„Daheim in den Bergen“, mit den Augen von Clotildes Fantasie / „W domu w górach” oczami wyobraźni Klotyldy

Mohammed entfernte sich ein paar Schritte von dem Kreuz mit Grillspieß.

„Bist du Rechts- oder Linkshänderin?“

„Rechts.“

„Wir beginnen also mit der Einstellung für eine Rechtshänderin, wobei die linke Schulter im Kampf nach vorn gestreckt wird.“

„Was soll ich jetzt tun?“

„Steh direkt vor mir!“

„Wofür ist das Kreuz auf dem Boden?“

„Das wird dir helfen, der korrekten Grundstellung beim Boxen einzunehmen. Steh mit beiden Füßen im oberen linken Quadranten.“ Mohammed zeigte mit seiner Hand auf das Kreuz, „Und mach nach, was ich tue.“

Mila stand an der angegebenen Stelle.

„Füße eng zusammen. Jetzt mach mal eine Achtel-Drehung nach rechts. Dann mach mit dem rechten Fuß einen schulterbreiten Schritt seitwärts und rückwärts, sodass dein Fuß im rechten unteren Quadrat steht.“

Mila machte einen Schritt rückwärts.

„Dreh nun den linken Fuß leicht nach innen und halte die rechte Ferse leicht angehoben. Die Knie sind leicht gebeugt und nach vorne gerichtet. Hüften leicht nach hinten. Verlagere das Gewicht auf den Beinen so, dass du sie ungefähr gleich belastest. Der Kopf ist gesenkt und zwischen den Schultern eingezogen.“

„Dazu ein Blick eines Volltreffers.“

„Genau, der Blick von unten.“ Mohammed lachte leicht und das Mädchen erwiderte das Lächeln. „Diese Haltung musst du während des gesamten Kampfes beibehalten. Es gibt dir Stabilität seitwärts, vorwärts und rückwärts zugleich.“

„Der Wind weht mich nicht mehr weg?“, fragte Mila amüsiert.

„Jetzt ist das nicht mehr möglich. Versuche doch selbst, dich seitwärts, vorwärts oder rückwärts zu bewegen. Spürst du es?“

„Nun, ich denke, es funktioniert“, gab Mila zu, „Und was ist mit den Händen?“, fragte sie und hob beide Fäuste gleichzeitig hoch.

„Langsam! Richte dein Kinn auf deine Brust. Gut! Jetzt die Faust. Schließe die vier Finger und lege den Daumen auf die ersten beiden Finger. Hebe deine rechte Hand nach oben und gegen deine Wange. Ein wenig niedriger, damit die Sicht nicht behindert wird, wenn du den Handschuh trägst.“

„Ist es jetzt gut?“

„Großartig! Bring die linke Hand nach vorne und hebe sie an, sodass die Schulter ebenfalls ein wenig angehoben wird. Dies ist deine offensive Hand.“

„Genauso hoch?“

„Die Führungshand befindet sich etwa auf Höhe der Augenhöhle und leicht vor dem Gesicht. Achte auch hier darauf, dass deine Faust deine Sicht nicht behindert. Der Oberkörper bleibt leicht eingerollt. Beide Ellbogen sind parallel und bleiben dicht am Körper, um auch die Körperschläge zu blocken. Auf diese Weise kannst du dein Gleichgewicht halten und bist gleichzeitig vor Schlägen auf den Oberkörper und den Kopf geschützt.“

„Bin ich jetzt in Sicherheit?“, fragte Mila unwillkürlich ein wenig spielerisch.

Mohammed nickte mit dem Kopf.

„Es ist Zeit, dass du die richtige Beinarbeit lernst. Während eines Kampfes kann man nicht wie eine Salzsäule dastehen. Du bewegst dich immer mit dem Bein, das näher an der Bewegungsrichtung ist.“

„Das heißt, im Moment vom linken Bein nach vorne“, erwiderte Mila.

„Ganz genau. Du hebst das linke Bein und stößt gleichzeitig mit dem rechten Bein ab. Mit der Rechten gibst du gerade so viel ab, dass du deine Grundstellung halten kannst. Und nun rückwärts. Und jetzt seitwärts. Nach links! Nach rechts! Super! Wiederhole dies ein paar Mal.“

„Es ist wie ein Tanz!“ Mila wiederholt die Schritte nach Mohammed mit der Leichtigkeit einer Tänzerin. Man sieht an ihren leuchtenden Augen, dass sie diese Übung genießt.

„Nun, der Tanz einer Boxerin.“

„Trainierst du schon lange?“

„Ich trainiere kein Boxen.“

„Aber du bist daran interessiert.“

„Keinesfalls! Ich bin nur am Tanzen interessiert“, sagte Mohammed leichthin, „Genau wie jeder Muslim.“

Mila lachte schließlich. Natürlich glaubte sie ihm nicht. Der Junge antwortete ihr mit einem ebenso aufrichtigen Lächeln.

„Aber mal im Ernst?“

„Im Ernst: Als ich zehn Jahre alt war, wurde ich von meinen Klassenfreunden in der Schule verprügelt, und mein Vater hat beschlossen, dass dies das letzte Mal war.“

„Trainiert dein Vater auch Boxen?“

„Er hat früher trainiert. Das ist schon lange her, damals auf der Uni. Genug jedoch, um meinem Bruder und mir zu zeigen, worauf es ankommt, damit wir uns im Notfall die Beine unter den Arm nicht nehmen müssen. Aber er ist kein Profi, wie dein Vater.“

„Mein Vater ist ein Amateur.“

„Nach 20 Jahren ist jedes Hobby bereits ein echter Beruf. Dein Vater hätte ein Weichei wie mich mit zwei Schlägen umgehauen. Wenn er nur wollte, und natürlich saß er nicht im Rollstuhl.“

Mila unterbrach, ihren Boxerintanz für einen Moment und verließ das Feld mit Grillspießen.

„Hast du viele Geschwister?“ Das Mädchen war interessiert.

„Wie bei uns üblich. Ein halbes Dutzend Brüder und ein halbes Dutzend Schwestern.“

„Und wie viele genau?“

„Zwei ältere Brüder und drei jüngere Schwestern.“

„Cool! Du glücklicher.“

„Ich bin mir nicht sicher. Manchmal möchte ich lieber ein Einzelkind sein.“

„Das sagst du nur so.“

„Stimmt. Meine Brüder würde ich jedoch behalten. Du wirst auch bald kein Einzelkind mehr sein, oder?“

„Woher weißt du das?“

„Mir ist das zu Ohren gekommen.“

„Oma.“ Mila lächelte und nickte.

„Du freust dich doch, oder?“

„Ich hätte mich lieber ein Dutzend Jahre früher darüber gefreut.“

„Immer besser spät als nie.“

„Klar.“

„Die Pause ist also vorbei und es ist Zeit für die ersten Schläge? Eine rechte/linke Gerade.“

„Ich kann es kaum erwarten!“ Mit der Aufregung auf dem Gesicht eines kleinen Mädchens kehrte Mila schnell zu der Stelle zurück, die mit den Grillspießen markiert war.

„Grundstellung! Deckung!“, befahl Mohammed mit Nachdruck.

Mila nahm sofort die richtige Pose ein und wartete mit gespanntem und konzentriertem Gesicht auf weitere Anweisungen ihres »Trainers«.

„Also beginnst du mit einer linken Geraden. Du verlagerst dein Körpergewicht für eine Sekunde auf die rechte Seite und führst den Schlag aus, indem du dein linkes Bein am Knie, der linken Hüfte und der linken Schulter leicht nach innen drehst. Dreh deine Hand mit deinem Daumen nach innen. Faust festzuhalten. Die Hand ist von der Schulter bis zum Zeigefinger gestreckt. Und zurück zur Deckung.“

Das Mädchen fuhr fort, die Übung sorgfältig zu wiederholen, aber die Müdigkeit stand ihr bereits ins Gesicht geschrieben. Mohammed bemerkte das.

„Du musst richtig atmen, sonst kommst du aus der Puste. Peitsche deine Schläge raus aus dem Zwerchfell, zusammen mit der Ausatmung und bringe deine Faust schnell zurück in die Grundstellung. Die Hand, die nicht schlägt, sollte dabei immer am Gesicht bleiben. Perfekt! Nun, versuche jetzt, das Ziel zu treffen.“

Mila unterbrach die Übung.

„Was soll ich denn schlagen?”

„Vielmehr, wen.“

„Wen?“

„Deinen Feind“, erwiderte Mohammed lachend. „Ich meine mich.“

„Du bist nicht mein Feind“, sagte Mila unerwartet ernst.

„Na, ich hoffe, ich bin es nicht“, erwiderte Mohammed und senkte unwillkürlich den Kopf und den Blick. Er schaute einen Moment lang auf seine Füße, schüttelte sich aber schnell wieder, hob den Kopf und fügte hinzu, „Du versuchst, meine Hand zu treffen.“

Mila nahm wieder die Grundstellung ein. Mohammed streckte die Hand vor sein Gesicht, als wolle er ein Zeichen geben: »Halt«.

„Na, dann! Eins! Und eine rechte Gerade!“

Mila schlug ihre Faust in die Handfläche des Jungen.

„Großartig! Zurück zur Grundstellung und eine linke Gerade!“

Das Mädchen wiederum schlug mit der linken Faust auf die Handfläche des Jungen.

„Und noch einmal: Grundstellung! Und Hopp – eine rechte Gerade! Genau! Erneut Grundstellung! Hopp und eine linke Gerade! Grundstellung! Hopsen und eine rechte Gerade! Grundstellung! Hopp! Und wieder eine linke Gerade!“ Der Junge senkte seine Hand. „Wahrscheinlich reicht es für das erste Mal.“

Mila ließ die Deckung fallen.

„Die Einführung beim Boxen liegt jetzt schon hinter dir. Mehr als das wird dir dein Vater beibringen, sobald er wieder auf den Beinen ist und aus Freiburg zurückkehrt.“

„Ich will nicht von ihm lernen“, sagte Mila unerwartet hart, und ihr Gesicht nahm einen grimmigen Ausdruck an, „Ich will nichts von ihm.“

Mohammed, der von den Worten des Mädchens überrascht war, beobachtete ihr Gesicht einen guten Moment lang. Schließlich sagte er:

„Ich muss zurück zu meiner Arbeit! Ich bin schon eine ganze Ewigkeit, zu lange hier.“

Mohammed hob die Grillstäbchen vom Boden auf und stellte sie zurück in die Ecke. Dann beugte er sich zu den Getränkekisten hinüber. Er hob sie leicht an. Der Schmerz in seinen Muskeln ließ wie von selbst nach.

„Danke für den Unterricht!”, rief Mila hinter ihm.

„Immer zu deiner Verfügung!“, lächelte der Junge breit und machte sich mit den Kisten auf den Weg zum Ausgang, als er noch einen Moment von Milas Stimme aufgehalten wurde.

„Mohammed!“

Der Junge drehte sich um und blieb stehen. Das Mädchen hatte einen verlegenen Gesichtsausdruck, als sie plötzlich sagte,

„Es tut mir leid, was ich gesagt habe … du weißt schon von diesen …“, Mila verheddert sich ein wenig in ihren Worten, „Das war nicht fair von mir.“

„Ich habe nichts mit ihnen zu tun”, unterbrach Mohammed das Mädchen.

„Ich weiß, aber trotzdem.“

„Schon gut“, lächelte der Junge und sagte, „Nicht jeder, der Allah auf den Lippen hat, hat ihn auch im Herzen.“

Mila erwiderte das Lächeln, „Sehen wir uns am Lagerfeuer?“

„Das hängt vom Chef ab.“

„Also dann, bis zum nächsten Mal!“

Mila ging zu der Ecke mit den Kinderstühlen hinüber. Dann erschien Andreas in der Tür.

„Hier hast du dich versteckt!“

„Was ist los, Keller  – Du hast mich doch nicht vermisst, oder?“, schmunzelte er amüsiert über seinen Kollegen.

„Spinnst du, Achenbach! Ich schufte hier für dich, und du machst eine Pause für deine Gebete?“

Mohammed stellte die Kisten auf den Boden. Der Junge richtete sich blitzschnell auf, ging dicht an Andreas heran und sah ihm direkt in die Augen.

„Und selbst wenn es so wäre, was geht dich das an!“, sagte der Junge mit zusammengebissenen Zähnen ein, im Bewusstsein, dass Mila hinter ihm in der Ecke hockte.

„Hallo, Andreas!“, rief Mila, die plötzlich aus den Tiefen der Garage auftauchte. Andreas sah Mila überrascht an.

„Der Chef sucht nach dir.“  Andreas senkte seinen Tonfall ein wenig.

„Was für ein Glück für dich“, erwiderte Mohammed mit Ironie in seiner Stimme. Der Junge nahm die Getränkekisten wieder auf, ging wortlos an Andreas vorbei und verließ den Raum. Andreas führte Mohammed mit seinen Augen weg, dann sah er wieder in die Richtung des Mädchens. Schließlich ergriff er das Wort,

„Mila! Was machst du denn hier?“

„Eine Pause … mhm …“, Mila biss sich auf die Lippe, dann platzte sie heraus, „Für den Engel des Herrn! Warum betest du nicht mit mir für Gesundheit?“

„Wessen?“

„Deins natürlich. Immerhin kannst du nicht mehr um ein Hirn für dich beten. Du solltest zumindest deinen Mumm erhalten.“

„Das war ein Scherz“, sagte der Junge mit einem dummen Gesichtsausdruck.

„Nicht für ihn.“ 

Mila reichte Andreas die Stühle, die sie in den Händen hielt.

„Bringt sie zum Lagerfeuer!“

„Warum hast du deine Hände in Verbände eingewickelt?“

„Ich habe ein Ekzem vom Ziegen melken.“

Andreas machte ein Gesicht, als ob er sich gleich übergeben müsste. Dann nahm er Mila die Stühle aus den Händen und ging. Mila hingegen machte sich daran, die Verbände von ihren Händen zu lösen. Sie hatte einen Ausdruck der Zufriedenheit auf ihrem Gesicht. Sie wusste bereits, was sie als Nächstes tun würde. Morgen wird sie Frauenboxhandschuhe bestellen, und am Dienstag wird sie den ehemaligen Club ihres Vaters besuchen.  Sie wird trainieren!  Doch die Freude auf ihrem Gesicht wurde schnell getrübt. Mohammeds Name klang ihr noch in den Ohren: Achenbach! Es kann sich um keinen zufälligen Namenszusammenhang handeln. Nicht in diesem Kaff – Allgäu! Jedenfalls hat Lisa selbst gesagt, dass Liam eine muslimische Familie hat. Und alles passte zusammen: Er hat zwei Brüder und drei Schwestern. Das Mädchen dachte einen Moment lang nach. Sie würde viel dafür geben, herauszufinden, was Mohammed wirklich von seinem Bruder über den Fall ihres Vaters erfährt und vor allem, was er über sie selbst weiß.

Boxers dancing

Mohammed oddalił się kilka kroków od krzyża z prętów.

– Jesteś prawo, czy leworęczna?

– Prawo.

– A więc zaczniemy od ustawienia dla praworęcznej z lewym barkiem wysuniętym do przodu w walce.

– Co mam robić?

– Stań naprzeciwko mnie. 

– A ten krzyż na podłodze?

– Pomoże ci ustawić się w pozycji boksera.  Postaw  obie stopy w lewym górnym kwadracie! – Mohammed wskazał ręką na krzyż z prętów.  – I naśladuj to, co ja robię. 

Mila stanęła we wskazanym miejscu.

– Stopy razem. Teraz weź obrót o jedną ósmą w prawo i prawą nogą zrób krok w bok i do tyłu na szerokość barku tak, żeby twoja stopa się znalazła w prawym dolnym kwadracie.

Mila zrobiła wykrok do tyłu.

– Skręć teraz lekko lewą stopę do środka, a prawą piętę miej lekko uniesioną. Kolana lekko zgięte i do przodu. Biodra lekko do tyłu. Przesuń ciężar ciała na nogi tak, abyś położyła na nich mniej więcej równy ciężar. Barki nałożone i głowa pochylona.

–  Z byka?

– Właśnie, spode łba. Przepraszam, spod główki! –  Mohammed roześmiał się lekko, a dziewczyna odwzajemniła uśmiech.

– To jest postawa, którą musisz utrzymać podczas całej walki. Ona daje ci stabilizację na boki, a zarazem do przodu i do tyłu.

– Wiatr już mnie nie zdmuchnie? – zapytała rozbawiona Mila.

– Teraz już nie. Zresztą spróbuj sama poruszać się na boki, do przodu, do tyłu. Czujesz?

– No, chyba to działa. – przyznała Mila. – A ręce? – zapytała, podnosząc jednocześnie obie piąstki do góry.

– Przechodzimy do gardy. Brodę skieruj do klatki piersiowej. Dobrze! Teraz pięść. Zamknij cztery palce i kciuk nałóż na dwa pierwsze palce. Prawa ręka uniesiona do góry, przy policzku. Trochę niżej, żebyś nie zasłaniała sobie widoku, gdy będziesz mieć rękawicę nałożoną.

– Dobrze?

– Super! Lewą rękę wysuń do przodu i unieś tak, żeby i bark trochę podnieść. To jest teraz twoja ofensywna ręka.

– Tak samo wysoko?

– Ręka prowadząca znajduje się mniej więcej na wysokości oczodołu i nieco przed twarzą. Ponownie, upewnij się, że pięść nie zasłania ci widoku. Górna część ciała pozostaje lekko skulona. Oba łokcie są równoległe i pozostają blisko ciała, aby blokować ciosy na korpus. W ten sposób trzymasz równowagę i masz zarazem zasłonę przed ciosami na tułów oraz na głowę.

–  Czy teraz jestem już bezpieczna? –  zapytała Mila mimowolnie trochę figlarnie.

 Mohammed pokiwał głową.

– Czas na pierwsze kroki. Podczas walki nie możesz stać jak słup soli, musisz się ruszać. Dlatego musisz opanować właściwą pracę nóg. Zawsze poruszasz się z nogi bliższej kierunkowi ruchu.

– Czyli na obecny moment od lewej nogi do przodu.

– Dokładnie. Podnosisz lewą nogę i wybijasz się jednocześnie z prawej. Prawą dostawiasz na tyle, by nie  stracić pozycji wyjściowej. I teraz w tył. A teraz na boki.  W lewo!  W prawo! Świetnie!  Powtórz kilka razy!

– To jak taniec. – Mila z lekkością tancerki powtarzała kroki za Mohammedem.  Po iskrzących się oczach widać było, że ją ta lekcja bawi.

– No, taniec boksera.

– Długo już trenujesz?

– Nie trenuję boksu.

– Ale interesujesz się nim.

– Gdzieżby! Ja tylko tańcem się interesuję. – odparł lekko Mohammed –  Jak każdy muzułmanin.

Mila w końcu się roześmiała. Oczywiście nie uwierzyła. Chłopak odpowiedział jej równie szczerym uśmiechem.

–  A tak poważnie?

–  Tak poważnie, to kiedy miałem dziesięć lat, to oberwałem od kolegów w szkole i mój ojciec uznał, że to był ostatni raz.

– Twój tata też trenuje boks?

– Raczej trenował. Dawno temu, jeszcze na studiach. Ale dość, żeby pokazać co trzeba mojemu bratu, czy mnie, żebyśmy w razie czego nie musieli brać nogi za pas. Jednak takim zawodowcem, jak twój, to on nie jest.

– Mój tata jest amatorem.

– Po 20 latach każde hobby to tuż profesja. Takiego cieniasa, jak ja, to twój ojciec położyłby dwoma ciosami na deskach.  Gdyby tylko chciał, no i oczywiście, nie był na wózku.

Mila przerwała na chwilę swój taniec bokserki i opuściła pole z prętów.

– Masz dużo rodzeństwa?  – zainteresowała się dziewczyna.

– Jak to u nas. Pół tuzina braci i pół tuzina sióstr.

–  A tak dokładnie?

–  Dwóch starszych braci i trzy młodsze siostry.

– Fajnie. Szczęściarz jesteś.

– No, nie wiem. Czasem wolałbym być jedynakiem.

– Tylko tak mówisz.

– Prawda. Braci bym jednak zostawił. Ale chyba i ty niedługo przestaniesz być jedynaczką.

– Skąd wiesz?

– Obiło się o uszy.

– Babcia. – Mila uśmiechnęła się i pokiwała głową, że rozumie.

 – Chyba się cieszysz?

– Wolałabym się cieszyć już z kilkanaście lat wcześniej.

– Zawsze lepiej późno niż wcale.

– Pewnie!

– To co, koniec przerwy i czas na pierwsze ciosy? Prawy i lewy prosty.

– Już nie mogę się doczekać! – Mila z ekscytacją na twarzy małej dziewczynki szybko powróciła na oznaczone prętami miejsce.

– Postawa! Garda! – zakomenderował z werwą Mohammed.

Mila natychmiast przybrała odpowiednią postawę i z napięciem oraz koncentracją na twarzy czekała kolejnych wskazówek od „trenera“.

– To zaczynasz od lewego prostego. Przesuwasz ciężar ciała na prawą stronę na sekundę i robisz wyrzut przez lekki skręt lewej nogi w kolanie do środka, lewego biodra i lewego barku. Dłoń skręcasz do środka kciukiem. Pięść napięta. Ręka wyprostowana od barku aż po palec wskazujący. I powrót do gardy.

– I jak? – Mila opuściła  gardę i spojrzała pytającym wzrokiem na chłopaka.

– Nieźle. Tylko bark bardziej uniesiony i głowa schowana. Pamiętaj, że druga ręka kryje twarz i tułów! No, to ja daję komendę, a ty wybijasz cios w powietrze na „raz”. Okay?

Mila pokiwała głową, ustawia się w polu, po czym podniosła  gardę.

– Stabilizacja. Raz! I powrót do gardy. Pozycja. Raz! I powrót.  A teraz już sama, tylko płynnie i w dużo szybszym tempie.

Mila przez chwilę z zacięciem na twarzy powtarzała sama wyrzuty lewego prostego w powietrze. Twarz miała lekko zaróżowioną od wysiłku. Oczy świeciły się jej z podniecenia. Zabawa wkręcała ją coraz bardziej.

– To idziemy do prawego prostego. Postawa! Garda! Przesuwasz ciężar z prawej na lewą stronę. Kolano prawe lekko do środka, a pięta idzie bardziej na zewnątrz, lewą stopą z kolei hamujesz obrót. Robisz pełny skręt prawego barku, a prawe biodro idzie do przodu wraz z wyrzutem prawej ręki. Tylko nie za mocno do przodu, bo stracisz równowagę. No to próbuj! Raz! I powrót do gardy. Raz! I powrót do gardy. Bardziej dynamicznie! Raz! I powrót. Raz! I powrót.

Dziewczyna powtarzała nadal dokładnie ćwiczenie, ale na twarzy miała już zmęczenie. Mohammed je zauważył.

– Musisz dołączyć właściwy oddech, bo inaczej się zamachasz. Wybijasz ciosy z przepony, wraz z wydechem, po czym szybko przywracasz pięść do pozycji wyjściowej. Ręka, która nie zadaje ciosów, powinna zawsze znajdować się przy twojej twarzy. Doskonale! No, to teraz spróbuj uderzyć w cel.

Mila zatrzymała  się.

– To znaczy w co?

– Raczej w kogo.

– W kogo?

– We wroga. –  odparł Mohammed ze śmiechem – To znaczy we mnie.

– Nie jesteś moim wrogiem. – niespodziewanie poważnie powiedziała Mila.

– No, mam taką nadzieję. –  odparł Mohammed i mimowolnie spuścił głowę i wzrok. Przez moment lustrował swoje buty. Szybko się jednak otrząsnął, podniósł głowę, spojrzał na dziewczynę i dodał:  – Spróbujesz trafić w moją dłoń.

Mila przybrała na powrót postawę. Mohammed wysunął rękę, jak do znaku: „stop” przed swoją twarz.

– No to dajesz!  Raz! I prawy prosty! 

 Mila uderzyła pięścią w dłoń chłopaka.

– Super! Powrót, równowaga, pozycja i lewy!

Dziewczyna wycelowała z kolei lewą pięścią w dłoń chłopaka.

– I jeszcze raz: pozycja! Hop! Prawy! Ponownie: pozycja! Hop i lewy!  Pozycja! Hop i prawy!  Pozycja! Hop i lewy! –  Chłopak opuścił rękę. –  Chyba wystarczy, jak na pierwszy raz. 

Mila opuściła gardę. 

– To zajawkę z boksu już masz.  Więcej to nauczy cię twój ojciec, jak tylko stanie na nogi i powróci z Fryburga. 

– Nie chcę się od niego uczyć. – rzuciła niespodziewanie hardo Mila, a jej twarz przybrała zacięty wyraz – Nic od niego nie chcę.

Mohammed, zaskoczony słowami dziewczyny, przyglądał się jej twarzy przez dobry moment.  Wreszcie powiedział:

–  Muszę wracać do pracy! Jestem tu już o całą wieczność za długo.

Mohammed podniósł z ziemi pręty do grilla i odłożył je do kąta. Po czym pochylił się do skrzynek z napojami. Podnosi je lekko. Ból w mięśniach ustąpił, jak ręką odjął.

– Dzięki za lekcję! – zawołała za nim Mila.

– Zawsze do usług! – uśmiechnął się szeroko chłopak i ruszył ze skrzynkami w kierunku wyjścia, gdy na moment jeszcze zatrzymał go głos Mili.

– Mohammed!

Chłopak odwrócił się i przystanął. Dziewczyna miała zakłopotany wyraz twarzy, gdy powiedziała nagle:

– Przykro mi z powodu tego, co powiedziałam … no wiesz o tych…  –   Mila trochę pląta się w słowach — To nie było w porządku.

– A co mnie oni?  – Mohammed przerwał dziewczynie.  – Ja nie mam z nimi nic wspólnego. –  dokończył z przyciskiem.

– Wiem. Jednak nie chciałam urazić.

– Spoko. — chłopak uśmiechnął się, po czym powiedział poważnie — Nie każdy, kto ma Allaha na ustach, ma go w sercu.

Mila odwzajemniła uśmiech.

– Zobaczymy się na ognisku?

– To zależy od szefa. 

– No, to do następnego razu!

– Cześć!

Mila podeszła do kąta z krzesełkami dla dzieci. Wtedy  w drzwiach zjawił się Andreas.

– Tu cię wcięło! 

– Co jest, Keller?  – Mohammed ponownie się zatrzymał.  – Chyba się nie stęskniłeś?  – rzucił z ubawem do kolegi.

– Żartujesz sobie, Achenbach! Ja tu tyram za ciebie, a ty co, przerwę na swoje modły sobie zrobiłeś?

Mohammed położył skrzynki na ziemi. Chłopak w jednej chwili wyprostował się jak drut, podszedł blisko do Andreasa i spojrzał mu prosto w oczy.

– A jeśli nawet, to co?! – rzucił przez zaciśnięte zęby chłopak, świadomy, że z tyłu, za jego plecami, w kącie jest Mila.

– Cześć, Andreas! –  zawołała Mila, która nagle wyłoniła się z głębi garażu.

– Szef cię szuka. – Andreas trochę spuścił z tonu.

– I jakie to szczęście dla ciebie.  – odparł Mohammed z ironią w głosie. 

Mohammed podniósł z powrotem skrzynki z napojami, bez słowa wyminął Andreasa i wyszedł. Andreas spojrzał na Milę, zaskoczony. Potem odwrócił jeszcze wzrok za wychodzącym Mohammedem i ponownie rzucił spojrzenie w kierunku dziewczyny. Wreszcie odezwał się:

– Mila! Co ty tu?

– Przerwa… mhm… – Mila przygryzła wargę, po czym wystrzeliła: Na  Anioł Pański! Może też odmówisz? Za zdrowie.

– Czyje?

– Swoje, oczywiście. Rozumu już nie wymodlisz, przecież. Warto by przynajmniej krzepę utrzymać.

– To był żart. –  odparł chłopak z głupim wyrazem twarzy.

– Nie dla niego.  

Dziewczyna wręczyła Andreasowi trzymane krzesełka w ręce.

– Zanieś je do ogniska!

– Dlaczego masz ręce obwinięte bandażami? 

– Dostałam egzemy od dojenia kóz.

Andreas zrobił minę, jakby go na wymioty zebrało. Po czym odebrał krzesełka z rąk Mili i wyszedł. Mila zaś zabrała się za odwijanie bandaży z rąk. Na twarzy miała wyraz zadowolenia. Już wiedziała, co zrobi dalej. Jutro zamówi damskie rękawice bokserskie, a we wtorek uda się do dawnego klubu ojca.  Będzie trenować!  Radość szybko jednak przygasła na jej twarzy. W uszach jeszcze pobrzmiewało jej nazwisko Mohammeda: Achenbach! To nie była żadna zbieżność nazwisk. Nie w tej dziurze — Allgäu! Zresztą, Lisa sama powiedziała, że Liam ma muzułmańską rodzinę. I wszystko się zgadzało: miał dwóch braci i trzy siostry. Dziewczyna zadumała się na chwilę. Dużo by dała, żeby się dowiedzieć, co naprawdę Mohammed wie od brata na temat sprawy jej ojca, a przede wszystkim, co wie o niej samej.

Lorenz kehrte zu seiner Herde zurück, Lisa und Karin gingen zu einem Sonntagnachmittagsschlaf, Marie machte einen langen einsamen Spaziergang und Mila setzte sich in der Küche an den Computer. Sie sah sich das Psychologie-Forum an, fand aber ihren Lieblings-Chatpartnerin Nikar nicht unter den angemeldeten Benutzern. Das Gespräch am Esstisch weckte wieder Erinnerungen an München.

Sie nannte ihren Text »Temptation« (Versuchung), weil sie das Gefühl hatte, dass dies der richtige Begriff für all das war, was sie in diesen wenigen Monaten in der großen Metropole erlebt hatte. Sugar Dating, Sugaring, Student Sexual Sponsoring war eine Welt des rauen, perversen Spaßes, ohne Grenzen, leicht verdientes Geld, eine Welt ohne Skrupel, in der die Teilnehmer an diesem Handel emotionslose Schaufensterpuppen waren, die einander ausnutzten. Es war nicht unbedingt so, dass die mehr objektivierte Seite die gesponserte, gekaufte war. Nicht selten war es der Geldgeber/die Geldgeberin, der letztlich das eigentliche Spielzeug in diesem Deal wurde. Es genügte, dass die Käuferseite ihre Emotionen nicht unter Kontrolle hatte und sich in ihr Sugar Baby verliebte, und schon waren die Rollen vertauscht. Die Ware regierte, nicht der Käufer. Sie kam Schritt für Schritt hinein, unbewusst, trotz ihrer selbst, indem sie einfach mit dem Sumpf in Kontakt kam. Nach dem Prinzip: Wenn man in einer Gruppe akzeptiert werden will, muss man sich anpassen.

Was Mila widerfahren ist, lässt sich in keiner Weise mit Lisas Erfahrung mit der Unterwelt vergleichen. Lisa war nie ein »Sugar Baby« gewesen, sondern eine einfache Prostituierte, die sich in Bars Freier suchte. Sie betrat diese Welt nicht aus Neugierde oder zum Spaß. Es war ein Sprung ins kalte Wasser, der sich zudem als Kopfsprung in ein leeres Becken entpuppte, eines verzweifelten, naiven Mädchens, das, um seine Miete zu verdienen, zum Chef eines der Bordelle ging. Doch bevor sie zu ihrem ersten Kunden kam, nutzte der Chef sie natürlich erst einmal selbst aus und zeigte ihr auf brutale Weise, wo ihr Platz in der Reihe war. Zur Begrüßung bekam sie ein paar Schläge ins Gesicht und landete mit der Nase auf dem Tisch. Der Rest war unbeschreiblich und musste aus dem Gedächtnis gelöscht werden. Mila wusste das alles schon seit einiger Zeit.

Durch einen Zufall konnte Mila mit eigenen Augen sehen, wie sich ihre Tante auch nach zwanzig Jahren nicht von ihrer schändlichen Vergangenheit befreien konnte. Lisas schwankende Laune und ihr ständiges Erbrechen waren nicht nur das Ergebnis des ersten Trimesters einer späten Schwangerschaft. In der einen Minute war Lisa euphorisch, in der nächsten war sie völlig deprimiert. Mal sprüht sie vor Humor, mal beißt sie allen in die Knöchel. Ihre Mutter sagte, dass Lisa Angst hatte, sie würde ein autistisches Kind zur Welt bringen. Das war sicherlich die Wahrheit. Aber nicht ganz. Obwohl Lisa lautstark äußerte, dass ein Baby ausreichen würde, um sie glücklich zu machen, glaubten nicht alle in der Familie daran. Lisa hat sich verliebt. Leider wollte der Vater ihres Kindes sie nicht. Und es gab keine einzige Person in Hubers Alp, einschließlich der Betroffenen selbst, die ihm das Übel nahm. Lisa hatte keine typische morgendliche Übelkeit; sie bekam sie fast nach jeder Mahlzeit mit ihrem Vater. Bedauerlicherweise konnte sich Großvater bei Tisch selten zurückhalten, etwas zu sagen, was für Lisa unangenehm sein könnte. Das Ergebnis war immer dasselbe: Nachdem Lisa den Tisch verlassen hatte, rannte sie sofort auf die Toilette, um alles, was sie gegessen hatte, zurückzugeben.

Prostitution stigmatisiert lebenslang, das sogenannte sexuelle Sponsoring hingegen nicht unbedingt. Obwohl der Unterschied zwischen dem einen und dem anderen illusorisch erscheint, ist das verborgene Böse immer gefährlicher, denn während es von außen ungestraft bleibt, zerstört es den Menschen von innen. Als Mila immer mehr über das nachdachte, was sie in München erlebt hatte, kam sie nicht um den unangenehmen Gedanken herum, wer sie gewesen wäre und wo sie jetzt wäre, wenn sie nicht Opfer einer versuchten Vergewaltigung geworden wäre. Leider sagte ihr Herz ihr, dass dies eigentlich ein Eimer kaltes Wasser auf ihrem Kopf war, der sie vielleicht davor bewahrt hätte, einen sehr schlammigen Weg einzuschlagen.

Marie hatte sich derweil in den Wald gewagt. Das Studium interessierte sie in keiner Weise. Genau wie alles andere um sie herum. Die Bücher, die sie aus der Bibliothek mitgebracht hatte, lagen stapelweise ungelesen herum. Die Angelegenheiten des Haushalts, die Probleme der Gäste, in die sie sich immer gerne einmischte und bei deren Lösung sie half, wenn sie konnte, waren ihr jetzt gleichgültig. Oft ertappte sie sich dabei, dass sie die menschliche Sprache mit dem Summen der Fliegen verglich. Sie hört das Summen, aber die Bedeutung der Worte versteht sie nicht und versucht auch gar nicht mehr, sie zu verstehen. Die einfachen Arbeiten im Haus und mit den Tieren, zu denen sie sich jeden Tag zwang, waren diese armselige Art, sich von ihren eigenen unangenehmen Gedanken abzulenken, in denen die Begriffe von sich selbst: »nutzlos, hoffnungslos, überflüssig« dominierten und verschmolzen zu einer pathetischen Hymne. Von ihrem eigenen Leid erdrückt, war sie anderen gegenüber gleichgültig geworden und ging jedem aus dem Weg, der sie noch mit seinen eigenen Sorgen belasten wollte. Dadurch war sie natürlich noch einsamer in ihrem Schmerz, noch unverstandener, noch fremder für diejenigen, die sie geliebt und denen sie sich bis dahin gewidmet hatte. Die Haltung ihres Vaters ihr gegenüber glich dem Mitleid mit Behinderten. Wenn die beiden allein waren, duldete ihr Vater ihre Anwesenheit stillschweigend; wenn sie in einer größeren Gruppe waren, ignorierte er sie und richtete seine Aufmerksamkeit auf die anderen. Vor den Menschen, die ihm nahe standen, konnte Huber nie etwas vortäuschen. So war er einfach. Dafür schätzte sie ihn immer. Warum sollte sie jetzt ihre Meinung über ihn ändern, nur weil er nicht mehr so herzlich zu ihr war wie früher? Selbstverständlich war ihr klar, dass die Gefühle ihres Vaters für sie immer noch sehr viel warmherziger waren als für Lisa. Wie sie jedoch ihren Vater kannte, wusste sie, dass das Verhältnis zwischen ihnen spätestens dann wieder ins Lot kommen würde, wenn Lisa das Baby bekam. Lisa wird wieder seine geliebte Tochter sein. Sicherlich wird es nicht mehr so sein wie früher – schließlich ist Karin aufgetaucht, und auch das, was geschehen ist, wird nicht verschwinden. Lisa wird ihre Vergangenheit nicht ändern, aber die Zeit wird es allen ermöglichen, diese zu vergessen. Dieser Winter wird nicht ewig dauern. Das Herz des Vaters wird endlich heilen und der nächste Frühling wird Lisa gehören. Karin und Lisa haben immer mehr Gemeinsamkeiten, und die Geburt der Kinder wird ihre schwesterliche Beziehung nur stärken.

Die Idee, ihr unterbrochenes Masterstudium nach 25 Jahren wieder aufzunehmen, erschien ihr so absurd und realisierbar wie eine Expedition in die Antarktis. Das war keine Idee für ein neues Leben. Es war, so dachte sie, eine letzte Chance, dem zu entkommen, was sie hier erwartete. Verglichen damit war die Antarktis für sie nicht beängstigend. Zumindest nicht so sehr. In ein paar Monaten werden zwei Kinder im Haus sein, und sie wird das Glück ihrer Schwestern von der Seitenlinie aus beobachten müssen, immer mit dem Gedanken, dass sie hier die dritte glückliche Mutter sein könnte. Gleichzeitig mit dem Bewusstsein, dass sie es nicht sein konnte, denn selbst wenn ein Wunder geschähe und das Schicksal ihr das Kind heute zurückgeben würde, würde sie wahrscheinlich vor Angst sterben, was sie damit anfangen sollte. Sie übernahm nie wirklich die Verantwortung für ihr eigenes Leben, wie konnte sie also die Verantwortung für das Leben ihres Sohnes übernehmen? Das Studium opferte sie, um ihre Schwester großzuziehen, doch nutzte sie nicht im letzten Moment die Gelegenheit, um dem Zwang zu entgehen, nach dem Abschluss ihren eigenen Lebensweg einschlagen zu müssen? Heute war sie sich dessen nicht mehr sicher. Vor Jahren versteckte sie sich hier in den Almen wie in einer Festung. Angeblich unterstützte sie ihren Vater, aber in Wirklichkeit hing sie selbst an ihm. Sie lebte immer mehr das Leben der anderen als ihr eigenes. Es gab ihr einen gewissen Ersatz für Glück. Sie wurde zur Philosophin, zur »Beichtväterin« und zur Meisterin darin, andere zu beraten, nur sich selbst konnte sie nie einen Rat geben. Die Probleme anderer zu lösen, war eine Ausrede dafür, dass sie keine Antworten für sich selbst suchte und ihr eigenes Leben nicht meisterte. Das Universum mit all seinen fernen Sternen war ihr manchmal näher als das, was sich an der nächsten Straßenecke befand.

Marie, die in ihre eigenen Gedanken vertieft war, bemerkte nicht einmal, als sie den See erreichte, den »Zufluchtsort von Romeo und Julia«, wie sie ihn immer nannte. Denn vor Jahren war es der Lieblingsort von Lisa und Florian, um Zeit miteinander zu verbringen. Sie ging zum Ufer und setzte sich auf einen Stein, in den noch die Initialen L und F der Liebenden eingraviert waren. Marie war eine gute Beobachterin – schließlich war das Beobachten anderer der Inhalt ihres Lebens – und konnte daher das Verhalten anderer ziemlich genau und objektiv beurteilen. Solange ihre Augen nicht von ihren eigenen Vorurteilen vernebelt waren. Leider hatte eine voreingenommene Sicht auf die beiden Schwestern – sie sah Karin immer noch durch das Prisma von Lisa und ihrer Geschichte mit Florian. Ein Märchen, das am Ende längst eine andere Moral hat. Heute bedauerten Lisa und Florian die verlorenen Jahre des Rückblicks. Karin und Lisa hingegen bedauerten die verlorene Zeit für den Kontakt zueinander. Hätte Marie einmal die Gelegenheit gehabt, mit ihren beiden Schwestern und Florian und Liam zu Essen, hätte sie sicher nicht bis zum Nachtisch warten müssen, um zu wissen, was sie von all dem halten sollte. Ihr geschultes Beobachterauge hätte alles aufgeschnappt, was sich zwischen den nicht immer wahrheitsgetreuen Worten und Erklärungen, schon aus den Gesten, Blicken und sogar dem Schweigen zwischen ihnen herauslesen ließ. Ungünstigerweise wusste Marie, die sich von ihren beiden Schwestern trennte, nicht wirklich viel über den Stand der Dinge. Außerdem war sie davon überzeugt, dass ihr niemand hier jemals wieder etwas anvertrauen würde. Sie wird für Lisa nicht mehr die geliebte Schwester sein. Es war noch schwieriger für Marie, sich vorzustellen, dass Karin ihr so nahe sein könnte, wie eine Schwester sein sollte. Sie wird herumlungern und alle belästigen. Für alle wird sie immer nur ein Sonderling sein. Es war nur natürlich, dass Marie dieses Szenario um jeden Preis vermeiden wollte. Die Tatsache, dass dieses Bild nur in ihrem Kopf existierte und nichts mit der Realität zu tun hatte, spielte keine Rolle. Marie glaubte daran, und je mehr es sich ihr offenbarte, desto verzweifelter suchte sie einen Ausweg für sich. Bedauerlicherweise führte sie jeder Gedanke ins Leere. Denn sie war sich nur sicher, dass sie immer mehr von hier weg wollte, aber wohin und wofür, wusste sie nicht mehr. Und es war sicher nicht die Universität München! Das Letzte, was ihr die Freude am Leben zurückbringen, ihr Glück schenken könnte, wäre die Wiederaufnahme ihres unvollendeten Philosophiestudiums, das Schreiben von Dissertationen, das Lesen der Werke von: Platon, Descartes, Hume, Schopenhauer, Nietzsche, Wittgenstein, Russell, Habermas, usw.

Der Wind begann stark zu wehen, immer mehr dunkle Wolken zogen am Himmel auf. Marie schüttelte sich aus ihrer Träumerei und stand von dem Stein auf. Sie betrachtete noch einmal die Initialen auf dem Stein, die durch den Lauf der Zeit bereits verwischt waren. „Oh, Leben! Von einer großen Liebe ist nur noch ein Stein übrig. Irgendwann wird das Wasser die Inschrift vernichten oder den ganzen Stein unterspülen, der dann auf dem Grund des Sees landet“, sagte sie zu sich selbst und machte sich eilig auf den Weg nach Hause. Heute war sie die Einzige auf dem Alpenposten.

Mila hatte sich eine Weile in der Garage des Leitnerhof umgesehen, auf der Suche nach Stühlen für die Kinder für das Lagerfeuer und nach etwas, um eine Art Animation für sie zu organisieren. Plötzlich fiel ihr Blick auf eine Ecke in der Garage, wo der alte Boxsack ihres Vaters hing. Das Gespräch beim Mittagessen und die Erinnerungen an München brachten das schon leicht verwischte Bild von David – ihrem letzten Freund – zurück. Zu ihrer großen Überraschung erhielt sie eine Postkarte von David – Grüße aus Amerika. „David hat dich nicht vergessen! Man erinnert sich für den Rest seines Lebens an seine erste Liebe, seine erste Freundin!“, sagte ihre Mutter, als Mila ihr die Postkarte zeigte. Lisa war gerade in schlechter Laune, also gab ihren Senf dazu: „Du hast ihm das Herz gebrochen, also ging er nach Amerika, obwohl er dort nie studieren wollte. Er ist zu seiner Mutter gegangen, die er hasst und mit der er nichts gemein hat“. Mila ging zum Medikamentenschrank und holte zwei lange elastische Binden heraus. Sie setzte sich auf einen niedrigen Stuhl und versuchte einen Moment zu rekonstruieren, wie ihr Vater die Hände unter den Handschuhen umgewickelt hat. Als sie klein war, zeigte ihr Vater ihr das viele Male. Sorgfältig begann sie eine Hand vom Daumen an zu umwickeln, dann ein paar Mal das Handgelenk, dann ein paar Mal den Mittelhandknochen über Kreuz, wieder ein paar Mal die Handgelenkknochen und so weiter.

Als sie ihr Studium begann, war sie eine Zeit lang mit David zusammen. Doch der 17-Jährige in der Abschlussklasse passte nicht so ganz zu ihren neuen Freunden und begann, ihr auf die Nerven zu gehen. David fühlte sich auf stark alkoholisierten Studentenpartys und unter ihren neuen Freunden unwohl. Als Schüler und Sohn eines Lehrers war er nicht in der Lage, seiner Freundin den Eintritt zu den Top-Partys und die Besuche in schicken und teuren Clubs zu finanzieren. Der sensible, schüchterne Junge brauchte nicht die ständigen Predigten seines Vaters, um zu erkennen, dass Mila nicht die Richtige für ihn war und dass ihre Beziehung keine Zukunft hatte. Im Laufe der Zeit war er sich auch immer weniger sicher, ob das Mädchen seine Gefühle überhaupt erwiderte, und fühlte sich zunehmend als einen Aufdringling. Alexander Richthofen war natürlich sehr besorgt darüber, wie die Bekanntschaft seines Sohnes mit der zwei Jahre älteren Mila enden würde, die sich in einer Gesellschaft herumtrieb, mit der er nicht wollte, dass sein jugendlicher Sohn etwas zu tun hatte. Er machte seiner Unzufriedenheit an Helena Luft, der er vorwarf, David geholfen zu haben, Mila kennenzulernen. Der neuen Beziehung von Davids Vater fehlte es zwar nicht an echter Zuneigung, allerdings war sie auch nicht mit Rosen übersät. Die Schuld lag hauptsächlich bei seinem Vater, der jeden Schritt seiner viel jüngeren Freundin verfolgte und kontrollierte. Helena war von Beruf Privatdetektivin, aber zu Hause war der echte Detektiv Alexander. David wollte nicht noch Öl ins Feuer gießen. Im Gegenteil, der Junge hoffte, dass sein Vater in seinem Misstrauen, in seinem ständigen Vergleich von Helena mit seiner Mutter, zur Vernunft kommen und einer neuen Liebe eine Chance geben würde. David mochte Helena, er sah, wie sehr sie sich von seiner kalten und ständig mit sich selbst beschäftigten Mutter unterschied. Schließlich hatte sie viel mehr Zuneigung zu ihm und seiner Schwester als ihre Mutter! Seine kleine Schwester Emilia lachte endlich und war glücklich. Er hatte jemanden, mit dem er über das reden konnte, was er bei seinem Vater nicht konnte und nicht wollte. Außerdem musste Helena seinen Vater wirklich lieben, wenn sie seine Launen, seine ewige Verärgerung über alles und nichts tolerierte. Ein bisschen Eifersucht ist wie eine Prise Pfeffer in einer Beziehung, aber keine Frau kann Othello auf Dauer ausstehen. David sah mit Traurigkeit und Bedauern, wie sein Vater seine neue Beziehung selbst zerstörte.

Bevor Mila in die Weihnachtsferien ging, riss David sich zusammen und sagte ihr, es sei an der Zeit, dass sie einander freie Bahn ließen. Es war für Mila eine unangenehme Erfahrung, denn nicht sie beendete die Beziehung, sondern David. Gleichzeitig war es aber auch zu ihren Gunsten, denn sie brauchte keine Gewissensbisse zu haben. Sie war nicht übermäßig in David verliebt. Es war ein schönes Gefühl für sie, die Erste und Einzige zu sein, aber es reichte nicht aus, damit ihr Herz kapitulierte. Außerdem hatte sie zu dieser Zeit gerade angefangen, in einem Nachtclub zu jobben. Das Letzte, was sie sich wünschte, war, dass David herausfand, wo sie arbeitete. Ihre Mutter, die schon immer Verständnis für ihr einzige Tochter hatte, fand, dass David einfach nicht der Richtige war. Ihr Vater war weniger zurückhaltend: „Worüber bist du so überrascht, Mila? Was leicht kommt, vergeht schnell.“ Florian war von Anfang an der Meinung, dass seine verwöhnte Mila ihren Freund wie ein Spielzeug behandelt, sodass es zur baldigen Trennung kommen muss. Mila versprach sich daraufhin, keine jüngeren Freunde mehr zu haben. Heute musste sie leider zugeben, dass David viel mehr Verstand hatte als mancher Junge, der nicht nur in ihrem Alter war, sondern sogar älter als sie, den sie an der Hochschule kennengelernt hatte. Das wiederum wurde ihr immer klarer, je länger sie das Studentenpaar bei der Freiwilligenarbeit in Hubers Alp beobachtete. Martina und Matthias waren nicht auf der Suche nach schnellem und einfachem Geld oder primitiver und billiger Unterhaltung. Im Gegenteil, da sie einander hatten, blieben sie fest auf dem Boden der Tatsachen und hielten sich von den Versuchungen fern, mit denen die konsumorientierte Welt um sie herum die Jugend verführte. Sie hatte auch einen vernünftigen Freund, der zu ihr aufblickte wie die Sonne, einen guten Job als Kellnerin in einem Hotelrestaurant, ein Studium, das sie begeisterte, aber irgendwie vergeudete sie das alles. Heute wusste sie nicht einmal, wann sie den ersten Schritt in die falsche Richtung gemacht und den Weg verlassen hatte. Alles, was sie in diesem Moment über sich selbst wusste, war die Tatsache, dass es sehr einfach ist, auf die schiefe Bahn zu geraten – man muss sich nur mit Menschen umgeben, die im Leben Abkürzungen nehmen. „Es erfordert verdammt viel Mut, sich gegen die hirnlose Herde um sich herum zu wehren und ihr nicht zu folgen. Woher nimmt man die Kraft sowie den Mut, im Leben gegen den Strom zu schwimmen?“, fragte, bisher vergeblich, Mila zu sich. Sie umwickelte sich die Hände mit Bandagen ein, ging zu dem Sack und begann, mit den Fäusten darauf einzuschlagen, um ihre Wut auf die Welt und auf sich selbst loszuwerden. Aber hatte sie David nicht verletzt, hatte Lisa nicht recht, als sie sagte, er sei ihretwegen nach Amerika gegangen? Er erinnert sich an sie. Aber wie lang dauert das noch? Wer weiß, wie er sein wird, wenn er in ein paar Jahren von dort zurückkehrt? Vielleicht ähnlich wie die Männer, die sie bei Abendessen in exklusiven Restaurants traf? Wann verlor sie den richtigen Lebensweg? Wie soll sie wieder in die alte Spur kommen? Ist das überhaupt noch möglich? Die unbeantworteten Fragen krochen wie Viper durch ihren Kopf und stachen immer stärker zu. Sie schlug mit der Faust fester auf den Sack, so heftig, dass ihre Hand wehtat. Sie zischte vor Schmerz, als sie das Klappern von Flaschenkästen hörte, die hinter ihr auf den Boden gestellt wurden, und dazu die bereits bekannte tiefe und hallende Stimme des Jungen:

„He, was machst du denn da? Du willst dich selbst verletzen!“

Sie wandte sich um. Mohammed stand in der Tür.

„Ach, du bist das“, sagte sie zu, dem Jungen, sichtlich unglücklich darüber, einen Zeugen zu haben, wenn sie gerade ihren Frust herauslassen wollte. Bei Fremden zeigte sie nie schlechte Laune. Immerhin war sie gut erzogen. Nun, da sie erwischt wurde, sah sie den Eindringling sofort mit Abneigung an.

„Ein Boxsack ist kein Spielzeug. Man kann sich verletzen, wenn man nicht weiß, wie man damit umgeht.“

„Weißt du, wie man an einem Boxsack trainiert?“, fragte Mila ein wenig neckisch.

Mohammed antwortete nicht, immer noch schockiert von Milas Anblick, wie sie mit den Fäusten auf den Boxsack einschlug. Er wusste immer weniger, was er von ihr halten sollte. Alle, die sie kannten, sagten, Mila sei ein außergewöhnlich nettes Mädchen – er hat noch kein einziges nettes Wort von ihr gehört. Angeblich liebt sie es zu tanzen und zu singen, und hier boxt sie wütend gegen den Sandsack ihres Vaters!

„Du weißt es nicht“, nickte Mila und sah den Jungen mitleidig an.

„Wozu brauchst du das Boxen?“, beantwortete Mohammed schließlich ihre Frage, „Hast du beschlossen, ein gefährliches Mädchen zu werden?“

„Wenn ich mich dadurch selbst sicherer fühlen kann, warum nicht?“, erwiderte Mila scharf, „Aber das geht dich nichts an.“

„Bedroht dich jemand?““, fragte er sie, mit unwillkürlicher Besorgnis in der Stimme und ignorierte vorerst die eindeutig unfreundliche Haltung des Mädchens ihm gegenüber, „Fühlst du dich nicht sicher?

„Welche Frau kann sich heutzutage in Deutschland noch sicher fühlen, wenn so viele Typen mit Allah auf den Lippen und einem Messer in der Tasche durch die Straßen ziehen?“, sagte Mila bissig.

Mohammed nickte nur, dass er verstanden hatte. Es war hoffnungslos, er konnte sich nichts mehr vormachen: „Dieses Mädchen hasst mich. Und ich wollte für sie tanzen lernen. Ich, ein Muslim! Idiot!“, dachte er wütend. Er machte auf dem Absatz kehrt und ging zu den Mineralwasserkästen, die in der Ecke standen. Als er sich bückte, um sie aufzuheben, spürte er wieder den Muskelkater von gestern. Er musste die Zähne zusammenbeißen, um sich aufzurichten, damit man ihm nicht ansah, dass mit ihm etwas nicht in Ordnung war. Dann fiel sein Blick auf die langen metallenen Grillspieß, die hinter den Wasserkästen standen. Er dachte einen Moment lang nach. „Was ist denn, wenn Mila von ihnen etwas Schlimmes zugestoßen ist?“, ging ihm durch den Kopf. Er nahm die zwei Grillspieß aus der Ecke und ging mit ihnen in die Mitte der Garage. Dann legte er sie zu Milas Erstaunen in einem Kreuz auf den Boden. 

„Wenn du Boxen trainieren willst, dann fang von vorne an – mit dem ersten Schritt.“

„Also wovon?“, fragte Mila in einem viel sanfteren Ton.

„Von der Grundstellung beim Boxen. Damit der Wind dich nicht gleich bei der ersten Böe umhaut, geschweige denn der Schlag deines Gegners.“

Marie i Mila — gorzki rozrachunek z samą sobą.

Lorenz powrócił do swojego stada, Lisa z Karin udały się na popołudniową niedzielną drzemkę, Marie wybrała się na długi samotny spacer, a Mila zasiadła do komputera w kuchni. Zajrzała na forum, ale jej ulubionej rozmówczyni Nikar nie zastała na pośród zameldowanych gości. Rozmowa przy stole w czasie obiadu znowu przywołała wspomnienia z Monachium.

Swój tekst nazwała „Pokusa”, bo uznała, że to właściwe określenie dla tego wszystkiego, czego doświadczyła podczas tych paru miesięcy pobytu w wielkiej metropolii. Sugar Dating, Sugaring, Sponsoring seksualny studencki to był świat ostrej, perwersyjnej zabawy, bez jakichkolwiek granic, łatwych pieniędzy, świat pozbawiony wszelkich skrupułów, gdzie uczestnicy tej wymiany handlowej to manekiny bez emocji, wzajemnie się wykorzystujące. I niekoniecznie tą stroną bardziej uprzedmiotowioną była ta sponsorowana, kupowana. Nierzadko to właśnie ta strona sponsorująca stawała się ostatecznie w tej umowie prawdziwą zabawką. Wystarczy, że kupująca strona nie zapanowała nad emocjami, zakochała się w swoim sugar baby i role się odwracały. Rządził towar, a nie kupujący. Ona wchodziła w to krok po kroku, nieświadomie, mimo woli, przez samo zetknięcie się z tym bagnem. Na zasadzie: jak chcesz być akceptowana w grupie, to musisz się do tej grupy dopasować.

Tego, co spotkało Milę w żaden sposób nie można było zestawić z doświadczeniem z półświatkiem, które miała za sobą Lisa. Ona nigdy nie była niczyją sugar baby, tylko zwykłą prostytutką, łowiącą w barach kolejnych klientów. Lisa nie weszła w ten światek z ciekawości, dla zabawy. To był skok na głęboką wodę, który w dodatku okazał się skokiem na główkę do pustego basenu, zdesperowanej, naiwnej dziewczyny, która, żeby zarobić na czynsz, poszła do szefa jednego z burdeli. Jednak zanim trafiła do pierwszego klienta, to szef oczywiście najpierw sam ją wykorzystał i pokazał jej brutalnie, gdzie jest jej miejsce w szeregu. Na przywitanie dostała pardę razy w twarz i wylądowała z nosem na stole. Reszta nie do opisu, jedynie do wymazania z pamięci. Mila to wszystko wiedziała od jakiegoś czasu.

Przypadek losu sprawił, że mogła na własne oczy obserwować, jak jej ciotka nie może się uwolnić nawet po dwudziestu latach od swojej niechlubnej przeszłości. Lisy zmienne nastroje, uporczywe wymioty to nie był tylko efekt pierwszego semestru późnej ciąży. Lisa raz była w euforii, żeby za chwilę mieć totalny dół. W jednej chwili tryskała humorem, a za moment kąsała wszystkich po kostkach. Matka mówiła, że Lisa boi się, że urodzi autystyczne dziecko. To na pewno było prawdą. Tyle że nie do końca. Choć Lisa głośno zapewniała, że dziecko wystarczy jej do szczęścia, to nie każdy w rodzinie w to wierzył. Lisa się zakochała. Niestety ojciec jej dziecka jej nie chciał. I nie było w Hubers Alp jednej osoby, łącznie z samą zainteresowaną, która miałaby do niego o to pretensje. Lisa nie miała typowych porannych mdłości, one dopadały ją niemal po każdym wspólnym posiłku z ojcem. Dziadek niestety rzadko potrafił się powstrzymać przy stole przed powiedzeniem czegoś, co by nie sprawiło Lisie przykrości. Efekt tego zawsze był ten sam – po odejściu od stołu biegła natychmiast do toalety zwrócić wszystko, co zjadła.

Prostytucja stygmatyzuje na całe życie, sponsoring seksualny już niekoniecznie. Wprawdzie różnice między jednym a drugim są iluzoryczne, to jednak zło ukryte zawsze jest bardziej niebezpieczne, bo pozostając z zewnątrz bezkarne ,wyniszcza psychicznie od wewnątrz. Mila coraz częściej myśląc o tym, co przeżyła w Monachium, nie mogła uciec przed nieprzyjemną myślą, kim by była i gdzie by była teraz, gdyby nie stała się ofiarą próby gwałtu. A niestety serce mówiło jej, że to był tak naprawdę kubeł zimnej wody na jej głowę, który być może uratował ją od wejścia na bardzo błotnistą drogę. „Czy można drugi raz stracić niewinność?” – pytała nie raz samą siebie.

Marie tymczasem zapuściła się w las. Studia bynajmniej ją interesowały. Jak zresztą wszystko inne dookoła niej. Książki, które całymi stosami zwoziła do domu z biblioteki, leżały nieprzeczytane. Sprawy domowników, problemy ich gości, w które zawsze z chęcią się włączała i jeśli tylko potrafiła, to pomagała rozwiązać, dziś były jej obojętne. Często łapała się na tym, że mowa ludzka jest dla niej jak to brzęczenie much. Słyszy gwar, ale znaczenia słów nie rozumie i nawet już nie próbuje zrozumieć. Proste zajęcia w domu i przy zwierzętach, do których każdego dnia się przymuszała, były tym marnym sposobem na oderwanie się od własnych przykrych myśli, w których określenia samej siebie: „do niczego, nieprzydatna, beznadziejna, zbędna” dominowały i zlewały się w jeden żałosny hymn. Przygnieciona własnym cierpieniem stała się obojętna na innych i jak tylko mogła, unikała każdego, kto by chciał ją jeszcze obarczyć własną troską. Przez co oczywiście była jeszcze bardziej osamotniona w swym bólu, jeszcze mniej zrozumiała, jeszcze bardziej obca dla tych, których kochała i którym poświęcała się do tej pory. Ojca stosunek do niej przypominał litość dla upośledzonej. Gdy byli sami we dwoje, to ojciec milcząco tolerował jej obecność, gdy byli w większym gronie, to ignorował ją, skupiając swoją uwagę na pozostałych. On nigdy nie potrafił nic udawać przed bliskimi. Taki już był. Za to go zawsze ceniła. Dlaczego miałaby teraz zmienić o nim zdanie, jedynie z powodu tego, że nie był już dla niej taki, jakim był wcześniej? Choć zdawała sobie sprawę, że uczucia ojca wobec niej są i tak o niebo cieplejsze niż do Lisy. Znając jednak ojca, wiedziała, że najdalej, gdy Lisa urodzi, to wszystko wróci na dawne tory pomiędzy nimi. Znowu będzie jego ukochaną córeczką.  Pewnie, że tak samo już nie będzie – pojawiła się przecież Karin, a i to, co się stało, to się nie odstanie.  Lisa przeszłości swojej już nie zmieni, ale czas pozwoli w końcu o niej wszystkim zapomnieć. Ta zima wiecznie trwać nie będzie. Serce ojca wreszcie odtaje i następna wiosna będzie należeć do Lisy.  Karin i Lisa mają coraz więcej wspólnych spraw, a urodzenie dzieci tylko jeszcze te ich wzajemne relacje zacieśni.

Pomysł, żeby podjąć przerwane studia magisterskie po 25 latach, wydawał się jej równie absurdalny i realny do zrealizowania, co wyprawa na Antarktydę. To nie był pomysł na nowe życie, to była — jak sądziła — ostatnia szansa ucieczki przed tym, co musiałoby ją tu czekać. Przy tym nawet Antarktyda była jej niestraszna. Przynajmniej nie tak bardzo. Za parę miesięcy pojawi się w domu dwoje dzieci i ona będzie się musiała z boku przyglądać szczęściu swoich sióstr, bez końca rozmyślając, że oto mogłaby być tą trzecią szczęśliwą mamą, jednocześnie świadoma, że ona właśnie nie mogłaby być nią. Bo, nawet gdyby zdarzył się cud i dziś los zwróciłby jej dziecko, to umarłaby chyba ze strachu, co z nim zrobić. Nigdy nie wzięła za swoje własne życie prawdziwej odpowiedzialności, jak więc miałaby ją wziąć za życie swojego syna? Lata temu schowała się tu w Alp niczym w twierdzy.  Niby wspierała ojca, ale tak naprawdę to sama na nim wisiała. Poświęciła studia, żeby wychować swoją siostrę, ale czy w rzeczywistości nie skorzystała na okazji, żeby w ostatnim momencie uciec przed tym, co by ją czekało po skończeniu tych studiów – koniecznością budowania swojej własnej drogi życiowej? Dziś już nie była tego pewna. Zawsze żyła bardziej życiem innych niż własnym.  To dawało jej tę namiastkę szczęścia. Stała się filozofem, konfesjonałem i mistrzynią w doradzaniu innym, tylko sobie żadnej rady udzielić nigdy nie potrafiła.  Rozwiązywanie cudzych problemów było wymówką od szukania odpowiedzi dla siebie samej oraz zwolnieniem od życia własnym życiem. Wszechświat wraz ze wszystkimi jego odległymi gwiazdami czasami bliższy był jej od tego, co za najbliższym rogiem ulicy.

Marie pogrążona we własnych myślach nawet nie zauważyła, jak doszła do jeziora „Przystani Romea i Juli”, bo tak zawsze określała to miejsce, które przed laty było ulubionym miejscem, gdzie spędzali wspólnie czas Lisa i Florian.  Podeszła do brzegu i usiadła na kamieniu, na którym nadal wyryte były inicjały zakochanych L i F. Marie była niezłą obserwatorką — przyglądanie się innym było treścią jej życia — w związku z czym w miarę trafnie i obiektywnie potrafiła ocenić zachowanie się innych. O ile tylko oczu jej nie przesłoniły jej własne uprzedzenia.  Niestety wpatrzeniu na obie siostry nadal pozostawała stronnicza — wciąż postrzegała Karin przez pryzmat Lisy oraz jej historii z Florianem.  Bajki, która dawno zmieniła swój morał na końcu. Dziś Lisa i Florian żałowali lat straconych na patrzenie się w przeszłość, Karin i Lisa zaś utraconego na lata kontaktu ze sobą. Pewnie, że gdyby Marie miała choć raz szansę zasiąść wspólnie do obiadu wraz z obiema siostrami oraz Florianem i Liamem, to nie potrzebowałaby czekać podania deseru, żeby wiedzieć, co ma o tym wszystkim myśleć. Jej wytrawne oko obserwatora wyłowiłoby wszystko, co można tylko odczytać między nie zawsze prawdziwymi słowami i deklaracjami, już z wzajemnych gestów, spojrzeń, a nawet samego milczenia między nimi. Niestety, Marie separując się od obu sióstr, niewiele tak naprawdę wiedziała, jak sprawy się mają. Gorzej, przekonana była, że nikt tu więcej nie wejdzie z nią w żadną konfidencję. Dla Lisy nigdy już nie będzie tą ukochaną siostrą. Z kolei Karin nigdy nie będzie dla niej tak bliska jak mogłaby być siostra. Będzie się tu pałętać i zawadzać wszystkim. Już zawsze będzie dla wszystkich tylko dziwadłem.  Było rzeczą naturalną, że tego scenariusza Marie chciała za wszelką cenę uniknąć. To, że ten scenariusz był tylko w jej głowie i nie miał nic wspólnego z rzeczywistością, jakie to miało znaczenie? Marie w niego wierzyła, a im mocniej się on przed nią odsłaniał, tym rozpaczliwej poszukiwała dla siebie drogi ucieczki. Niestety, każda myśl prowadziła ją donikąd. Bo pewna była tylko tego, że coraz bardziej chce stąd odejść, ale gdzie i po co, tego już nie wiedziała. A z pewnością nie był to Monachijski Uniwersytet! Ostatnią rzeczą, która mogłaby jej przywrócić radość życia, dać szczęście byłoby podjęcie na nowo niedokończonych studiów z filozofii, pisanie rozprawek, wczytywanie się w dzieła: Platona, Kartezjusza, Hume` a, Schopenhauera, Nietzschego, Wittgensteina, Russella, Habermasa, itd.  Wiatr zaczął silnej podmuchiwać, na niebie zbierało się coraz więcej ciemnych chmur. Marie otrząsnęła się z zadumy i wstała z kamienia. Spojrzała jeszcze raz na inicjały na kamieniu rozmazane już upływem czasu. „Eh, ty życie! Z wielkiej miłości został tylko jeden kamień. W końcu woda unicestwi napis albo podmyje cały kamień, który skończy na dnie jeziora”.– powiedziała sama do siebie i ruszyła śpiesznie z powrotem do domu. Dziś tylko ona jedna była na posterunku w Hubers Alp.

Mila rozglądała się chwilę po garażu w Leitnerhof w poszukiwaniu krzesełek dla dzieci do ogniska i czegoś dla zorganizowania jakiejś animacji dla nich, gdy w pewnej chwili jej wzrok padł na kąt garażu, w którym wisiał stary worek bokserski jej ojca. Podeszła bliżej, jej myśli wróciły na moment do tekstu o sponsoringu studentów, który wysłała na forum tuż przed samym wyjściem z domu. Podeszła do apteczki i wyjęła z niej dwa długie bandaże elastyczne. Usiadała na niskim krzesełku i przez moment próbowała sobie odtworzyć w pamięci, w jaki sposób ojciec obwiązuje dłonie pod rękawice. Kiedy była mała, to ojciec pokazywał jej to wiele razy. Starannie zaczęła obwijać najpierw jedną dłoń od kciuka, potem kilka razy nadgarstek, potem śródręcze kilka razy, na krzyż, znowu kilka razy kości nadgarstka i dalej. 

Wspomnienia z Monachium przywołały w pamięci już mocno przytarty obraz Davida — jej ostatniego chłopaka. Ku swojemu niemałemu zaskoczeniu dostała od Davida pocztówkę — pozdrowienia z Ameryki. Nie zapomniał o niej. To miłe.  „Pewnie, że nie zapomniał! Pierwszą miłość, pierwszą dziewczynę pamięta się do końca życia!” – powiedziała jej matka, kiedy pokazała jej odkrywkę. Lisa, która akurat miała swój gorszy humor, szybko dorzuciła swoje kąśliwie trzy grosze: „Złamałaś mu serce, więc wyjechał do Ameryki, choć nigdy nie chciał tam studiować. Wyjechał do matki, której nie znosi i z którą nie łączy go nic”. David mieszkał w Monachium i po wakacjach, kiedy zaczęła studia, to jakiś czas się z nim spotykała. Jednak maturzysta, siedemnastolatek nie bardzo pasował do jej nowych znajomych i powoli zaczynał ją drażnić. David źle się czuł na mocno zakrapianych imprezach studenckich i w towarzystwie jej nowych znajomych. W pubie, jak byli razem, to nie mógł nawet sobie piwa zamówić, bo był niepełnoletni. A że wyglądał na swój wiek, więc po każdym żądaniu okazania dokumentu, kończyło się obciachem. Jako uczeń, w dodatku syn nauczyciela, nie był w stanie fundować dziewczynie wstępów na drogie imprezy i wizyty w modnych klubach. Wrażliwy, nieśmiały chłopak i bez nieustannych kazań swojego ojca, doskonale rozumiał, że Mila to nie jest dziewczyna dla niego, a ich związek nie ma przyszłości. Z upływem czasu coraz mniej też był pewien, czy dziewczyna w ogóle odwzajemnia jego uczucia, coraz częściej czuł się jak natręt. Alexander Richthofen był oczywiście bardzo zaniepokojony, czym się zakończy znajomość jego syna z dwa lata starszą Milą, która obracała się w towarzystwie, z którym on nie chciał, żeby jego nastoletni syn miał cokolwiek wspólnego. Swoje niezadowolenie Alexander wyładowywał na Helenie, którą obarczał za to, że pomogła Davidowi poznać się z Milą. Nowy związek ojca Davida, choć nie brakowało w nim prawdziwego uczucia, nie był usłany różami. A wina leżała głównie po stronie jego ojca, który śledził i kontrolował każdy krok swojej dużo młodszej partnerki. Helena była z zawodu detektywem prywatnym, ale w domu prawdziwym detektywem był Alexander. David nie chciał dolewać oliwy do ognia. Przeciwnie, chłopak miał nadzieję, że ojciec się opamięta w swojej podejrzliwości, w nieustannym przyrównywaniu Heleny do jego matki i da szansę nowej miłości. David lubił Helenę, widział, jak bardzo różni się od jego zimnej i stale zajętej tylko sobą matki. Przecież miała ona dla niego i jego siostry o niebo więcej uczucia od ich rodzonej matki!  Jego młodsza siostra Emilia wreszcie się śmiała i była szczęśliwa. On miał z kim pogadać o tym, o czym nie mógł i nie potrafił z własnym ojcem. Poza tym Helena chyba naprawdę kochała jego ojca, skoro wytrzymywała jego humory, wieczne pretensje o wszystko i o nic. Odrobina zazdrości jest jak ta szczypta pieprzu w związku, ale Otella żadna na dłuższą metę nie wytrzyma. David z przykrością i żalem przyglądał się, jak jego ojciec sam niszczy swój nowy związek. Przed wyjazdem Mili na świąteczną przerwę bożonarodzeniową zebrał się w sobie i powiedział jej, że czas dać sobie wolną drogę. Dla Mili było to o tyle nieprzyjemne, że to nie ona zrywała, tylko David, ale jednocześnie też i na rękę — nie musiała mieć wyrzutów sumienia. Specjalnie zakochana w nim nie była, raczej grzała się przy uczuciu chłopaka. Przyjemnie jej było być tą pierwszą i jedyną, ale to okazało być się za mało, żeby jej serce skapitulowało. W dodatku właśnie w tym czasie zaczęła pracę w nocnym klubie i ostatnią rzeczą, której sobie wtedy życzyła, to  żeby David dowiedział się, gdzie pracuje.  Matka, jak zawsze wyrozumiała dla jedynaczki, uznała, że David to po prostu nie był ten. Florian był mniej oględny: „Coś taka zdziwiona, Mila? Co łatwo przychodzi, szybko odchodzi”. Florian od początku uważał, że jego rozpieszczona Mila traktuje chłopaka jak zabawkę, więc to musi się skończyć rychłym rozstaniem. Mila obiecała sobie wtedy żadnych więcej młodszych chłopaków. Dziś musiała z przykrością przyznać, że David miał dużo więcej rozumu od nie jednego chłopaka nie tylko w jej wieku, ale nawet starszego od niej, którego poznała na uczelni.  Docierało to zaś do niej coraz bardziej, kiedy przyglądała się pracującej na wolontariacie w Hubers Alp parze studenckiej. Martina i Matthias nie szukali szybkiej i łatwej kasy ani prymitywnej i taniej rozrywki. Przeciwnie, mając siebie, mocno stąpali po ziemi i trzymali się z daleka od pokus, którymi kusił młodych konsumpcyjny dookoła świat. A w pionie trzymała ich wzajemna miłość. Ona też miała rozsądnego chłopaka, zapatrzonego w nią jak w słońce, przyzwoitą pracę kelnerki w restauracji w hotelu, studia, które ją pasjonowały, ale jakoś roztrwoniła to wszystko. Dziś już nawet nie wie, kiedy postawiła ten pierwszy krok w niewłaściwym kierunku i zeszła z traktu. Wszystko, co wiedziała na tę chwilę o sobie, to że bardzo łatwo wypaść z toru – wystarczy jedynie otoczyć się takimi, co idą na skróty w życiu. Trzeba mieć cholerną w sobie odwagę, żeby się przeciwstawić bezrozumnemu stadu dookoła i nie podążyć za nim. „Tylko skąd wziąć w sobie tę siłę i odwagę, żeby iść w życiu pod prąd?” – pytała, na razie daremnie siebie Mila.

Zakończyła owijanie bandażami dłoni, podeszła do worka i zaczęła go bezładnie okładać, próbując w ten sposób wyrzucić z siebie całą złość na świat, na samą siebie. Czyż jednak nie skrzywdziła Davida, czyż nie miała racji Lisa, twierdząc, że wyjechał przez nią do Ameryki?  Kto wie, jaki powróci z niej za parę lat? Może równie zepsuty i zdegenerowany, co wszyscy ci, z którymi spotykała się na kolacjach w ekskluzywnych restauracjach? Pamięta ją. Tylko jak długo jeszcze? Kiedy zgubiła właściwy kurs w życiu? Jak ma wrócić na dawny trakt? Czy jeszcze to w ogóle jest możliwe? Pytania bez odpowiedzi pełzały jak żmije po jej głowie i kąsały coraz bardziej. Uderzyła mocniej pięścią w worek, z taką pasją, że ręka ją zabolała. Syknęła z bólu, kiedy usłyszała z tyłu za sobą brzdęk kładzionych na podłodze skrzynek z butelkami, a wraz z nim znajomy jej już niski i dźwięczny głos chłopaka:

– Hej, co ty wyrabiasz! Chcesz sobie krzywdę zrobić!

Odwróciła się w tył. W drzwiach stał Mohammed.

– A to ty. – odezwała się do chłopaka, wyraźnie niezadowolona z tego, że miała świadka wyładowywania swoich frustracji. Ona nigdy nie okazywała otoczeniu swoich złych humorów. Była przecież dobrze wychowana. Teraz, przyłapana, od razu popatrzyła z niechęcią na intruza.

– Worek treningowy to nie zabawka. Można sobie narobić kontuzji, jak się nie wie, jak na nim pracować.

– A ty wiesz, jak się trenuje na worku? – zapytała Mila trochę zaczepnie.

Mohammed nic nie odpowiedział, ciągle jeszcze zaszokowany widokiem Mili okładającej worek bokserski. Coraz mniej wiedział, co ma o niej myśleć. Wszyscy, co ją znali twierdzili, że Mila to wyjątkowo miła dziewczyna – on jeszcze jednego miłego słowa od niej nie usłyszał. Ponoć kocha taniec i śpiew, a tu z furią boksuje worek treningowy swojego ojca!

– Nie wiesz. – Mila pokiwała głową i popatrzyła z politowaniem na chłopaka.

– Po co ci to boksowanie? – odpowiedział w końcu pytaniem Mohammed. – Postanowiłaś zostać niebezpieczną dziewczyną?

– Jeśli dzięki temu sama poczuję się bezpieczniej, to czemu nie?! – odparła opryskliwe Mila – Ale tobie nic do tego.

– Ktoś ci zagraża? – spytał ją z mimowolnym niepokojem w głosie, ignorując, póki co, wyraźnie nieprzyjazne nastawienie do niego dziewczyny. – Nie czujesz się bezpieczna?

– Jaka dziewczyna może się dziś w Niemczech czuć bezpieczna, odkąd pałęta się tu tyle przybłędów po ulicach z Allahem na ustach, a nożem w kieszeni? – rzuciła kąśliwie Mila.

Mohammed tylko pokiwał głową, że rozumie. To było beznadziejne, nie miał co się dłużej oszukiwać — ta dziewczyna go nie znosiła. On się dla niej chciał tańca uczyć. On, muzułmanin! Idiota! – pomyślał wściekły. Odwrócił się na pięcie i podszedł do skrzynek z wodą mineralną, które stały w kącie. Kiedy schylał się po nie, poczuł ponownie swoje obolałe od wczoraj mięśnie. Musiał zacisnąć zęby, żeby się tak wyprostować, aby nie pokazać po sobie, że mu coś dolega. Wtedy też jego wzrok padł na stojące za skrzynkami z wodą długie metalowe pręty do rożna. Zastanowił się przez chwilę. „A może Milę coś złego spotkało od tej hołoty?” – przeszło mu przez głowę. Wyjął dwa pręty z kąta i podszedł z nimi na środek garażu. Po czym ku zdumieniu Mili położył je na podłodze, ułożone w krzyż. 

– Jak chcesz się uczyć boksu, to zacznij od początku. Od pierwszego kroku.

– To znaczy? – zapytała Mila już dużo łagodniejszym tonem.

– Od postawy boksera. Żeby cię wiatr nie wywrócił przy pierwszym podmuchu, nie mówiąc już o ciosie przeciwnika.

Da der Sonntag für Martina und Matthias ein freier Tag war und die Familie Beckers beschlossen hatte, diesen bereits letzten Sonntag im Allgäu mit einem Ausflug in die Natur zu verbringen, setzten sich die Hubers ohne zusätzliche Besetzung zum Mittagessen. Die Ungeduld am Tisch war groß, denn die Gerüche, die seit dem Morgen durch das Haus wehten, versprachen ein wahrhaft großes Gaumenfest. Als ein Teller mit Rouladen, ein weiterer mit Semmelknödeln und ein dritter mit Rotkohl auf dem Tisch stand, war der Applaus vorprogrammiert.

„Rouladen! Welcher Festtag ist heute?“ Lorenz zieht die Augenbrauen hoch und macht ein entsprechend himmlisches Gesicht.

„Es muss ein Festtag sein?“, erwiderte Karin mit einem unschuldigen Gesicht. „Ich hatte Lust darauf, also habe ich es gemacht. Lisa hat gestern den Nachtisch vorbereitet.“

„Tiramisu“, fügte Lisa schnell hinzu. „Ich hatte auch Lust darauf.“

„Nun, ich sehe, dass wir nun verwöhnt sein werden. Ich glaube nicht, dass ihr Mädels mich dazu bringen werdet, meinen Bauch zu verlieren.“

„Darüber bin ich auch froh“, sagte Mila und reckte ihren Hals wie ein Kranich in Richtung des Tellers mit den Rouladen.

Marie trug am wenigsten zum Essen bei, also stand sie auf, um die Familie zu bedienen. Sie legte ihrem Vater eine anständige Roulade auf den Teller und ging dann zu ihren Schwestern und ihrer Nichte hinüber.

„Für mich, die in der Mitte, Marie!“ Mila deutete mit ihrer Gabel auf das eindrucksvollste Stück Fleisch auf dem Teller.

„Ich musste anfangen zu kochen, damit mein Kind zu essen begann. Es ist noch gar nicht so lange her, dass sie sich nur von Pflanzen ernährt hat.“

„Sie wollte beim Tanzen leicht sein“, erwiderte Marie verständnisvoll, während sie sich eine halbe Roulade, einen in Scheiben geschnittenen Knödel und einen flachen Löffel Rotkohl aufsetzte.

„Von jetzt an werde ich für zwei Personen essen“, sagte Mila.

„Du auch, Mila!“ Marie schnappte unwillkürlich laut auf, und ihr Herz flatterte sofort. Karin hielt reflexartig den Atem an und warf einen fragenden Blick zuerst auf ihre Tochter, dann auf Lisa. Letztere verdrehte daraufhin nur die Augen und zuckte mit den Schultern, dass sie nichts wisse.

„Im Gegensatz zu meiner Mutter und Lisa muss ich für zwei essen, nicht weil wir zu zweit sind, sondern weil ich für zwei arbeite“, erwiderte Mila ruhig.

„Du, Stängelchen, kannst für drei essen“, sagte Lorenz und warf einen warmen Blick auf seine Enkelin.

„Marie sollte für drei essen, denn sie sieht schon wie ein Drittel aus“, erwiderte Mila.

„Nun, Marie, du hast dir so wenig aufgetan. Vielleicht magst du nicht, was ich koche? Du weißt doch, dass ich keine richtige Köchin bin.“

„Alles, was du kochst, ist sehr lecker“, versicherte Marie ihrer Schwester schnell, „Mein Magen ist einfach geschrumpft.“

„Sogar unsere Gäste machen sich langsam Sorgen um dich, ob du manchmal krank bist“, warf Lisa ein, die vier aufgeschnittene Knödel auf ihren Teller legte und sie mit Soße übergoss. „Was denn? Mir mangelt es an Appetit nicht. Zum Glück schrumpft mein Magen erst nach dem Essen.“

„Das verwundert mich überhaupt nicht“, antwortete Karin, „Wenn du das alles isst, wirst du dampfen wie eine Dampflok.“

„Ich glaube, ich ziehe von hier aus.“

„Darf ich fragen, wohin?“, warf Lorenz mitleidig ein.

„Irgendwohin, wo mir keine meiner lieben Schwestern den Löffel aus dem Mund nimmt.“

Huber schenkte allen Wasser und Saft in Gläser ein und rief dann mit deutlicher Ungeduld in seiner Stimme, „Setz dich endlich, Marie!“

Die Teller wurden gefüllt. Marie nahm am Tisch Platz. Dann kamen endlich die lang erwarteten Worte aus Lorenz` Mund: »Guten Appetit!«, und die Gabeln gingen in die Hand, natürlich gefolgt von den ersten Komplimenten an die Köchin.

„Hervorragend, Töchterchen! Ich kann mich nicht erinnern, wann ich das letzte Mal solche Rouladen gegessen habe.“

„Ich fühle mich geschmeichelt, Papa.

„Mama, das Rezept von Georg?“

„Wem gehört es denn sonst? Ich habe keine eigenen. In den letzten zwei Jahrzehnten habe ich in der Küche, bestenfalls als Tellerwäscher gearbeitet.“

„Ich überlasse dir gerne meinen Platz in der Küche“, sagte Marie. „Nach 25 Jahren ist es Zeit für eine Veränderung der Führung in der Küche.“

„Was mich betrifft, so habe ich nichts dagegen, dass du das gesamte Kochbuch von Georg an mir ausprobierst“, sagte Lisa mit vollem Mund.

„Apropos Georg, …“, warf Mila plötzlich ein, „… Ich gehe heute Nachmittag zum Leitnerhof. Georg organisiert ein Lagerfeuer und Oma hat mich gebeten, auf die Gastkinder aufzupassen.“

„Ein Lagerfeuer?“, rief Karin nicht ohne Überraschung in ihrer Stimme.

„Es wird auch ein Ferkel am Spieß geben.“

„Mhm. Die gute alte Zeit am Leitnerhof ist wieder da“, meldete sich Lorenz zu Wort, „Haben sie auch eine Band bestellt?“

„Ich weiß es nicht genau, aber es sollen zwei Gitarristen sein und einer mit Akkordeon, oder umgekehrt – zwei mit Akkordeon und ein Gitarrist.“

„Vielleicht können wir dich ins Leitnerhof absetzen, als Lisa und ich in die Stadt fahren“, wandte sich Karin an ihre Tochter.

„Habt ihr auch Pläne für den Nachmittag?“ Lorenz verbarg seine Überraschung nicht.

„Ja. In der Nähe des Rathauses gibt es Yoga für schwangere Frauen“, erwiderte Karin. „Wir gehen zur ersten Stunde.“

„Deshalb die besonders kunstvolle Pediküre.“ Marie warf einen vielsagenden Blick auf die Füße ihrer Schwestern.

„Wir müssen dort einen positiven Eindruck hinterlassen“, erwiderte Karin. „Zumal wir schon lange kein Gummirücken mehr haben.“

„Nach dem Yoga gehen wir zum Singen“, fügte Lisa hinzu.

„Ich glaube, Karaoke ist dienstags, Mama?“, bemerkte Mila.

„Ich versuche nicht mehr, Karaoke zu singen“, erwiderte Karin ihrer Tochter und warf dann einen wissenden Blick auf Lisa.

„Eh, das war ein Fehlstart“, sagte Lisa, mit Bagatelle in der Stimme. „Der Chor ist eine andere Sache, da kann sich jeder … ein bisschen falsches Singen erlauben. Der Rest wird sie übertönen.“

„Geht ihr zum Chor?“, fragte Lorenz zunehmend überrascht.

„Welche andere Unterhaltung können sich zwei Single-Schwangere in unserer Kleinstadt an einem Sonntagnachmittag leisten? Schließlich gehen wir doch nicht zum Bowling“, antwortete Karin mit einer rhetorischen Frage.

„Ich weiß nicht, ob dir bewusst ist, Papa, aber du hast einen kompletten Frauenchor in der Familie. Karin wurde in der Schule als Kontra alt beschrieben, Marie als Alt, ich als Mezzosopran, und Mila ist … angeblich ein reiner Sopran!“

„Nun, ich platze vor Stolz. Wir sind nicht mehr in Gefahr, zu verhungern. Mit dem Singen auf Hochzeiten und Taufen könnt ihr euch immer etwas dazuverdienen.“

„Siehst du?“

„Warum kommst du nicht mit uns?“, fragte Karin Marie.

„Zum Chor oder zum Yoga für Schwangere?“, erwiderte Marie.

„Es liegt an dir.“

„Ich gehöre weder in die Kategorie der Yogakurse, noch habe ich eine gemusterte Pediküre.“

„Die Yoga-Kategorien sind unterschiedlich, und wir malen Muster auf deine Nägel“, sagte Karin sanft und aufmunternd.

„Es fehlt dir nicht an Gesangstalent, Marie!“ Lisa schließt sich Karin an und versucht, Marie endlich aus dem Haus zu holen.

„Danke, Lisa, aber ich glaube, das Chorrepertoire passt nicht zu mir.“

„Wenn wir uns erst einmal zu Dritt dort eingelebt haben, wird sich das Repertoire ändern.“

„Ich habe gehört, dass sie einen neuen jungen Dirigenten haben, der den Chor vielleicht ein bisschen aufmöbeln wird“, fügte Karin schnell hinzu.

„Wollt ihr zum Chor oder zum jungen Dirigenten?“, fragte Marie nicht ohne Spott in ihrer Stimme.

„Was stört das eine den anderen?“, erwiderte Lisa und zuckte mit den Schultern.

„Zusammen mit euch dreien wird der Allgäuer Chor bald den Ruhm des Harlem Gospel Chor aus New York in den Schatten stellen!“, unterbrach Mila die gegenseitigen Sticheleien der Tanten rasch.

„Wir ziehen hier unser schwäbisches Musiksklima der amerikanischen vor“, erwiderte ihre Mutter.

„Was, Marie, willst du deine Sonntage damit verbringen, die Wolken zu beobachten?“, fragte Lisa ein wenig neckisch, aber ohne jeden Biss in der Stimme.

„Das ist eine sehr spannende Beschäftigung, Lisa. Jeder Hirte weiß das“, sagte Lorenz und warf einen fachkundigen Blick in den Himmel. „Heute wird es ein Gewitter und einen Wolkenbruch geben.“

„Oh, Opa, unken nicht!“

„Ich sage, was ich sehe. Dieses Lagerfeuer wird schneller erlöschen, wenn es sich entzündet. Und das Ferkel wird wahrscheinlich mit der Speiche wegschwimmen“, erwiderte Lorenz und wandte sich dann an Marie. „Deine Schwestern, Marie, haben natürlich recht. Du kannst nicht die ganze Zeit hier mit deinen Büchern sitzen und von der Welt abgeschnitten sein. Dein Leben rennt vor dir davon. Das Muttersein hat deine Kräfte überstiegen. Wir akzeptieren das, wir versuchen, dich zu verstehen. Aber vielleicht ist es an der Zeit, dass du an dich selbst denkst. Denn du scheinst dein Herz an unsere Alp verloren zu haben …“

„Ich habe darüber nachgedacht, Papa. Und ich habe mich sogar schon entschieden.“ Marie schob den Teller mit dem ungegessenen Mittagessen von sich weg. Sie nahm all ihre Kraft zusammen, um mit Nachdruck und Glaubwürdigkeit zu sagen, wovon sie selbst überhaupt nicht überzeugt war. „Ich möchte … das heißt, ich plane … wieder an die Universität zu gehen.“

Die Augen aller Anwesenden richteten sich sofort auf sie. Marie beobachtete einen Moment lang die Reaktion ihrer Familie. Sie musste feststellen, dass die vorherrschende Reaktion Erleichterung und Genugtuung waren. Abgesehen vielleicht von Mila, die sie hier wohl am wenigsten störte. Das war ihr Eindruck, zumindest für eine Weile.

„Du wolltest schon immer dein Studium absolvieren. Auch alte Träume wieder zu verwirklichen, ist etwas, das man gutheißen kann.“ Lorenz lächelte seine Tochter an. „Dabei kannst du immer auf meine Unterstützung zählen, Marie. Denn für mich gibt es nichts Schlimmeres, als dich sinnlos umherirren zu sehen.“

„Eine neue Herausforderung, ein neues Umfeld wird dir sicher guttun, Marie.“ Karin unterstützte ihren Vater sofort.

„Aber ist es nicht zu spät, sich für dein Studium zu bewerben?“, warf Lisa ein.

„Die Frist für Leute wie mich ist Mitte August. Aber ich würde gerne so schnell wie möglich abreisen. Ich muss einen Job und eine Wohnung finden.“

„Wenn du nach so vielen Jahren wieder an die Universität gehen willst, konzentriere dich auf dein Studium und vergiss die Arbeit. Es reicht mit der Kellnerei in München!“ spannte sich Huber sofort an. Denn er hatte noch nicht vergessen, wie Lisa und Milas Extraarbeit für ihr Studium geendet hatte. „Such einfach eine Wohnung und wir kümmern uns hier um den Rest.“

„Du vergisst, Papa, dass du Mila bereits versprochen hast, sie finanziell zu unterstützen“, erwiderte Marie schnell. „Du kannst nicht zwei von uns in München ernähren.“

„Ich habe nicht vor, von hier aus irgendwo fortzugehen!“ unterbrach Mila heftig.

„Mach dir keine Gedanken darüber, Marie!“, Lorenz ignorierte den Zwischenruf seiner Enkelin. „Wir sind uns mit Sebastian über Mila einig. Fifty-fifty.“

„Sebastian möchte einen Beitrag zu Milas Studium leisten!“, rief Karin mit offensichtlicher Überraschung in ihrer Stimme aus. „Wer hat ihm die Schlange aus der Tasche genommen?“, schüttelte sie den Kopf.

„Was ist daran so schockierend? Immerhin hat Sebastian Georgs Studien finanziert. Solange Florian den Leitnerhof geleitet hat, war Sebastian der Meinung, dass ihr euch finanziell selbst um das Studium eurer Tochter kümmern solltet. Jetzt hat sich die Situation jedoch geändert. Und falls sich Mila im Herbst entschließt, ihr Studium wieder aufzunehmen, wird das Geld für ihre weitere Ausbildung zur Verfügung stehen.“

„Mila, was hältst du davon?”, fragte Karin ihre Tochter, „Du könntest zusammen mit Marie wohnen. Das wäre kostengünstig, und du müsstest nicht zur WG zurückkehren.“

„Ich gehe nicht zurück nach München. Wir haben schon darüber geredet, Mama. Dafür habe ich keinen Grund. Ich habe kein Jahr abgeschlossen.“

„Du gibst schnell auf“, bemerkte Lisa. „Niemand bestreitet, dass dir dort viel Schlimmes widerfahren ist. Aber was hat das mit deinem Studium und deinem Traum, Tänzerin zu werden, zu tun?“

„Sehr viel, Lisa. Mir wurde klar, dass es immer Schwellen geben würde, die ich nicht überschreiten würde. Als ich im Frühjahr eine Rolle in einer Aufführung bekommen habe, stellte sich bei der zweiten Probe heraus, dass ich durch eine andere Mitstudentin ersetzt worden war. Sie hat kein Hehl daraus gemacht, wie sie die Rolle vom Regisseur bekommen hat. Ich bin für eine solche Karriere nicht geeignet.“

„Du musst selbst entscheiden, ob du den raschen Ruhm und das schnelle Geld willst – das wirst du auf dem ehrlichen Weg nicht bekommen – oder ob du einfach das tun willst, was du liebst. Dank Talent, Beharrlichkeit und harter Arbeit wirst du schließlich Erfolg haben, ohne eine Matratze für jeden nächsten Regisseur zu sein.“

„Lisa hat recht, Schatz“, nickte Karin. „Auch sie hat weder eine große Karriere als Anwältin in München gemacht, noch hat sie viel Geld verdient. Dennoch kämpft sie weiterhin um ihren Platz im juristischen Beruf.“

„Nicht nur im Showbusiness gibt es unlauteren Konkurrenzkampf“, setzte Lisa ihr Argument fort. „Der Anwaltsberuf ist immer noch ein sehr männlich geprägter Beruf, und für Frauen ist es sehr schwierig, sich in diesem Beruf einen Namen zu machen. Es liegt nicht so sehr daran, dass Männer den Zugang für Frauen zu diesem Bereich besonders schützen, sondern daran, dass andere Frauen, die bereits etwas in diesem Beruf erreicht haben, diejenigen, die gerade erst anfangen, nicht unterstützen. Und manchmal auch das Gegenteil – sie schikanieren jüngere Konkurrenten, insbesondere des gleichen Geschlechts. Als ob das nicht schon genug wäre, ist München neben Frankfurt und Düsseldorf die schwierigste Stadt für Juristen. “

„Das große Geld lockt alle an“, sagte Karin philosophisch.

„Wenn ich jedes Mal die Hände ringen würde, wenn ich eine Stelle, einen Mandanten, einen Auftrag verliere, weil ich von einer skrupellosen Person eliminiert wurde, hätte ich meinen Beruf schon lange aufgeben müssen.“

„Hier auf der Alm ist alles so einfach, klar, transparent.“ Mila seufzte.

„Oh, hier muss man hart kämpfen, um zu überleben“, Lorenz meldete sich zu Wort, „Lass es schneien und du wirst sehen, was es bedeutet, hoch in den Bergen zu leben. Aber es ist wahr, dass eine starke Motivation und ein starkes Rückgrat das Wichtigste in jedem Beruf sind.“

„Ich habe keine Angst vor harter Arbeit, Opa. Ich bin nicht enttäuscht von der Musik, dem Tanz, dem Gesang. Ich bin enttäuscht von den Menschen. Und das ist ganz etwas anderes. Das ist der Grund, warum ich nicht wirklich dorthin zurückkehren möchte.”

„Wir drängen dich keineswegs, nach München zurückzukehren, wir möchten nur nicht, dass du deine Träume aufgibst. Denn es hat dich viel gekostet, es zu wagen, sie überhaupt zu verfolgen“, erwiderte Lisa.

„Bis jetzt gefällt es mir hier. Ich hole uns Nachtisch. Denn wir haben über Maries Pläne geredet, und am Ende drehte sich alles wie immer um mich.“ Mila stand auf, um eine weitere Diskussion über ihre Zukunft am Esstisch zu verhindern. „Mama, Tee für dich?“

„Ja. Pfefferminztee, Schatz.“

„Für mich Ingwertee”, fügte Lisa schnell hinzu.

„Ingwer wärmt den Körper auf“, sagte Marie wachsam.

„Aber es löst auch die Übelkeit.“ Lisa rollte mit den Augen. „Vielleicht beende ich mein Mittagessen wenigstens einmal nicht, indem ich mich über die Toilettenschüssel verbeuge.“

„Das wäre wirklich schade”, seufzte Huber und warf einen angemessenen Blick auf die übrig gebliebenen Rouladen auf dem Teller.“

„Opa, Marie, Kaffee für euch?“

„Wenn Tiramisu, was sonst passt dazu als Kaffee?“, antwortete Marie mit einer Frage.

„Ich schätze, du musst eine Wohnung nur für dich anmieten.“  Karin wandte sich an Marie: „Vielleicht kannst du mit Mirjam reden. Ich bin sicher, sie kann dir helfen, etwas Geeignetes zu finden.“

„Ich bin mir nicht sicher. Mirjam weiß nicht, was das Wort ‚sparsam‘ bedeutet“, erwiderte Marie. „Um ehrlich zu sein, habe ich mit Lisas Hilfe gerechnet.“

„Verzeih mir, Marie, aber ich lehne dieses Mal im Voraus ab. Meine letzte Hilfe erwies sich als nicht sehr glücklich.“

„Bevor du selbst etwas findest, könntest du doch erst einmal bei Mirjam wohnen. Ihr beide seid Freundinnen. Du wirst dich in München nicht so einsam fühlen“, sagte Lorenz.

„Ich glaube nicht, dass dies eine gute Idee ist”, warf Karin behutsam ein.

„Warum, Karin?“, fragte Lisa, „Mirjam schätzt und mag Marie sehr.“

„Ich weiß nicht, ob mich noch jemand mag und schätzt. In letzter Zeit mag ich mich selbst nicht mehr.“ Marie stand auf, nahm die Teller und verließ den Tisch. „Ich helfe Mila, den Nachtisch zu holen.“

Lisa schaute fragend zu ihrem Vater und Karin. Sie hatte das Gefühl, als hätte sie etwas falsch angefasst. Als Marie im Haus verschwand, ergriff Karin endlich das Wort.

„Ich habe es euch nicht gesagt, aber als Marie und ich kürzlich im Gasthaus waren, haben wir Mirjam dort gesehen.“

„Das muss noch nichts heißen. Am allerwenigsten die Tatsache, dass sie wieder zu Georg zurückgegangen ist“, sagte Lisa nervös.

„Du kennst Mirjam nicht. Wenn Georg von ihr verlangt hat, dass sie ihm Lea zurückgibt, dann … ist das alles möglich.“

„Das wäre eigentlich gar nicht die schlechteste Lösung“, bemerkte Lorenz.

„Für Mirjam?“, Lisa konnte nicht glauben, was sie da hörte.

„Für die Kinder, natürlich.“

„Verzeih mir, Papa, aber wie oft kann man in denselben schmutzigen Fluss steigen?“

„Oh, es gab eine Zeit, in der Mirjam für Lea über schlimmeres Verhalten von Georg, wie das Schlagen von Jan, zur Tagesordnung übergegangen ist“, erklärte Karin ruhig.

„Meinst du, das könnte der Grund sein, warum Marie so plötzlich beschlossen hat, wieder zu studieren?“, Lisa wandte sich an Karin.

„Ich weiß es nicht. Ich kenne sie nicht so gut wie du.“

„Wenn Marie nach München zieht, müssen wir die ganze Arbeit auf der Alm neu organisieren. Wir können nicht ohne zusätzliche Hilfe auskommen“, sinnierte Lorenz.

„Man könnte meinen, ohne Marie würde hier nichts funktionieren“, sagte Karin. „Mach dir keine Sorgen, Papa. Das kriegen wir schon hin.“

„Nun, ich weiß es nicht. Rede für dich selbst!“, erwiderte Lisa, „Ich frage mich gerade, mit wem soll ich jetzt im Winter in die Geburtsschule gehen?“

„Du hast doch wohl nicht daran gedacht, Marie zu bitten, dich dorthin zu begleiten, oder?“, sagte Karin, mit Unglauben in ihrer Stimme.

„Warum nicht?“, Lisa zuckte mit den Schultern, „Ich komme ja doch nicht allein dorthin! Wie die Letzte von den Letzten.“

„Vielleicht würde Liam dich doch gerne begleiten?“, sagte Karin in einem beruhigenden Ton.

„Ich brauche keine Gunst von ihm“, murmelte Lisa leise vor sich hin.

„Ist das überhaupt so wichtig?“, fragte Lorenz, „Schließlich haben eure Mütter euch geboren, auch wenn sie keine Geburtsschule besucht haben.”

„Ach, Papa, das sind andere Zeiten!“, rief Lisa mit gereizter Stimme. Dann wandte sie sich an Karin: „Du brauchst dir keine Sorgen zu machen.  Du hast ja einen Ehemann.“

„Theoretisch“, entgegnete Karin in einem abweisenden Ton, „Lass ihn vielleicht erst mal auf die Beine kommen! Außerdem habe ich bereits einen anderen Partner für die Geburtenschule gebucht.“

„Wer?“

„Meine Tochter.“

„Glückspilz! Ich fange an, eine Präferenz für das Geschlecht meines Kindes zu haben.“

„Erst jetzt? Ich habe von Anfang an keine Zweifel. Nur eine Tochter!“

„Oh, ich bekomme langsam Angst. Denn wenn eure Wünsche in Erfüllung gehen, werde ich im Frühjahr eine echte Weiberschar zu Hause haben!“

Karin und Lisa brachen gleichzeitig in Gelächter aus, als Mila und Marie mit den Tabletts an den Tisch traten.

„Nun, hier seid ihr endlich!“, rief Lorenz

„Wir haben schon gedacht, ihr hättet das ganze Tiramisu allein in der Küche gegessen“, sagte Karin mit einem Lachen auf den Lippen.

Die Frauen stellten die Platte mit dem Tiramisu, eine Kaffeekanne, Kaffeetassen und Teetassen auf den Tisch. Die Dessertschale war aus Porzellan und sah auf dem Tisch wirklich ansprechend aus: Die Creme wurde mit einer dicken Schicht Kakao überzogen und mit kandierten Früchten verziert. Doch die Gesichter der Anwesenden verzogen sich schnell, als Mila die erste Portion des Nachtischs auf einen Teller legte und sie ihrem Großvater reichte. Unter der dünnen Schicht aus Creme und Streuseln befanden sich die gebrochenen Biskuits selbst.

„Nach dem heutigen Hauptgericht wäre ein anderer Nachtisch wie Zwieback eigentlich eine Ausschweifung gewesen“, kommentierte Lorenz den Nachtisch. Seine Miene sprach für sich selbst: eine totale Enttäuschung!

„Wo ist die Creme?“, fragte Karin mit einem entsprechenden Gesichtsausdruck.

„Nun, irgendwie … konnte ich nicht den richtigen Geschmack treffen …“, erwiderte Lisa mit einem unschuldigen Gesicht

„Und du hast so lange davon gekostet, bis du nur noch Biskuits übrig hattest.“

„Sehr leckere Biskuits, Lisa!“, lobte Mila sie. „Vor allem, wenn sie in Kaffee getaucht sind. Ich empfehle es!“

„Wer mäkelt hier an mir herum?“, wandte sich an Karin Lisa, nicht ohne einen gewissen Biss in ihrer Stimme, „Diejenige, die heute zweimal die Soße für die Rouladen gemacht hat!”

 „Die Soße wurde angebrannt.“

„Das ist die Erste. Und die Zweite?“

„Es ist verdampft“, sagte Karin mit zusammengebissenen Zähnen.

„Tja, wir werden hier bald Stacheldrahtverhau brauchen“, seufzte Marie.

Rolady, tiramisu i wielkie plany Marie

Jako że niedziela była dniem wolnym dla pary studenckiej Martiny i Matthiasa, a rodzina Beckers z Dortmundu postanowiła tę już ostatnią swoją niedzielę w Allgäu spędzić na wycieczce po okolicy, Huberowie zasiadli do obiadu bez dodatkowej obsady. Niecierpliwość przy stole była wielka, bo zapachy unoszące się od rana po całym domu zapowiadały prawdziwe wielkie żarcie.

Kiedy na stole pojawił się półmisek z roladami, drugi z knedlami z bułki tartej, a trzeci z czerwoną kapustą to aplauz musiał się pojawić.

– Rolady! A co to za święto dziś mamy? – Lorenz podniósł aż brwi i zrobił odpowiednio niebiańską minę.

– Musi być jakieś święto? – odparła Karin z niewinną miną.  – Miałam ochotę, więc zrobiłam. Lisa wczoraj deser przygotowała.

– Tiramisu. – szybko dodała Lisa.  – Też miałam ochotę.

– No widzę, że teraz to będziemy rozpieszczani. Brzucha to ja chyba już przy was dziewczyny nie zrzucę.

– Też się cieszę.  – Mila wystawiła żurawia do rolad.

Marie, jako że najmniej się dołożyła do obiadu, to wstała, żeby usłużyć rodzinie. Nałożyła porządną roladę ojcu, po czym podeszła do sióstr i siostrzenicy.

– Mnie ta w środku, Marie! – Mila wskazała widelcem na najbardziej okazałą sztukę mięsa na półmisku.

– Musiałam zacząć gotować, żeby moje dziecko zaczęło jeść. Jeszcze nie tak dawno żywiła się tylko roślinkami.

– Chciała być lekka w tańcu. – odparła ze zrozumieniem Marie, nakładając sobie połowę rolady, jeden pokrojony w plastry knedel i płaską łyżkę kapusty.

–  Za to od teraz mam zamiar jeść za dwóch.

– Ty też, Mila?! – Marie mimowolnie się wyrwało na głos, a serce natychmiast jej zatrzepotało. Karin odruchowo wstrzymała oddech i  rzuciła pytające  spojrzenie najpierw na córkę, po czym zwróciła wzrok na Lisę. Ta w odpowiedzi tylko wywróciła oczyma i wzruszyła ramionami, że nic nie wie.

– Ja w przeciwieństwie do mamy i Lisy muszę jeść za dwóch, nie dlatego, że jest nas dwóch, tylko że pracuję za dwóch. – odparła spokojnie Mila.

–  Ty, łodyżko, możesz jeść i za trzech. –  odparł Lorenz i rzucił ciepłe spojrzenie na wnuczkę.

– Za trzech to powinna jeść, ale Marie, bo wygląda już jak jedna trzecia. – odparła Mila.

– No właśnie, Marie, tak mało sobie nałożyłaś. Może tobie nie odpowiada to, co ja gotuję? Wiesz, jak tam żadną kucharką nie jestem.

– Wszystko, co robisz, jest bardzo dobre.  – szybko zapewniła siostrę Marie. – Po prostu skurczył mi się żołądek.

– Nawet nasi goście zaczynają się o ciebie martwić i dopytywać, czy czasem nie jesteś chora. – wtrąciła się Lisa, sama nakładając sobie na talerz cztery pokrojone knedle i suto je podlewając sosem. – No co? Mnie tam apetytu nie brakuje. Mój żołądek na szczęście kurczy się dopiero po jedzeniu. 

– Wcale mu się nie dziwię. – odparła Karin – Jak to wszystko wchłoniesz, to będziesz parować, jak lokomotywa parowa.

–  Nie, no ja to się chyba wyprowadzę stąd.

– Ciekawe, gdzie? –  rzucił z politowaniem Lorenz.

– Wszędzie tam, gdzie żadna moja kochana siostrzyczka nie będzie mi łyżki od ust odejmowała.

Huber rozlał wszystkim wodę i sok do szklanek, po czym zawołał z wyraźną niecierpliwością w głosie. – No siadaj już Marie!

Talerze zostały napełnione. Marie zasiadła do stołu. Po czym wreszcie padło długo wyczekiwane słowo: „Smacznego!” z ust Lorenza i widelce poszły w ruch, a zaraz za nimi oczywiście pierwsze komplementy dla kucharki.

– Wyborne córeczko! Nie pamiętam, kiedy ostatnio jadłem takie rolady.

– Pochlebiasz mi, tato.

– Mamo, przepis Georga?

– No a czyj? Ja swoich nie mam. Przez ostatnie dwie dekady w kuchni służyłam co najwyżej jako pomywaczka.

– Z chęcią ustąpię ci miejsca w kuchni. — zawołała gorliwie Marie — Po 25 latach czas na zmianę warty.

–  Jeśli o mnie chodzi, to nie mam nic przeciwko temu, żebyś na mnie wypróbowała całą książkę kucharską Georga. –  powiedziała Lisa z pełnymi ustami.

– Skoro już o wilku mowa, … – wtrąciła nagle Mila – … to wybieram się dziś po południu do Leitnerhof. Georg organizuje ognisko i babcia prosiła mnie, żebym zajęła się dziećmi gości.

– Ognisko? – Karin nie bez zdziwienia w głosie. – Musiał się o pozwolenie wystarać.

– I prosiak na rożnie.

– Mhm. Wróciły stare dobre czasy w Leitnerhof. – odezwał się Lorenz – Kapelę też będą mieli?

– Nie wiem dokładnie, ale ma przyjechać dwóch z gitarą i jeden z akordeonem, czy odwrotnie – dwóch z akordeonem i jeden gitarzysta.

– Może będziemy mogły cię podrzucić po drodze, gdy będziemy z Lisą jechały do centrum. – zwróciła się do córki Karin.

– Wy też macie jakieś plany na popołudnie? –  Lorenz nie krył zaskoczenia.

– Owszem. Koło ratusza jest joga dla ciężarnych. – odparła Karin.  – Wybieramy się na pierwszą lekcję.

–  A to stąd ten zdobny pedicure. – Marie rzuciła wymowne spojrzenie na stopy sióstr.

– Czymś musimy się tam pozytywnie wyróżnić.  – odparła Karin. – Z gumy to my od dawna nie jesteśmy.

– A potem idziemy sobie jeszcze pośpiewać. – dorzuciła Lisa.

– Karaoke to chyba we wtorki jest, mamo? – wtrąciła się Mila

– W karaoke to ja się już więcej nie próbuję. –  odparła Karin córce, po czym rzuciła odpowiednie spojrzenie na Lisę.

–  Eh, to był falstart. Jak to na lekkiej fazie.  – rzuciła Lisa z bagatelą w głosie. – Chór to co innego, tam każdy może sobie no … na mały fałsz pozwolić. Reszta zagłuszy.

– To wy na chór idziecie? – Lorenz coraz bardziej zdziwiony.

– Mhm. Nie wiem, czy wiesz, tato, ale masz w domu cały żeński chór. Karin była w szkole określona jako kontralt, Marie – alt, ja – mezzosopran, a Mila to … ponoć czysty sopran.

– No, duma mnie rozpiera. Głód już nam nie grozi. Jak co, to zawsze w kościele dorobicie na weselach i chrzcinach.

– A widzisz?

– Może wybierzesz się z nami?  – Karin zagadnęła Marie.

– Na chór, czy na jogę dla ciężarnych?  – spytała Marie oschle.

– To zależy od ciebie.

– Nie mieszczę się w kategorii kursu jogi. I nie mam pedicure we wzorki.

– Kategorie są różne, a wzorki ci pomalujemy. – powiedziała Karin łagodnie i zachęcająco.

–  No głosu to ci nie brak! – zawołała Lisa, postanowiła dołączyć się do Karin z próbą wyciągnięcia wreszcie z domu Marie.

– Dzięki, Lisa, ale chyba nie odpowiada mi repertuar.

–  Eh, jak się tam już zadomowimy w trójkę, to się repertuar zmieni.  

– Ponoć mają nowego młodego dyrygenta, więc jest szansa, że trochę odrdzewi ten chór. – dorzuciła szybko Karin.

– Wybieracie się na chór, czy na dyrygenta?  – zapytała Marie nie bez sarkazmu w głosie.

– Co jedno zawadza drugiemu? – odparła Lisa, wzruszając przy tym ramionami.

–  Pobijecie sam Harlem Gospel Choir z Nowego Jorku! – Mila szybko przerywa wzajemne uszczypliwości ciotek.

– My tu wolimy nasze szwabskie klimaty od amerykańskich.   – odparła jej matka.

– No co, Marie, masz tak zamiar wszystkie niedziele na oglądaniu obłoków spędzać? – Lisa trochę zaczepnie, ale bez kąśliwości w głosie.

– To bardzo zajmujące zajęcie, Lisa. To wie każdy pasterz — stwierdził Lorenz, rzucając jednocześnie fachowe spojrzenie na niebo — Dziś będzie burza z piorunami i ulewa.

– Oj, dziadku, nie kracz!

– Ja mówię, co widzę. To ognisko szybciej zgaśnie jak zapłonie. A prosiak to chyba odpłynie wraz z rożnem. — odparł Lorenz, po czym zwrócił się do Marie — Twoje siostry Marie, mają oczywiście rację.  Nie możesz tu tak ciągle zamknięta tylko w książkach siedzieć. Życie ucieka. Bycie matką cię przerosło. Akceptujemy to, staramy się cię zrozumieć. Może jednak już czas byś pomyślała o sobie samej. Bo do Alp chyba też straciłaś serce …

– Myślałam, tato. I nawet już podjęłam decyzję. – Marie odsunęła od siebie talerz z niedojedzonym obiadem. Zebrała się cała w sobie, żeby powiedzieć wystarczająco stanowczo i przekonująco to, do czego sama wcale nie była przekonana:

–  Chcę … to jest … zamierzam dokończyć studia.

Oczy wszystkich przy stole natychmiast skupiły się na niej. Marie przez chwilę obserwowała reakcję na twarzach rodziny. I musiała stwierdzić, że dominującą reakcją była ulga i zadowolenie. Może poza Milą, której chyba najmniej zawadzała tutaj. Takie miała przynajmniej od dłuższego czasu wrażenie.

–  Zawsze chciałaś zrobić studia. Powrót do realizacji nawet dawnych marzeń to coś, co jest warte aprobaty. – Lorenz uśmiechnął się do córki – W tym możesz na moje wsparcie zawsze liczyć. Bo nic gorszego dla mnie jak patrzeć, gdy tu snujesz się bez celu.

– Nowe wyzwanie, nowe środowisko na pewno dobrze ci zrobi, Marie. – poparła natychmiast ojca Karin.

– Tylko, czy aby nie za późno już na składnie podania o wznowienie studiów?– wtrąciła się Lisa.

– Termin dla takich jak ja upływa w połowie sierpnia. Ale chciałabym wyjechać jak najszybciej. Muszę znaleźć pracę oraz mieszkanie.

– Jak chcesz po tylu latach wrócić na studia, to skup się na nauce i zapomnij o pracy. Wystarczy tego kelnerowania po lokalach w Monachium. – napiął się natychmiast Huber. Bo jeszcze nie zapomniał, czym się skończyło dorabianie Lisy i Mili do studiów. – Znajdź tylko mieszkanie, a o resztę my tu się zatroszczymy.

– Zapominasz tato, że obiecałeś już wsparcie finansowe Mili.  – szybko odparła Marie. – Dwóch nas nie utrzymasz w Monachium.

– Ja się nigdzie nie wybieram stąd! – wtrąciła się gwałtownie Mila.

– Nie zajmuj sobie tym głowy, Marie!  – Lorenz zignorował wtręt wnuczki. –  W sprawie Mili jesteśmy dogadani z Sebastianem. Fifty-fifty.

– Sebastian chce się dołożyć do studiów Mili?! – zawołała Karin z wyraźnym zaskoczeniem w głosie. – A kto mu tego węża wyjął z kieszeni? – wyrwało się jej mimowolnie.

– Co w tym szokującego?  W końcu Sebastian studia Georga sfinansował.  Dopóki Florian zarządzał Leitnerhof, Sebastian uważał, że powinniście sami zatroszczyć się finansowo o studia córki. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. I jeśli tylko Mila zdecyduje się powrócić na jesieni na studia, to pieniądze na  dalszą jej naukę się znajdą.

– Mila, co ty na to? – zwróciła się z pytaniem do córki Karin. – Mogłabyś razem z Marie zamieszkać. Byłoby ekonomicznie i nie musiałabyś wracać do WG.

– Do Monachium nie wrócę. Już o tym rozmawiałyśmy, mamo. Nie mam po co. Nie skończyłam roku.

– Szybko rezygnujesz – zauważyła Lisa – Nikt nie przeczy, że spotkało cię tam wiele złego. Jednak co to ma wspólnego z twoimi studiami, marzeniami o byciu tancerką?

– Bardzo wiele, Lisa. Zrozumiałam, że zawsze będą przede mną progi, których nie przekroczę. Kiedy wiosną dostałam rolę w przedstawieniu, to na drugiej próbie okazało się, że zostałam zastąpiona przez inną koleżankę z roku. I ona wcale nie kryła, jak to załatwiła u reżysera. Ja się do takiej kariery nie nadaję.

– Musisz sama zdecydować, czy chcesz szybkiej sławy i pieniędzy – tego uczciwą drogą nie zdobędziesz, czy chcesz po prostu robić to, co kochasz. Mając talent, to wytrwałą i ciężką pracą w końcu osiągniesz sukces i bez bycia materacem dla każdego kolejnego reżysera.

– Lisa ma rację, kochanie.  – przytaknęła Karin.  – Ona też ani wielkiej kariery jako adwokat w Monachium nie zrobiła, ani wielkich pieniędzy nie zarobiła. A jednak nadal walczy o swoje miejsce w zawodzie prawnika.

– Nie tylko w show-biznesie jest nieuczciwa konkurencja. – kontynuowała swój wywód Lisa. – Zawód prawnika to ciągle bardzo męski zawód i kobietom bardzo trudno się w nim wybić. I to nie tyle, że mężczyźni jakoś bardzo bronią dostępu do tego terytorium kobietom, ale że inne koleżanki, które już coś osiągnęły w tym zawodzie, nie pomagają tym, co dopiero zaczynają. A czasami wręcz przeciwnie — stosują mobbing wobec młodszej konkurencji, szczególnie tej samej płci. Jakby tego było mało, to Monachium, nie licząc Frankfurtu i Düsseldorfu, to najcięższe miasta dla prawników.

– Wielkie pieniądze przyciągają wszystkich. –  powiedziała Karin filozoficznie.

– Gdybym miała załamywać ręce za każdym razem, kiedy straciłam pracę, klienta, zlecenie, ponieważ wyeliminowała mnie taka, co nie ma skrupułów, to  musiałbym dawno  zrezygnować z uprawiania  zawodu.

– Tu w Hubers Alp wszystko jest takie proste, jasne, klarowne. – westchnęła Mila.

– Och, tutaj dopiero trzeba mocno walczyć o przetrwanie. –  odezwał się Lorenz – Niech tylko spadnie śnieg, a zobaczysz, co to znaczy życie wysoko w górach. Ale to prawda, że w każdej pracy najważniejsza jest mocna motywacja i twardy kręgosłup.

– Ja się nie boję ciężkiej pracy, dziadku. Nie jestem rozczarowana muzyką, tańcem, śpiewem. Ja się rozczarowałam ludźmi. A to co innego. To, dlatego tak naprawdę nie chcę tam wracać.

– My cię wcale nie namawiamy na powrót do Monachium, tylko nie chcemy, żebyś rezygnowała z marzeń. Bo dużo cię kosztowało, żeby się odważyć, zacząć je w ogóle realizować. – odparła Lisa.

–  Na razie podoba mi się tu. Pójdę może po deser.  Bo mówiliśmy o planach Marie, a  na końcu jak zawsze  skupiło się na mnie. – Mila wstała, żeby nie dopuścić do dalszych dywagacji na temat jej przyszłości przy obiednim stole. – Mamo, dla ciebie herbata?

– Tak. Miętowa, kochanie.

– Dla mnie imbirowa.  – dodała szybko Lisa.

– Imbir rozgrzewa. – rzuciła przytomnie Marie.

– Ale też łagodzi mdłości. – Lisa wywróciła oczami. –  Może przynajmniej choć raz nie zwrćę wszystkiego zaraz po obiedzie.

– Szkoda by było. – westchnął Huber i rzucił odpowiednie spojrzenie na resztki rolad na półmisku.

– Dziadku, Marie, dla was kawa?

– Skoro tiramisu, to co innego do tego, jak kawa?  – odpowiedziała pytaniem Marie.

– Chyba będziesz musiała wynająć lokum tylko dla siebie.  – zwróciła się do Marie Karin.

– Szczerze mówiąc, to liczyłam na pomoc Lisy.

– Wybacz, Marie, ale z góry tym razem odmawiam. Moja ostatnia pomoc okazała się niezbyt szczęśliwa. Jednak może byś z Mirjam pogadała. Na pewno pomoże ci znaleźć coś sensownego.

– Nie jestem pewna. Mirjam nie wie, co znaczy słowo „oszczędnie” – odparła Marie.

– Może nawet na początek, zanim coś sama znajdziesz, zamieszkasz u niej? Przyjaźnicie się. Nie będziesz taka samotna w Monachium. – poparł Lisę ojciec.

– To chyba nie jest najlepszy pomysł.  – wtrąciła się ostrożnie Karin.

– Dlaczego, Karin?  – zapytała Lisa — Mirjam bardzo lubi i ceni Marie.

– Nie wiem, czy jeszcze mnie ktoś lubi i ceni. Ostatnio sama siebie nie lubię. – Marie wstała, zabiera talerze i odeszła od stołu. – Pójdę pomóc Mili przynieść deser.

 Lisa spojrzała pytająco na ojca i Karin. Czuła się, jakby palnęła coś nie tak. Karin chrząknęła. Kiedy Marie zniknęła we wnętrzu domu, odezwała się wreszcie.

– Nie mówiłam wam, ale jak  byłam ostatnio z Marie w zajeździe, to widziałyśmy tam Mirjam.

– To jeszcze nic nie znaczy. A już najmniej to, że ponownie wróciła do Georga. nerwowo powiedziała Lisa.

– Nie znasz Mirjam. Jeżeli Georg zażądał od niej, żeby oddała mu Leę, to … to wszystko możliwe.

– To w gruncie rzeczy nie byłoby wcale najgorsze rozwiązanie. – zauważył Lorenz.

– Dla Mirjam?  – Lisa nie wierzyła w to, co słyszy.

– Dla dzieci, oczywiście.

–  Wybacz, tato, ale ile razy można wchodzić do tej samej brudnej rzeki?

– Och był czas, że Mirjam dla Lei przechodziła do porządku dziennego nad gorszym zachowaniem Georga, jak pobicie Jana. – stwierdziła spokojnie Karin.

– Myślisz, że to może być powód, dlaczego Marie, tak nagle zdecydowała się na powrót na studia. – zwróciła się Lisa do Karin.

– Nie wiem. Nie znam jej tak dobrze, jak ty.

– Jeśli Marie rzeczywiście wyjedzie do Monachium, to będziemy musieli całą pracę w Alp przeorganizować. Bez dodatkowej pomocy  się nie obejdzie. – zadumał się Lorenz.

– Można by pomyśleć, że bez Marie nic tutaj nie funkcjonuje. – powiedziała Karin. – Nie martw się, tato. Damy radę.

– No, nie wiem. Mów za siebie! Właśnie się zastanawiam, z kim ja teraz udam się do szkoły rodzenia zimą?

– Ty chyba nie myślałaś, prosić Marie, żeby ci towarzyszyła tam? – powiedziała Karin z niedowierzaniem w głosie.

– A dlaczego nie?  – Lisa wzruszyła ramionami — Przecież nie pójdę tam sama! Jak ta ostatnia z ostatnich.

– Może jednak Liam zechce ci towarzyszyć? – powiedziała Karin pocieszającym tonem.

– Nie potrzebuję jego łaski. – burknęła Lisa pod nosem.

– Czy to w ogóle jest takie ważne? – zapytał Lorenz  – Wasze matki do  żadnych szkół rodzenia nie uczęszczały, a was  przecież urodziły.

– Ach, tato, teraz są inne czasy! – zawołała Lisa z irytacją w głosie. Po czym zwróciła  się trochę prowokacyjnie do Karin – Ty nie masz się o co martwić.  Masz męża.

– Teoretycznie. – odparła Karin lekceważącym tonem – Najpierw może niech stanie na nogi! Poza tym do szkoły rodzenia mam już zabukowanego innego partnera.

– Kogo?

– Moją córkę.

– Szczęściara! Zaczynam mieć preferencje co do płci własnego dziecka.

– Dopiero teraz? Ja je mam od samego początku. Tylko córka!

– Och, zaczynam się bać. Bo jeśli wasze pragnienia spełnią się, to na wiosnę będę miał w domu istny babiniec.

Karin i Lisa wybuchły jednocześnie śmiechem, gdy do stołu  podeszły Mila i Marie z tacami.

– No, wreszcie jesteście!  – zawołał Lorenz.

– Już myśleliśmy, że zjadłyście całe tiramisu same w kuchni.  – odparła Karin ze śmiechem na ustach.

Kobiety położyły na stole półmisek z tiramisu, miseczki na deser, dzbanek z kawą, filiżanki na kawę oraz kubki z herbatą. Półmisek z deserem był z porcelany i postawiony na stole wyglądał naprawdę zachęcająco i obiecująco. Na wierzchu krem  pokryty był dużą warstwą kakao oraz przyozdobiony kandyzowanymi owocami. Jednak mina biesiadnikom szybko zrzedła, gdy tylko Mila nałożyła  pierwszą porcję deseru na miseczkę i podała ją dziadkowi. Pod cienką warstwą kremu i posypki kryły się same połamane biszkopty.

– W zasadzie, to po dzisiejszym objedzie inny deser jak … suchary, to byłaby już rozpusta. –  skwitował widok swojego deseru Huber. A jego mina mówiła sama za siebie: totalny zawód!

– A gdzie krem? –  zapytała Karin z odpowiednią miną.

– No, jakoś tak … nie mogłam uchwycić właściwego smaku … – odparła Lisa z niewinna minką.

– I tak długo próbowałaś, aż zostały same biszkopty.

– Bardzo dobre te biszkopty, Lisa! – Mila przytomnie zareagowała. Nie zamierzała dokopywać ciotce. – Szczególnie maczane w kawie. Polecam!

– I kto to mówi? – zwróciła się do Karin Lisa, nie bez kąśliwości w głosie. – Ta, co dziś dwa razy dorabiała sos do rolad! 

– Się przypalił.

– To pierwszy. A drugi?

– Wyparował.  – odparła Karin przez zaciśnięte zęby.

–  Ta, jeszcze trochę a będą tu potrzebne zasieki. – westchnęła Marie.

Lili war gerade dabei, das Pferd sorgfältig mit einer Bürste zu reinigen, als Sebastian bereits mit einem Sattel im Fahrerlager stand. Eine Viertelstunde der obligatorischen Pferdepflege gehörte zur Gewöhnung des kleinen Reiters an das Tier. Liam war auf der anderen Seite des Zauns. Er hatte eine Kamera über die Schulter gehängt und hielt eine Jockey-Mütze in den Händen. Auf dem Boden neben seinen Füßen stand ein Schuhkarton. Sebastian legte den Sattel auf den Boden und trat näher an Liam heran.

„Du hast einen autistischen Bruder.“

„Das ist wahr.“

„Ich war mir lange Zeit nicht sicher. Aber er hat mich endlich daran erinnert. Finn, habe ich recht?“

„Ja”, nickte Liam. „Erinnerst du dich an alle deine kleinen Patienten? – Er hat das Gestüt vor 20. Jahren besucht.“

„Deshalb.“

„War er etwas Besonderes?“

„Alle Kinder sind einzigartig.“

„Das lässt sich nicht leugnen.“

„Nach dem Tod meines Sohnes wollte ich das Zentrum schließen. Sogar das Gestüt liquidieren. Dein Bruder war einer der ersten Teilnehmer an der Hippotherapie, nachdem diese wiedereröffnet wurde. Einer von denen, die mich dazu gebracht haben, meine Meinung zu ändern. Deshalb habe ich mich an ihn erinnert. Außerdem war dein Vater sehr überzeugend.

„Das kann ich glauben.“

„Nach ihm, du hast das Gerede.“

„Ich muss etwas haben. Die Idee mit Hippotherapie war nicht seine. Finn hat seit seinem fünften Lebensjahr es besucht.“

„Ich erinnere mich, dass er kein Anfänger war. Wie geht es ihn heute?“

„Er macht wirklich beeindruckend. Finn ist der größte Stolz unseres Vaters.“

„Du und die Pferde, Liam, nicht so ganz“, sagte Sebastian, der schon bemerkt hat, dass Liam noch nie den Zaun überquert hat.

„Pferde? Nur Pferdestärken.“

Mohammed ging zum Fahrerlager und begrüßte seinen Bruder. Sebastian nahm den Sattel vom Boden und ging zum Pferd hinauf. Lili rannte zum Zaun. Sie ging darunter vorbei und fiel in die Arme Mohammeds.

„Ich werde heute galoppieren!“, rief Lili mit heißem Gesicht an.

„Ich gehe unter das Beatmungsgerät. Komm schon, zieh deine Jockeymütze auf!“

Lili sprang zu Boden. Liam setze der Jockey Mütze auf den Kopf seiner Tochter. Sebastian hat den Sattel schon aufgesetzt. Er überprüfte die Gurte. Rief er Lili zu.

„Georg ist gleich da. Er muss nur mit den letzten Vorarbeiten in der Küche fertig werden.“

„Du machst ein paar Fotos von Lili.“

„Du kannst es nicht selbst machen?“

„Wer ist der Hoffotograf der Achenbachs, ich oder du?“

„Aber später, ich kann die Töpfe jetzt nicht verlassen.“

„Du hast Zeit. Wir werden hier etwas Spaß haben. Ich habe etwas für dich.“

Liam beugte sich zu der Schachtel unter seinen Füßen, als Georg zu ihm ging. Er gab die Schachtel seinem Bruder und begrüßte Georg. Mohammed öffnete die Schachtel. Es waren neue Turnschuhe drinnen.

„Wenn man im Rennen startet, sollte man bequeme Schuhe hat.“

Beim Anblick des Inhalts der Schachtel war, der Junge machte ein Gesicht wie drei Tage Regenwetter. 

„Nun, hast du Bammel bekommen?“

„Ich? – Niemals!“ Mohammed schloss den Karton „Ich bin wieder in der Küche.“

Der Junge ging weg. Georg warf Lili einen Blick zu, die bereits auf dem Pferd saß.

„Ich sehe, dass Lili bereit ist für den Galopp.“

„Mein Herz ist für jetzt im Galopp.“

„Entspann dich – mein Vater weiß, was er tut.“

„Ich hoffe es.“

„In welchem Rennen wird Mohammed starten, wenn es natürlich kein Geheimnis ist?“

„Mein kleiner Bruder beginnt gerade sein großes Rennen zu den Sternen.“

„Zu den Sternen, oder vielleicht zu einem Sternchen?“ 

„Zum einen und einzigen Sternchen. Hoffentlich wird er nicht wie Apollo 1 ¹ enden.“

 Georg lachte, dass er verstand.

„Komm und setz dich. Wir werden hier keine Stunde stehen.“

Liam ging widerwillig vom Zaun weg.

„Übrigens, wie geht es meinem Bruder?“

„Großartig! – Seitdem wir einige kleine Anpassungen an der Speisekarte vorgenommen haben, holen wir Gäste in den örtlichen Gasthäusern ab.“

„Das ist gut so. Ansonsten?“

 „Wirst du diesen Schutzschirm noch lange darüber ihm halten?“

„Bis zum Ende der Welt.“

„Ich kann sehen, dass das Leben in der Familie Achenbach schwierig ist.“

„Nicht schlechter als in der Familie Leitner. Wo ist dein Bruder?“

„In Freiburg.“

„Freiburg? Was macht er dort?“

„Er ist in der Reha.“

„Ernst!“, rief Liam an und lächelte unwillkürlich von Ohr zu Ohr.

„Mein Vater hat ihn am Montag dorthin genommen.“

„Aber was war ein Wunder, was ihn dazu bewogen hat, sich zu entscheiden?“

„Das Wunder der Empfängnis.  Seine Familie wächst.“

„Seine auch?“

„Wessen sonst?“  Georg hob die Augenbrauen und drehte sein Gesicht zu Liam. Derjenige, der erwischt wurde, machte nur ein dummes Gesicht. Leitner lachte offen und räusperte sich.

„Darf ich fragen, wer die glückliche Mutter ist?“

„Wenn du musst.“

Georg, der Liams Prahlerei bei der Geburtsfeier seines Sohnes immer noch nicht vergessen hat, konnte sich einen kleinen Kniff nicht verkneifen. Die alte Natur hat gesprochen.

„Du, kugelsicher!“, rief Georg an mit einem Lächeln im Gesicht „Hat die kugelsichere Weste versagt?“

„Vielmehr, fehlte es daran.“

Georg versteckte langsam sein bösartiges Lächeln, blieb stehen, legte seinen Arm um Liam und streckte seine andere Hand aus, um ihm zu gratulieren.

„Ich gratuliere! Lisa ist okay. Zumindest bei euch wird es normal sein.“

Liam antwortet nicht sofort auf diese Glückwünsche. Sie gingen zum Tisch hinüber. Georg setzte sich und sah Andreas bedeutend an. Währenddessen schob Liam den Stuhl vom Tisch weg und stellte ihn so auf, dass er die beste Sicht auf seine Tochter hatte. Er stellte seine Fotoausrüstung auf den Tisch. Der Kellner kommt an den Tisch.

„Bring uns Wasser, Andreas!“  Georg wandte sich an Liam. „Es sei denn, du willst ein Bier?“

„Danke. Ich fahre mit meinem Kind nicht nach Alkohol.“

„Sofort, Chef!“

Andreas ging und Liam antwortet endlich auf Georgs Glückwünsche.

„Wir werden nicht zusammen sein.“

„Lisa will keine Beziehung zu dir?“

„Ich weiß nicht, was Lisa will. Ich weiß, was ICH nicht will.“

„Mein Vater würde sagen, dass nicht alle Pferde für ein Team geeignet sind.“

„Leider hat Klaus Achenbach dazu eine ganz andere Meinung. Ihm zufolge muss ein Mann heiraten, und die einzigen Ausreden, die er zulässt, sind verrückte Papiere oder tote Hosen. Aber dein Vater ist nicht zum Islam konvertiert.“

„Er kann es immer noch tun. Es reicht, wenn er eine Scheherazade trifft, und sie wird ihn bekehren.“

„Um Himmels willen, Georg, er hat es nicht für Yasmin getan! Kein normaler Kerl ändert seine Ansichten, geschweige denn seine Religion für eine Frau. Für die Macht ist das anders – sie sind ganze Legionen.“

„Paris ist die Messe wert.“

„Genau!“, nickte Liam, „Du bist auch nicht zum Judentum konvertiert.“

„Zum Glück hat das niemand von mir verlangt. Außerdem fehlt mir der richtige Hintergrund.“

„Du hast Pech“, sagte Liam lachend, „Es funktioniert, ja, aber nur andersherum. Eine Frau, die dich liebt, denkt genau wie du. Wenn sie höre, auf, dich zu lieben, dann plötzlich hat sie zu allem eine andere Meinung. Ein Mann, der einer Frau nachgibt, ist entweder großzügig oder bequem – er will keinen Streit. Aber er denkt immer noch dasselbe. Yasmin war nur ein Zeitpunkt. In fünf, vielleicht zehn Jahren würde er es sowieso tun. Er war schon lange nicht mehr mit dem Katholizismus beschäftigt.“

„Was war es, das ihn an seiner eigenen Religion so sehr gestört hat?“

„Schon vor dreißig Jahren hat er behauptet, dass es in Italien eigentlich zwei Mafias gibt: die sizilianische und die vatikanische Mafia, und es ist unbekannt, was schlimmer ist. Und außerdem, wie kann man in einer Religion verwurzelt sein, in der Polyandrie offiziell toleriert werden?“

„Wo?“, rief Georg heftig an.

„Heutzutage ist das bei uns wegen des Priestermangels eher selten, aber früher war jedes zweite Pfarrhaus ein Beispiel dafür.“

„Na, ja, drei Priester und eine Haushälterin,“ lachte Georg.

„Es ist nur so, dass mein Vater sofort hinzufügen würde, dass man drei Priester benötigt, um einen Mann zu versammeln. Jeder seiner Besuche bei der Fara endete mit einer peinlichen Situation: »Haben Sie einen Zeitplan, oder würfeln Sie abends um sie?«“,  Liam lachte, „Einer der Brüder meiner Mutter ist Bischof in Connecticut …“

„Ich denke, dein Onkel und dein Vater haben sich von ganzem Herzen geliebt.“

„Unendlich! Ja, für ihn hat das Ideal des Priesters mit dem Deutschen Ritterorden geendet.“

„Mmh ….“, versank Georg sofort in Träumereien, „Pferd, Rüstung, Mantel, Helm mit Feder …“

„Und ein Schwert unter dem Arm.“

„Nun, aber er kann dir nichts befehlen.“

„Mir? Nichts. Aber meine Geschwister – alles.“

„Kann er dir den Kontakt zu ihm abbrechen?“

„Wenn er denkt, dass ich sie demoralisiere.“

„Ich glaube, ich habe voreilig gratuliert.“

„So ist es nicht, Georg. Ich frage mich nur, wie viel dieses Kind mich kosten wird.“

„Ich verstehe, dass wir nicht über Geld reden.“

„Ich glaube, das ist offensichtlich“, sagte Liam mit einem entsprechenden Grinsen.

„Was nichts kostet, respektiert man nicht.“

„Ich fahre jetzt in den Urlaub. Sobald ich unter der Statue sitze, werde ich mich fragen, was ich als Nächstes tun soll.“

„Wie man hier die Freiheit rettet.“

„Das auch. Obwohl wahrscheinlicher ist, wie man das Einkommen erhöhen kann. Ich muss etwas dagegen tun, denn Finn hat mich bereits hinter sich gelassen und wenn es nächstes Jahr so weitergeht, wird Yasmin es vielleicht auch tun.“

„Die Konkurrenz schläft nicht.“

„Niemals! Aber was kann ein ehrlicher Allgäuer Anwalt schon ausrichten?“

„Wo es Reichtum gibt, gibt es auch Abschaum.“

„Das ist beruhigend für Verlierer.“

„Du mit dienen Kenntnissen der arabischen Sprache und der Scharia hast eine schöne Nische.“

„Die Nische? Es ist mehr wie ein Buckel. Langsam fange ich an, ein Anwalt im Dienst zu sein, der zu jeder Gewalttat von Flüchtlingen aufgefordert wird.“

„Zumindest wirst du nicht von Arbeitslosigkeit bedroht.“

„Wenn man bedenkt, wie es läuft, bedroht mich das definitiv nicht. Für Linsensuppe gibt es immer genug.“

„Es gibt fette Jahre, sie müssen dünn sein.“

„Warum gehen die Ausgaben immer an die Dünnen?“

„Oder gescheiterte Investitionen“, fügte Georg mit dem Verständnis hinzu, „Ich gebe gerne Geld aus. Ich mag es nicht, im Geschäft zu verlieren.“

„Es liegt nur gute sechs Monate hinter uns. Bis Ende des Jahres kann sich noch alles wenden.“

„Möge dies die schlimmste Hälfte des Jahres sein! Aber wer bald über dem Atlantik chillt, der kann sich nicht beschweren.“

„Wenn der Dritte dieses Jahr nicht herauskommt, dann werde ich nicht zu den Reserven greifen.“

„Letzteres ist was?“

„Lilis Kommunion. Eine kleine Hochzeit. Zum Glück lebt die Hälfte der Familie auf der anderen Seite des Atlantiks. Aber es hat dich nicht beeinflusst. Du hast deinen eigenen Platz, Küche.“

„Lea wurde nicht getauft. Mirjam war nicht einverstanden.“

„Noch besser. Der Vatikan weiß, wie man Geld einzieht. Ja, der Islam ist billiger. Die Beschneidung Mohammeds hat meinen Vater weniger gekostet, obwohl die Feier nicht einen Nachmittag, sondern eine ganze Woche gedauert hat.“

„Wie alt war er damals?“

„Zehn“.

„Mein Gott! Wie hat er das überlebt?“

„Er ist hart im Nehmen.“

„Ist das überhaupt notwendig?“

„Im Koran fandest du nichts darüber, aber kein Muslim infrage die Beschneidung stellt. Du solltest besser auch keine muslimische Frau zu lange starren.“

„Diese »Vorhänge» haben jedoch einen Zweck“, Georg amüsierte sich, „Aber nur für den Fall, dass ich dich nicht zu Hause besuchen möchte.“

„Wir werden keine Schwäger sein, obwohl ich dich mag“, erwiderte Liam, „Aber …, wenn Mohammed sein Bestes gibt, werden wir vielleicht eines Tages eine Familie. Wer weiß?“

„Hier geht es um Mila!“

„Schließlich doch nicht um die Engelin von deinem Empfang. Das Gesichtchen wie von Vermeers Gemälden, nur dieser Charakter – Mata Hari.“

„Ich lade denjenigen zum Essen ein, der sie zähmt!“

„Wenn du ihr Pflichten hinzufügst, wird sie von selbst verschwinden.“

„Sarah würde mir erlauben!“

„Nun, es ist scheiße.“

„Okay, Scherze beiseite“, sagte Georg ernst, „Hast du eine Idee, wie du die Sackgasse überwinden kannst?“

„Eine Lösung habe ich gerade gelöscht. Ich werde das Allgäu nicht mehr verlassen.“

„Nun, ja, Lisa, das Baby. Und abgesehen vom Verlassen des Allgäus?“

„Ich habe nicht mehr viele Möglichkeiten – außerdem das Geschäft zu erweitern oder einen Partner zu nehmen.“

„Nimm Lisa! – du willst dich nicht privat mit ihr einlassen, dann kommen euch beide beruflich miteinander aus. Lisa ist eine Anwältin für geschäftliche Angelegenheiten. Du kannst also dein Geschäft erweitern und einer Partnerin zu haben. Zwei in eins. Beruflich, du hast doch nichts gegen sie, oder?“

„Die Anwältin ist sie gut. Obwohl, sie die Gruben fegt.“

„Lisa ist fair.“

„Ja, Profi in jedem Bereich“, sagte Liam mit scharfem Ton.

Der Kellner näherte sich dem Tisch. Er stellte zwei Gläser und einen Wasserkrug auf den Tisch. Er goss Wasser in Gläser.

„Danke, Andreas.“

„Wir würden nicht viel Zeit benötigen, um die Trennung von Private vom Beruflichen zu beenden.“

„Immer zum Wohle eines gemeinsamen Nachkommens.“

„Ich glaube es nicht.“

„Leider kenne ich deine Dilemmas nicht. Marie hat mich mit meinem Sohn sechs Meter unter der Erde begraben.“

„Vielleicht gibt es nichts zu bereuen.“

„Woher soll ich das wissen, wenn sie uns nie eine Chance gegeben hat? Deshalb bin ich ein wenig verwundert, dass du Lisa und dir diese Chance nicht geben willst, obwohl du die Wahl hast.“

„Weil nur ein fertiger Dummkopf die gleichen Fehler wiederholt. Ich habe einmal versucht, in den Schuhen anderer zu laufen, und es ist nichts dabei rausgekommen. Der Mann sollte seine Grenzen kennen. Ich würde ihr Leben zerstören.“

„Der Mann kann sich ändern“, sagte Georg, was lange in seinem Herzen war.

„Wenn du dich gern selbst betrügst.“

„Aber es passiert.“

„Ja, natürlich. Mein Vater ist ein lebendes Beispiel dafür.“

„Wenn der Vater es könnte. Der Sohn wird nicht schlimmer sein.“

„Der Sohn hat leider keinen Charakter nach seinem Vater.“

„Ich habe nie gefragt. Was ist mit Lilis Mutter?“

„Ich weiß es nicht und es interessiert mich auch nicht. Sie hat ihre Tochter kurz nach deren Geburt verlassen. Zehn Jahre, verschwendet an Illusionen.“

„Ihr wart zehn Jahre zusammen?“

Liam lachte.

„Ich bin kein Langstreckenläufer. Dein Bruder würde mich verstehen. Er weiß, wie es ist, jahrelang einem Traum nachzujagen, um am Ende zu begreifen, dass er von Anfang an nur eine Fata Morgana war.“

„Sag mir, wie kann eine Mutter ihr eigenes Kind verlassen?“

„Fragst du mich?“ Liam zuckte mit den Schultern, „Zuerst wollte sie das Baby, und dann, als es da war, hat sie sich geändert – sie wollte es nicht mehr. Nüchtern kann man das nicht zusammenfügen. Keine Chance.“

„Ich weiß nicht einmal, ob Marie ihn wollte, oder sie hat ihn geboren, weil sie es musste. Ich weiß nichts.“

„Musste sie das? – Aufwachen! Wir leben in einer Zeit: mein Bauch, meine Wahl. Wenn Marie es nicht wollte, wüsste sie, was sie damit tun soll.“

„Marie würde nicht einmal über eine Abtreibung nachdenken. Sie war immer so moralisch. Was uns immer …“

„Verzeih mir, aber ihre Heiratspläne mit Edelstein und der ganze Rest negieren eher ihre Moral.“

„Manchmal denke ich, es wäre besser gewesen, wenn ich es nicht herausgefunden hätte.“

„Für wen wäre es besser? Für deinen Sohn?“

„Fragt Lili manchmal nach ihrer Mutter?“

„Kinder fragen nur dann nach einem abwesenden Elternteil, wenn der gegenwärtige Elternteil sie im Stich gelassen hat.“

„Solange man nicht alles vermasselt. Genau wie ich es getan habe.“

„Du, Georg, machst dir keine Sorgen darüber, was du Adam sagen wirst, wenn er nach seiner Mutter fragt, sondern was Miriam zu Lea sagen wird, wenn sie nach dir fragt.“

„Man muss die Konsequenzen seiner Handlungen tragen.“

„Ja, klar. Aber niemand sollte in seinem eigenen Fall Ankläger oder Richter sein. Du hast dich entschieden, für dich selbst, ein Inquisitor zu sein.“

„Ich hätte nie gedacht, dass ich ein schlechterer Vater sein könnte, als es mein eigener war …“

„Manche Männer brauchen lange Zeit verantwortungsbewusst zu werden, aber ich glaube nicht, dass man Sebastian das vorwerfen kann.“

„Nein, das kann man ihm sicher nicht vorwerfen! Sebastian Leitner war ernst und verantwortungsbewusst, als er noch in den Windeln lag. Ach, wo!“ Georg knebelte, „Er hat nie Windeln getragen. In der Wiege hat er sich bereits rasiert.“

„Ein ernster und verantwortungsvoller Vater ist kein Drama. Eher das Gegenteil. Sein Kontakt mit den Kindern ist großartig. Also ich verstehe nicht wirklich …“

„Ja, Kinder sind seine Welt. Allerdings müsste man ihn schon vor Peters Geburt kennengelernt haben … manchmal hatte ich das Gefühl, dass beim Frühstück und beim Abendessen – denn so oft haben mein Bruder und ich ihn am häufigsten gesehen – irgendein Herrn-Direktor des Gasthauses am Tisch gesessen hat. Wenn meine Mutter ihn am nächsten Tag gegen einen anderen ausgetauscht hätte, hätte das für uns keinen großen Unterschied gemacht.“

Georg hielt einen Moment inne, trank einen größeren Schluck Wasser. Die Erinnerungen an seine ferne Kindheit kamen schlagartig zurück. Wie oft hatte er während eines Spiels geweint und sich in seinem Ärmel geschnäuzt, wenn er den Vater seines Freundes auf der Tribüne sitzen sah. Oder wenn er den Vater seines Freundes dabei beobachtet, wie er nach dem Spiel stolz das Haar seines kleinen Siegers streichelt! Sein Vater war nie auf der Tribüne. Ständig beschäftigt mit der Arbeit im Gasthaus und dem Geldverdienen. Das war wahrscheinlich der Grund, warum ihn Sport nicht sonderlich interessierte. Er wusste, dass sein Vater ihn niemals anfeuern würde. Er zog es vor, in der Küche seiner Mutter zu sitzen und sein Akkordeon oder die alte Gitarre seines Vaters zu spielen.

„Flori liebte Familienfotos – dann hat unser Vater ihn auf seinen Schoß genommen. Manchmal denke ich, er hatte einfach Angst vor uns und wusste nicht, wie er sich uns nähern sollte. Erst als Peter geboren wurde, hat er plötzlich begriffen, dass es nicht weh tut, Vater zu sein.“

„Mein Vater war oft abwesend. Aber als er zu Hause aufgetaucht ist, war er wirklich da. Er wurde verrückt. Es gab kein Spiel, das er nicht arrangieren konnte. Es ist nur so, dass alle seine verrückten Ideen für Finn immer auf die gleiche Weise geendet haben – schreiend und mit dem Kopf auf die Wand oder den Boden schlagend. Dann gab es Entsetzen in den Augen, das Packen von Koffern und die Flucht.“

Die Unterhaltung hörte auf, weil Mohammed zum Tisch rannte.

„Nur Bilder?“

„Drehe auch gleich noch einen Clip, damit ich meinen Großeltern etwas zeigen kann.“

„Freunde wünschen sich auch ein Foto?“, fragte Mohammed, als er die Kamera vom Tisch nahm.

„Was sind wir, ein Paar?“

„Du werdest zugeben, dass wir passen, zusammen“, lachte Georg ein wenig sarkastisch.

„Für Mohammed ist sein Vater ein Vorbild und eine Autorität. Meiner war ein Scheißkerl. Für ihn war das Leben ein einziges großes männliches Abenteuer. Alles, was zählte, waren seine Leidenschaften und Reisen. Die Familie war nur eine coole Ergänzung dazu.“

„Ich habe gedacht, ihr habt einen gemeinsamen Vater.“

„Genau wie bei Peter und dir – biologisch gesehen. Anscheinend muss jeder seinen Fehleranteil zählen. Einige früher, andere später. Ich habe auch gedacht, dass ich die Fehler meines Vaters nicht wiederholen würde. Leider, es ist gescheitert.“

„Hast du viele davongemacht?“

„Genug. Jedenfalls geht es nicht um die Anzahl der Fehler, sondern um das Ausmaß des eigenen Untergangs.“

„Du versuchst mich zu trösten.“

„Nein, ich versuche dich bloß davon abzuhalten, eine Entscheidung zu treffen, die du nicht mehr korrigieren kannst.“

Mohammed beendete die Sitzung bei seiner Nichte. Er wollte gerade zum Gasthaus zurückkehren, als er plötzlich in der Ferne Mila sah, die aus dem Land Rover seines Großvaters ausstieg. Er blieb stehen, öffnete sein Objektiv erneut und stellte das Zoom auf das Mädchen. Mohammed war seinem Bruder sehr dankbar, dass er die Kamera mitgenommen hatte. „Ich habe Glück, Finn wird damit Wunder vollbringen!“, dachte der Junge, als er die Vorschau bewegte. Er brachte es sofort zu Lilis Fotos zurück.

„Es begann relativ gut. Ich habe den Vaterschaftsurlaub bekommen. Wenn man so viele jüngere Geschwister hat, ist eine dreckige Windel kein Graus mehr. Du hast deine Ausbildung bei Lea bestanden, also bist du bereits mit Adam über den Berg.“

„Oh, viel früher! Ich habe bereits mit meinem Vater einen kompletten Babysitterkurs bei Peter absolviert.“

„Um das Thema zu begreifen, musste ich ein paar Nächte aufbleiben und lesen. Bald wurde ich jedoch so berühmt, dass Hilfe von allen Seiten zu strömen begann. Die Hebamme, die Nachbarn, sogar alte Studienfreundinnen sind gekommen, und jede hat ihre Bekannte mitgebracht. Ich habe mich gar nicht vom Sofa erheben müssen – alles mit Hauslieferung. Zudem wollten sie sich genauso sehr um mich kümmern, wie um mein Kind.“

„Das Paradies auf Erden.“

„Ja, das Paradies. Wenn ich dieser Heilsarmee nicht verjagt und die Tür verriegelt hätte, würde ich bald Dantes Hölle von unten sehen. In solchen Momenten beginnt man zu verstehen, warum Polygamie, wenn sie überhaupt funktioniert, nur mit einer Peitsche in der Hand stattfindet.“

„Gelegentlich schaue ich mir auf dem Sportkanal Frauenboxen an.“

„Fast! – Übrigens, melden sich keine weiblichen Freiwilligen, um zu helfen?“

„Meine Mutter ist da und der Zutritt ist verboten.“

„Mit einer Mütze geboren!“

„Dafür kopflos“, erwiderte Georg bitter, „Als meine Mutter nach Peters Geburt krank wurde, habe ich meinem Vater übel genommen, dass er niemanden zur Hilfe geholt hatte. Heute verstehe ich ihn.“

„Man hat diesen Ehrgeiz”, gab Liam zu. „Nur, weil ich meinem Kind keine Titte geben konnte, war für mich kein Grund, mich gegenüber einer Frau minderwertig zu empfinden.“

„Wir haben Gleichberechtigung.“

„Ganz genau. So viele alleinerziehende Mütter kommen damit zurecht, also kann ich – ein alleinerziehender Vater – das auch schaffen. Lili und ich haben gut harmoniert. Allerdings musste man sich überlegen, wie es weitergehen sollte. Denn der Vaterschaftsurlaub wird eines Tages enden. Also habe ich gedacht, ich würde meine Anwaltstätigkeit aufgeben und zur Universität zurückkehren. Ich werde meine Doktorarbeit machen. An der Universität gibt es nicht viele Stunden, die Bibliothek ist komplett online. Ich werde zu Hause bei Lili sitzen, bis sie zur Schule geht.“

„Keine schlechte Idee. Was ist schiefgelaufen?“

„Was denn? – Mephisto hat seinen Schwanz unter der Tür durchgeschoben. Eine Chance hat sich für mich eröffnet. Noch bevor Lili geboren wurde, habe ich mich bei der Anwaltskanzlei Hogan Lovells beworben. Und sie haben sich an mich erinnert.“

„Hogan Lovells! Das darf man sich nicht durch die Lappen gehen lassen.“

„Es sei denn, du bist ein alleinerziehender Vater eines drei Monate alten Mädchens. Man muss kein Blut auf das Papier kritzeln, um zu wissen, dass man einen Pakt mit dem Teufel eingeht. Und ich habe unterschrieben … gegen mein eigenes Kind. Die Kindermädchen wechselten von Woche zu Woche, und jedes wurde immer schlimmer. Aber trotzdem, als ich für ein paar Tage wegmusste, wurde Lili in der Obhut der Frau gelassen, die ich manchmal eine Stunde vorher eingestellt hatte. Probleme waren vorprogrammiert. Lili begann krank zu werden. Darüber hinaus gab es ständige Rückstände bei der Arbeit. Nun, aber man weiß, dass es nur vorübergehend ist. Im Moment ist es schwer, aber in fünf Jahren ziehe ich mit Lili nach Berlin, und dann nach London oder …“

„New York City. “

„Yeh, Mama I`m coming home!“, rief Liam bitterlich an. „Lili war sieben Monate alt, als sie ins Krankenhaus eingeliefert wurde. Meningitis. Von Candida! Das passiert nur bei Tuberkulose, AIDS und nach Transplantationen.“

„Es war tatsächlich eine Menge.“

„Das war noch nicht alles. Die Liste der Nachlässigkeiten, die mir gezeigt wurde, war beeindruckend – keine schlechte A4. Zu meinem Glück hat sich der Chefarzt als Mensch entpuppt. Solange Lilis Leben, ihre Gesundheit infrage stand, hat er die Beamten von mir ferngehalten. Ich war mit Lili vier Wochen lang im Krankenhaus. Das ist genug Zeit, um man zur Vernunft zu bringen.“

„Wenigstens erinnert sich Lili nicht daran.“

„Es reicht, dass ich mich erinnern muss.“

„Da hast du beschlossen, ins Allgäu zurückzukehren.“

„Leider war es nicht so einfach. Als ich mit Lili aus dem Krankenhaus nach Hause gekommen bin, hat die Vorladung zum Jugendamt schon auf mich gewartet. Und dann ging es los. Erste Entscheidung, zweite Entscheidung. Mir wurde mein Kind weggenommen. Sie wurde nicht einmal meiner Familie übergeben, sondern völlig fremden Menschen …“, Liam hielt inne, ließ die Luft aus seinen Lungen und warf einen Blick in die Richtung seiner Tochter. Lili winkte ihm von der Fahrerlager aus mit der Hand zu. Er lächelte seine Tochter breit an und zeigte beide Daumen nach oben als Zeichen der Anerkennung. Nach einem Moment wandte er den Blick von dem Fahrerlager ab, und die Ernsthaftigkeit kehrte in sein Gesicht zurück. Er nippte an seinem Wasser und ging zum unterbrochenen Thema zurück: „Ich stand vor einem Prozess wegen Entziehung des Sorgerechts und hatte keine Argumente zu meiner eigenen Verteidigung.” 

„Aber du hast trotz allem gewonnen.“

„Man will, man kann. Ich wusste, wenn es einen Preis zu zahlen gab, um es zu verhindern, würde ich ihn zahlen. Der Fall wurde von meiner ehemaligen Professorin für Familienrecht geleitet. An der Universität hat mich dieses Fach überhaupt nicht interessiert. Ich habe die Prüfung nur überstanden, weil sie eine Schwäche für mich hatte.“

 „Während der Verhandlung, sie ist dir mit dem Urteil entgegengekommen.“

Liam schaute Georg von der Seite an. „Ist er wirklich so naiv, oder ist er wohlerzogen und tut aus Höflichkeit so, als sei er dumm“, dachte der Mann.

„Diesmal nicht für ein Lächeln.“

In Georgs Kopf machte es erst jetzt »Klick«. Er sah Liam an, aber der blickte natürlich nicht zu ihm, sondern weit voraus. Das war etwas, das er niemandem in die Augen sagen würde.

„Ich konnte nur beten, dass sich der Prozess nicht zu lange hinzieht, denn in München würde der Schnaps knapp werden.“

Eine Zeit lang herrschte Schweigen. Georg verstand natürlich, dass er wahrscheinlich der Erste und der Letzte war, der es hörte.

„Deshalb verstehe ich dich nicht. Das kann ich nicht.“

„Liam, was soll ich tun, wenn Lea mich nicht sehen will. Was wäre, wenn sie wieder vor mir weglaufen würde?“

„Du versuchst es in einem Monat, zwei, drei, sechs Monaten. Bis es gelingt. Das Einzige, was Lea dir nicht verzeihen wird, ist, dass du sie verlassen hast. Es gibt ein so schönes arabisches Sprichwort, dass Kinder die Flügel des Menschen sind. Überleg du dich gut, ob du wirklich einen abschneiden wolltest.“

„Bist du deshalb ins Familienrecht gekommen?“

„Tja. Damit solche Narren wie wir oder unsere Väter eine zweite Chance bekommen.“

Mohammed kam an den Tisch, also brach das Gespräch wieder ab. Er gab die Kamera seinem Bruder und stellte die Papiertüte auf den Tisch.

„Für Lili.“

„Was ist das?“

„Die Lokum.² – Sie hat es verdient.“

 „Das ist sicher!“ Liam ging das Vorschaustück durch. „Danke, Brüderchen!“

„Darf ich?“, fragte Georg, der versuchte seine eigenen schlechten Gedanken zu verjagen.

„Klar!“, erwiderte Liam und gab Georg die Kamera.

„Ein geborenes Model!“, rief Georg an. „Das Posieren liegt ihr im Blut.“

Bei diesen Worten wurde Liams Gesicht jedoch sauer. Er nahm die Kamera von Georg zurück.

„Ich schätze, es ist Zeit, dieses Spiel zu beenden, denn sie wird nicht so viele Flugstunden aussetzen, auch nicht auf einem Airbag.“

Liam stand auf, nahm seine Kamera und die Papiertüte mit Süßigkeiten für seine Tochter.

„Also, wann geht ihr los?“

„Am Sonntag.“

„Guten Flug! Melde dich, wenn du zurück bist.“

„Lili lässt ihr Pferd sich nicht vergessen!“, erwiderte Liam und ging zum Fahrerlager.

„Was hat seinen Mund auf einmal so verzogen? Mag er nicht, dass seine Tochter gelobt wird?“

„Es kommt darauf an, wie.  Wenn man sie mit einem Model vergleicht, bin ich mir sicher, dass ihm das nicht gefällt.“

„Was ist daran falsch?“

„Lilis Mutter war Model und hat sie für diese Welt verlassen.“

„Nun, ich habe einen Bock geschossen.“

„Da weiß ich nicht viel. Zu der Zeit, als Eva uns besucht hat, war ich noch in den Windeln. Als Liam mit Lili vor acht Jahren nach Hause gekommen ist, hat er alle Erinnerungsstücke und Bilder von ihr zerstört, sodass ich nicht einmal weiß, wie sie ausgesehen hat. In der Familie redet man nicht über Lilis Mutter.“

„Kein Wunder. Hör zu, Mohammed, kommst du allein zurecht? – Ich muss ein paar Stunden rausspringen.“

„Sicher! Nur Sie wissen, Chef, dass heute Freitag ist.“

„Entspann dich – ich bin rechtzeitig zurück. Jedenfalls fahre ich dich nach Hause, damit du nicht so viele Kilometer auf deinem Mountainbike radeln muss.“

„Das ist kein Problem. Mir geht um die Zeit. Ich muss noch duschen nehmen und mich umziehen.“

„Du kommst nicht zu spät.“

Mohammed ging weg. Georg stand nachdenklich. Er sah, wie Lili ihre Schuhe mit einem Taschentuch polierte. Schließlich verabschiedete sie sich von seinem Vater und rannte zu ihrem Papa. Sie versenkte sofort ihre Hand in die Tüte mit Süßigkeiten und packte sich eine Handvoll Lokum in den Mund. Dann zog sie eine weitere Portion Lokum heraus und warf sie ihrem Vater in den Mund, der sich über sie beugte. Sie gingen auf das Auto zu. Lili rannte hin und wieder hoch, anscheinend hat Liam das gleiche Problem wie er – nicht immer in der Lage, seinen Schritt an den Schritt seiner Tochter anzupassen. Lili erzählte etwas lebhaft, ihr Kopf hüpfte und leichte Zöpfe sprangen in die Luft, als die grauen Zellen des Mädchens immer schneller arbeiteten.

Georg machte sich schließlich auf den Weg in Richtung des Gasthauses. Er musste sich frisch machen, umziehen – denn er würde seine Tochter besuchen, die er seit zwei Monaten nicht mehr gesehen hatte.

Im Haus von Samuel Edelstein wurde er von dessen Haushälterin empfangen. Sie hatte keine guten Nachrichten – Mirjam war zusammen mit ihrer Tochter und dem Sohn des Professors weggegangen. Sie bat ihn jedoch herein, gab ihm Kaffee und Kuchen. Georg nahm die Einladung an – da er schon beschlossen hatte, seine Tochter zu treffen, war er bereit, so lange wie nötig auf ihre Rückkehr zu warten. Gabriele leistete ihm Gesellschaft, indem sie ihm vor allem über den Professor erzählte – seinen Zustand, und Georg fing jede Information über Lea in ihrer Plaudertasche auf. Es war schon eine Stunde her. Gabriele musste den Gast verlassen und mit ihrer Arbeit weitermachen, worüber Georg erleichtert war, denn das Thema des Professors war erschöpft und das ganze Geschwätz über Jan ging ihm langsam auf die Nerven. Die Tür zum Garten war offen, also ging er nach draußen. Während er durch den Garten ging, versuchte er sich daran zu erinnern, was er vor kurzem mit Lea gemacht hatte, um die Angst in seinem Herzen vor der Begegnung mit ihr zu übertönen. So verging eine weitere Stunde. Schließlich nahm er sein Telefon heraus, um Mirjam anzurufen. In der Tat könnte seine Überraschung niemanden erfreuen. Vielleicht würde er Miriam doch noch warnen? Womit würde sie Lea auf sein Erscheinen vorbereiten? Je mehr er sich langweilte, desto größer wurden die Zweifel und Dilemmata dieses mega-determinierten Mannes. Endlich beschloss er, dass es Zeit war, zurückzugehen. Georg verabschiedete sich von Gabriele, gab ein Geschenk für Lea ab und ging. Als er schon im Auto saß, sah er in der Ferne – ein paar Häuser weiter – aus einer Seitenstraße herauskommen: Jan, Mirjam und Lea. Sie sahen aus wie eine Familie auf einem Spaziergang. Lea ging in der Mitte und beugte sich ab und zu in einen kleinen Korb – anscheinend ein Träger von einer Katze oder einem Welpen, den Jan in der Hand trug. Der Anblick seiner Tochter drückte ihm das Herz zusammen. Er war jedoch nicht in der Lage, aus dem Wagen aussteigen. Das Bild vor ihm hatte etwas Unerträgliches für ihn. Diese wunderbare Verbindung zwischen Lea und Jan. Das Lächeln und die Gesten deuteten auf die humorvolle Art des Gesprächs hin. Georg hatte seine schlechten Gefühle gegenüber Jan bereits begraben. Wenn dieser gewollt hätte, hätte er ihn wirklich vernichten können. Es war nur Jans Großzügigkeit zu verdanken, dass er nicht wegen Körperverletzung vor Gericht gestellt wurde. Er selbst wusste nicht, ob er dasselbe in Jans Schuhen getan hätte. Allerdings gab es jetzt ein Gefühl, das jedes friedliche Herz aufregen würde – Eifersucht. Jan schaffte es nicht, seinen Sohn zu stehlen, aber er stahl offenbar seine Tochter. In einem Augenblick kehrte die Abneigung gegen Jan in ihm zurück. Georg drehte den Schlüssel im Zündschloss und fuhr fast mit quietschenden Reifen von dem Edelsteinhaus los.

^{1. Apollo 1, Mission mit der offiziellen Bezeichnung Apollo/Saturn-204. als bemannter Testflug, sollte der Start des Apollo-Programms sein. Am 27. Januar 1967 wurde bei einem der Vorflugtests das auf der Trägerrakete platzierte Kommandomodul durch ein Feuer zerstört, wobei die gesamte Besatzung mit drei Personen ums Leben kam.}

^{2. Lokum gibt es in unzähligen Geschmacksrichtungen, aber im Wesentlichen ist es eine Variante von hartem Gelee aus Zucker und Weizenstärke oder Maismehl, oft mit Rosenwasser gefärbt. Zu dieser Basis werden dann verschiedene Zutaten hinzugefügt: Nüsse, Speck, Kokosnuss-Chips, etc.}

Grzechy ojców, czyli wiwisekcja Georga i Liama

Lili pieczołowicie czyściła konia szczotką na padoku. Kwadrans obowiązkowej pielęgnacji konia był częścią oswajania się małego jeźdźca ze zwierzęciem. Liam stał po drugiej stronie ogrodzenia. Na ramieniu miał przewieszony aparat fotograficzny, a w dłoniach trzymał dżokejkę. Na ziemi, przy jego nogach leżało  pudełko z obuwiem. Sebastian położył siodło na ziemi i podszedł bliżej do Liama.

– Masz brata autystycznego.

– To prawda. 

– Długo nie byłem pewny. Jednak w końcu mi się przypomniał. Finn, mam rację?

– Ta. – Liam przytaknął. – Pamiętasz wszystkich swoich małych pacjentów? On tu przychodził 20 lat temu.

– Właśnie dlatego.

– Był jakiś wyjątkowy?

– Wszystkie dzieci są wyjątkowe.

– Nie da się zaprzeczyć.

– A te, które tu przychodzą, w szczególności. – uśmiechnął się Sebastian. – Po śmierci mojego syna chciałem zamknąć ośrodek. Nawet zlikwidować stadninę. Twój brat był jednym z pierwszych po ponownym jego otwarciu, tych co sprawili, że zmieniłem zdanie. Dlatego go zapamiętałem. Zresztą, twój ojciec był bardzo przekonujący.

– To na pewno.

– Gadanie masz po nim.

– Coś muszę mieć. Pomysł z hipoterapią nie był jego. Finn już od piątego roku życia na nią uczęszczał.

– Pamiętam, że nie był początkujący. Jak sobie radzi dziś?

– Robi wrażenie. Finn to największa duma ojca.

– Ty i konie, Liam, to nie bardzo. – rzucił nagle Sebastian, który już zauważył, że Liam nigdy nawet ogrodzenia nie przekroczył.

– Konie? Wyłącznie mechaniczne.

Do padoku podszedł Mohammed, przywitał się z bratem. Lili podbiegła do ogrodzenia, przeszła pod nim i wpadła w objęcia Mohammeda.  Sebastian  tymczasem podniósł siodło z ziemi i podszedł do konia. 

– Dziś będę galopować! – zawołała Lili z animuszem na twarzy.

– A ja pójdę pod respirator.  Chodź, ubierzesz dżokejkę.

Lili zeskoczyła na ziemię. Ojciec nałożył jej dżokejkę. Sebastian tym czasem zdążył już umocować siodło i sprawdzić popręgi. Zawołał na Lili.

– Georg zaraz przyjdzie. Kończy przygotówkę.

– Zrobisz trochę zdjęć Lili.

– A ty sam nie możesz?

– Kto jest nadwornym fotografem Achenbachów, ja czy ty?

– Ale później, teraz nie mogę opuścić garów.

– Spokojnie. Trochę tu zabawimy. Mam coś dla ciebie.

Liam schylił się po pudło leżące mu pod nogami, gdy podszedł do nich Georg. Podał pudło bratu i przywitał  się z Georgiem. Mohammed otworzył pudło. W środku były nowe trampki.

– Jak się startuje w wyścigu, to wypada mieć wygodne obuwie.

Chłopakowi na widok zawartości pudła mina ewidentnie zrzedła. Podniósł wzrok na brata.

– Co, cykor dopadł?

– Mnie? Niegdy! – Mohammed zamknął pudełko. –  To ja już wrócę do kuchni. 

Chłopak odszedł. Georg rzucił spojrzenie na Lili, która siedziała na koniu.

– Widzę, że Lili gotowa już do galopu.

– W galopie to, na razie jest moje serce.

– Spokojnie, mój ojciec wie, co robi.

– Mam nadzieję.

– A co to za wyścig, w którym ma zamiar wziąć udział Mohammed, jeśli to oczywiście nie tajemnica?

– Mój mały brat rozpoczyna właśnie swój wielki wyścig do gwiazd.

–  Do gwiazd, czy może po gwiazdkę?  

– Tę jedną jedyną gwiazdkę. Może nie skończy jak Apollo 1 ¹.

 Georg roześmiał się, że rozumie.

– Chodź, usiądziemy. Nie będziemy tu tak godzinę sterczeć.

Liam niechętnie odszedł od ogrodzenia.

 – Tak w ogóle to, jak tam mój brat się sprawuje?

– Świetnie. Odkąd wprowadziliśmy kilka drobnych poprawek w menu, to podbieramy gości okolicznym zajazdom.

– To cieszy. A poza tym?

– A poza tym, to długo masz zamiar nad nim ten parasol ochronny trzymać?

– Do końca świata.

– Widzę, że ciężko się żyje w rodzinie Achenbachów.

– Nie gorzej niż w Leitnerów.  Gdzie twój brat?

–  We Fryburgu.

–  Fryburgu? A co on tam robi?

– Jest w centrum rehabilitacyjnym.

– Poważnie? – Liam nie krył zaskoczenia, gęba mimowolnie roześmiała mu się od ucha do ucha.

– Ojciec go zawiózł do ośrodka w poniedziałek.

–  Ale co to za cud sprawił, że się Florian zdecydował?

– Cud poczęcia. Rodzina mu się powiększa.

– Nie! Też?

– Jak to też? – Georg podniósł  brwi, odwrócił  twarz w kierunku Liama. Ten przyłapany, zrobił tylko durną minę.

– No … też.

Georg puścił otwartą lachę. Po chwili odchrząknął.

–  Wolno spytać, kto jest szczęśliwą mamą?

–  Skoro musisz.

Leitner nie zapomniał jeszcze buty Liama z pępkowego jego syna, teraz nie mógł  sobie podarować małej uszczypliwości. Stara natura się odezwała:

– Ty, kuloodporny!  Co kamizelka zawiodła?

– Raczej jej brak.

Georg zgasił powoli złośliwy uśmieszek, po czym zatrzymał się, objął jednym ramieniem Liama, a drugą rękę wyciągnął, żeby powinszować.

– Nie, no gratuluję! Lisa jest w porządku. Przynajmniej u was będzie normalnie.

Liam nie od razu odpowiedział na te gratulacje. Podeszli oboje do stolika. Georg ledwo usiadł, jak rzucił znaczące spojrzenie na kręcącego się obok Andreasa. Liam tymczasem położył sprzęt fotograficzny na stół, odsunął sobie krzesło przy stoliku i ustawił tak, żeby mieć najlepszy widok na córkę. Kelner podszedł  do stolika.

– Przynieś nam wodę, Andreas.  – powiedział do chłopaka Georg i odwrócił się do Liama. – No, chyba że chcesz piwo?

– Dzięki, jestem z dzieckiem samochodem.

– Robi się, szefie!

Andreas odszedł.  Liam wreszcie odpowiedział na gratulacje Georga.

– My nie będziemy razem.

– Co, Lisa nie chce się wiązać?

– Nie wiem, czego chce Lisa. Wiem, czego JA nie chcę.

– Mój ojciec powiedziałaby, że nie wszystkie konie nadają się do zaprzęgu.

– Niestety, Klaus Achenbach ma w tej kwestii zupełnie odmienne zdanie. Według niego mężczyzna musi się ożenić, a za jedyną wymówkę dopuszcza wariackie papiery albo zapowietrzone spodnie, ale twój ojciec się nie konwertował na islam.

– Jeszcze może. Spotka jakąś Szeherezadę i go nawróci.

– Na litość boską, Georg, on tego nie zrobił dla Yasmin! Żaden normalny facet nie zmienia poglądów ani tym bardziej wyznania dla kobiety. Co innego dla władzy — to całe legiony.

– Paryż wart jest mszy.

– Właśnie. Ty też nie przeszedłeś jakoś na judaizm.

– Na szczęście nikt tego ode mnie nie wymagał. Poza tym nie mam właściwych korzeni.

– Masz pecha. – odparł ze śmiechem Liam, –  To, owszem, działa, ale tylko w drugą stronę.  Kobieta jak cię kocha, to myśli dokładnie tak jak ty. A kiedy cię przestaje kochać, to nagle ma we wszystkim inne zdanie. Facet jak ustępuje kobiecie, to albo jest wspaniałomyślny, albo wygodny – nie chce kłótni. Jednak myśli dalej tak samo. Yasmin to był tylko punkt czasowy. Za pięć, może dziesięć lat i tak by to zrobił. Jemu z katolicyzmem od dawna nie było po drodze.

– A co go tak w nim uwierało?

– On już z trzydzieści lat temu powtarzał, że we Włoszech tak naprawdę są dwie mafie: sycylijska i watykańska. I nie wiadomo, która gorsza. Poza tym, jak można tkwić w religii, gdzie oficjalnie toleruje się poliandrię?

– Gdzie! – zwołał Georg gwałtownie.

– Dziś to już rzadkie u nas, bo brak jest wikariuszy, ale dawniej, to co druga fara była tego przykładem.

–  Masz na myśli — trzech księży i jedną gospodyni – zapytał z ubawem Georg.

– Tyle że mój ojciec zaraz by dodał, że trzech księży to potrzeba, żeby tak naprawdę złożyć jednego mężczyznę. Każda wizyta jego na farze kończyła się żenuą. „Macie grafik, czy rzucacie kośćmi o nią wieczorem?” – Liam się roześmiał – Jeden z braci mojej matki jest biskupem w Connecticut…

– Zgaduję, że twój wuj i twój ojciec bardzo się kochali nawzajem.

– Bezgranicznie! Ta, dla niego ideał księdza skończył się na … Krzyżakach.

– Mmm. Koń, zbroja, płaszcz, hełm z pióropuszem…  –  powiedział Georg z wyraźnym rozrzewnieniem. 

– I miecz pod pachą.

– No, ale przecież niczego nakazać ci nie może.

– Mnie nic. Jednak mojemu rodzeństwu — wszystko.

– Może odciąć ci z nim kontakt?

– Jeśli uzna, że je demoralizuję.

– To się chyba pośpieszyłem z gratulacjami.

– To nie tak, Georg. Po prostu zastanawiam się, ile to dziecko będzie mnie kosztować.

 – Rozumiem, że nie mówimy o pieniądzach.

– To chyba oczywiste. – odparł Liam z odpowiednią miną.

– Co kogo nie kosztuje, tego on nie szanuje.

– Na razie wyjeżdżam na urlop. Jak już usiądę pod statuą, to będę się zastanawiał, co dalej.

– Jak tu ocalić wolność.

– To też. Choć bardziej jednak chyba, jak powiększyć dochody. Muszę coś z tym zrobić, bo Finn mnie już zostawił w tyle i jak tak dalej pójdzie to za rok może i Yasmin.

– Konkurencja nie śpi.

– Nigdy!  Tylko co może podskoczyć uczciwy adwokat z Allgäu?

– Gdzie bogactwo, tam im łajdactwo.

– Pociecha dla nieudaczników.

– Z twoją znajomością arabskiego i szariatu to chyba masz niezłą niszę.

– Niszę! To raczej garb. Zaczynam powoli być dyżurnym adwokatem, co dojdzie do jakiegoś aktu przemocy ze strony uchodźców.

– Przynajmniej bezrobocie ci nie grozi.

– Biorąc pod uwagę, jak się sprawy mają, to zdecydowanie mi ono nie zagraża. Na zupę z soczewicy zawsze starczy.

– Są lata tłuste, muszą być i chude.

– Tylko dlaczego wydatki zawsze trafiają się w te chude?

–  Albo nietrafione inwestycje. – dodał Georg ze zrozumieniem. –  Ja tam lubię kasę wydawać.  Nie lubię tylko tracić w interesach.

 – To tylko pół roku za nami.

– I oby to była ta gorsza połowa roku. Jednak ktoś, kto wkrótce będzie się byczył nad Atlantykiem, to narzekać nie może.

–  Jeśli tylko nie wyskoczy trzecia impreza w tym roku, to nie sięgnę po rezerwy.

–   A ta druga to co?

– Lili komunia. Małe wesele. Dobrze, że pół rodziny po drugiej stronie oceanu mieszka. Jednak ciebie to nie dotknęło. Masz własny lokal, kuchnię.

– Lea nie była chrzczona. Mirjam się nie zgodziła.

– Jeszcze lepiej. Watykan wie, jak ciągnąć kasę. Ta, islam jest tańszy. Obrzezanie Mohammeda mniej kosztowało ojca, choć impreza trwała cały tydzień, a nie jedno popołudnie.

– Ile on wtedy miał?

– Dziesięć.

– Jezu! Jak on to przeżył!

– Twardy jest.

–  To w ogóle jest taka konieczność?

– W Koranie nic o tym nie znajdziesz, ale żaden muzułmanin wymogu obrzezania nie kwestionuje. Także lepiej się na żadną muzułmankę nie zapatrz.

– Te „zasłonki” mają jednak swój sens.  – przyznał  Georg z rozbawieniem. – Ale na wszelki wypadek w domu nie będę cię odwiedzał.

– Szwagrami nie będziemy, jak cię lubię. Jednak jak Mohammed dobrze się zakręci, to rodziną kiedyś może tak. Kto wie?

– A więc to o Milę chodzi!

– No, przecież, że nie o aniołka z recepcji. Buziaczek jak z obrazów Vermeera, tylko ten charakter … Mata Hari.

–  Stawiam kolację temu, kto ją okiełza!

– Dorzuć jej obowiązków, to sama odejdzie.

–  Sara pozwoliłaby na to!

– To kicha.

 – Dobra, żarty na bok. – poważnie powiedział Georg, – A ty masz jakiś pomysł na wyjście z zawodowego impasu?

– Jedno rozwiązanie właśnie mi się skasowało. Z Allgäu już nie wyjadę.

– No ta, Lisa, dziecko. A poza wyprowadzką stąd?

– Dużo opcji to mi nie pozostało — albo poszerzę zakres działalności, albo wezmę wspólnika.

– Weź Lisę! Nie chcesz się z nią wiązać prywatnie, to dogadajcie się zawodowo. Lisa jest adwokatem od spraw gospodarczych, więc będziesz miał i poszerzenie działalności i wspólnika. Dwa w jednym. Zawodowo to chyba nie masz nic do niej?

– Prawnikiem jest dobrym. Choć doły zamiata.

– Jest uczciwa.

– Ta, profesjonalna … na każdym polu. – powiedział Liam cierpko.

Do stolika podszedł kelner. Postawił  dwie szklanki i dzbanek z wodą, po czym rozlał wodę do szklanek.

– Dzięki, Andreas.

– Długo to byśmy prywatne od zawodowe nie rozdzielili.

– Zawsze z korzyścią dla wspólnego potomka.

– Nie sądzę.

– Ja, niestety, nie mam twoich dylematów. Marie pogrzebała mnie sześć metrów pod ziemią i to wraz z moim synem.

– Może nie ma czego żałować…

– Skąd mam to wiedzieć, skoro nie dała nam nigdy szansy. Dlatego trochę się dziwię, że ty mając wybór, nie chcesz tej szansy dać  Lisie i sobie.

– Bo tylko skończony głupiec powtarza te same błędy. Już raz próbowałem chodzić w nieswoich butach i nic z tego nie wyszło.  Człowiek powinien znać swoje granice. Zniszczyłbym jej życie.

– Człowiek może się zmienić.  – Georg powiedział na głos to, co od dawna leżało mu na sercu.

– Jeśli lubisz się oszukiwać.

– To się jednak zdarza.

– Oczywiście.  Mój ojciec jest tego żywym przykładem.

– Skoro ojciec mógł. Syn nie będzie gorszy.

– Syn, niestety, nie ma charakteru ojca. 

– Nigdy nie pytałem,  co właściwie jest z matką Lili?

– Nie wiem i nie interesuje mnie to. Zostawiła Lili, wkrótce po jej urodzeniu. Dziesięć lat straconych na złudzenia.

– Byliście razem dziesięć lat?

Liam się roześmiał.

 – Takim długodystansowcem to ja nie jestem. Twój brat by mnie zrozumiał. On wie, co to jest latami uganiać się za marzeniem, żeby na koniec wreszcie zrozumieć, że od początku była to tylko fatamorgana. 

– Powiedz mi, jak matka może zostawić własne dziecko?

– Mnie się pytasz? Najpierw chciała mieć dziecko, a jak się pojawiło, to się jej odwidziało. Na trzeźwo tego nie poskładasz do kupy razem. Nie ma szans.

– Ja nawet nie wiem, czy Marie go chciała, czy urodziła, bo musiała. Nic nie wiem.

– Musiała? Hallo! Żyjemy w czasach: mój brzuch, mój wybór. Jakby go nie chciała, to by wiedziała, co z tym zrobić.

– Marie by nawet o aborcji nie pomyślała. Ona zawsze była taka moralna. Co zresztą nas zawsze…

– Sorry, ale jej plany małżeńskie z Edelsteinem i cała reszta, raczej jej moralności przeczą.

– Czasem myślę, że lepiej by było, żebym się nie dowiedział.

– Dla kogo lepiej? Dla twojego syna?

– Lili pyta czasem o matkę?

– Dzieci nie pytają o nieobecnego rodzica, póki ten obecny ich nie zawiedzie.

– Właśnie.  Póki się nie skrewi tak jak ja. 

– Ty, Georg, nie martw się tym, co powiesz Adamowi, gdy on zapyta się kiedyś o swoją matkę, tylko co powie Mirjam Lei, gdy ona zapyta o ciebie.

– Trzeba ponosić konsekwencje swoich czynów.

– Pewnie. Jednak nikt nie powinien być ani oskarżycielem, ani sędzią w swojej sprawie. A ty postanowiłeś być dla siebie inkwizytorem.

– Nigdy nie przypuszczałem, że mógłbym okazać się gorszym ojcem od mojego własnego…

– Niektórzy mężczyźni długo dorastają do odpowiedzialności. Jednak Sebastianowi, chyba tego akurat nie można zarzucić.

– Nie, tego nikt nie może. Sebastian Leitner poważny i odpowiedzialny był już w pieluszkach. Zresztą, gdzie tam! On nigdy pieluch nie nosił. On się w kołysce już golił!

– Poważny i odpowiedzialny ojciec to nie jest dramat. Prędzej już odwrotnie. Kontakt z dzieciakami ma wspaniały. Więc nie bardzo rozumiem.

– Ta, dzieci to jego świat. Tylko musiałbyś go poznać, zanim urodził się Peter … Czasem miałem wrażenie, że przy śniadaniu i kolacji – bo tyle najczęściej go widywaliśmy z bratem – siedzi jakiś pan dyrektor zajazdu i gdyby matka go wymieniła następnego dnia na innego, to nie byłoby dla nas większej różnicy.

Georg przerwał na moment, wypił większy haust wody. Gwałtownie powróciły wspomnienia z odległego dzieciństwa. Ile to razy pochlipał się i posmarkał w rękaw na widok ojca kolegi, siedzącego na trybunie, gdy rozgrywali mecz. A po skończonym meczu dumnie czochrającego włosy swojego małego zwycięscy! Jego ojca nigdy na trybunie nie było. Zawsze zajęty pracą i robieniem pieniędzy. Pewnie dlatego sport go za bardzo nie interesował. Wiedział, że ojciec mu nigdy nie pokibicuje. Wolał siedzieć u matki w kuchni i brzdękać w ojca starą gitarę albo swój akordeon.

–  Flori uwielbiał rodzinne zdjęcia – tylko wtedy ojciec brał go na kolana. Czasem myślę, że on się nas po prostu bał i nie wiedział, jak się do nas zbliżyć.  Dopiero jak się urodził Peter, to nagle zobaczył, że bycie ojcem nie boli.

– Mojego ojca to za dużo nie było. Jednak jak już był, to był. To wariował. Nie było takiej szalonej zabawy, której by nie wymyślił. Tyle że te wszystkie jego zwariowane pomysły to dla Finna zawsze kończyły się tak samo – krzykiem i waleniem głową w ścianę lub w podłogę. Potem była konsternacja, przerażenie w oczach, pakowanie walizek, no i ucieczka.

Rozmowa się urwała, bo do stolika podbiegł Mohammed.

– Same zdjęcia?

– Nakręć też kawałek filmu, żebym miał co moim dziadkom pokazać.

– Przyjaciele też życzą sobie fotkę? – Mohammed rzucił jeszcze na odchodne, biorąc aparat ze stolika.

– A co my parą jesteśmy?

– Przyznasz, że dobrani jesteśmy – roześmiał się trochę sarkastycznie Georg.

– Dla Mohammeda ojciec to jest wzór i autorytet. Mój to był gówniarz. Dla niego życie to była jedna wielka męska przygoda. Liczyły się tylko jego pasje, podróże, a rodzina była do tego tylko fajnym dodatkiem.

– Sądziłem, że Mohammed i ty, macie wspólnego ojca.

– Tak jak ty z Peterem – biologicznie. Widocznie każdy musi zaliczyć swoją porcję błędów. Jedni wcześniej, inni później. Mnie się też wydawało, że ja błędów własnego ojca nie powtórzę. Niestety się nie udało.

– Dużo ich narobiłeś?

– Wystarczająco. Zresztą to nie o ilość chodzi, tylko o skalę własnego upadku.

–  Próbujesz mnie pocieszyć.

– Nie, staram się tylko powstrzymać cię przed decyzją, której już nie naprawisz.

Mohammed zakończył sesję swojej bratanicy. Miał już zawrócić do zajazdu, gdy nagle przed oczami w oddali ukazała mu się Mila, wychodząca właśnie z Land Roveru swojego dziadka. Zatrzymał się. Długo się nie potrzebował namyślać, jak otworzył na nowo obiektyw i ustawił zbliżenie na dziewczynę. Naprawdę był wdzięczny bratu, że wziął aparat ze sobą. „Mam fart, Finn zrobi z tego cuda”. – pomyślał chłopak, kiedy przesuwał podgląd. Zaraz też cofnął go z powrotem na zdjęcia Lili.

– Początek miałem niezły. Dostałem urlop ojcowski. Jak się ma tyle młodszego rodzeństwa, to zafajdana pielucha nie jest już horrorem. Ty edukację przeszedłeś przy Lei, więc z Adamem masz już z górki. 

– Och, dużo wcześniej! Pełny kurs opiekunki do dziecka przeszedłem wraz z ojcem już przy Peterze.

– Ja zaś musiałem kilka nocy na lekturę zarwać, żeby ogarnąć temat. Wkrótce też zyskałem taki rozgłos, że pomoc zaczęła płynąć ze wszystkich stron. Przychodziła położna, sąsiadki, nawet dawne koleżanki ze studiów i każda z nich przyprowadzała ze sobą swoją koleżankę.  Nie musiałem wcale z kanapy wstawać — wszystko z dostawą do domu. W dodatku równie mocno, co moim dzieckiem, chciały się zająć mną.

– Raj na ziemi.

– Ta, raj. Gdym na czas tej armii zbawienia nie pogonił i nie zaryglował drzwi, to szybko bym zobaczył piekło Dantego od spodu. W takich chwilach zaczynasz rozumieć, dlaczego poligamia, jeśli w ogóle się sprawdza, to tylko z batogiem w ręku. 

– Czasem na kanale sport oglądam boks w damskim wydaniu.

– Blisko. Tak w ogóle to tu żadne ochotniczki się nie zgłaszają?

– Moja matka jest i wstęp wzbroniony.

– W czepku urodzony.

– Za to bez głowy. – odparł Georg cierpko, – Kiedy urodził się Peter i matka zaniemogła, to miałem ojcu za złe, że nikogo nie wziął do pomocy. Dziś go rozumiem.

– Ma się ten ambit. – przyznał Liam. – To, że nie mogę dziecku cyca dać, to poza tym nie mam powodów, żebym czuł się gorszy od kobiety.

–  Mamy równouprawnienie.

– Dokładnie. Tyle samotnych matek daje sobie radę, to ja — samotny ojciec — też mogę. No i było nam dobrze razem z Lili. Jednak trzeba było myśleć co dalej. Bo urlop ojcowski kiedyś się skończy. Pomyślałem więc, że rzucam praktykę adwokacką i wracam na uczelnię. Będę się doktoryzował. Na uczelni niewiele godzin, biblioteka cała jest online. Przesiedzę tak w domu z Lili, aż pójdzie do szkoły.

– Niezły pomysł. Co poszło nie tak?

– Co? Mefisto zamiótł ogonem pod drzwiami. Przyszła szansa. Jeszcze zanim urodziła się Lili, aplikowałem do kancelarii Hogan Lovells. I sobie o mnie przypomnieli.

– Hogan Lovells! Tego się przepuszcza.

– O ile się nie jest samotnym ojcem 3-miesięcznej dziewczynki. Nie musisz krwią się mazać, żebyś wiedział, że podpisujesz cyrograf. I podpisałem … na własne dziecko. Opiekunki zmieniały się z tygodnia na tydzień, a co jedna to była gorsza. Jednak  i tak jak trzeba było wyjechać na kilka dni, to Lili zostawała pod opieką kobiety, którą czasem zatrudniłem godzinę wcześniej. Musiały pojawić się problemy. Lili zaczęła chorować. W pracy też wieczne tyły. No, ale wiadomo, że to przejściowe. Teraz jest ciężko, ale za pięć lat przeprowadzamy się z Lili do Berlina, a potem Londyn albo …

– Nowy Jork.

– Yeh, Mama, I coming home! – zawołał z goryczą Liam, – Lili miała siedem miesięcy, jak wylądowała w szpitalu. Zapalenie opon mózgowych. Z candidy! To się tylko u gruźlików, chorych na AIDS i po przeszczepach przytrafia.

– No to ostro.

– A to nie było wszystko. Lista zaniedbań, którą mi pokazano, była imponująca – niezłe A4. Nie powiem, główny lekarz był w porządku. Póki życie, zdrowie Lili było pod znakiem zapytania, to trzymał urzędasów z dala ode mnie.  Spędziłem cztery tygodnie w szpitalu. To aż nadto, żeby się poukładało w głowie.

– Przynajmniej Lili ci tego nie pamięta.

– Wystarczy, że ja pamiętam.

– To wtedy zdecydowałeś się wrócić do Allgäu.

– Niestety to nie było takie proste. Jak wróciłem z Lili ze szpitala do domu, to wezwania  do urzędu do spraw młodzieży już na mnie czekały. A potem to poleciało. Pierwsza decyzja, druga decyzja. Zabrali mi dziecko. Nawet nie oddali jej mojej rodzinie, tylko zupełnie obcym ludziom… – Liam przerwał,  wypuścił powietrze z płuc i rzucił spojrzenie w kierunku córki. Lili pomachała mu  ręką z padoku. On uśmiechnął się szeroko do córki i skierował do góry oba kciuki na znak aprobaty. Po chwili odwrócił wzrok od padoku, a  na jego twarz powróciła powaga. Napił się wody i wrócił do przerwanego wątku, – Miałem przed sobą proces o odebranie praw rodzicielskich i żadnych argumentów na własną obronę. 

– Ale wygrałeś mimo wszystko.

– Chcieć to móc. Wiedziałem, że jeśli jest jakaś cena, żeby to zatrzymać, to ją zapłacę. Sprawę prowadziła moja dawna profesorka z prawa rodzinnego. Na studiach ta dziedzina w ogóle mnie nie interesowała. Przebrnąłem egzamin tylko dlatego, że miała do mnie słabość.

– Poszła ci na rękę na procesie.

Liam spojrzał z boku na Georga. „On rzeczywiście taki naiwny, czy dobrze wychowany i udaje głupiego z uprzejmości?” – pomyślał mężczyzna.

– Nie za uśmiech tym razem.

U Georga dopiero teraz zatrybiło. Spojrzał na Liama, ale on oczywiście nie patrzył na niego, tylko daleko przed siebie. To nie było coś, co powiedziałby komukolwiek w oczy.

– Mogłem się tylko modlić, żeby proces nie ciągnął się zbyt długo, bo brakłoby wódy w Monachium.

Przez chwilę trwało milczenie. Georg oczywiście rozumiał, że jest prawdopodobnie pierwszym i ostatnim, który to usłyszał.

– Dlatego cię nie rozumiem. Nie potrafię.

– Liam, a co ja zrobię, gdy Lea nie będzie chciała mnie widzieć. Jak znowu zacznie uciekać przede mną?

– To spróbujesz za miesiąc, za dwa, za trzy, za pół roku. Aż do skutku. Lea nie wybaczy ci tylko jednego, że ją odpuściłeś. Jest takie piękne powiedzenie arabskie, że dzieci są skrzydłami człowieka. Zastanów się dobrze, czy naprawdę chcesz sobie jedno odciąć.

– To, dlatego zająłeś się prawem rodzinnym?

– Ta, żeby tacy głupcy, podobni nam czy naszym ojcom, dostali drugą szansę.

Do stolika podszedł Mohammed, więc rozmowa się ponownie urwała. Przekazał aparat bratu i położył papierową torebkę na stoliku.

– Dla Lili.

– Co to?

– Lokum². Zasłużyła sobie.

 – To na pewno! – Liam przejrzał kawałek podglądu. – Dzięki, braciszku!

– Można? – zapytał Georg, który próbował odgonić własne przykre myśli.

– Jasne! – Liam przekazał aparat Georgowi.

– Nie, no urodzona modelka. – rzucił natychmiast z uznaniem Georg. – Pozowanie ma we krwi!

Liamowi jednak na te słowa mina skwaśniała. Odebrał aparat od Georga.

– Czas już położyć kres tej zabawie, bo nie wysiedzi tyle godzin lotu nawet na poduszce powietrznej.

Liam wstał, zabrał aparat fotograficzny i tytkę z łakociami dla córki. Pożegnał się z Georgiem i bratem.

– Kiedy lecicie?

– W niedzielę.

– To szczęśliwego lotu i odezwij się, jak wrócicie.

– Lili nie pozwoliłaby tęsknić swojemu rumakowi za sobą. Bakcyl połknięty. – odparł Liam i odszedł w kierunku padoku.

– Co mu tak nagle gębę wykrzywiło? Nie lubi, jak mu się córkę chwali?

– To zależy jak. Porównując ją do modelki to na pewno — nie.

– A co w tym złego?

–  Matka Lili była modelką i to dla tego świata ją zostawiła.

– No to strzeliłem gafę.

– Ja tam niewiele wiem. Jak Eva do nas przychodziła, to byłem w pieluchach. A szczylem, kiedy Liam wrócił z Lili do domu. Zniszczył wtedy wszystkie pamiątki i zdjęcia po tej kobiecie. Także nawet nie wiem, jak ona wyglądała. O matce Lili nie mówi się w rodzinie.

– Trudno się dziwić.  Słuchaj, Mohammed, dasz sobie radę sam w kuchni? Muszę wyskoczyć na parę godzin.

– Pewnie! Tylko szef wie, że dziś piątek.

– Spokojnie, wrócę na czas. Zresztą, odwiozę cię do domu, żebyś na tym swoim góralu nie musiał tyle kilometrów pedałować.

– To nie problem. Chodzi o czas. Muszę jeszcze się wykąpać i przebrać.

– Nie spóźnisz się.

Mohammed odszedł. Georg stał w zamyśleniu i przyglądał się, jak Lili zawzięcie chusteczką do nosa pucuje swoje buty. Kiedy skończyła, pożegnała się  z jego ojcem i podbiegła do swojego taty. Zatopiła natychmiast rękę w torebce z łakociami i zapakowała do buzi garść lokum. Potem wyjęła kolejną porcję lokum i podrzuciła do ust pochylającemu się nad nią tacie.  Kiedy zmierzali do samochodu, Lili co chwilę podbiegała, najwyraźniej Liam miał ten sam problem, co on – nie zawsze potrafił dostosować swój krok do kroku córki. Długie, lekkie, jasne,  warkocze płynęły w powietrzu, podrywane przez wiatr. Lili żywo coś opowiadała,  a główka jej  podskakiwała tym wyżej,  im szybciej pracowały szare korytarze dziewczynki. 

Georg w końcu ruszył do domu. Potrzebował się odświeżyć, przebrać – wybierał się z wizytą do niewidzianej od dwóch i pół miesiąca córki.

W domu Samuela Edelsteina przyjęła go gosposia profesora. Nie miała dobrych wiadomości – Mirjam wraz ze swoją córką oraz synem profesora wyszli. Zaprosiła go jednak do środka, podała kawę, jakieś ciasto. Georg przyjął zaproszenie –  skoro już się zdecydował spotkać z córką, to gotowy był czekać na ich powrót, tak długo, jak będzie potrzeba. Gabriela dotrzymywała mu towarzystwa, opowiadając głównie o profesorze – jego stanie zdrowotnym, a Georg łowił pośród jej paplaniny każdej informacji o Lei. Minęła godzina, Gabriela musiała opuścić gościa i udać się do swoich zajęć. Co też Georg przyjął z ulgą, bo temat profesora się wyczerpał, a wysłuchiwanie wszystkich achów i ochów na temat Jana było już powoli ponad jego możliwości. Drzwi do ogrodu były otwarte więc wyszedł na zewnątrz. Spacerując próbował sobie odtworzyć, co ostatnio robili razem z Leą, żeby w ten sposób zagłuszyć niepokój serca przed spotkaniem. Tak zeszła mu kolejna godzina. Wreszcie wyjął telefon, żeby zadzwonić do Mirjam. W gruncie rzeczy ta jego niespodzianka wcale mogłaby nikogo nie ucieszyć. Może jednak uprzedzi Mirjam i ona przygotuje Leę na jego pojawienie się? W miarę jak się nudził, tak wątpliwości i rozterki narastały w tym megazdecydowanym mężczyźnie. W końcu uznał, że czas wracać. Pożegnał się z Gabrielą, zostawił prezent dla Lei i wyszedł. Kiedy siedział już w samochodzie to zobaczył w oddali – kilka domów dalej – wychodzących z bocznej ulicy: Jana, Mirjam i Leę. Wyglądali jak rodzinka na spacerze. Lea szła w środku, co chwilę pochylając się do małego kosza – najwyraźniej transportera od kota lub szczeniaka, który trzymał w ręce Jan. Widok córki ścisnął mu serce, jednak wysiąść z samochodu nie potrafił. W tym obrazku przed nim było coś nie do zniesienia. Ta wyborna komitywa Lei z Janem. Uśmiechy, gesty wskazywały na żartobliwy charakter rozmowy.  Georg już dawano pochował swoje złe emocje do Jana. Gdyby tamten chciał, to mógłby go naprawdę zniszczyć. Tylko dzięki wspaniałomyślności Edelsteina nie miał procesu o pobicie. Sam nie wiedział, czy podarowałby, będąc w butach tamtego. Teraz jednak u Georga pojawiło się uczucie, które wzburzy każde pokojowo nastawione serce – zazdrość. Janowi nie udało się ukraść mu syna, ale najwyraźniej ukradł mu córkę. W jednej chwili powróciła w nim cała awersja do Jana. Georg przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszył prawie z piskiem opon spod domu Edelsteinów.

---

---

 ^{1. Apollo 1, misja oficjalnie oznaczona jako Apollo/Saturn-204. będąc załogowym lotem próbnym, miała stanowić rozpoczęcie programu Apollo. W dniu 27 stycznia 1967 roku podczas jednego z testów przedstartowych umieszczony na wyrzutni moduł dowodzenia uległ zniszczeniu w wyniku pożaru, a cała trzyosobowa załoga zginęła..}

 ^{2. Lokum występuje w niezliczonej ilości odmian smakowych, lecz zasadniczo jest to odmiana twardej galaretki wytwarzanej z cukru i skrobi pszennej lub mąki kukurydzianej, często barwionej wodą różaną. Do tej podstawy dodawane są następnie rozmaite składniki: orzechy, bakalie, wiórki kokosowe itd.}