ist eine sehr spannende Beschäftigung, Lisa. Jeder Hirte weiß das“, sagte Lorenz und warf einen fachkundigen Blick in den Himmel. „Heute wird es ein Gewitter und einen Wolkenbruch geben.“
„Oh, Opa, unken nicht!“
„Ich sage, was ich sehe. Dieses Lagerfeuer wird schneller erlöschen, wenn es sich entzündet. Und das Ferkel wird wahrscheinlich mit der Speiche wegschwimmen“, erwiderte Lorenz und wandte sich dann an Marie. „Deine Schwestern, Marie, haben natürlich recht. Du kannst nicht die ganze Zeit hier mit deinen Büchern sitzen und von der Welt abgeschnitten sein. Dein Leben rennt vor dir davon. Das Muttersein hat deine Kräfte überstiegen. Wir akzeptieren das, wir versuchen, dich zu verstehen. Aber vielleicht ist es an der Zeit, dass du an dich selbst denkst. Denn du scheinst dein Herz an unsere Alp verloren zu haben …“
„Ich habe darüber nachgedacht, Papa. Und ich habe mich sogar schon entschieden.“ Marie schob den Teller mit dem ungegessenen Mittagessen von sich weg. Sie nahm all ihre Kraft zusammen, um mit Nachdruck und Glaubwürdigkeit zu sagen, wovon sie selbst überhaupt nicht überzeugt war. „Ich möchte … das heißt, ich plane … wieder an die Universität zu gehen.“
Die Augen aller Anwesenden richteten sich sofort auf sie. Marie beobachtete einen Moment lang die Reaktion ihrer Familie. Sie musste feststellen, dass die vorherrschende Reaktion Erleichterung und Genugtuung waren. Abgesehen vielleicht von Mila, die sie hier wohl am wenigsten störte. Das war ihr Eindruck, zumindest für eine Weile.

„Du wolltest schon immer dein Studium absolvieren. Auch alte Träume wieder zu verwirklichen, ist etwas, das man gutheißen kann.“ Lorenz lächelte seine Tochter an. „Dabei kannst du immer auf meine Unterstützung zählen, Marie. Denn für mich gibt es nichts Schlimmeres, als dich sinnlos umherirren zu sehen.“
„Eine neue Herausforderung, ein neues Umfeld wird dir sicher guttun, Marie.“ Karin unterstützte ihren Vater sofort.
„Aber ist es nicht zu spät, sich für dein Studium zu bewerben?“, warf Lisa ein.
„Die Frist für Leute wie mich ist Mitte August. Aber ich würde gerne so schnell wie möglich abreisen. Ich muss einen Job und eine Wohnung finden.“
„Wenn du nach so vielen Jahren wieder an die Universität gehen willst, konzentriere dich auf dein Studium und vergiss die Arbeit. Es reicht mit der Kellnerei in München!“ spannte sich Huber sofort an. Denn er hatte noch nicht vergessen, wie Lisa und Milas Extraarbeit für ihr Studium geendet hatte. „Such einfach eine Wohnung und wir kümmern uns hier um den Rest.“
„Du vergisst, Papa, dass du Mila bereits versprochen hast, sie finanziell zu unterstützen“, erwiderte Marie schnell. „Du kannst nicht zwei von uns in München ernähren.“
„Ich habe nicht vor, von hier aus irgendwo fortzugehen!“ unterbrach Mila heftig.
„Mach dir keine Gedanken darüber, Marie!“, Lorenz ignorierte den Zwischenruf seiner Enkelin. „Wir sind uns mit Sebastian über Mila einig. Fifty-fifty.“
„Sebastian möchte einen Beitrag zu Milas Studium leisten!“, rief Karin mit offensichtlicher Überraschung in ihrer Stimme aus. „Wer hat ihm die Schlange aus der Tasche genommen?“, schüttelte sie den Kopf.
„Was ist daran so schockierend? Immerhin hat Sebastian Georgs Studien finanziert. Solange Florian den Leitnerhof geleitet hat, war Sebastian der Meinung, dass ihr euch finanziell selbst um das Studium eurer Tochter kümmern solltet. Jetzt hat sich die Situation jedoch geändert. Und falls sich Mila im Herbst entschließt, ihr Studium wieder aufzunehmen, wird das Geld für ihre weitere Ausbildung zur Verfügung stehen.“
„Mila, was hältst du davon?”, fragte Karin ihre Tochter, „Du könntest zusammen mit Marie wohnen. Das wäre kostengünstig, und du müsstest nicht zur WG zurückkehren.“
„Ich gehe nicht zurück nach München. Wir haben schon darüber geredet, Mama. Dafür habe ich keinen Grund. Ich habe kein Jahr abgeschlossen.“
„Du gibst schnell auf“, bemerkte Lisa. „Niemand bestreitet, dass dir dort viel Schlimmes widerfahren ist. Aber was hat das mit deinem Studium und deinem Traum, Tänzerin zu werden, zu tun?“

„Sehr viel, Lisa. Mir wurde klar, dass es immer Schwellen geben würde, die ich nicht überschreiten würde. Als ich im Frühjahr eine Rolle in einer Aufführung bekommen habe, stellte sich bei der zweiten Probe heraus, dass ich durch eine andere Mitstudentin ersetzt worden war. Sie hat kein Hehl daraus gemacht, wie sie die Rolle vom Regisseur bekommen hat. Ich bin für eine solche Karriere nicht geeignet.“
„Du musst selbst entscheiden, ob du den raschen Ruhm und das schnelle Geld willst – das wirst du auf dem ehrlichen Weg nicht bekommen – oder ob du einfach das tun willst, was du liebst. Dank Talent, Beharrlichkeit und harter Arbeit wirst du schließlich Erfolg haben, ohne eine Matratze für jeden nächsten Regisseur zu sein.“
„Lisa hat recht, Schatz“, nickte Karin. „Auch sie hat weder eine große Karriere als Anwältin in München gemacht, noch hat sie viel Geld verdient. Dennoch kämpft sie weiterhin um ihren Platz im juristischen Beruf.“
„Nicht nur im Showbusiness gibt es unlauteren Konkurrenzkampf“, setzte Lisa ihr Argument fort. „Der Anwaltsberuf ist immer noch ein sehr männlich geprägter Beruf, und für Frauen ist es sehr schwierig, sich in diesem Beruf einen Namen zu machen. Es liegt nicht so sehr daran, dass Männer den Zugang für Frauen zu diesem Bereich besonders schützen, sondern daran, dass andere Frauen, die bereits etwas in diesem Beruf erreicht haben, diejenigen, die gerade erst anfangen, nicht unterstützen. Und manchmal auch das Gegenteil – sie schikanieren jüngere Konkurrenten, insbesondere des gleichen Geschlechts. Als ob das nicht schon genug wäre, ist München neben Frankfurt und Düsseldorf die schwierigste Stadt für Juristen. “
„Das große Geld lockt alle an“, sagte Karin philosophisch.
„Wenn ich jedes Mal die Hände ringen würde, wenn ich eine Stelle, einen Mandanten, einen Auftrag verliere, weil ich von einer skrupellosen Person eliminiert wurde, hätte ich meinen Beruf schon lange aufgeben müssen.“
„Hier auf der Alm ist alles so einfach, klar, transparent.“ Mila seufzte.
„Oh, hier muss man hart kämpfen, um zu überleben“, Lorenz meldete sich zu Wort, „Lass es schneien und du wirst sehen, was es bedeutet, hoch in den Bergen zu leben. Aber es ist wahr, dass eine starke Motivation und ein starkes Rückgrat das Wichtigste in jedem Beruf sind.“
„Ich habe keine Angst vor harter Arbeit, Opa. Ich bin nicht enttäuscht von der Musik, dem Tanz, dem Gesang. Ich bin enttäuscht von den Menschen. Und das ist ganz etwas anderes. Das ist der Grund, warum ich nicht wirklich dorthin zurückkehren möchte.”
„Wir drängen dich keineswegs, nach München zurückzukehren, wir möchten nur nicht, dass du deine Träume aufgibst. Denn es hat dich viel gekostet, es zu wagen, sie überhaupt zu verfolgen“, erwiderte Lisa.
„Bis jetzt gefällt es mir hier. Ich hole uns Nachtisch. Denn wir haben über Maries Pläne geredet, und am Ende drehte sich alles wie immer um mich.“ Mila stand auf, um eine weitere Diskussion über ihre Zukunft am Esstisch zu verhindern. „Mama, Tee für dich?“
„Ja. Pfefferminztee, Schatz.“
„Für mich Ingwertee”, fügte Lisa schnell hinzu.
„Ingwer wärmt den Körper auf“, sagte Marie wachsam.
„Aber es löst auch die Übelkeit.“ Lisa rollte mit den Augen. „Vielleicht beende ich mein Mittagessen wenigstens einmal nicht, indem ich mich über die Toilettenschüssel verbeuge.“
„Das wäre wirklich schade”, seufzte Huber und warf einen angemessenen Blick auf die übrig gebliebenen Rouladen auf dem Teller.“
„Opa, Marie, Kaffee für euch?“
„Wenn Tiramisu, was sonst passt dazu als Kaffee?“, antwortete Marie mit einer Frage.
„Ich schätze, du musst eine Wohnung nur für dich anmieten.“ Karin wandte sich an Marie: „Vielleicht kannst du mit Mirjam reden. Ich bin sicher, sie kann dir helfen, etwas Geeignetes zu finden.“
„Ich bin mir nicht sicher. Mirjam weiß nicht, was das Wort ‚sparsam‘ bedeutet“, erwiderte Marie. „Um ehrlich zu sein, habe ich mit Lisas Hilfe gerechnet.“
„Verzeih mir, Marie, aber ich lehne dieses Mal im Voraus ab. Meine letzte Hilfe erwies sich als nicht sehr glücklich.“
„Bevor du selbst etwas findest, könntest du doch erst einmal bei Mirjam wohnen. Ihr beide seid Freundinnen. Du wirst dich in München nicht so einsam fühlen“, sagte Lorenz.
„Ich glaube nicht, dass dies eine gute Idee ist”, warf Karin behutsam ein.
„Warum, Karin?“, fragte Lisa, „Mirjam schätzt und mag Marie sehr.“
„Ich weiß nicht, ob mich noch jemand mag und schätzt. In letzter Zeit mag ich mich selbst nicht mehr.“ Marie stand auf, nahm die Teller und verließ den Tisch. „Ich helfe Mila, den Nachtisch zu holen.“
Lisa schaute fragend zu ihrem Vater und Karin. Sie hatte das Gefühl, als hätte sie etwas falsch angefasst. Als Marie im Haus verschwand, ergriff Karin endlich das Wort.
„Ich habe es euch nicht gesagt, aber als Marie und ich kürzlich im Gasthaus waren, haben wir Mirjam dort gesehen.“
„Das muss noch nichts heißen. Am allerwenigsten die Tatsache, dass sie wieder zu Georg zurückgegangen ist“, sagte Lisa nervös.
„Du kennst Mirjam nicht. Wenn Georg von ihr verlangt hat, dass sie ihm Lea zurückgibt, dann … ist das alles möglich.“
„Das wäre eigentlich gar nicht die schlechteste Lösung“, bemerkte Lorenz.
„Für Mirjam?“, Lisa konnte nicht glauben, was sie da hörte.
„Für die Kinder, natürlich.“
„Verzeih mir, Papa, aber wie oft kann man in denselben schmutzigen Fluss steigen?“
„Oh, es gab eine Zeit, in der Mirjam für Lea über schlimmeres Verhalten von Georg, wie das Schlagen von Jan, zur Tagesordnung übergegangen ist“, erklärte Karin ruhig.
„Meinst du, das könnte der Grund sein, warum Marie so plötzlich beschlossen hat, wieder zu studieren?“, Lisa wandte sich an Karin.
„Ich weiß es nicht. Ich kenne sie nicht so gut wie du.“
„Wenn Marie nach München zieht, müssen wir die ganze Arbeit auf der Alm neu organisieren. Wir können nicht ohne zusätzliche Hilfe auskommen“, sinnierte Lorenz.
„Man könnte meinen, ohne Marie würde hier nichts funktionieren“, sagte Karin. „Mach dir keine Sorgen, Papa. Das kriegen wir schon hin.“
„Nun, ich weiß es nicht. Rede für dich selbst!“, erwiderte Lisa, „Ich frage mich gerade, mit wem soll ich jetzt im Winter in die Geburtsschule gehen?“
„Du hast doch wohl nicht daran gedacht, Marie zu bitten, dich dorthin zu begleiten, oder?“, sagte Karin, mit Unglauben in ihrer Stimme.
„Warum nicht?“, Lisa zuckte mit den Schultern, „Ich komme ja doch nicht allein dorthin! Wie die Letzte von den Letzten.“
„Vielleicht würde Liam dich doch gerne begleiten?“, sagte Karin in einem beruhigenden Ton.
„Ich brauche keine Gunst von ihm“, murmelte Lisa leise vor sich hin.
„Ist das überhaupt so wichtig?“, fragte Lorenz, „Schließlich haben eure Mütter euch geboren, auch wenn sie keine Geburtsschule besucht haben.”
„Ach, Papa, das sind andere Zeiten!“, rief Lisa mit gereizter Stimme. Dann wandte sie sich an Karin: „Du brauchst dir keine Sorgen zu machen. Du hast ja einen Ehemann.“
„Theoretisch“, entgegnete Karin in einem abweisenden Ton, „Lass ihn vielleicht erst mal auf die Beine kommen! Außerdem habe ich bereits einen anderen Partner für die Geburtenschule gebucht.“
„Wer?“
„Meine Tochter.“
„Glückspilz! Ich fange an, eine Präferenz für das Geschlecht meines Kindes zu haben.“
„Erst jetzt? Ich habe von Anfang an keine Zweifel. Nur eine Tochter!“
„Oh, ich bekomme langsam Angst. Denn wenn eure Wünsche in Erfüllung gehen, werde ich im Frühjahr eine echte Weiberschar zu Hause haben!“
Karin und Lisa brachen gleichzeitig in Gelächter aus, als Mila und Marie mit den Tabletts an den Tisch traten.
„Nun, hier seid ihr endlich!“, rief Lorenz
„Wir haben schon gedacht, ihr hättet das ganze Tiramisu allein in der Küche gegessen“, sagte Karin mit einem Lachen auf den Lippen.
Die Frauen stellten die Platte mit dem Tiramisu, eine Kaffeekanne, Kaffeetassen und Teetassen auf den Tisch. Die Dessertschale war aus Porzellan und sah auf dem Tisch wirklich ansprechend aus: Die Creme wurde mit einer dicken Schicht Kakao überzogen und mit kandierten Früchten verziert. Doch die Gesichter der Anwesenden verzogen sich schnell, als Mila die erste Portion des Nachtischs auf einen Teller legte und sie ihrem Großvater reichte. Unter der dünnen Schicht aus Creme und Streuseln befanden sich die gebrochenen Biskuits selbst.

„Nach dem heutigen Hauptgericht wäre ein anderer Nachtisch wie Zwieback eigentlich eine Ausschweifung gewesen“, kommentierte Lorenz den Nachtisch. Seine Miene sprach für sich selbst: eine totale Enttäuschung!
„Wo ist die Creme?“, fragte Karin mit einem entsprechenden Gesichtsausdruck.
„Nun, irgendwie … konnte ich nicht den richtigen Geschmack treffen …“, erwiderte Lisa mit einem unschuldigen Gesicht
„Und du hast so lange davon gekostet, bis du nur noch Biskuits übrig hattest.“
„Sehr leckere Biskuits, Lisa!“, lobte Mila sie. „Vor allem, wenn sie in Kaffee getaucht sind. Ich empfehle es!“
„Wer mäkelt hier an mir herum?“, wandte sich an Karin Lisa, nicht ohne einen gewissen Biss in ihrer Stimme, „Diejenige, die heute zweimal die Soße für die Rouladen gemacht hat!”
„Die Soße wurde angebrannt.“
„Das ist die Erste. Und die Zweite?“
„Es ist verdampft“, sagte Karin mit zusammengebissenen Zähnen.
„Tja, wir werden hier bald Stacheldrahtverhau brauchen“, seufzte Marie.
Rolady, tiramisu i wielkie plany Marie




Jako że niedziela była dniem wolnym dla pary studenckiej Martiny i Matthiasa, a rodzina Beckers z Dortmundu postanowiła tę już ostatnią swoją niedzielę w Allgäu spędzić na wycieczce po okolicy, Huberowie zasiadli do obiadu bez dodatkowej obsady. Niecierpliwość przy stole była wielka, bo zapachy unoszące się od rana po całym domu zapowiadały prawdziwe wielkie żarcie.
Kiedy na stole pojawił się półmisek z roladami, drugi z knedlami z bułki tartej, a trzeci z czerwoną kapustą to aplauz musiał się pojawić.
– Rolady! A co to za święto dziś mamy? – Lorenz podniósł aż brwi i zrobił odpowiednio niebiańską minę.
– Musi być jakieś święto? – odparła Karin z niewinną miną. – Miałam ochotę, więc zrobiłam. Lisa wczoraj deser przygotowała.
– Tiramisu. – szybko dodała Lisa. – Też miałam ochotę.
– No widzę, że teraz to będziemy rozpieszczani. Brzucha to ja chyba już przy was dziewczyny nie zrzucę.
– Też się cieszę. – Mila wystawiła żurawia do rolad.
Marie, jako że najmniej się dołożyła do obiadu, to wstała, żeby usłużyć rodzinie. Nałożyła porządną roladę ojcu, po czym podeszła do sióstr i siostrzenicy.
– Mnie ta w środku, Marie! – Mila wskazała widelcem na najbardziej okazałą sztukę mięsa na półmisku.
– Musiałam zacząć gotować, żeby moje dziecko zaczęło jeść. Jeszcze nie tak dawno żywiła się tylko roślinkami.
– Chciała być lekka w tańcu. – odparła ze zrozumieniem Marie, nakładając sobie połowę rolady, jeden pokrojony w plastry knedel i płaską łyżkę kapusty.
– Za to od teraz mam zamiar jeść za dwóch.
– Ty też, Mila?! – Marie mimowolnie się wyrwało na głos, a serce natychmiast jej zatrzepotało. Karin odruchowo wstrzymała oddech i rzuciła pytające spojrzenie najpierw na córkę, po czym zwróciła wzrok na Lisę. Ta w odpowiedzi tylko wywróciła oczyma i wzruszyła ramionami, że nic nie wie.
– Ja w przeciwieństwie do mamy i Lisy muszę jeść za dwóch, nie dlatego, że jest nas dwóch, tylko że pracuję za dwóch. – odparła spokojnie Mila.
– Ty, łodyżko, możesz jeść i za trzech. – odparł Lorenz i rzucił ciepłe spojrzenie na wnuczkę.
– Za trzech to powinna jeść, ale Marie, bo wygląda już jak jedna trzecia. – odparła Mila.
– No właśnie, Marie, tak mało sobie nałożyłaś. Może tobie nie odpowiada to, co ja gotuję? Wiesz, jak tam żadną kucharką nie jestem.
– Wszystko, co robisz, jest bardzo dobre. – szybko zapewniła siostrę Marie. – Po prostu skurczył mi się żołądek.
– Nawet nasi goście zaczynają się o ciebie martwić i dopytywać, czy czasem nie jesteś chora. – wtrąciła się Lisa, sama nakładając sobie na talerz cztery pokrojone knedle i suto je podlewając sosem. – No co? Mnie tam apetytu nie brakuje. Mój żołądek na szczęście kurczy się dopiero po jedzeniu.
– Wcale mu się nie dziwię. – odparła Karin – Jak to wszystko wchłoniesz, to będziesz parować, jak lokomotywa parowa.
– Nie, no ja to się chyba wyprowadzę stąd.
– Ciekawe, gdzie? – rzucił z politowaniem Lorenz.
– Wszędzie tam, gdzie żadna moja kochana siostrzyczka nie będzie mi łyżki od ust odejmowała.
Huber rozlał wszystkim wodę i sok do szklanek, po czym zawołał z wyraźną niecierpliwością w głosie. – No siadaj już Marie!
Talerze zostały napełnione. Marie zasiadła do stołu. Po czym wreszcie padło długo wyczekiwane słowo: „Smacznego!” z ust Lorenza i widelce poszły w ruch, a zaraz za nimi oczywiście pierwsze komplementy dla kucharki.
– Wyborne córeczko! Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem takie rolady.
– Pochlebiasz mi, tato.
– Mamo, przepis Georga?
– No a czyj? Ja swoich nie mam. Przez ostatnie dwie dekady w kuchni służyłam co najwyżej jako pomywaczka.
– Z chęcią ustąpię ci miejsca w kuchni. — zawołała gorliwie Marie — Po 25 latach czas na zmianę warty.
– Jeśli o mnie chodzi, to nie mam nic przeciwko temu, żebyś na mnie wypróbowała całą książkę kucharską Georga. – powiedziała Lisa z pełnymi ustami.
– Skoro już o wilku mowa, … – wtrąciła nagle Mila – … to wybieram się dziś po południu do Leitnerhof. Georg organizuje ognisko i babcia prosiła mnie, żebym zajęła się dziećmi gości.
– Ognisko? – Karin nie bez zdziwienia w głosie. – Musiał się o pozwolenie wystarać.
– I prosiak na rożnie.
– Mhm. Wróciły stare dobre czasy w Leitnerhof. – odezwał się Lorenz – Kapelę też będą mieli?
– Nie wiem dokładnie, ale ma przyjechać dwóch z gitarą i jeden z akordeonem, czy odwrotnie – dwóch z akordeonem i jeden gitarzysta.
– Może będziemy mogły cię podrzucić po drodze, gdy będziemy z Lisą jechały do centrum. – zwróciła się do córki Karin.
– Wy też macie jakieś plany na popołudnie? – Lorenz nie krył zaskoczenia.
– Owszem. Koło ratusza jest joga dla ciężarnych. – odparła Karin. – Wybieramy się na pierwszą lekcję.
– A to stąd ten zdobny pedicure. – Marie rzuciła wymowne spojrzenie na stopy sióstr.
– Czymś musimy się tam pozytywnie wyróżnić. – odparła Karin. – Z gumy to my od dawna nie jesteśmy.
– A potem idziemy sobie jeszcze pośpiewać. – dorzuciła Lisa.
– Karaoke to chyba we wtorki jest, mamo? – wtrąciła się Mila
– W karaoke to ja się już więcej nie próbuję. – odparła Karin córce, po czym rzuciła odpowiednie spojrzenie na Lisę.
– Eh, to był falstart. Jak to na lekkiej fazie. – rzuciła Lisa z bagatelą w głosie. – Chór to co innego, tam każdy może sobie no … na mały fałsz pozwolić. Reszta zagłuszy.
– To wy na chór idziecie? – Lorenz coraz bardziej zdziwiony.
– Mhm. Nie wiem, czy wiesz, tato, ale masz w domu cały żeński chór. Karin była w szkole określona jako kontralt, Marie – alt, ja – mezzosopran, a Mila to … ponoć czysty sopran.
– No, duma mnie rozpiera. Głód już nam nie grozi. Jak co, to zawsze w kościele dorobicie na weselach i chrzcinach.
– A widzisz?
– Może wybierzesz się z nami? – Karin zagadnęła Marie.
– Na chór, czy na jogę dla ciężarnych? – spytała Marie oschle.
– To zależy od ciebie.
– Nie mieszczę się w kategorii kursu jogi. I nie mam pedicure we wzorki.
– Kategorie są różne, a wzorki ci pomalujemy. – powiedziała Karin łagodnie i zachęcająco.
– No głosu to ci nie brak! – zawołała Lisa, postanowiła dołączyć się do Karin z próbą wyciągnięcia wreszcie z domu Marie.
– Dzięki, Lisa, ale chyba nie odpowiada mi repertuar.
– Eh, jak się tam już zadomowimy w trójkę, to się repertuar zmieni.
– Ponoć mają nowego młodego dyrygenta, więc jest szansa, że trochę odrdzewi ten chór. – dorzuciła szybko Karin.
– Wybieracie się na chór, czy na dyrygenta? – zapytała Marie nie bez sarkazmu w głosie.
– Co jedno zawadza drugiemu? – odparła Lisa, wzruszając przy tym ramionami.
– Pobijecie sam Harlem Gospel Choir z Nowego Jorku! – Mila szybko przerywa wzajemne uszczypliwości ciotek.
– My tu wolimy nasze szwabskie klimaty od amerykańskich. – odparła jej matka.

– No co, Marie, masz tak zamiar wszystkie niedziele na oglądaniu obłoków spędzać? – Lisa trochę zaczepnie, ale bez kąśliwości w głosie.
– To bardzo zajmujące zajęcie, Lisa. To wie każdy pasterz — stwierdził Lorenz, rzucając jednocześnie fachowe spojrzenie na niebo — Dziś będzie burza z piorunami i ulewa.
– Oj, dziadku, nie kracz!
– Ja mówię, co widzę. To ognisko szybciej zgaśnie jak zapłonie. A prosiak to chyba odpłynie wraz z rożnem. — odparł Lorenz, po czym zwrócił się do Marie — Twoje siostry Marie, mają oczywiście rację. Nie możesz tu tak ciągle zamknięta tylko w książkach siedzieć. Życie ucieka. Bycie matką cię przerosło. Akceptujemy to, staramy się cię zrozumieć. Może jednak już czas byś pomyślała o sobie samej. Bo do Alp chyba też straciłaś serce …
– Myślałam, tato. I nawet już podjęłam decyzję. – Marie odsunęła od siebie talerz z niedojedzonym obiadem. Zebrała się cała w sobie, żeby powiedzieć wystarczająco stanowczo i przekonująco to, do czego sama wcale nie była przekonana:
– Chcę … to jest … zamierzam dokończyć studia.
Oczy wszystkich przy stole natychmiast skupiły się na niej. Marie przez chwilę obserwowała reakcję na twarzach rodziny. I musiała stwierdzić, że dominującą reakcją była ulga i zadowolenie. Może poza Milą, której chyba najmniej zawadzała tutaj. Takie miała przynajmniej od dłuższego czasu wrażenie.



– Zawsze chciałaś zrobić studia. Powrót do realizacji nawet dawnych marzeń to coś, co jest warte aprobaty. – Lorenz uśmiechnął się do córki – W tym możesz na moje wsparcie zawsze liczyć. Bo nic gorszego dla mnie jak patrzeć, gdy tu snujesz się bez celu.
– Nowe wyzwanie, nowe środowisko na pewno dobrze ci zrobi, Marie. – poparła natychmiast ojca Karin.
– Tylko, czy aby nie za późno już na składnie podania o wznowienie studiów?– wtrąciła się Lisa.
– Termin dla takich jak ja upływa w połowie sierpnia. Ale chciałabym wyjechać jak najszybciej. Muszę znaleźć pracę oraz mieszkanie.
– Jak chcesz po tylu latach wrócić na studia, to skup się na nauce i zapomnij o pracy. Wystarczy tego kelnerowania po lokalach w Monachium. – napiął się natychmiast Huber. Bo jeszcze nie zapomniał, czym się skończyło dorabianie Lisy i Mili do studiów. – Znajdź tylko mieszkanie, a o resztę my tu się zatroszczymy.
– Zapominasz tato, że obiecałeś już wsparcie finansowe Mili. – szybko odparła Marie. – Dwóch nas nie utrzymasz w Monachium.
– Ja się nigdzie nie wybieram stąd! – wtrąciła się gwałtownie Mila.
– Nie zajmuj sobie tym głowy, Marie! – Lorenz zignorował wtręt wnuczki. – W sprawie Mili jesteśmy dogadani z Sebastianem. Fifty-fifty.
– Sebastian chce się dołożyć do studiów Mili?! – zawołała Karin z wyraźnym zaskoczeniem w głosie. – A kto mu tego węża wyjął z kieszeni? – wyrwało się jej mimowolnie.
– Co w tym szokującego? W końcu Sebastian studia Georga sfinansował. Dopóki Florian zarządzał Leitnerhof, Sebastian uważał, że powinniście sami zatroszczyć się finansowo o studia córki. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. I jeśli tylko Mila zdecyduje się powrócić na jesieni na studia, to pieniądze na dalszą jej naukę się znajdą.
– Mila, co ty na to? – zwróciła się z pytaniem do córki Karin. – Mogłabyś razem z Marie zamieszkać. Byłoby ekonomicznie i nie musiałabyś wracać do WG.
– Do Monachium nie wrócę. Już o tym rozmawiałyśmy, mamo. Nie mam po co. Nie skończyłam roku.

– Szybko rezygnujesz – zauważyła Lisa – Nikt nie przeczy, że spotkało cię tam wiele złego. Jednak co to ma wspólnego z twoimi studiami, marzeniami o byciu tancerką?
– Bardzo wiele, Lisa. Zrozumiałam, że zawsze będą przede mną progi, których nie przekroczę. Kiedy wiosną dostałam rolę w przedstawieniu, to na drugiej próbie okazało się, że zostałam zastąpiona przez inną koleżankę z roku. I ona wcale nie kryła, jak to załatwiła u reżysera. Ja się do takiej kariery nie nadaję.
– Musisz sama zdecydować, czy chcesz szybkiej sławy i pieniędzy – tego uczciwą drogą nie zdobędziesz, czy chcesz po prostu robić to, co kochasz. Mając talent, to wytrwałą i ciężką pracą w końcu osiągniesz sukces i bez bycia materacem dla każdego kolejnego reżysera.
– Lisa ma rację, kochanie. – przytaknęła Karin. – Ona też ani wielkiej kariery jako adwokat w Monachium nie zrobiła, ani wielkich pieniędzy nie zarobiła. A jednak nadal walczy o swoje miejsce w zawodzie prawnika.
– Nie tylko w show-biznesie jest nieuczciwa konkurencja. – kontynuowała swój wywód Lisa. – Zawód prawnika to ciągle bardzo męski zawód i kobietom bardzo trudno się w nim wybić. I to nie tyle, że mężczyźni jakoś bardzo bronią dostępu do tego terytorium kobietom, ale że inne koleżanki, które już coś osiągnęły w tym zawodzie, nie pomagają tym, co dopiero zaczynają. A czasami wręcz przeciwnie — stosują mobbing wobec młodszej konkurencji, szczególnie tej samej płci. Jakby tego było mało, to Monachium, nie licząc Frankfurtu i Düsseldorfu, to najcięższe miasta dla prawników.
– Wielkie pieniądze przyciągają wszystkich. – powiedziała Karin filozoficznie.
– Gdybym miała załamywać ręce za każdym razem, kiedy straciłam pracę, klienta, zlecenie, ponieważ wyeliminowała mnie taka, co nie ma skrupułów, to musiałbym dawno zrezygnować z uprawiania zawodu.
– Tu w Hubers Alp wszystko jest takie proste, jasne, klarowne. – westchnęła Mila.
– Och, tutaj dopiero trzeba mocno walczyć o przetrwanie. – odezwał się Lorenz – Niech tylko spadnie śnieg, a zobaczysz, co to znaczy życie wysoko w górach. Ale to prawda, że w każdej pracy najważniejsza jest mocna motywacja i twardy kręgosłup.
– Ja się nie boję ciężkiej pracy, dziadku. Nie jestem rozczarowana muzyką, tańcem, śpiewem. Ja się rozczarowałam ludźmi. A to co innego. To, dlatego tak naprawdę nie chcę tam wracać.
– My cię wcale nie namawiamy na powrót do Monachium, tylko nie chcemy, żebyś rezygnowała z marzeń. Bo dużo cię kosztowało, żeby się odważyć, zacząć je w ogóle realizować. – odparła Lisa.
– Na razie podoba mi się tu. Pójdę może po deser. Bo mówiliśmy o planach Marie, a na końcu jak zawsze skupiło się na mnie. – Mila wstała, żeby nie dopuścić do dalszych dywagacji na temat jej przyszłości przy obiednim stole. – Mamo, dla ciebie herbata?
– Tak. Miętowa, kochanie.
– Dla mnie imbirowa. – dodała szybko Lisa.
– Imbir rozgrzewa. – rzuciła przytomnie Marie.
– Ale też łagodzi mdłości. – Lisa wywróciła oczami. – Może przynajmniej choć raz nie zwrćę wszystkiego zaraz po obiedzie.
– Szkoda by było. – westchnął Huber i rzucił odpowiednie spojrzenie na resztki rolad na półmisku.
– Dziadku, Marie, dla was kawa?
– Skoro tiramisu, to co innego do tego, jak kawa? – odpowiedziała pytaniem Marie.
– Chyba będziesz musiała wynająć lokum tylko dla siebie. – zwróciła się do Marie Karin.
– Szczerze mówiąc, to liczyłam na pomoc Lisy.
– Wybacz, Marie, ale z góry tym razem odmawiam. Moja ostatnia pomoc okazała się niezbyt szczęśliwa. Jednak może byś z Mirjam pogadała. Na pewno pomoże ci znaleźć coś sensownego.
– Nie jestem pewna. Mirjam nie wie, co znaczy słowo „oszczędnie” – odparła Marie.
– Może nawet na początek, zanim coś sama znajdziesz, zamieszkasz u niej? Przyjaźnicie się. Nie będziesz taka samotna w Monachium. – poparł Lisę ojciec.
– To chyba nie jest najlepszy pomysł. – wtrąciła się ostrożnie Karin.
– Dlaczego, Karin? – zapytała Lisa — Mirjam bardzo lubi i ceni Marie.
– Nie wiem, czy jeszcze mnie ktoś lubi i ceni. Ostatnio sama siebie nie lubię. – Marie wstała, zabiera talerze i odeszła od stołu. – Pójdę pomóc Mili przynieść deser.
Lisa spojrzała pytająco na ojca i Karin. Czuła się, jakby palnęła coś nie tak. Karin chrząknęła. Kiedy Marie zniknęła we wnętrzu domu, odezwała się wreszcie.
– Nie mówiłam wam, ale jak byłam ostatnio z Marie w zajeździe, to widziałyśmy tam Mirjam.
– To jeszcze nic nie znaczy. A już najmniej to, że ponownie wróciła do Georga. nerwowo powiedziała Lisa.
– Nie znasz Mirjam. Jeżeli Georg zażądał od niej, żeby oddała mu Leę, to … to wszystko możliwe.
– To w gruncie rzeczy nie byłoby wcale najgorsze rozwiązanie. – zauważył Lorenz.
– Dla Mirjam? – Lisa nie wierzyła w to, co słyszy.
– Dla dzieci, oczywiście.
– Wybacz, tato, ale ile razy można wchodzić do tej samej brudnej rzeki?
– Och był czas, że Mirjam dla Lei przechodziła do porządku dziennego nad gorszym zachowaniem Georga, jak pobicie Jana. – stwierdziła spokojnie Karin.
– Myślisz, że to może być powód, dlaczego Marie, tak nagle zdecydowała się na powrót na studia. – zwróciła się Lisa do Karin.
– Nie wiem. Nie znam jej tak dobrze, jak ty.
– Jeśli Marie rzeczywiście wyjedzie do Monachium, to będziemy musieli całą pracę w Alp przeorganizować. Bez dodatkowej pomocy się nie obejdzie. – zadumał się Lorenz.
– Można by pomyśleć, że bez Marie nic tutaj nie funkcjonuje. – powiedziała Karin. – Nie martw się, tato. Damy radę.
– No, nie wiem. Mów za siebie! Właśnie się zastanawiam, z kim ja teraz udam się do szkoły rodzenia zimą?
– Ty chyba nie myślałaś, prosić Marie, żeby ci towarzyszyła tam? – powiedziała Karin z niedowierzaniem w głosie.
– A dlaczego nie? – Lisa wzruszyła ramionami — Przecież nie pójdę tam sama! Jak ta ostatnia z ostatnich.
– Może jednak Liam zechce ci towarzyszyć? – powiedziała Karin pocieszającym tonem.
– Nie potrzebuję jego łaski. – burknęła Lisa pod nosem.
– Czy to w ogóle jest takie ważne? – zapytał Lorenz – Wasze matki do żadnych szkół rodzenia nie uczęszczały, a was przecież urodziły.
– Ach, tato, teraz są inne czasy! – zawołała Lisa z irytacją w głosie. Po czym zwróciła się trochę prowokacyjnie do Karin – Ty nie masz się o co martwić. Masz męża.
– Teoretycznie. – odparła Karin lekceważącym tonem – Najpierw może niech stanie na nogi! Poza tym do szkoły rodzenia mam już zabukowanego innego partnera.
– Kogo?
– Moją córkę.
– Szczęściara! Zaczynam mieć preferencje co do płci własnego dziecka.
– Dopiero teraz? Ja je mam od samego początku. Tylko córka!
– Och, zaczynam się bać. Bo jeśli wasze pragnienia spełnią się, to na wiosnę będę miał w domu istny babiniec.
Karin i Lisa wybuchły jednocześnie śmiechem, gdy do stołu podeszły Mila i Marie z tacami.
– No, wreszcie jesteście! – zawołał Lorenz.
– Już myśleliśmy, że zjadłyście całe tiramisu same w kuchni. – odparła Karin ze śmiechem na ustach.

Kobiety położyły na stole półmisek z tiramisu, miseczki na deser, dzbanek z kawą, filiżanki na kawę oraz kubki z herbatą. Półmisek z deserem był z porcelany i postawiony na stole wyglądał naprawdę zachęcająco i obiecująco. Na wierzchu krem pokryty był dużą warstwą kakao oraz przyozdobiony kandyzowanymi owocami. Jednak mina biesiadnikom szybko zrzedła, gdy tylko Mila nałożyła pierwszą porcję deseru na miseczkę i podała ją dziadkowi. Pod cienką warstwą kremu i posypki kryły się same połamane biszkopty.
– W zasadzie, to po dzisiejszym objedzie inny deser jak … suchary, to byłaby już rozpusta. – skwitował widok swojego deseru Huber. A jego mina mówiła sama za siebie: totalny zawód!
– A gdzie krem? – zapytała Karin z odpowiednią miną.
– No, jakoś tak … nie mogłam uchwycić właściwego smaku … – odparła Lisa z niewinna minką.
– I tak długo próbowałaś, aż zostały same biszkopty.
– Bardzo dobre te biszkopty, Lisa! – Mila przytomnie zareagowała. Nie zamierzała dokopywać ciotce. – Szczególnie maczane w kawie. Polecam!
– I kto to mówi? – zwróciła się do Karin Lisa, nie bez kąśliwości w głosie. – Ta, co dziś dwa razy dorabiała sos do rolad!
– Się przypalił.
– To pierwszy. A drugi?
– Wyparował. – odparła Karin przez zaciśnięte zęby.
– Ta, jeszcze trochę a będą tu potrzebne zasieki. – westchnęła Marie.