Margarete und Lorenz – der Besuch.

Schließlich kam der Tag, an dem Lorenz Karins  Mutter im Gefängnis besuchen sollte. Margarete selbst konnte sich nicht mehr erinnern, wann sie das letzte Mal auf ihr Aussehen geachtet hatte. Ihre Zellengenossinnen sahen sie mit etwas verwirrten Augen an, als sie seit dem Morgen ihr Gesicht im Spiegel sorgfältig studierte.  In ein paar Stunden sollte sie Lorenz Auge in Auge treffen. Schon die Nachricht, dass er sie sehen wollte, wurde von Margarete mit unterschiedlichen Gefühlen aufgenommen, in denen sich Angst und Hoffnung mischten. Sie ahnte, dass er die Wahrheit bereits kannte, aber sie wusste nicht, welche Motive seinen Wunsch nach einem Treffen mit ihr antrieben.  Als sie den Besuchsraum, hinter der Gefangenenwärterin, betrat, folgte sie ihr intuitiv mit ihren Augen.  Lorenz saß an einem Tisch, etwas abseits, näher am Fenster. Sie erkannte ihn, obwohl auch er sich stark verändert hatte: Er war grau geworden, hatte zugenommen, und in seinen Gesichtszügen spiegelten sich die Gefühle wider, die sein Leben in den letzten zwei Jahrzehnten beherrscht hatten: Einsamkeit, Traurigkeit und Schuldgefühle. Vorbei war der kleine, schlanke, blonde Mann voller unermüdlicher Energie oder mit viel Witz in Gesellschaft. Derjenige, der immer als Erster zu trinken und zu schlagen bereit ist. Als sie eintrat, hob Lorenz reflexartig seinen Blick zur Tür. Doch er wandte ihn sofort gleichgültig ab und senkte den Kopf. „Er hat mich nicht erkannt.“  Margarete spürte einen würgenden Kloß im Hals und ein Engegefühl im Magen. „Na ja, was habe ich denn erwartet?“, dachte sie. Sie ging mit der Gefängniswärterin zu seinem Tisch.

„Hallo, Lorenz!“, grüßte sie.

Er schaute sie verwirrt an und war zunächst nicht in der Lage, seinen Schock zu zügeln. Erst nach einer Weile lächelte er sie sanft an und erwiderte ihren Gruß.  Margarete atmete erleichtert auf – er war nicht gekommen, um ihr Vorwürfe und Beschuldigungen  zu machen. Die Gefangenenwärterin ging und Margarete setzte sich auf die andere Seite des Tisches.  Es war das erste Mal seit 25 Jahren, dass sie sich gesehen hatten. Alles, was sie einander zu sagen hatten, war zunächst Stillschweigen. Es gab keine Worte, um den Schmerz auszudrücken, den jeder von ihnen innerlich empfand. Sie saßen im gemeinsamen Besuchsraum, nur ein Tisch trennte sie. Lorenz nahm die Hände von Margarete in seine eigenen. Er betrachtete ihre Hände eine ganze Weile.  Alles, was von der schönen Frau übrig blieb, der die Männer immer den Vortritt ließen, wenn sie an ihnen vorbeiging und sich umdrehte, um ihr nachzuschauen, waren diese Hände, so wie sie einmal waren.

„Ich habe mit Karin gesprochen. Sie hat mir alles erzählt.“

„Ich nehme an.  Sonst wärst du nicht hier.“

„Lisa ist Anwältin und möchte dir helfen. Nicht persönlich, denn das ist nicht ihre Fachrichtung.“

„Das ist völlig unnötig. Aber bitte bedanke dich bei deiner Tochter in meinem Namen. Schon als Mädchen hatte Lisa ein gutes Herz und wollte allen in ihrer Umgebung helfen. Ich mochte sie von ganzem Herzen.“ Margarete lächelte. „Sie war dir so ähnlich. Ihre Meinung hat sie immer offen und unverblümt geäußert.“

„Dies ist nicht der richtige Ort für dich.“

„Wenn dies nicht der richtige Ort für mich ist, wo ist er dann?“, fragte sie rhetorisch.  Dann fügte sie hinzu: „Man mag es kaum glauben, aber das Gefängnis ist auch ein Ort, der für Menschen gemacht ist. Sogar hier kann man sich nützlich fühlen.  Vor allem, wenn man eine Lehrerin ist. Die meisten, die hier landen, brauchen eine gute Erziehung, bevor sie diese Mauern verlassen.“

Lorenz lächelte leicht über diese Worte von Margarete. In einer Hinsicht hatte Margarete  sich nicht verändert. Sie hatte nie Selbstmitleid und erlaubte auch nicht, dass andere Mitleid mit ihr hatten. Ihr Gesicht nahm einen grimmigen Ausdruck an und ihre Stimme einen harten, unnachgiebigen Ton, als sie wieder sprach:

„Ich wünsche keine Wiederaufnahme des Prozesses. Ich will nicht, dass Karin das wieder durchmachen muss. Ich hoffe, du verstehst mich.“

Lorenz nickte stumm.

„Brauchst du etwas?“

Margarete schüttelte verneinend den Kopf. Sie war es gewohnt, ihre Bedürfnisse zu minimieren.

„Kann ich etwas für dich tun?“

„Kümmere dich um unsere Tochter.“

„Du brauchst mich nicht darum zu bitten, das zu tun. Seit ich weiß, dass sie meine Tochter ist, ist sie mir jeden Tag mehr ans Herz gewachsen.“

„Kannst du mir verzeihen, Lorenz?“

„Was denn, Margo?“ 

L&L alles wie immer.

Lisa wollte nicht akzeptieren, dass Margaretes Fall ad acta gelegt wurde, und beschloss, Liam um Hilfe zu bitten. Sie fand die Akte von Karins Mutter im Gerichtsgebäude, sammelte die Unterlagen und schaute dann der Sitzungsliste  nach. „Da ist er. Er sollte bald den Gerichtssaal verlassen haben“, dachte sie zufrieden und ging eilig zum Gerichtssaal, um dort auf ihn zu warten. Das brauchte sie nicht – Liam war bereits gegangen. Er stand neben der Bank am Fenster, eine Hand steckte seine Anwaltsrobe in seine Aktentasche, die andere hielt das Telefon an sein Ohr. Sie war zu weit weg, um das Gespräch mitzubekommen, aber sie erkannte an seinem Gesichtsausdruck, dass er verärgert war.  Aufgewühlt, sogar. Lisa konnte nicht umhin zu bemerken, dass dieses Bild im krassen Gegensatz zu dem sonst so ruhigen und entspannten Gesichtsausdruck von Liam stand. Sie kam so nahe heran, dass einzelne Worte sie bereits zu erreichen begannen. „Türkisch, Arabisch?  Interessant“,  dachte sie. In der Tat wusste sie sehr wenig über ihn. Liam beendete das Gespräch, hob den Blick und sah Lisa vor sich stehen, die einen großen Stapel Dokumente in den Händen hielt. Er sah sie mit überraschten Augen an und lächelte etwas gezwungen.

„Lisa!“

„Ich habe einen Fall für dich, der dich sicher interessieren wird“, begann sie, mit selbstbewusster Stimme und einem Lächeln auf den Lippen, als wolle sie verkünden, dass er in der Lotterie gewonnen habe.

„Im Moment leide ich nicht unter Arbeitsmangel. Außerdem habe ich nicht die Angewohnheit, kurz vor dem Urlaub etwas anzufangen. Aber es ist schön, dass du an mich gedacht hast.“

„Ich brauche deine Hilfe.  Das ist sehr wichtig für mich.“

Lisa verstand, dass er versuchte, sie abzuwimmeln, und änderte daher ihre Haltung. Es hat funktioniert. Wenn eine Frau höflich um etwas bittet, lehnt ein Mann nicht ab. Liam zeigte Interesse.

„Worum geht es genau?”

„Es geht um die Revision eines Strafprozesses, der vor 25 Jahren stattfand. Man muss die wahren Chancen einschätzen,  …“

„Verzeih, Lisa, können wir ein andermal darüber reden? Ich habe jetzt nicht viel Zeit, ich bin in Eile, um zum Revier zu kommen.“

„Ja, sicher. Wie wäre es heute Abend bei mir?“

Liam dachte eine Weile darüber nach.

„Vielleicht können wir uns irgendwo in der Stadt treffen.“

„Gut. Du wählst einfach einen Zeitpunkt und einen Ort, der dir passt.“

Liam hatte keine Zeit, zu antworten, als ein junger Mann über den Gang rannte. Als er an ihnen vorbeiging, stieß er Lisa an, sodass die oberste Akte zu Boden fiel.  Liam drehte sich abrupt um. „He!“,  rief er ihm nach, aber der Junge war bereits in einen Seitengang abgebogen und aus seinem Blickfeld verschwunden. Der Mann bückte sich, um die Papiere vom Boden aufzuheben. Der Aktendeckel war geöffnet, sodass er unwillkürlich zeitweilig den Blick auf den Inhalt richtete. Aus der Akte ging hervor, dass die Frau ihren Mann im Schlaf ermordet hatte.  Er schloss den Aktendeckel und sah Lisa ungläubig an.

„Wenn dies der Fall ist, den du für mich hast, dann hast du leider die falsche Adresse.“

„Das verstehe ich nicht. Du bist Strafverteidiger, das ist dein Job.“

„Du verschwendest deine Zeit“, sagte er fest. Dann legte er der Akte auf die anderen Papiere, die Lisa in der Hand hielt.

„Aber du hast dir die Akte nicht einmal angesehen. Diese Frau ist unschuldig!“

„Natürlich, wie immer. Schließlich ist es seine Schuld, dass er es nicht geschafft hat, aufzuwachen, bevor er in einen ewigen Schlaf gefallen ist. Wenn er das getan hätte, säße er jetzt hinter Gittern und sie würde von unten Radieschen gucken.“

„Liam, was ist los mit dir?“

„Nichts. Das interessiert mich einfach nicht.“

„Aber Fälle von Schlägereien, Vergewaltigungen, Straftaten von Zuwanderern das ist es, was dich interessiert!“, rief Lisa leidenschaftlich aus.

„Du kannst auch leichte Diebstähle und Betrug, einzelnen Dealen, Unfälle unter Alkoholeinfluss hinzufügen. Das Allgäu ist keine Metropole. Dies sind die meisten Fallen in unserem Landkreis, die auf meinem Schreibtisch landen“, erwiderte Liam ruhig. „Übrigens, hast du etwas gegen Einwanderer?“, beendete er ungewollt in einem leicht angreifenden Ton.

„Sicherlich nicht so viel, wie du gegen … Frauen“,  erwiderte Lisa kalt.  „Weißt du, was dein Problem ist?  Du hasst Frauen einfach!“

Eine Grimasse zog Liam über sein Gesicht. Er antwortete ihr jedoch nicht. Er hatte keine Lust, sich mit Lisa zu streiten. Außerdem war er tatsächlich in Eile – sein Bruder war von der Polizei festgenommen worden.

„Ich bin in Eile“, erwiderte er kurz, drehte sich dann auf dem Absatz um, nahm seine Aktentasche von der Bank und ging weg, sodass Lisa allein in der Mitte des Ganges stand.

„Idiotin!“, rief sie wütend vor sich hin.

Angesichts des mangelnden guten Willens seinerseits, selbst für freundschaftliche Hilfe, beschloss sie, ihre Illusionen über ihn endgültig aufzugeben. Sie muss eine andere Lösung für Karins Mutter und für ihr eigenes, im Moment geheimes Projekt, Mutter zu werden, finden.  Wieder einmal setzte sie auf das falsche Pferd.

Liam hatte längst beschlossen, dass er von den beiden Übeln lieber Lisas Gegner als ihr Sklave sein wollte. Und zu letzterem würde er unweigerlich werden, wenn er nur wieder einmal zuließ, dass eine Strähne ihres langen blonden Haares über sein Gesicht fiel. Seitdem Florians Verfahren eingestellt wurde, vermied Liam konsequent den Kontakt zu Lisa, auch beruflich, und achtete jedes Mal sorgfältig darauf, wer sein Gegner in einer gerichtlichen Streitigkeit ist. Freiheit hat immer einen Preis, manchmal einen sehr bitteren. Die Waagschale kippte für Lisa und Liam immer mehr in die entgegengesetzte Richtung, und es sah so aus, als würden sich ihre Wege endgültig trennen.

Karins neue Geburtsurkunde.

Der gescheiterte Versuch, Liam in den Fall von Karins Mutter einzubeziehen, veranlasste Lisa keineswegs, sich von der Hilfe für Margarete zurückzuziehen oder ihre eigenen Pläne aufzugeben. Lisa erkannte, dass sowohl die Suche nach einem guten Anwalt für Margarete als auch die Überwindung der Sackgasse in ihrem Privatleben Zeit und Mühe erfordern würden. Da Plan A nicht funktioniert hatte, musste man zu Plan B übergehen. In der Zwischenzeit beschloss sie, ihrem Vater und ihrer Schwester den kleinen Gefallen zu tun, ihre Beziehung formell zu bestätigen.

Die DNA-Ergebnisse bestätigten die Verwandtschaft zwischen Lorenz und Karin, die Beteiligten waren sich einig, aber der Fall wurde durch die Tatsache erschwert, dass Karins angeblicher Vater tot war. Außerdem erfüllte Karl zum Zeitpunkt seines Todes alle Bedingungen eines sozialen Vaters – er war der Ehemann ihrer Mutter, er leistete seinen Beitrag zum Unterhalt von Karin, und er zog sie groß. Lisa bewies vor Gericht, dass es ihr weder an Professionalität noch an juristischem Talent fehlte, und schließlich wurde der Mann, der Karin verletzt hatte, ein für alle Mal aus ihrer Geburtsurkunde gestrichen.

Lisas Freude war umso größer, als es ihr zum ersten Mal als Anwältin gelungen war, etwas Positives für ihre Lieben zu tun und von ihnen geschätzt zu werden. Anschließend setzten sich die fünf an diesem Sommerabend im Juni zusammen, um zu feiern. Sogar Marie trank Wein, Mila lächelte, und Lorenz vergaß für einen Moment, dass er es bedauerte, dass seine Tochter jemals Jura studiert hatte, und machte sich daran, alte Geschichten über die Hubers Alp zu erzählen. Marie und Lisa fügten ihre Anekdoten hinzu und neckten sich gegenseitig über unbedeutende Details und Kinkerlitzchen, wie in den guten alten Zeiten. Es war gemütlich, herzlich und familiär. Dies war einer der seltenen, flüchtigen Momente in letzter Zeit in der Hubers Alm, in denen den Bewohnern, mehr zu bemerken schienen, was sie gemeinsam hatten – gemeinsames Blut, gemeinsame Vorfahren und gemeinsames Land. Das heißt, was dauerhaft, materiell und unveränderlich war. Weniger Aufmerksamkeit schenkten sie dem, was sie manchmal trennte – Tränen, gegenseitige Vorwürfe und Unverständnis. Glücklicherweise in diesem Fall – veränderlich und unbeständig.

Nowe rowy, stare rany.

Margarete i Lorenz, widzenie.

Margarete sama już nie pamiętała, kiedy ostatnio zwracała uwagę, na swój wygląd. Koleżanki z celi patrzyły na nią nieco zdumionym okiem, kiedy od  rana uważnie studiowała swoją twarz w lustrze.  Za kilka godzin miała spotkać się z Lorenzem. Samą wiadomość, że chce się z nią zobaczyć, przyjęła Margarete z mieszanymi uczuciami, gdzie obawy splatały się z nadzieją. Domyślała się, że zna już prawdę, jednak jakie motywy kierują jego życzeniem spotkania się z nią, tego nie wiedziała. Kiedy weszła na  salę widzeń za strażniczą, intuicyjne powiodła za nią  wzrokiem. Lorenz siedział przy stoliku trochę z boku, bliżej okna. Poznała go, choć on też bardzo się zmienił: posiwiał, przytył, a jego rysy twarzy odzwierciedlały uczucia, które zdominowały jego życie przez dwie ostatnie dekady:  samotność, smutek i poczucie winy. Dawno zniknął ten niewysoki, szczupły blondyn, pełen niespożytej energii, w towarzystwie tryskający ciętym dowcipem,  zawsze pierwszy do wypitki i do wybitki. Kiedy weszła, Lorenz odruchowo podniósł wzrok w kierunku drzwi. Zaraz jednak odwrócił go obojętnie w bok i spuścił głowę w dół. „Nie poznał mnie”. – Margarete poczuła gulę w gardle i ucisk w żołądku. „Właściwe, to czego ja się spodziewałam?” – pomyślała.  Podeszła wraz ze strażniczką do jego stolika.

– Witaj, Lorenz!  – przywitała się.

On spojrzał na nią zmieszany, niezdolny zrazu opanować szoku. Dopiero po chwili uśmiechnął się do niej łagodnie i odpowiedział na przywitanie.  Margarete odetchnęła z ulgą — nie przyszedł tu robić jej wyrzutów ani wymówek.  Strażniczka odeszła i Margarete usiadła po drugiej stronie stolika. Widzieli się pierwszy raz od 25 lat. Cisza to było wszystko, co zrazu mieli sobie do powiedzenia. Nie było słów, żeby wyrazić ból, które każde z nich odczuwało w środku. Siedzieli na wspólnej sali widzeń, dzieliła ich tylko odległość stolika. Lorenz wziął dłonie Margarete w swoje ręce. Przez dłuższą chwilę przyglądał się im. Z tamtej pięknej kobiety, której to mężczyźni  ustępowali miejsca, gdy przechodziła obok nich  i oglądali się do tyłu za nią, pozostały tylko te ręce, takie jak dawniej.

– Rozmawiałem z Karin. Opowiedziała mi o wszystkim.

– Domyślam się. Inaczej byś tu nie przyszedł.

– Lisa jest adwokatem i chce ci pomóc. Nie osobiście, bo to nie jest jej specjalizacja.

– To zupełnie niepotrzebne. Podziękuj jednak córce w moim imieniu.  Lisa już jako dziewczynka miała dobre serce i chciała wszystkim w koło pomagać. Bardzo ją lubiłam. – uśmiechnęła się. – Była taka do ciebie podobna. Zawsze mówiła szczerze i bez ogródek, co myśli.

– To nie jest miejsce dla ciebie.

– Jeśli to nie jest miejsce dla mnie, to gdzie jest to miejsce?  – zapytała retorycznie.  Po czym dodała. – Być może trudno w to uwierzyć, ale więzienie też  jest dla ludzi. Nawet tutaj można czuć się potrzebnym.  Zwłaszcza jak się jest nauczycielką. Większość, która tu trafia, potrzebuje reedukacji, zanim opuści te mury.

Lorenz nieznacznie uśmiechnął się na te słowa Margarete. Pod jednym względem się nie zmieniła — nigdy nie użalała się nad sobą i nie pozwalała innym, żeby użalali się nad nią. Jej twarz przybrała zacięty wyraz, a jej głos nabrał twardy nieprzejednany ton, gdy ponownie się odezwała:

– Nie życzę sobie  żadnego ponownego procesu. Nie chcę, żeby Karin musiała to jeszcze  raz przerabiać. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz.

Lorenz milcząco przytaknął.

– Potrzebujesz czegoś?

Margarete pokręciła przecząco głową. Przyzwyczaiła się do minimalizowania swoich potrzeb.

– Dbaj o naszą córkę.

– Nie potrzebujesz mnie o to prosić. Odkąd wiem, że jest, to każdego dnia jest mi droższa.

– Możesz mi wybaczyć, Lorenz?

– Co niby, Margo? 

Lisa i Liam — wszystko po staremu.

Lisa nie zamierzała się pogodzić z odłożeniem sprawy Margarete ad acta i zdecydowała się zwrócić o pomoc do Liama. Odszukała akta matki Karin w sądzie, zebrała dokumentację, po czym przejrzała wokandę spraw na dziś w sądzie, czy nie ma tam jego nazwiska. „Jest. Powinien już wychodzić z sali”. ​- pomyślała zadowolona i ruszyła pośpiesznie pod salę, żeby tam na niego zaczekać. Nie musiała — Liam już wyszedł. Stał przy ławce pod oknem, jedną ręką upychał swoją togę adwokacką do teczki, a drugą przytrzymywał telefon przy uchu. Była zbyt daleko, żeby mogła usłyszeć rozmowę, ale z ekspresji jego twarzy poznała, że jest zdenerwowany, a nawet wzburzony. Lisa nie mogła się oprzeć wrażeniu, jak ten obraz bardzo kłóci się z tym zwykle spokojnym i wyluzowanym wyrazem twarzy Liama. Podeszła na tyle bliżej, że zaczęły ją dobiegać już pojedyncze słowa. „Turecki, arabski?  Interesujące”. – pomyślała. Rzeczywiście niewiele wiedziała o nim. Liam skończył rozmowę, podniósł wzrok i zobaczył Lisę, stojącą tuż przed nim z wielką stertą dokumentów na rękach. Spojrzał na nią zdumionym oczami i  uśmiechnął się trochę wymuszenie.

– Lisa!

– Mam  dla ciebie sprawę! Coś, co na pewno mogłoby cię zainteresować. – zaczęła pewnym głosem, z uśmiechem na ustach, jakby oznajmiała mu, że właśnie wygrał całą pulę na loterii.

– Chwilowo nie ciepię na brak pracy. A  tuż przed urlopem nie mam zwyczaju niczego zaczynać. Jednak to miłe, że pomyślałaś o mnie.

–  Potrzebuję twojej pomocy.  To bardzo ważne dla mnie. – Lisa rozumiejąc, że próbuje ją zbyć, zmieniła podejście. Podziałało. Kiedy kobieta grzecznie prosi, to mężczyzna nie odmawia. Liam wykazał zainteresowanie.

– O co chodzi, konkretnie?

– O rewizję procesu sprzed 25 lat. Trzeba ocenić realne szanse…

– Wybacz, Lisa, moglibyśmy o tym, kiedy indziej porozmawiać? Teraz nie mam za dużo czasu, spieszy mi się na komisariat.

– Jasne. Może wieczorem u mnie?

Liam zastanowił się przez chwilę.

–  Może spotkajmy się gdzieś na mieście.

– OK. Wybierz tylko gdzie i o jakim czasie ci pasuje.

Liam nie zdążył odpowiedzieć, jak przez korytarz przeleciał jakiś młokos. Mijając ich, potracił Lisę tak, że wierzchnia teczka spadła na ziemię. Liam gwałtownie się obrócił. – Hej! – zwołał za nim, ale chłopak już skręcił w boczny korytarz i zniknął mu z pola widzenia. Mężczyzna schylił się, żeby podnieść dokumenty z ziemi. Okładka akt była otwarta, więc mimowolnie na moment skupił wzrok na ich zawartości. Z akt wynikało, że kobieta zamordowała mężna, kiedy on spał. Zamknął teczkę, po czym spojrzał na Lisę z niedowierzaniem.

– Jeśli to  jest właśnie ta sprawa dla mnie, to   obawiam się, że pomyliłaś adres.

– Nie rozumiem. Jesteś karnistą, to twoja działka.

– Tracisz swój czas. – powiedział poważnie i stanowczo. Po czym  odłożył teczkę na  wierzch  dokumentów, które trzymała Lisa.

– Ale nawet nie przejrzałeś akt. Ta kobieta siedzi niewinnie!

– Oczywiście jak zawsze. W końcu to jego wina, że nie zdążył się obudzić, zanim zapadł w wieczny sen. Gdyby tak było, on siedziałby teraz za kratkami, a ona wąchałaby kwiatki od dołu.

– Liam, co z tobą? O co ci chodzi?

– Nic. Po prostu nie jestem zainteresowany.

– Za to sprawy o pobicie, gwałt, jakieś awantury imigrantów, to cię interesuje! – zawołała z pasją.

– Możesz jeszcze dodać drobne kradzieże i oszustwa, mała dealerka, wypadki drogowe po pijanemu. Allgäu to nie jest metropolia. To są sprawy naszego rewiru, które głównie do mnie trafiają.  –  odparł Liam spokojnie. – Tak w ogóle, to masz coś przeciwko imigrantom? – mimowolnie dokończył trochę zaczepnym tonem.

– Na pewno nie tyle, ile ty przeciwko… kobietom.  –  odparła Lisa zimno – Wiesz, co jest twoim problemem?  Ty po prostu nienawidzisz kobiet!

Przez twarz Liama przeszedł  grymas, jednak nie odpowiedział na zaczepkę. Nie miał ochoty na pyskówkę z Lisą. Zresztą faktycznie się spieszył — jego brat został zatrzymany przez policję.

– Śpieszę się. –  odparł krótko, po czym obrócił  się na pięcie, zabrał z krzesła swoją teczkę i odszedł, zostawiając Lisę samą na środku korytarza.

– Idiotka! – zawołała zła sama na siebie.

Widząc z jego strony brak jakiejkolwiek dobrej woli, nawet do koleżeńskiej pomocy,  postanowiła dać sobie wreszcie spokój ze złudzeniami co do jego osoby.  Musi znaleźć inne rozwiązanie i dla matki Karin i dla swojego sekretnego projektu zostania matką. Znowu się pomyliła.

Liam już dawno podjął decyzję, że z dwojga złego woli być Lisy przeciwnikiem, jak niewolnikiem. A tym drugim zostałby niechybnie, gdyby tylko jeszcze raz pozwolił na to, żeby kosmyk jej długich blond włosów opadł mu na twarz. Od czasu zamknięcia sprawy Floriana, konsekwentnie unikał kontaktu z Lisą, nawet zawodowego, starannie przyglądając się za każdym razem, kto jest jego adwersarzem w sporze w sądzie.  Wolność ma zawsze swoją cenę, czasem bardzo gorzką. Szala coraz bardziej przechylała się w kierunku przeciwnym dla LiL i wyglądało na to, że drogi ich rozchodzą się na dobre.

Nowy akt urodzenia Karin.

Porażka przy próbie zaangażowania Liama w sprawę matki Karin,  bynajmniej nie spowodowała wycofania się Lisy z pomocy Margarete, czy też jej  rezygnację  z własnych planów. Lisa uznała, że zarówno  znalezienie dobrego prawnika dla Margarete, jak i wyjście z impasu w życiu osobistym, wymaga czasu i zachodu. Skoro plan A nie wyszedł, trzeba przejść do planu B. W międzyczasie  postanowiła oddać jako prawnik choćby tę niewielką przysługę ojcu i siostrze, jaką było doprowadzenie do formalnego potwierdzenia ich pokrewieństwa.

Aczkolwiek wyniki DNA potwierdzały pokrewieństwo Lorenza i Karin, a strony zainteresowane były jednogłośne, to sprawę komplikował fakt, że  domniemany ojciec Karin nie żył. W dodatku,  w chwili swojej śmierci Karl spełniał wszystkie warunki faktycznego ojca – był mężem jej matki, łożył na utrzymanie Karin, wychowywał ją. Jednak Lisa potrafiła udowodnić w sądzie, że nie brak jej ani profesjonalizmu zawodowego, ani talentu prawniczego i ostatecznie człowiek, który skrzywdził Karin, został raz na zawsze wymazany z jej aktu urodzenia.  

Radość Lisy tym była większa, że pierwszy raz udało jej się jako prawnik zrobić coś pozytywnego dla swoich najbliższych i zostać przez nich docenioną. Potem mogli w ten letni czerwcowy wieczór, w piątkę zasiąść do wspólnego świętowania. Nawet Marie piła wino, Mila się uśmiechała, a Lorenz na moment zapomniał, że żałuje, że jego córka poszła kiedykolwiek studiować prawo i wziął się za opowiadanie dawnych dziejów Hubers Alp. Marie i Lisa dorzucały swoje anegdoty, drocząc się przy tym nawzajem o małoistotne szczegóły i bzdety, jak za dawnych, dobrych czasów.  Było miło, ciepło, rodzinnie. Ot, jedna z tych nielicznych, ulotnych chwil w Hubers Alp, kiedy mieszkańcy zdawali się więcej  dostrzegać  to, co ich łączy – wspólna krew, wspólni przodkowie i wspólna ziemia. Czyli to, co było trwałe, materialne i niezmienne. Mniej zaś zwracali uwagę na to, co ich  czasem dzieli – łzy, wzajemne pretensje oraz brak zrozumienia. Na szczęście w tym przypadku — zmienne i nietrwałe.

Karin & Florian – ist es schon vorbei?

Karin blieb vor dem Zimmer, in dem Florian lag, stehen und beobachtete eine Zeit lang durch die Glasscheibe in der Tür, was darin geschah. Ein Physiotherapeut war bei Florian anwesend, also beschloss sie, zuerst seinen behandelnden Arzt aufzusuchen.

„Wird mein Mann noch so fit sein wie vor dem Unfall?“

„Eine hundertprozentige Garantie kann ich Ihnen nicht geben. Jede Wirbelsäulenverletzung verringert die körperliche Leistungsfähigkeit und zwingt den Patienten, bestimmte Gewohnheiten des täglichen Lebens zu ändern und sich einer regelmäßigen Rehabilitation zu unterziehen. Bei einem Kompressionsbruch eines Wirbels muss die Wirbelsäule nach der Operation lange rehabilitiert werden. Wir haben getan, was wir konnten, der Rest liegt in den Händen Ihres Mannes.“

„Florian war schon immer sportlich sehr aktiv und hat viele Disziplinen ausgeübt.  Er hat nie geraucht oder Alkohol missbraucht.“

„Das ist gut so, denn Nikotin und Alkohol behindern nicht nur den Genesungsprozess, sondern fördern auch postoperative Komplikationen. Eine angemessene Diät ist natürlich ratsam. Der Bruder Ihres Mannes, der offenbar ein professioneller Koch ist, hat sich jedoch bereits darum gekümmert und einen Diätetiken konsultiert. Ich denke, dass Ihr Mann mit einer solchen Leidenschaft für den Sport, umgeben von einer so liebevollen und fürsorglichen Familie, den Unfall schnell hinter sich lassen wird“,  sagte der Chefarzt und lächelte die Frau freundlich an.

Als sie das Zimmer ihres Mannes betrat, schlief Florian, der von der heutigen Trainingseinheit mit dem Physiotherapeuten sichtlich erschöpft war.  Sie setzte sich auf den Stuhl neben dem Bett und starrte auf seinen ruhigen Atem. Sie versuchte, ihre Gedanken zu sammeln und auf das zu konzentrieren, weswegen sie hierhergekommen war. Doch der Anblick seines schlafenden Gesichts brachte das Dilemma in ihrem Herzen zurück.  Bilder aus der näheren und ferneren Vergangenheit wirbelten in ihrem Kopf durcheinander.

„Warum ist das so schwierig? Ich kann mir nicht vorstellen, wieder mit dir zusammen zu sein. Und noch weniger Leben ohne dich.  Wenn du bloß immer schlafen würdest! Ich würde mich keinen Zentimeter von dir wegbewegen“, sagte sie im flüsternden Ton.

Florian drehte sich abrupt auf die Seite, sodass seine Hand außerhalb seines schmalen Krankenhausbettes herunterfiel. Karin bückte sich, hob seine Hand auf und legte sie zurück auf das Bett. Sie betrachtete einen Moment lang die Linien auf seiner Handfläche. Sie fuhr mit einem Finger über einen von ihnen. Die Berührung der Hand seiner Frau weckte Florian, aber er bewegte sich nicht, sondern beobachtete sie nur mit halb geschlossenen Augen.  Vor nicht allzu langer Zeit hatten sie ihre  Handlinien verglichen. Es war ein fauler Ostermorgen, sie lagen zusammen im Bett, keiner von ihnen wollte aufstehen. Mila machte Lärm in der Küche und bereitete das Familienfrühstück vor, während sie sich mit Handlesen amüsierten. „Deine Lebenslinie ist unterbrochen“, bemerkte sie damals. „Möglicherweise. Dieser Teil ist mein altes Leben. Und dieses bedeutet das, was gerade anfängt“,  erwiderte er. Mila klopfte an die Tür: „Das Frühstück ist fertig! Ich habe nicht vor, euch zu stören, meine lieben Eltern, aber es ist fast elf Uhr! Und ich bin nicht nach Hause gekommen, um allein zu essen.“ Bei diesen Worten der Tochter brechen sie beide in Gelächter aus. „Ich denke, wir müssen den Start in unser neues Leben um ein paar Tage verschieben. Zumindest bis unsere Terroristin wieder nach München zurückkehrt“,  sagte Karin amüsiert. „Es scheint, dass die Ferien der Eltern des Studenten genau dann beginnen, wenn die Ferien des Studenten enden.“  Der plötzliche Ansturm von Erinnerungen warf Karin aus dem Gleichgewicht, sodass sie beschloss, das Gespräch mit ihrem Mann zu verschieben. Doch gerade als sie ihre Hand zurückziehen und vom Stuhl aufstehen wollte, ergriff Florian ihre Hand fest.

„Warte, Karin!“

Sie sahen sich einen Moment lang schweigend in die Augen, bis Karin schließlich ihren Blick abwandte. Mit der freien Hand strich sie sich eine Haarsträhne aus dem Gesicht und steckte sie hinter ihr Ohr.

„Du hast deine Frisur geändert“, bemerkte er. „Du siehst schön aus.“  

Karin antwortete nicht, denn sie hatte ihre Frisur nicht für ihn geändert. Wenn eine Frau es auf sich nimmt, ihr Leben zu verändern, beginnt sie immer mit ihrem Aussehen. Seit ihr Haar nachgewachsen war, hatte sie aufgehört, es zu glätten, und ließ es in seiner natürlichen, leichten Locke.  Lisa meinte, dass kurzes dunkles Haar sie alt und ernst aussehen lässt, also hellte sie ihre Haarfarbe auf und fügte kastanienbraune Strähnchen hinzu.

Florian ließ die Hand seiner Frau los und drückte einen Knopf an der Seite des Bettes, um die Rückenlehne ein wenig anzuheben. Als er versuchte, sich aufzurichten, presste er vor Schmerz die Lippen zusammen.

„Mila war vor ein paar Tagen zu Besuch bei mir“,  versuchte er erneut, das peinliche Schweigen zwischen ihnen zu brechen.

„Was soll sie nun tun? Sie muss sich irgendwie mit der Vorstellung abfinden, dass ihr Vater nicht perfekt ist. Ein anderer wird nie erscheinen.“

„Ich habe von meiner Mutter über Lorenz gehört, dass … Ich kann mir kaum vorstellen, was für ein Riesenschock das für dich war.“

„Nicht der einzige“, erwiderte sie, und ihre Stimme nahm unwillkürlich einen rauen Ton an.  „Doch im Gegensatz zu den anderen hat diese eine positive Seite.“

„Ich vermute, dass Lisa und du euch wieder nahestehen.“

„Wie nie zuvor. Lisa hat bewiesen, dass sie mir eine bessere Freundin ist, als ich es einst für sie war. Das bedeutet mir umso mehr, als ich jetzt mein Leben von Grund auf neu aufbauen muss. Und zwar allein.“

„Das muss nicht so sein.  Ich bin immer noch da und warte auf ein Zeichen von dir.“ Florian nahm erneut die Hand seiner Frau in die seine, aber diesmal sanft, „Diese Hand passt nur auf diese eine.“

„Nicht mehr.“  Karin versuchte, ihre Hand von der ihres Mannes wegzuziehen. „Es tut mir leid, Florian, was einmal war, kommt nicht zurück.“

„Du möchtest also all diese Jahre zusammen einfach abschreiben.“

„Ich möchte nichts abschreiben. Wir haben eine Menge guter Erinnerungen. Mila wird uns immer verbinden.  Ich möchte uns nur die Schlimmsten ersparen. Das ist ein guter Zeitpunkt, um …“

Florian ließ sie nicht ausreden. „Wie kannst du dir so sicher sein, dass nichts Gutes mehr auf uns  zusammen wartet? Vielleicht ist das, was vor uns liegt, das Allerbeste?“

„Ich glaube dir nicht mehr. Was hast du mir über diese Magdalene zu erzählen?“

„Ich weiß nicht, was ich noch hinzufügen könnte. Sie war frech, ohne jegliches Scham- oder Schuldgefühl. Ja, ich wollte, dass sie am eigenen Leib erfährt, wie es ist, wenn man in der Klemme gefangen ist und keine Chance zur Flucht hat.  Ich wollte ihre Angst sehen, spüren …“

„Und es war extrem aufregend wie nichts anderes zuvor, oder?“  Karins Blick ging zu ihrem Mann, er senkte den seinen. Nach einem Moment hob er ihn an, schaute ihr ins Gesicht und sagte:

„Ich bin nur ein Mann, nicht mehr und nicht weniger. Ja, dafür schäme ich mich. Ich bereue, dass ich zu ihr gegangen bin. Es wäre mir lieber gewesen, ich hätte nie erfahren, was ich damals über mich gelernt habe.“

„Ich dagegen bin nur eine Frau und habe keine Lust, die dunklen Seiten deiner Seele zu entdecken.  Wir wissen beide, dass du dich nicht zum ersten Mal vergessen hast. Nein, Florian, das werde ich nie wieder durchmachen.“

„Also ist es vorbei“,  sagte Florian mit einer Stimme, in der er sich selbst nicht wiedererkannte.

Karin nickte.  Dann nahm sie den Ehering von ihrem Finger, steckte ihn auf seine Hand und verschloss ihn darin.  „Es ist an der Zeit, diese Hände mit anderen zu paaren. Ich weiß, dass du alle Chancen hast, zu einem normalen Leben zurückzukehren. Vergeude es wenigstens nicht“, sagte sie, stand auf und ging.

Florian betrachtete lange den Ehering seiner Frau an seiner Hand und legte ihn schließlich auf den Tisch hin. Er rückte den Rollstuhl an Bett heran, stieß ihn aber sofort heftig zur Seite.  Um jeden Preis versuchte er, selbst aufzustehen und das Fenster auf eigenen Füßen zu erreichen. Er stützte sich mit den Händen auf dem Nachttisch ab, doch einen Moment später brach er auf dem Boden zusammen.  Noch spürte er nur einen stechenden Schmerz in seinem Rücken, als die Sonne erlosch.

Georg schaltete das Telefon aus und ging von der Küche in den Flur.

„Sarah! Bist du beschäftigt?“

„Wie immer.“

„Lass es und eile zu meiner Mutter, um sofort zu kommen und sich um die Küche zu kümmern. Na, worauf wartest du noch? Los, geh rauf!“

„Wo brennt’s denn?“, schnauzte das Mädchen. „Haben Sie ein Rezept vergessen und brauchen die Hilfe der Mama?“

Georg schüttelte nur den Kopf. Eines Tages wird er ihr den Mund mit kochendem Wasser verbrühen, aber dafür hat er jetzt keine Zeit.

„Ich muss ins Krankenhaus fahren.“

„Ist etwas passiert?“, fragte Sarah, und sofort verschwand der unangenehme Ausdruck aus ihrem Gesicht.

„Florian wollte aus eigener Kraft aufstehen und ist umgefallen. Ich werde vor Ort mehr darüber erfahren.“

„Wenn Sie nicht zu lange weg sind, Chef,  kann ich mich selbst um die Küche kümmern.“

„Nun, ich weiß es nicht. Du, eine Veganerin, fällst um, beim Anblick von Fleisch in der Pfanne.  ​Und bevor ich zurückkomme, ist meine Küche zu Asche geworden.“

„Sehr witzig. Soll ich etwas jemandem sagen?“

„Nichts! Kein einziges Wort zu meiner Mutter!“

„Klar.“

Kaum hatte Georg die Station betreten, fand er die Ärztin, mit der er telefoniert hatte.

„Was ist mit meinem Bruder – Muss er noch einmal operiert werden?“

„Nein. Nichts dergleichen! Wir haben eine Kontrolle-MRT gemacht und es ist alles in Ordnung.“

„Gott sei Dank!“, sagte Georg, der war sichtlich erleichtert.

„Er hat gerade starke Schmerzmittel bekommen und wird danach ein paar Stunden schlafen.“

„Wie ist es dazu eigentlich gekommen?“

„Die Frau Ihres Bruders war heute Morgen hier zu Besuch. Nachdem sie gegangen war, wollte er aufstehen und das Fenster öffnen. Er hat behauptet, dass er frische Luft gebraucht hat.“

„Idiot. Entschuldigen Sie mich!“

„Ihr Bruder ist einfach zu rasch vorangegangen. Und hier muss man sich mit Geduld wappnen.“

„Ich brauche vor allem Geduld, für ihn.“

Am Abend saß Karin auf einer Bank vor dem Haus und starrte in den Himmel, als Lisa auf sie zukam und den Platz neben ihr einnahm.

„Was machst du da – den Sonnenuntergang beobachten?“

„Mm. Der Himmel hat heute so herrliche Farben. Es ist kaum zu glauben“, erwiderte  Karin und sah Lisa an. „Aber wer hat gesagt, dass es bei einer Hochzeit immer sonnig sein muss, und dass es schüttet und donnert, wenn die Leute sich trennen?“

„Wie geht es dir?“

„Ich fühle mich nicht wohl dabei.“

„Trennungen sind uns ins Leben geschrieben. Die Erste ist die Schlimmste. Bei der Zweiten beginnt die Routine.“

„Ich hätte nie gedacht, dass es so sehr wehtun würde.“

„Wenn es keinen Schmerz gäbe, wüssten wir nicht, was Glück ist“, sagte  Lisa und lächelte Karin sanft an.

Marie kam an der Seite des Hauses heraus, aber als sie Karin und Lisa zusammen auf der Bank sitzen sah, wollte sie umkehren.  Die Schwestern sahen sie jedoch rechtzeitig und hielten sie auf.

„Komm zu uns, Marie!“, rief Karin ihr zu.

„Auf dieser Bank ist genug Platz für alle drei Huber-Mädels“,  sagte Lisa.

Marie setzte sich neben Karin. Lorenz und Mila näherten sich gerade dem Haus. Bei diesem Anblick lächelten Opa und Enkelin, sahen sich an und ließen die Schwestern allein.

Die Trennung von seiner Frau untergrub schnell Florians Kampfeswillen. Im Rehabilitationsunterricht zeigte er wenig Bereitschaft zur Mitarbeit. Bei der Wahl eines Rehabilitationszentrums konnte sich Florian nicht entscheiden, sodass seine Abreise dorthin vorübergehend verschoben wurde. Leider stellte sich bald heraus, dass es sich um griechische Kalender handelte.  Schließlich wurde er aus dem Krankenhaus entlassen und Georg nahm seinen Bruder mit nach Hause. Die Leitners waren sich einig, dass Florian in der jetzigen Situation nicht in seine leere Wohnung zurückkehren sollte. Mirjams ehemaliges Wohnzimmer, geräumig und sonnig mit Zugang zur Terrasse, erfüllte alle Anforderungen an ein Genesungszimmer.  Georg räumte in aller Eile die alten Geräte aus dem Zimmer und beauftragte ein Renovierungsteam. Der Raum wurde umgestaltet, an einer der Wände wurden Leitern angebracht und über dem Eingang zum Raum eine Zugstange installiert.  Georg stattete das neue Zimmer seines Bruders mit den notwendigen Rehabilitationsgeräten aus: Expander, Übungsbänder, Bälle, Gewichte und ein richtiges Krankenhausbett. Ein Lift wurde an der Treppe installiert und das Gasthaus entspricht nun endlich den Standards für behinderte Gäste.

Als Florian nach Hause kam, wartete alles auf ihn, bis auf eine Sache, die ihn wirklich interessierte: seine eigene Familie. Seit dem ersten Tag, an dem sein Bruder zu Hause war, hatte Georg versucht, ihn in die Angelegenheiten des Gasthauses einzubeziehen, um seine Gedanken von Karin und Mila abzulenken. Florian sollte sich am Leitnerhof nicht nur gebraucht, sondern unentbehrlich fühlen. Von da an betrachtete Georg jede noch so dumme Entscheidung, die das Gasthaus betraf, als eine Angelegenheit, die mit seinem Bruder zu besprechen war. Florian war nicht von undankbarer Natur, und so hatte er gelegentlich das Bedürfnis, seiner Umgebung zu zeigen, dass er sich für etwas interessierte. Die unterbrochene Therapie brachte schnell wieder Rückenschmerzen, aber Florian fand ein wirksames Schmerzmittel dagegen. 

Die Situation im Leitnerhof war wie vor Jahren, als Peter geboren wurde. Dann waren da ein Vater, ein neugeborenes Baby, eine kranke Mutter und ihre beiden Söhne. Nun gab es die Eltern und ihren kranken Sohn.  Ein Vater und ein neugeborenes Baby.

Ich habe wieder diesen komischen Traum
Unser Bett und unser Zuhause
Du verzweifelt kuschelst mit mir
Auf diese Weise beobachte ich meinen Tod
Ich sehe Dich weinen
Und ich bewege mich nicht
Ich höre Dich sagen
Verlasst mich nicht
Es wird niemals schöner sein
Du wirst Dich an nichts erinnern,
So wie Du Dich hier an mich erinnerst
Ich habe wieder diesen sonderbaren Traum
Unser Bett und unser Zuhause
Du fragst mich wieder, was ist los mit mir
Auf diese Weise beobachte ich meinen Tod
Ich sehe Dich weinen
Und ich bewege mich nicht
Ich höre Dich sagen
Verlasst mich nicht
Es wird niemals schöner sein
Du wirst Dich an nichts erinnern,
So wie Du Dich hier an mich erinnerst

Karin & Florian – czy to już jest koniec?

Karin przystanęła przed salą, gdzie leżał Florian i jakiś czas zza szyby w drzwiach obserwowała, co dzieje się wewnątrz. U Floriana był właśnie fizjoterapeuta, więc postanowiła najpierw udać się na spotkanie z jego lekarzem prowadzącym.

– Czy mój mąż wróci jeszcze do sprawności fizycznej, jaką miał przed wypadkiem?

– Tego pani zagwarantować w stu procentach nie mogę. Każdy uraz kręgosłupa obniża sprawność fizyczną, zmusza pacjenta do zmian pewnych nawyków codziennego życia i stałej już okresowej rehabilitacji. Przy złamaniu kompresyjnym kręgów, po operacji kręgosłup wymaga długiej rehabilitacji. My zrobiliśmy wszystko, co było można, reszta jest w rękach pani męża.

– Florian zawsze bardzo aktywny fizycznie, uprawiał wiele dyscyplin sportowych.  Nigdy nie palił ani nie nadużywał alkoholu.

– To dobrze, bo nikotyna i alkohol nie tylko utrudniają  proces rekonwalescencji, ale jeszcze sprzyjają powikłaniom pooperacyjnym. Wskazana jest oczywiście odpowiednia dieta. Brat pani męża, który zdaje się, jest profesjonalnym kucharzem, już się o to  zatroszczył i odbył  konsultację z dietetykiem. Myślę, że przy jego zacięciu  do sportu, w otoczeniu tak kochającej i troskliwej rodziny, pani mąż szybko zostawi wypadek za sobą.  –  powiedział  główny lekarz i uśmiechnął się przyjaźnie do kobiety. 

Kiedy weszła do sali męża, Florian  spał, najwyraźniej zmęczony dzisiejszą dawką ćwiczeń.  Usiadła  na krzesełku przy łóżku i wpatrywała się w jego spokojny oddech. Próbowała pozbierać myśli, skupić je na tym, z czym tu przyszła. Jednak widok jego śpiącej twarzy na powrót przywołał rozterkę w sercu.  W głowie  mieszały się jej obrazy z przeszłości tej dalszej i bliższej.

– Dlaczego to jest tak trudne? Nie potrafię wyobrazić  sobie, że mogłabym jeszcze z tobą być. I jeszcze mniej  życie bez ciebie.  Gdybyś już tylko zawsze spał! Nie ruszyłby się od ciebie na krok. – powiedziała szeptem.

Florian obrócił się gwałtownie na bok tak, że jego ręka spadła na dół, poza jego wąskie  szpitalne łóżko. Karin schyliła się, podniosła jego dłoń i położyła  ją z powrotem na łóżku. Przez chwilę przyglądała się jego liniom papilarnym. Powiodła palcem po jednej z nich. Dotyk żony obudził Floriana, ale nie poruszył się tylko przez półzamknięte oczy obserwował ją. Jeszcze niedawno porównywali sobie razem swoje linie papilarne. Był leniwy  wielkanocny poranek, leżeli razem w łóżku, żadnemu z nich nie chciało się wstać. Mila hałasowała w kuchni przyrządzając rodzinne śniadanie, a oni zabawiali się w chiromantów. „Twoja  linia życia jest przerwana”. – zauważyła wtedy. „Możliwe, ta część to moje stare życie. A ta oznacza te, które właśnie się zaczyna”.  Mila zastukała do drzwi: „Śniadanie gotowe! Nie jest moim zamiarem wam przeszkadzać, moi kochani rodzice, ale jest już prawie jedenasta! A ja nie przyjechałam do domu, żeby jeść sama”. Na te słowa córki oboje wybuchli śmiechem. „Chyba musimy start w nowe życie przełożyć o kilka dni. Przynajmniej do czasu, dopóki nasza mała terrorystka nie wróci do Monachium” – powiedziała rozbawiona Karin. „Wygląda na to, że wakacje rodziców studenta zaczynają się dokładnie wtedy, kiedy kończą się wakacje studenckie”.  Nagły przypływ wspomnień wytrącił Karin z równowagi tak, że postanowiła rozmowę z mężem przełożyć. W chwili jednak, kiedy  chciała cofnąć swoją dłoń i wstać z krzesła, Florian  chwycił ją mocno za dłoń.

– Zaczekaj Karin!

Przez chwilę patrzyli sobie w oczy w milczeniu, zanim Karin wreszcie uciekła wzrokiem. Wolną ręką odsunęła z twarzy  kosmyk włosów i założyła za ucho.

–  Zmieniłaś fryzurę — zauważył — Pięknie wyglądasz. 

Karin  nie odpowiedziała na komplement, bo przecież nie dla niego była ta zmiana. Kiedy kobieta bierze się za  transformację swojego życia, to zawsze zaczyna ją od swojego wyglądu. Odkąd odrosły jej włosy przestała je prostować i pozostawiła  im naturalny lekki skręt.  Lisa uznała, że krótkie, ciemne włosy dodają jej powagi i lat, więc za jej  namową, rozjaśniła ich kolor i dodała  im kasztanowych refleksów. 

Florian puścił rękę żony i przycisnął guzik z boku łóżka, żeby podwyższyć sobie trochę oparcie z tyłu pleców. Kiedy próbował się podciągnąć, trochę się skrzywił z bólu.

– Mila była tu  ostatnio u mnie.  – ponownie spróbował przerwać to krępujące milczenie pomiędzy nimi.

– A co ma robić? Musi się jakoś pogodzić z faktem, że jej ociec nie jest doskonały. Inny się nigdy nie pojawi.

– Słyszałem od mojej matki, że Lorenz… Wyobrażam sobie, jaki był to dla ciebie ogromny wstrząs.

– Nie jedyny.  – odparła, a jej barwa głosu mimowolnie przybrała ostry ton.  – Tyle tylko, że ten w przeciwieństwie do innych, ma swoje pozytywne strony.

– Domyślam się, że ty i Lisa znowu jesteście sobie bliskie.

– Jak nigdy przedtem.  Lisa okazała się lepszą przyjaciółką dla mnie jak ja kiedyś dla niej. Tym bardziej to doceniam, teraz gdy muszę budować swoje życie od nowa, w pojedynkę.

– Nie musisz.  Jestem  i nadal czekam na jeden twój znak. – Florian ponownie wziął dłoń żony w swoją, tym razem jednak delikatnie.  – Ta dłoń pasuje tylko do tej.

– Już nie. – Karin spróbowała wysunąć swoją dłoń z dłoni męża. – Przykro mi, Florian, ale to, co było, już nie wróci.

– A więc chcesz te wszystkie wspólne lata tak po prostu przekreślić.

– Niczego nie chcę przekreślać. Mamy dużo dobrych wspomnień. Zawsze będzie nas łączyć Mila. Chcę jedynie zaoszczędzić nam tych najgorszych. To dobry moment, żeby…

Florian nie dał jej dokończyć — Skąd pewność, że nic dobrego nas już razem nie czeka? Może właśnie to, co przed nami,  będzie tym, co najlepsze.

– Już ci nie wierzę. Co masz mi do powiedzenia o tej Magdalene?

– Nie wiem, co mógłbym jeszcze dodać. Była ordynarna, w ogóle nie poczuwała się do wstydu ani winy, za to, co zrobiła Mili. Ta, chciałem, żeby na własnej skórze poczuła, jak to jest być w potrzasku, bez szansy na ucieczkę.  Chciałem widzieć jej strach, czuć go…

– I to było niezwykle podniecające jak nic innego wcześniej, co Florian? – Karin wbiła wzrok w męża, on spuścił swój. Po chwili podniósł oczy na nią, spojrzał jej w twarz i powiedział:  

– Jestem tylko człowiekiem niczym więcej ani mniej. Tak, wstydzę się tego. Żałuję, że w ogóle poszedłem do niej. Wolałbym nigdy nie dowiedzieć się tego o sobie, co się wtedy dowiedziałem.  

– Ja zaś jestem tylko kobietą i nie mam ochoty odkrywać mrocznych stron twojej duszy.  Oboje wiemy, że to nie był pierwszy raz, jak się zapomniałeś. Nie, Florian, ja będę  tego znowu przeżywać.

– A więc to koniec. – powiedział głosem, w którym nie rozpoznał samego siebie.

Karin przytaknęła. Zdjęła obrączkę ślubną ze swojego palca, położyła mu na jego dłoni i zamknęła ją w niej. 

– Już czas, aby te dłonie spróbowały dopasować się do innych. Wiem, że masz wszelkie szanse, żeby wrócić do normalnego życia. Nie zmarnuj przynajmniej tego.  – powiedziała, po czym wstała i wyszła.

Florian przez dłużą chwile przyglądał się obrączce żony na dłoni, wreszcie odłożył ją na stolik. Przysunął wózek do łóżka, ale  zaraz gwałtownie odsunął go na bok. Próbował za wszelką cenę sam wstać i na własnych nogach dotrzeć do okna. Podparł się rękoma stolika nocnego przy łóżku, ale już w chwilę późnej zwalił się na podłogę. Zdążył jeszcze poczuć  ostry ból w plecach, jak zgasło mu  słońce.

Georg wyłączył telefon i przeszedł z kuchni do holu.

– Sara! – zawołał na recepcjonistkę. – Jesteś zajęta?

– Jak zawsze.

– To zostaw to i pędź do mojej matki, żeby przyszła natychmiast się zająć kuchnią. No, na co czekasz? Ruszaj na górę!

– Pali się, czy co? – fuknęła dziewczyna. – Zapomniał szef recepty i potrzebuje mamusi podpowiedzi?

Georg pokręcił tylko głową. Kiedyś wyparzy jej buzie wrzątkiem, teraz jednak nie miał na to czasu.

– Muszę jechać do szpitala.

– Coś się stało?  – spytała Sara, a z jej twarzy natychmiast zniknął nieprzyjemny wyraz.

– Florian chciał sam wstać i upadł. Więcej dowiem się na miejscu.

– Jak nie będzie  szefa zbyt długo, to mogę sama zająć się kuchnią.

– No, nie wiem. Ty, weganka, jeszcze zemdlejesz, jak zobaczysz mięso na patelni. Zanim wrócę, to moja kuchnia zamieni się w popioły.

–  Bardzo śmieszne. Mam coś komuś przekazać?

– Nic. Ani słowa mojej matce!

– Jasne!

Ledwo Georg wpadł na oddział, jak odnalazł lekarkę, z którą rozmawiał przez telefon.

– Co z moim bratem? Musi być ponownie operowany?

– Nie. Nic z tych rzeczy! Zrobiliśmy mu kontrolny rezonans i wygląda, że wszystko jest w porządku.

–  Bogi dzięki! – odparł Georg i wyraźnie odetchnął z ulgą.

– Podaliśmy mu silne leki przeciwbólowe i będzie spał po nich przez kilka godzin.

– Właściwe, jak to się stało?

– Rano była tu żona pana brata. Po jej wyjściu chciał wstać i otworzyć okno. Twierdzi, że potrzebował powietrza.

– Idiota. Przepraszam!

– Pański brat po prostu za szybko wyrywa się do przodu. A tu potrzebna jest cierpliwość.

– Cierpliwość to jest potrzebna, ale mnie do niego.

Wieczorem Karin siedziała na ławce przed domem i wpatrywała się w niebo, jak podeszła do niej Lisa i usiadła obok.

– Co robisz? Podziewasz zachód słońca?

– Ta. Niebo ma dzisiaj takie cudowne kolory. Aż trudno uwierzyć. – odparła Karin i skierowała swój wzrok na Lisę. –   Jednak, kto powiedział, że  słońce zawsze musi być na ślubie, a lać i grzmieć, kiedy się ludzie rozstają?

– Jak ty się czujesz?

– Nie jest mi z tym dobrze.

– Rozstania są wpisane w nasze życie. Pierwsze jest najgorsze. Od drugiego zaczyna się rutyna.

– Nie przypuszczałam, że to będzie aż tak boleć.

– Gdyby nie było bólu, nie wiedzielibyśmy, co to szczęście. – odparła Lisa i uśmiechnęła się łagodnie do Karin.

Z domu wyszła Marie, kiedy jednak zobaczyła Karin i Lisę razem siedzące na ławce,  to próbowała zawrócić.  Siostry ją jednak w porę dostrzegły i zatrzymały.

– Chodź tu do nas, Marie! – zawołała do niej Karin. 

– Na tej ławce jest wystarczająco miejsca dla wszystkich trzech sióstr Huber. – powiedziała Lisa. 

Marie usiadła obok Karin. Ta objęła najpierw jednym ramieniem jedną siostrę, a potem drugim — drugą. Lorenz i Mila właśnie zbliżali się do domu. Na ten widok dziadek z wnuczką uśmiechnęli się, spojrzeli na siebie i zostawili siostry same.

Rozstanie z żoną szybko podkopało wolę walki u Floriana. Na zajęciach rehabilitacyjnych wykazywał małą chęć współpracy. Kiedy przyszło wybrać ośrodek rehabilitacyjny, to Florian nie potrafił się na żaden zdecydować, przez co odłożono tymczasowo jego wyjazd tam. Szybko niestety okazało się, że na greckie kalendy. Ostatecznie wypisano go ze szpitala i Georg zabrał brata do domu. Leitnerowie byli zgodni, że Florian w obecnej sytuacji nie powinien wrócić do swojego pustego mieszkania. Miał zamieszkać wraz z Georgiem. Dawny pokój dzienny Mirjam, przestronny i słoneczny z wyjściem na taras spełniał wszystkie wymogi pokoju dla rekonwalescenta.  Georg pośpiesznie opróżnił pokój z dawnych sprzętów, wynajął ekipę remontową, żeby odświeżyć pokój, zainstalował drabinki na jednej ścianie i drąg do podciągania się nad wejściem do pokoju. Postarał się też o niezbędny sprzęt rehabilitacyjny: ekspandery, gumy do ćwiczeń, ściski, piłki, obciążniki oraz odpowiednie szpitalne łóżko. Przy schodach zainstalowano windę, także przy okazji zajazd zaczął wreszcie spełniać standardy dla gości niepełnosprawnych.

Kiedy Florian wrócił do domu, wszystko nań czekało, poza jednym, za to tym, co go naprawdę interesowało — jego własną rodziną. Georg od pierwszego dnia pobytu brata w domu starał się go wciągnąć w sprawy zajazdu, żeby w ten sposób odciągnąć jego myśli od Karin i Mili. Florian miał się czuć nie tylko potrzebny, co zgoła niezbędny w Leitnerhof. Od tej pory każdą, nawet najgłupszą decyzję odnośnie do zajazdu, Georg uważał za wymagającą przekonsultowania z bratem. Florian nie miał niewdzięcznej natury, więc od czasu do czasu poczuwał się do okazania otoczeniu, że coś go to wszystko interesuje. Przerwana terapia szybko przywołała bóle kręgosłupa, jednak Florian znalazł sobie na nie skuteczny środek przeciwbólowy. 

Sytuacja w Leitnerhof jak sprzed lat, gdy urodził się Peter. Wtedy był: ojciec, noworodek, chora matka i dwoje jej synów. Tym razem był chory syn, dwoje jego rodziców plus ojciec i noworodek.

Lisa – wohin und mit wem?

Es war elf Uhr morgens, als Lisa sich vor dem Gebäude der Staatsanwaltschaft von Magdalene verabschiedete. In den letzten drei Tagen hatte sie, so gut es ging, alte Kontakte zu Bekannten aus der Branche aufgefrischt. Sie wollte Karins Mutter irgendwie helfen und beschloss, dass selbst entfernte Bekannte ihr bei der Suche nach einem Weg, Margarete aus dem Gefängnis zu holen, nützlich sein könnten. Gestern hatte sie Ina besucht, die an der Universität eine wissenschaftliche Karriere anstrebte.   Sie mochte sie nie besonders, aber ihr Mann war Professor und hatte die richtigen Kontakte und den nötigen Zugang. Eine Geschichte wie viele andere – er, ein Professor, verliebte sich in eine zwanzig Jahre jüngere Assistentin. Eine Affäre, eine turbulente Scheidung. Ina lebte in der großen Welt, Lisa war weit davon entfernt.

Das Abendessen war langweilig und steif, die Gespräche drehten sich hauptsächlich um aktuelle Justizfragen. Der beste Teil des Abends war die Verabschiedung an der Tür. Am Nachmittag war sie mit Helena verabredet. Sie war sehr neugierig auf ihr neues Leben und versprach sich nach diesem Treffen mit ihr eine Menge. Lisa beschloss, ein paar Geschenke für Alexanders Kinder zu kaufen. Zunächst suchte sie einen Spielzeugladen, um dort etwas für Emilia zu finden. David machte gerade seinen Abiturabschluss, der angeblich international sein sollte. Mila war noch ein paar Monate mit David zusammen, bevor sie in München Gesellschaft fand. Der Junge merkte jedoch recht schnell, dass er nur ein vorübergehender  »Ersatz« für das Mädchen war und zog sich zurück. Alexander war eindeutig erleichtert. Von Anfang an betrachtete er die Bekanntschaft seines Sohnes mit der zwei Jahre älteren Mila mit einem schiefen Blick. Und die Gesellschaft der Freundin seines Sohnes hatte ihn, um es vorsichtig auszudrücken, erschreckt.  „Na, das ist ja interessant, ob der Junge immer noch Liebeskummer wegen Mila erlebt?“, dachte sie und betrat den Laden.

Sie näherte sich dem Ständer, auf dem die Puppen dicht an dicht aufgestellt waren. Die Puppen erregten sofort ihre Aufmerksamkeit, weil sie außergewöhnlich schön waren. Sie blieb nicht lange allein am Regal stehen, als eine ältere Verkäuferin auf sie zukam.

„Das sind spanische Puppen.  Sie sind erst seit kurzer Zeit bei uns, aber sie sind bei unseren Kunden bereits sehr beliebt.“

„Sie sind wunderschön. Es ist schwer, den Blick von ihnen abzuwenden“, gab Lisa zu, nahm eine Puppe nach der anderen in die Hand und betrachtete sie aufmerksam. Der Verkäuferin entging die Freude in den Augen der Kundin nicht und sie warf sofort die Angel aus.  

„Eine außergewöhnlich erfolgreiche Puppenlinie.  Ihre Gesichter scheinen lebendig zu sein.  Ich habe selbst schon drei für meine Tochter gekauft“, sagte die Verkäuferin, obwohl sie natürlich keine Tochter hatte, „Zuerst ein Zwillingspärchen in einem Babyschlafsack, und kürzlich ein Rotkäppchen.  Darf ich Sie fragen: Ist diese Puppe für Ihre Tochter?“

„Ich habe keine Kinder. Eine Freundin von mir zieht die 11-jährige Tochter ihres Partners groß. Das soll ein Geschenk für sie sein.“

„Elf Jahre alt – das ist ein großes Mädchen und hat sich eher vom Spielen mit Puppen verabschiedet.“ Die zweite, jüngere Verkäuferin mischte sich ein.

„Im Gymnasium habe ich noch mit Puppen gespielt“, sagte Lisa ohne nachzudenken.  Die jüngere Verkäuferin sah sie mit einem spöttischen Lächeln an, sodass Lisa es unterließ, hinzuzufügen: „Mit Teddy Barry schlafe ich immer noch. Wer verbietet es mir? Man muss  sich nachts an etwas Zotteliges kuscheln.“

 „Nun, das ist richtig. Das Alter spielt keine Rolle“, sagte die ältere Verkäuferin, als ob sie die Gedanken der Kundin lesen könnte.   Dann knurrte sie ihre jüngere Kollegin an und warf ihr einen finsteren Blick zu: „Du solltest dich besser an die Arbeit machen, Angela, und neue Lego-Sets in die Regale stellen!“

„Vielleicht ist eine Puppe keine gute Idee“, sagte Lisa und stellte die Puppe zurück ins Regal.   „Können Sie mir einen Rat geben?“

„Wie wäre es mit einem Perlenset, um selbst Schmuck herzustellen?“, schlug die jüngere Verkäuferin vor und griff sofort nach der richtigen Schachtel.

Lisa sah eine Verkäuferin und eine andere an.  Offenbar war sie das Objekt eines Konkurrenzkampfes um den Kunden zwischen einem älteren und einem jüngeren Mitarbeiter geworden.  Selbst ein einfacher Spielzeugladen kann zum Schlachtfeld werden. In der Zwischenzeit betraten weitere Kunden den Laden: ein älterer grauhaariger Mann, vielleicht im Alter von Lisas Vater, mit einem Mädchen von etwa 10 Jahren.   Das Mädchen interessierte sich schnell für die Puppen, die im Regal standen. Die Verkäuferin, die ein anderes Opfer bemerkte, ließ sie allein.  Lisa trat an die Theke heran, wo die andere Verkäuferin bereits den Inhalt des Kartons aufstellte.

„Na, das ist wirklich interessant“, sagte Lisa.

„Dies ist ein kleiner Satz. Wir haben noch ein mittleres und ein großes Exemplar“, fügte die Verkäuferin  hinzu.

„Ich nehme den größten.“

„Da es sich um ein Geschenk handelt, warum es nicht richtig verpacken?“

„Oh, ja! Bitte kümmern Sie sich darum!“

„Brauchen Sie noch ein Geschenk?“

„Ja, aber ich glaube nicht, dass ich es hier bekomme – nur eine Kleinigkeit für einen Jungen – einen Abiturienten.“

„Oben gibt es ein Schreibwarengeschäft. Wenn er aufs College geht, können Sie ihm einen schönen Stift schenken.“

„Das ist eine Idee. Vielen Dank für Ihren Rat“, erwiderte Lisa und schaute noch einmal in Richtung des Puppenregals.  Das Mädchen kuschelte bereits mit einer Puppe. „Ich glaube, ich habe meine Meinung geändert.   Vielleicht nehme ich doch noch eine spanische Puppe“,  fügte sie nach einer Weile hinzu: „Im schlimmsten Fall wird Emilia sie in eine Ecke werfen.“

„Sicherlich nicht!“, sagte die ältere Verkäuferin sofort. „Welcher soll es sein?“

„Das Mädchen hat blonde Haare und blaue Augen, also nehme ich eine ähnliche Puppe.“

Lisa ging hin, nahm die Puppe selbst aus dem Regal und reichte sie der Verkäuferin.

Kaum hatte sie den Laden mit ihrem Päckchen verlassen und sich unter dem Schirm eines der Straßencafés niedergelassen, als Helena sie anrief und ihr mitteilte, dass Emilia sich bei anderen Kindern auf dem Gestüt mit Windpocken angesteckt hatte.

„Das macht nichts. Ich hatte als Kind Windpocken. … Was? Alexander hat auch die Windpocken! Und David? … Zum Glück! … Bist du sicher, Helena, dass es nicht die echten Pocken sind? … Komm schon, beruhige dich, Mutti! Das war ein Scherz. … Er ist ärger als zehn Kinder.  Das kann ich glauben! … Er hat überall  Pickel. Sein ganzer Kopf ist mit Blasen übersät. … Er möchte nicht, dass ihn jemand so sieht. … Schade. Das muss ein eigenartiger Anblick sein. … Nein, natürlich, wir sehen uns ein anderes Mal. … Ach, übrigens, spielt Emilia noch mit Puppen? … Sie mag keine Puppen … Emilia interessiert sich nur noch für Pferde. … Nein, ich habe keine gekauft! …  Ihr habt bereits ein Wochenende im Juli gebucht. Das ist super! … äh, am Leitnerhof … Na ja, Alexander und du habt mehr Erinnerungen von dort.  Ruft mich an, wenn ihr unterwegs seid. Tschüss!“

Lisa schaltete ihr Telefon aus, nippte an ihrem Kaffee und überlegte, was sie als Nächstes tun sollte. Das Hotel wurde bis morgen früh bezahlt. Sie hatte keine Lust, durch die Klamottengeschäften zu laufen. Eigentlich könnte sie zurück ins Allgäu fahren, aber sie hatte es nicht eilig, nach Hause zu kommen. Schließlich beschloss sie, ihre alte Studienkollegin Nelly zu besuchen.   Beruflich hatten sie nicht viel miteinander zu tun. Sie begannen gemeinsam, endeten aber getrennt. Nelly wurde in ihrem letzten Studienjahr schwanger und brach ihr Studium ab. Der Vater des Kindes hat sie verlassen. Glücklicherweise halfen ihre Eltern ihr, und nach einem Jahr kehrte Nelly an die Universität zurück. Sie schloss ihr Studium ab, aber als alleinerziehende Mutter machte sie keine große Karriere.  Anschließend spezialisierte sich Nelly auf Steuerrecht und gründete einige Jahre nach ihrem Studium zusammen mit einer Kollegin ein Beratungsbüro. Heute sind dort bereits zehn Personen beschäftigt. Als ihr Sohn drei Jahre alt war, lernte sie einen Architekten kennen.   Sie heirateten und er adoptierte ihren Sohn. Nelly hatte ein Prinzip: Schritt für Schritt, aber immer vorwärts. Lisa hat immer das Alles-oder-Nichts-Prinzip verfolgt.  Leider endete diese Devise immer öfter damit, dass sie nichts mehr hatte. Während Lisa also wieder bei vorne anfing, gründete Nelly eine stabile Familie für ihren Sohn, richtete ihr zweites Haus ein und begann, die Früchte ihrer Arbeit zu ernten. Ihr Mann Wolfgang erkrankte als Teenager an Knochenkrebs, durchlief mehrere schwere Chemotherapien und verlor sein rechtes Bein bis zum Knie.  Er konnte mit einer Prothese laufen. Lange Zeit sah es so aus, als würden sie nie gemeinsame Kinder haben. Vor zwei Jahren war ihnen das Glück hold und sie bekamen einen Sohn. Seitdem ist Nelly in Elternzeit zu Hause und kümmert sich um ihr Glück, während sie die Leitung des Büros ihrer Geschäftspartnerin überlässt.  Lisa konnte sich sicher sein, dass sie Nelly zu Hause antreffen würde, wenn sie nicht bereits übers Wochenende verreisen würden. Kaum hatte sie Nelly mitgeteilt, dass sie in München war, erhielt sie eine Einladung, sie in ihrem neuen Zuhause zu besuchen. Lisa notierte sich die Adresse, kaufte einen Kuchen und kehrte dann notgedrungen in den Spielzeugladen zurück. Sie würde den Stift für David an Nellys älteren Sohn schenken, der bereits ein Gymnasium besuchte. Sie beschloss jedoch, dass eine Puppe und Perlen für einen zweijährigen Jungen als Geschenk nicht geeignet waren. Obwohl sich bald herausstellte, dass sie auch hier nicht im Thema war, womit Kinder heutzutage spielen.  Während sie sich für ein musikalisches Lernspielzeug entschied, kaufte nebenan eine Mutter für ihren sechsjährigen Sohn … eine Waschmaschine. Eine pinke, natürlich. Ausgestattet mit allem, was sie benötigte, um einer Familie mit zwei Kindern einen dringenden Besuch abzustatten, setzte sie sich ins Auto und fuhr zu der angegebenen Adresse.    Sie mochte sie beide. Vor allem wegen ihrer positiven Lebenseinstellung, weil sie sich nicht von Widrigkeiten unterkriegen lassen und einfach ihr Bestes geben.   Sie mochte Wolf zudem wegen der unbeschwerten, humorvollen Art, mit der er an das heranging, was seine Frau mit seinen architektonischen Wundern tat.  Nelly hatte viele Tugenden, aber nicht viel Geschmack, sowohl was ihre Kleidung als auch was die Einrichtung ihrer Umgebung betraf. „Wenn ich die Tür öffne und ein türkisches Lagerhaus sehe, weiß ich, dass ich zu Hause bin. Jedes Mal, wenn ich auf der Straße von Weitem einen außergewöhnlich bunten Papagei sehe, setze ich alles darauf, dass es meine Nelly ist“, fasste Wolfgang den Geschmack seiner Frau zusammen.

Dieses Mal engagierte Nelly einen professionellen Innendesigner. Aber das Ergebnis war noch schlimmer. Wenn ein Designer merkt, dass der Besitzer keinen eigenen Geschmack hat, wird er jede noch so extravagante Idee durchsetzen, weil er sicher ist, dass dieser nicht protestieren wird. Als Lisa etwas verlegen sagte, dass sie kein Geschenk für ihr neues Haus habe, weil sie keine Ahnung hatte, in welchem Stil sie ihr neues Haus eingerichtet hatten, antwortete Nelly:

„Hier gibt es keinen Stil. Der Designer war entweder ein Daltonist oder auf Drogen, als er es entwarf.“

„Nein, es ist sehr originell, nur … das Farbschema ist ein wenig deprimierend“, erwiderte Lisa und sah sich im Wohnzimmer um.

„Diese düsteren Farben können depressiv machen. Tja, alles muss geändert werden“, nickte Wolf.

Nelly ging zu ihrem Sohn hinüber, der auf dem Teppich in der Mitte des Zimmers saß, und reichte dem Kind das Miniklavier. Der kleine Junge begann sofort, alle Tasten zu drücken. Unter jeder Taste befand sich eine Melodie. Die schrillen Töne der unterbrochenen Melodien irritierten die Ohren der Erwachsenen, aber das Kind hatte Spaß daran und ließ sich das Spielzeug nicht wegnehmen, bis es einschlief. Lisa wurde klar, dass sie genau die Art von Geschenk gekauft hatte, das man einem Kind macht, dessen Eltern man nicht mag.

„Wie ist das Leben auf dem Lande?“, fragte Wolfgang.

„Fantastisch! Viel frische Luft.“

„Frische Luft ist heutzutage ein knappes Gut. Die ganze Welt kämpft um sie. Ich entwerfe gerade etwas für einen Liebhaber von frischer Luft und Natur. Stil der Berge, alle ökologischen Lösungen. Genau richtig, etwas für dich.“

„Für mich?“

„Du wirst doch nicht dein ganzes Leben lang bei deiner Familie wohnen, oder? Du solltest dich beeilen, wenn ich schon dabei bin. Bei der Gestaltung deines Hauses wird es keine Mängel geben.“

„In Moment setzt mich mein Vater noch nicht vor die Tür.  Wenn ich jedoch in Not gerate, werde ich sicher an dich erinnern.“

„Oh, Wolf, wofür braucht Lisa eine solche Last wie ihr eigenes Haus? Sie ist doch einsam.“

„Das ist nur vorübergehend. Ein so nettes Mädchen kann nicht ewig allein in der Welt herumlaufen. Ich muss dich meinem Kumpel vorstellen.“

„Mm“ Nelly schluckte ihren Speichel herunter und warf ihrem Mann einen entsprechenden Blick zu. „Du meinst doch nicht den Frank, oder?“     

„Warum nicht? Frank ist ein netter Kerl, hat aber kein Glück in der Liebe. Jedes Mal, wenn er eine Frau abholt, verlässt sie ihn nach drei Monaten.“

„Hat Frank noch irgendwelche anderen ‚Vorteile‘, außer dass er nicht in der Lage ist, eine Beziehung länger als ein paar Monate aufrechtzuerhalten?“, fragte Lisa, die nach Nellys Gesichtsausdruck davon ausging, dass dieser Frank ein ziemliches Original sein musste.

 „Er ist ein Polyglott. Und er lernt derzeit seine sechste Fremdsprache.“

„Hat er überhaupt etwas in einer dieser Sprachen zu sagen?“

„Das glaube ich nicht“, sagte Nelly. „Jedenfalls habe ich es noch nicht gehört.“

 „Hey. Er ist ein ganz guter Koch. Pizza kann er prima aufwärmen“, warf Wolf eilig ein.

„Hm, nach dem Abendessen rufen die Nachbarn die Feuerwehr“, erwiderte  Nelly.  „Lisa hat hohe Erwartungen.“

„Ich glaube, ich ziehe das Singleleben vor“, sagte Lisa amüsiert. „Übrigens dachte ich immer, Kuppelei sei eine Frauensache.“

„In unserer Familie gibt es keine solchen Spaltungen. Meine Frau fragt mich jeden Morgen, was ich zum Abendessen essen möchte. Und wenn ich  das Menü verrate, höre ich: Na, jetzt weißt du, was du heute kochen wirst, Schatz.“

„Das reicht, es sei denn, ich gehe einkaufen und räume nach dem Essen den ganzen Mist weg.“

„Du machst die Einkäufe perfekt. Und bei der Reinigung kann dir niemand das Wasser reichen.“

„Der Mann, der kochen kann!“, rief Lisa aus. „Wo hast du ihn gefunden?“

„Das ist überbewertet. Seinetwegen sehe ich so aus.   Während meiner gesamten Schwangerschaft hat er mich wie ein Mastschwein durchgefüttert. Wenn meine Hüften mit Luft statt mit Fett gefüllt wären, würde ich wie ein Ball im Pool schwimmen.“  

„Endlich muss ich mir keine Sorgen mehr machen, dass ich mir die Zähne an den Knochen meiner Frau ausschlage.“

Nelly verteilt den Kuchen und den Kaffee auf dem Tisch. Ihr Mann ging zur Minibar hinüber.

 „Was möchtest du trinken, Lisa?“

„Nur Kaffee. Ich bin mit meinem Wagen hergekommen.“

„Du kannst mir einen Cognac einschenken, Wolf.“

„Ich werde dieses Getränk immer mit der Prüfung in Zusammenhang bringen, die den Anfang unserer Freundschaft darstellt“, sagte Lisa.  „Erinnerst du dich noch, Nelly?“

„Wie könnte ich das vergessen! Der Beitrag des Kaisers zur großen Kodifizierung des französischen Rechts nach dem Untergang des Ancien Régime.“

„Der Code Napoleons!“, platzte Wolfgang zur Antwort heraus. Er schenkte seiner Frau ein Glas Cognac ein und legte eine Portion Kuchen auf seinen Teller.  „Sogar ich könnte diese Prüfung bestehen.“ Er probierte den Kuchen und wandte sich sofort an Lisa:

„Dein Kuchen ist sehr lecker!“

„Das freut mich, obwohl mein Beitrag zu diesem Kuchen ungefähr so groß war wie der Beitrag Napoleons zu seinem Code“, erwiderte Lisa lächelnd. „Die Frage bezog sich auf die Änderungen, die Napoleon persönlich an den Regeln des Code Civil vorgenommen hatte.“

 „Ich nehme an, der Kaiser muss in diesem Code Civil viel Mist gebaut haben, sonst wäre es nicht nach ihm benannt“, bemerkte Wolfgang.

„Nelly erwiderte daraufhin, dass Napoleon insbesondere das Scheidungsrecht geändert habe, wonach ein Ehemann die Scheidung beantragen konnte, wenn seine Frau ihn betrogen hatte. Eine Ehefrau wiederum konnte die Scheidung verlangen, wenn ihr Mann seine Geliebte im Haus behalten hatte.“

„Genie!“, rief Wolf aus.

„Nelly glänzte dann so, dass der Professor sagte, wenn er eine Flasche Cognac in seinem Schreibtischschrank hätte, würde er ihr für diese Antwort eine Portion einschenken.“

„Tja, was Bonaparte nicht angefasst hat, war Waterloo“, sagte Nelly und nahm einen Schluck Cognac.

„Wenn ein Gartenzwerg an die Macht kommt, muss es Probleme geben“,  fügte Lisa hinzu.

„Die Große hat sich zu Wort gemeldet.  Ein Meter fünfzig in den Hut“, sagte Wolf.

„Was ist es klein, ist schön“, erwiderte Lisa.

„Unbestreitbar“, bestätigte Wolfgang und lächelte Lisa breit an.

„Wolf, ich glaube, du hast gesagt, du hättest heute Nachmittag viel zu tun“, reagierte seine Frau wachsam.

„Das stimmt“, erwiderte er, „Es ist an der Zeit, dass ich euch allein lasse, meine lieben Damen.“  

Der Mann stand auf und ging zu seinem Sohn hinüber. Er streichelte den Kopf seines kleinen Sohnes und legte ein Blatt Papier mit Noten in Form von farbigen Punkten auf das Miniklavier. Dann erklärte er geduldig eine Weile, dass die Farben der Tasten entsprechend den Farben der Punkte auf dem Blatt gedrückt werden müssen. Dann würde das Klavier ein Lied spielen, das er kannte. Bevor er ging, wandte er sich an Lisa:

 „Ich glaube, du bleibst zum Abendessen.“

„Natürlich wird sie das“, erwiderte seine Frau  für den Gast. Lisa stöhnte, nicht gerade glücklich darüber, dass man ihr die Entscheidung abgenommen hatte. Dann sagte sie leichthin:

 „Das hängt davon ab, was du heute zum Abendessen kochst.“

„Heute koche ich nicht. An den Wochenenden gibt mir meine Frau frei.“ Wolf hielt einen Moment inne und fügte hinzu: „Jemand muss den Rasen mähen.“

„Nelly ist sehr gütig zu dir“, sagte Lisa lachend.

„Nelly ist die perfekte Ehefrau“, korrigierte Wolf. „Jedes Jahr verleiht ihr eine Ein-Personen-Jury diesen Titel.“

„Eine Ein-Personen-Jury“, wiederholte Lisa und schluckte lautstark ihren Speichel herunter.

„Mein Mann“, sagte Nelly ruhig und rollte ihre Augen entsprechend nach oben.

„Mir ist gerade etwas eingefallen.  Wenn ich jemals diese Dummheit, die sich Ehe nennt, begehen sollte, braucht er überhaupt nicht kochen können, er braucht nicht einmal wissen, wo im Haus die Küche ist. Und ich kann sogar den Rasen mähen.  Ich möchte nur, dass er mir jedes Jahr ein Diplom der perfekten Ehefrau überreicht, mit seinem handschriftlichen Autogramm. Bei der Scheidung kann er dann alle möglichen Märchen erfinden und die ganze Welt als Zeugen aufrufen. Nichts kann diese Titel untergraben.“

Wolfgang und Nelly lachten gemeinsam über diese Worte von Lisa. Kaum waren die Frauen mit dem Kind allein, begann Nelly, Lisa den neuesten Klatsch und Tratsch über ihre gemeinsamen Bekannten zu erzählen.  Dass Sandra geschieden ist, aber eine schwindelerregende Karriere vor sich hat.  Sie wurde gerade zur Richterin am Berufungsgericht ernannt. Robert macht in Brüssel Karriere. Jana hat geheiratet und ist nach Australien gegangen. Lisa hörte kaum zu, denn sie interessierte sich mehr für das, was draußen vor dem Fenster geschah. Im Garten befestigten Wolf und sein älterer Sohn eine Hängematte zwischen den Bäumen. 

„Sven ist sehr gewachsen, seit ich ihn das letzte Mal gesehen habe. Er ist fast so groß wie Wolf“, sagte Lisa.

„Er ist jetzt 15 Jahre alt!“

„Kaum zu glauben.“

„Ja, gestern noch hat man seinem Kind das Laufen beigebracht, und auf einmal fliegt es aus dem Nest.   Ach, übrigens, ich hätte es fast vergessen!  Thomas hat geheiratet.“

„Hat er das? Er hat sich schnell getröstet.“

„Aber es tut dir nicht leid, oder? Soweit ich weiß, bist du derjenige, der Schluss gemacht hat.“

„Ich habe es noch nie bereut, eine Beziehung, die ich selbst beendet habe.“

„Du hast mir nie gesagt, worum es bei euch beiden damals gegangen ist.“

„Ich erinnere mich nicht mehr“, erwiderte Lisa gleichgültig und fügte nach einer Weile hinzu: „Aber wenn du ihn triffst, sag ihm, dass ich ihm alles Gute für sein neues Leben wünsche.“

Am späten Abend kehrte sie ins Hotel zurück. Als sie die Tür ihres Zimmers öffnete, dröhnte ihr noch immer das fröhliche Treiben und Lachen der Familie in den Ohren. Dieses leere Hotelzimmer schien Lisa besonders unangenehm zu sein. Sie musste nicht lange zu überlegen, um eilig ihre Sachen zu packen, und eine Viertelstunde später verließ sie bereits das Hotel. Die schnelle Nachtfahrt war alles, was sie benötigte, um ihr aufgewühltes Herz zu beruhigen und ihre Gedanken zu sammeln. Bevor sie sich auf den Fahrersitz setzte, griff sie impulsiv nach dem Karton mit der Puppe. Schnell und nachlässig zerriss sie das farbige Papier, in das die Schachtel sorgfältig eingewickelt war. Sie nahm die Puppe aus der Schachtel und setzte sie neben sich auf den Beifahrersitz.

„Ich habe niemanden, dem ich dir schenken könnte“, seufzte Lisa. „Eigentlich hätte ich dich in den Laden zurückgeben sollen, aber du bist so schön, dass ich es nicht übers Herz gebracht habe.  Ich muss dir einen Namen geben. Wie wäre es mit Carmen?  Schließlich bist du eine Spanierin, auch wenn du nicht so aussiehst. Nur ein Idiot beurteilt jemanden nach seinem Aussehen. Also hör zu, Carmen, im Falle einer Polizeikontrolle springst du unter den Sitz. Ist das klar?  Ich werde nicht dafür bezahlen, dass ich keinen Kindersitz habe.“ Lisa schnallte sich an und fuhr aus dem Hotelparkplatz. „Das wird eine wirklich wilde Fahrt, also halte durch, Kleine!“

Wann dachte sie das letzte Mal ernsthaft darüber nach, eine Familie zu gründen, ein eigenes Haus zu haben?  Tom … damals war sie sich fast sicher, dass sie endlich die Oberhand gewonnen hatte. Eine alte Münchner Mehrgenerationen-Anwaltsfamilie. Bevor sie Thomas kennenlernte, war sie für kurze Zeit bei einer ziemlich guten Anwaltskanzlei angestellt. Sie begann endlich, finanziell stabil zu sein. Sie renovierte ihre Wohnung und richtete sie nach ihren eigenen Vorstellungen ein. Für ihn gab sie alles auf. Als sie zusammenzogen, wollte Tom unbedingt noch einen Schritt weiter gehen und bestand darauf, dass sie in seine Familienanwaltskanzlei zog. Sie zögerte, denn erstens war ihre Beziehung noch frisch, und zweitens war sie mit ihrem neuen Job zufrieden. Ihr Chef schätzte sie, ihre Kollegen waren freundlich zu ihr. Schließlich ließ sie sich aber doch überreden. Sie bereute diese Entscheidung nicht, denn sie verbrachten viel Zeit miteinander, verstanden sich gut, und Toms Vater sprach mit sichtlicher Freundlichkeit von ihr. Es war an der Zeit, dass sie Thomas Familie kennenlernte und er ihre. Sie wurde zu einem offiziellen Familienessen eingeladen, bei dem sie unter anderem Toms jüngeren Bruder und dessen Familie kennenlernen sollte. Sie sollten Ostern bei ihrer Familie im Allgäu verbringen. Lorenz und Marie waren sehr neugierig, Lisas Freund kennenzulernen. Zugegeben, als Marie die Fotos sah, rümpfte sie die Nase, weil er nicht besonders gut aussah.

„Nicht zu vergleichen mit Florian!“

„Ich brauche keinen Narziss. Das Wichtigste ist, dass er einen guten Charakter hat. Und er liebt mich.“

„Und du ihn?“, fragte Marie.  Lisa zögerte ihre Antwort ein wenig hinaus, was ihre Schwester natürlich auf ihre eigene Art und Weise las.

„Wenn eine Frau für einen Kerl ihre ganze Unabhängigkeit, ihre Wohnung, ihren Job aufgibt und das ist keine Liebe, hier geht es wohl nur um psychische Krankheit.“

„Das klingt ernst.“

„Weil es so ist. In jedem Fall sind die Würfel gefallen.“

Marie versprach, eine echte inquisitorische Untersuchung durchzuführen, sobald Thomas die Schwelle ihres Hauses überschreitet. Es fand jedoch keine Vorstellung statt.  Lisas erstes Abendessen mit Thomas Familie erwies sich als ihr letztes dort. Den halben Abend lang verhieß es keine Katastrophe. Lisa amüsierte sich, lächelte, war charmant und witzig. Der jüngere Bruder von Tom war ein Organisator von Unterhaltungsveranstaltungen. Das machte ihn zu einer Art schwarzem Schaf in dieser seriösen Juristenfamilie.  Aber da es ihm gut ging, wurde es in der Familie akzeptiert.  Tom deutete ihr gegenüber an, dass sein jüngerer Bruder Diabetiker sei. Als er Horst vorstellte, erkannte Lisa ihn nicht.  Und dabei ging es keineswegs um den Lauf der Zeit.  Es war einfach unmöglich, in diesem dicken, vierzigjährigen Mann mit dem fetten Gesicht nach zwanzig Jahren das Gesicht des netten jungen Barkeepers wiederzufinden, der ihr fast jeden Abend vor der Arbeit einen Drink schenkte. Oft gratis, teils aus Freundlichkeit, teils aus Mitleid. Er sah sie mit traurigen Augen an und sagte: „Celice, das ist nicht die richtige Welt für dich“.  Leider erkannte Horst sie sofort. Kaum war sie allein auf dem Balkon, hörte sie einen Moment später die Stimme hinter sich: „Hallo, Celice!“ Winterschweiß tropfte an ihrem Kleid hinunter.  Sie drehte sich um und erkannte dann nicht nur seine Stimme, sondern auch sein Gesicht. Nur war sie nicht mehr sympathisch. Horst hielt eine Brieftasche in der Hand. „Wie ist dein aktueller Tarif?“ Es war fast wie ein Alptraum. „Was ist dir lieber: Soll ich dich bezahlen, damit du aus dem Leben meines Bruders verschwindest, oder ein kleines Gespräch mit ihm führen?“ Allein die Erinnerung an diese Situation ließ Lisa für einen Moment die Kontrolle über ihr Auto verlieren, sodass sie  scharf die Kurve kriegen. Die Puppe kippte auf dem Sitz neben ihr um. Den Rest des Abends blamierte sich Lisa nur noch in Gesellschaft. Mit der Zeit wurden ihre Fehler immer noch größer. Horsts Frau konnte nicht aufhören, hämisch zu lächeln, als sie einen Fauxpas nach dem anderen beging.  Thomas’ Eltern sahen sich immer öfter an. Tom blickte sie ein paar Mal fragend an, aber bis sie gingen, zeigte er keine Irritation. Die Nervosität, mit der er das Auto fuhr, verriet ihn.  Sie beschloss, die Situation auszunutzen, und als sie nach Hause kam, heizte sie die Atmosphäre absichtlich selbst an. Ein einziger Hinweis von ihm reichte aus, und sie ging schnell in die Offensive, ohne der anderen Seite auch nur einen Moment Zeit für einen Gegenangriff zu lassen.  Eine verliebte Frau wird jeden Nachteil ihres Mannes in einen Vorteil verwandeln. Wenn sie sich jedoch entschließt, ihn niederzumachen, wird sie genau das Gegenteil machen – sie wird jede seiner Tugenden in einen Makel umkehren. Der perfekte Mann von gestern wurde in einem Augenblick zu einem Konglomerat der schlimmsten Laster.  Ihre Beziehung war von Anfang an ein Fehler, der nur durch eine sofortige Trennung behoben werden kann.  

Nachdem sie sich von Tom getrennt hatte, wohnte sie für einige Wochen bei Magdalene. Ihre Wohnung hatte bereits einen neuen Mieter. Sie konnte nicht in die Anwaltskanzlei zurückkehren, in der sie früher gearbeitet hatte, da eine andere Person an ihrer Stelle eingestellt worden war. Wie schon in den Jahren zuvor war die alte Freundin die Einzige, an die sie sich mit all dem wenden konnte.  Magdalene kümmerte sich um sie wie eine Mutter und  tröstete sie, so gut sie konnte. Sie brachte Kartons mit Taschentüchern und ihr Mahlzeiten aufzudrängen, wenn sie nicht essen wollte. „Im Leben lohnt es sich nicht, sich Hoffnungen zu machen, denn später wird es nur noch schlimmer. Man muss jeden Moment nutzen, jeden Tag wie eine Zitrone auspressen“, pflegte Magdalene zu sagen. Sie kam zu Ostern allein nach Hause.  Marie versicherte ihr, dass sie einen noch besseren Job finden würde. Sie hatte doch hervorragende Referenzen. Als sie gemeinsam über den Markt gingen, stellten sie fest, dass die Räumlichkeiten des ehemaligen Kindergartens leer standen.  Marie sah ihre Schwester bedeutungsvoll an. Am Abend fragte sie Lisa schüchtern, ob sie ins Allgäu zurückkehren wolle. Lisa befolgte den Rat ihrer Schwester und vereinbarte einen Termin mit dem Vermieter, zahlte die Kaution, kaufte nagelneue Büromöbel auf einem Flohmarkt und einen Monat später kam sie zurück ins Allgäu. Lorenz und Marie stellten keine Fragen nach Tom. Sie meinten beide, dass Lisa sich einfach noch nicht von Florian befreit hatte. Ein Schuldgefühl gegenüber seiner Tochter kam in Lorenz auf.  Marie reagierte mit wachsendem Unmut gegenüber der gesamten Familie Leitner.  In dieser Situation war es für Lisa nicht schwer, ihren Vater dazu zu bewegen, einem Prozess gegen die Leitners zuzustimmen. Sogar Marie hatte zunächst keine Einwände. Ihre letzten Wochen in München verbrachte sie damit, sich auf den Prozess vorzubereiten und so viele Angelegenheiten wie möglich zu regeln.  „Abgebrannte Brücken sind der beste Start ins Leben“, dachte sie, als sie ihre Sachen in ihren Mini Cooper packte und sich auf den Heimweg machte. Natürlich mit dem Glauben im Herzen, dass sie alles Schlechte hinter sich lassen würde, bereit, am nächsten Tag mit den Leitners für ihr verlorenes Wissen zu kämpfen.   Es war ein Jahr vergangen, seit sie nach Hause zurückgekehrt war, und sie hatte das Gefühl, dass sie nicht nur keinen Schritt vorwärtsgekommen war, sondern sich um Lichtjahre zurückentwickelt hatte. Auch im Allgäu wurde sie von ihrer Vergangenheit eingeholt. Liam … als sie mit ihm am Telefon sprach, beschränkte er sich auf das Nötigste und beendete das Gespräch schnell unter dem Vorwand, er sei in Gesellschaft und könne nicht sprechen. In der Tat war von der anderen Seite ein Stimmengewirr zu hören. Wenn er jedoch mit ihr reden möchte, würde er einfach seine  Gesellschaft verlassen. Sie war sich fast sicher, dass er sie meiden würde wie die Pest.  „Das ist egal“,  dachte sie und drückte das Gaspedal stärker durch. Die Straße brach unter den Rädern weg, das Auto schien über den Asphalt zu gleiten, als sie weitere Lastwagens oder Busse überholte, die verschlafene Gastarbeiters zur Arbeit brachten. Sie eilte mit halsbrecherischer Geschwindigkeit voraus. So wie man in das geliebte Familienhaus zurückkehrt, zu seinem eigenen, in der Gewissheit, dass dieses Mal niemand am Eingang auf sie warten wird.  Oder als ob sie ihren Geliebten treffen würde, obwohl sie wusste, dass keiner mit offenen Armen am Zielort auf sie wartet.

Erst vor Kempten wurde sie langsamer, als sie anfing, durch bekannte Dörfer zu fahren.  Karin hatte Mila zu hüten. Marie … spätestens in zwei Wochen wird sie ihre Dummheit bereuen und zum Leitnerhof eilen, um ihren Sohn zu holen.  Wer weiß, vielleicht hat sie das schon getan – wenn sie nach Hause kommt, wird sie einen Kinderwagen im Hausflur sehen?  Lisa glaubte immer, dass nur derjenige, der um den ganzen Haufen spielt, die Bank sprengt. Wer wenig im Leben annimmt, bekommt noch weniger.  Du willst Sterne – greif nach ihnen! Sie wird auch ihre eigene ideale Familie haben. Genauso wie ihr eigenes Haus, in das sie ihre Freunde einladen wird.  Kein Innenarchitekt wird sein Innendesign gestalten. Sie wird es selbst arrangieren, jede Ecke, jeden Winkel, jeden Zentimeter, und zwar so, dass den Besuchern die Augen herausspringen werden. „So will ich es haben, also wird es auch so sein!“, beendete Lisa ihr kleines Manifest einer unabhängigen Frau, als sie vor das Haus fuhr. Es war mitten in der Nacht, alle Fenster waren dunkel. Als sie ihr Schlafzimmer betrat, lag der Raum im Halbdunkel. Die Fensterläden ihres Zimmers waren nicht verschlossen, sodass der Mond und die Sterne die Dunkelheit zerstreuten. Genau wie in dieser denkwürdigen Nacht. Sie lag bereits im Bett, als eine männliche Silhouette in der Dunkelheit aufblitzte. Lisa schüttelte den Kopf und blinzelte mit den Augen. Sie schaute sich um. „Schon wieder diese Schatten an den Wänden“, dachte sie. Auch damit würde sie mit der Zeit zurechtkommen. Lisa zog sich ihre Daunendecke bis über den Kopf. In ein paar Stunden wird die Sonne aufgehen, ein neuer Tag wird anbrechen und sie wird eine Lösung für alles finden.

Lisa dokąd, z kim?

Była jedenasta rano, kiedy Lisa pożegnała się z Magdalene przed prokuraturą. Przez ostatnie trzy dni odnawiała, na tyle, ile  się dało dawne kontakty  ze znajomymi z branży. Chciała jakoś pomóc matce Karin, więc uznała, że nawet dalecy znajomi mogą się jej przydać w poszukiwaniu sposobu  na wyciągnięcie Margarete z więzienia. Wczoraj spotkała z Iną, która robiła karierę naukową na uniwersytecie.   Nigdy za bardzo jej nie lubiła, jednak jej mąż był profesorem i miał odpowiednie kontakty i dojścia, tam gdzie potrzeba. Historia jakich wiele – on profesor  zakochał się w dwadzieścia lat młodszej asystentce. Romans, burzliwy rozwód. Ina  żyła w wielkim świecie, Lisie było daleko do niego. Kolacja była nudna, sztywna, rozmowa głównie o bieżących problemach wymiaru sprawiedliwości. Ogólnie rzecz biorąc, najlepszym punktem programu wieczoru było pożegnanie przy drzwiach. Po południu była umówiona z Heleną. Bardzo była ciekawa jej nowego życia i wiele sobie obiecywała po spotkaniu z nią. Lisa postanowiła kupić jakiś upominki dla dzieci Alexandra. Na początek poszukała jakiegoś sklepu z zabawkami, żeby coś znaleźć tam dla Emilii. David miesiąc temu zrobił maturę, ponoć międzynarodową. Mila, zanim znalazła sobie towarzystwo w Monachium, to przez kilka miesięcy spotykała się jeszcze z Davidem. Chłopak dość jednak szybko zorientował się, że jest dla dziewczyny tylko tymczasową „zapchajdziurą” i sam się wycofał. Co Alexander przyjął z wyraźną ulgą. Od początku patrzył krzywym okiem na tę znajomość syna z dwa lata starszą od niego Milą. A towarzystwo dziewczyny swojego nastoletniego syna, delikatnie mówiąc, go przerażało  „Ciekawe, czy młody jeszcze przeżywa zawód miłosny z powodu Mili?”, pomyślała, wchodząc do sklepu.

Podeszła do stojaka, na którym poukładane były gęsto lale. Od razu zwróciły jej uwagę, bo były wyjątkowo piękne.  Nie stała długo przy regale, jak zbliżyła się do niej starsza z ekspedientek.

– To hiszpańskie lalki.  Są u nas od niedawna, a już cieszą się wyjątkowym zainteresowaniem klientów.

– Piękne. Trudno od nich wzrok oderwać. – przyznała Lisa, biorąc do ręki coraz to kolejne egzemplarze i  przyglądając się im z uwagą. Sprzedawczyni nie uszedł uwadze zachwyt w oku klientki i od razu zarzuciła wędkę.  

– Wyjątkowo udana kolekcja. Twarzyczki mają jak żywe.  Sama kupiłam już trzy mojej córce. – powiedziała sprzedawczyni, chociaż oczywiście żadnej córki  nie miała. – Najpierw tę parkę bobasów. A ostatnio tę większą – czerwonego kapturka. Pozwoli pani, że dopytam, ta lalka to dla córeczki?

– Ja nie ma mam dzieci. Bliska znajoma wychowuje jedenastoletnią córkę swojego partnera. To dla niej ma być ten prezent.

– Jedenaście lat. To już duża dziewczynka i  raczej z zabawy lalkami wyrosła. – wtrąciła  się druga, młodsza ekspedientka.

– Ja bawiłam się lalkami jeszcze w gimnazjum. – wypaliła bez namysłu  Lisa. Spojrzała na drwiący  uśmieszek młodszej ekspedientki i powstrzymała się, żeby na głos nie dodać: „A z Tedy Barrym śpię do dziś. A co, kto mi zabroni? Trzeba się w nocy do czegoś kudłatego przytulić”.

– No, właśnie. Wiek tu nie ma żadnego znaczenia. – powiedziała starsza ekspedientka, jakby czytała w myślach klientki, po czym zwróciła do swojej młodszej koleżanki, jednocześnie posyłając jej piorunujące spojrzenie — Zajmij się lepiej, Angela, układaniem na pułkach nowych zestawów klocków lego!

– Może lalka to, rzeczywiście chybiony pomysł. – powiedziała Lisa i odłożyła lalkę na regał.  – Mogłaby mi pani coś doradzić?

– Może zestaw koralików do robienia własnoręcznie  biżuterii?  – zaproponowała  młodsza sprzedawczyni i  w mig skoczyła po stosowne pudełko.

Lisa spojrzała to na jedną, to na drugą sprzedawczynię. Najwyraźniej stała się obiektem konkurencyjnej walki o klientkę pomiędzy  starszą i młodszą pracownicą.  Nawet zwykły sklep zabawkowy potrafił być polem rozgrywki. Do sklepu tymczasem weszli kolejni klienci: starszy siwy pan w wieku może Lisy ojca wraz z dziewczynką około 10 lat.  Dziewczynka szybko zainteresował się stojakiem z lalkami.  Sprzedawczyni, dostrzegając kolejną ofiarę, zostawiła ją w spokoju.  Lisa  podeszła do lady, gdzie druga sprzedawczyni wykładała już zawartość pudełka.

– To jest naprawdę interesujące. – stwierdziła Lisa.

– To jest mały zestaw. Mamy jeszcze średni i duży.  – dodała sprzedawczyni.

– Wezmę największy.

– Skoro to prezent, to może odpowiednio zapakować?

– Tak. Bardzo proszę.

– Potrzebuje pani jeszcze jakiś prezent?

– Owszem, ale tu go raczej nie znajdę – coś dla maturzysty.

– Na piętrze jest sklep papierniczy. Jak wybiera się na studia, można by sprezentować mu jakieś ładne pióro.

– To jest jakiś pomysł. Dziękuję za radę. – odparła Lisa i jeszcze raz rzuciła wzrokiem w kierunku stojaka z lalkami. Dziewczynka już tuliła do siebie jedną lalę. – Chyba zmieniłam zdanie.   Jednak wezmę tę hiszpańską lalkę. — dodała po chwili Lisa — Najwyżej Emilia rzuci ją w kąt.

– Z pewnością – nie! – odezwała się natychmiast  starsza sprzedawczyni. – Którą podać?

– Dziewczynka jest blondynką  o niebieskich oczach, więc może wezmę podobną lakę.

– Lisa podeszła do stojaka i sama zdjęła z niego upatrzoną lalkę, po czym podała ją obsługującej ją ekspedientce. – Niech pani zapakuje wraz z tym zestawem koralików.

Ledwo opuściła sklep z pakunkami i usadziła się pod parasolem jednej z ulicznych kafejek, jak   zadzwoniła do niej Helena i poinformowała ją, że Emilia zaraziła się w stadninie od innych dzieci ospą wietrzną.

– Nic nie szkodzi! Ja przeszłam ospę, jako dziecko. … Co? Alexander też ma ospę! A David? … Na szczęście! … Jesteś pewna Helena, że to nie czarna ospa? — zaśmiała się — Uspokój się, mamuśka! Żartowałam. … Jest gorszy niż dziesięcioro dzieci. W to akurat uwierzę. … Cała głowa w bąblach. … Nie chce, żeby go ktoś w taki stanie oglądał. Szkoda. To musi być niezapomniany widok. … Nie, no, oczywiście, zobaczymy się kiedy indziej. … Ach, przy okazji, bawi się może jeszcze Emilia lalkami? … Nie lubi lalek. Emilię teraz tylko konie interesują … Nie, nie kupiłam żadnej! … Macie już zabukowany jeden weekend w lipcu. To super! … W Leitnerhof. No, tak, tam macie razem więcej wspomnień. To zadzwoń, jak będziecie w drodze. Pa, pa!

Lisa wyłączyła telefon, upiła kawy i  zastanowiła  się co dalej. Hotel miała opłacony do jutra rano. Na chodzenie po sklepach z ciuchami, nie miała za bardzo ochoty. Właściwe mogłaby wracać do Allgäu, tyle że nie spieszyło jej się do domu. Ostatecznie postanowiła, że   odwiedzi dawną koleżankę ze studiów — Nelly. Zaczynały razem, ale kończyły już osobno. Nelly na ostatnim roku zaszła w ciążę i przerwała studia. Ojciec dziecka ją zostawił. Na szczęście  pomogli jej rodzice i po roku Nelly wróciła na studia. Ukończyła je, jednak jako samotna matka   kariery wielkiej nie zrobiła. Kiedy jej syn miał trzy lata, poznała architekta.  Pobrali się i on zaadoptował jej syna. Zawodowo nie bardzo im było razem po drodze. Ostatecznie Nelly wyspecjalizowała się w prawie podatkowym i  kilka lat po studiach założyła wraz z koleżanką biuro doradcze.  Dziś zatrudniały już 10 osób. Nelly miała swoją zasadę: wolnymi kroczkami, ale zawsze do przodu. Lisa od zawsze  kierowała się zasadą: wszystko albo nic. Niestety coraz częściej  ta dewiza  kończyła się dla niej tym, że zostawała z niczym. W efekcie czego, kiedy ona znowu zaczynała wszystko od nowa, to Nelly stworzyła stabilną rodzinę dla swojego syna,  urządzała już drugi dom i odcinała kupony od efektów swojej pracy. Jej mąż Wolfgang jeszcze jako nastolatek zachorował na raka kości, przeszedł przez kilka ciężkich chemii, stracił prawą nogę do kolana. Chodził o protezie. Długo wydawało się, że wspólnych dzieci się nie doczekają. Dwa lata temu szczęście się jednak do nich uśmiechnęło i Nelly wraz z mężem powitali drugiego syna w rodzinie. Od tej pory Nelly siedziała w domu na wychowawczym i chuchała na swoje szczęście, a prowadzenie firmy zostawiła wspólniczce. Lisa mogła być pewna, że  jeśli nie wyjechali gdzieś na weekend, to ją zastanie w domu.  Ledwie też wysłała wiadomość do Nelly, że jest w Monachium, jak otrzymała zaproszenie, żeby ją odwiedziła w  jej nowym domu. Lisa zanotowała adres, kupiła ciasto, po czym wróciła z konieczności do sklepu zabawkarskiego. Pióro dla Davida  miała zamiar podarować starszemu synowi Nelly, który był już uczniem gimnazjum. Jednak uznała, że lalka i koraliki  dla dwuletniego chłopca nie nadają  się na prezent. Choć szybko okazało się, że i tu nie jest w temacie, czym obecnie bawią się dzieci.  Kiedy ona  wybierała  jakąś muzyczną zabawkę edukacyjną, to obok jakaś mama kupowała swojemu sześcioletniemu synowi … pralkę. Różową, oczywiście. Zaopatrzona we wszystko, co potrzeba, by złożyć rodzinie z dwojgiem dzieci nagłą wizytę, wsiadła do samochodu i udała się pod wskazany adres. Lubiła ich oboje. Głównie za  ich pozytywne nastawienie do życia, nieuleganie przeciwnościom losu, tylko robienie swoje, jak dalece się da.  Wolfganga dodatkowo jeszcze za to, w jak lekki, humorystyczny sposób podchodził do tego, co z jego architektonicznymi cudami robiła jego żona. Nelly miała  wiele zalet, ale gustu za grosz, zarówno jeśli chodzi o sposób ubierania się, jak i urządzanie swojego otoczenia. „Kiedy otwieram drzwi i widzę magazyn turecki, to wiem, że jestem w domu. Ilekroć zobaczę z daleka na ulicy jakąś wyjątkowo pstrokatą papugę, to stawiam moją jedyną nogę, że to moja Nelly”, zwykł kwitować gust swojej żony Wolfgang.

Tym razem Nelly zatrudniła profesjonalnego stylistę wnętrz.  Jednak efekt był jeszcze gorszy. Dekorator, jak się zorientuje, że właściciel  nie ma własnego smaku, to  wciśnie mu każdy, nawet najbardziej ekstrawagancki pomysł, pewien, że ten nie zaprotestuje. Kiedy lekko zakłopotana stwierdziła, że nie ma żadnego prezentu do ich nowego gniazda, bo nie wiedziała, w jakim stylu  mają urządzony dom,  Nelly odparła:

– Tu nie ma żadnego stylu. Designer albo był daltonistą, albo na jakiś  prochach, jak to projektował.

– Nie, no jest bardzo oryginalnie, tylko… troszkę przygnębiająca ta kolorystyka. – odparła Lisa, rozglądając się po salonie.

– Od tych ponurych barw można wpaść w depresję. Ta, wszystko do poprawki. – skwitował sprawę Wolfgang.

Nelly podeszła do synka, który siedział na dywanie, na środku pokoju i wręczyła dziecku  minipianino. Malec od razu zaczął  wszystkie guziki przyciskać. Pod każdym guzikiem kryła się jakaś melodyjka. Skrzekliwe dźwięki  przerywanych melodii irytowały uszy dorosłych, ale dziecko miało  frajdę i zanim poszło spać, nie pozwoliło sobie odebrać zabawki. Lisa zakonotowała, że postarała się o prezent, który  daje się dziecku tych rodziców, których wybitnie się nie lubi.

 – Jak tam życie na wsi? – zagadnął Wolfgang.

–  Wspaniale! Dużo świeżego powietrza.

– Świeże powietrze to teraz towar deficytowy. Cały świat o  nie walczy. Właśnie projektuję coś dla jednego amatora świeżego powietrza i swojskich klimatów. Góralski styl, wszystkie rozwiązania ekologiczne. W sam raz, coś dla ciebie.

– Dla mnie?

– Całe życie kątem u rodziny chyba nie będziesz mieszkać? Musisz się spieszyć, póki jestem w temacie. Przy twoim domu obejdzie się już bez wpadek.

– Na razie mnie ojciec za drzwi nie wystawia. Jednak, jak znajdę się w potrzebie, to na pewno będę mieć cię na uwadze.

– Ach, Wolf, po co Lisie taki grzyb na głowę, jak dom? Ona jest sama!

– To przejściowe. Taka fajna dziewczyna nie może się bez końca po świecie sama pałętać. Muszę cię poznać z jednym moim przyjacielem.

– Mm — Nelly przełknęła ślinę i rzuciła odpowiednie spojrzenie mężowi — Chyba nie masz na myśli Franka?     

– Co, fajny chłop, tylko nie ma szczęścia w miłości. Co już jakąś złapie, to puszcza go w trąbę po trzech miesiącach.

– Ma Frank jakieś inne „zalety” poza nieumiejętnością utrzymania związku dłużej niż kilka miesięcy? – zapytała Lisa, która po mnie Nelly spodziewała się, że  ten Frank to musi być niezły oryginał.

 – Jest poliglotą. Właśnie uczy się szóstego języka.

– A ma coś do powiedzenia choćby w jednym z nich?

– Nie sądzę. – powiedziała Nelly. – Ja przynajmniej jeszcze nie słyszałam.

– Niezły kucharz z niego. Świetnie odgrzewa pizzę. – podrzucił naprędce Wolf.

– Mm, po kolacji sąsiedzi wzywają straż pożarną. – wtrąciła się Nelly.  – Lisa ma wysokie wymagania.

– Chyba wolę życie singla.  Tak w ogóle, swaty to chyba babskie zajęcie?

– W naszej rodzinie nie ma takich podziałów. Moja żona codziennie rano pyta mnie się, co mam ochotę zjeść na obiad. A kiedy się rozmarzę, to słyszę: to już wiesz, co będziesz dziś gotować, kochanie.

– Wystarczy, chyba że ja robię zakupy i sprzątam cały ten jubel po obiedzie.

– Zakupy robisz perfekcyjnie. A w sprzątaniu nikt  ci nie dorówna.

– Wazelina.

– Facet, co potrafi gotować!  – zawołała Lisa.  – Gdzie ty go znalazłaś?

– Przereklamowana sprawa. To przez niego tak wyglądam.  Przez całą ciążę pakował we mnie żarcie jak w tucznika. Gdyby te opony na moich biodrach  zamiast tłuszczem wypełnione były powietrzem, to pływałabym w basenie jak piłka.   

– Wreszcie nie muszę się martwić o moje zęby, że sobie je powybijam o kości mojej żony.

Nelly rozłożyła ciasto i kawę  na stole. Jej mąż podszedł do minibarku.

– Co się napijesz, Lisa?

– Wystarczy kawa. Jestem samochodem.

– Mnie możesz nalać koniaku, Wolf.

– Ten trunek już zawsze będzie mi się kojarzył z egzaminem,  od którego datuje się początek naszej przyjaźni.  – powiedziała Lisa.  – Pamiętasz jeszcze, Nelly?

– Jakże bym mogła zapomnieć! Wkład imperatora w wielką kodyfikację prawa francuskiego po upadku ancien régime’u.

Wolfgang podał szklaneczkę koniaku żonie i nałożył sobie porcję ciasta na talerzyk.

– Kodeks Napoleona! — wystrzelił z odpowiedzią Wolfgang niczym nadgorliwy uczeń. — Ten egzamin to nawet ja bym zdał. — prychnął lekceważąco i wziął pierwszą porcję ciasta do ust — Bardzo smaczne te twoje ciasto, Lisa!  – powiedział z uznaniem. 

– Cieszę się. Choć mój wkład w to ciasto był równie wielki, co wkład Napoleona w jego kodeks. Pytanie, które dostała Nelly, dotyczyło poprawek, które cesarz osobiście wniósł do  przepisów kodeksu cywilnego.

– Przypuszczam, że imperator musiał sporo namieszać w tym kodeksie, inaczej nie zostałby nazwany jego imieniem. — stwierdził  Wolfgang.

– Nelly odparła wtedy, że Napoleon między innymi  zmienił przepisy prawa rozwodowego, zgodnie z którymi mąż mógł zażądać rozwodu, jeśli żona go zdradzała. Żona z kolei mogła żądać rozwodu, jeśli jej mąż trzymał kochankę w ich wspólnym domu.

– Geniusz! – wykrzyknął Wolfgang.

– Twoja żona wtedy tak zabłysła, że profesor w uznaniu stwierdził, że gdyby miał w szafce butelkę koniaku, to by jej za  tę odpowiedź nalał porcję.

– Ta, czego się Bonaparte nie dotknął, to Waterloo — powiedziała Nelly i upiła łyczek koniaku.

– Jak się kurdupel dorwie do władzy, to muszą być kłopoty. — dodała Lisa.

–  Duża się odezwała.  Metr pięćdziesiąt w kapeluszu. — powiedział Wolf.

–  Małe jest piękne! — odparła Lisa.

– Niezaprzeczalnie. — potwierdził Wolfgang, uśmiechając się szeroko do Lisy.

– Wolf,  czy ty nie mówiłeś rano, że  masz dużo pracy tego popołudnia?  – zauważyła czujnie jego żona.

– To prawda.  – przytaknął Wolfgang. –  Czas, abym zostawił was same, moje drogie panie.

 Mężczyzna wstał i podszedł do synka. Pogładził malca po główce i postawił na mini pianinku kartkę z nutkami w formie kolorowych kropeczek. Po czym cierpliwie przez chwilę tłumaczył dziecku, że kolory klawiszy trzeba przyciskać zgodnie z kolorami kropeczek na kartce. Wtedy pianinko zagra znaną mu piosenkę. Zanim wyszedł, zwrócił się jeszcze do Lisy:

–  Myślę, że zostaniesz na kolacji.

– Oczywiście, że tak. – szybko odparła Nelly w imieniu  gościa. Lisa jęknęła, nie do końca zadowolona, że decyzja została jej odebrana. Po czym odpowiedziała lekko:

– To zależy od tego, co przyrządzisz dziś na kolację.

– Dziś gotuje Nelly. W weekendy żona daje mi wolne. — odparł Wolf, przerwał, a po chwili dokończył: — Ktoś musi skosić trawnik.

– Nelly jest bardzo dla ciebie łaskawa. – rzuciła ubawiona Lisa.

– Nelly to żona doskonała.  — skorygował Wolfgang — Co roku jednoosobowe jury przyznaje jej ten tytuł.

– Jednoosobowe?  – powtórzyła Lisa i głośno przełknęła ślinę.

– Mój mąż.  – powiedziała spokojnie Nelly i wywróciła odpowiednio oczyma do góry.

– Wiecie, co mi właśnie przyszło do głowy?  Gdybym kiedykolwiek miała popełnić to głupstwo, co się zwie małżeństwo, to on w ogóle nie musi umieć gotować, nawet wiedzieć, gdzie się znajduje kuchnia w domu. A ja mogę i trawnik kosić. Tylko chcę od niego co roku dostawać dyplom żony doskonałej, z odręcznym jego autografem. Potem na rozwodzie może wymyślać bajki, jakie tylko chce i wzywać cały świat na świadka. Tego tytułu nic już nie podważy.

Wolfgang i Nelly roześmiali się wraz na te słowa Lisy. Ledwo też kobiety zostały same z dzieckiem, jak Nelly zaczęła opowiadać Lisie wszystkie najświeższe wiadomości i plotki o ich wspólnych znajomych.  A to, że Sandra się rozwiodła, ale za to robi zawrotną karierę. Została właśnie mianowana sędzią sądu apelacyjnego. Robert robi karierę w Brukseli. Jana wyszła za mąż i wyjechała do Australii. Lisa słuchała mało uważnie, bardziej  zainteresowana tym, co się dzieje za oknem. W ogrodzie Wolf wraz ze starszym synem mocowali właśnie hamak między drzewami. 

– Sven bardzo urósł, od czasu jak go ostatnio widziałam. Jest prawie tak wysoki, jak Wolf.

– On ma już piętnaście lat!

– Trudno uwierzyć.

– Ta, wczoraj uczyłaś swoje dziecko chodzić, a tu ani się obejrzysz, jak ono wyfruwa z gniazda. … Ach, przy okazji, bo zapomniałabym! Thomas się ożenił.

– Doprawdy? Szybko się pocieszył.

– Chyba nie jest ci żal? O ile wiem, to ty zerwałaś.

– Nigdy nie żałuję związków, które sama zakończyłam.

– Właściwie nigdy mi nie powiedziałaś, o co wam wtedy poszło.

– Już nie pamiętam.  – odparła sucho Lisa, a po chwili dodała – Ale jak go spotkasz, to przekaz mu ode mnie życzenia wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia.

Do hotelu wróciła późnym wieczorem. Kiedy otwierała drzwi swojego pokoju, w uszach szumiał jej jeszcze gwar i śmiech szczęśliwej rodzinki. Ten pusty hotelowy pokój wydał się Lisie wyjątkowo antypatycznym miejscem. Nie potrzebowała w ogóle się namyślać, żeby spakować pośpiesznie swoje rzeczy i w kwadrans późnej opuszczała już hotel. Nocna, szybka jazda  to było wszystko, czego teraz potrzebowała, aby uspokoić niepokój serca i pozbierać rozbiegane we wszystkie strony myśli.   Zanim usiadła na fotelu kierowcy, pod wpływem impulsu sięgnęła po karton z lalką. Szybko  i niedbale rozdarła kolorowy papier, w który starannie owinięte było pudełko. Wyjęła lalkę i posadziła obok siebie na przednim siedzeniu.

 – Nawet nie mam cię komu podarować!  – westchnęła Lisa.  – Właściwie powinnam cię zwrócić w sklepie, ale jesteś taka piękna, że nie miałam serca.  Muszę ci nadać jakieś imię. Co powiesz na Carmen?  W końcu Hiszpanka z ciebie, choć nie wyglądasz na nią. Jednak tylko głupi po wyglądzie ocenia. A więc słuchaj Carmen, w razie kontroli, wskakujesz pod siedzenie. Zrozumiałaś?  Nie będę bulić za brak fotelika.  – Lisa zapięła swój pas i ruszyła z parkingu hotelowego.  – Będzie ostra jazda, więc trzymaj się mała!

Kiedy ostatnio myślała poważnie o założeniu rodziny, własnym domu? Tom… Stara wielopokoleniowa monachijska rodzina prawnicza. Myślała wtedy, że chwyciła pana Boga za nogi.  Na krótko, zanim poznała Thomasa, zaczepiła się w całkiem niezłej kancelarii. Wreszcie zaczęła być stabilna finansowo. Wyremontowała swoje mieszkanie i  urządziła je po swojemu. Dla niego zrezygnowała z wszystkiego. Kiedy zamieszkali razem, Tom natychmiast chciał iść krok dalej i zaczął nalegać, żeby przeszła do jego rodzinnej kancelarii. Nie bardzo się to jej uśmiechało, bo raz, że ciągle byli świeżym związkiem, a dwa — była zadowolona ze swojego nowego miejsca pracy. Szef ją cenił, koleżanki i koledzy byli dla niej życzliwi. W końcu jednak dała się namówić. Nie żałowała decyzji, bo spędzali razem dużo czasu,  dobrze się rozumieli, a ojciec Toma odnosił się do niej z widoczną sympatią.  Przyszedł czas, żeby ona poznała rodzinę Thomasa, on jej.  Została zaproszoną na oficjalną kolację rodzinną przez rodziców Toma. Święta mieli już spędzić z jej rodziną w Allgäu. Lorenz i Marie bardzo byli ciekawi poznania przyjaciela Lisy. Co prawda, Marie, jak zobaczyła zdjęcia, to kręciła nosem, że nie szczególnie przystojny.

– Do Floriana mu daleko!

– Nie potrzeba mi żadnego Narcyza. Ważne, że ma dobry charakter. No i kocha mnie.

– A ty jego? – zapytała wtedy Marie.  Lisa trochę zwlekła z odpowiedzią, co jej siostra oczywiście po swojemu odczytała.

– Kiedy kobieta dla faceta rezygnuje z całej swojej niezależności, swojego mieszkania, pracy, to jak to nie jest miłość, to chyba tylko choroba psychiczna.

–  Brzmi poważnie.

 – Bo jest. W każdym razie kości zostały rzucone.

Marie zapowiadała przeprowadzenie prawdziwe inkwizycyjnego śledztwa, jak tylko Thomas przekroczy próg ich domu. Jednak do żadnej prezentacji nie doszło. Pierwsza kolacja Lisy w rodzinie Toma okazała się jej tam ostatnią. Przez pół wieczoru nic nie zapowiadało katastrofy. Lisa bawiła się dobrze, rozdawała uśmiechy, czarowała dowcipem. Na kolacji był obecny młodszy brat Toma wraz z rodziną. Horst zajmował się organizacją imprez rozrywkowych, przez co uchodził trochę za czarną owcę w tej poważnej prawniczej rodzinie.  Tom napomknął jej, że jego młodszy brat jest diabetykiem. Kiedy przedstawił jej brata, to Lisa go nie poznała.  I nie chodziło wcale o upływ czasu. Po prostu w tym otyłym czterdziestoletnim mężczyźnie o nalanej tłuszczem gębie trudno było odnaleźć po dwudziestu latach twarz  tego sympatycznego młodego barmana, co prawie co wieczór stawiał jej przed robotą drinka. Często za friko, trochę z sympatii, trochę z litości. Patrzył wtedy na nią smutnymi oczami i mawiał: „Celice, to nie jest dla ciebie świat”.  Niestety Horst rozpoznał ją natychmiast. Ledwo wyszła  sama na balkon, jak podążył za nią.  „Hallo, Celice!” – usłyszała za sobą i zimny pot spłynął jej z tyłu po sukience. Odwróciła się i wtedy poznała nie tylko głos, ale i twarz. Tyle że nie była ona już sympatyczna. Horst trzymał w ręku portfel. „Ile wynosi dzisiejszy kurs, pani mecenas?” To przypominało koszmar senny. „Co wolisz: mam ci zapłacić, abyś zniknęła z życia mojego brata, czy może mam uciąć sobie z nim małą pogawędkę?” Samo wspomnienie tamtej sytuacji sprawiło, że Lisa na moment straciła panowanie nad samochodem i ostro zacięła na zakręcie. Lalka wywróciła się na siedzeniu obok. Resztę wieczoru Lisa  już się jedynie kompromitowała w towarzystwie. A w miarę jak czas płynął, jej blamaż tylko się powiększał. Żona Horsta nie potrafiła  powstrzymać złośliwych uśmieszków, kiedy ona strzelała gafę po gafie. Rodzice Thomasa coraz to spoglądali po sobie. Tom kilka razy spojrzał na nią zdziwionym wzrokiem, ale dopóki nie wyszli, to nie okazywał irytacji. Zdradził go nerwowy sposób, w jakim prowadził samochód. Postanowiła wykorzystać sytuację i po powrocie do domu celowo sama podgrzała  atmosferę. Wystarczyła jedna jego aluzja, a szybko przeszła  do ofensywy, nie pozwalając nawet na moment drugiej stronie na odparcie ataku. Zakochana kobieta przerobi każdą wadę swojego mężczyzny w zaletę. Wystarczy jednak, że  postanowi go pogrążyć, a zrobi dokładnie coś przeciwnego — każdą jego  cnotę odwróci w wadę. Wczorajszy mężczyzna doskonały, w jednej chwili stał się  zlepkiem najgorszych przywar. Ich  związek był od początku pomyłką, która naprawić może tylko natychmiastowe ich rozejście się.

Po wyprowadzce od Toma zadekowała się na kilka tygodni u Magdalene. Jej mieszkanie zajmowali już nowi lokatorzy. Do kancelarii, gdzie wcześniej pracowała, nie miała po co wracać, bo na jej miejsce zatrudniona została już inna osoba. Jak przed laty, stara przyjaciółka była jedyną osobą, do której mogła się z tym wszystkim zwrócić. W takim stanie nie mogła zwalić się rodzinie na głowę. Magdalene tuliła ją jak matka, znosiła kartony chusteczek i pocieszała, jak mogła. „W życiu nie warto sobie robić nadziei, bo potem jest tylko gorzej. Trzeba łapać każdą chwilę i z każdego dnia wyciskać wszystkie soki, jak z cytryny” – mawiała, wpychając w nią jedzenie, kiedy nie chciała jeść.  Lisa na święta do domu przyjechała już sama.  Marie zapewniała ją, że znajdzie jeszcze lepszą posadę. Miała przecież świetne referencje. Kiedy  spacerowały razem po rynku, zauważyły, że lokal po dawnym przedszkolu stoi wolny.  Marie spojrzała znacząco na siostrę. Wieczorem  nieśmiało zapytała ją, czy nie zechciałaby wrócić do Allgäu. Lisa zdała się na radę siostry i umówiła się z właścicielem, zapłaciła kaucję, gdzieś na wyprzedaży kupiła całkiem nowe wyposażenie do biura i w miesiąc późnej zjeżdżała już do domu  rodzinnego. Ojciec i Marie nie zadawali pytań o Toma. Oboje uznali, że Lisa po prostu nadal nie uwolniła się od Floriana. Powróciło poczucie winy w stosunku do córki  u Lorenza, z kolei Marie zareagowała wzrostem niechęci do całej rodziny Leitnerów.  W takich to okolicznościach, uzyskanie zgody ojca na proces przeciwko Leitnerom nie było trudnym wyzwaniem dla Lisy. Nawet Marie początkowo nie oponowała. Ostatnie tygodnie w Monachium spędziła na przygotowaniach do procesu i pozamykaniu, jak dalece się da, swoich spraw. „Spalone mosty, to najlepszy w życiu start” – myślała, kiedy pakowała resztki swojego dobytku do swojego Mini Coopera i wyruszała do domu. Z nową wiarą w sercu, że zostawia wszystko, co złe za sobą,  gotowa następnego dnia stanąć do walki o utracone łąki z Leitnerami.  Minął rok, odkąd wróciła do Allgäu, a ona miała wrażenie, że nie tylko nie ruszyła o krok do przodu, tylko cofnęła się o lata świetlne do tyłu. Nawet w Allgäu dopadła ją jej przeszłość. Liam… Kiedy rozmawiała z nim przez telefon, to ograniczył się do niezbędnych konkretów, szybko kończąc rozmowę pod pretekstem, że jest w towarzystwie i nie może rozmawiać. Rzeczywiście z drugiej strony słychać było gwar. Jednak, gdyby chciał z nią rozmawiać, to po prostu opuściłby swoje towarzystwo. Była prawie pewna, że będzie jej unikał jak dżumy.  „Nieważne”  –  pomyślała i przycisnęła mocniej pedał gazu. Droga uciekała spod kół, samochód zdawał się płynąć nad powierzchnią asfaltu, kiedy wymijała kolejne tiry, czy autokary, wiozące  zaspanych cudzoziemców do pracy. Pędziła na złamanie karku. Tak jak się wraca do ukochanego rodzinnego domu, do swoich. Pewna, że nikt tym razem, nie będzie czekał na nią przed wejściem. Albo jakby gnała na spotkanie z ukochanym. Choć wiedziała, że  żaden nie czeka na nią z otwartymi ramionami u kresu drogi.

Zwolniła dopiero przed Kempten, kiedy zaczęła przejeżdżać przez znajome sobie wsie.  Karin miała  Milę, o którą się troszczyła. Marie… Najdalej za dwa tygodnie pożałuje swojej głupoty i pogna do Leitnerhof po swojego syna.  Kto wie, może już to zrobiła i jak wróci, to w sieni domu zobaczy wózek dziecięcy?  Lisa zawsze uważała, że tylko ten, kto gra o całą pulę, rozbija bank. Kto godzi się w życiu na mało, dostaje jeszcze mniej.  Pragniesz gwiazd – sięgnij po nie! Ona też będzie mieć swoją idealną rodzinkę. Podobnież, jak i własny dom,  do którego będzie zapraszać znajomych. Żaden  pożal się Boże-stylista nie będzie projektował wnętrza jej domu. Sama sobie go urządzi: każdy kąt, każdy centymetr! W dodatku tak, że zwiedzającym gały powypadają. „Tak chcę, więc tak będzie!” – Lisa zakończyła swój mały manifest kobiety niezależnej, podjeżdżając pod dom. Był środek nocy i wszystkie okna były ciemne. Kiedy weszła do swojej sypialni, panował w niej półmrok. Okiennice w oknach jej pokoju nie były zamknięte, pozwalając księżycowi i gwiazdom rozproszyć ciemność. Zupełnie jak tamtej pamiętnej nocy…. Była już w łóżku, gdy w ciemności zamajaczyła jej sylwetka męska. Lisa potrząsnęła głową i zamrugała oczami. Rozejrzała się dookoła. „Znowu te cienie na ścianach!” – pomyślała. Z tym też się z czasem upora. Nakryła się swoją puchową kołdrą aż po czubek głowy. Za kilka godzin wstanie słońce, nadejdzie nowy dzień i ona znajdzie rozwiązanie na wszystko.

Scheitern der Mutter

Am nächsten Tag, gleich morgens, holte Lorenz Marie vom Krankenhaus ab. Huber, der seit gestern Zeit hatte, seine Emotionen abzukühlen, versuchte, Rücksicht auf seine Tochter zu nehmen. Marie hatte eine sehr lange und schwierige Geburt hinter sich. Sie war allgemein geschwächt und geistig in einem schlechten Zustand. Schon das Aussehen seiner Tochter berührte sofort sein Herz. Marie war dünn, blass und benötigte seine Unterstützung, um es zum Auto zu schaffen. Lisa hat in keiner Weise übertrieben. Maries Zustand ließ viel zu wünschen übrig. „Es wird Wochen dauern, bis sie das Haus allein verlassen kann“, dachte Lorenz, während Marie sich an seinen Arm hängte und in Richtung Krankenhausparkplatz trippelte. Sie sprachen den ganzen Weg über wenig miteinander. Das Thema des Kindes wurde natürlich überhaupt nicht besprochen. Es war, als ob Marie kein Kind geboren hätte. Sie kehrte einfach von einer langen Reise nach Hause zurück, erschöpft von deren Schwierigkeiten. Karin und ihre Tochter haben Marie keine Fragen gestellt, als sie zu Hause ankam. Die Dekorationen, die im Haus zur Begrüßung des neuen Bewohners aufgestellt worden waren, waren bereits entfernt worden. Lisas Wiege war von Lorenz wieder auf das Dach gestellt worden, in der Überzeugung, dass sie nie wieder gebraucht werden würde. Die gesamte Babyausstattung für das Neugeborene war von Karin und Mila gepackt worden und wartete darauf, zusammen mit den Möbeln in Lorenz’ Wagen geladen zu werden, sobald er mit Marie aus dem Krankenhaus zurückkehrte. Später am Nachmittag brachte Lorenz alles zum Leitnerhof. Sebastian, der die Babyausstattung entgegennahm, lud ihn ein, ihr gemeinsamen Enkel zu besuchen. Beide spürten jedoch, dass diese Einladung lediglich eine Höflichkeit war. Huber schämte sich einfach vor den Leitners für seine Tochter, was Sebastian bewusst war. Lorenz beglückwünschte sich sogar, dass Georg nicht im Gasthaus war und er die Sache nicht mit ihm erledigen musste.

Karin beschloss, Lisas Rat zu befolgen und vor der Rückkehr ihrer Schwester aus München mit Lorenz zu sprechen und ihm zu sagen, warum ihre Mutter im Gefängnis war.  Sie war lange genug in Hubers Alp, um zu merken, wie kühl sein Verhältnis zu Lisa war, sie sah, wie schwierig es für ihn war, mit Maries Entscheidung zurechtzukommen. Es ist nie ein guter Zeitpunkt, um über unangenehme Erlebnisse zu sprechen, auch nicht über solche aus der fernen Vergangenheit, und jeder Tag Verzögerung macht es nur noch schwieriger, sie mitzuteilen. Deshalb hatte sie das Gefühl, dass es ihr leichter fallen würde, Lorenz alle Karten aus ihrer Vergangenheit und der ihrer Mutter zu offenbaren, jetzt, da ihre Beziehung zueinander gerade erst im Entstehen war. Schließlich musste sie ihm gegenüber genauso gefühlsmäßig fern sein, wie er es ihr gegenüber war. Nach dem Abendessen bat sie darum, mit ihm allein zu sprechen. Lorenz war sehr daran interessiert, seine Tochter besser kennen zu lernen und so viel wie möglich über sie zu erfahren.  ​Er beobachtete sie oft heimlich vom Seitenrand aus. Obwohl er sich Karin nicht mit seiner Gesellschaft aufdrängte, war er immer froh, wenn sie ihn selbst aufsuchte. Lorenz schlug seiner Tochter sofort vor, gemeinsam einen Spaziergang zu machen.  Doch die Tatsache, dass sie im Alter von 14 Jahren vom Ehemann ihrer Mutter vergewaltigt worden war, hätte er lieber nicht gehört. Diesmal bereitete sich Karin auf das Gespräch vor und beschränkte sich auf die notwendigen Fakten.  Huber war von Natur aus ein sehr emotionaler Mensch, und selbst wenn er keine verwandtschaftlichen Beziehungen zu Karin gehabt hätte, wäre er von dem, was er hörte, schockiert gewesen. Es gibt nichts Schlimmeres, als wenn ein Kind von einem Erwachsenen verletzt wird, den es liebt und dem es bedingungslos vertraut. Eine Lüge führte zu einem Übel, vor dem alle anderen Verbrechen verblassen. Margaretes Ehemann Karl wurde von Lorenz nie gemocht oder geschätzt, aber das hatte wenig mit Margarete zu tun. Huber hatte seine Vorstellung von einem Mann, und Karl Lienert war das genaue Gegenteil davon. Doch Margarete passte offenbar ein Ehemann, den sie wie einen Lakaien dirigieren konnte. Es war ein peinlicher Anblick, und selbst Lorenz wurde manchmal von der üblichen männlichen Solidarität erfasst, sodass ihm der Kerl einfach nur leid tat. „Ein Wolf im Schafspelz! Ein Schlauköpfchen! Er hatte Angst vor Frauen, weshalb er sich an Mädchen im Teenageralter machte ran“, dachte er mit Abscheu. Lange Zeit herrschte Schweigen.

„Kurz vor der Verhandlung hat sie mir gesagt, dass meine Aussage ihre Situation nicht verbessern würde und dass mein Leben erst dann zur Hölle werden würde. Ich hatte Angst.”

 „Mach dir keine Vorwürfe. Die Rolle einer Mutter ist es, ihr Kind bis zum Ende zu beschützen. Deine Mama hat ihre Situation sicher gut durchdacht.“

„Lisa sagt, dass sie die Bedingungen für einen Antrag auf Haftentlassung längst erfüllt hat.“

„Trotzdem hat sie keinen Entlastungsantrag gestellt?“

„Nein. Manchmal denke ich, dass sie sich auf diese Weise bestrafen wollte. Ich habe ihr nur geholfen.“

„Es gibt nichts Schlimmeres, als zu realisieren, dass man sein Kind im Stich gelassen hat. Dem kann man nicht entkommen. Umso mehr tut es mir leid, dass ich damals nicht bei dir war.“

„Meine Großeltern haben sich gut um mich gekümmert.“

„Auf jeden Fall hat er bekommen, was er verdient hat.“

„Ich habe nie so über ihn gedacht, obwohl ich nicht verhehlen will, dass es für mich besser war, dass er für immer aus meinem Leben verschwunden ist.  Erst hatte er mir die schönste Kindheit geschenkt, und dann hat er alles, was er mir zuvor als Vater gegeben hatte, brutal ausgelöscht. Ich habe ihn viele Jahre lang aus meinem Gedächtnis gestrichen, aber ich kann nicht länger vor meiner Vergangenheit weglaufen. Ich möchte nicht, dass jemand, der ihr einmal wichtig war, sie weiterhin falsch einschätzt. Deshalb habe ich beschlossen, es dir zu erzählen“.  Karin warf aus dem Augenwinkel einen Blick auf Lorenz. Er jedoch ging in Gedanken.

Lorenz hatte schon vor Karins Geburt an Margaretes Gefühlen gezweifelt, so wie er auch daran gezweifelt hatte, dass er ihr jemals etwas bedeutet hatte. Margarete war ein abgeschlossenes Kapitel in seinem Leben, lange bevor sie ins Gefängnis kam.  Als er erfuhr, dass sie eine gemeinsame Tochter hatten, kamen ihm die Erinnerungen an sie wieder in den Sinn, aber es waren eher unangenehme Gedanken. Das Bedauern über all die verlorenen Jahre mit seiner Tochter dominierte. Schließlich sagte er das Wort.

„Ich bin der Letzte, der das Recht hat, über jemanden zu beurteilen. Aber es ändert nichts an der Tatsache, dass wir uns heute nicht fremd wären, wenn deine Mutter nicht so viele Jahre lang die Wahrheit vor uns verborgen hätte.“

„Da du jetzt die Wahrheit kennst, habe ich eine Bitte an dich. Lasst uns dieses Thema nicht wieder ansprechen, okay?“

„Ja, natürlich. Wie du willst“, erwiderte Lorenz und legte den Arm um seine Tochter. Karin protestierte nicht gegen diese Geste. Sie gingen den ganzen Rückweg schweigend. 

Nachts konnte Lorenz lange Zeit nicht einschlafen. Kurz vor dem Schlafengehen, als er bereits auf dem Bett saß, schaute er, wie es seine Gewohnheit war, bevor er den Kopf auf das Kissen legte, auf das Bild seiner verstorbenen Frau Hanna, das auf dem Nachttisch stand. Nach einem Moment nahm er jedoch den Rahmen in die Hand, öffnete die Schublade und steckte das Foto hinein. In dieser Nacht waren alle seine Gedanken bei Margarete.

Florians falsche Hoffnungen

Kaum hatte Liam von Lisa die Nachricht erhalten, dass Magdalene Ritter ihre Aussage gegen Florian zurückgezogen hatte, und kurz darauf ein Fax der Münchner Staatsanwaltschaft über die Einstellung des Verfahrens gegen Leitner, als er mit dieser Nachricht zu Florians Eltern fuhr. Zuvor hatte er noch die Person im Krankenhaus besucht, die am meisten am Abschluss des Falles interessiert war.

Florian lag hoch oben, auf Kissen gestützt, in seinem Krankenhausbett. Neben ihm auf einem Tisch befanden sich Prospekte von Rehabilitationszentren. Der Chefarzt versicherte ihm bei seinem morgendlichen Besuch, dass er nicht zu einem Rollstuhl verurteilt sei.  Dann besuchte Mila ihn. Sie kam nur vorbei, aber es war genug, um ihm nach diesem Besuch seiner Tochter und dem letzten Besuch von Karin ein wenig Hoffnung zu geben.  Sie waren nicht sehr gesprächig, aber allein die Tatsache, dass sie ihn überhaupt im Krankenhaus besuchten, war ein Zeichen dafür, dass sie ihn noch nicht ausgestrichen hatten. Das plötzliche Erscheinen des Anwalts an der Tür riss ihn aus seinen Gedanken.

„Wie geht es dir?“, fragte Liam und schüttelte Florians Hand zur Begrüßung.

„Es ging mir schon mal besser. Hast du schon Gerichtstermine für mich?“

„Dein Fall ist abgeschlossen“, erwiderte Liam und zog einen Stuhl zu Florians Bett hinüber.

„Was meinst du damit genau?“ 

„Die Anklage wird fallen gelassen.“

„Wirklich?“, rief Florian ungläubig aus. Sein Gesicht erhellte sich sofort – man konnte die Lebendigkeit in seinen Augen sehen.  „Danke dir!“

„Ich bin nur der Bote der guten Nachricht. Dank an Lisa. Sie war es, die Ritter davon überzeugte, die Aussage zurückzuziehen.“

„Aber jemand hat zuerst eine Ziege von den Hubers Alp überzeugt. Nochmals vielen Dank!“

„Also nächstes Jahr bestiegen wir wieder die Höfats?“

Florian brach in ein hohles Lachen aus.

„Warum nicht gleich den Eiger?“

„Ehrgeiz an erster Stelle.“

„Vielleicht kannst du Georg überreden, aber ich bezweifle es.“

„Ein Trauma muss unverzüglich verarbeitet werden.“

„Das sagt in der Regel derjenige, der in seinem Leben noch kein Trauma verarbeitet hat.“

„Nun, da ist etwas dran. Aber du hast doch nicht vor, aufzugeben?“

„Die Ärzte sind optimistisch. Sie sagen, es bestehe keine Gefahr, dass ich im Rollstuhl ende. So wie es aussieht, lande ich auch nicht im Knast. Ja, ich beginne zu glauben, dass sich alles zum Guten wenden wird.“

„Das ist die richtige Einstellung!“

„Karin und ich kennen uns in- und auswendig. Vielleicht hat der Wind nicht immer in unseren Segeln geblasen, vielleicht haben wir lange auf die richtige Brise gewartet …, Aber wenn das gekommen ist, dann doch nicht, um uns in den ersten Felsen krachen zu lassen, der uns begegnet, oder?“

„Diese Frage ist an die falsche Adresse gerichtet. Einen größeren Ignoranten als mich kann man zu diesem Thema wohl kaum finden.  Ich war schon immer der einsame Seemann.“

„Und das passt dir?“

„Eine Frau im Leben eines Mannes bedeutet Chaos und Gefühlsschwankungen.  Ich mag Ordnung und Gleichgewicht.“

Eine schwierigere Aufgabe erwartete Liam im Leitnerhof. Er hatte Sofia und Sebastian Leitner zuletzt im Krankenhaus gesehen. Sebastian drückte wohl eine gute Viertelstunde lang seine Hand. Sofia brach in heftiges Weinen aus. Das letzte Mal hatte er den Leitnerhof besucht, als er Sebastian im Namen der Familie Edelstein eine Entschädigungsforderung für Georgs Schläge auf Jan überreichte. Jetzt war es nicht mehr von Bedeutung. Nach dem Unfall in den Bergen trug ihm niemand das mehr nach.  Im Gegenteil, die gesamte Familie Leitner schaute ihn nur mit Dankbarkeit an. Dennoch war er sichtlich erleichtert, als Sebastian ihm am Eingang mitteilte, dass Georg nicht im Gasthaus sei. Schließlich hat er den guten Namen von Georg Leitner völlig ruiniert. Natürlich waren die Leitners erfreut zu hören, dass das Verfahren gegen ihren jüngeren Sohn eingestellt worden war. Aber Liam wusste, dass das nicht ausreichte – er musste den Vorfall im Münchner Bordell vor Florians Eltern irgendwie auf ein akzeptables  Niveau bringen.

„… Magdalene Ritter wusste, wie sie die Aggressionen Ihres Sohnes so umlenken konnte, dass sie eine Chance hatte, aus dem Zusammenstoß mit dem Boxer unbeschadet hervorzugehen. Also setzte sie eine Waffe ein, auf die Florian, der noch nie mit einer Prostituierten zu tun hatte, nicht vorbereitet war. Wer weiß, ob es sonst nicht noch schlimmer ausgegangen wäre?  Bei einem solchen Missverhältnis von Kraft wäre sie vielleicht nur ein nasser Fleck an der Wand gewesen, wenn Florians Hand nicht in der Luft stehen geblieben wäre, bevor er den ersten Schlag ausgeführt hatte. Dieser eine Moment seines Zögerns genügte ihr, um die Herrschaft über Florians Verhalten zu übernehmen und seine niedrigsten Instinkte zu wecken. Zum Glück ging die rote Ampel rechtzeitig an und Florian würde sich zurückziehen …“

Sofia stellte eine Tasse Kaffee vor Liam auf den Tisch und nahm neben Sebastian Platz.

„Ich sehe, dass der Anwaltsberuf ein hartes Brot ist.“

„Nicht mehr als die Leitung des Familiengasthofs“.

„Du hast so viel geredet, obwohl ein Satz gereicht hätte.“

„Wie bitte?“

„Ich meine, bevor Florian dieser Ritter ins Gesicht schlagen konnte, hatte sie schon ihre Händchen in seine Hose gesteckt.“

„Ich bin ein Gentleman.“

Sofia warf ihrem Besucher einen durchdringenden Blick zu. „Warum kann ich das irgendwie nicht glauben?“, dachte sie amüsiert. „Solche Augen verraten entweder einen Träumer und Romantiker, oder einen Schurken, oder noch schlimmer: beides“, fügte sie in Gedanken hinzu und blickte in Liams tief liegende, stahlblaue Augen. Daraufhin sagte sie ohne Umschweife:

„Aber ich bin keine Dame!“  Sofia sah Sebastian an: „Wir sind schlichte Leute, die sich von der Oberschicht dadurch unterscheiden, dass wir wissen, was Scham und Ehrlichkeit bedeuten.“

„Das ist wahr“, nickte Sebastian, um dann sofort prinzipiell hinzuzufügen: „Aber wir können nicht so tun, als wäre nichts passiert, denn es ist etwas passiert.“

„Florian hat nichts, worauf er stolz sein könnte. Aber das weiß er. Für ihn ist die Strafe genug“, erwiderte Liam.

„Ach, Sebastian!  Diese Schlampe hat unseren Sohn einfach in den Zustand eines Troglodyten gebracht.“

„Dazu ist jede Frau fähig“, entgegnete Sebastian seiner Frau säuerlich.

„Ein Mann, der beschließt, eine Frau auf eine einsame Insel mitzunehmen, sollte nicht vergessen, eine Axt einzupacken.“ Liam konnte es sich nicht verkneifen, selbst einen hinzuzufügen.

„Vertrauen ist gut, aber Umsicht ist besser.¹“ Sebastian paraphrasierte unbewusst die Worte des Genossen Lenin. 

Lautstark stimmte Leitner mit Achenbach überein. Allerdings musste er sich eingestehen, dass, wenn er und Sofia auf eine einsame Insel geschickt werden würden, Ohrstöpsel und ein paar Kisten Wein nützlicher wären als eine Axt (die allenfalls in seinem Rücken landen würde). Sofia ignorierte wie immer die Worte ihres Mannes und blickte den Anwalt ihres Sohnes wieder einmal mit ihren scharfen Augen an:

„Oh, das klang nach einer großen Enttäuschung in der Liebe!“

„Ich weiß nichts darüber.“

„Umso schlimmer! Eine solche Abneigung gegen Frauen ist eine Krankheit, junger Mann. Wenn sie unbehandelt bleibt, kann das für dich sehr traurig enden – ehe du dich versiehst, bist du ganz allein auf dieser Welt, verlassen von Gott und allen guten Geistern.“ Sofia warf Sebastian einen vielsagenden Blick zu.

„Niemand kann seinem Schicksal entkommen.“

„Sofia, Liam ist unser Gast!“

„Na, und? Ich sage immer, was ich denke.“

„Es ist nur schade, dass du nicht immer denkst, was du sagst“, sagte Sebastian unwillkürlich. Sofia zuckte mit den Schultern. Aber nach einer Weile wurde Sebastian seiner Frau gerecht: „Sofia ist sehr direkt.“

 „Ich schätze das, obwohl ich es nicht erwidere.“

„Das ist mir aufgefallen. Du hast dich für einen guten Beruf entschieden. Dieser juristische Fachjargon muss dir perfekt liegen.  Kein normaler Mensch kann diese Rede begreifen.“

„Jeder sucht nach einer Möglichkeit, seine eigenen Schwächen zu verbergen.“

„Deine Schwächen sind Heimlichtuerei und Misstrauen.“

„Liam kann alle Fehler haben, die er will.  Er ist hier immer willkommen. Wir verdanken ihm so viel. Aber er kommt nie wieder, wenn du ihn weiter so benotest.“

„Doch, er kommt!“

Liam hatte langsam satt, dass Sofia ihm in den Grund seiner Seele schaute, also lenkte er das Thema von sich ab:

„Um noch einmal auf Florian zurückzukommen: Er benötigt Ihre Unterstützung jetzt mehr als Ihr Urteil.  Zumal seine Hoffnungen, die Vertrauen seiner Frau und seiner Tochter schnell wiederzugewinnen, wahrscheinlich zunichtegemacht werden.“

 „Ah, jetzt kommt Karin bestimmt nach Hause!“, rief Sofia ungläubig und warf einen fragenden Blick auf ihren Mann. „Wie findest du das, Sebastian?“

„Hast du mit meiner Schwiegertochter gesprochen?“ Sebastian wandte sich an Liam.

„Nein“, verneinte Liam, bereits überrascht von der Frage: „Wir kennen uns doch gar nicht.   Ich habe geredet, ja, aber nur mit Lisa.“

„Nun, ja. Ich schätze, man kann sich auf Lisa verlassen“, sagte Sebastian. „Wer weiß mehr über Karin als ihre Schwester?“

„Entschuldigung, habe ich das richtig verstanden, Karin und Lisa sind Schwestern?“, warf Liam ein, und seine Gedanken schweiften sofort zu seinem Gespräch mit Lisa ab.

„Es scheint so zu sein“, erwiderte Sofia. „Alte Familiengeheimnisse.“

„Jede Familie hat ihre eigene“, gab Liam schnell zurück, der nicht vorhatte, für neugierig gehalten zu werden.

„Ganz genau“, erwiderte Sofia und beendete damit das unerwünschte Thema der Familienbeziehungen.  Dann seufzte sie und ließ resigniert die Luft aus ihrer Lunge. „Noch das! Als ob es nicht schon genug wäre, dass Georg mit dem Kind allein gelassen wurde.“

„Was soll das heißen, allein!“ reif Liam an. „Was ist mit der Mutter des Kindes?“

„Marie hat ihren Sohn aufgegeben“, erklärte Sebastian kurz.

Einen langen Moment lang herrschte Schweigen. Schließlich ergriff Liam das Wort: „Wie geht es Georg?“

„Wie? Als ob er lebendig begraben wäre!“, rief Sofia leidenschaftlich. „So viel Verachtung.“

„Sofia, das ist nicht nötig. Marie könnte ihre Meinung immer noch ändern.“ Sebastian versuchte, seine Frau zu bremsen. Dann wandte er sich mit Hoffnung in der Stimme an Liam: „Das kommt vor, glaube ich. Du hast schon mit solchen Fällen zu tun gehabt, oder?“

„Mehr als mir lieb ist“, erwiderte Liam, und eine unangenehme Grimasse zog sich über sein Gesicht. „Aber, ja,  die Hoffnung stirbt zuletzt.“

Sebastian nickte, dass er verstanden hatte. Liam stand vom Tisch auf.

„Es ist schon spät.   Ich muss los. Vielen Dank für den Kaffee.“

„Ich dachte, du wartest auf Georg.  Er müsste jeden Moment zurück sein.“ Sofia, die es für gut hielt, dass ihr Sohn mit jemandem reden konnte, versuchte noch, den Besucher aufzuhalten.  Seit dem Tag, an dem das Baby aus dem Krankenhaus nach Hause gebracht wurde, hatte Georg mit niemandem mehr gesprochen, bis auf das, was er musste. Allerdings war Liam in diesem Moment umso mehr darauf bedacht, dieses Treffen mit Georg zu vermeiden.

„Es ist wirklich Zeit für mich zu gehen.“

„Also dann, bis zum nächsten Mal, Liam.“ Sofia schüttelte ihm die Hand. Liam ging, und mit ihm Sebastian. Als sie draußen waren, sprach Sebastian mit dem Anwalt.

„Schick mir die Rechnung für Florian.“

„Florian war kein Privatmandant von mir.  Die Sache ist erledigt. Im Gegensatz zu meinen Rechnungen mit Georg.“

„Das darfst du nicht einmal denken! Ja, Georg ist lange nachtragend, aber er ist noch länger dankbar.

^{1 Vertrauen ist gut, Kontrolle ist besser – die Worte von W.I. Lenin.}

Smutny powrót do domu, część I

Porażka matki.

Następnego dnia, z samego rana Lorenz pojechał odebrać Marie ze szpitala. Huber, który od wczoraj miał czas ochłonąć z emocji, starał się być oględny w stosunku do córki. Marie miała za sobą bardzo długi i ciężki poród. Była ogólnie osłabiona, do tego psychicznie w złym stanie. Już sam wygląd córki z miejsca poruszył jego serce. Marie była wychudzona, blada, potrzebowała jego wsparcia, żeby dość do samochodu. Lisa w niczym nie przesadzała. Kondycja Marie pozostawiała wiele do życzenia. „Miną tygodnie, zanim będzie w stanie opuścić sama Alp”. – myślał Lorenz, kiedy uwieszona jego ramienia Marie dreptała w kierunku parkingu szpitalnego. Przez całą drogę niewiele się do siebie odzywali. Tematu dziecka oczywiście w ogóle nie poruszali. Jakby Marie żadnego dziecka nie urodziła. Ot, wracała do domu z długiej i dalekiej podróży, umęczona jej trudami. Także po przybyciu do Alp Karin z córką nie nagabywały Marie żadnymi pytaniami. Dekoracje poczynione w domu, żeby godnie przywitać nowego jego mieszkańca, zostały już usunięte. Kołyska Lisy wróciła na strych w przekonaniu wynoszącego ją Lorenza, że już nigdy się nie przyda. Cała wyprawka dla noworodka została przez Karin z Milą spakowana i czekała na załadowanie jej wraz z umeblowaniem do Land Rovera Lorenza, gdy ten tylko wróci z Marie ze szpitala. Jeszcze tego samego popołudnia Lorenz wywiózł wszystko do Leitnerhof. Sebastian, który odbierał rzeczy, zapraszał go do odwiedzania wnuka. Oboje czuli jednak, że to zaproszenie ma li tylko grzecznościowy charakter. Huber po prostu wstydził się za swoją córkę przed Leitnerami. A przyjaciel był tego świadomy. Lorenz gratulował sobie nawet, że Georga nie było w zajeździe i nie musiał z nim załatwiać sprawy. 

Karin postanowiła za radą Lisy pójść za ciosem i zanim siostra wróci z Monachium porozmawiać z Lorenzem.  Była w Hubers Alp już na tyle długo, żeby zauważyć, jak chłodne są jego relacje z Lisą, widziała, jak trudno mu się pogodzić z decyzją Marie.  Na złe wiadomości nigdy nie jest dobry czas, a każdy dzień zwłoki tylko utrudnia ich przekazanie. Dlatego uznała, że łatwiej będzie jej odkryć przez Lorenzem wszystkie karty ze swojej i matki przeszłości, teraz kiedy ich wzajemne relacje dopiero się budowały. Musiała mu być przecież równie odległa, co on jej. Wieczorem, po kolacji prosiła go o rozmowę w cztery oczy. Lorenz bardzo pragnął poznać bliżej swoją córkę, jak najwięcej się o niej dowiedzieć. Często ukradkiem przyglądał się jej z boku. I choć nie narzucał się Karin ze swoim towarzystwem, to zawsze cieszył się, kiedy sama go poszukała.  Od razu zaproponował spacer córce. Jednak tego, że mając 14 lat, padła ofiarą gwałtu ze strony męża jej matki, to z pewnością wolałby nigdy nie usłyszeć. Tym razem Karin przygotowała się do rozmowy, ograniczając wszystko do niezbędnych faktów. Huber był człowiekiem z natury bardzo uczuciowym i nawet gdyby nie łączyły go z Karin żadne więzy pokrewieństwa, byłby wstrząśnięty, tym co usłyszał. Nie ma większej krzywdy, od krzywdy dziecka, wyrządzonej mu przez osobę dorosłą, którą ono kocha i której ufa bezgranicznie. Jedno kłamstwo zaowocowało złem, wobec którego bledną wszystkie inne zbrodnie. Karla — męża Margarete nigdy nie lubił ani szanował i z Margarete niewiele miało to wspólnego. Huber miał swoje wyobrażenie o mężczyźnie, a Karl Lienert był tego całkowitym zaprzeczeniem. Margaret najwyraźniej jednak odpowiadał mąż, którym może dyrygować, niczym pachołkiem. Był to przykry widok, także nawet   Lorenza czasem dopadała zwykła solidarność męska i było mu faceta zwyczajne żal. A tu takie buty! „Wilk w owczej skórze, cwaniaczek! Bał się bab, więc dobierał się do nastoletnich dziewczynek”. – pomyślał z odrazą. Na długo zapadało milczenie.

– Tuż przed samym procesem powiedziała mi, że moje zeznania nie polepszą jej sytuacji, a moje życie dopiero wtedy stanie się piekłem. Wystraszyłam się.

 – Nie rób sobie wyrzutów.  Taka rola matki, by chronić swoje dziecko do końca. Twoja mama z całą pewnością dobrze przemyślała swoją sytuację.

– Lisa twierdzi, że moja mama dawno spełnia warunki do ubiegania się o wyjście na wolność.

– I mimo to nie starała się o zwolnienie?

– Nie.  Czasem myślę, że ona chciała się w ten sposób sama ukarać. A ja jej tylko w tym pomogłam.

– Nie ma nic gorszego od świadomości, że się zawiodło własne dziecko. Od tego nie sposób uciec. Tym bardziej mi przykro, że mnie wówczas nie było przy tobie.

– Dziakowie dobrze się o mnie zatroszczyli.

– W każdym razie on dostał to, na co zasłużył.

– Nigdy tak o nim nie myślałam, choć nie będę ukrywać, że dla mnie lepiej się stało, że zniknął z mojego życia na zawsze. Najpierw podarował mi najpiękniejsze dzieciństwo, a potem brutalnie skasował wszystko, co mi wcześniej dał jako ojciec. Wymazałam go z pamięci na długie lata, jednak dłużej nie mogę już uciekać przed swoją przeszłością. Nie chcę, żeby ktokolwiek, kto był kiedyś dla mamy ważny, nadal źle ją osądzał. To właśnie dlatego zdecydowałam się o tym ci powiedzieć. – Karin spojrzała z boku, kontem oka na Lorenza. On jednak szedł w zamyśleniu.

W uczucia Margarete, tak jak i w to, że cokolwiek dla niej kiedyś znaczył, zwątpił, zanim jeszcze Karin się urodziła. Margarete była zamkniętym rozdziałem jego życia na długo, zanim trafiła do więzienia. Wspomnienia o niej powróciły do niego siłą rzeczy, kiedy dowiedział się, że mają wspólną córkę, ale były to raczej przykre myśli. Dominował żal za te wszystkie stracone lata z córką. W końcu się odezwał.

– Jestem ostatnią osobą, która ma prawo kogokolwiek oceniać. Co nie zmienia faktu, że gdyby twoja matka tyle lat nie ukrywała przed nami prawdy, to nie bylibyśmy dziś sobie obcy.

– Teraz kiedy już znasz prawdę, mam do ciebie prośbę. Nie wracajmy więcej do tego tematu, dobrze?

– Oczywiście. Jak sobie życzysz.  – odparł Lorenz i objął ramieniem córkę. Karin nie zaprotestowała przeciwko temu gestowi. Całą powrotną drogę przeszli już w milczeniu. 

W nocy długo nie mógł zasnąć. Tuż przed udaniem się na nocny spoczynek, kiedy siedział już na łóżku, spojrzał, jak to miał w zwyczaju, zanim przyłożył głowę do poduszki, na zdjęcie swojej nieżyjącej żony – Hanny, stojące na nocnym stoliku. Po chwili jednak wziął ramkę do ręki, otworzył szufladę i schował do niej zdjęcie. Tej nocy wszystkie jego myśli były przy Margarete.

Złudne nadzieje Floriana

Ledwo Liam otrzymał wiadomość od Lisy o wycofaniu przez Magdalene Ritter zeznań przeciwko Florianowi, a wkrótce potem fax z prokuratury w Monachium o umorzeniu postępowania przeciw Leitnerowi, jak udał się z tą wiadomością do rodziców Floriana. Wcześniej jednak odwiedził w szpitalu najbardziej zainteresowaną osobę zakończeniem spawy.

Florian leżał na łóżku szpitalnym, wysoko oparty o poduszki. Obok na stoliku leżały prospekty ośrodków rehabilitacyjnych. Główny lekarz zapewnił go na porannej wizycie, że na wózek nie jest skazany.  Potem była u niego Mila. Przelotem wprawdzie, ale wystarczyło, żeby po tej wizycie córki, jak i ostatniej wizycie Karin wstąpiła w niego mała nadzieja.  Za bardzo rozmowne to one nie były, ale już sam fakt, że w ogóle go odwiedzały w szpitalu, było dlań sygnałem, że jeszcze go nie skreśliły. Z rozmyślań wyrwało go nagłe pojawienie się w drzwiach adwokata.

– Jak tam? – zagadnął Liam, podając rękę Florianowi na powitanie.

– Bywało lepiej. Masz już dla mnie terminy?

– Twoja sprawa jest zamknięta.  – odparł Liam, przysuwając sobie krzesło do łóżka Floriana.

– To znaczy? 

– Oskarżenie wycofane. Sprawa umorzona.

– Serio? – zawołał Florian z niedowierzaniem. Twarz mu się natychmiast rozjaśniła – dało się zauważyć wyraźne ożywienie w jego oczach.  – Dzięki!

– Ja jestem tylko posłańcem dobrych wiadomości. Podziękowania to do Lisy. To ona przekonała Ritter do wycofania oskarżenia.

– Ktoś jednak najpierw przekonał jedną kozę z Hubers Alp. Jeszcze raz dzięki!

– To co, za rok wracamy na Höfats?

Florian puścił pusty śmiech.

–  Dlaczego nie od razu Eiger?

– Ambicja przede wszystkim.

– Może Georga namówisz, choć też wątpię.

– Traumę trzeba przerabiać z biegu.

– To mówią zwykle ci, co żadnej w życiu nie przerobili.

– No, coś w tym jest. Jednak poddawać się nie zamierzasz?

– Lekarze są dobrej myśli. Mówią, że wózek inwalidzki mi nie grozi. Wygląda, że pudło – też nie.  Ta, zaczynam wierzyć, że jeszcze wszystko się odwróci.

– I tak trzymać!

– Karin i ja znamy się od podszewki.  Może nie zawsze wiatr dmuchał w nasze żagle, może długo czekaliśmy na tę prawdziwą bryzę … Jednak jak już się zjawiła, to chyba nie po to, tylko żebyśmy się rozbili o pierwszą napotkaną skałę, nie sądzisz?

– To pytanie to pod niewłaściwy adres. W tej kwestii trudno byłoby ci znaleźć większego ignoranta ode mnie. Ja w zasadzie zawsze byłem tym samotnym żeglarzem.

– I dobrze ci z tym?

– Kobieta w życiu to chaos i emocjonalna huśtawka. A ja lubię porządek i równowagę.

W Leitnerhof czekało Liama trudniejsze zadanie. Ostatnio widział się z Sofią i Sebastianem Leitnerami w szpitalu. Sebastian chyba z dobry kwadrans ściskał jego dłoń. Sofia popłakała się rzewnie. W Leitnerhof był po raz ostatni z wizytą, kiedy w imieniu rodziny Edelstein przedstawiał Sebastianowi roszczenia zadośćuczynienia za pobicie Jana przez Georga. Teraz to było już bez znaczenia. Po wypadku w górach nikt mu już tego nie pamiętał. Przeciwnie, cała rodzina Leitnerów patrzyła na niego jedynie z wdzięcznością. Niemniej jednak informacja, którą na wejściu otrzymał od Sebastiana, że Georga akurat nie ma w zajeździe, przyjął z wyraźną ulgą. Jakby nie patrzeć zrujnował Georgowi Leitnerowi dobre imię kompletnie. Leitnerów oczywiście ucieszyła wiadomość o umorzeniu postępowania przeciwko ich młodszemu synowi. Liam wiedział jednak, że to nie wystarczy — musi jakoś sprowadzić zajście w burdelu w Monachium do akceptowalnych wymiarów przed rodzicami Floriana.

– … Magdalene Ritter wiedziała jak agresję państwa syna przekierować na takie tory, by mieć szansę wyjść ze starcia — co by nie mówić — z bokserem obronną ręką. Użyła więc broni, na którą Florian, nigdy niemający do czynienia z prostytutką, był nieprzygotowany. Gdyby był, to kto wie, czy nie skończyłoby się jeszcze gorzej? Przy takiej dysproporcji siły, zostałaby z niej może mokra plama na ścianie, gdyby tylko Florianowi ręka nie zatrzymała się w powietrzu przed wymierzeniem jej pierwszego uderzenia. Jej wystarczył ten jeden moment zawahania się u Floriana, żeby przejąć kontrolę nad jego zachowaniem i obudzić w nim najniższe instynkty. Szczęśliwie czerwona lampka się w porę zaświeciła i Florian się wycofał …

Sofia postawiła na stole przed Liamem filiżankę kawy i usiadła obok Sebastiana.

– Widzę, że zawód prawnika to jednak ciężki chleb.

– Nie bardziej jak prowadzenie rodzinnego zajazdu.

– Tyle się nagadałeś, a wystarczyłoby jedno zdanie.

– To znaczy?

– Znaczy, że zanim Florian zdążył strzelić tę Ritter w gębę, to ona zdążyła mu już włożyć swoje łapki do spodni.

– Jestem dżentelmenem.

Sofia rzuciła przenikliwe spojrzenie na gościa. „Dlaczego jakoś nie wierzę?”  – pomyślała z ubawem. „Takie oczy zdradzają albo marzyciela i romantyka, albo zbója. A może jeszcze gorzej: i jedno, i drugie”. – dodała w myślach, patrząc się w głęboko osadzone, stalowo niebieskie oczy Liama. Po czym bezceremonialnie odparła:

– Ale ja nie jestem żadną damą! — Sofia spojrzała na Sebastiana — My w ogóle  to jesteśmy prości ludzie, którzy tym tylko się różnią od tej wyższej reszty, że wiemy, co to wstyd i uczciwość.

– To prawda. — przytaknął Sebastian, żeby zaraz dodać pryncypialnie — Jednak nie możemy udawać, że nic się nie stało, bo się stało.

– Florian nie ma powodów do dumy. Tyle że on to wie. Dla niego to wystarczająca kara. – odparł Liam.

– Ach, Sebastian! Ta zdzira po prostu wyciągnęła pierwotnego człowieka z naszego syna.

–  To potrafi akurat każda kobieta. – odparł Sebastian cierpko do żony.

– Mężczyzna, który decyduje się zabrać na bezludną wyspę kobietę, nie powinien zapomnieć zapakować też siekiery.  – Liam nie mógł sobie podarować, żeby nie dorzucić od siebie.

– Zaufanie jest dobre, ale przezorność lepsza. – Sebastian nieświadomie sparafrazował słowa towarzysza Lenina.¹

Leitner głośno zgodził się z Achenbachem. Jednak przed samym sobą musiał przyznać, że gdyby jego i Sofię wysłać na bezludną wyspę, to bardziej od siekiery (która co najwyżej wylądowałaby w jego plecach) użyteczne by były zatyczki do uszu oraz kilka skrzynek wina. Sofia zignorowała, jak zwykle, słowa męża i po raz wtóry prześwidrowała swoimi bystrymi oczyma adwokata syna:

 – O, powiało wielkim zawodem w miłości!

– Nic mi o tym nie wiadomo.

– Tym gorzej! Taka niechęć do kobiet to choroba, młody człowieku. I nieleczona może bardzo smutno skończyć się dla ciebie – ani się obejrzysz, jak zostaniesz sam, jak ten palec na świecie. – Sofia odwróciła wymownie spojrzenie na Sebastiana.

– Co komu pisane.

– Sofia, Liam jest naszym gościem!

–  No i co? Ja zawsze mówię, co myślę.

– Szkoda tylko, że nie zawsze myślisz, co mówisz. – wtrącił Sebastian mimowolnie. Sofia wzruszyła ramionami. Po chwili jednak Sebastian oddał sprawiedliwość żonie – Sofia jest bardzo bezpośrednia.

– Cenię, choć nie odwzajemniam.

– Zauważyłam. Zawód adwokata dobrze pasuje do ciebie. Musisz się wyjątkowo dobrze czuć w tym prawniczym żargonie. Nikt normalny nie jest w stanie zrozumieć tej waszej mowy.

– Każdy szuka dla siebie sposobu na przykrycie własnych wad.

–  A twoimi wadami są skrytość i nieufność.

– Liam może sobie mieć wady, jakie chce. Tu zawsze jest mile widziany. Tyle mu zawdzięczamy. Nie przyjdzie jednak więcej, jak będziesz go tak punktować.

– Przyjdzie.

Liam, któremu ciążyło już nadmierne zaglądanie mu na dno duszy, postanowił odwrócić temat od siebie.

– Wracając do Floriana, to on teraz bardziej od oceny potrzebuje waszego wsparcia. Tym bardziej jeszcze, że jego nadzieje na szybkie odzyskanie rodziny najprawdopodobniej zostaną zawiedzione.

– Ach! Teraz to Karin na pewno wróci do domu! – zawołała Sofia z niedowierzaniem i rzuciła pytające spojrzenie na męża – Jak sądzisz, Sebastian?

 – Rozmawiałeś może z moją synową? – Sebastian zwrócił się z kolei do Liama.

– Gdzie, jak? – zaprzeczył Liam, mocno już zdziwiony samym pytaniem – My się właściwie nie znamy.  Rozmawiałem, owszem, ale tylko z Lisą.

– No, tak. Lisie chyba musimy uwierzyć. – stwierdził Sebastian. – Kto w końcu lepiej zna Karin od jej siostry?

– Przepraszam, czy dobrze zrozumiałem, Karina i Lisa są siostrami? – wtrącił Liam, a jego myśli natychmiast popłynęły do jego ostatniej rozmowy z Lisą.

– Na to wygląda. – odparła Sofia. – Stare rodzinne tajemnice.

– Rozumiem. – przytaknął szybko Liam, który nie miał zamiaru zostać wziętym za wścibskiego. – Każda rodzina ma swoje własne tajemnice.

– Właśnie. – odparła Sofia, kończąc niechciany temat pokrewieństwa rodzin. Po czym westchnęła i wypuściła w rezygnacji całe powietrze z płuc. – A więc jeszcze i to! Jakby nie wystarczyło, że Georg został sam z dzieckiem.

–  Jak to sam? – zawołał Liam – A co z matką dziecka?

– Marie zrezygnowała z syna. – wyjaśnił krótko Sebastian.

Przez dłuższą chwilę trwała cisza. Wreszcie Liam się odezwał. – A jak tam Georg?

– Jak? Jakby go żywcem pogrzebano! – zawołała Sofia z pasją – Tyle pogardy.

– Sofia, nie trzeba. Marie może jeszcze zmienić zdanie. – Sebastian starał się wyhamować żonę. Po czym zwrócił się do Liama z nadzieją w głosie – To się zdarza, jak sądzę.  Znasz chyba takie sprawy?

– Bardziej niż bym sobie tego życzył. – odparł Liam, a przez twarz przeszedł mu nieprzyjemny grymas. – Ale, ta, nadzieja umiera ostatnia.

Sebastian przytaknął głową, że rozumie. Liam wstał od stołu.

– Późno już.  Będę się zbierał. Dziękuję za kawę.

– Myślałam, że poczekasz na Georga.  Powinien lada moment wrócić. – Sofia próbowała jeszcze zatrzymać gościa. Uważała, że dobrze by było, gdyby jej syn mógł z kimś pogadać. Od dnia przywiezienia dziecka ze szpitala, Georg w ogóle z nikim nie rozmawiał, poza tym, co musiał. Jednak Liam właśnie w tej chwili tym bardziej chciał tego spotkania z Georgiem uniknąć.

– Naprawę czas na mnie.

– No, to do zobaczenia znowu, Liam. – Sofia podała adwokatowi rękę.

Liam wyszedł, a wraz z nim Sebastian. Kiedy byli na zewnątrz Sebastian się odezwał:

– Wyślij mi rachunek za Floriana.

– Nie ma czego wysyłać. Florian nie był moim prywatnym klientem. Sprawa jest uregulowana. Co innego moje długi z Georgiem.

– Nawet tak nie myśl! Georg długo chowa urazy, jednak jeszcze dłużej bywa wdzięczny.

---

^{1 Zaufanie jest dobre, kontrola lepsza – słowa W.I. Lenina.}

In Hubers Alp ging das Leben seinen jahreszeitlichen Gang. Zur Unterstützung hatten sie kürzlich ein Studierendenpaar aus Trier: Martina und Matthias. Zudem das unbemittelt Ehepaar (er war Feuerwehrmann, sie war Friseurin) mit drei schulpflichtigen Kindern aus Dortmund. Doris und Achim Beckers sahen in ihrer Unterkunft hoch in den Alpen offenbar eine Möglichkeit, den unvermeidbaren Touristenattraktionen für Kinder im Tal und den damit verbundenen Kosten zu entgehen, sowie die Gelegenheit, ihren Aufenthalt partiell mit ihrer Arbeit zu finanzieren. Die Hubers hatten auch zwei Hobbybergsteiger aus dem Norden Brandenburgs zu Gast, einen Mann um die dreißig und einen Mann um die vierzig. Tony und Kurt hatten für jeden Tag ihres Aufenthalts eine andere Kletterroute geplant und hielten sich von Anfang an den Plan, den sie aufgestellt hatten. Die Bewohner der Hubers-Alpen sahen sie daher vornehmlich nur zum Frühstück und zum Abendessen. Einige Gäste waren also eine Hilfe, für sie, andere eine zusätzliche Last. Lorenz, der bereits 16 seiner Kühe und sechs Nachbarkühe hatte, war mit seiner Herde beschäftigt. Die Wiesen gehörten zwar immer noch den Leitners, aber das war kein Hindernis mehr für Hubers Vieh, das darauf weidete, denn immerhin gab es keinen Streit zwischen den Senioren der Familien.  Lisa war mit ihrer Arbeit beschäftigt, und wenn sie sich nicht gerade außerhalb des Büros um die Angelegenheiten ihrer Mandanten kümmerte, schloss sie sich entweder in ihrem Büro ein oder saß draußen mit ihren Unterlagen und genoss die Sonne. Seitdem Mila erfahren hatte, dass ihre Mutter ein Baby erwartet, sorgte sie dafür, dass sie bei allem, was für ihre Mutter körperlich zu anstrengend sein könnte, so weit wie möglich entlastet wurde. Obwohl seit den Ereignissen in München mehr als zwei Monate vergangen waren, schwankten ihre Gefühle noch immer zwischen unterdrückter Wut und überwältigenden Schuldgefühlen. Wie für jedes Opfer. Ein Lächeln erschien immer öfter auf ihrem Gesicht – sie hatten drei schulpflichtige Kinder zu Gast, die mit ihrem Unfug und ihren Scherzen alle zu Tränen rührten. Langsam nahm sie auch am Leben der Haushaltsmitglieder teil, aber sie war nicht begeistert von der Welt und den Menschen.  Auf Drängen ihrer Mutter versuchte Mila schließlich, sich mit ihren alten Freunden zu treffen, aber sie kehrte nur noch entmutigter und enttäuschter zurück. Es gab nichts, worüber sie mit ihren alten Freunden reden konnte. Sie wollte nicht über München, ihr Studium und ihr Leben dort sprechen.  Herzensangelegenheiten und triviale Probleme gingen ihr verständlicherweise auf die Nerven. Die Tatsache, dass einer der ehemaligen Kollegen, nachdem er zwei Bier getrunken hatte, anfing, an ihr zu kleben, führte dazu, dass sie die Party verließ, ohne sich von jemandem zu verabschieden.  Die schleimigen Witze und das nach Alkohol riechende Gesicht des ehemals sogar netten Jungen wirkten nun auf sie wie die sprichwörtliche ein rotes Tuch. Unter diesen alten Bekannten gab es keine einzige Person, zu der sie ehrlich sein konnte, was hatte es also für einen Sinn, sie wiederzusehen? Sie hatte nur Freunde auf einer Website für Missbrauchsopfer. Vielleicht waren sie manchmal monothematisch, aber zumindest waren sie nicht dumm. Ihre täglichen Probleme waren real und ihr Sinn für Humor war für sie verständlich. Ihre Zeit der Infantilität und Naivität war vorbei. Nichts war mehr wie vorher. Mila hatte oft den Eindruck, dass es nie wieder so sein würde. Enthusiasmus, Selbstvertrauen, Träume und der Mut, diese Träume zu verwirklichen, waren verschwunden wie ein Kampfer. Lorenz fragte nach der Schule.

„Vielleicht könntest du es im Herbst in Leipzig oder Berlin versuchen?“

„Wo angeblich und wie! Ich habe ja doch kein Jahr abgeschlossen. Ich müsste ganz von vorne anfangen. An der neuen Schule gibt es einen anderen Studienplan und noch mehr Konkurrenz in Berlin. Nein, das ist nichts mehr für mich!“

Karin hingegen schlug vor, ihre Tochter solle sich eine Tätigkeit außerhalb der Hubers Alp suchen und so unter die Leute gehen.

„Was ist mit der Kinderbetreuung? Schließlich hast du dich schon immer gern um sie gekümmert.“

„Wozu? In ein paar Monaten wird es hier zwei geben. Außerdem geht es mir hier gut.“

Mila fühlte sich in Maries Gesellschaft am wohlsten, denn nur sie stellte ihr keine Fragen, ließ sich auf keine Diskussionen mit ihr ein. Und umgekehrt – Marie wählte für gewöhnlich solche Aktivitäten, bei denen Mila sie begleitete.

Die älteste von Lorenz’ Töchtern war immer noch diejenige, die hier alles managte, doch wie immer weit weg von der Realität. Wenn wichtige finanzielle Entscheidungen anstanden, entschied Lorenz nach alter Weise allein, mit dem einzigen Unterschied, dass er sich vorher mit Lisa beriet. Die Situation, dass gleich zwei seiner Töchter ein Kind erwarteten, erforderte eine leichte Umstrukturierung des Lebens und der Arbeit in der Alp. Marie war klar, dass sie bald den Platz mit Karin tauschen und ihre Aufgaben übernehmen musste. Die Tatsache, dass das Leben in der Hubers Alp sie immer weniger interessierte, führte dazu, dass Marie, während sie Karin langsam in die Angelegenheiten des Hofes einführte, sich eigentlich darauf vorbereitete, die Zügel zu Hause an ihre Schwester zu übergeben. Ob sie es wollte oder nicht, sie musste jetzt mehr Zeit mit ihr verbringen. Lisa als Helferin war schon lange nicht mehr dabei, hier änderte sich also nichts. Die Ankunft von Karin und Mila auf der Hubers Alp und die Aussicht auf weiteren Familienzuwachs brachten nur das Thema der Renovierung des Hauses wieder auf. Es war nun Hochsaison, und natürlich war jedes freie Zimmer begehrt.  Karin und Mila hatten von Anfang an einfach ein Doppelzimmer für Sommergäste bewohnt. Das sollte sich jedoch im Herbst ändern. Der Viehscheid würde vergehen und drei Zimmer müssten von Miet- in Wohnräume umgewandelt werden. Einmal gab es eine Auswahl für ein Zimmer, am nächsten Tag eine Auswahl für ein anderes Zimmer. Im Grunde waren sich Lisa und Karin einig, dass sie die Zimmer nebeneinander haben wollten, und das Kinderzimmer sollte gemeinsam und neben ihrem Zimmer liegen. Mila kann wählen, was sie will. Pläne sind Pläne, aber das Leben ging seinen Weg, wie immer. Als es darauf ankam, war nichts so, wie es ursprünglich geplant war.

Vorerst war es Hubers Alp, die ihr kleines Familienfest feierte – Karins 39. Geburtstag, der einige Lacher, Witze, Tränen der Rührung und eine Postkarte brachte, die das Geburtstagskind zum Nachdenken anregte. Da außer den Bewohnern keine weiteren Gäste geplant waren, sollte die Feier im kleinen Kreis stattfinden. Natürlich waren auch Sommergäste eingeladen. Da es sich um einen Geburtstag handelte, gab es den obligatorischen Kuchen, Blumen, Geschenke und Wünsche. So wurde die Alp in Rosen, Veilchen und Sonnenblumen ertränkt und das reichte aus, um den Bewohnern von Hubers Alp ein Lächeln und gute Laune zu bescheren. Vom Leitnerhof kam ein Blumenstrauß von Sofia und Sebastian. Als letztes, per Kurier, kamen Blumen von Florian. Es war nicht originell, aber die 39 halb metergroßen Rosen waren beeindruckend – man benötigte einen Eimer, um sie ins Wasser zu bekommen. Im Haus gab es keine so große Vase.

„Ein Ehemann sollte natürlich an den Geburtstag seiner Frau erinnern, aber welcher genau es ist, ist nicht sehr diplomatisch von ihm“, kommentierte die Anzahl der Rosen Martina.

„Wenn er sich daran nicht erinnern könnte, würde das bedeuten, dass es ihm bereits sehr schlecht geht. Er hat vergessen, wie alt er selbst ist“, erwiderte Karin, die sich mehr für die Postkarte mit der Aussicht als für die Blumen und die Grußkarte interessierte. Sie nickte Mila zu und zeigte ihr die Postkarte aus Freiburg im Breisgau in Baden-Württemberg.

„In Freiburg gibt es die Mooswaldklinik“, sagte Mila.

„Du denkst dasselbe wie ich“, erwiderte ihre Mutter und wandte sich dann an Marie, die den Tisch deckte.

„Marie, du fährst morgen ins Tal, nicht wahr?“

„Mmm. Ich habe dort etwas zu erledigen. Worum geht es?“

„Ich komme mit dir“, erwiderte Karin schnell.

Karin hatte vor, auf dem Weg dorthin den Leitnerhof zu besuchen und sich aus erster Hand zu informieren, wie die Dinge wirklich waren. Sie ahnte natürlich, dass Marie sich dagegen wehren würde, aber wenn sie sich nicht vom Eingang aus näherten, sondern von hinten, sodass Lorenz’ Land Rover von den Bewohnern des Gasthauses nicht bemerkt werden könnte, würde Marie nachgeben.

„Kein Problem!“  Marie warf einen Blick auf die Geschenke. „Wenn man sich das hier ansieht, könnte man meinen, es sei eine Babyshower und keine Geburtstagsparty.“

Karin lachte nur über die Worte ihrer Schwester.  Sogar die Sommergäste wählten die einfachste Variante, wenn es um die Auswahl ihrer symbolischen Geschenke ging. Tatsächlich versuchten nur Marie und Lorenz, der zum ersten Mal den Geburtstag seiner Tochter feierte, Geschenke für Karin zu besorgen, die nichts mit der Schwangerschaft oder dem erwarteten Nachwuchs zu tun hatten.  Die meisten dieser Geschenke waren praktisch, aber es gab auch ein grober Scherz darunter.  Als Karin aus einer Schachtel einen BH in Z-Größe (wie ein Zelt) mit doppelten Hosenträgern (denn von Bändchen konnte man kaum reden) auspackte und den Anwesenden zeigte, brach natürlich Gelächter unter den Versammelten aus. Keiner, der Anwesenden wollte die Autorschaft des Geschenks zugeben, also fiel der Verdacht auf die abwesende Person.

„Auf den praktischen Geschmack meines Schwagers konnte man sich immer verlassen“, kommentierte Karin das Geschenk.

„Wenn du dort wirklich etwas zu verpacken haben würdest, könnte Papa seine Kühe verkaufen“, sagte Lisa, die gerade einen der BH-Körbchen auf ihrem Kopf anprobierte.

„Lass meine Kühe in Ruhe, Lisa!“, protestierte der stolze Besitzer der Herde.

„Tja, Titten wie zwei Mützen, und Milch sogar für eine Tasse Kaffee“, sagte Becker grobschlächtig.

 „Achim!“, rief seine Frau entrüstet und stieß ihren Mann dabei in die Seite. „Karin, verzeih meinem Mann! Er erlitt einen Hirnschaden durch einen chemischen Feuerlöscher, als ein Kollege während eines Einsatzes auf ihn pustete. Die Ärzte sind hilflos – ohne eine Lobotomie gibt es keine Chance auf Besserung.“

„Ah Doris, wir sind nicht am Königshof!“, erwiderte das Geburtstagskind mit einem Lachen.

„Und es ist ein Geburtstag, keine Totenwache“. Der Feuerwehrmann warf seiner Frau einen säuerlichen Blick zu, dann, als sie schon aus seinem Sichtfeld verschwunden war, wandte er sich an Huber: „Weißt du, Lorenz, meine Doris war das unterhaltsamste Mädchen in der Schule, aber seit sie dieses, na ja, Haarglätteisen benutzt, ist ihr Sinn für Humor völlig verflacht.“

„Es ist immer besser für einen Mann, dass seine Frau einen flachen Humor hat als eine flache …“ Huber grunzte wortgewandt und warf einen verstohlenen Blick auf seine Töchter und seine Enkelin, um zu sehen, ob sie außer Hörweite war. „Na ja, egal!“, beendete Lorenz, und Achim nickte verständnisvoll, breitete die Hände aus wie ein Priester am Altar und rollte bedeutungsvoll mit den Augen.

Die Geburtstagstorte hatte sogar die Bergsteiger Kurt und Tony angelockt. Jene beiden Langweilen, die außer dem Thema des nächsten Aufstiegs meist nichts am Tisch zu sagen hatten.  Anfangs beteiligte sich Lorenz gerne an ihren Gesprächen, aber mit der Zeit fand selbst er ihre monothematische Art ermüdend. Lisa und Karin zeigten am Tisch eine größere Themenvielfalt als diese beiden. Da es ein Geburtstag war, musste es auch Musik geben. Dafür hatte bereits das Studierendenpaar gesorgt, das am meisten an diesem Teil der Party – dem Tanzen – interessiert war.   Martina und Matthias haben sich ihren Urlaub als Freiwillige auf einer Alm etwas anders vorgestellt, nämlich als Arbeit von sechs Uhr morgens bis acht Uhr abends und manchmal sogar länger, sieben Tage die Woche.  Da Lisa auch an den Wochenenden auf dem Hof mithalf, schlug Marie, die für die mit ihnen arbeitenden Sommergäste zuständig war, den Jugendlichen vor, dass sie sonntags freihaben könnten.  Natürlich mit einem Abzug für Kost und Logis. Martina und Matthias stimmten nach kurzer Überlegung zu, aber sie suchten immer noch nach jeder Gelegenheit, sich zu unterhalten, primär kostenlos, wie es Studenten tun. Die Jugendlichen waren schnell dabei, die richtige Ausrüstung und das geeignete Soundsystem zu besorgen. Sie waren auch die Ersten, die ein Beispiel für andere gaben. Nach zwei Gläsern Wein und einem Krug Bier schenkte der Feuerwehrmann seiner Frau einen freundlichen Blick, sodass sich die Beckers zu ihren Kindern gesellten, die seit dem ersten Ton der Musik auf dem Rasen herumsprangen.

„Für diese beiden scheint die Welt außerhalb ihrer selbst nicht zu existieren.“ Lisa seufzte und schaute in die Richtung von Martina und Matthias, dann warf sie einen Blick auf Mila. Das Mädchen reagierte nicht, sondern beobachtete die Jugendlichen schweigend und in ernster Absicht.

„Ein schönes Paar“, nickte Karin. „Es ist schwierig, sie getrennt zu treffen. Sie wollen alles gemeinsam tun.“

 „Sie sind einfach normal“, sprach Mila endlich.

„Normalität ist eine relative Qualität und verändert sich im Laufe der Zeit“, erwiderte Marie philosophisch.  „Doris hat bereits am Eingang angegeben, dass sie ein Zimmer mit ihren Töchtern und ihr Mann mit seinem Sohn haben möchte. Als ich sie verwundert angeschaut habe, hat sie mir geantwortet, dass nach fünfzehn gemeinsamen Jahren die Hygiene in der Beziehung zumindest in den Ferien eine sanitäre Trennung erfordert. Von Beginn ihres Aufenthalts an haben die Beckers alles getan, um so wenig Zeit wie möglich miteinander zu verbringen. Immer, wenn ich sie zusammen sehe, necken sie einander.“

„Was sich liebt, das neckt sich. Schließlich haben sie den Weg zueinander gefunden“, warf Lorenz ein und sah die Beckers an, die sich bei der langsamen Musik nicht von den Jugendlichen unterschieden.

„Manchmal benötigen zwei Menschen ein wenig Abstand, um wieder zueinanderzufinden“, sagte Lisa.

„Es war eher der Wein als die Sehnsucht, die Achim in die Arme seiner Frau getrieben hat“, bemerkte Karin säuerlich.

„Vielleicht ja, vielleicht nein.“ Lisa zuckte mit den Schultern. „Ich weiß nicht, wie es dir geht, liebes Geburtstagskind, aber ich hätte nichts dagegen, meine Füße auf dem Gras zu bewegen.“  Sie wechselte das Thema, schenkte Kurt und Tony, die gegenübersaßen, ein nettes Lächeln.

„Ich kann mich nicht erinnern, wann ich das letzte Mal getanzt habe“, erwiderte Karin, dann richtete sie sich in ihrem Stuhl auf, schob ihre großen Brüste nach vorne und zeigte nach Lisas Beispiel die Grübchen auf ihren Wangen.

Die Bergsteiger hatten keine Lust zu tanzen – außer einem weiteren Stück Kuchen, einer gut gebratenen Wurst oder einem von Lorenz gegrillten Steak und natürlich einem Krug Bier hatten diese beiden hier nichts im Sinn. Die Männer erwiderten das Lächeln der Frauen und das war’s dann auch schon. Lorenz sah sie mit wachsendem Abscheu an und dem ebenso festen Entschluss, für den Rest ihres Aufenthalts kein Wort mehr mit ihnen zu wechseln. Außer „auf Wiedersehen“, oder besser gesagt „nie auf Wiedersehen“. Karin und Lisa waren klar, dass sie auf keinen der männlichen Gäste zählen konnten, also beschlossen sie, einander auf der „Tanzfläche“ Gesellschaft zu leisten.  Sie zogen ihre Schuhe aus und gingen gemeinsam auf das Gras. Schließlich waren sie der Meinung, dass sie Männer für nichts mehr in ihrem Leben benötigten – ihre Rolle war erfüllt. Diese Meinung haben sie einhellig, offen und laut geäußert. Lorenz zog es vor, sich die Ohren zuzuhalten. Wenn die Rolle des Mannes in der heutigen Welt auf die Zeugung von Nachkommen reduziert wird, dann ist es für einen Mann wie ihn an der Zeit zu sterben. Je mehr die beiden werdenden Mütter in Schwung kamen, desto mehr brachten sie auch ihre gute Laune zum Ausdruck. Schnell erklärten sie, dass diese Geburtstagsparty nur ein Aufwärmen war, denn die eigentliche Show findet auf Lisas Geburtstagsparty im November statt – dann werden sie das gesamte latinoamericano-Programm präsentieren.

 „Wie wäre es mit Bauchtanz?“, fragte Marie, die sich zunehmend fragte, was sie hier eigentlich tat.

„An deinem Geburtstag, Marie“, lachte Lisa.

„Ich habe nicht vor, dir die Laune zu verderben, Lisa, aber du kannst mir glauben, dass du im Februar nicht ohne einen Kran aus deinem Sessel aufstehen wirst. Und es ist wahrscheinlicher, dass es dein letztes ‚Aufstand‘ wird, mit einer Flut und einem Kriegsgeschrei, dazu in eine Richtung“. Karin dämpfte die Begeisterung ihrer Schwester ein wenig.

Mila war von der fröhlichen Stimmung ihrer Mutter und Tante so eingenommen, dass sie unwillkürlich anfing, ihre Füße unter dem Tisch zu tänzeln. Eigentlich war sie froh, dass Matthias nur seine Martina als Partnerin sah, der beschwipste Feuerwehrmann sich mit seinen eigenen Kindern im Kreis drehte und die Kletterer spürten den Boden unter ihren Füßen nur auf senkrechten Flächen. Infolgedessen wurde sie von niemandem belästigt. Aber die Musik wurde immer verlockender. Schließlich hielt sie es, ermutigt durch den Anblick ihrer Mutter und Tante beim Tanzen, nicht mehr aus und stieß Marie, die neben ihr saß, bedeutungsvoll an. Sie schüttelte jedoch nur verneinend den Kopf. Dem Opa, der auf der anderen Seite von ihr saß, entgingen natürlich nicht die Füße seiner Enkelin, die unter den Tisch trabten.  „Gott, du siehst das und donnerst nicht!“, ließ Lorenz seinen Blick bedeutungsvoll über den Himmel schweifen, dann schaut die er Bergsteiger erneut verächtlich an: „Sieht aus, wie die gleiche Spezies wie Jan“, kam es ihm in den Sinn. Schließlich wandte er sich an seine Enkelin:

„Komm schon, Mila, zeig uns, was du kannst!“

Da erschien das letzte Paar auf der Wiese, auf der die Ziegen tagsüber grasen – ein alter Hirte und eine junge Hirtin.  Doch schon bald zeigte sich, dass das Alter keine Rolle spielt, wenn man das Zeug zu tanzen hat.  Großvater und Enkelin eroberten schnell die grüne Tanzfläche für sich.

„Nun weiß ich endlich, von wem sie diese Leidenschaft für den Tanz hat!“, rief Karin aus.

„Ganz sicher, nicht nach ihrem Papi!“, lachte Lisa. Sie zog ihre Schuhe wieder an und folgte ihrer Schwester an den Tisch.   „Hölzerne Füße.“

„Wenn ein Mann bis zu seiner Hochzeit nicht gelernt hat zu tanzen, wird ihn nichts mehr zum Tanzen bringen. Weder du noch ich hab es geschafft, ihn dazu überzeugen.“

„Dafür ist es nie zu spät. Vielleicht schicken sie ihn zu einem Tanzkurs als Teil des Wiedererlernens des Laufens in die Reha?“

„Daran bin ich nicht mehr interessiert.“

„Eines Tages wird Florian seine Tochter, oder vielleicht seine Töchter verheiraten.  Es wäre blöd, wenn er die ganze Hochzeit hinter einem Tisch sitzend verbringen müsste.“

 „Er wird einen Ausweg finden, um sich auf der Tanzfläche nicht zu blamieren.“

Die Frauen traten an den leeren Tisch heran. Marie hatte sich offensichtlich bereits entfernt. Nachdem die Bergsteiger die Kuchenteller abgeräumt hatten, beschlossen sie ebenfalls, dass es hier nichts für sie gab, und gingen in ihre Quartiere. Sie hatten sich kaum hingesetzt, als Karins Telefon klingelte.

„Mama“, erwiderte Karin kurz auf Lisas fragenden Blick.

Da Karin nach Jahren einen echten Kontakt zu ihrer Mutter aufgebaut hatte, rief diese sie nun regelmäßig mehrmals im Monat an.  Margarete war die Einzige, die wusste, wann genau sie ihre Tochter zur Welt gebracht hatte. Sie musste sich wirklich bemühen, um genau zu dieser Zeit aus dem Gefängnis anrufen zu können.  Lisa rückte ein wenig zur Seite.

Karin nutzte die Gelegenheit, um ihrer Mutter die Nachricht zu überbringen, dass sie zum zweiten Mal Mutter werden würde. Margarete hatte Mila noch nie mit eigenen Augen gesehen. Deshalb, bei den Worten ihrer Tochter: „Du wirst bald Oma“ ihre Stimme schwankte, sodass sie ihrer Tochter nur in einem leisen, erstickten Ton antwortete: „Ich würde so gerne … die Oma sein, Schatz.“   Danach legte sie auf. Karins Gefühle übermannten sie und sie weinte. Lisa umarmte ihre Schwester und dachte nach. Schließlich sagte sie fest:

„Und sie wird es sein! Auch wenn ich jemanden an die Wand stellen müsste, damit er sich um den Fall deiner Mutter richtig kümmert.“

„Du hast es bereits versucht. Er hat sich die Akte nicht einmal angeschaut.“

„Damals hatte ich keine Argumente. Jetzt ist es in seinem Interesse, dass die Familie seines zukünftigen Nachwuchses nicht im Knast sitzen bleibt. Keine Sorge, wenn du dein Kind zur Welt bringst, wartet die Oma schon zu Hause auf euch. Das verspreche ich dir! “

---

Urodzinowe łzy

W Hubers Alp życie szło swoim sezonowym torem. Za pomoc mieli ostatnio parę studencką z Trewiru: Martinę i Matthiasa. Oprócz tego niezamożne małżeństwo Beckerów:  on – strażak, ona – fryzjerka, z trojgiem dzieci w wieku szkolnym z  Dortmundu. Decydując się na  kwaterę, położoną wysoko w górach, Beckerowie  łudzili, się, że powoli im to uniknąć atrakcji dla dzieci, które proponuje dolina i związanych z nimi nieuchronnych wydatków. Nie bez znaczenia było też  możliwość opłacenia pobytu częściowo swoją pracą. Huberowie mieli też za letników dwóch amatorów alpinistyki, których najczęściej widywano tylko w porze śniadania i kolacji. Część więc gości była u nich pomocą, a część dodatkowym obowiązkiem.  Lorenz miał już 16 swoich krów plus sześć sąsiadów, siłą rzeczy to właśnie swojemu stadu  poświęcał większość  czasu.  Łąki wprawdzie nadal należały do Leitnerów, ale to już nie stanowiło przeszkody, żeby wypasało się na nich bydło Hubera, skoro przynajmniej pomiędzy seniorami rodów nie było kontrowersji.  Lisa zajęta była swoją pracą albo zamknięta była w swoim biurze, albo siedziała z papierami przed domem, korzystając z dobroci słońca, ewentualnie  załatwiała sprawy swoich klientów poza biurem.

Mila od momentu, jak dowiedziała się, że matka spodziewa się dziecka, pilnowała, żeby ją jak najwięcej wyręczać we wszystkim, co mogłoby być dla niej zbyt fizycznie obciążające. Mimo upływu ponad dwóch miesięcy od wydarzeń w Monachium jej emocje nadal oscylowały pomiędzy tłumionym gniewem a przytłaczającym poczuciem winy. Jak to u każdej ofiary. Owszem, coraz częściej uśmiech gościł na jej twarzy – mieli trójkę dzieci w wieku szkolnym za letników, a one każdego były w stanie doprowadzić do łez swoimi psotami i żartami. Włączała też się z wolna w życie domowników, jednak do świata i ludzi się nie rwała. Pod namową matki spróbowała się wreszcie spotkać z dawnymi przyjaciółmi, ale wróciła tylko jeszcze bardziej zniechęcona i rozczarowana. Z dawnymi koleżankami nie miała o czym rozmawiać. O Monachium, szkole i życiu tam w ogóle nie chciała wspominać, a tematy sercowe i banalne problemy działały jej na nerwy, co zrozumiałe. Nie było pośród tych dawnych znajomych ani jednej osoby, z którą mogłaby być szczera, więc po co było się z nimi więcej spotykać? Sytuacja zaś, że jeden z dawnych kolegów, po wypiciu dwóch piw, zaczął się do niej przyklejać, spowodowała, że wyparzyła ze spotkania, z nikim się nie żegnając.  Lepkie żarty i ziejąca alkoholem twarz, dawniej nawet sympatycznego chłopaka, dziś działała na nią jak przysłowiowa czerwona płachta na byka. Jedynych przyjaciół miała w internecie, na stronie dla ofiar wykorzystania. Może czasem byli monotematyczni, ale przynajmniej niegłupi. Ich codzienne problemy były prawdziwe, a ich poczucie humoru jej zrozumiałe. Ona okres infantylizmu i naiwności miała za sobą. Nic już nie było jak dawniej. Mila często miała wrażenie, że nigdy już nie będzie. Entuzjazm, wiara w siebie, marzenia i odwaga, żeby te marzenia realizować, zniknęły niczym kamfora. Lorenz dopytywał się o studia. Może spróbuje na jesieni w Lipsku albo Berlinie? 

– Gdzie, jak? Przecież nie skończyłam roku! Musiałabym zaczynać od nowa wszystko. W nowej szkole jest inny program, a w Berlinie jeszcze większa konkurencja. Nie, to już nie dla mnie! 

Karin z kolei sugerowała, żeby córka poszukała jakiegoś zajęcia poza Hubers Alp i w ten sposób wyszła do ludzi. Coś z dziećmi, przecież zawsze lubiła się nimi zajmować.

– Po co? Za kilka miesięcy będzie tu dwoje. Poza tym jest mi tu dobrze. 

Na razie, to w Hubers Alp świętowano małą uroczystość rodzinną – 39 urodziny Karin, która wniosła trochę uśmiechu, żartu, łez wzruszenia oraz pocztówkę, która dała do myślenia solenizantce. Ponieważ nie planowano żadnych gości poza mieszkańcami z Alp, impreza miała być kameralna. Letnicy oczywiście byli zaproszeni. Skoro urodziny to był obowiązkowy tort, kwiaty oraz prezenty i życzenia. Najwięcej było bukietów kwiatów, a pośród nich nawet jeden polny bukiet od dzieci letników. Hubers Alp zatonęło więc w różach, fiołkach, słonecznikach i to już wystarczyło, żeby przywołać uśmiech i dobry nastrój u mieszkańców Alp. Z Leitnerhof przyszedł bukiet od Sofii i Sebastiana. Najpóźniej, bo kurierem, przyszły kwiaty od Floriana. Nie było oryginalnie, ale 39 półmetrowych róż robiło wrażenie — trzeba było wiadra, by je zapakować do wody. Flakonu takiego w domu nie było.

– Mąż oczywiście powinien pamiętać o urodzinach żony, ale które to z kolei, no, to już nie bardzo dyplomatycznie z jego strony. – skomentowała ilość róż Martina.

– Gdyby nie pamiętał, które znaczyłoby, że bardzo już z nim źle – zapomniał, ile sam ma lat. – odparła Karin. Ją jednak bardziej od kwiatów, wizytówki z życzeniami, interesowała pocztówka z widokiem, która przyszła wraz z kwiatami. Szybko też skinęła na Milę i pokazała jej pocztówkę z Fryburga Bryzgowijskiego w Badenii-Wirtembergii.

– We Fryburgu jest Mooswaldklinik.  – powiedziała Mila.

– Myślisz to, co ja.   – odparła matka, po czym zwróciła się do rozkładającej talerzyki na stole Marie.

– Marie, ty jutro wybierasz się do doliny, nieprawdaż?

– Mhm. Mam coś do załatwienia w dolinie. A co?

– Zabiorę się z tobą.  – odparła szybko Karin.

Zamierzała po drodze odwiedzić Leitnerhof i dowiedzieć się, jak rzecz ma się na prawdę z pierwszej ręki. Przeczuwała oczywiście, że Marie będzie stawiła temu opór, ale jak podjadą nie od wejścia tylko od tyłu tak, żeby Land Rover Lorenza nawet nie został zauważony, ani tym bardziej jego pasażer przez mieszkańców zajazdu, to Marie ustąpi.

– Nie ma sprawy! – Marie rzuciła okiem po prezentach — Jak się na to patrzy, to można by pomyśleć, że to raczej baby shower, a nie urodziny.

Karin się tylko roześmiała na te słowa siostry.  Nawet letnicy poszli w temat w swych symbolicznych upominkach. W zasadzie tylko Marie i świętujący pierwszy raz urodziny swojej córki Lorenz postarali się o podarunki dla Karin niezwiązane ani z ciążą, ani spodziewanym potomkiem.  Większość tych po linii była praktyczna, choć nie brakło też grubszego żartu. Kiedy Karin wypakowała z jednego pudełka cyc-halter rozmiaru N (jak namiot) na podwójnych szelkach (bo za ramiączka trudno było to uznać) i pokazała obecnym, to salwa śmiechu oczywiście poszła pośród zgromadzonych. Nikt z obecnych do autorstwa prezentu nie chciał się przyznać, także podejrzenie padło na nieobecnego.

 – Na praktyczny gust mojego szwagra zawsze można było liczyć. – skwitowała prezent Karin.

–  Gdybyś rzeczywiście miała, co tam zapakować, to tato może swoje krowy sprzedać. – powiedziała Lisa, która właśnie przymierzała na swoją głowę jedną miseczkę.

– Już ty zostaw moje krowy w spokoju, Lisa!  – zaprotestował szybko dumny właściciel stada.

– Ta, cycki jak dwie mycki, a mleka ani do kawy. – rzucił rubasznie Becker.

– Achim!  – zawołała z oburzeniem jego żona, szturchając jednocześnie męża w bok – Karin, wybacz mojemu mężowi! Jemu gaśnica chemiczna mózg zdemolowała, kiedy na jednej z akcji jego kolega puścił na niego nawiew. Lekarze są bezradni – bez lobotomii nie ma szans na poprawę.

– Ależ Doris, tu jest Alp, a nie dwór królewski.  – odparła ze śmiechem solenizantka.

– I urodziny, a nie stypa.  – rzucił kwaśno strażak do żony, po czym, gdy zniknęła już z jego widoku, zwrócił się do Hubera — Wiesz, Lorenz, moja Doris to była najbardziej rozrywkowa dziewczyna w szkole, ale odkąd zaczęła używać tej, no, prostownicy do włosów, tak jej się humor zupełnie spłaszczył.

– Zawsze lepszy płaski dowcip u baby od płaskiego …  – chrząknął wymownie Huber, rzucając jednocześnie ukradkowe spojrzenie na córki i wnuczkę, czy nie jest na nasłuchu.  – No, mniejsza o większość. – dokończył Lorenz, a Achim przytaknął ze zrozumieniem, rozkładając ręce jak klecha przy ołtarzu i wywracając oczami wymownie.

Urodzinowy tort ściągnął wcześniej z gór nawet będących u nich na kwaterze alpinistów Kurta i Toniego. Tych wiecznych mruków, którzy poza tematem kolejnej wspinaczki zwykle nie mieli nic do powiedzenia przy stole. Początkowo Lorenz chętnie się włączał do ich rozmowy, z czasem jednak nawet on uznał ich monotematyczność za nużącą. Lisa i Karin wykazywały przy stole większą rozpiętość w tematach do dyskusji od tych dwóch. Skoro były urodziny, to nie mogło zabraknąć muzyki. A o to zatroszczyła się już zakochana para studentów, najbardziej zainteresowana tym punktem imprezy – tańcami. Martina i Matthias trochę inaczej sobie wy obrażali wakacje na wolontariacie w Alp jak pracę od szóstej rano do ósmej wieczorem, a czasem nawet dłużej, przez siedem dni w tygodniu. Ponieważ w weekendy dołączała jako pomoc do alpowego zespołu także Lisa, to Marie zarządzająca letnikami pracującymi u nich, zaproponowała młodym, że mogą niedziele mieć wolne. Oczywiście za potrąceniem za wyżywienie i kwaterę. Martina i Matthias po krótkim namyśle zgodzili się, ale i tak łowili każdą okazję do rozrywki i zabawy, szczególnie zaś za friko, jak to studenci. I tej również nie mieli zamiaru zmarnować. Szybko postarali się o odpowiedni sprzęt i nagłośnienie. Pierwsi też dali przykład innym. Po dwóch lampkach wina i kuflu piwa strażak spojrzał łaskawszym okiem na swoją żonę i Beckerowie dołączyli do swoich dzieci, skaczących na trawie już od pierwszych dźwięków muzyki.

– Dla tych dwoje, to świat, poza nimi samymi, zdaje się nie istnieć. – Lisa westchnęła, spoglądając w kierunku Martiny i Matthiasa, po czym rzuciła spojrzenie na Milę. Dziewczyna nie zareagowała, tylko milcząco przyglądała się młodym w poważnym zamyśleniu.

– Piękna z nich para.  – przytaknęła Karin. Trudno ich osobno spotkać. Wszystko, chcą robić razem.

– Są po prostu normalni. Dziś to wystarczająca kwalifikacja, żeby wzbudzać w otoczeniu niezdrową sensację. – odezwała się w końcu Mila.

–  Normalność jest cechą względną i zmienia się upływem czasu. – odparła filozoficznie Marie.  – Doris już na wejściu zaznaczyła, że ona chce mieć pokój z córkami. A jej mąż synem. Kiedy popatrzyłam na nią zdziwiona, to odparła, że po piętnastu latach bycia razem higiena związku wymaga, żeby przynajmniej podczas urlopu zastosować segregację sanitarną. Beckerowie od początku pobytu robią wszystko, żeby spędzać ze sobą jak najmniej czasu wspólnie. Ilekroć ich widzę razem, to sobie tylko dogryzają nawzajem.

– Kto się lubi, ten się czubi. W końcu znaleźli drogę do siebie.  – wtrącił się Lorenz.

– Czasem potrzebny jest mały dystans, żeby dwoje ludzi na nowo zatęskniło do siebie. – powiedziała Lisa.

– Achima to raczej wino, a nie tęsknota pchnęło w ramiona własnej żony – zauważyła cierpko Karin.

– Może tak, a może nie. Nie oceniam. — Lisa wzruszyła ramionami — Nie wiem, jak ty droga solenizantko, ale ja nie miałabym nic przeciwko temu, żeby rozruszać nogi na trawie. –  zmieniła temat Lisa, rzucając jednocześnie ładny uśmiech w kierunku siedzących naprzeciwko Kurta i Toniego.

– Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tańczyłam. – odparła Karin, po czym wyprostowała się, wypięła do przodu swój okazały biust i   za przykładem Lisy pokazała swoje dołeczki w policzkach.  

Alpiniści nie kwapili się do tańca – tych dwóch, poza kolejnym kawałkiem tortu, dobrze wysmażoną kiełbasą czy stekiem na grillu przez Lorenza, no i oczywiście kuflem piwa, nic tu nie interesowało. Odwzajemnili uśmiech kobiet i na tym się skończyło. Lorenz patrzył na nich z coraz większą odrazą i równie mocnym postanowieniem, że do końca ich pobytu nie zamieni z nimi już ani słowa. Poza auf wiedersehen, czy raczej nie wiedersehen. Karin i Lisa rozumiejąc, że na nikogo z męskiej części grona gości nie ma co liczyć, postanowiły same sobie dotrzymać towarzystwa na parkiecie. Zdjęły buty i ruszyły razem na trawę. W końcu one i tak były zdania, że faceci to w zasadzie nie są już im do niczego więcej w życiu potrzebni – ich rola spełniona. Tej opinii zgodnie dawały głośny i otwarty wyraz. Lorenz wolał uszy zatkać. Jeśli rola mężczyzny w dzisiejszym świecie ma się sprowadzać do spłodzenia potomka, to dla takiego mężczyzny jak on — pora umierać. W miarę jak zaś dwie przyszłe mamy rozkręcały się w zabawie, tak też dawały wyraz swojemu dobremu humorowi.  Szybko oświadczyły, że te urodziny to tylko rozgrzewka, bo prawdziwy popis dadzą na urodzinach Lisy w listopadzie — wtedy zaprezentują cały program latinoamericano.

 – Może jeszcze taniec brzucha? – rzuciła Marie, pytająca się coraz częściej sama siebie, co ona tu robi.

– To na twoich, Marie. – odpaliła ze śmiechem Lisa.

– Nie jest moim zamiarem psuć ci humoru Lisa, ale możesz mi wierzyć, że w lutym, to już z fotela bez dźwigu nie w staniesz. – przygasiła trochę zapędy siostry Karin. – I będzie to raczej ostatnie powstanie, z przytupem, odpływem i w jednym kierunku.

Mili udzielił się dobry humor matki i ciotki tak, że zaczęła mimowolnie podrygiwać nogami pod stołem. Ona wprawdzie akurat była zadowolona z tego, że Matthias jedynie swoją Martinę widział za partnerkę, podchmielony strażak robił kółeczka z własnymi dziećmi, a alpiniści tylko na pionowych powierzchniach dobrze czuli grunt pod nogami i nikt ją w związku z tym nie molestował.  Jednak muzyka nęciła coraz bardziej. Wreszcie, zachęcona widokiem tańczących matki i ciotki, nie wytrzymała i szturchnęła wymownie siedzącą obok niej Marie. Ta jednak tylko potrząsnęła przecząco głową. Siedzący po drugiej jej stronie dziadek, nie omieszkał oczywiście nie zauważyć chodzących pod stołem nóg wnuczki.  „Boże, widzisz i nie grzmisz!”  – Lorenz powiódł wymownie oczami po niebie i rzucił jeszcze pogardliwe spojrzenie na alpinistów – „Wygląda, że ten sam gatunek, co Jan” – przeszło mu przez głowę. Po czym zwrócił się do wnuczki:

– Chodź, Mila, zaprezentujesz, co potrafisz!

I tak na trawie, na której w dzień wypasają się kozy, pojawiła się ostatnia para – stary pasterz i pastereczka. Szybko jednak okazało się, że jak kto ma dryg do tańca w nogach, to wiek nic nie znaczy.  Dziadek z wnuczką w mig zagarnęli zielony parkiet dla siebie.

– No wreszcie widać, po kim ona to ma!  – zawołała Karin.

– Wiadomo, że nie po tatusiu. – puściła śmiech Lisa, ubierając buty z powrotem na nogi i podążając za siostrą do stołu.  – Drewniane nogi!

– Jak się facet nie nauczy tańczyć do swojego wesela, to potem nic już go do tego nie skłoni.

– Na to nigdy nie jest za późno.

– Ani tobie, ani mnie nie udało się go tego przekonać.

– Może w sanatorium w ramach powtórnej nauki chodzenia zaaplikują mu kurs tańca towarzyskiego? 

– Może. Mnie to już nie interesuje.

– Kiedyś przyjdzie czas, że Florian będzie swoją córkę, a może córki wydawał za mąż.  Głupio by mu  było, całe wesele córki spędzić siedząc za stołem.

Kobiety podeszły do pustego stołu – Marie najwyraźniej już się zabrała do siebie, a alpiniści, wyczyściwszy patery z ciastem, uznali, że nic tu po nich i poszli na swoje kwatery. Ledwo usiadły, jak odezwał się telefon Karin.

– Mama. – odpowiedziała krótko Karin na pytający wzrok Lisy.

Odkąd Karin nawiązała po latach prawdziwy kontakt z matką w więzieniu, ta dzwoniła do niej teraz regularnie kilka razy w miesiącu. Jedynie też Margarete wiedziała, o której godzinie powiła swoją córkę na świat. I musiała się naprawdę postarać, żeby móc zadzwonić z więzienia akuratnie o tej porze.  Lisa odsunęła się trochę na bok. Karin skorzystała z okazji i przekazała swojej matce wiadomość, że zostanie drugi raz matką. Margarete, która nigdy na oczy nawet nie widziała Mili, na słowa córki: „Będziesz babcią”, głos się załamał, tak że odparła tylko cichym, zdławionym głosem córce: „Bardzo bym chciała … być babcią, kochanie”. – po czym się rozłączyła. Karin na te ciche, ale mimo to wyartykułowane znacząco „być”, emocje nie wytrzymały i się rozpłakała.  Lisa objęła zapłakaną siostrę, zamyśliła się. Wreszcie powiedziała zdecydowanie:

– Nie martw się, jak urodzisz, to babcia będzie już czekać w domu. Obiecuję ci to! Choćbym miała takiego jednego pod murem postawić, żeby się koło tego dobrze zakręcił.

– Już próbowałaś. Nawet nie zajrzał do akt.

– Wtedy nie maiłam odpowiednich argumentów. Teraz to i w jego interesie jest, żeby rodzina przyszłego potomka w pudle nie siedziała.