Mila und Mohammed, zwei Welten?

Mila und Mohammed erreichten mit den Kindern den Rand des Waldes. Sie hatten auch kaum den Wald betreten, als Mila anfing, den Kindern Anweisungen zu geben,

„Geht nicht zu weit weg – zu dem Baum mit dem Wanderwegzeichen! Bleibt in Paaren! Ihr hebt Stöcke vom Boden auf, und brecht keine Äste ab! Wenn sich etwas auf dem Boden bewegt, dürft ihr es nicht berühren, sondern müsst zur Seite gehen. Jeder nimmt einen Stock und kommt hierher zurück auf die Lichtung. Dafür habt ihr eine halbe Stunde Zeit. Wer die Regeln bricht, nimmt nicht am Lagerfeuer teil, verstanden?“

„Welchen Baum meinst du? Mit welchem Zeichen?“, fragte ein Junge, der offensichtlich nicht aufgepasst hatte, als Mila alles erklärte.

„Die mit dem ausgeschnittenen Herz in der Borke“, erwiderte Mohammed dem Knaben, wobei er mit seiner Hand auf einen Baum in der Ferne deutete.

Mila verzog den Mund und fauchte,

„Es gibt keine schlimmeren Schädlinge im Wald als die Verliebten!“

„Ach, was!“ , lachte Mohammed, „Dieses Herz wurde von der Natur selbst geschaffen, nicht von Menschenhand.“

Die Kinder zerstreuten sich im Wald, die Jugendlichen blieben allein. Eine Zeit lang brach niemand das Schweigen. Mohammed würde gerne etwas mehr über das Mädchen erfahren. Mila war sich nicht sicher, was der Junge wirklich über sie und ihre Familie wusste. Sie überlegte, wie sie ihn nach seiner Familie fragen konnte, ohne neugierig zu wirken.

„Dein Nachname ist, wie ich richtig gehört habe, Achenbach.“

„Das ist richtig“, nickte Mohammed, „Na und?“

„Das kommt mir bekannt vor …“

„Möglicherweise. Mein Vater ist ein bekannter Journalist, und mein Großvater hatte vierzig Jahre lang ein Fotoatelier im Allgäu.“

„Als ich gesagt habe, dass mir deine Namen bekannt vorkommt, habe ich nicht an einen Fotografen gedacht, auch nicht an einen Journalisten, sondern an … einen Anwalt.”

„Mein Bruder ist noch nicht so weithin bekannt“, erwiderte der Junge und fügte scherzhaft hinzu, „Sein Ruhm wird noch kommen.”

„Meine Familie kennt ihn.“

„Du meinst deinen Onkel Georg?“

„Ihn und … nicht nur ihn“, erwiderte Mila mit leicht verlegener Stimme, „Dein Bruder war auch der Anwalt meines Vaters.“

„War er das? Davon habe ich nichts gewusst.“

„Hast du wirklich noch nichts davon gehört?“, fragte Mila, mit Spannung in der Stimme. Sie schaute dem Jungen von der Seite prüfend ins Gesicht, um herauszufinden, ob er nur spielte oder ob er doch die Wahrheit sagte.

„Ich kenne die Mandanten meines Bruders nicht. Er erzählt nicht über sie. Du verstehst schon, das Anwaltsgeheimnis. Außerdem sind viele der Fälle seiner Mandanten in der Regel nicht die Art von Themen, über die man beim Abendessen mit den Kindern am Tisch reden kann.“

Mila war sichtlich erleichtert, und sie lächelte den Jungen breit an.

„Aber ich hoffe, er hat deinem Vater geholfen.“

„Oh, ja“, erwiderte sie schnell.

„Mit deinem Onkel war das anders. Er war nicht sein Mandant“, sagte Mohammed mit Verlegenheit, „Ich habe von dem Chef gehört, weil es über ihn …“

„Jeder hat davon gehört“, beendete Mila.

„Eine unangenehme Sache“, grinste Mohammed. Die brüderliche Loyalität sprach aus dem Jungen, sodass er nach einem Moment hinzufügte, „Weißt du, Mila, jeder Anwalt hat solche Fälle, in die er blind hineingeht. Für meinen Bruder sind die Fälle von Intoleranz, Rassismus … er hat sich nicht selbst informiert, sondern einfach die Worte von Professor Edelstein gekauft … und er ist über die Stränge geschlagen. Nun plagt er sich damit herum, denn am Ende hat sich herausgestellt, dass der Fall keinen Spuck wert war.“

Milas rechtschaffene Herz war sofort gerührt, sodass sie entrüstet rief,

„Du meinst also, es ist nichts passiert!“

„Was ist denn passiert, was der Rede wert wäre?“, erwiderte der Junge mit offensichtlicher Bagatelle in der Stimme und zuckte gleichgültig mit den Schultern, „Wenn sich zwei Männer zu einem Kampf gegenüberstehen, egal aus welchem Grund, und keiner von ihnen ein alter Mann oder ein Krüppel ist, dann ist das der reinste Kampf der Welt. Niemand darf sich da einmischen. Du, wenn du boxen willst, solltest das kapieren.“

„Glaubst du, dass der Kampf fair war?“

„Na ja, tatsächlich hat dein Onkel ein paar Regeln gebrochen“, gab Mohammed unwillig zu. „In der Regel teilt man Schläge aus, solange der Gegner seine Deckung aufrechterhält, und wenn er am Boden liegt, verschwendet man keine Energie mehr … zumal Edelstein anscheinend nicht kämpfen wollte. Der Chef hat sich ein bisschen … na ja, hinreißen lassen.“

„Ein bisschen.“ Mila seufzte, „Niemand in der Familie will daran denken, wie das alles hätte enden können, wenn Opa nicht rechtzeitig aufgetaucht wäre.“

Sie gingen wieder eine Weile schweigend den Weg entlang.

„Arbeitest du schon lange als Kindergärtnerin?“, brach der Junge das Schweigen und wechselte gleichzeitig dieses unangenehme Gesprächsthema für sie beide.

„Seitdem ich selbst den Kindergarten nicht mehr besuche“, erwiderte Mila lachend, „Leitnerhof war schon immer ein typischer Familiengasthof. Dazu kommt Opas Hippotherapie für die Kinder. Aber diese Kinder sind nicht länger in der Kita. Der Jüngste ist sieben Jahre alt.“

„Du musst eine Engelsgeduld haben.“

„Manchmal bin ich am Ende meiner Kräfte. Fast jedes dieser Kinder hat sein Handy dabei und selbst beim gemeinsamen Spielen kann man sie nicht davon losreißen. Ich hatte mein erstes Telefon, als ich im Gymnasium war.“

„Das ist wie bei mir und meinen beiden jüngeren Schwestern. Aber jetzt ist alles anders – das erste Telefon ist bereits in …“

„Im Kindergarten! Manchmal frage ich mich, was sie da so alles schreiben. Viele von ihnen können noch nicht richtig schreiben.“

„Das müssen sie auch nicht. Immerhin gibt es TikTok. Aber Tatsache ist, dass ihre Texte die Poesie des Humors ist. Liam, jedes Mal, wenn er auf das Handy seiner Tochter schaut, haut es ihn aus den Latschen. Er sagt, dass er manchmal eine gute Viertelstunde lang krächzend lacht. Kürzlich hat ihn seine Tochter vom Workaholic zum Faulpelz befördert: »Aber es ist so langweilig hier! Mein Papa macht gar nichts, er arbeitet nur die ganze Zeit.« Oder so ähnlich, wie in den letzten Chats: »Gestern haben wir das ganze Haus geputzt. Wir haben den ganzen Schrott zusammen mit dem Opa in die Mülltonne vor dem Haus geschmissen. Es gibt jetzt viel Platz im Haus und der Gestank hat aufgehört.«. Oder eine Blume wie diese: »Hässlich dieser Markt, außer dem Rathaus und der Kirche nur Kneipen.« “.

„Na, ja, Oma hat Grund zur Freude!  Und wo ist dieser hässliche Markt?“, kommentierte Mila aufrichtig amüsiert, „Manchmal möchte man das aufzeichnen. Leider sind alle diese Beiträge so flüchtig.“

„Zum Glück! Von Anfang an haben meine Schulgeschreibsel in der Familie abwechselnd Gelächter und Fassungslosigkeit ausgelöst. Leider können sie nicht gelöscht werden, wie die Nachrichten auf dem Smartphone. Sie befinden sich immer noch irgendwo auf dem Dachboden, um zukünftigen Generationen Heidenfreude zu bereiten. Jedenfalls beurteile ich Lili und ihre Freunde, mit denen sie schreibt, nicht. In einem meiner ersten Aufsätze habe ich geschrieben, dass mein Opa mithilfe von Nachbarn seine Familie gegründet hat.“

„Na und, als dein Opa das gesehen hat, hat er alle Nachbarn zur Abrechnung gezogen?“

„Er hätte es wahrscheinlich getan, wenn er damals noch am Leben gewesen wäre.“

Mila lachte kurz, dann meint sie es ernst,

„Leider macht das Telefon Kinder schnell süchtig. Ich glaube, sie würden Amok laufen, wenn man versuchen würde, es ihnen wegzunehmen.“

„Das einzige Mal, als Liam Lilis Handy versteckt hat, war ihr Heulen zwei Stockwerke tief zu hören.“

„Und was, hat dein Bruder kapituliert und ihr das Telefon zurückgegeben?“

„Liam könnte ihr nachgegeben haben, bevor sie in die Schule ging. Aber nun gibt es Regeln. Sie hat ein paar Stunden lang geheult und schließlich aufgehört. Und als sie sich bei ihm entschuldigt hatte, hat sie das Telefon zurückbekommen.“

„Ein paar Stunden? Die Kleine hat ja eine Lunge!“

„Und wir haben Ohren.“

„Dein Bruder ist nicht nur grausam zu seiner Tochter, er liest auch ihre Nachrichten.“

„Hat er eine andere Wahl? Als Anwalt weiß er, wie es endet, wenn Eltern sich nicht mehr darum kümmern, was und mit wem ihre Kinder simsen und chatten. Liam muss gegenüber Lila hart bleiben, egal was es ihn kostet. Auch wenn sich sein Herz dabei zusammenrollt. Hatten deine Eltern Nachsicht mit dir?“

„Schlecht ist die Liebe, die immer nur streichelt”, erwiderte Mila, „Mit Papa gab es meistens keine Diskussion – Befehl und Ausführung! Meine Eltern hatten immer furchtbare Angst um mich.  Aber sie haben mich auch nicht besonders kontrolliert. Mama hat immer gesagt, dass sie glaubt, ich könnte nichts Böses tun.“

„Wie kann man ein solches Vertrauen nun untergraben?“, lachte der Junge, „Meine Mama hat sich nie eingemischt, wenn ich von meinem Vater Prügel gekriegt habe. Sie ist dann einfach ins Nebenzimmer gegangen und hat geweint. Es war schlimmer als der Gürtel.“

„Es gibt keine größere Strafe als Mamas Tränen.“

„Sowie kürzerer Leine als absolutes Vertrauen.“

Ihr Gespräch wurde durch den Ruf eines Jungen aus der Ferne unterbrochen.

„Da bewegt sich etwas im Gebüsch!“

„Hier gibt es eine Schlange!“, schrie die zehnjährige Victoria und sprang zur Seite.

„Tom, verschwinde sofort aus dem Busch!“, rief Mila.

„Berühre die Schlange nicht mit dem Stock!“, schloss sich Mohamed ihr sofort an.

„Wir sind auf dem Weg zu euch!“, rief Mila den Kindern zu.

Sie gingen zu den Kindern hin. Das kleine Mädchen lief sofort auf Mila zu und kuschelte sich fest an sie. Tom war neugieriger und Mohammed musste sich dem Jungen nähern, um ihn vom Busch wegzuziehen.

„Das ist ein Nest von Viper“, warf Mohammed in Milas Richtung, „Lass uns hier verschwinden! Tom, Rückzug!“

„Pfui!“, rief Victoria.

„Die Viper sind notwendig. Sie fressen die Mäuse auf dem Feld. Ohne sie hätten wir keine Kartoffeln für das Lagerfeuer“, sagte Mila ruhig zu dem Mädchen.

„Es ist an der Zeit, das Team zu versammeln“, sagte Mohammed zu Mila, „Vielleicht gibt es hier noch mehr von diesen Viper. Dieses Jahr gibt es eine Fülle von ihnen.“

Mila holte eine Pfeife aus ihrem Hemd und blies in sie hinein. Bald kamen die Kinder auf der Lichtung zusammen. Mila zählte die Kinder und ordnete die Rückkehr zum Gasthaus an. Diesmal gingen die Kinder voran und die Jugendlichen schlossen den Zug ab. Sie gingen eine Zeit lang schweigend weiter. Mila richtete ihren Blick auf die Kinder, die vorne marschierten.

„Selbst auf dem Waldweg müssen sie Nachrichten senden“, seufzte Mila und rief nach dem Mädchen im dritten Paar, das dringend etwas auf ihrem Handy schrieb.

„Pauline! Steck dein Handy in die Tasche, sonst fällst du um!“

„Mama fragt, wo ich bin“, erwiderte das Mädchen, ohne den Kopf zu wenden und die Nase vom Telefon zu nehmen. „Ich muss antworten.“

„Für ein Kind ist das Telefon ein Spielzeug, für Erwachsene ist es die perfekte Kontrolle“, bemerkte Mohammed.

„Manchmal hat dies auch einen Vorteil“, gab Mila zu, „Wenn sich eines dieser Kinder im Wald verirren würde, hätten wir sofort einen Hinweis darauf, wo es sich befindet.“ 

„Sie haben noch kein GPS unter der Haut, aber es ist schon in ihren Taschen“, erwiderte der Junge amüsiert.

„Glaubst du, dass unsere Kinder die ersten sein werden, die den Chip bereits implantiert, haben?“, fragte Mila plötzlich ernst.

„Unsere Kinder?“, warf Mohammed ein und hob die Augenbrauen.

„Ach, dreh mir nicht die Worte im Mund herum!“ Mila runzelte die Stirn, „Meine oder deine.“

„Meine Kinder sicher nicht. Ich werde mich selbst um ihre Sicherheit kümmern, ohne ihnen Sendegeräte unter die Haut zu implantieren.“

„Wer weiß, möglicherweise wirst du dann nicht mehr das Recht haben, zu widersprechen.“

„Schöne neue Welt.“

„Aldous Huxley hat nicht einmal davon geträumt.“

„Futuristen sind Pessimisten. Niemand sagte voraus, dass der Islam die Welt retten würde.“

„Wenn diese gerettete Welt wie Afghanistan aussehen soll, dann danke ich für solch eine Welt. Ich steige aus.“

Mohammed lachte laut auf.

„Die islamische Welt ist ebenso vielfältig wie die christliche Welt. Nicht jeder Muslim ist ein Taliban. Du weißt nicht viel über uns.“

„Wenn du deine ideale Welt beschreiben müsstest, in der du gerne leben würdest, wie würde sie aussehen?“

„Die muss nicht perfekt sein. Es genügt, dass ich darin so sein kann, wie ich bin, und dass meine Kinder sicher und glücklich sein können, ohne mit Chips implantiert zu werden.“

„Ich mag deine Welt. Ich glaube, ich könnte darin einen Platz für mich finden.“

„Das ist gut so, denn ich würde es sehr bedauern, wenn wir in zwei verschiedenen Welten leben müssten.“

„Nun, da bin ich mir nicht sicher. Wenn du meine Familie besser kennenlernst, wirst du deine Meinung über mich vielleicht ändern.“

„Dann erzähl mir davon und lass mich selbst beurteilen. Du weißt schon so viel über meine Familie, während ich fast nichts über deine weiß.“

„Vielleicht eines Tages …“ Sie versuchte nicht einmal, sich vorzustellen, wie Mohammed auf all diese Enthüllungen reagieren würde. „Was für ein Glück, dass Lisa mit seinem Bruder schwanger ist! Er wird seinen Mund halten. Schließlich sind wir ja so eine Plage für ihn“, dachte sie.

„Warum gehst du deinem Vater aus dem Weg?“, Mohammed ließ sich von ihren Worten nicht abfertigen.

„Weil er alles kaputt gemacht hat, indem er sich wie der letzte Primitivling verhalten hat.”

„Und das hat gereicht, um deine ganze christliche Barmherzigkeit verschwunden ist?“

„Das ist nicht verschwunden. Ich weiß, dass er für seine Tat bestraft wurde. Aber ich brauche Zeit, um darüber hinwegzukommen.“

„Wie kommst du darauf, dass ich dich nach dem Verhalten deines Vaters beurteilen könnte? Weder du noch ich sind für die Schuld unserer Väter verantwortlich. In diesem Punkt sind wir uns einig.“

„Denn ich bin hier leider nicht ganz schuldlos.“

„Niemand ist völlig unschuldig. Ich glaube aber nicht, dass deine »Schuld« so groß ist, dass du, wenn du heute das Gestern bereust, das Morgen nicht mit einem Neuanfang beginnen kannst.“

„So einfach ist es nicht immer.“

„Wie auch nicht? Schließlich steht euch die Vergebung der Schuld zum Greifen nahe – ihr müsst nur zu einem Priester gehen oder euch in der Messe dreimal mit der Faust auf die Brust schlagen“, sagte Mohammed sarkastisch, „Ich kann so viel bereuen, wie ich will, und trotzdem wird mir hier niemand die Absolution erteilen. Ein christlicher Mann kann die meiste Zeit seines Lebens ein Schurke sein und eine christliche Frau die meiste Zeit ihres Lebens eine Schlampe, und doch reicht es aus, wenn sie in dieser letzten Stunde vor dem Tod Buße tun, und alles wird vergeben und vergessen sein.“

„Die Barmherzigkeit Gottes ist unendlich“, entgegnete Mila ruhig, „Schlimmer mit menschlichen.” 

„Das ist wahr. Allerdings wird Jesus für mich an keinem Freitagabend nach Golgatha gehen und für meine Sünden am Kreuz sterben. Niemand wird mich jemals von meiner Schuld freisprechen. Wenn der Tag des Jüngsten Gerichts kommt, werde ich selbst für alles geradestehen. Und genau hier unterscheiden wir uns.“

„Es zeigt, dass unsere Sicht auf die menschliche Natur realistischer ist. Wir maßen uns nicht an, dass wir uns selbst erlösen können.“

„Das ist kein Realismus, das ist eher Defätismus. Auf jeden Fall ist das komfortabler.“

„Die Muslime behaupten, der Islam sei eine Religion des Friedens.“

„Denn das ist die Wahrheit. Niemand kann gewaltsam zum Islam bekehrt werden.“

„Wenn das so ist, warum dann all diese Aggressionsakte, Terrorangriffe, bei denen manchmal Hunderte von unschuldigen Menschen getötet werden?“

„Der Dschihadismus ist die gleiche utopische Ideologie wie alle anderen, die versuchen, den Menschen ihre Vision der Welt durch Gewalt und Terror aufzuzwingen. Er stützt sich auf den Islam, hat aber nichts mit ihm zu tun. Die Islamisten von IS, Al-Qaida betreiben eine ideologische Gehirnwäsche für die nicht so gesinnten Muslime und erzählen ihnen, es sei ihre Pflicht, Ungläubige und andere Muslime, die ihre Auslegung des Islam nicht teilen, zu bekämpfen, wobei sie nicht davor zurückschrecken, sie zu töten.“

„Nicht wahr?“

„Der Koran sagt eindeutig: »Wer einen Menschen getötet hat, der keinen Mord begangen und keinen Unfug im Lande verbreitet hat, handelt, als ob er alle Menschen getötet hätte. Und wer das Leben eines Menschen gerettet hat, tut so, als hätte er das Leben aller Menschen gerettet«. Meine Pflicht ist die Schahada – das Glaubensbekenntnis, Salat – das Gebet, Zakat – das Almosengeben, Saum – das Fasten und Hajj – die Pilgerfahrt nach Mekka.“

„Und der Dschihad?“

„Jeder Muslim ist verpflichtet, den Dschihad zu führen. Allerdings führen wir nicht die Art von Dschihad, zu der die Islamisten in den terroristischen Organisationen aufrufen. Es gibt den kleinen Dschihad und es gibt den großen Dschihad.“

„Und welcher ist deiner?“

„Einen, bei dem der größte zu besiegende Feind in mir selbst sitzt. Das nennen wir den Großen Dschihad, für dessen Durchführung wir beim Jüngsten Gericht zur Rechenschaft gezogen werden.“

„Was ist mit dem kleinen Dschihad?“

„Bewaffneter Kampf zur Verteidigung des Glaubens und der Gemeinschaft der Muslime in einer Situation äußerer Bedrohung, d. h. bei einem bewaffneten Angriff. Nach der Tradition gilt die Teilnahme am Dschihad als die glorreichste Tat eines Muslims, und der Tod für den Glauben wird als Märtyrertod angesehen. Verschiedene terroristische und extremistische islamische Organisationen nutzen den Dschihad als Mittel, um eine islamische Revolution herbeizuführen. Dafür brauchen sie Soldaten, und wer in Armut lebt und nichts zu verlieren hat, ist der optimale Freiwillige. Man braucht ihm nur zu versprechen, dass er als Dschihadist Ungläubige nach Belieben rauben, vergewaltigen und ermorden kann. Zur Belohnung werden ihm alle Sünden vergeben und nach dem Tod kommt er direkt ins Paradies, wo 72 Jungfrauen auf ihn warten. Denn woher so viele von ihnen dort kommen werden, weiß niemand. Kein Ulema.“

Mila brach unwillkürlich in Gelächter aus.

„Du siehst doch selbst, an wen die Islamisten ihre Botschaft richten.“

„In der Tat, auch für Christen wurde der Tod für den Glauben, für das Vaterland auf dem Schlachtfeld immer als eine höchst lobenswerte Tat angesehen. Aber auch eine letzte Chance für den Schurken.“

„Denn wenn dieser glorreiche Tod einen von aller Schurkerei reinigt, warum sollte man sich nicht vorher noch mehr in dieser Schurkerei suhlen?“

„Eben! Ist es schwierig, ein Muslim unter Christen zu sein?“

„Ich denke, es ist genauso schwierig, wie ein Christ unter Muslimen zu sein.“

„Wegen des Mangels an gegenseitiger Toleranz“, seufzte Mila.

„Meine Familie ist muslimisch-christlich, und innerhalb der Familie ist alles einfach. Aber außerhalb der Familie nicht immer. Obwohl ein Muslim ein Nachfolger von Abraham, Moses, David, Jesus und all den anderen Propheten ist.“

„Vielleicht liegt es daran, dass wir so wenig wirklich über euch wissen. Alles Unbekannte löst Angst und Feindseligkeit aus.“

Sie näherten sich gerade dem Gasthaus, als mehrere Kinder gleichzeitig riefen,

„Das Lagerfeuer brennt schon!”

„Gehst du jetzt in die Bar?“, fragte Mila, als sie schon in der Einfahrt waren. Mohammed nickte und fügte hinzu,

„Komisch, findest du nicht auch? Der Chef scheint verrückt geworden zu sein.“

Mila lachte.

„Wenn du mal deinen Kindergarden los bist … na ja, du weißt ja, wo ich bin.“

Mohammed machte ein Handzeichen zum Abschied und ging in Richtung Eingang des Gasthofs davon. Mila schaute in den Himmel, der sich schon schwarz vor dunklen Wolken färbte, und wanderte mit ihrem mit Stöcken »bewaffneten« Team direkt zum Lagerfeuer.

Mila i Mohammed – dwa światy?

Mila i Mohammed doszli wraz ze swoimi podopiecznymi do skraju lasu. Ledwo też weszli do lasu, jak Mila zaczęła udzielać dzieciom wskazówek.

– Nie oddalamy się za daleko – do tamtego drzewa z zaznaczonym szlaczkiem! Pozostajecie w parach!  Patyki zbieramy, a nie łamiemy gałęzie! Jak coś się rusza na ziemi, to nie dotykamy, tylko odchodzimy. Każdy bierze jeden patyk i wraca tu na polanę pod lasem. Macie kwadrans. Kto złamie zasady, nie weźmie udziału w ognisku, zrozumiane?

–  Do którego  drzewa? Z jakim szlaczkiem? – dopytywał się jeden chłopiec, który najwyraźniej nie bardzo uważał, kiedy Mila tłumaczyła.  

– Do tamtego z wyciętym serduszkiem na korze. – odparł Mohammed, wskazując jednocześnie ręką drzewo w oddali.

 Mila wykrzywiła usta i mimowolnie sarknęła:

– Nie ma gorszych szkodników w lesie od zakochanych.

– Oj tam, oj tam!  – roześmiał się Mohammed – To serce to akurat sama natura stworzyła, a nie ludzka ręka. 

Dzieci się porozbiegały po lesie, młodzi zostali sami. Przez jakiś czas nikt nie przerywał ciszy. Mohammed chętnie by się coś dowiedział więcej o dziewczynie. Mili nie dawało spokoju, co tak naprawdę chłopak wie o niej i jej rodzinie. Tylko nie bardzo wiedziała, w jaki sposób zagadnąć go o jego rodzinę, żeby nie wyjść na wścibską.

– Twoje nazwisko, jak dobrze usłyszałam, to Achenbach.

– No, zgadza się. – przytaknął Mohammed. – A co?

– Ono jest mi znajome…

– Możliwe. Mój ojciec to znany dziennikarz, a mój dziadek przez czterdzieści lat prowadził w Allgäu zakład fotograficzny.

– Mówiąc, że twoje nazwisko jest mi znajome, nie myślałam o fotografie, ani o dziennikarzu, tylko o … prawniku.

– Mój brat nie jest jeszcze tak powszechnie znany. — odparł chłopak i dodał żartobliwie — Sława dopiero przed nim.

– Mojej rodzinie jest znany.

– Masz na myśli swojego wuja Georga? 

– Jego i … nie tylko jego. – odparła Mila trochę skrępowanym głosem. – Twój brat był też adwokatem mojego ojca.

– Tak? Nie wiedziałem.

– Naprawdę nic o tym nie słyszałeś?  –  zapytała Mila z napięciem w głosie. Przez moment badawczo spoglądała z boku w twarz chłopka, próbując z niej wyczytać, czy tylko udaje, czy jednak mówi prawdę.

– Nie znam klientów mojego brata. On o nich nie mówi. Rozumiesz, tajemnica adwokacka. Zresztą wiele spraw jego klientów, to nie jest temat, o którym można rozmawiać przy kolacji, gdzie przy stole siedzą dzieci.

Na twarzy Mili pojawiła się wyraźna ulga, uśmiechnęła się szeroko do chłopaka.

 – Ale mam nadzieję, że pomógł twojemu ojcu.

– Tak. – szybko odparła.

– Co innego twój wuj. On nie był jego klientem. — powiedział Mohammed z zakłopotaniem — O szefie to słyszałem, bo o nim to… 

– Wszyscy słyszeli.  – dokończyła Mila.

– Przykra sprawa. – żachnął się Mohammed — Wiesz, Mila, każdy adwokat ma takie sprawy, w które wchodzi w ciemno. — odezwała się w chłopaku lojalność braterska — Dla mojego brata to są sprawy o nietolerancję, rasizm. No i on nie sprawdził, tylko kupił słowa profesora Edelsteina … i pojechał równo po bandzie. A teraz się gryzie tym, bo na końcu okazało się, że sprawa nie warta była splunięcia.

– Uważasz, że nic się nie stało!  – zawołała z oburzeniem Mila, w której natychmiast odezwało się prawe serce.

– A niby co takiego? — odparł chłopak z wyraźnym lekceważeniem w głosie i wzruszył obojętnie ramionami — Kiedy dwoje mężczyzn staje naprzeciw siebie do walki, nieważne z jakiego powodu, i żaden z nich nie jest ani starcem, ani kaleką, to jest to najczystsza walka na świecie. Nikomu nie wolno się w nią mieszać. Ty, która chcesz boks trenować, powinnaś to łapać.

– Według ciebie walka była czysta? – nie ustępowała Mila.

– No, fakt, parę zasad twój wuj nagiął. – przyznał niechętnie Mohammed. – Co do zasady wymierzasz ciosy, dopóki przeciwnik trzyma gardę, a jak już leży, to nie tracisz więcej energii … Tym bardziej że Edelstein chyba nie chciał się bić.  A szefa trochę … no, poniosło.

– Trochę.  –  Mila westchnęła.  – Nikt nawet nie chce myśleć w rodzinie, czym by się to wszystko mogło skończyć, gdyby dziadek nie nadszedł w porę.

Przez jakiś czas spacerowali po ścieżce w milczeniu.

– Długo już tak robisz za przedszkolankę? – przerwał ciszę Mohammed, zmieniając jednocześnie nieprzyjemny dla nich obojga temat rozmowy.

– Odkąd tylko sama przestałam być przedszkolakiem. — odparła ze śmiechem Mila — Leitnerhof zawsze było zajazdem typowo rodzinnym. Do tego hipoterapia dziadka dla dzieci. Ale te dzieci to już nie jest przedszkole. Najmłodsze ma siedem lat.

– Musisz mieć anielską cierpliwość.

– Czasem mi już jej brakuje. Niemal każde z tych dzieci ma telefon i nawet podczas wspólnej zabawy, nie da się ich od niego odciągnąć. Ja miałam swój pierwszy telefon w szkole średniej.

– To tak jak ja i moje dwie młodsze siostry. Najmłodsza Fariha nie mogła być gorsza, więc dostała komórkę, zanim skończyła jedenaście lat – razem z resztą sióstr. No, ale teraz jest inaczej.

–  Pierwszy telefon już w przedszkolu!  – dokończyła Mila — Czasem zastanawiam się, co one tyle wypisują. Nie jedno z nich nie potrafi jeszcze dobrze pisać.

–  Wcale nie muszą. Przecież jest TikTok. Ale faktem jest, że ich teksty to poezja humoru. Liam, ile razy zajrzy do komórki swojej córki, to go zawala z nóg. Mówi, że czasem rechocze dobry kwadrans.  Ostatnio awansował u Lili z pracoholika na nieroba: „Sama nuda, bo mój tata nic nie robi, tylko pracuje”.

– Maestria! – odparła ze śmiechem Mila

– Mhm. Z ostatnich czatów: „Zjedliśmy ciastka razem z bratem” albo taki kwiatek: „Brzydki ten rynek, poza ratuszem i kościołem same domy publiczne”.

 – Ale brat był niestrawny i rozbolały nas brzuchy. No i gdzie jest ten brzydki rynek? — spuentowała szczerze ubawiona Mila — Aż czasem chciałoby się to utrwalić. Niestety, wszystkie te wpisy są takie ulotne.

– I całe szczęście! Moje wypociny szkolne od początku wzbudzały na przemian śmiech i konsternację w rodzinie. Niestety nie można ich skasować, jak wiadomości w telefonie, ciągle istnieją gdzieś na strychu, ku uciesze przyszłych pokoleń. Ja tam Lili i jej przyjaciół, z którymi pisze, nie oceniam. W jednym z pierwszych moich wypracowań napisałem, że dziadek założył rodzinę przy pomocy sąsiadów.

– I co, dziadek jak to zobaczył, to wezwał do obrachunku wszystkich sąsiadów?

– Pewnie by tak zrobił, gdyby tylko jeszcze wtedy żył.

Mila śmiała się przez chwilę, po czym jednak poważnie zauważyła:

– Niestety telefon szybko dzieci uzależnia. Spróbować im go odebrać, to chyba wpadłyby w amok.

– Liam tylko raz zrobił szlaban Lili na telefon, to ryk był na trzy piętra.

– I co, brat skapitulował i oddał jej telefon?

– Liam mógł jej ustępować, zanim poszła do szkoły. Teraz już rządzą zasady. Powyła sobie parę godzin i przestała. A jak go przeprosiła, to dostała telefon z powrotem.

– Parę godzin? Mała ma płuca.

–  A my uszy.

–  Twój brat nie dość, że jest okrutny dla swojej córki, to jeszcze czyta jej wiadomości.

– A ma inne wyjście? Jest prawnikiem, więc wie, jak to się kończy, gdy rodzice przestają się interesować z kim oraz co piszą i czatują ich dzieci. Liam musi być twardy dla Lili, cokolwiek by go to nie kosztowało. Choćby serce się miało zwinąć w rulon. Twoi rodzice byli dla ciebie pobłażliwi?

– Zła to miłość, która zawsze tylko głaska. – odparła Mila – Z tatą dyskusji nie było – polecenie i wykonaj. Moi rodzice zawsze się o mnie strasznie bali.  Ale też mnie szczególnie nie kontrolowali. Mama stale powtarzała, że wierzy, iż nie zrobię nic złego.

– Jak tu teraz naruszyć taki kredyt zaufania? – roześmiał się chłopak – Moja mama nigdy nie ingerowała, gdy dostawałem lanie od ojca. Tylko szła do drugiego pokoju i płakała. To było gorsze od pasa.

– Nie ma większej kary od łez mamy.

– Tak jak i krótszej smyczy od absolutnego zaufania.

Rozmowę przerwało im wołanie chłopca z oddali.

– Tu się coś rusza w krzakach!

– Tu jest wąż! – krzyknęła dziesięcioletnia Victoria i odskoczyła na bok.

– Tom, odejdź natychmiast od krzaka! – zawołała Mila.

– Nie dotykaj węża patykiem!  – dołączył się Mohammed do Mili.

– Już idziemy do was! – zawołała Mila w kierunku dzieci.

Podeszli bliżej dzieci. Dziewczynka podbiegła do Mili i przytuliła się do niej. Tom był bardziej ciekawski i Mohammed musiał go odciągnąć od krzaka.

– To gniazdo żmij.  — rzucił Mohammed w kierunku Mili — Idziemy stąd! Tom, odwrót!

– Fe! – zawołała Victoria.

– Żmije są potrzebne. Zjadają myszy na polu. Bez nich nie mielibyśmy ziemniaków na ognisko.  – powiedziała spokojnie Mila do dziewczynki.

– Czas zebrać drużynę. – powiedział Mohammed do Mili – Tych żmij może być tu więcej. Jest urodzaj na nie w tym roku.

Mila wyjęła spod koszuli gwizdek i dmuchnęła w niego. Wkrótce na polanę zbiegły się dzieci. Mila przeliczyła czeredkę i zakomenderowała powrót do zajazdu. Tym razem dzieci szły przodem, a młodzi zamykali pochód.

Mila zwróciła wzrok na dzieci maszerujące z przodu.

– Nawet na drodze muszą wysyłać wiadomości. — westchnęła i zwołała na dziewczynkę w trzeciej parze, która coś pilnie klikała w telefonie — Pauline! Schowaj telefon, bo się przewrócisz!

– Mama pyta, gdzie jestem. – odparła dziewczynka, nie odrywając nosa od telefonu. – Muszę odpowiedzieć.

– Dla dziecka telefon to zabawka, a dla dorosłych — doskonała kontrola. — zauważył Mohammed.

– Czasem jest z tego profit. — przyznała Mila — Gdyby któreś z tych dzieci zagubiło się w lesie, to mielibyśmy od razu namiar, gdzie jest. 

– Jeszcze nie mają GPS pod skórą, ale już w kieszeni! –  odparł rozbawiony chłopak.

– Myślisz, że nasze dzieci będą tymi pierwszymi, które będą już mieć wszczepiony chip? – zapytała raptem poważnie Mila.

– Nasze dzieci?  – wtrącił Mohammed i podciągnął do góry brwi.

– Ach, nie łap mnie za słówka! – żachnęła się Mila — Moje albo twoje.

– Moje na pewno nie. Zadbam o ich bezpieczeństwo i bez wszczepiania im nadajników pod skórę.

– Możesz nie mieć w tej kwestii nic do powiedzenia.

– Nowy wspaniały świat.

– Aldous Huxley nawet o tym nie śnił.

– Futuryści to pesymiści. Żaden nie przewidział, że islam zbawi świat.

– Jeśli ten ocalały świat ma wyglądać jak Afganistan, to ja dziękuję. Wysiadam.

Mohammed roześmiał się głośno.

– Świat islamu jest jeszcze bardziej zróżnicowany niż świat chrześcijański. Nie każdy muzułmanin to talib. Mało o nas wiesz.

– Gdybyś miał opisać swój idealny świat, w którym chciałbyś żyć, to jaki on by był?

–  Nie musi być idealny, wystarczy, żebym ja mógł w nim być tym, kim jestem, a moje dzieci były bezpieczne i szczęśliwe bez chipów pod skórą.

– Podoba mi się ten twój świat. Myślę, że mogłabym w nim znaleźć miejsce dla siebie.

– To dobrze, bo żałowałbym bardzo, gdybyśmy musieli żyć w dwóch odmiennych światach.

– No, nie jestem tego taka pewna. Jak poznasz bliżej moją rodzinę, to możesz zmienić o mnie zdanie.

–  To opowiedz mi o niej i pozwól samemu rozsądzić. Tyle wiesz już o mojej, kiedy ja nic o twojej.

– Może kiedyś… – odparła Mila. Nawet nie próbowała sobie wyobrazić, jak Mohammed zareagowałby na te wszystkie rewelacje. „Jakie to jednak szczęście, że Lisa jest w ciąży z jego bratem! Będzie trzymał gębę na kłódkę, tak jak i całą swoją rodzinę z dla od nas. Jeśteśmy przecież dla niego jak ten wrzód na dupie.” – pomyślała dziewczyna.

– Dlaczego unikasz swojego ojca? – nie dał się zbyć jej słowom Mohammed.

– Bo wszystko zepsuł, postępując jak ostatni prymityw.

– I to wystarczyło, żeby całe twoje chrześcijańskie miłosierdzie wsiąkło?

– Nie wsiąkło. Wiem, że dostał rachunek za swój wyczyn. Jednak potrzebuję czasu, żeby się z tym uporać.

– Dlaczego uważasz, że mógłbym cię osądzać po zachowaniu się twojego ojca? Ani ty, a ni ja nie odpowiadamy za winy naszych ojców. W tej kwestii jesteśmy zgodni.

– Bo ja, niestety, nie jestem tu taka zupełnie bez winy.

– Nikt nie jest zupełnie bez winy. Jednak nie wierzę, że ta twoja wina jest tak wielka, żebyś dziś żałując za wczoraj, nie mogła jutrzejszego dnia zacząć od czystej karty.

– To nie zawsze jest takie proste.

– Jak to nie? Odpuszczenie win jest u was na wyciągnięcie ręki — wystarczy pójść do księdza albo na mszy trzy razy walnąć się pięścią w klatę. — odparł Mohammed mimo woli z lekkim sarkazmem — Gdy ja mogę sobie żałować do woli, a i tak nikt mi tu żadnej absolucji nie udzieli. Chrześcijanin może być przez większą część życia skończoną kanalią, a chrześcijanka ostatnią zdzirą, a mimo to wystarczy, że w tę ostatnią godzinę przed śmiercią pożałują swoich win i wszystko zostanie im wybaczone i zapomniane.

– Miłosierdzie boskie jest nieskończone. – odparła spokojnie Mila — Gorzej z ludzkim. 

– To prawda. Tyle że dla mnie w żaden piątkowy wieczór Jezus nie pójdzie na golgotę i nie umrze za moje grzechy na krzyżu. Mnie nikt nigdy nie odkupi z moich win. Jak przyjdzie dzień Sądu, to za wszystko odpowiem sam. I tu się właśnie od siebie różnimy.

– Widocznie mamy bardziej realistyczne od was podejście do natury ludzkiej. Nie uzurpujemy sobie, że sami potrafimy się zbawić.

– To nie realizm, to raczej defetyzm. Na pewno jest to wygodniejsze.

– Muzułmanie twierdzą, że islam jest religią pokoju.

– Bo to jest prawda. Nikogo nie można nawrócić na islam siłą.

– Jeśli tak jest, to skąd te wszystkie akty agresji, ataki terrorystyczne, w których giną czasem setki niewinnych ludzi?

– Dżihadyzm to taka sama utopijna ideologia jak wszystkie inne, które próbują narzucić ludziom swoją wizję świata poprzez przemoc i terror. Podpiera się islamem, ale nie ma z nim nic wspólnego. Islamiści z ISIS, Al-Kaidy robią pranie mózgu niezbyt rozgarniętym umysłowo muzułmanom i wmawiają im, że ich obowiązkiem jest zwalczenie niewiernych oraz innych muzułmanów, którzy nie podzielają ich interpretacji islamu, nie cofając się przy tym przed ich zabijaniem.

– A nie jest?

– Koran mówi wyraźnie: „Ten, kto zabił człowieka, który nie popełnił zabójstwa i nie szerzył zgorszenia na ziemi, czyni tak, jakby zabił wszystkich ludzi. A ten, kto uratował życie człowieka, czyni tak, jakby uratował życie wszystkich ludzi”. Moim obowiązkiem jest szahada — wyznanie wiary, salat — modlitwa, zakat — jałmużna, saum — post oraz hadżdż — pielgrzymka do Mekki. 

–  A dżihad?

– Do prowadzenia dżihadu jest zobowiązany każdy muzułmanin, tylko że my nie taki dżihad prowadzimy, do którego nawołują islamiści z organizacji terrorystycznych. Jest mały dżihad i jest Wielki Dżihad.

– A jaki jest ten twój?

– Taki, w którym największy wróg do pokonania siedzi we mnie samym. To właśnie nazywamy Wielkim Dżihadem i z jego prowadzenia zostaniemy rozliczeni na Sądzie.

– A ten mały dżihad?

– Walka zbrojna w obronie wiary i wspólnoty muzułmanów w sytuacji zagrożenia zewnętrznego — napaści. Zgodnie z tradycją udział w dżihadzie to najbardziej chwalebny czyn dla muzułmanina, a śmierć za wiarę  uważana jest za męczeństwo. Różne terrorystyczne i ekstremistyczne organizacje islamskie wykorzystują dżihad jako narzędzie do wywołania rewolucji islamskiej. Do tego potrzebni im są żołnierze, a ten, co żyje w nędzy i nie ma nic do stracenia, jest idealnym rekrutem. Wystarczy obiecać takiemu, że jak zostanie dżihadystą, to będzie mógł do woli rabować, gwałcić i mordować niewiernych. A w nagrodę jeszcze zostaną mu wszystkie grzechy odpuszczone i po śmierci trafi prosto do raju, gdzie będzie czekało na niego 72 dziewice. Bo tak w ogóle, skąd się ich tam tyle nabierze, tego nie wie nikt. Żaden ulem.

Mila mimowolnie wybuchła śmiechem.

– Sama widzisz, do kogo islamiści kierują swój przekaz.

– W zasadzie to i dla chrześcijan śmierć za wiarę, ojczyznę na polu walki od zawsze była uznawana za najbardziej godny chwały czyn. Ale przez to także ostatnią szansą dla łajdaka.

–  Bo gdy ta chwalebna śmierć wybiela z całego łajdactwa, to dlaczego by się przed nią   jeszcze bardziej nie unurzać w tym łajdactwie? 

 – Właśnie. Trudno jest chyba być muzułmaninem pośród chrześcijan.

– Myślę, że tak samo trudno jak być chrześcijaninem pośród muzułmanów.

– Z powodu braku wzajemnej tolerancji. –  westchnęła Mila.

–  Moja rodzina jest muzułmańsko – chrześcijańska i wszystko jest w niej proste. Ale poza nią już nie zawsze. Chociaż muzułmanin jest naśladowcą Abrahama, Mojżesza, Dawida, Jezusa i wszystkich pozostałych proroków.

– Może dlatego, że tak mało naprawdę wiemy o was. A wszystko, co nieznane budzi strach i wrogość.

Dochodzili do zajadu, gdy kilkoro dzieci zawołało wraz:

– Ognisko już płonie!

– Idziesz teraz do baru? – zapytała Mila, gdy byli już na podjeździe. Mohammed pokiwał głową i dodał:

 – Zabawne, nie uważasz? Szef chyba zwariował.

Mila roześmiała się.

– Jak już pozbędziesz się swojej szkółki … no, to wiesz, gdzie jestem.

Mohammed zrobił znak ręką na do widzenia i odszedł w kierunku wejścia do zajazdu. Mila spojrzała na czarne już od ciemnych chmur niebo i powędrowała ze swoją drużyną uzbrojoną w patyki prosto na ognisko.

6 myśli w temacie “Mila und Mohammed, zwei Welten?

    1. Odpowiedź właściwe jest zawarta w poście, o czym opowiada oryginalna historia „Daheim in den Bergen”,  która była inspiracją dla tej mini twórczości.  Początkowo blog był pisany tylko po polsku, ale to nie dawało reakcji. Ponieważ  źródłem był mini serial znany przede wszystkim w kręgu niemiecko języcznym, skłoniło mnie  z czasem do kolejnego kroku, tj. zmierzenia się z jakąś ułamaną próbą tłumaczenia.     Banalna historia, z  mnóstwem otwartych pytań, przykuła moją uwagę ze względów osobistych. Nagła choroba skasowała właściwie całą moją dotychczasową  aktywność życiową i zmusiła do koncentracji wszystkich sił  na terapii oraz bezustannej  ucieczce od bólu. O dziwo ten początkowo szalony pomysł, aby zacząć pisać, okazał się bardzo skuteczną terapią.  Godziny spędzone na siedzeniu  na piłce, umysł uwolniony od tego, co tu i teraz, przyniosły lepszy efekt niż wszystkie ćwiczenia fizyczne i zalecane terapie przez lekarzy i fizjoterapeutów — choroba odeszła, ból ustał, a  ja  powróciłam do dawnej aktywności. Pozostały szkice w zakładce komputera, a wraz z  nimi nowe hobby.  Wracam do tej zakładki, ilekroć nachodzi mnie chandra i chce sobie zrobić na moment małą ucieczkę  od tego świata.  Bo choć od tamtej pory świat się zmienił, ja się zmieniłam, to pozostało pytanie:  jak pogodzić to, co wydaje się nie do pogodzenia, jak znaleźć drogę do komunikacji tam, gdzie wszystkie nitki dialogu zostały pozrywane.  Nie oglądam seriali,  wcześniej nic nie pisałam, więc nie mam warsztatu, do tego jestem dyslektykiem, język niemiecki znam  bardzo przeciętnie, socjal media są mi obce, hmm  nawet dziś wydaje mi się  to wszystko wariackie. Konkludując,  niezbadane są wyroki boskie. Pozdrawiam.

      Polubienie

      1. Dziękuję za odpowiedź. To miło z Twojej strony, zwłaszcza, że moje pytanie było nieco wścibskie i mogłaś je zignorować. Ale zainteresowała mnie ta językowa bilateralność, może nie całkiem unikalna w blogach, ale jak zauważyłem już kiedyś zawsze z jakąś szczególną historią – jak w Twoim przypadku. Piszesz, że nie masz ”warsztatu”, jednak Twoje opowiadanka są dobrze napisane, sprawne językowo i masz naturalne wyczucie do tego, co snobistyczni krytycy nazywają sytuacją liryczną. A dysleksja to chyba nie problem, prawda? Nie dziś, gdy mamy tak znakomite programy edytory tekstów. Czy wiesz, a propo, że wielu świetnych poetów i pisarzy było dyslektykami, poczynając od Villona i Johna Donne. Mam nadzieję, że będziesz pisać dalej. Odzywaj się, jeżeli będziesz miała ochotę. Jestem tak stary, że zdążyłem nawet nauczyć się kilku przydatnych rzeczy o życiu i – trochę – o pisaniu. Pozdrawiam. Artur

        Wysłane z aplikacji Pocztahttps://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=550986 dla systemu Windows

        Polubienie

      2. Nie ma nic złego w zadawaniu pytań, co najwyżej można mieć pretensje do formy pytania. Kiedy ktoś mi zadaje pytanie dlaczego, to znaczy, że chce mnie zrozumieć. Większość nieporozumień między ludźmi wynika z barku zadawania pytań. Zamiast zdać proste pytanie „dlaczego”, kiedy np. dziwi nas czyjeś zachowanie, to z obawy, że może być ono uznane za niegrzeczne, niestosowne, wolimy sami sobie tę odpowiedź udzielić. Zwykle daleką od rzeczywistości. Sama, kiedy czytam, oglądam, słucham coś nieznanego mi autora, z czasem zaczynam stawiać pytania odnośnie autora, kim jest, po co to robi, dlaczego tak, a nie inaczej? W dodatku pytanie padło niejako we właściwym momencie — kiedy ten drugi język stał się na tyle dla mnie problematyczny (za dużo czasu pochłaniało mi tłumaczenie), że zaczęłam się zastanawiać, czy nie pozbyć się tej kuli u nogi. Historia już dawno jest, jak ta przenoszona ciąża. Mnie jeszcze bawi dłubanie się w tłumaczeniu, ale duchem już jestem poza nią. Czytelnika jednak czekanie na kolejny wpis przez wiele tygodni raczej zniechęca do dalszego śledzenia blogu. Po ostatnim wpisie moja bliska znajoma — Niemka, której pokazałam blog, stwierdziła: Super, pisz dalej! Jednak tłumaczenie zostaw, no profesjonaliście. Czas więc podjąć decyzję, albo publikuję tylko po polsku, podkręcam tempo i zmierzam do finału, albo kończę z tym i zabieram się za coś nowego. Bardziej mi bliskiego, swojskiego, bez cudzych ram, za to w jakieś przemyślanej formie. Bardzo dziękuję za miłe słowa. Nic bardziej nie motywuje, jak komplement, szczególnie wtedy, gdy kłębią się wątpliwości. Pozdrawiam.
        PS. Bardzo cieszę, że się odkryłam twój blog. Ma w sobie to, co cenie najwyżej: wpisy nie dość, że są intrygujące, to przy tym nie za długie, za to zmuszają do długiej refleksji. Szach -mat w trzech ruchach — to jest to! Ania.

        Polubienie

      3. Droga Anno, jeżeli nie mylę się sądząc, że Twoim zamierzeniem jest blog literacki, to chyba warto pamiętać, że ten rodzaj platformy nigdy nie obfituje w szalone ilości czytelników. Jeżeli zależy Ci na oglądalności, trzeba podlizywać się masom, a te kochają rozrywkę, tylko rozrywkę, i tylko na ich poziomie, czyli seks, wojeryzm, podglądanie przez dziurkę od klucza, plotkę, ewentualnie przepisy kulinarne i porady typu jak kupić tani bilet autobusowy/kolejowy w czasie podróży po Grecji, jak tanio zjeść w Alanyi, i informacje o ”fajnych” plażach – może być również trochę o modzie, byle nie w nazbyt wysokich lotach.

        Przyjrzyj się popularności tzw. vlogów, klipów nagrywanych w formie bieżącej relacji z podróży (Planeta Abstrakcja, Bez planu, vlog Casha, anitawu, etc) zwykle na Youtubie – tysiące oglądających. Ale ich poziom, nawet tych ”najlepszych”, jest naprawdę żałosny – są, jakby to określił Szekspir ”zwierciadłem przechadzającym się po dziedzińcu”, zwykle nie mają nic do powiedzenia, a to, co przekazują ogranicza się do kilku zdań wyrwanych (bez kontekstu) z Wikipedii, informacji o tanich ”miejscówkach” czyli noclegach i scenek z ulicy. Bylejakość. W sumie nie mają nic do powiedzenia i niczego nie przekazują, sprzedają jedynie nicość tego, czym sami są. Ktoś kiedyś określił to słowem medialna kolonoskopia, i jest to najbliższe prawdy.

        Blog literacki jest zamierzeniem arystokratycznym, ekskluzywnym i wyłącznym. Pisze się go bardziej dla siebie, dla kilku nieznanych, podobnych tobie samej istot. Blog literacki jest literaturą w nieco zmienionej formie, ale literaturą par excellence, a ta zawsze była elitarna. Nie masz co liczyć na szeroki krąg odbierców. Słyszymy dzisiaj często dumne zapewnienia, że literatura trafiła ”pod strzechy”, że czytelnictwo bije rekordy, etc. Bzdura. Co ludzie czytają? Borgesa, Lezamę Limę, Durrella, Sabato, D`Ormessona, Yourcenar, Fermora, Canettiego, Musila i im podobnych? Nie. Czytają kryminały i harlekiny. To jest ponad 80 procent bibliotecznych wypożyczeń w Europie. A więc nadal tzw. biblia pauperum, tyle że w nieco zmienionej formie.

        Marudzę, naturalnie, ale jak wspomniałem w poprzednim mailu masz nie tylko sprawność językową, ale i literacką intuicję budowania światów. I chyba słusznie podejrzewasz, że czas zapytać samą siebie, co właściwie chcesz przekazać i w jakiej formie. I – jeżeli coś mogę radzić – pozostań w Twoim własnym języku, bo ten język czujesz naprawdę. I nie martw się, że będę Cię czytał tylko ja i kilku mnie podobnych – wierz mi, że w literaturze i w życiu zawsze lepiej jest postawić na jakość, a nie na ilość.

        I, odzywaj się, jeśli masz pytania pytaj, jeżeli chcesz o czymś rozmawiać daj znać, opowiedz coś o sobie, jeżeli to uznasz za stosowne i nie rezygnuj z pisania. Pozdrawiam Artur L

        Ps. Czy masz jakiś mail poza wordpressowski?

        Wysłane z aplikacji Pocztahttps://go.microsoft.com/fwlink/?LinkId=550986 dla systemu Windows

        Polubienie

      4. Drogi Arturze! Na ogół, gdy nie odpowiem od razu na wiadomość, żałuję, bo potem wkracza do akcji mój leniwy mózg, który szybko zamienia się w najbardziej pracowitą mrówkę i wynajduje setki wymówek, żeby odpisać za godzinę, w czasie przerwy, wieczorem, jutro. Zanim więc zacznę remont całego domu — już tylko taka wymówka mogłaby uciszyć moje sumienie — siadam i odpowiadam.

        Tak, tak! Przeczytałam Twój wpis „Mózg“. Na tyle mi się spodobał, że postanowiłam zrobić sobie z niego life motyw do odpowiedzi.

        1) Cel blogu. Nigdy go nie określiłam, więc nawet dziesiątki dróg, które wypróbowałam, nie mogły mnie nigdzie zaprowadzić.
        Z pewnością niekomercyjny, nastawiony na mój osobisty rozwój, a nie na szeroki poklask.

        2) Rodzaj blogu. Jedną z pierwszych osób, która zaczęła śledzić mój blog, był Kolończyk. Jego blog o tyle mnie zainteresował, że był wielowątkowy. Niewiele tam było jego myśli, raczej dzielił się z innymi tym, co sam lubi. Pomyślałam wtedy, że gdybym miała wziąć się na poważnie za mój blog, to nadałabym mu podobną formę. Nie ważne, czy akurat mam coś od siebie do powiedzenia, czy nie, to żywotność mojego blogu mogę podtrzymywać „cudzą myślą”.

        3) Popularność. Bestselery — próbowałam parę razy. Nie mam kominka, ale jak dorobię się kopciucha, to może jeszcze kupię jakiś. Jeśli zaś jakaś książka trafi pod strzechy 50,100 lat od wydania, ewentualnie po upływie tego okresu czasu, nie wybyła spod tych strzech, to chyba jest coś obiektywnie warta?
        Każdy mózg działa najoptymalniej na swoim indywidualnym zakresie. Do pewnego progu stymulacji śpi, po wyżej pewnego progu presji, bezpieczniki zaczynają puszczać na łączach. Zaczęłam ten blog, kontynuuje, bo potrzebuję motywacji zewnętrznej, żeby pracować. Jeśli chodzi o górną granicę nacisku, to poznałam ją na pierwszym roku studiów, kiedy przyszło mi napisać pierwszą pracę semestralną. Nic literackiego, żadnego bajkopisarstwa, tylko sucha analiza i wnioski. Przyszedł dzień wyników, asystent po wygłoszeniu ogólnych opinii, stwierdził, że tylko jedna praca pod względem formy i treści spełniała wszystkie wymogi, po czym podał tytuł mojej pracy, moje imię i nazwisko, i poprosił, żebym ta osoba wstała, pokazała się grupie. Oczywiście byłam oszołomiona, kiedy po chwili spojrzałam na twarze koleżanek i kolegów, no … to było bardzo przyjemne uczucie. Jednak prawdziwe konsekwencje tego publicznego uznania odczułam, dopiero kiedy zabrałam się za pisanie drugiej pracy semestralnej u tegoż doktora. To była prawdziwa droga przez mękę. Przyklejona mi twarz tamtego dnia, tej, co wybija się ponad grupę, okazała się być ciężarem trudnym do udźwignięcia, stresem, który demobilizuje.
        Konkludując, mój target ma być kameralny. Karen z „Pożegnania z Afryką” miała tylko jednego słuchacza.

        4) Przedmiot. Nasz cudowny mózg to genialny leniuch. Jego działanie sprowadza się w najprostszym ujęciu do minimalizacji wysiłku i maksymalizacji przyjemności. W zależności od tego, jaki pokarm będziemy dostarczać naszemu mózgowi, gzowi taki będzie nasz umysł. W naszym liberalnym świecie, którym wartość określa pieniądz, produkt, aby był sprzedawalny, musi być dostosowany do gustu i estetyki konsumenta masowego. Dlatego większość tych najpopularniejszych blogów kręci się wokół tematów, które wymieniłeś. Plus jeszcze prymitywna publicystyka. Co tu kryć ten zbiór odpowiada w dużym stopniu tematyce rozmów, gdy się zbierze przy piwie towarzystwo.
        Czy tak już zawsze będzie, że tandeta wygrywa? Świat liberalny z naszymi świętymi prawami i wolnościami jednostki jest w odwrocie. Większość populacji światowej nie żyje w takim modelu prawnym, a to ona będzie decydować w jakim świecie, wedle jakich reguł i wartości będziemy żyć w przyszłości. W związku, z czym to, co dziś jest drogą do sukcesu, niekoniecznie będzie w systemie, który dopiero się wyłania. Idzie nowe wielkimi krokami. W nowym systemie od praw jednostki ważniejsze będą: dobro i bezpieczeństwo społeczności oraz ekosystemu, w którym ta jednostka żyje. Priorytetem stanie się zarówno w makro skali, jak i mikro skali optymalizacja zużycia energii, maksymalna redukcja konsumpcji oraz usuwanie śmieci. Ilość ustąpi miejsca jakości. Co raczej cieszy, choć ograniczona dostępność już mniej. Dobra materialne, jak i intelektualne, aby mogły być promowane, będą więc musiały spełniać powyższe wymogi. Bez tego nie odniosą sukcesu. Pojęcie wolności zostanie zredefiniowane. Nie jest to świat sympatyczny dla indywidualistów i nonkonformistów, bo pachnie z daleka totalitaryzmem, choć pewnie nie będzie ani tak cudowny, jak głoszą jego entuzjaści, ani tak potworny, jak malują go jego krytycy. W każdym razie ci, co dziś idą pod prąd, w tym nadchodzącym świecie również nie dołączą do głównego nurtu. Nie mam natury owcy, zostawiam więc szklaki popularne innym.

        Na koniec to najpoważniejsze, najważniejsze, najtrudniejsze pytanie, na które musiałam sobie odpowiedzieć. To, które zabrało mi tyle czasu. Napisałeś, że będziesz śledził, to co robię, a nawet gotowy jesteś mi służyć wskazówką, radą. To rodzi po mojej stronie zobowiązanie. Poświęcasz dla mnie jakąś cząstkę swojej energii i winnam wykazać się w zamian — poczynić progres. Zapytałam się więc, czy mam tyle czasu i energii, żeby spożytkować dar i oddać ekwiwalent. Nie znam jutra, ale wiem, że chcę iść dalej. Mam jeszcze trochę szkiców, więc nie wpadam w pustkę od razu. Na marginesie, moja przyjaciółka Niemka dopytuje się o dalej. Mogła mi nie doradzać tłumacza, to dawno by był kolejny wpis opublikowany. Podcięła mi skrzydełko, to niech czeka.

        Włączyłam skrzynkę mailową, gdyż faktycznie konwersacja wyszła poza ramy komentarza i tego, co może interesować osoby postronne. Aczkolwiek mogę być w błędzie. Kto wie, czy ktoś, kto się kiedyś natknie a ten wpis i może uznać, że to właśnie ta konwersacja jest jedynie warta uwagi?
        klotylda@daheimindenbergenklotildesinterpretationblog.com

        Pozdrawiam. Ania

        Polubienie

Odpowiedz na klotylda Anuluj pisanie odpowiedzi

Proszę zalogować się jedną z tych metod aby dodawać swoje komentarze:

Logo WordPress.com

Komentujesz korzystając z konta WordPress.com. Wyloguj /  Zmień )

Zdjęcie na Facebooku

Komentujesz korzystając z konta Facebook. Wyloguj /  Zmień )

Połączenie z %s

%d blogerów lubi to: