Marie und Mila – eine bittere Selbstabrechnung.

Lorenz kehrte zu seiner Herde zurück, Lisa und Karin gingen zu einem Sonntagnachmittagsschlaf, Marie machte einen langen einsamen Spaziergang und Mila setzte sich in der Küche an den Computer. Sie sah sich das Psychologie-Forum an, fand aber ihren Lieblings-Chatpartnerin Nikar nicht unter den angemeldeten Benutzern. Das Gespräch am Esstisch weckte wieder Erinnerungen an München.

Sie nannte ihren Text »Temptation« (Versuchung), weil sie das Gefühl hatte, dass dies der richtige Begriff für all das war, was sie in diesen wenigen Monaten in der großen Metropole erlebt hatte. Sugar Dating, Sugaring, Student Sexual Sponsoring war eine Welt des rauen, perversen Spaßes, ohne Grenzen, leicht verdientes Geld, eine Welt ohne Skrupel, in der die Teilnehmer an diesem Handel emotionslose Schaufensterpuppen waren, die einander ausnutzten. Es war nicht unbedingt so, dass die mehr objektivierte Seite die gesponserte, gekaufte war. Nicht selten war es der Geldgeber/die Geldgeberin, der letztlich das eigentliche Spielzeug in diesem Deal wurde. Es genügte, dass die Käuferseite ihre Emotionen nicht unter Kontrolle hatte und sich in ihr Sugar Baby verliebte, und schon waren die Rollen vertauscht. Die Ware regierte, nicht der Käufer. Sie kam Schritt für Schritt hinein, unbewusst, trotz ihrer selbst, indem sie einfach mit dem Sumpf in Kontakt kam. Nach dem Prinzip: Wenn man in einer Gruppe akzeptiert werden will, muss man sich anpassen.

Was Mila widerfahren ist, lässt sich in keiner Weise mit Lisas Erfahrung mit der Unterwelt vergleichen. Lisa war nie ein »Sugar Baby« gewesen, sondern eine einfache Prostituierte, die sich in Bars Freier suchte. Sie betrat diese Welt nicht aus Neugierde oder zum Spaß. Es war ein Sprung ins kalte Wasser, der sich zudem als Kopfsprung in ein leeres Becken entpuppte, eines verzweifelten, naiven Mädchens, das, um seine Miete zu verdienen, zum Chef eines der Bordelle ging. Doch bevor sie zu ihrem ersten Kunden kam, nutzte der Chef sie natürlich erst einmal selbst aus und zeigte ihr auf brutale Weise, wo ihr Platz in der Reihe war. Zur Begrüßung bekam sie ein paar Schläge ins Gesicht und landete mit der Nase auf dem Tisch. Der Rest war unbeschreiblich und musste aus dem Gedächtnis gelöscht werden. Mila wusste das alles schon seit einiger Zeit.

Durch einen Zufall konnte Mila mit eigenen Augen sehen, wie sich ihre Tante auch nach zwanzig Jahren nicht von ihrer schändlichen Vergangenheit befreien konnte. Lisas schwankende Laune und ihr ständiges Erbrechen waren nicht nur das Ergebnis des ersten Trimesters einer späten Schwangerschaft. In der einen Minute war Lisa euphorisch, in der nächsten war sie völlig deprimiert. Mal sprüht sie vor Humor, mal beißt sie allen in die Knöchel. Ihre Mutter sagte, dass Lisa Angst hatte, sie würde ein autistisches Kind zur Welt bringen. Das war sicherlich die Wahrheit. Aber nicht ganz. Obwohl Lisa lautstark äußerte, dass ein Baby ausreichen würde, um sie glücklich zu machen, glaubten nicht alle in der Familie daran. Lisa hat sich verliebt. Leider wollte der Vater ihres Kindes sie nicht. Und es gab keine einzige Person in Hubers Alp, einschließlich der Betroffenen selbst, die ihm das Übel nahm. Lisa hatte keine typische morgendliche Übelkeit; sie bekam sie fast nach jeder Mahlzeit mit ihrem Vater. Bedauerlicherweise konnte sich Großvater bei Tisch selten zurückhalten, etwas zu sagen, was für Lisa unangenehm sein könnte. Das Ergebnis war immer dasselbe: Nachdem Lisa den Tisch verlassen hatte, rannte sie sofort auf die Toilette, um alles, was sie gegessen hatte, zurückzugeben.

Prostitution stigmatisiert lebenslang, das sogenannte sexuelle Sponsoring hingegen nicht unbedingt. Obwohl der Unterschied zwischen dem einen und dem anderen illusorisch erscheint, ist das verborgene Böse immer gefährlicher, denn während es von außen ungestraft bleibt, zerstört es den Menschen von innen. Als Mila immer mehr über das nachdachte, was sie in München erlebt hatte, kam sie nicht um den unangenehmen Gedanken herum, wer sie gewesen wäre und wo sie jetzt wäre, wenn sie nicht Opfer einer versuchten Vergewaltigung geworden wäre. Leider sagte ihr Herz ihr, dass dies eigentlich ein Eimer kaltes Wasser auf ihrem Kopf war, der sie vielleicht davor bewahrt hätte, einen sehr schlammigen Weg einzuschlagen.

Marie hatte sich derweil in den Wald gewagt. Das Studium interessierte sie in keiner Weise. Genau wie alles andere um sie herum. Die Bücher, die sie aus der Bibliothek mitgebracht hatte, lagen stapelweise ungelesen herum. Die Angelegenheiten des Haushalts, die Probleme der Gäste, in die sie sich immer gerne einmischte und bei deren Lösung sie half, wenn sie konnte, waren ihr jetzt gleichgültig. Oft ertappte sie sich dabei, dass sie die menschliche Sprache mit dem Summen der Fliegen verglich. Sie hört das Summen, aber die Bedeutung der Worte versteht sie nicht und versucht auch gar nicht mehr, sie zu verstehen. Die einfachen Arbeiten im Haus und mit den Tieren, zu denen sie sich jeden Tag zwang, waren diese armselige Art, sich von ihren eigenen unangenehmen Gedanken abzulenken, in denen die Begriffe von sich selbst: »nutzlos, hoffnungslos, überflüssig« dominierten und verschmolzen zu einer pathetischen Hymne. Von ihrem eigenen Leid erdrückt, war sie anderen gegenüber gleichgültig geworden und ging jedem aus dem Weg, der sie noch mit seinen eigenen Sorgen belasten wollte. Dadurch war sie natürlich noch einsamer in ihrem Schmerz, noch unverstandener, noch fremder für diejenigen, die sie geliebt und denen sie sich bis dahin gewidmet hatte. Die Haltung ihres Vaters ihr gegenüber glich dem Mitleid mit Behinderten. Wenn die beiden allein waren, duldete ihr Vater ihre Anwesenheit stillschweigend; wenn sie in einer größeren Gruppe waren, ignorierte er sie und richtete seine Aufmerksamkeit auf die anderen. Vor den Menschen, die ihm nahe standen, konnte Huber nie etwas vortäuschen. So war er einfach. Dafür schätzte sie ihn immer. Warum sollte sie jetzt ihre Meinung über ihn ändern, nur weil er nicht mehr so herzlich zu ihr war wie früher? Selbstverständlich war ihr klar, dass die Gefühle ihres Vaters für sie immer noch sehr viel warmherziger waren als für Lisa. Wie sie jedoch ihren Vater kannte, wusste sie, dass das Verhältnis zwischen ihnen spätestens dann wieder ins Lot kommen würde, wenn Lisa das Baby bekam. Lisa wird wieder seine geliebte Tochter sein. Sicherlich wird es nicht mehr so sein wie früher – schließlich ist Karin aufgetaucht, und auch das, was geschehen ist, wird nicht verschwinden. Lisa wird ihre Vergangenheit nicht ändern, aber die Zeit wird es allen ermöglichen, diese zu vergessen. Dieser Winter wird nicht ewig dauern. Das Herz des Vaters wird endlich heilen und der nächste Frühling wird Lisa gehören. Karin und Lisa haben immer mehr Gemeinsamkeiten, und die Geburt der Kinder wird ihre schwesterliche Beziehung nur stärken.

Die Idee, ihr unterbrochenes Masterstudium nach 25 Jahren wieder aufzunehmen, erschien ihr so absurd und realisierbar wie eine Expedition in die Antarktis. Das war keine Idee für ein neues Leben. Es war, so dachte sie, eine letzte Chance, dem zu entkommen, was sie hier erwartete. Verglichen damit war die Antarktis für sie nicht beängstigend. Zumindest nicht so sehr. In ein paar Monaten werden zwei Kinder im Haus sein, und sie wird das Glück ihrer Schwestern von der Seitenlinie aus beobachten müssen, immer mit dem Gedanken, dass sie hier die dritte glückliche Mutter sein könnte. Gleichzeitig mit dem Bewusstsein, dass sie es nicht sein konnte, denn selbst wenn ein Wunder geschähe und das Schicksal ihr das Kind heute zurückgeben würde, würde sie wahrscheinlich vor Angst sterben, was sie damit anfangen sollte. Sie übernahm nie wirklich die Verantwortung für ihr eigenes Leben, wie konnte sie also die Verantwortung für das Leben ihres Sohnes übernehmen? Das Studium opferte sie, um ihre Schwester großzuziehen, doch nutzte sie nicht im letzten Moment die Gelegenheit, um dem Zwang zu entgehen, nach dem Abschluss ihren eigenen Lebensweg einschlagen zu müssen? Heute war sie sich dessen nicht mehr sicher. Vor Jahren versteckte sie sich hier in den Almen wie in einer Festung. Angeblich unterstützte sie ihren Vater, aber in Wirklichkeit hing sie selbst an ihm. Sie lebte immer mehr das Leben der anderen als ihr eigenes. Es gab ihr einen gewissen Ersatz für Glück. Sie wurde zur Philosophin, zur »Beichtväterin« und zur Meisterin darin, andere zu beraten, nur sich selbst konnte sie nie einen Rat geben. Die Probleme anderer zu lösen, war eine Ausrede dafür, dass sie keine Antworten für sich selbst suchte und ihr eigenes Leben nicht meisterte. Das Universum mit all seinen fernen Sternen war ihr manchmal näher als das, was sich an der nächsten Straßenecke befand.

Marie, die in ihre eigenen Gedanken vertieft war, bemerkte nicht einmal, als sie den See erreichte, den »Zufluchtsort von Romeo und Julia«, wie sie ihn immer nannte. Denn vor Jahren war es der Lieblingsort von Lisa und Florian, um Zeit miteinander zu verbringen. Sie ging zum Ufer und setzte sich auf einen Stein, in den noch die Initialen L und F der Liebenden eingraviert waren. Marie war eine gute Beobachterin – schließlich war das Beobachten anderer der Inhalt ihres Lebens – und konnte daher das Verhalten anderer ziemlich genau und objektiv beurteilen. Solange ihre Augen nicht von ihren eigenen Vorurteilen vernebelt waren. Leider hatte eine voreingenommene Sicht auf die beiden Schwestern – sie sah Karin immer noch durch das Prisma von Lisa und ihrer Geschichte mit Florian. Ein Märchen, das am Ende längst eine andere Moral hat. Heute bedauerten Lisa und Florian die verlorenen Jahre des Rückblicks. Karin und Lisa hingegen bedauerten die verlorene Zeit für den Kontakt zueinander. Hätte Marie einmal die Gelegenheit gehabt, mit ihren beiden Schwestern und Florian und Liam zu Essen, hätte sie sicher nicht bis zum Nachtisch warten müssen, um zu wissen, was sie von all dem halten sollte. Ihr geschultes Beobachterauge hätte alles aufgeschnappt, was sich zwischen den nicht immer wahrheitsgetreuen Worten und Erklärungen, schon aus den Gesten, Blicken und sogar dem Schweigen zwischen ihnen herauslesen ließ. Ungünstigerweise wusste Marie, die sich von ihren beiden Schwestern trennte, nicht wirklich viel über den Stand der Dinge. Außerdem war sie davon überzeugt, dass ihr niemand hier jemals wieder etwas anvertrauen würde. Sie wird für Lisa nicht mehr die geliebte Schwester sein. Es war noch schwieriger für Marie, sich vorzustellen, dass Karin ihr so nahe sein könnte, wie eine Schwester sein sollte. Sie wird herumlungern und alle belästigen. Für alle wird sie immer nur ein Sonderling sein. Es war nur natürlich, dass Marie dieses Szenario um jeden Preis vermeiden wollte. Die Tatsache, dass dieses Bild nur in ihrem Kopf existierte und nichts mit der Realität zu tun hatte, spielte keine Rolle. Marie glaubte daran, und je mehr es sich ihr offenbarte, desto verzweifelter suchte sie einen Ausweg für sich. Bedauerlicherweise führte sie jeder Gedanke ins Leere. Denn sie war sich nur sicher, dass sie immer mehr von hier weg wollte, aber wohin und wofür, wusste sie nicht mehr. Und es war sicher nicht die Universität München! Das Letzte, was ihr die Freude am Leben zurückbringen, ihr Glück schenken könnte, wäre die Wiederaufnahme ihres unvollendeten Philosophiestudiums, das Schreiben von Dissertationen, das Lesen der Werke von: Platon, Descartes, Hume, Schopenhauer, Nietzsche, Wittgenstein, Russell, Habermas, usw.

Der Wind begann stark zu wehen, immer mehr dunkle Wolken zogen am Himmel auf. Marie schüttelte sich aus ihrer Träumerei und stand von dem Stein auf. Sie betrachtete noch einmal die Initialen auf dem Stein, die durch den Lauf der Zeit bereits verwischt waren. „Oh, Leben! Von einer großen Liebe ist nur noch ein Stein übrig. Irgendwann wird das Wasser die Inschrift vernichten oder den ganzen Stein unterspülen, der dann auf dem Grund des Sees landet“, sagte sie zu sich selbst und machte sich eilig auf den Weg nach Hause. Heute war sie die Einzige auf dem Alpenposten.

Mila hatte sich eine Weile in der Garage des Leitnerhof umgesehen, auf der Suche nach Stühlen für die Kinder für das Lagerfeuer und nach etwas, um eine Art Animation für sie zu organisieren. Plötzlich fiel ihr Blick auf eine Ecke in der Garage, wo der alte Boxsack ihres Vaters hing. Das Gespräch beim Mittagessen und die Erinnerungen an München brachten das schon leicht verwischte Bild von David – ihrem letzten Freund – zurück. Zu ihrer großen Überraschung erhielt sie eine Postkarte von David – Grüße aus Amerika. „David hat dich nicht vergessen! Man erinnert sich für den Rest seines Lebens an seine erste Liebe, seine erste Freundin!“, sagte ihre Mutter, als Mila ihr die Postkarte zeigte. Lisa war gerade in schlechter Laune, also gab ihren Senf dazu: „Du hast ihm das Herz gebrochen, also ging er nach Amerika, obwohl er dort nie studieren wollte. Er ist zu seiner Mutter gegangen, die er hasst und mit der er nichts gemein hat“. Mila ging zum Medikamentenschrank und holte zwei lange elastische Binden heraus. Sie setzte sich auf einen niedrigen Stuhl und versuchte einen Moment zu rekonstruieren, wie ihr Vater die Hände unter den Handschuhen umgewickelt hat. Als sie klein war, zeigte ihr Vater ihr das viele Male. Sorgfältig begann sie eine Hand vom Daumen an zu umwickeln, dann ein paar Mal das Handgelenk, dann ein paar Mal den Mittelhandknochen über Kreuz, wieder ein paar Mal die Handgelenkknochen und so weiter.

Als sie ihr Studium begann, war sie eine Zeit lang mit David zusammen. Doch der 17-Jährige in der Abschlussklasse passte nicht so ganz zu ihren neuen Freunden und begann, ihr auf die Nerven zu gehen. David fühlte sich auf stark alkoholisierten Studentenpartys und unter ihren neuen Freunden unwohl. Als Schüler und Sohn eines Lehrers war er nicht in der Lage, seiner Freundin den Eintritt zu den Top-Partys und die Besuche in schicken und teuren Clubs zu finanzieren. Der sensible, schüchterne Junge brauchte nicht die ständigen Predigten seines Vaters, um zu erkennen, dass Mila nicht die Richtige für ihn war und dass ihre Beziehung keine Zukunft hatte. Im Laufe der Zeit war er sich auch immer weniger sicher, ob das Mädchen seine Gefühle überhaupt erwiderte, und fühlte sich zunehmend als einen Aufdringling. Alexander Richthofen war natürlich sehr besorgt darüber, wie die Bekanntschaft seines Sohnes mit der zwei Jahre älteren Mila enden würde, die sich in einer Gesellschaft herumtrieb, mit der er nicht wollte, dass sein jugendlicher Sohn etwas zu tun hatte. Er machte seiner Unzufriedenheit an Helena Luft, der er vorwarf, David geholfen zu haben, Mila kennenzulernen. Der neuen Beziehung von Davids Vater fehlte es zwar nicht an echter Zuneigung, allerdings war sie auch nicht mit Rosen übersät. Die Schuld lag hauptsächlich bei seinem Vater, der jeden Schritt seiner viel jüngeren Freundin verfolgte und kontrollierte. Helena war von Beruf Privatdetektivin, aber zu Hause war der echte Detektiv Alexander. David wollte nicht noch Öl ins Feuer gießen. Im Gegenteil, der Junge hoffte, dass sein Vater in seinem Misstrauen, in seinem ständigen Vergleich von Helena mit seiner Mutter, zur Vernunft kommen und einer neuen Liebe eine Chance geben würde. David mochte Helena, er sah, wie sehr sie sich von seiner kalten und ständig mit sich selbst beschäftigten Mutter unterschied. Schließlich hatte sie viel mehr Zuneigung zu ihm und seiner Schwester als ihre Mutter! Seine kleine Schwester Emilia lachte endlich und war glücklich. Er hatte jemanden, mit dem er über das reden konnte, was er bei seinem Vater nicht konnte und nicht wollte. Außerdem musste Helena seinen Vater wirklich lieben, wenn sie seine Launen, seine ewige Verärgerung über alles und nichts tolerierte. Ein bisschen Eifersucht ist wie eine Prise Pfeffer in einer Beziehung, aber keine Frau kann Othello auf Dauer ausstehen. David sah mit Traurigkeit und Bedauern, wie sein Vater seine neue Beziehung selbst zerstörte.

Bevor Mila in die Weihnachtsferien ging, riss David sich zusammen und sagte ihr, es sei an der Zeit, dass sie einander freie Bahn ließen. Es war für Mila eine unangenehme Erfahrung, denn nicht sie beendete die Beziehung, sondern David. Gleichzeitig war es aber auch zu ihren Gunsten, denn sie brauchte keine Gewissensbisse zu haben. Sie war nicht übermäßig in David verliebt. Es war ein schönes Gefühl für sie, die Erste und Einzige zu sein, aber es reichte nicht aus, damit ihr Herz kapitulierte. Außerdem hatte sie zu dieser Zeit gerade angefangen, in einem Nachtclub zu jobben. Das Letzte, was sie sich wünschte, war, dass David herausfand, wo sie arbeitete. Ihre Mutter, die schon immer Verständnis für ihr einzige Tochter hatte, fand, dass David einfach nicht der Richtige war. Ihr Vater war weniger zurückhaltend: „Worüber bist du so überrascht, Mila? Was leicht kommt, vergeht schnell.“ Florian war von Anfang an der Meinung, dass seine verwöhnte Mila ihren Freund wie ein Spielzeug behandelt, sodass es zur baldigen Trennung kommen muss. Mila versprach sich daraufhin, keine jüngeren Freunde mehr zu haben. Heute musste sie leider zugeben, dass David viel mehr Verstand hatte als mancher Junge, der nicht nur in ihrem Alter war, sondern sogar älter als sie, den sie an der Hochschule kennengelernt hatte. Das wiederum wurde ihr immer klarer, je länger sie das Studentenpaar bei der Freiwilligenarbeit in Hubers Alp beobachtete. Martina und Matthias waren nicht auf der Suche nach schnellem und einfachem Geld oder primitiver und billiger Unterhaltung. Im Gegenteil, da sie einander hatten, blieben sie fest auf dem Boden der Tatsachen und hielten sich von den Versuchungen fern, mit denen die konsumorientierte Welt um sie herum die Jugend verführte. Sie hatte auch einen vernünftigen Freund, der zu ihr aufblickte wie die Sonne, einen guten Job als Kellnerin in einem Hotelrestaurant, ein Studium, das sie begeisterte, aber irgendwie vergeudete sie das alles. Heute wusste sie nicht einmal, wann sie den ersten Schritt in die falsche Richtung gemacht und den Weg verlassen hatte. Alles, was sie in diesem Moment über sich selbst wusste, war die Tatsache, dass es sehr einfach ist, auf die schiefe Bahn zu geraten – man muss sich nur mit Menschen umgeben, die im Leben Abkürzungen nehmen. „Es erfordert verdammt viel Mut, sich gegen die hirnlose Herde um sich herum zu wehren und ihr nicht zu folgen. Woher nimmt man die Kraft sowie den Mut, im Leben gegen den Strom zu schwimmen?“, fragte, bisher vergeblich, Mila zu sich. Sie umwickelte sich die Hände mit Bandagen ein, ging zu dem Sack und begann, mit den Fäusten darauf einzuschlagen, um ihre Wut auf die Welt und auf sich selbst loszuwerden. Aber hatte sie David nicht verletzt, hatte Lisa nicht recht, als sie sagte, er sei ihretwegen nach Amerika gegangen? Er erinnert sich an sie. Aber wie lang dauert das noch? Wer weiß, wie er sein wird, wenn er in ein paar Jahren von dort zurückkehrt? Vielleicht ähnlich wie die Männer, die sie bei Abendessen in exklusiven Restaurants traf? Wann verlor sie den richtigen Lebensweg? Wie soll sie wieder in die alte Spur kommen? Ist das überhaupt noch möglich? Die unbeantworteten Fragen krochen wie Viper durch ihren Kopf und stachen immer stärker zu. Sie schlug mit der Faust fester auf den Sack, so heftig, dass ihre Hand wehtat. Sie zischte vor Schmerz, als sie das Klappern von Flaschenkästen hörte, die hinter ihr auf den Boden gestellt wurden, und dazu die bereits bekannte tiefe und hallende Stimme des Jungen:

„He, was machst du denn da? Du willst dich selbst verletzen!“

Sie wandte sich um. Mohammed stand in der Tür.

„Ach, du bist das“, sagte sie zu, dem Jungen, sichtlich unglücklich darüber, einen Zeugen zu haben, wenn sie gerade ihren Frust herauslassen wollte. Bei Fremden zeigte sie nie schlechte Laune. Immerhin war sie gut erzogen. Nun, da sie erwischt wurde, sah sie den Eindringling sofort mit Abneigung an.

„Ein Boxsack ist kein Spielzeug. Man kann sich verletzen, wenn man nicht weiß, wie man damit umgeht.“

„Weißt du, wie man an einem Boxsack trainiert?“, fragte Mila ein wenig neckisch.

Mohammed antwortete nicht, immer noch schockiert von Milas Anblick, wie sie mit den Fäusten auf den Boxsack einschlug. Er wusste immer weniger, was er von ihr halten sollte. Alle, die sie kannten, sagten, Mila sei ein außergewöhnlich nettes Mädchen – er hat noch kein einziges nettes Wort von ihr gehört. Angeblich liebt sie es zu tanzen und zu singen, und hier boxt sie wütend gegen den Sandsack ihres Vaters!

„Du weißt es nicht“, nickte Mila und sah den Jungen mitleidig an.

„Wozu brauchst du das Boxen?“, beantwortete Mohammed schließlich ihre Frage, „Hast du beschlossen, ein gefährliches Mädchen zu werden?“

„Wenn ich mich dadurch selbst sicherer fühlen kann, warum nicht?“, erwiderte Mila scharf, „Aber das geht dich nichts an.“

„Bedroht dich jemand?““, fragte er sie, mit unwillkürlicher Besorgnis in der Stimme und ignorierte vorerst die eindeutig unfreundliche Haltung des Mädchens ihm gegenüber, „Fühlst du dich nicht sicher?

„Welche Frau kann sich heutzutage in Deutschland noch sicher fühlen, wenn so viele Typen mit Allah auf den Lippen und einem Messer in der Tasche durch die Straßen ziehen?“, sagte Mila bissig.

Mohammed nickte nur, dass er verstanden hatte. Es war hoffnungslos, er konnte sich nichts mehr vormachen: „Dieses Mädchen hasst mich. Und ich wollte für sie tanzen lernen. Ich, ein Muslim! Idiot!“, dachte er wütend. Er machte auf dem Absatz kehrt und ging zu den Mineralwasserkästen, die in der Ecke standen. Als er sich bückte, um sie aufzuheben, spürte er wieder den Muskelkater von gestern. Er musste die Zähne zusammenbeißen, um sich aufzurichten, damit man ihm nicht ansah, dass mit ihm etwas nicht in Ordnung war. Dann fiel sein Blick auf die langen metallenen Grillspieß, die hinter den Wasserkästen standen. Er dachte einen Moment lang nach. „Was ist denn, wenn Mila von ihnen etwas Schlimmes zugestoßen ist?“, ging ihm durch den Kopf. Er nahm die zwei Grillspieß aus der Ecke und ging mit ihnen in die Mitte der Garage. Dann legte er sie zu Milas Erstaunen in einem Kreuz auf den Boden. 

„Wenn du Boxen trainieren willst, dann fang von vorne an – mit dem ersten Schritt.“

„Also wovon?“, fragte Mila in einem viel sanfteren Ton.

„Von der Grundstellung beim Boxen. Damit der Wind dich nicht gleich bei der ersten Böe umhaut, geschweige denn der Schlag deines Gegners.“

Marie i Mila — gorzki rozrachunek z samą sobą.

Lorenz powrócił do swojego stada, Lisa z Karin udały się na popołudniową niedzielną drzemkę, Marie wybrała się na długi samotny spacer, a Mila zasiadła do komputera w kuchni. Zajrzała na forum, ale jej ulubionej rozmówczyni Nikar nie zastała na pośród zameldowanych gości. Rozmowa przy stole w czasie obiadu znowu przywołała wspomnienia z Monachium.

Swój tekst nazwała „Pokusa”, bo uznała, że to właściwe określenie dla tego wszystkiego, czego doświadczyła podczas tych paru miesięcy pobytu w wielkiej metropolii. Sugar Dating, Sugaring, Sponsoring seksualny studencki to był świat ostrej, perwersyjnej zabawy, bez jakichkolwiek granic, łatwych pieniędzy, świat pozbawiony wszelkich skrupułów, gdzie uczestnicy tej wymiany handlowej to manekiny bez emocji, wzajemnie się wykorzystujące. I niekoniecznie tą stroną bardziej uprzedmiotowioną była ta sponsorowana, kupowana. Nierzadko to właśnie ta strona sponsorująca stawała się ostatecznie w tej umowie prawdziwą zabawką. Wystarczy, że kupująca strona nie zapanowała nad emocjami, zakochała się w swoim sugar baby i role się odwracały. Rządził towar, a nie kupujący. Ona wchodziła w to krok po kroku, nieświadomie, mimo woli, przez samo zetknięcie się z tym bagnem. Na zasadzie: jak chcesz być akceptowana w grupie, to musisz się do tej grupy dopasować.

Tego, co spotkało Milę w żaden sposób nie można było zestawić z doświadczeniem z półświatkiem, które miała za sobą Lisa. Ona nigdy nie była niczyją sugar baby, tylko zwykłą prostytutką, łowiącą w barach kolejnych klientów. Lisa nie weszła w ten światek z ciekawości, dla zabawy. To był skok na głęboką wodę, który w dodatku okazał się skokiem na główkę do pustego basenu, zdesperowanej, naiwnej dziewczyny, która, żeby zarobić na czynsz, poszła do szefa jednego z burdeli. Jednak zanim trafiła do pierwszego klienta, to szef oczywiście najpierw sam ją wykorzystał i pokazał jej brutalnie, gdzie jest jej miejsce w szeregu. Na przywitanie dostała pardę razy w twarz i wylądowała z nosem na stole. Reszta nie do opisu, jedynie do wymazania z pamięci. Mila to wszystko wiedziała od jakiegoś czasu.

Przypadek losu sprawił, że mogła na własne oczy obserwować, jak jej ciotka nie może się uwolnić nawet po dwudziestu latach od swojej niechlubnej przeszłości. Lisy zmienne nastroje, uporczywe wymioty to nie był tylko efekt pierwszego semestru późnej ciąży. Lisa raz była w euforii, żeby za chwilę mieć totalny dół. W jednej chwili tryskała humorem, a za moment kąsała wszystkich po kostkach. Matka mówiła, że Lisa boi się, że urodzi autystyczne dziecko. To na pewno było prawdą. Tyle że nie do końca. Choć Lisa głośno zapewniała, że dziecko wystarczy jej do szczęścia, to nie każdy w rodzinie w to wierzył. Lisa się zakochała. Niestety ojciec jej dziecka jej nie chciał. I nie było w Hubers Alp jednej osoby, łącznie z samą zainteresowaną, która miałaby do niego o to pretensje. Lisa nie miała typowych porannych mdłości, one dopadały ją niemal po każdym wspólnym posiłku z ojcem. Dziadek niestety rzadko potrafił się powstrzymać przy stole przed powiedzeniem czegoś, co by nie sprawiło Lisie przykrości. Efekt tego zawsze był ten sam – po odejściu od stołu biegła natychmiast do toalety zwrócić wszystko, co zjadła.

Prostytucja stygmatyzuje na całe życie, sponsoring seksualny już niekoniecznie. Wprawdzie różnice między jednym a drugim są iluzoryczne, to jednak zło ukryte zawsze jest bardziej niebezpieczne, bo pozostając z zewnątrz bezkarne ,wyniszcza psychicznie od wewnątrz. Mila coraz częściej myśląc o tym, co przeżyła w Monachium, nie mogła uciec przed nieprzyjemną myślą, kim by była i gdzie by była teraz, gdyby nie stała się ofiarą próby gwałtu. A niestety serce mówiło jej, że to był tak naprawdę kubeł zimnej wody na jej głowę, który być może uratował ją od wejścia na bardzo błotnistą drogę. „Czy można drugi raz stracić niewinność?” – pytała nie raz samą siebie.

Marie tymczasem zapuściła się w las. Studia bynajmniej ją interesowały. Jak zresztą wszystko inne dookoła niej. Książki, które całymi stosami zwoziła do domu z biblioteki, leżały nieprzeczytane. Sprawy domowników, problemy ich gości, w które zawsze z chęcią się włączała i jeśli tylko potrafiła, to pomagała rozwiązać, dziś były jej obojętne. Często łapała się na tym, że mowa ludzka jest dla niej jak to brzęczenie much. Słyszy gwar, ale znaczenia słów nie rozumie i nawet już nie próbuje zrozumieć. Proste zajęcia w domu i przy zwierzętach, do których każdego dnia się przymuszała, były tym marnym sposobem na oderwanie się od własnych przykrych myśli, w których określenia samej siebie: „do niczego, nieprzydatna, beznadziejna, zbędna” dominowały i zlewały się w jeden żałosny hymn. Przygnieciona własnym cierpieniem stała się obojętna na innych i jak tylko mogła, unikała każdego, kto by chciał ją jeszcze obarczyć własną troską. Przez co oczywiście była jeszcze bardziej osamotniona w swym bólu, jeszcze mniej zrozumiała, jeszcze bardziej obca dla tych, których kochała i którym poświęcała się do tej pory. Ojca stosunek do niej przypominał litość dla upośledzonej. Gdy byli sami we dwoje, to ojciec milcząco tolerował jej obecność, gdy byli w większym gronie, to ignorował ją, skupiając swoją uwagę na pozostałych. On nigdy nie potrafił nic udawać przed bliskimi. Taki już był. Za to go zawsze ceniła. Dlaczego miałaby teraz zmienić o nim zdanie, jedynie z powodu tego, że nie był już dla niej taki, jakim był wcześniej? Choć zdawała sobie sprawę, że uczucia ojca wobec niej są i tak o niebo cieplejsze niż do Lisy. Znając jednak ojca, wiedziała, że najdalej, gdy Lisa urodzi, to wszystko wróci na dawne tory pomiędzy nimi. Znowu będzie jego ukochaną córeczką.  Pewnie, że tak samo już nie będzie – pojawiła się przecież Karin, a i to, co się stało, to się nie odstanie.  Lisa przeszłości swojej już nie zmieni, ale czas pozwoli w końcu o niej wszystkim zapomnieć. Ta zima wiecznie trwać nie będzie. Serce ojca wreszcie odtaje i następna wiosna będzie należeć do Lisy.  Karin i Lisa mają coraz więcej wspólnych spraw, a urodzenie dzieci tylko jeszcze te ich wzajemne relacje zacieśni.

Pomysł, żeby podjąć przerwane studia magisterskie po 25 latach, wydawał się jej równie absurdalny i realny do zrealizowania, co wyprawa na Antarktydę. To nie był pomysł na nowe życie, to była — jak sądziła — ostatnia szansa ucieczki przed tym, co musiałoby ją tu czekać. Przy tym nawet Antarktyda była jej niestraszna. Przynajmniej nie tak bardzo. Za parę miesięcy pojawi się w domu dwoje dzieci i ona będzie się musiała z boku przyglądać szczęściu swoich sióstr, bez końca rozmyślając, że oto mogłaby być tą trzecią szczęśliwą mamą, jednocześnie świadoma, że ona właśnie nie mogłaby być nią. Bo, nawet gdyby zdarzył się cud i dziś los zwróciłby jej dziecko, to umarłaby chyba ze strachu, co z nim zrobić. Nigdy nie wzięła za swoje własne życie prawdziwej odpowiedzialności, jak więc miałaby ją wziąć za życie swojego syna? Lata temu schowała się tu w Alp niczym w twierdzy.  Niby wspierała ojca, ale tak naprawdę to sama na nim wisiała. Poświęciła studia, żeby wychować swoją siostrę, ale czy w rzeczywistości nie skorzystała na okazji, żeby w ostatnim momencie uciec przed tym, co by ją czekało po skończeniu tych studiów – koniecznością budowania swojej własnej drogi życiowej? Dziś już nie była tego pewna. Zawsze żyła bardziej życiem innych niż własnym.  To dawało jej tę namiastkę szczęścia. Stała się filozofem, konfesjonałem i mistrzynią w doradzaniu innym, tylko sobie żadnej rady udzielić nigdy nie potrafiła.  Rozwiązywanie cudzych problemów było wymówką od szukania odpowiedzi dla siebie samej oraz zwolnieniem od życia własnym życiem. Wszechświat wraz ze wszystkimi jego odległymi gwiazdami czasami bliższy był jej od tego, co za najbliższym rogiem ulicy.

Marie pogrążona we własnych myślach nawet nie zauważyła, jak doszła do jeziora „Przystani Romea i Juli”, bo tak zawsze określała to miejsce, które przed laty było ulubionym miejscem, gdzie spędzali wspólnie czas Lisa i Florian.  Podeszła do brzegu i usiadła na kamieniu, na którym nadal wyryte były inicjały zakochanych L i F. Marie była niezłą obserwatorką — przyglądanie się innym było treścią jej życia — w związku z czym w miarę trafnie i obiektywnie potrafiła ocenić zachowanie się innych. O ile tylko oczu jej nie przesłoniły jej własne uprzedzenia.  Niestety wpatrzeniu na obie siostry nadal pozostawała stronnicza — wciąż postrzegała Karin przez pryzmat Lisy oraz jej historii z Florianem.  Bajki, która dawno zmieniła swój morał na końcu. Dziś Lisa i Florian żałowali lat straconych na patrzenie się w przeszłość, Karin i Lisa zaś utraconego na lata kontaktu ze sobą. Pewnie, że gdyby Marie miała choć raz szansę zasiąść wspólnie do obiadu wraz z obiema siostrami oraz Florianem i Liamem, to nie potrzebowałaby czekać podania deseru, żeby wiedzieć, co ma o tym wszystkim myśleć. Jej wytrawne oko obserwatora wyłowiłoby wszystko, co można tylko odczytać między nie zawsze prawdziwymi słowami i deklaracjami, już z wzajemnych gestów, spojrzeń, a nawet samego milczenia między nimi. Niestety, Marie separując się od obu sióstr, niewiele tak naprawdę wiedziała, jak sprawy się mają. Gorzej, przekonana była, że nikt tu więcej nie wejdzie z nią w żadną konfidencję. Dla Lisy nigdy już nie będzie tą ukochaną siostrą. Z kolei Karin nigdy nie będzie dla niej tak bliska jak mogłaby być siostra. Będzie się tu pałętać i zawadzać wszystkim. Już zawsze będzie dla wszystkich tylko dziwadłem.  Było rzeczą naturalną, że tego scenariusza Marie chciała za wszelką cenę uniknąć. To, że ten scenariusz był tylko w jej głowie i nie miał nic wspólnego z rzeczywistością, jakie to miało znaczenie? Marie w niego wierzyła, a im mocniej się on przed nią odsłaniał, tym rozpaczliwej poszukiwała dla siebie drogi ucieczki. Niestety, każda myśl prowadziła ją donikąd. Bo pewna była tylko tego, że coraz bardziej chce stąd odejść, ale gdzie i po co, tego już nie wiedziała. A z pewnością nie był to Monachijski Uniwersytet! Ostatnią rzeczą, która mogłaby jej przywrócić radość życia, dać szczęście byłoby podjęcie na nowo niedokończonych studiów z filozofii, pisanie rozprawek, wczytywanie się w dzieła: Platona, Kartezjusza, Hume` a, Schopenhauera, Nietzschego, Wittgensteina, Russella, Habermasa, itd.  Wiatr zaczął silnej podmuchiwać, na niebie zbierało się coraz więcej ciemnych chmur. Marie otrząsnęła się z zadumy i wstała z kamienia. Spojrzała jeszcze raz na inicjały na kamieniu rozmazane już upływem czasu. „Eh, ty życie! Z wielkiej miłości został tylko jeden kamień. W końcu woda unicestwi napis albo podmyje cały kamień, który skończy na dnie jeziora”.– powiedziała sama do siebie i ruszyła śpiesznie z powrotem do domu. Dziś tylko ona jedna była na posterunku w Hubers Alp.

Mila rozglądała się chwilę po garażu w Leitnerhof w poszukiwaniu krzesełek dla dzieci do ogniska i czegoś dla zorganizowania jakiejś animacji dla nich, gdy w pewnej chwili jej wzrok padł na kąt garażu, w którym wisiał stary worek bokserski jej ojca. Podeszła bliżej, jej myśli wróciły na moment do tekstu o sponsoringu studentów, który wysłała na forum tuż przed samym wyjściem z domu. Podeszła do apteczki i wyjęła z niej dwa długie bandaże elastyczne. Usiadała na niskim krzesełku i przez moment próbowała sobie odtworzyć w pamięci, w jaki sposób ojciec obwiązuje dłonie pod rękawice. Kiedy była mała, to ojciec pokazywał jej to wiele razy. Starannie zaczęła obwijać najpierw jedną dłoń od kciuka, potem kilka razy nadgarstek, potem śródręcze kilka razy, na krzyż, znowu kilka razy kości nadgarstka i dalej. 

Wspomnienia z Monachium przywołały w pamięci już mocno przytarty obraz Davida — jej ostatniego chłopaka. Ku swojemu niemałemu zaskoczeniu dostała od Davida pocztówkę — pozdrowienia z Ameryki. Nie zapomniał o niej. To miłe.  „Pewnie, że nie zapomniał! Pierwszą miłość, pierwszą dziewczynę pamięta się do końca życia!” – powiedziała jej matka, kiedy pokazała jej odkrywkę. Lisa, która akurat miała swój gorszy humor, szybko dorzuciła swoje kąśliwie trzy grosze: „Złamałaś mu serce, więc wyjechał do Ameryki, choć nigdy nie chciał tam studiować. Wyjechał do matki, której nie znosi i z którą nie łączy go nic”. David mieszkał w Monachium i po wakacjach, kiedy zaczęła studia, to jakiś czas się z nim spotykała. Jednak maturzysta, siedemnastolatek nie bardzo pasował do jej nowych znajomych i powoli zaczynał ją drażnić. David źle się czuł na mocno zakrapianych imprezach studenckich i w towarzystwie jej nowych znajomych. W pubie, jak byli razem, to nie mógł nawet sobie piwa zamówić, bo był niepełnoletni. A że wyglądał na swój wiek, więc po każdym żądaniu okazania dokumentu, kończyło się obciachem. Jako uczeń, w dodatku syn nauczyciela, nie był w stanie fundować dziewczynie wstępów na drogie imprezy i wizyty w modnych klubach. Wrażliwy, nieśmiały chłopak i bez nieustannych kazań swojego ojca, doskonale rozumiał, że Mila to nie jest dziewczyna dla niego, a ich związek nie ma przyszłości. Z upływem czasu coraz mniej też był pewien, czy dziewczyna w ogóle odwzajemnia jego uczucia, coraz częściej czuł się jak natręt. Alexander Richthofen był oczywiście bardzo zaniepokojony, czym się zakończy znajomość jego syna z dwa lata starszą Milą, która obracała się w towarzystwie, z którym on nie chciał, żeby jego nastoletni syn miał cokolwiek wspólnego. Swoje niezadowolenie Alexander wyładowywał na Helenie, którą obarczał za to, że pomogła Davidowi poznać się z Milą. Nowy związek ojca Davida, choć nie brakowało w nim prawdziwego uczucia, nie był usłany różami. A wina leżała głównie po stronie jego ojca, który śledził i kontrolował każdy krok swojej dużo młodszej partnerki. Helena była z zawodu detektywem prywatnym, ale w domu prawdziwym detektywem był Alexander. David nie chciał dolewać oliwy do ognia. Przeciwnie, chłopak miał nadzieję, że ojciec się opamięta w swojej podejrzliwości, w nieustannym przyrównywaniu Heleny do jego matki i da szansę nowej miłości. David lubił Helenę, widział, jak bardzo różni się od jego zimnej i stale zajętej tylko sobą matki. Przecież miała ona dla niego i jego siostry o niebo więcej uczucia od ich rodzonej matki!  Jego młodsza siostra Emilia wreszcie się śmiała i była szczęśliwa. On miał z kim pogadać o tym, o czym nie mógł i nie potrafił z własnym ojcem. Poza tym Helena chyba naprawdę kochała jego ojca, skoro wytrzymywała jego humory, wieczne pretensje o wszystko i o nic. Odrobina zazdrości jest jak ta szczypta pieprzu w związku, ale Otella żadna na dłuższą metę nie wytrzyma. David z przykrością i żalem przyglądał się, jak jego ojciec sam niszczy swój nowy związek. Przed wyjazdem Mili na świąteczną przerwę bożonarodzeniową zebrał się w sobie i powiedział jej, że czas dać sobie wolną drogę. Dla Mili było to o tyle nieprzyjemne, że to nie ona zrywała, tylko David, ale jednocześnie też i na rękę — nie musiała mieć wyrzutów sumienia. Specjalnie zakochana w nim nie była, raczej grzała się przy uczuciu chłopaka. Przyjemnie jej było być tą pierwszą i jedyną, ale to okazało być się za mało, żeby jej serce skapitulowało. W dodatku właśnie w tym czasie zaczęła pracę w nocnym klubie i ostatnią rzeczą, której sobie wtedy życzyła, to  żeby David dowiedział się, gdzie pracuje.  Matka, jak zawsze wyrozumiała dla jedynaczki, uznała, że David to po prostu nie był ten. Florian był mniej oględny: „Coś taka zdziwiona, Mila? Co łatwo przychodzi, szybko odchodzi”. Florian od początku uważał, że jego rozpieszczona Mila traktuje chłopaka jak zabawkę, więc to musi się skończyć rychłym rozstaniem. Mila obiecała sobie wtedy żadnych więcej młodszych chłopaków. Dziś musiała z przykrością przyznać, że David miał dużo więcej rozumu od nie jednego chłopaka nie tylko w jej wieku, ale nawet starszego od niej, którego poznała na uczelni.  Docierało to zaś do niej coraz bardziej, kiedy przyglądała się pracującej na wolontariacie w Hubers Alp parze studenckiej. Martina i Matthias nie szukali szybkiej i łatwej kasy ani prymitywnej i taniej rozrywki. Przeciwnie, mając siebie, mocno stąpali po ziemi i trzymali się z daleka od pokus, którymi kusił młodych konsumpcyjny dookoła świat. A w pionie trzymała ich wzajemna miłość. Ona też miała rozsądnego chłopaka, zapatrzonego w nią jak w słońce, przyzwoitą pracę kelnerki w restauracji w hotelu, studia, które ją pasjonowały, ale jakoś roztrwoniła to wszystko. Dziś już nawet nie wie, kiedy postawiła ten pierwszy krok w niewłaściwym kierunku i zeszła z traktu. Wszystko, co wiedziała na tę chwilę o sobie, to że bardzo łatwo wypaść z toru – wystarczy jedynie otoczyć się takimi, co idą na skróty w życiu. Trzeba mieć cholerną w sobie odwagę, żeby się przeciwstawić bezrozumnemu stadu dookoła i nie podążyć za nim. „Tylko skąd wziąć w sobie tę siłę i odwagę, żeby iść w życiu pod prąd?” – pytała, na razie daremnie siebie Mila.

Zakończyła owijanie bandażami dłoni, podeszła do worka i zaczęła go bezładnie okładać, próbując w ten sposób wyrzucić z siebie całą złość na świat, na samą siebie. Czyż jednak nie skrzywdziła Davida, czyż nie miała racji Lisa, twierdząc, że wyjechał przez nią do Ameryki?  Kto wie, jaki powróci z niej za parę lat? Może równie zepsuty i zdegenerowany, co wszyscy ci, z którymi spotykała się na kolacjach w ekskluzywnych restauracjach? Pamięta ją. Tylko jak długo jeszcze? Kiedy zgubiła właściwy kurs w życiu? Jak ma wrócić na dawny trakt? Czy jeszcze to w ogóle jest możliwe? Pytania bez odpowiedzi pełzały jak żmije po jej głowie i kąsały coraz bardziej. Uderzyła mocniej pięścią w worek, z taką pasją, że ręka ją zabolała. Syknęła z bólu, kiedy usłyszała z tyłu za sobą brzdęk kładzionych na podłodze skrzynek z butelkami, a wraz z nim znajomy jej już niski i dźwięczny głos chłopaka:

– Hej, co ty wyrabiasz! Chcesz sobie krzywdę zrobić!

Odwróciła się w tył. W drzwiach stał Mohammed.

– A to ty. – odezwała się do chłopaka, wyraźnie niezadowolona z tego, że miała świadka wyładowywania swoich frustracji. Ona nigdy nie okazywała otoczeniu swoich złych humorów. Była przecież dobrze wychowana. Teraz, przyłapana, od razu popatrzyła z niechęcią na intruza.

– Worek treningowy to nie zabawka. Można sobie narobić kontuzji, jak się nie wie, jak na nim pracować.

– A ty wiesz, jak się trenuje na worku? – zapytała Mila trochę zaczepnie.

Mohammed nic nie odpowiedział, ciągle jeszcze zaszokowany widokiem Mili okładającej worek bokserski. Coraz mniej wiedział, co ma o niej myśleć. Wszyscy, co ją znali twierdzili, że Mila to wyjątkowo miła dziewczyna – on jeszcze jednego miłego słowa od niej nie usłyszał. Ponoć kocha taniec i śpiew, a tu z furią boksuje worek treningowy swojego ojca!

– Nie wiesz. – Mila pokiwała głową i popatrzyła z politowaniem na chłopaka.

– Po co ci to boksowanie? – odpowiedział w końcu pytaniem Mohammed. – Postanowiłaś zostać niebezpieczną dziewczyną?

– Jeśli dzięki temu sama poczuję się bezpieczniej, to czemu nie?! – odparła opryskliwe Mila – Ale tobie nic do tego.

– Ktoś ci zagraża? – spytał ją z mimowolnym niepokojem w głosie, ignorując, póki co, wyraźnie nieprzyjazne nastawienie do niego dziewczyny. – Nie czujesz się bezpieczna?

– Jaka dziewczyna może się dziś w Niemczech czuć bezpieczna, odkąd pałęta się tu tyle przybłędów po ulicach z Allahem na ustach, a nożem w kieszeni? – rzuciła kąśliwie Mila.

Mohammed tylko pokiwał głową, że rozumie. To było beznadziejne, nie miał co się dłużej oszukiwać — ta dziewczyna go nie znosiła. On się dla niej chciał tańca uczyć. On, muzułmanin! Idiota! – pomyślał wściekły. Odwrócił się na pięcie i podszedł do skrzynek z wodą mineralną, które stały w kącie. Kiedy schylał się po nie, poczuł ponownie swoje obolałe od wczoraj mięśnie. Musiał zacisnąć zęby, żeby się tak wyprostować, aby nie pokazać po sobie, że mu coś dolega. Wtedy też jego wzrok padł na stojące za skrzynkami z wodą długie metalowe pręty do rożna. Zastanowił się przez chwilę. „A może Milę coś złego spotkało od tej hołoty?” – przeszło mu przez głowę. Wyjął dwa pręty z kąta i podszedł z nimi na środek garażu. Po czym ku zdumieniu Mili położył je na podłodze, ułożone w krzyż. 

– Jak chcesz się uczyć boksu, to zacznij od początku. Od pierwszego kroku.

– To znaczy? – zapytała Mila już dużo łagodniejszym tonem.

– Od postawy boksera. Żeby cię wiatr nie wywrócił przy pierwszym podmuchu, nie mówiąc już o ciosie przeciwnika.