„Daheim in den Bergen“, mit den Augen von Clotildes Fantasie / „W domu w górach” oczami wyobraźni Klotyldy

Während ihrer zwei Monate in Nürnberg hatte Mirjam bereits begonnen, sich bei Jan einzuleben. In den ersten Wochen, in denen Jan krankgeschrieben war, widmete er seine ganze Zeit seinen beiden Gästen, zeigte ihnen die Sehenswürdigkeiten der Stadt und löste ihre Probleme. Vom ersten Tag an sorgte Jan dafür, dass Mirjam und ihre Tochter sich wohlfühlten und dass es ihnen an nichts fehlte. Er stellte ihnen sein Schlafzimmer zur Verfügung und setzte sich im Wohnzimmer auf das Sofa. Als Mirjam sah, dass er seine Schlafstätte oft auf den Boden verlegte, fühlte sie sich natürlich unwohl, denn sie wusste, dass er rekonvaleszent war.  Oft stand er von der Couch oder der Parkbank auf und fühlte sich schwindlig. Seine Knochen und seine Milz hatten Georgs Wut standgehalten, aber er war schwer angeschlagen, und da er nicht mehr jung war, benötigte sein Körper Zeit, um sich zu erholen. Jan konnte Mirjams Bedenken jedoch schnell ausräumen: „Für eine Wirbelsäule von fast fünfzig Jahren gibt es kein Bett über dem Boden“.  Leas Umgebung war bald mit Teddybären, Puppen, Spielen und Büchern gefüllt. Aber das Wichtigste für Jan war es, Leas Gefühle zu erreichen. Und das war eine echte Herausforderung für einen Therapeuten, der sich 25 Jahre lang fast ausschließlich mit Problemen von Erwachsenen befasst hatte.  Er war jedoch hartnäckig und wusste, dass er nicht scheitern durfte.  Isaak besuchte sie kaum. Er kam einmal kurz nach ihrer Ankunft zum Abendessen und tauchte nie wieder auf. Jan war sehr darauf bedacht, den Schein zu wahren, wo er lebte. Mirjam wusste natürlich, dass sie sich fast täglich sahen.  Jans Praxis befand sich dort, wo auch Isaaks Praxis war, nämlich in dem Haus, das Isaaks Eltern hinterlassen hatten und in dem dieser zusammen mit einer Labradorhündin und vier Katzen im ersten Stock wohnte. Als Jan zu seiner Arbeit zurückkehrte, musste Mirjam Zeit für sich und Lea einplanen. Jan verbrachte nicht viel Zeit in seiner Wohnung – seine Arbeit in der Klinik, seine Privatpraxis, die Besuche bei seinen Patienten zu Hause und die Bewältigung der vielen Probleme, die sie hatten, nahmen den größten Teil seines Tages in Anspruch. Die drei verbrachten die Abende und Wochenenden gemeinsam. Fast wie eine Familie. Sie kochten gemeinsam etwas, nach dem Essen spielten sie zu dritt ein Spiel, und wenn Lea eingeschlafen war, sahen sie sich gemeinsam einen Film an oder verbrachten den Abend bei einem Glas Wein mit Gesprächen. Niemals langweilig. Mirjam ertappte sich immer öfter dabei, dass dieses Familienmodell, bei dem der Mann nach dem Essen nichts mehr von ihr will, ihr perfekt gefällt. Das tägliche Programm war nicht sehr reichhaltig. Morgens, nach dem Frühstück, gingen sie meist in den Park, wo sie Rad fuhren oder Rollschuh liefen, dann gab es eine gemeinsame Mahlzeit, und nachmittags: Kino, Eis essen, manchmal Schwimmbad. Was sie am meisten beunruhigte, war, dass Lea keinen Kontakt zu anderen Kindern aufnahm, was vorher nie ihr Problem gewesen war, sondern an ihrem Rock klebte. Außerdem hatte sie oft den Eindruck, dass Lea ihre Spielgefährtin war und nicht sie für ihre Tochter. Mirjam mied Galerien und Straßen mit Geschäften, denn sie kannte sich und Lea. Vor allem seit ihrer Trennung von Jean-Pierre bestand ihr Budget aus dem Unterhaltsgeld für Lea. Sie war noch nie eine sparsame Esserin gewesen, und nun lag es an ihr, jeden Euro wie den letzten Chip im Casino zu verwenden – ihn zu verjubeln, damit er sich nicht als der letzte herausstellt. Und das war neben Leas Wohlergehen Mirjams zweite, wenn nicht sogar die gleiche Sorge. Ihre Sucht hatte sie hinter sich gelassen, aber ihre Stimmung war nicht mehr dieselbe, denn ihre Probleme waren immer noch ungelöst. Um das Sorgerecht für Lea wiederzuerlangen, muss sie dem Gericht nachweisen, dass sie finanziell unabhängig ist. Bislang hat sie noch keine positive Antwort auf ihre Bewerbungen erhalten. Ihre Qualifikationen waren hoch – sie hatte seit ihrem Universitätsabschluss nichts anderes getan, als sie zu verbessern. Ihr CV war beeindruckend in Bezug auf Kurse, Ausbildung in Management und Business, aber schlimmer in Bezug auf berufliche Erfahrung – Armut und Elend.  Und sie hatte offensichtlich hohe Ziele.  Von Zeit zu Zeit schlug Jan sanft vor, sie solle ihre Erwartungen ein wenig herunterschrauben, dann würde sie sicher eine positive Antwort bekommen.  Leider würde Mirjam sofort nervös werden: „Warum habe ich das alles getan, um eine Rezeptionistin oder Sekretärin zu werden?“ Mirjams Plan war viel umfassender als nur die Wiedererlangung ihrer eigenen Sorgerechte – sie beabsichtigte, Georg vollständig aus dem Leben ihrer Tochter zu entfernen. Die Dinge sollten sich ändern. Erst dann würde sie Lea in Sicherheit wissen. Aber im Moment war die Situation so, dass die Polizei jederzeit vor der Tür auftauchen und Lea mitnehmen konnte. Je weniger Georg über sie wusste, desto besser, also suchte sie keinen Kontakt zu ihrem Ex. Sie muss alle Trümpfe aus dem Ärmel ziehen und der Gegenseite vor Gericht keine Argumente liefern. Außerdem brauchte sie einen neuen Anwalt, der sie nicht wie den Vorgänger in die Pfanne hauen und reinlegen würde. Also schaute sie sich gelegentlich Websites und Foren mit Bewertungen bayerischer Anwälte an.  Wo immer sie konnte, äußerte sie ihre Meinung über Achenbach, wobei die Worte: inkompetent, unqualifiziert, unfähig, ungebildet, dilettantisch, Amateur, Flasche, Debütant usw. den Kern der Aussage bildeten. Natürlich immer mit ihrem Vor- und Nachnamen unterzeichnet. „Unverschämt bis zum Schluss“, dachte Mirjam, als sie eine Antwort von ihm auf der offiziellen Seite seines Anwaltsbüros erhielt: „Ich wünsche Ihnen alles Gute und vor allem Gesundheit.“ Die Frau bedauerte zunehmend, dass sie keine Klage gegen den Anwalt eingereicht hatte. Dann war da noch die Sache mit Leas Ferien. Bevor Lea in der Stadt zur Schule ging, musste sie auf dem Land etwas für sie organisieren. Und hier wieder die Schwellen: erstens – Geld, zweitens – Georgs Einverständnis, wenn sie sie irgendwo ohne sie hinschicken musste. Die Lösung der meisten Probleme kam mit ihrem Besuch in Jans Praxis. Die Gelegenheit, einen Blick hinter die Kulissen zu werfen, ergab sich, als sich der Sohn der Sprechstundenhilfe beim Fahrradfahren den Arm brach und Jan mit Isaak ohne Hilfe dastand. Während Mirjam nicht einmal in Erwägung ziehen wollte, sich für eine ähnliche Stelle zu bewerben, bot sie nun sofort ihre Hilfe an. Die Tatsache, dass die Labradorhündin Bella gerade Junge geworfen hatte, ermöglichte es ihr, ihre Tochter allein zu lassen. Isaaks Haustiere  haben Lea völlig absorbiert. Alle Bemühungen von Jan und Mirjam, die Ereignisse am Leitnerhof aus Leas Gedächtnis zu löschen, schienen vergeblich zu sein.

Es genügte jedoch, dass Lea die Schwelle des Zimmers, in dem sich die sechs Welpen befanden, überschritt, damit die Traurigkeit und die Nachdenklichkeit, die immer wieder zu ihr zurückkehrten, wenn ihre Mutter sie für fünf Minuten allein ließ, aus ihrem Gesicht verschwanden. Und es dauerte keine Viertelstunde, bis Lea allen Tieren in Isaaks Wohnung hinterherlief, und das fröhliche Lachen des kleinen Mädchens mischte sich mit dem Quieken und Winseln der kleinen Labradore und dem Geschrei der vier Kater. Was weder ein erfahrener Therapeut noch eine liebevolle Mutter über Wochen hinweg schaffen konnte, schafften vier Katzen und sechs Welpen an einem Nachmittag. Mirjam verstand nicht, warum Jan und Isaak die Praxis nicht gemeinsam betrieben, sondern alles getrennt war. Das Geheimnis wurde gelüftet, als sie sich Jans Patientenakten ansah und verstand, wie sich sein therapeutisches Geschäft gestaltete. Jan hatte den Papierkram nicht im Griff – es schien ihn überhaupt nicht zu interessieren, die Dienstangelegenheiten lagen brach.  Dieses Chaos hatte jedoch eine gewisse Logik. Viele, wenn nicht sogar die Hälfte seiner Privatpatienten waren ausgesprochen gemeinnützig – wohltätig. Außerdem wurden ihre Probleme oft sehr ausführlich dargestellt, nur um eine Grundlage dafür zu schaffen, dass sie vom Staat und von der Stadt eine angemessene Unterstützung erhalten und so wieder auf die Beine kommen können. Als sie abends zu dritt in Isaaks Wohnung saßen, sagte sie, was sie über sein Geschäft dachte:

„Jan, wie kannst du so leichtsinnig sein? Ihr lebt nur bis zur ersten Finanzprüfung!“

„In Isaaks Praxis funktioniert alles einwandfrei.“

„Irgendjemand muss ja überleben.“ Isaak lachte.

„Trotz alledem.“

„Offensichtlich habe ich von all den großartigen Eigenschaften meines Vaters nur eine geerbt – eine Abneigung gegen Papierkram“, sagte Jan leicht. Doch als er an Mirjams Gesicht sah, dass sie sich über seine Unachtsamkeit am wenigsten amüsierte, fügte er nach einer Weile hinzu: „Es ist richtig, dass sich endlich jemand darum kümmern sollte.  Doch für unsere unersetzliche Luisa ist das eine zu große Aufgabe.“

„Ich bin überrascht, dass sie überhaupt hier arbeiten will. Jeder zweite Patient, den du behandelst, befindet sich außerhalb des offiziellen Systems.“

„Menschen, die wirklich die Hilfe eines Psychotherapeuten brauchen, haben meist kein Geld dafür.  Ihr Leben ist in jeder Hinsicht eine Katastrophe“, entgegnete Jan, nur um sofort darauf hinzuweisen: „Aber ich habe auch solche, die sich an der Brieftasche ziehen lassen.“

„Wenn man weiß, wie“, sagte Mirjam mit einem mitleidigen Blick.

„Wenn man weiß, wie“, wiederholte Isaak mit einem Lachen.

Mirjam, die schließlich beschloss, dass sie die Einzige war, die sich über den Zustand von Jans Praxis Sorgen machte und dass es nicht ihre Sache war, sagte in einem leichteren Ton: „Wie ich sehe, Isaak, nimmst du Jan mit allen Leckereien mit.“

„Nicht ohne Gegenleistung“, erwiderte Jan und schaute sich in Isaaks Menagerie und in den Papieren und Lappen um, in die seine Welpen gepinkelt hatte.

„Ja, das Unordnung in den Patientenakten kann nur mit der Unordnung in dieser Junggesellenwohnung verglichen werden.“

„Weißt du, Mirjam, warum packst du nicht den Stier bei den Hörnern und bringst den Stall von Augias in Ordnung, anstatt uns zu schimpfen!“, sagte Jan provokant.

„Bevor ich antworte, nur um genau zu sein: Meinst du den Stall in deiner Praxis oder hier?“

„Wir werden die Böden selbst waschen“, sagte Isaak schnell.

„Natürlich geht es darum, die Praxis zu leiten.“

„Mm. Diese Corrida passt zu mir. Ich stelle jedoch Bedingungen.“

„Wir sind ganzen Ohres“, erwiderte Jan und warf einen Blick auf Isaak, der ihm nur mit einer Geste zu verstehen gab, dass er auf Mirjams Vorschläge wartete.

Mirjam nahm einen Bleistift, dann zog sie ein leeres Blatt Papier aus dem Block, auf dem Lea zeichnete, und gab es Jan.

„Nun, notiere dich, was ich sage, Jan. Erstens: Ihr schließt eine Partnergesellschaft. Ich werde nicht zwei Praxen leiten. Zweitens: Ich setze eine Obergrenze für deine „Rotkreuz-Patienten“ und die Bedingungen, unter denen sie hier behandelt werden sollen. Es sei denn, wir gründen gleich eine wohltätige Stiftung?“

„Gut. Weiter geht’s.“

„Drittens: Das ist mein Gehalt.“ ​Mirjam hielt einen Moment inne, schaute die beiden potenziellen Partner an, als ob sie etwas in ihrem Kopf überlegte, und sagte schließlich: „So viel wie Isaak verdient.“

„Eine vernünftige Wahl.“

​„Das ist noch nicht alles. Außerdem möchte ich 25 Prozent der Gewinne des Unternehmens.“

„Von null und nichtig ist es nicht viel“, erwiderte Jan, der im Allgemeinen dafür sorgte, dass es nicht an Geld für die Rechnungen mangelte und von seinem Gehalt in der Klinik lebte. „Hier gibt es keine Gewinne, soweit du weißt.“

„Es ist meine Aufgabe, dafür zu sorgen, dass sie von jetzt an da sind … und wie lautet eure Antwort, Jungs?“

„Eine Partnergesellschaft ist fast wie eine Ehe.“ Jan gluckste unwillkürlich, „Isaak?“

„Eines Tages muss man aufhören, ohne Trauschein leben“, warf Mirjam ein.

„Ich glaube, ich muss mir überlegen, ob ich lieber frei oder reich sein möchte“, erwiderte Isaak ein wenig scherzhaft, der, wie es sich für einen Rationalisten gehört, Zeit benötigte, um über Mirjams Vorschlag nachzudenken.

„Er möchte einen Ring mit einem Karat“, sagte Jan bedeutungsvoll.

„Das würde ich auch gerne“, sagte Mirjam unwillkürlich amüsiert. „Apropos Heiraten. Weil ich es vergessen habe, schlage ich vor, dass wir erst einmal fünf Jahre lang heiraten.“

„Okay. Ich denke, es ist an der Zeit, dieser Praxis eine sinnvolle Form zu geben, Jan. Ich bin sehr dafür.“

„Dann denke ich, dass wir eine Managerin haben.“

Mirjam streckte ihre Hand aus, Isaak und Jan reichten ihr die ihre.

„Das Genelements-Agreement liegt hinter uns. Eure Sorge ist es, einen Anwalt zu finden und den Papierkram zu erledigen.“

„Ich denke, wir haben etwas zu feiern“, sagte Jan und stand gleichzeitig auf.

„Wir werden feiern, wenn der Vertrag fertig ist.“   Mirjam stoppte Jan.   Sie wollte bereits mit Lea nach Hause gehen und die zukünftigen Partner in Ruhe lassen.

„Lea, Schätzchen, verabschiede dich von deinen Lieblingen. Du wirst sie morgen wieder besuchen.“ Mirjam stand auf und ging zu Lea hinüber.

„Ich bleibe noch ein bisschen länger.“

„Klar. Feiert eure Verlobung.“

„So eine Chefin kann man ertragen.“ Isaak warf einen Blick auf Jan.

„Ah Jan, mach nur nicht zu viel Licht und Lärm, wenn du zurückkommst!“

„Sie hat bereits das Sagen“, erwiderte Jan mit einem entsprechenden Gesicht.

 Mirjam sammelte ihre Sachen und die ihrer Tochter ein, während Lea sich von Isaak und Jan verabschiedete. Auf dem Weg nach draußen schaute sie in das strahlende Gesicht ihrer Tochter und dachte schließlich mit leichtem Herzen, dass sie ihre größten Sorgen hinter sich gelassen hatte. „Jetzt kann es nur noch besser werden.“

 Während Jan und Isaak in den nächsten Tagen mit den Formalitäten ihrer neuen Partnerschaftsgesellschaft beschäftigt waren, wühlte sich Mirjam langsam durch die Dokumente, Rechnungen, Verträge usw. der Praxis. Da Luisa bereits zurückgekehrt war, fiel es ihr leichter, zur Sache zu kommen.  Luisa, die niemanden hatte, bei dem sie ihren zehnjährigen Sohn Olaf lassen konnte, nahm ihn mit.  Lea hat auch einen Begleiter zum Spielen bekommen. Von da an streiften nicht nur die Katzen und Welpen durch Isaaks Haus, sondern auch die zwei Kinder, die ihnen nachliefen. Am Abend suchte Lea zusammen mit Isaak ein neues Zuhause für die Welpen.   Natürlich wollte Lea eine behalten.  Mirjam musste jedoch Leas Drang stoppen. Solange sie mit Jan zusammenwohnten, mussten sie seine Meinung respektieren. Lea gewann Jan schnell für sich, und bald wurde beschlossen, dass die kleine Labradorhündin Cheri, sobald sie von ihrer Mutter getrennt war, zu ihnen kommen sollte. Für Jan war klar, dass Mirjam, bevor Cheri erwachsen war, bereits eine Wohnung für sich und ihre Tochter gefunden haben würde. 

 Schließlich kam der Tag, an dem die Formalitäten erledigt werden würden. Die drei hatten um 15 Uhr einen Termin in der Anwaltskanzlei.  Lea war, wie jeden Tag, bei Isaak zu Hause und wurde von Luisa betreut.  Es war erst elf Uhr, als Mirjam ihren Kleiderschrank durchsuchte. Sie war bereits mit Jan in der Anwaltskanzlei verabredet.  Als Jan dann plötzlich im Haus auftauchte, konnte sie ihre Überraschung nicht verbergen. Ohne ein Wort zu sagen, ging Jan zum Sofa hinüber, setzte und wischte sich mit beiden Händen das Gesicht ab.

„Ich fürchte, wir müssen den heutigen Termin mit dem Anwalt und … die Sache mit unserer Partnerschaftsgesellschaft verschieben.“

„Hatten du und Isaak einen Streit?“

Jan schüttelte nur verneinend den Kopf.

„Mein Vater ist im Krankenhaus. Er hatte einen Schlaganfall. Ich muss sofort ins Allgäu fahren.“

Ohne auf Mirjams Reaktion zu warten, stand er auf und ging ins Schlafzimmer, um seine Sachen zu packen. Mirjam folgte ihm.

„Wir kommen mit dir.“

Norymberga. Kontrakt menadżerski i spółka partnerska.

Przez dwa miesiące pobytu w Norymbergi Mirjam zaczęła się już u Jana zadamawiać. Przez pierwsze tygodnie, kiedy Jan przebywał na zwolnieniu lekarskim, poświęcał czas swoim dwóm gościom w całości, pokazując im co większe atrakcje miasta oraz rozwiązując ich problemy. Jan od pierwszego dnia dbał, żeby Mirjam z córką się u niego jak najlepiej czuły i niczego im nie brakowało. Udostępnił im swoją sypialnię, sam przenosząc się do salonu na kanapę. Mirjam widząc, że często przenosi spanie na podłogę, czuła się naturalnie niezręcznie, wiedziała przecież, że jest rekonwalescentem.  Często podnosząc się z kanapy czy ławki w parku, miał zawroty głowy. Jego kości, śledziona wytrzymały wprawdzie furię Georga, ale poobijany był mocno, a że młody już nie był, więc organizm potrzebował czasu, żeby dość do siebie. Jan szybko jednak potrafił usunąć skrupuły Mirjam: „Dla prawie pięćdziesięcioletniego kręgosłupa nie ma posłania nad podłogę”.  Lei otoczenie wnet zapełniło się pluszakami, lalami, grami, książkami. Jednak najważniejsze było dla Jana dotrzeć do emocji Lei. I było to prawdziwe wyzwanie dla terapeuty, który od 25 lat zajmował się prawie wyłącznie rozwiązywaniem problemów dorosłych.  Był jednak uparty i wiedział, że nie może zawieść.  Isaak praktycznie ich nie odwiedzał. Przyszedł raz na kolację zaraz po ich przyjeździe i więcej się nie pokazał. Jan bardzo dbał o pozory, gdzie mieszkał. Mirjam oczywiście wiedziała, że widują się prawie że codziennie.  Jana praktyka znajdowała się tam, gdzie Isaaka – to jest w domu po rodzicach Isaaka, gdzie ten na piętrze mieszkał wraz z suczką labradorką oraz czteroma kocurami. Kiedy Jan powrócił do swoich zajęć, Mirjam musiała sobie i Lei sama organizować czas. Jan za dużo czasu w swoim mieszkaniu nie spędzał – praca w klinice, praktyka prywatna, odwiedzanie swoich podopiecznych w ich domach, załatwianie dla nich licznych spraw, z którymi sobie nie radzili, zajmowało mu większość część dnia. Wieczory i weekendy spędzali już w trójkę. Niemal jak rodzina. Coś upichcili razem, pograli w trójkę w jakąś grę po kolacji, a kiedy Lea zasnęła, to obejrzeli razem film, czy spędzili wieczór przy lampce wina na rozmowie. Nigdy nudnej. Mirjam coraz częściej łapała się na tym, że ten model rodziny, gdzie po kolacji facet nic od niej nie chce, bardzo jej odpowiada. Program dnia nie był zbyt bogaty. Rano, po śniadaniu zwykle szły do parku, gdzie jeździły na rowerze czy rolkach, potem jakieś wspólny posiłek, a po południu: kino, lody, czasem basen. To, co ją najbardziej niepokoiło to okoliczność, że Lea nie nawiązuje żadnych kontaktów z innymi dziećmi, co nigdy wcześniej nie było jej problemem, tylko trzyma się kurczowo jej spódnicy. Do tego często miała przy tym wrażenie, że to Lea jest jej towarzyszem zabawy, wyprawy, a nie ona córki. Galerie, ulice ze sklepami Mirjam omijała szerokim łukiem, bo znała siebie i Leę, a od rozstania z Jean–Pierre’em jej budżet to były alimenty na Leę. Nigdy nie należała do oszczędnych, a teraz przyszło jej obracać każde euro jak ostatni żeton w kasynie – dmuchać, żeby nie okazało się tym ostatnim. I było to drugie, jeśli nie równorzędne obok Lei samopoczucia zamartwienie Mirjam. Uzależnienie wprawdzie zostawiła już za sobą, ale z nastrojem różnie bywało przy problemach, które ciągle pozostawały nierozwiązane. Jeśli miała odzyskać prawa rodzicielskie do Lei, to musi wykazać przed sądem, że jest samodzielna finansowo. Tylko na razie, to na żadne aplikacje o pracę pozytywnego odzewu nie dostała. Kwalifikacje miała wysokie – od ukończenia studiów nic innego nie robiła, jak je nieustannie podnosiła. Jej CV, jeśli chodzi o kursy, szkolenia z zakresu zarządzania, biznesu było imponujące, gorzej było z doświadczeniem zawodowym – tu bida z nędzą.  A mierzyła oczywiście wysoko. Jan od czasu do czasu delikatnie sugerował, żeby trochę odpuściła, jeśli chodzi o pułap, a wtedy na pewno dostanie jakąś pozytywną odpowiedź.  Niestety, Mirjam natychmiast się napinała, że po co ona to wszystko robiła, żeby recepcjonistką czy sekretarką zostać?  A jej plan był dużo szerszy niż tylko odzyskanie własnych praw rodzicielskich — Mirjam zamierzała wyeliminować Georga zupełnie z życia ich córki. Rzecz miała się odwrócić. Dopiero wtedy poczuje, że Lea jest bezpieczna. Tyle że na razie sytuacja była taka, że w każdej chwili pod drzwiami mogła pojawić się policja i zabrać Leę. Dlatego im mniej o niej Georg wiedział, tym lepiej. Nie szukała więc żadnego kontaktu z byłym. Musi zebrać wszystkie atuty w rękawie i nie dać żadnego argumentu stronie przeciwnej, kiedy pójdzie do sądu. Potrzebowała też nowego adwokata, co by nie zdarł z niej skóry i nie załatwił jak poprzedni. Przeglądała więc od czasu do czasu strony i fora z opiniami o bawarskich adwokatach.  Przy okazji, gdzie tylko mogła, to wyrażała swoją opinię na temat Achenbacha, w której słowa: niekompetentny, niewykwalifikowany, nieudolny, niedouczony, dyletant, amator, patałach, debiutant, etc., stanowiły esencję wypowiedzi. Oczywiście zawsze podpisaną imieniem i nazwiskiem. „Bezczelny do końca” – pomyślała Mirjam, kiedy na oficjalnej stronie z biura adwokata dostała od niego odpowiedź: „Życzę zdrowia i wszystkiego dobrego”. Kobieta coraz częściej żałowała, że nie wniosła na adwokata skargi. Pozostawała jeszcze sprawa wakacji Lei. Zanim wróci do szkoły w mieście, to musi jej coś zorganizować na łonie natury. A tu znowu progi: raz — pieniądze, dwa — zgoda Georga, gdyby musiała wysłać ją gdzieś bez siebie. Rozwiązanie większości problemów przyszło wraz jej wizytą w praktyce Jana.  Okazja zaś przyjrzenia się kulisom praktyki nadarzyła się, kiedy syn ich recepcjonistki złamał na rowerze rękę i zostali bez pomocy. O ile Mirjam nawet rozważyć nie chciała ubiegania się o podobną pracę, tak teraz natychmiast zaoferowała się z pomocą. Okoliczność zaś, że labradorka Bella akurat się oszczeniła, sprawiła, że mogła córkę zostawić samej sobie. Zwierzyniec, który miał u siebie Isaak pochłonął bez reszty Leę. Wszystkie dotychczasowe starania Jana i Mirjam, żeby wymazać z pamięci Lei wydarzenia z Leitnerhof, wydawały się spełzać na niczym. Wystarczyło jednak, że Lea przekroczyła progi pokoju, gdzie znajdowało się sześcioro szczeniąt, żeby z twarzy dziewczynki zniknął smutek, zamyślenie i oderwanie, które stale powracało u niej, gdy tylko matka na pięć minut pozostawiła ją samej sobie. I nie potrzeba było kwadransa, żeby Lea biegała już za całym zwierzyńcem po mieszkaniu Isaaka, a wesoły śmiech dziewczynki przeplatał się z piskiem, skamleniem małych labradorów i wrzaskiem czterech kocurów. Czego nie mogli dokonać ani doświadczony terapeuta, ani czuła matka przez długie tygodnie, to zrobiły w jedno popołudnie cztery koty oraz sześć szczeniaków. Mirjam nie rozumiała, dlaczego Jan i Isaak nie prowadzą praktyki wspólnie, tylko wszystko jest oddzielne. Tajemnica się wydała, kiedy zajrzała do dokumentacji pacjentów Jana i zrozumiała jak się ten jego terapeutyczny biznes kręci. Jan zupełnie nie panował nad papierami – to go zdawało się w ogóle nie interesować, sprawy z urzędami leżały odłogiem.  W tym chaosie była jednak pewna logika. Sporo, jeśli nie połowa jego prywatnych pacjentów była zdecydowanie niedochodowa — charytatywna. W dodatku ich problemy często mocno ponaciągane, żeby tylko dać podstawę do uzyskania dla nich odpowiedniej pomocy od państwa, miasta i w ten sposób pomóc im stanąć na nogi. Kiedy wieczorem siedzieli w mieszkaniu Isaaka, dała upust temu, co myśli o jego interesie:

– Jan, jak możesz być tak niefrasobliwy? Żyjecie tylko do pierwszej kontroli!

– Isaaka praktyka prowadzona jest bez zarzutu.

– Ktoś musi przeżyć. – roześmiał się Isaak.

– Mimo wszystko.

– Widocznie ze wszystkich wspaniałych zalet mego ojca, odziedziczyłem jedną cechę – wstręt do papierkowego kramu.  – powiedział jak zawsze lekko Jan. Widząc jednak po minie Mirjam, że ją by najmniej bawi jego beztroska, dodał po chwili:

 – Ale rzeczywiście ktoś powinien to wreszcie ogarnąć. Tyle że dla naszej niezastąpionej Luisy to zbyt wygórowane zadanie.

– Dziwę się, że w ogóle chce tu pracować. Co drugi twój pacjent jest poza oficjalnym systemem.

– Ludzie, którzy naprawdę potrzebują pomocy psychoterapeuty, zwykle nie mają na nią.  Ich życie to katastrofa pod każdym względem. – odparł zarzut Jan, żeby zaraz jednak zaznaczyć:

 – Ale mam też takich, których można pociągnąć za portfel.

–  Jeśli się wie jak. – odparła z odpowiednia miną Mirjam.

– Jeśli się wie jak. – powtórzył z ubawem na ustach Isaak.

Mirjam, która uznała w końcu, że tylko ona tu przejmuje się stanem praktyki Jana, a to przecież nie jest jej zmartwienie, powiedziała już lżejszym tonem:

– Widzę, Isaak, że bierzesz Jana z całym dobrodziejstwem inwentarza.

– Nie bez wzajemności. – odparł Jan, rzucając przy tym spojrzeniem po menażerii Isaaka oraz porozkładanych wszędzie na podłogach papierach i szmatach, w które sikała jego czteronożna czeredka.

– Ta, bałagan w dokumentacji twoich pacjentów jedynie z bałaganem w tej garsonierze można zestawić.

– Wiesz co, Mirjam, zamiast nas łajać, to może weźmiesz byka za rogi i uporządkujesz tę stajnię Augiasza. – rzucił nagle zaczepnie Jan.

– Zanim odpowiem, to tak gwoli ścisłości, chodzi ci o stajnię w twoim gabinecie, czy tu?

– Podłogi sami wymyjemy. –  szybko odparł Isaak.

– Oczywiście, że chodzi o poprowadzenie praktyki.

– Mhm. Ta korrida mi odpowiada. Stawiam jednak warunki.

– Zamieniamy się w słuch. – odparł Jan, rzucając jednocześnie spojrzenie na Isaaka, który tylko gestem dał znać, że czeka na propozycje Mirjam.

Mirjam wzięła ołówek, po czym wyrwała jedną czystą kartkę z bloku, w którym rysowała Lea i podała Janowi.

– No to notuj, Jan! Po pierwsze, zawiązujecie spółkę partnerską. Dwóch praktyk prowadzić nie będę. Dwa, to ja od teraz zakreślam limit twoich caritasowych pacjentów oraz warunki, na jakich oni tu będą leczeni. Chyba że od razu zawiązujemy fundację charytatywną?

– OK. Mów dalej.

– Trzy, to moje uposażenie. – Mirjam zatrzymała się na moment, spojrzała po jednym i drugim potencjalnym wspólniku jakby coś w głowie rozważała, wreszcie rzuciła – Równe pensji Isaaka.

– Rozsądny wybór.

– To nie wszystko. Chcę też 25 procent od zysków spółki.

– Od null to nie jest dużo.  – odparł Jan, który zasadniczo pilnował, żeby nie brakło tu na rachunki, a żył z pensji w klinice. –  Tu zysków raczej nie ma, jeśli się zdążyłaś zorientować.

– Moja w tym głowa, żeby teraz już były … Więc jak chłopcy?

– Spółka partnerska to prawie jak małżeństwo. – rzucił mimowolnie Jan – Isaak?

– Kiedyś trzeba zakończyć etap życia na kocią łapę. – wtrąciła Mirjam.

– Chyba muszę się zastanowić, czy wolę być wolny, czy bogaty. –  odparł trochę żartem Isaak, który, jak na racjonalistę przystało, potrzebował czasu na rozważenie propozycji Mirjam.

– Chciałby pierścionek z karatem. – rzucił wymownie Jan.

– Też bym chciała. –  powiedziała mimowolnie rozbawiona Mirjam – À propos małżeństwa. Bo zapomniałabym, proponuję, że ślub bierzemy na początek na pięć lat.

– OK. Chyba już czas nadać tej praktyce jakąś sensowną formę, Jan. Ja jestem za.

– To chyba mamy menadżerkę.

Mirjam wyciągnęła rękę, Isaak i Jan dołączyli swoje.

– To gentlemen’s agreement mamy za sobą. Wasze zmartwienie, żeby załatwić prawnika i formalności.

– Chyba trzeba to uczcić. – powiedział Jan, jednocześnie wstając.

– Świętować będziemy, jak będzie umowa. – Mirjam powstrzymała zapędy Jana. Wstała i podeszła do Lei.  Chciała już zabrać się z Leą do domu i zostawić przyszłych wspólników samych.

– Lea, kochanie, pożegnaj się ze swoimi podopiecznymi. Jutro znowu ich odwiedzisz.

– Ja jeszcze trochę zostanę.

– Jasne. Po świętujcie sobie zaręczyny. 

– Taką szefową da się znieść – Isaak rzucił spojrzenie na Jana.

– Ach Jan, tylko nie świeć wszystkich świateł i nie hałasuj za bardzo, jak wrócisz!

– Już rządzi. – odparł Jan z odpowiednią miną.

 Mirjam pozbierała swoje i córki rzeczy, kiedy Lea żegnała się z Isaakiem i Janem. Wychodząc spojrzała na rozjaśnioną twarz swojej córki i wreszcie z lekkim sercem pomyślał o tym, że zostawiła za sobą największe zmartwienia. „Teraz może być już tylko lepiej.”

Kiedy przez kolejne dni Jan z Isaakiem zajęci byli załatwianiem formalności ich nowej spółki, Mirjam powoli przedzierała się przez dokumenty, rachunki, umowy itd. praktyki, a że wróciła już Luisa, to łatwiej jej było się za to wszystko i zabrać.  Jako że Luisa nie miała z kim zostawić swojego syna – 10-letniego Olafa, to przyprowadziła go ze sobą.  Lea zyskała do zabawy towarzysza. Od tej pory po domu Isaaka buszowały już nie tylko koty, szczeniaki, ale jeszcze biegające za nimi dwoje dzieci. Wieczorem zaś Lea z zaangażowaniem poszukiwała wraz z Isaakiem dla swoich podopiecznych nowych domów.  Oczywiście jednego chciała zatrzymać.  Mirjam jednak musiała powstrzymać zapędy Lei. Póki mieszkają u Jana, muszą szanować jego zdanie. Lea szybko wzięła pod włos Jana. I tak wkrótce zapadała decyzja, że mała labradorka Cheri, jak tylko zostanie oddzielona od matki, to trafi do nich. W końcu jasne było dla Jana, że zanim Cheri wyrośnie, to Mirjam znajdzie już mieszkanie dla siebie i córki. Przyszedł wreszcie dzień doprowadzenia formalności do końca. Byli w trójkę umówieni w kancelarii na 15 tą. Lea była jak co dzień teraz, w domu Isaaka pod opieką Luisa.  Była dopiero jedenasta, gdy Mirjam przeglądała swoją garderobę. Z Janem umówiona była już w kancelarii.  Kiedy więc nagle Jan pojawił się w domu, nie kryła zdziwienia. Jan bez słowa podszedł do kanapy, usiadł i przetarł twarz obiema rękami:

– Obawiam się, że musimy odłożyć dzisiejszy termin z prawnikiem i … w ogóle sprawę spółki.

– Pokłóciliście się z Isaakiem?

Jan tylko potrząsnął przecząco głową.

– Mój ojciec jest w szpitalu. Miał wylew. Muszę natychmiast jechać do Allgäu.

Nie czekając na reakcję Mirjam, wstał i poszedł do sypialni pakować swoje rzeczy. Mirjam podążyła za nim.

– Jedziemy z tobą.

An diesem Abend auf Hubers Alp war niemand auf der Suche nach der Gesellschaft eines anderen Menschen. Lorenz nahm das alte Familienalbum in die Hand und setzte sich auf seinen Sessel. Aber er blätterte nicht lange darin – nach einer Weile klappte er es zu und legte es neben sich auf den Tisch zurück. Er lehnte seinen Kopf gegen den Sessel und schloss die Augen. Mila lag auf dem Bett und reinigte ihr Handy von den restlichen Fotos und Erinnerungen an München. Karin verließ das Badezimmer und wickelte sich fest in ihren Bademantel. Als sie am Wohnzimmer vorbeikam, schaute sie hinein, sah Lorenz in einem Sessel, dachte, er würde ein Nickerchen machen, und ging weiter. Die Tür zu Lisas Zimmer stand einen Spalt offen, das Licht war an. Also beschloss sie, ihrer Schwester gute Nacht zu sagen.  Als sie eintrat, packte Lisa gerade ihre Sachen in einen handlichen Koffer.

 „Gehst du weg?“

 „Ja. Ich fahre morgen für ein paar Tage nach München.“

„Geschäftlich?“, fragte Karin und setzte sich auf die Kante des Bettes neben den offenen Koffer.

„Nicht ganz.  Ich treffe mich mit Magdalene und überzeuge sie, ihre Aussage gegen Florian zurückzuziehen.“

 „Lisa, du musst das nicht tun!  Du schuldest Florian nichts.“

„Ich mache das nicht für Florian. Hätte er nicht eine Wirbelsäulenverletzung erlitten, hätte ich mir die Mühe gar nicht gemacht. Immerhin wissen wir beide, dass es Magdalene war, die Mila vor dem Schlimmsten bewahrt hat.“

„Ja, aber sie hat Mila auch selbst in diese Situation gebracht!“

„Oh, sie hat es nicht freiwillig getan. Glaube mir, Magdalene hat für diesen Einsatz wunderbar bezahlt. Nachdem er Mila nicht gekriegt hatte, hat er sie so geschlagen, dass sie ganz lila war. Florian hatte nach ihm nichts mehr zu verbessern.“

„Ich glaube dir und vielleicht würde sie mir sogar leidtun, wenn sie nicht von Anfang an versucht hätte, Mila in die Prostitution zu bringen.“

Lisa schloss den kleinen Koffer und stellte ihn unter das Bett. Sie setzte sich neben Karin.

„Ich habe wirklich gedacht, dass man Magdalene trauen kann. Sie war für mich immer eine Frau mit einem großen Herzen.  Aber anscheinend hat sie sich über die Jahre verändert, wenn sie in dieser Scheiße steckt. Jedenfalls wird es wohl das letzte Mal sein, dass wir uns sehen. Ich muss nur das aufräumen, was ich bereits angerichtet hatte.“

„Du hast gesagt, du tust das nicht für Florian. Warum dann?“

„Und du errätst es nicht?“  Lisa nahm Karins Hand und blickte lächelnd in das Gesicht ihrer Schwester. Karin sah sie fragend an.

„Denkst du, ich weiß nicht, unter welchem Druck du stehst? Und solange Florian nicht wieder auf die Beine kommt, wird sich nichts ändern? Du wirst immer noch hin- und hergerissen sein, unfähig, vorwärtszugehen.“

„Du tust das also für mich“, sagte Karin mit ein wenig Ungläubigkeit.

„Nur für dich. Ich habe mir versprochen, dich von ihm zu befreien, und das tue ich. Es sei denn, du hast es dir anders überlegt …“

„Nein. Nach seiner Aktion in München habe ich jegliches Vertrauen in ihn verloren. Er ist nicht der Mann, den ich geheiratet und mit dem ich zwanzig Jahre gelebt habe. Ich weiß überhaupt nicht, wer er ist.“

„Wir haben beiden auf das falsche Pferd gesetzt“, erwiderte Lisa und sah Karin an.  Ihr fiel auf, dass sich das Gesicht ihrer Schwester verfinstert hatte. Sie hatte einfach ihren großen Traum gelöscht, als Karin versucht hatte, ihre zwanzigjährige Ehe zu beenden.  Diese beiden Dinge können keinesfalls miteinander in Einklang gebracht werden. „Weißt du was, lass uns etwas Wein trinken! Ich habe hier eine offene Flasche – rot.“

„Oh, sehr gerne.  Ich hole die Gläser.“  Karin versuchte, aus dem Bett zu steigen, aber Lisa hielt sie auf.

„Das ist nicht nötig. Ich habe hier zwei.“

„Trinkst du hier mit jemandem Wein?“  Karin munterte sich ein wenig auf, machte ein vielsagendes Gesicht.

„Klar! Da ist einer, der jeden Abend kommt und morgens wieder geht.“

„Nun, das würde erklären, warum Lorenz in letzter Zeit die Weinflaschen im Keller nicht mehr zählen konnte.“

Für einen kurzen Moment lachten sie beiden wie in alten Zeiten: offen, ohne Scheu, fast unbeschwert. Lisa holte aus einem Schränkchen in der Kommode eine geöffnete Flasche Rotwein und zwei Gläser – eines für Weiß- und eines für Rotwein. Karin hatte bereits ihre Pantoffeln ausgezogen und setzte sich hoch auf das Kissen am Kopfende des Bettes. Lisa schenkte den Wein ein, reichte dann richtige Glas an Karin und setzte sich neben sie.

„Ich trinke auf eine nicht elegante Art. Erinnerst du dich an das letzte Mal, als wir hier Wein aus Zahnbürstenbechern getrunken haben? Gott, wann war das?“

„Bevor du nach München gegangen bist.“

„In einem früheren Leben“, sagte Lisa und stieß sie ihr Glas gegen das von Karin, „Auf uns!“

„Ich habe dich vermisst, Lisa.“

„Ich habe dich auch. Kein Kerl war jemals eine Freundschaft wert, die unsere war.“

Karin lächelte nur über Lisas Worte. Schließlich könnte nichts zwei beste Freundinnen mehr entzweien, als ein gemeinsames Objekt der Begierde. Und nichts wird diese Frauen wieder zusammenbringen, wie die Entwertung dieses Objekts. Sie nahm einen größeren Schluck Wein und traute sich endlich, Lisa nach dem zu fragen, was sie bedrückte hatte:

„Wie ist es möglich, dass du, in so einen Abwasserkanal geraten bist?“

„Braucht man dafür viel? – Das siehst du am Beispiel von Mila.“

„Mila ist naiv, leicht zu manipulieren. Aber du, Lisa? Du hast dich nie von jemand anderem führen lassen!“

„Das ist wahr, und deshalb gebe ich Magdalena keine Schuld an etwas.“

„Es war also doch Magdalene, die dich da hereingezogen hat.“ Karin äußerte nur laut die Vermutungen, die sie längst über Magdalene Ritter hatte.

„Sagen wir lieber, sie hat es arrangiert, dass ich anfange.“

„Wie haben du und Magdalene sich kennengelernt? Nicht im Jurastudium. Ich glaube es nie!“

„Wir haben zusammen in einem Café als Kellnerinnen gearbeitet und haben uns angefreundet. Ich habe es nur am Wochenende geschafft, weil ich vormittags und nachmittags Unterricht hatte.  Das Geld reichte einfach für nichts. Als ich meinen Platz in der WG verloren hatte, hat sie mich zu sich nach Hause geholt und mich dort ein paar Monate lang behalten. Sie hat mir sogar Winterstiefel gekauft, als diese kaputtgegangen sind. Ich konnte nicht ewig in ihre Jackentasche greifen. Zumal ich wusste, woher sie das Geld hatte. Letztlich war ich niemand Besseres als sie. Ich habe gedacht, wenn Magdalene es schafft, dann schaffe ich es auch. Also habe ich Magdalene gebeten, mir zu helfen, den ersten Schritt zu machen. Sie schenkte mir einen Wodka ein und brachte mich dorthin, wo es nötig war“, Lisa schwieg zeitweilig und wandte ihr Gesicht ab, „Wenn ich mir hätte vorstellen können, was auf mich hinter dieser Tür warten würde …“

„Du musst nicht beenden!“ Karin unterbrach sie schnell.

„Ich habe mir vorgestellt, es würde so sein, wie … – Lisa lachte ungewollt bitter auf – wie in dem Film Pretty Woman. Du siehst, dass ich damals nicht weniger naiv war als Mila.“

„Das Leben ist kein Kino.“

„Definitiv nicht! Kein Film hinterlässt Narben für den Rest des Lebens.“

„Aber dass du nach einem solchen Anfang immer noch entschlossen warst, weiterzumachen.“

„Anscheinend liege ich im statistischen Durchschnitt. Die meisten Mädchen, die ich damals in der Branche kennenlernte, hatten einen Start wie ich oder – verzeih mir – wie du.  Übrigens sag mir nicht, dass du nach dem, was dir passiert ist, nie irgendwelche dummen Ideen im Kopf hattest.“

„Natürlich hatte ich sie. Sogar die Schule abzubrechen.  Es ist nur so, dass ich nie deinen Mut hatte.“

„Mut!“ Lisa ließ die Luft aus ihren Lungen „Ich hatte eine einfache Wahl: Entweder ich würde in Selbstmitleid schwelgen und ins Allgäu zurückkehren, oder ich würde mich aufraffen und weitergehen, egal, welcher Weg vor mir lag.  Ersteres war nicht infrage gekommen.“

„Wie konntest du das überhaupt ertragen?“

„Wozu ist Wodka da?“  Lisa lachte zynisch und nahm einen Schluck Wein. „Jedenfalls hatte dieser Job auch seine positiven Seiten.“

 „Du scherzt.“

„Es ist gut, manchmal nichts zu fühlen. In den ersten drei Monaten in München heulte ich Nacht für Nacht in mein Kopfkissen. Jede Woche habe ich gepackt, um nach Hause zu fahren. Plötzlich war mir das alles – Zuhause, Familie, Freunde egal“ Lisa schwieg Florian absichtlich. „Ich konnte mich auf mein Ziel konzentrieren – mein Studium.“

„Wann hast du Schluss gesagt?“

„Nach den Sommerferien zu Hause. Marie war begeistert von meinen Kleidern, meinen Schuhen, meinem Parfüm. Ich wurde von all diesen Lügen ganz übel.  Ich war nach München zurückgekehrt, mit dem Vorsatz, dem ein Ende zu setzen.“

„War es schwer, sich davon zu lösen?“

„Wenn ein Mädchen schönes Geld bringt, verstehst du … Ich wurde ein paar Mal geschlagen. Magdalene hat mich vor einer weiteren Vergewaltigung gerettet. Aber nachdem sich unsere lustige Kitty erhängt hatte, wusste ich, dass ich alles tun würde, um da rauszukommen.“

„Wenn ich bedenke, wie das alles mit Mila passieren konnte …“  Karin drehte das Weinglas in ihrer Hand. „Trotz allem, was du über Magdalene gesagt hast, … Ich kann nicht ohne Abscheu an sie denken.“

 „Magdalene und ich ist eine Geschichte, und Mila und Magdalene ist eine andere. Es hat keinen Zweck, sie zusammenzufügen. Lassen wir es bei diesem Punkt. Sag mal, hast du schon mit Mila gesprochen?“

„Sozusagen.“ Karin nahm die Weinflasche in die Hand und schenkte für sich und Lisa nach.  Es war offensichtlich, dass ihr das, was sie sagen wollte, ein wenig peinlich war. Lisa sah sie mit fragenden Augen an. „Ich habe mich auf einer Website für Opfer von sexuellem Missbrauch angemeldet und … “

„Du hast beschlossen, dir zu beweisen, dass du derjenige bist, in der Mütze geboren wurde, weil die anderen ein verkorkstes Leben haben.“

„Mehr oder weniger.“ Karin lächelte bei Lisas Worten, dann holte sie tief Luft und beendete: „Da ist Mila.“

„Bist du da sicher?“

„Ich bin. Wir reden miteinander.“

„Anonym“, erwiderte Lisa säuerlich, mit einem entsprechenden Ausdruck.

„So wie es auf dieser Art von Website der Fall ist. Dort stellt sich niemand mit Namen vor.“

„Karin!“

„Ich weiß. Glaubst du, ich fühle mich nicht furchtbar deswegen? Dass ich kein schlechtes Gewissen habe, die Geheimnisse meiner Tochter zu erfahren, vielleicht gegen ihren Willen?“

„Nun, sie entdeckt auch deine. Aber natürlich hast du etwas, wofür du dich schämen musst.“

„Wenigstens habe ich endlich einen Weg gefunden, sie zu erreichen. Ich weiß, was sie fühlt, was sie denkt.“   Karin versuchte, ihr unmoralisches Verhalten gegenüber ihrer Tochter zu relativieren.

„Lass sie per privater Nachricht wissen, dass du es bist.“

„Lisa, ich kann das nicht! Mila würde mir nie verzeihen! Sie würde jedes Vertrauen in mich verlieren.“

Lisa seufzte. „Alle Karin“, dachte sie und stellte ihr Glas beiseite. „Ihr solltet endlich miteinander reden, nicht wie Mutter und Tochter, sondern wie zwei erwachsene Frauen, die das Schlimmste, was einer Frau passieren kann, durchgemacht haben.“

„Es ist leicht, dir solche Ratschläge zu geben.“

„Wenn ich aus München zurückkomme, sperre ich euch beiden mit zwei Flaschen Wein in ein Zimmer und lasse euch erst wieder raus, wenn der Wein eure Zungen löst.“

„Ich bin mir nicht sicher, ob ein Fass Wein dafür ausreichen würde. Mila ist genau wie ich. Sie erstickt alles in sich. Ich sehe es erst jetzt“, erwiderte Karin. Sie schaute auf die Uhr. „Es ist fast Mitternacht, Mila schläft bestimmt schon“, dachte sie und stieg aus dem Bett, um in ihr Zimmer zu gehen. „Ich gehe jetzt. Du musst vor deiner Reise etwas Schlaf bekommen.“

„Nein, bleibt ein bisschen länger!“, bat Lisa, die ihrerseits keine Lust hatte, allein zu sein. „Nach allem, was heute passiert ist, werde ich bis zum Morgen sowieso nicht mehr schlafen können. Es sei denn, ich trinke den Rest des Weins, aber dann setze ich mich morgens nicht hinters Lenkrad.“

Karin setzte sich wieder auf das Bett, sie schaute Lisa vorsichtig an, „Vielleicht wäre es besser …“

„Besser für wen?“

„Für dich. Denn um ehrlich zu sein, finde ich immer noch, dass du dich nicht in den Florians Fall einmischen solltest.“

„Das habe ich schon vor langer Zeit getan, als ich Magdalene überredete, gegen ihn auszusagen. Der Rest ist nur Konsequenzen.“

„Ja, aber ich möchte nicht, dass du dich dadurch vielleicht bei wie-heißt-er-noch, Florians Anwalt, exponierst.“ 

„Achenbach. Ich sehe da keinen Zusammenhang.“

„Ach, komm schon, Lisa! Der bloße Gedanke, dass du ihn treffen könntest, nachdem was er über dich herausgefunden hat, ist einfach unvorstellbar!“

„Karin, das spielt keine Rolle mehr.“

„Ich glaube nicht, dass das für dich kein Problem ist.“

„Nicht mehr. Außerdem habe ich heute sogar mit ihm geredet.“

„Oh, nein“, rief Karin, sichtlich konsterniert, aus.

Lisa hatte langsam genug von Karins unbegründeten Skrupeln, also beschloss sie, sie aus dem Nebel zu holen.

„Ich muss dir was beichten …”, grunzte Lisa und kam dann schnell zur Sache, „Nach dem Unfall in den Bergen, während Marie in den Wehen lag und Mila und du bei Florian wart, haben Liam und ich die Nacht zusammen verbracht. Ende“, rezitierte sie in einem Atemzug.

„Oh … na ja … das ändert die Dinge tatsächlich ein wenig.“

„Wirklich, ich liebe diese Art, wie du die Schocks aufnimmst, die ich dir serviere. Übrigens, bist du immer noch sauer, dass ich Papa die Wahrheit gesagt habe?“

„Wenigstens haben wir das hinter uns gebracht. Jetzt muss ich mich zusammenreißen und den nächsten Schritt machen.“

„Du willst ihm von der Vergewaltigung vor 25 Jahren erzählen?“

„Ich muss es tun. Das schulde ich meiner Mutter.“

„Das ist gut. Lass es nur nicht so sein wie bei Mila.“

„Mila, das ist etwas anderes.  Sie ist meine Tochter, und Lorenz ist …“

„Dein Vater.“

„Oh, Lisa! Ich spüre das nicht so. Er ist immer noch ein Fremder für mich.  Nur dieses Mal lasst mich es auf meine Art spielen. Okay?“

„Ich verspreche, kein Wort zu sagen, auch wenn ich mir ein Pflaster auf die Klappe kleben muss.“

Karin lächelte und wechselte das Thema, „Sag mir, was zwischen dir und diesem Liam los ist.“

„Nichts. Er hat alles durchdacht, ist zur Vernunft gekommen und had a change of heart. Nun, man kann es ihm nicht verübeln.“ Lisa lachte ein wenig nervös.

„Du denkst nicht, was du sagst.“

„Nein. Ich habe gedacht, wenn ich vielleicht einmal versuchen würde, eine Beziehung zu einem Mann aufzubauen, indem ich mit offenen Karten spiele, ohne Andeutungen und dunkle Geheimnisse, würde es nicht enden, wie immer – ein Flop. Tja, und ich habe sofort eine Antwort gekriegt – die Geschichte war nach dem ersten Absatz zu Ende.“

„Du hast dir Hoffnungen gemacht.“  Karin seufzte,  „Es tut mir wirklich leid.“

„Es gibt vermutlich nichts zu bereuen. Ich fange an, ernsthaft zu glauben, dass Liam zwei Gesichter hat.  Die eine, die eines zärtlichen und verständnisvollen Mannes, und die andere, ganz das Gegenteil – kalt, gefühllos und berechnend.“

„Dr. Jekyll und Mr. Hyde?“, rief Karin, sichtlich verblüfft, aus.

„Das Schlimmste ist, dass Liam die Masken so schnell und leicht wechselt, dass es schwer zu erraten ist, welche sein echtes Gesicht und welche nur eine Maske ist.“

„Du hast Angst, dass Liams wahres Gesicht Herr Hyde ist.“

„Ich weiß selbst nicht mehr, wo ich bin“, sinnierte Lisa, „Ich bin nicht naiv. Es ist mir klar, dass es einfacher ist, Distanz zu zeigen als Engagement. Kälte kann man vortäuschen, aber kann man Leidenschaft vortäuschen, sag mir, Karin?“

Karin hat nicht sofort geantwortet. Für sie war die Sache klar – Lisa hatte Sympathie mit etwas mehr verwechselt. Aber das konnte sie ihr natürlich nicht sagen. Mitleid, Mitgefühl ist der billigste und der erbärmliche Ersatz für Liebe. Am meisten erniedrigend. Deswegen hatte sie, nachdem Florian sie kürzlich direkt gefragt hatte, ob sie aus Mitleid zu ihm komme, aufgehört, ihn im Krankenhaus zu besuchen. Jahrelang hatte sie vermutet, dass er nur aus Pflicht und Gewohnheit mit ihr zusammen war, was ein sehr deprimierendes Gefühl war. Heute möchte sie es ihm nicht mit demselben zurückzahlen. „Lisa war immer davon überzeugt, dass sie jeden Kerl nach ihrer Pfeife tanzen lassen kann. Und dann ist sie plötzlich in jemanden verknallt, der nichts als Sympathie für sie übrig hat. Es schien, als ob eine selbstbewusste Lisa eine schmerzhafte Ohrfeige vom Leben bekommen hatte“, dachte Karin unwillkürlich. Schon immer ein wenig eifersüchtig auf Lisa empfand Karin jetzt keine Schadenfreude ihr gegenüber. Nachdem, was Lisa ihr über sich selbst erzählt hatte, würde sie dazu nicht in der Lage sein. Genauso wie sie gegenüber Florian keine Satisfaktion empfand, dass hier nach 20 Jahren die Rollen vertauscht waren und der Geber zum Bittenden wurde.

„Du sagst gar nichts. Du glaubst vermutlich, dass es nichts mehr zu retten gibt?“

„Das kommt erst, wenn du dir deine Finger verbrennst und dann selbst die ganze Hand abschneidest.“

„Wie gut du mich kennst“.  Lisa seufzte.

„Weißt du, Lisa, du solltest lieber jetzt herausfinden, wer er ist, und nicht zwanzig Jahre später Mr. Hyde in deinem Mann entdecken.“

„Wo du recht hast, hast du recht“, nickte Lisa. Dabei erinnerte sie sich unwillkürlich an ihre erste Begegnung mit Liam, die sie schon längst aus ihrem Gedächtnis streichen wollte.

„Ich weiß, dass ich furchtbar egoistisch bin, aber ich hoffe, du findest die Antwort darauf, wer Liam Achenbach ist, bevor ich mich entschließe, meine Ehe aufzulösen. Falls er mal wieder Florian vor Gericht vertreten muss.“

„Ah, wenn dich das bedrückt, kann ich dich gleich beruhigen. Liam hat bis jetzt jeden Rechtsstreit mit mir verloren. Manchmal habe ich sogar das Gefühl, dass er nicht weiß, aus welcher Richtung der Wind weht.“

 „Entweder fehlt es ihm an Intuition oder er ist kein Opportunist“, erwiderte Karin, die bei einer möglichen Scheidung mit Florian eher erwartet hatte, dass Lisa und Liam sich nicht streiten, sondern sich in ihrem Interesse einigen würden. „Eine Scheidung ist für beide Partner ein Verlierer. Hier gibt es keine Gewinner.“

Lisa erwiderte nichts auf Karins bittere Worte. Alle ihre Beziehungen waren gescheitert, aber keine von ihnen war eine Ehe mit zwanzig Jahren Laufleistung auf dem Zähler gewesen.  Karin nippte an ihrem Wein, stieg aus dem Bett, zog ihre Pantoffeln an und ging zur Tür. Dann setzten plötzlich ihre grauen Zellen ein.  Sie drehte sich um und rief aus:

„Moment mal, Lisa!  Vielleicht ist das ja Liams echtes Problem. Er kann es ertragen, gegen eine Frau zu verlieren.“

Lisa brach in lautes Lachen aus, dann antwortete sie ehrlich:

„Nun, wenn das sein Problem ist, dann kann ich dir nur dankbar sein, Karin, weil du gerade mein Dilemma gelöst hast. Definitiv! Ich glaube, ich kriege heute Nacht sogar noch etwas Schlaf.“

„Das wäre gut.“

„Du bist nicht im Bilde darüber, wie froh ich bin, dass du hier bist.“

„Nun, du könntest es einmal bereuen, mich hierher eingeladen zu haben.“

„Ganz sicher nicht! Zumindest so lange, wie du mir immer wieder sagst, dass die anderen ein Problem haben, dass die Welt ein Problem hat und dass ich kein Problem bin.“

^{1 Dr. Jekyll und Mr. Hyde – jemand, der eine doppelte Persönlichkeit hat, von der eine die Verkörperung des Guten und die andere – des Bösen ist; umgangssprachlich, jemand mit zwei Seelen; vom Protagonisten der Novelle „Der seltsame Fall des Dr. Jekyll und Mr. Hyde”, geschrieben von Robert Louis Stevenson im Jahr 1886. Diese Novelle ist bekannt als Porträt der Psychopathie und der dualen Persönlichkeit;}

Siostry. Kwestia zaufania.

Tego wieczoru w Hubers Alp nikt nie szukał towarzystwa drugiej osoby. Lorenz wziął do ręki stary album rodzinny, usiadł w fotelu. Długo jednak go nie przeglądał — już po chwili zamknął go i odłożył na stolik. Oparł głowę o wezgłowie fotela i zamknął oczy. Mila leżąc na łóżku, czyściła swoją komórkę z resztek zdjęć i zarazem wspomnień z Monachium. Karin opuściła łazienkę, otuliła się szczelnie szlafrokiem. Mijając salon, zajrzała do środka, zobaczyła Lorenza w fotelu, pomyślała, że drzemie i poszła dalej. Drzwi od pokoju Lisy były uchylone, świeciło się światło. Postanowiła więc powiedzieć siostrze dobranoc.  Kiedy weszła, to Lisa właśnie pakowała swoje rzeczy w podręczną walizkę.

– Wybierasz się gdzieś?

– Jadę jutro do Monachium na kilka dni.

– Sprawy zawodowe?  – zapytała Karin i przysiadła na brzegu łóżka obok otwartej walizki.

– Nie do końca.  Zamierzam spotkać się z Magdaleną i przekonać ją do wycofania zeznań przeciwko Florianowi.

 – Lisa, nie musisz tego robić.  Nie jesteś Florianowi nic winien.

– Nie robię tego dla Floriana. Gdyby nie ten uraz kręgosłupa, to w ogóle bym sobie tym głowy nie zawracała. W końcu wiemy, że to Magdalene uratowała Milę od najgorszego.

– Tak, ale też ona sama ją w tę sytuację wpakowała!

– Och, nie zrobiła tego dobrowolnie. Zresztą możesz mi wierzyć, Magdalene zapłaciła nieźle za tę interwencję. Zlał ją i to równo za to, że nie dostał Mili. Florian nie miał już czego poprawiać.

– Wierzę i może nawet bym ją żałowała, gdyby nie to, że najpierw próbowała wciągnąć Milę w prostytucję.

Lisa zamknęła małą walizkę i postawiła ją pod łóżkiem. Przysiadła obok Karin.

– Mila jest twoją córką i to zrozumiałe, że zawsze będziesz jej bronić. Jednak to nie zmienia faktu, że nikt jej nie kazał biegać po ekskluzywnych restauracjach z nadzianymi forsą facetami i brać od nich drogie prezenty.  Wybacz, Karin, ale Mila ma dwadzieścia lat. To jest dorosła kobieta.

– Dla mnie zawsze będzie dzieckiem. Może jak sama będziesz kiedyś matką, to mnie zrozumiesz.   Czuła się urażona słowami Lisy. Chciała już pójść do siebie, jednak Lisa ją powstrzymała. Przysiadła obok niej.

– Przepraszam. Naprawdę myślałam, że Magdalene można zaufać. Dla mnie to zawsze była babka o wielkim sercu. Widocznie jednak przez te wszystkie lata siedzenia w tym gównie się zmieniła. W każdym razie pewnie będzie to ostatni raz, jak się spotkamy. Muszę tylko odkręcić to, co sama namotałam.

– Powiedziałaś, że nie robisz tego dla Floriana. Więc z jakiego powodu?

– A nie domyślasz się? 

Lisa wzięła Karin za rękę i popatrzyła ciepło w twarz siostry, uśmiechnęła się. Karin spoglądała na nią pytająco.

– Sądzisz, że nie wiem, pod jaką presją się znajdujesz? I że dopóki Florian nie stanie znowu na nogi, nic się nie zmieni? Będziesz ciągle rozdarta. Niezdolna zrobić kroku do przodu.

– A więc robisz to dla mnie. – Karin mimo wszystko z lekkim niedowierzaniem.

– Wyłącznie. Obiecałam sobie, że cię uwolnię od tego wiejskiego kołtuna i zrobię to. No, chyba że zmieniłaś zdanie…

– Nie. Po tym, jak się popisał w Monachium, straciłam całe zaufanie do niego. To nie jest facet, za którego wyszłam i z którym przeżyłam dwadzieścia lat. W ogóle nie wiem, kim on jest.

– Obie postawiłyśmy na złego konia. –  odpowiedziała Lisa i spojrzała na Karin. Zauważyła, że siostra przygasła na twarzy. Ona skasowała tylko swój wielki sen, gdy Karin próbowała zakończyć dwudziestoletnie małżeństwo. Tych dwóch spraw w żaden sposób nie można było postawić na jednej szali.  – Wiesz co, napijemy się wina! Mam tu otwartą jedną butelkę — czerwonego.

– A, chętnie. Pójdę po kieliszki. Karin próbowała wstać z łóżka, ale Lisa ją powstrzymała.

– Nie trzeba. Mam tu dwa.

– Pijasz tu z kimś wino? – Karin rozchmurzyła się co nieco, zrobiła znaczącą minę.

– Jasne! Co wieczór wpada tu taki jeden i wychodzi rano.

– No, to by tłumaczyło, dlaczego Lorenz ostatnio nie mógł się doliczyć butelek wina w piwnicy.

Przez jeden krótki moment śmiały się obie jak za dawnych lat: szczerze, bez rezerwy, prawie że beztrosko. Lisa wyjęła z małej szafki w komodzie napoczętą butelkę czerwonego wina i dwa kieliszki – jeden do białego, a drugi do czerwonego wina. Rozlała i podała Karin ten od czerwonego kieliszek. Karin zrzuciła już pantofle i usadowiła się wysoko na poduszce u wezgłowia łóżka. Lisa usiadła obok niej.

– Ja napiję się niekulturalnie. Pamiętasz, jak ostatni raz piłyśmy tu wino z kubków do mycia zębów? Boże, kiedy to było!

– Przed twoim wyjazdem do Monachium.

– W poprzednim życiu. – skwitowała Lisa i potrąciła kieliszek Karin. – Za nas!

– Brakowało mi ciebie, Lisa.

– Mnie ciebie, też. Żaden facet nigdy nie był wart takiej przyjaźni, jaką była nasza.

 Karin uśmiechnęła się tylko na te słowa Lisy. Nic przecież bardziej nie podzieli dwie najlepsze przyjaciółki jak wspólny obiekt pożądania. I nic tak na nowo nie połączy tych kobiet, jak właśnie dewaluacja tego obiektu. Upija większy łyk wina i odważyła się wreszcie zahaczyć Lisę o jej znajomość z Magdalene:

– Ja to możliwe, że właśnie ty wpadłaś w taki kanał?

– A czy to dużo trzeba? Sama widzisz po Mili.

– Mila jest naiwna, łatwa do manipulacji. Jednakże ty, Lisa? Ty nigdy nie pozwalałaś innym sterować sobą.

– To prawda i dlatego nie obarczam za nic winą Magdalene.

– A więc to jednak Magdalene cię w to wciągnęła. – Karin głośno tylko wyraziła tylko przypuszczenia, które od dawna miała co Magdalene Ritter.

– Powiedzmy, że zorganizowała mi start. 

– Jak wyście się z Magdalene poznały razem. Przecież nie na wykładach z prawa. Nie uwierzę!

– Pracowałyśmy razem w jakieś kawiarni za kelnerki. Zaprzyjaźniłyśmy się. Ja tylko w weekendy, bo zajęcia miałam zarówno przed- jak i po południu. Kasy nie starczało na nic. Kiedy straciłam miejsce w WG, to zabrała mnie do siebie i utrzymywała dobre kilka miesięcy. Nawet buty zimowe mi kupiła, jak się rozleciały. Nie mogłam bez końca siedzieć u niej w kieszeni. Zwłaszcza że wiedziałam, skąd na to ma. Nie byłam czymś lepszym. Myślałam, skoro Magdalene daje radę, to ja też dam. Więc poprosiłam Magdalene o pomoc w zrobieniu pierwszego kroku. Nalała mi dwie pięćdziesiątki i zaprowadziła, gdzie trzeba. – Lisa zamilkła na chwilę, odwróciła twarz. – Gdybym mogła przewidzieć, co mnie spotka za drzwiami…

– Nie musisz kończyć! – Karin szybko przerwała jej.

– Wyobrażałam sobie, że to będzie jak… w Pretty Woman. — Lisa mimowolnie zaśmiała się gorzko — Sama widzisz, aż tak bardzo się nie różniłam od Mili. Też byłam naiwna, mając te 18 lat.

– Życie to nie kino.

– Zdecydowanie — nie! Żaden film nie zostawia blizn na resztę życia.

– Ale, że po takim starcie nadal byłaś zdeterminowana brnąć w to dalej.

– Widocznie mieszczę się w średniej. Większość dziewczyn w tym biznesie, które wtedy poznałam, miała taki start jak mój albo — wybacz — jak twój. Tak w ogóle, to nie mów, że po tym, co ciebie spotkało …, że nigdy ci żadne głupie pomysły nie chodziły po głowie.

– Pewno, że chodziły. Nawet, żeby szkołę rzucić. Tylko że ja nigdy nie miałam twojej odwagi.

– Odwaga! – Lisa wypuściła powietrze z płuc — Miałam prosty wybór albo będę nad sobą płakać i wracam do Allgäu, albo biorę się w garść i idę do przodu, jaka by ta droga przede mną nie była. To pierwsze nie wchodziło w rachubę.

– Jak w ogóle mogłaś to wytrzymać?

– A od czego jest wóda? – Lisa roześmiała się trochę cynicznie, upiła łyk wina. – Zresztą, to zajęcie miało też swoje pozytywne strony.

– Żartujesz chyba sobie!

– Dobrze jest czasem nic nie czuć. Przez pierwsze trzy miesiące pobytu w Monachium ryczałam do poduchy noc w noc. Co tydzień pakowałam się do powrotu do domu. Nagle to wszystko: dom, rodzina, przyjaciele — Lisa celowo przemilcza Floriana — stało się dla mnie obojętne. Mogłam się skoncentrować na celu — na studiach.

– Kiedy powiedziałaś dość?

– Po wakacjach w domu. Marie była zachwycona moimi ciuchami, butami, perfumami. Czułam się podle od samych tych wszystkich kłamstw.  Wróciłam do Monachium z postanowieniem, że kończę z tym definitywnie.

– Trudno było ci odejść?

– Jak mają z ciebie dobry dochód, to sama rozumiesz… Parę razy oberwałam. Magdalene uratowała mnie przed kolejnym gwałtem. Jednak, po tym, jak nasza śmieszka — Kitty się powiesiła, to wiedziałam, że zrobię wszystko, żeby się z tego wyrwać.

 – Kiedy pomyślę, że Milę mogło to wszystko spotkać…  — Karin bawiła się przez moment w dłoni kieliszkiem z winem — To mimo tego wszystkiego, co powiedziałaś o Magdalene… Nie. Ja nie mogę o niej myśleć bez odrazy.

 – Ja i Magdalene to jedna historia, a Mila i Magdalene to druga. Nie ma sensu tego zestawiać. Zostawmy już ten temat. Tak w ogóle to rozmawiałaś już z Milą?

– Tak jakby. – Karin przerwała, upiła wina, widać było, że jest trochę zażenowana tym, co chce powiedzieć. Lisa popatrzyła na nią pytającym wzrokiem. – Zarejestrowałam się na pewnej stronie internetowej… dla ofiar wykorzystania i…

– Postanowiłaś udowodnić sobie, że to ty jesteś ta w czepku urodzona, bo inni to dopiero mają przejechane życiorysy.

– Mniej więcej.  – Karin uśmiechnęła się na te słowa Lisy, po czym wzięła głębszy oddech i dokończyła – Tam jest Mila. 

– Jesteś tego pewna?

– Jestem. Gadamy ze sobą.

– Anonimowo. – odparła Lisa cierpko, z odpowiednią miną.

– Jak to na tego rodzaju stronie. Tam nikt się z imienia i nazwiska nie przedstawia.

– Karin!

– Wiem. Myślisz, że nie czuję się z tym okropnie? Że nie odczuwam wyrzutów z tego powodu, że odkrywam sekrety mojej córki być może wbrew jej woli?

– No, ona twoje też poznaje. Niemniej jednak masz się czego wstydzić.

– Przynajmniej mam z nią kontakt. Wiem, co czuje, co myśli. – Karin próbowała trochę zrelatywizować swoje niemoralne zachowanie wobec córki. – O ilu, rzeczach na temat mojej córki, nie miałam bladego pojęcia.

– Daj jej znać przez prywatną wiadomość, że to ty.

– Nie mogę, Lisa! Mila by tego nigdy nie wybaczyła! Straciłaby do mnie całe zaufanie.

 „Cała Karin!” – westchnęła Lisa. Odstawiła swój kieliszek na bok. – Powinnyście wreszcie porozmawiać ze sobą, nie jak matka z córką, ale dwie dorosłe kobiety, które spotkało w życiu najgorsze co, może się tylko przytrafić kobiecie.

– Łatwo ci takie rady udzielać.

– Jak wrócę z Monachium, to zamknę was obie na klucz w pokoju z dwoma butelkami wina i wypuszczę dopiero, jak sobie wino rozwiąże wam języki.

– Nie jest pewna, czy wystarczyłaby do tego beczka wina. Mila jest taka jak ja. Tłumi wszystko. Dopiero teraz to widzę. – Karin spojrzała na zegar. „Dochodzi północ, Mila już pewno śpi”, pomyślała i wstała z łóżka, żeby udać się do siebie.  – Pójdę już. Musisz się wyspać przed podróżą.

– Nie, zostań jeszcze. — poprosiła Lisa, która z kolei nie miała ochoty na samotność — Po tym wszystkim, co się dziś wydarzyło i tak nie zasnę do rana. No, chyba że wypiję resztę wina, ale wtedy nie wsiądę rano za kierownicę.

Karin na powrót przysiadła na łóżku, spojrzała uważnie na Lisę — Może i tak byłoby lepiej…

– Lepiej? Dla kogo?

– Dla ciebie. Bo jeśli mam być szczera, to nadal uważam, że nie powinnaś się angażować w sprawę Floriana.

– Już to zrobiłam, kiedy namówiłam Magdalene na złożenie doniesienia. Reszta to tylko konsekwencje.

– Tak, ale nie chciałbym, żebyś przez to może wystawiała siebie na kontakt z tym, jak mu tam, adwokatem Floriana. 

– Achenbach. Nie widzę związku.

– Ach, przestań, Lisa! Już sama myśl, że miałabyś się z nim spotkać, po tym wszystkim, co on dowiedział się na twój temat, jest wprost niewyobrażalna!

– Karin, to już nie ma najmniejszego znaczenia.

– Nie wierzę, że to nie jest dla ciebie żadnym problemem!

– Już nie. Zresztą, nawet rozmawiałam z nim dziś.

– O, nie! –  zawołała Karin wyraźnie skonsternowana.

Lisę zaczynały już uwierać te bezpodstawne skrupuły Karin, postanowiła wyprowadzić ją z mgły.

– Chyba muszę ci się do czegoś przyznać… – Lisa odchrząknęła, po czym przeszła szybko do sedna – Po tym wypadku w górach, kiedy Marie rodziła, a ty z Milą czuwałyście przy Florianie, to ja i Liam spędziliśmy razem noc. Kropka. – wyrecytowała jednym tchem.

– Oh, … no, to… to rzeczywiście sporo zmienia.

– Naprawdę, kocham sposób, w jaki przyjmujesz bombki, które ci serwuję. Bo tak w ogóle, to masz mi jeszcze za złe, że powiedziałam tacie prawdę?

– Przynajmniej mamy to za sobą. Teraz muszę się zebrać w sobie i zrobić następny krok.

– Chcesz mu powiedzieć o gwałcie sprzed 25 lat?

– Muszę. Jestem to winna mamie.

– To dobrze. Tylko żeby nie było jak z Milą.

– Mila to co innego. Ona jest moją córką, a Lorenz to…

– Twój ojciec.

– Oh, Lisa! Ja tego tak nie czuję. Dla mnie to nadal jest obcy człowiek.  Tylko pozwolisz, że tym razem sama to rozegram. Okay?

– Obiecuję, że nie powiem słowa, choćbym musiała sobie buzię plastrem zakleić.

Karin uśmiechnęła się, zmieniła temat:

– Powiedz lepiej, co z tobą i z tym Liamem.

– Nic. Przemyślał sprawę, poszedł po rozum do głowy i he had change of heart¹. I trudno mu się dziwić. – Lisa roześmiała się trochę nerwowo.

– Nie myślisz, tego, co mówisz.

– Nie. Myślałam, że może jak raz jeden spróbuję zbudować związek z facetem, grając z nim w otwarte karty, bez niedopowiedzeń i mrocznych sekretów, to nie skończy się jak zawsze — klapą. No i efekt mam natychmiastowy – romans skończył się po pierwszym akapicie.

– Zrobiłaś sobie nadzieje. – Karin westchnęła.  – Naprawdę mi przykro.

– Chyba niepotrzebnie. Zaczynam serio myśleć, że Liam ma dwie twarze. Jedną — mężczyzny czułego i wyrozumiałego, a drugą — zupełnie tej przeciwną — zimną, bezduszną i wyrachowaną.

– Dr Jekyll and Mr Hyde?² – zawołała Karin, wyraźnie zaskoczona.

– Najgorsze, że Liam zmienia maski tak szybko i tak łatwo, że trudno zgadnąć, która z nich jest jego prawdziwą twarzą, a która to tylko maska.

– I boisz się, że ta prawdziwa twarz Liama to pan Hyde.

– Sama już nie wiem. – zamyśliła się. – Nie jestem naiwna. Dobrze wiem, że łatwiej okazać dystans jak zaangażowanie. Można udać chłód, ale czy można udać żar, Karin?

Karin nie od razu odpowiedziała. Dla niej sprawa była jasna — Lisa pomyliła współczucie z czymś więcej. Jednakże tego oczywiście powiedzieć jej nie mogła. Współczucie, litość to najtańszy i najżałośniejszy substytut miłości. Najbardziej upokarzający. To właśnie dlatego po tym, jak Florian wprost zapytał się ją ostatnio, czy przychodzi do niego z litości, przestała go odwiedzać w szpitalu. Przez lata podejrzewała go, że jest z nią jedynie z obowiązku, przyzwyczajenia i to było bardzo dołujące uczucie. Dziś nie zamierzała mu odpłacać tym samym. „Lisa od zawsze przekonana była, że może mieć każdego faceta na skinienie dłoni. Aż tu nagle zadurzyła się w kimś, kto ma dla niej li tylko współczucie. Wygląda na to, że pewna siebie Lisa dostała bolesnego klapsa od życia”. – pomyślała mimowolnie Karin. Zawsze trochę zazdrosna o Lisę Karin, teraz nie czuła żadnej satysfakcji w stosunku do niej. Po tym, co siostra opowiedziała jej o osobie, nie potrafiłaby. Tak jak i nie miała tej satysfakcji wobec Floriana, że oto po 20 latach role ich się odwróciły i rozdający stał się petentem.

 – Nic nie odpowiadasz. Pewnie sądzisz, że już pozamiatane.

– Pozamiatane to będzie, dopiero gdy poparzysz sobie już paluszki, a potem sama obetniesz sobie całą dłoń.

– Jak ty dobrze mnie znasz. – Lisa westchnęła.

– Wiesz, Lisa, lepiej, żebyś przekonała się, kim on jest teraz, a nie po dwudziestu latach odkryła w swoim mężu Mr Hyde`a.

– Co racja, to racja. – przytaknęła Lisa i mimowolnie powróciła do jej pierwszego spotkania z Liamem, które już chciała wymazać z pamięci. „Z tamtym facetem to ja naprawdę nie chcę mieć nic wspólnego”. – pomyślała, by zaraz sprawiedliwie dopowiedzieć sobie: „Ale i on ma prawo nie chcieć mieć nic wspólnego z kobietą, którą wtedy grałam”. 

– Wiem, że jestem okropną egoistką, ale mam nadzieję, że znajdziesz odpowiedź na pytanie: kim jest Liam Achenbach, zanim jeszcze zdecyduję się na formalne rozwiązanie mojego małżeństwa. Na wypadek, gdyby to on znowu miał reprezentować w sądzie Floriana.

– Ach, jeśli to cię martwi, to mogę cię już teraz uspokoić. Liam jak do tej pory przegrał ze mną każdy spór. Czasem nawet odnoszę wrażenie, że on nie potrafi rozeznać, z której strony wieje ten właściwy wiatr.

– Albo brak mu intuicji, albo nie jest oportunistą. – powiedziała Karin, która przy ewentualnym rozwodzie z Florianem oczekiwałaby od Lisy i Liama nie walki, ale porozumienia się w ich imieniu. – Rozwód to przegrana dla obu stron, Lisa. Tu nie ma zwycięzców.

Lisa nic nie odpowiedziała na te gorzkie słowa Karin. Wszystkie jej związki kończyły się porażką, ale żaden z nich nie był małżeństwem z dwudziestoletnim przebiegiem na liczniku.  Karin dopiła swoje wino, wstała z łóżka, ubrała swoje pantofle i ruszyła do drzwi. Wtedy nagle zatrybiły jej szare komórki. Odwróciła się i zawołała:

 – Chwila, Lisa!  Ty, a może to jest prawdziwy problem Liama. Po prostu nie potrafi znieść przegranej z kobietą.

Lisa parsknęła śmiechem, po czym odparła szczerze:

– No, jeśli TO jest jego problem, to mogę ci tylko podziękować, Karin, bo właśnie rozwiązałaś mój dylemat. Definitywnie! Chyba się nawet jeszcze dziś wyśpię.

– Dobrze by było.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że tu jesteś.

– No, nie wiem, może jeszcze będziesz żałować, że mnie tu zaprosiłaś.

– Na pewno nie! Przynajmniej jak długo będziesz mi powtarzać, że to inni mają problem, to świat ma problem, a nie to ja jestem tym problemem.

---

^{1 Change of heart — z ang. Idiom zmienić zdanie; tu użyte jako gra słów w dosłownym przełożeniu: zmienić serce;}

^{2 dr Jekyll and Mr Hyde – ktoś kto ma podwójna osobowość, jedną, która jest uosobieniem dobra, a drugą – zła; potocznie ktoś dwulicowy; od bohatera noweli Doktor Jekyll i pan Hyde (ang., Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde) – napisanej przez Roberta Louisa Stevensona w 1886 r. Nowela ta jest znana jako portret psychopatii i podwójnej osobowości;}

Als Lisa die Küche betrat, war es Karin, die gerade nach dem Kaffee abräumte.

„Lisa? Du wolltest doch erst heute Abend zurück sein.“

„Ich habe das Gespräch mit dem Mandanten abgesagt. Heute habe ich keinen Nerven, mich mit einem Geschwister-Streit um einen alten Schuppen zu beschäftigen.“ Lisa warf ihre Aktentasche in die Ecke und setzte sich auf den ersten Stuhl hinter dem Tisch.

„Wo sind alle – Wo ist Papa und Mila?“

„Auf dem Dachboden. Sie haben dort etwas gefunden. Hast du Hunger?“

„Nein, danke. Wenn es dir nichts ausmacht, schenk mir einfach etwas Wasser ein.“

„Was ist los?”

„Ich habe keine guten Nachrichten.“

„Stimmt etwas nicht mit dem Baby?“, fragte Karin sofort mit Sorge im Gesicht. Sie stellte das Glas Wasser vor Lisa und setzte sich ihr gegenüber.

„Dem Baby geht es gut. Es geht um Marie“ Lisa leerte gierig das Wasserglas, „Eigentlich weiß ich nicht, wie ich das sagen soll … Sie hat aufgegeben.“

„Was soll das heißen, sie hat aufgegeben?“

„Sie hat ihren Sohn an seinen Vater übergeben … Karin, du bist die Mutter, sag mir, kann man einen Mann so sehr hassen, dass man sein eigenes Kind aufgibt, nur um seinen Vater nicht wiederzusehen?“

Karin war sprachlos über die Nachricht, also schüttelte sie nur verneinend den Kopf.  Was sollte sie sagen? Mila war alles für sie! Lisa nickte stumm. Ein Lärm kam von der Treppe und einen Moment später betrat Mila die Küche. Ihr Gesicht war begeistert, als sie sprach,

„Mama, schau mal, was wir mit Opa auf dem Dachboden gefunden haben!“

Anders als ihre Mutter hatte Mila kein Problem damit, Lorenz von Anfang an richtig anzusprechen. Als Lorenz bat sie, ihn beim Vornamen zu nennen – schließlich waren sie eine Familie -, antwortete Mila kurz: „Na gut, Opa.“ Und so ist es auch geblieben.

Hinter Mila kam Lorenz herein, der eine alte Wiege trug. Er legte sie auf den Boden.

„Das Babybettchen steht schon bereit, aber die Wiege wird auch nützlich sein. Falls nur anstelle eines Laufstalls“, sagte Lorenz und sah seine Töchter an, die schweigend die Wiege betrachteten.

„Habt es euch beide die Sprache verschlagen? Mein Werk!“, sagte Lorenz nicht ohne einen Hauch von Überheblichkeit in seiner Stimme.

„Lisa, erkennst du das?“, rief Mila mit einem Glitzern in ihren Augen, „Das ist deins!“

Lisa antwortete nicht darauf – als sie diese Wiege benutzte, war sie in dem Alter, in dem Erinnerungen noch nicht registriert werden – obwohl sie natürlich wusste, dass sie ihres war. Was sie überraschte, war, dass sie immer noch existiert. Sie ist nicht auf das Feuerholz losgegangen. Seit ihrer Rückkehr aus München ist Mila ständig traurig und ernst. Als sie das lachende Auge von Mila und das stolze Gesicht ihres Vaters sah, hatte Lisa das Gefühl, die Beine in die Hand nehmen und so weit wie möglich wegzulaufen, nur um nicht zu sagen, was sie sagen musste. Obwohl Karin die Dramatik der Situation genauso spürte wie Lisa, konnte sie nicht umhin, ihre Bewunderung für Lorenz auszudrücken.

„Hast du die Wiege wirklich selbst gemacht?“

„Mhm …“, nickte Lorenz.

„Wunderschön. Du hast verborgene Talente.“

Karin stand auf, kam zu der Wiege hinüber und ging um sie herum. Sie strich mit ihrer Hand über das staubige alte Holz. Nur sie selbst wusste, was sie in diesem Moment fühlte. Keiner schnitzte je eine Wiege für sie.  Den unwillkürlichen Anflug von plötzlicher Eifersucht unter Lorenz weiteren Worten löschte sie jedoch schnell wieder.

„Das habe ich selbst nicht geahnt, bis bei Hanna zu Beginn der Schwangerschaft eine Herzerkrankung diagnostiziert wurde“, erwiderte Huber. Er setzte sich auf die Bank am Fenster und versank in Erinnerungen. „Die Ärzte waren unterschiedlicher Meinung. Einige haben mir versichert, dass alles gut wird, andere haben mir direkt gesagt, ich soll mich darauf vorbereiten, dass die Mutter die Geburt nicht überleben würde …“   Lorenz seufzte schwer und hielt zeitweilig inne.

Lisa senkte den Kopf, denn die Erinnerungen an ihre Mutter hatten einige schmerzhafte Akkorde berührt. Es war alles zu viel gewesen für einen Tag.  Karin wandte ihre Gedanken zu ihrer Mutter. Margarete als Hannas gute Freundin musste das alles wissen, und wenn sie den richtigen Moment verpasste, Lorenz die Wahrheit zu sagen, dann konnte sie nur alles tun, um zu verhindern, dass es herauskam. „Es ist leicht, jetzt alles zu beurteilen, aber damals schien keine Entscheidung leicht zu sei“, dachte Karin. Lorenz fuhr mit seinen Erinnerungen fort:

„Ja, hier hat man normalerweise nicht genug Zeit für alles. Aber damals gab es einen Mangel an Aufgaben, mit denen man seine Hände und seinen Kopf beschäftigen konnte, um die langen Abende zu füllen, all die Monate, bevor deine Schwester hier auftauchte. Also dachte ich, warum nicht eine Wiege … nun, ich finde, die ist gar nicht so schlecht gelungen.“ Lorenz kam aus seinen Erinnerungen zurück in die Gegenwart, sein Gesicht hellte sich auf „Und jetzt wird die meinem Enkel dienen. Es muss nur ein wenig renoviert werden. Marie hat die Ornamente selbst bemalt. Sie sind ein wenig verblasst, aber Mila hat eine Idee.“

„Morgen fahre ich in ein Laden mit den Spezialfarben für die Restaurierung von Möbeln“, bestätigt Mila.

Lisa stand von ihrem Stuhl auf. Die Situation wurde immer unerträglicher. Die Karten mussten schließlich vor ihrem Vater auf den Tisch gelegt werden.

„Das ist nicht mehr nötig. Maries Sohn wird darin bestimmt nicht schlafen.  Zumindest nicht in naher Zukunft.“

Lorenz und Mila werfen Lisa verwunderte Blicke zu. Auf Hubers Gesicht erschien ein beunruhigter Blick. Lisa kam schnell auf den Punkt,

„Marie hatte beschlossen, das alleinige Sorgerecht für ihren Sohn an Georg zu geben. Heute Morgen haben sie sich in Anwesenheit eines Notars geeinigt. Morgen, spätestens übermorgen, findet der kleine Adam sein Zuhause im Leitnerhof.“

Es entstand ein Schweigen, das von Mila gebrochen wurde.

„Adam?“, rief Mila aus. „Hatte Marie nicht den Namen Theo¹ für ihren Sohn gewählt?“ Mila, in ihrer jugendlichen Sensibilität, kaufte Lisa die Worte nicht ganz ab, also klammerte sie sich an die Details, um die Fakten nicht akzeptieren zu müssen.

„Georg hat die Papiere ausgefüllt. Es war an der Zeit, dem Kind einen Namen zu geben. – Offenbar war er der Meinung, dass der Name Theo zu viel für Leitner war.“ Lisa beendete das Thema des Namens des Kindes, der in diesem Moment nicht sehr bedeutend war. Sie sah ihren Vater an und bemerkte, dass er nicht zuhörte und nur nachdenklich und ungläubig den Kopf schüttelte.

„Ich verstehe gar nichts“, sprach Lorenz endlich, stand dann von der Bank auf und begann, schnell in der Küche herumzulaufen.  „Soll ich etwa glauben, dass meine Tochter ihr lang ersehntes Kind einfach aufgegeben hat?“

„Ich weiß, es ist schwer zu akzeptieren, aber wir müssen Maries Entscheidung respektieren.“

„Seit sie Mutter geworden ist, hat sie eine Verantwortung gegenüber dem Kind, das sie zur Welt gebracht hat.“

„Auch eine Mutter ist nur ein Mensch. Du vergisst, Papa, dass Maries ganzes Leben an einem Tag auf den Kopf gestellt wurde. Noch vor zwei Wochen war sie mit Jan verlobt.  Die beiden wollten doch diesen Samstag heiraten!“

„Erinnere mich nicht an ihn!“ Lisa wurde abrupt von ihrem Vater unterbrochen, „All dieses Übel ist die Folge ihrer Lügen.“ 

Immer sensibel für den Gerechtigkeitssinn, konnte Lisa sich kaum zurückhalten, ihren Vater darauf hinzuweisen, dass er derjenige war, der die Heirat am meisten angefeuert hatte. In der Tat bezauberte Jan jeden in den Hubers Alp mit seiner Person, aber niemand, nicht einmal Marie, war so geblendet von Jan wie Lorenz. Es reicht jedoch, dass er die Wahrheit über Karin erfährt, damit er plötzlich seine Meinung um hundertachtzig Grad ändert und anfängt, in einer ganz anderen Tonart zu singen.

„Du sagst das, weil deine eigene Bitterkeit durch dich spricht. Das Baby wurde ein paar Wochen zu früh geboren, und wir alle kennen die Umstände.  Marie hat jedes recht, sich von all dem erdrückt zu fühlen. Du hast sie in letzter Zeit nicht gesehen. Sie ist in wirklich schlechter Form.“

„Wenn eine Mutter das Leben ihres zukünftigen Kindes auf Täuschung aufbaut, muss sie schließlich die Früchte davon essen. Ein Kind ist kein Haustier, das man an eine andere Familie zur Aufbewahrung weggeben kann, wenn man keine Lust hat, sich um es zu kümmern!“ Lorenz konnte seine Empörung nicht verbergen.

„Marie gibt ihren Sohn nicht an Fremde, sondern an den Vater, der die gleichen Rechte und Pflichten hat wie die Mutter. Wenn es für die Eltern schwierig ist, sich zu einigen, oder wenn sie nicht in Kontakt bleiben wollen, ist es besser, dass nur einer von ihnen das Sorgerecht für das Kind hat.  In der Regel ist es die Mutter, aber niemand hat gesagt, dass es immer so sein muss. Diesmal wird es der Vater sein, der die gesamte Erziehung des Kindes übernimmt, und die Mutter wird ihn besuchen, um mit ihm freie Zeit zu verbringen, gemeinsam in den Urlaub zu fahren.“

 „Wenn du Jura studiert hast, um deiner Schwester Ratschläge zu geben, wie sie die Verantwortung für ihr Kind loswerden kann, wäre es besser, deine Ausbildung mit dem Abitur zu beenden. Und nicht nur deswegen“, erwiderte Lorenz und warf seiner Tochter einen kalten Blick zu.

„Du wirst es nie loslassen, oder?“

„Es ist gut, dass deine Mutter diesen Moment nicht mehr erlebt hat.“

Lisas inneres kochte vor Empörung. Sie war kurz davor, ihrem Vater zu sagen, dass ihre Mutter wegen seiner Affäre tot sei, als Karin gerade noch rechtzeitig eingriff.

„Entschuldige, dass ich mich einmische, Lorenz!  Wir sind alle schockiert über Maries Entscheidung, aber man kann es Lisa nicht verübeln.  Selbst wenn Lisa ihre Hände in Unschuld gewaschen hätte, hätte Marie einen anderen Anwalt gefunden. Außerdem ist noch nichts endgültig geregelt. Marie kann immer noch aussteigen“, sagte Karin und sah Lisa an. Letztere lächelte sie leicht an, nicht zum ersten Mal dankbar, dass Karin hier war. Langsam begann Lisa schon zu vergessen, wie es war, in der Familie jemanden zu haben, der ihre Meinung vertrat, der in diesem Haus auf ihrer Seite stand. Sie bestätigte schnell Karins Worte,

„Natürlich kann sie es trotzdem tun.  Sogar noch vor Gericht.“

„Wenn sie schon ihr Kind zum Vater gegeben hatte, sollte es auch so bleiben. Georg wird ihn sicher nicht aufgeben. Das hatte er schon bewiesen, als er dafür kämpfte, Lea in Deutschland zu halten“, erwiderte Huber, drehte sich dann um und ging nach draußen. Er hatte genug von der Diskussion und musste sich an der frischen Luft abkühlen. 

„Die verspätete männliche Solidarität hatte gesprochen.“ Lisa konnte sich eine Prise nicht verkneifen. „Nur war es nicht der tapfere Papi, der schwanger war und es war nicht er, der seinen Sohn fast einen ganzen Tag und eine ganze Nacht lang auf die Welt gebracht hat.“

„Das ist wahr. Aber du wirst zugeben, dass es schwer ist, Maries Entscheidung zu verstehen und Lorenz nicht einen kleinen Punkt abzusprechen. Außerdem glaube ich nicht, dass Georg glücklich war, dass Marie ihm den Sohn hinterlassen hat.“

„Stimmt, das war er nicht“, erwiderte Lisa schon ohne die vorherige Prise. „Georg war nie mein Favorit. Aber selbst er hat es nicht verdient.“

Mila saß während des ganzen Gesprächs still wie eine Maus unter dem Besen und hörte sich alles mit zunehmendem Entsetzen und geweiteten Augen an. Vor nicht allzu langer Zeit hatte sie noch geglaubt, dass die Welt wunderschön ist, die Menschen von Natur aus gut sind und das Leben das größte Geschenk ist. Nein, ist es nicht.  „Schönheit ist eine optische Täuschung, Menschen sind bizarre Kreaturen, und das Leben schmerzt abwechselnd entweder oder gleicht ein Wahnsinntraum.“  – schrieb sie kürzlich irgendwo online. Nachdem sie gelernt hatte, sich nicht in die Gespräche anderer Leute einzumischen, konnte sie es diesmal nicht ertragen und meldete sich zu Wort.

 „Derjenige, der das alles nicht verdient hat, ist der winzige Adam“, sagte sie, stand dann auf und verließ die Küche.  Karin und Lisa sahen sich gegenseitig an. Nur Mila sah das wahre Opfer des Dramas in all dem.

^{1 Theo – aus dem Griechischen „Theos” bedeutet Gott, aber aus dem Altdeutschen „theud” bedeutet Menschen;}

 Kołyska

Kiedy Lisa weszła do kuchni, to Karin właśnie sprzątała po południowej kawie.

– Lisa! Co tak wcześnie? Miałaś być dopiero wieczorem.

– Odwołałam spotkanie z klientem. Nie mam dziś głowy do jakichś kłótni o starą szopę między braćmi. – Lisa rzuciła w kąt teczkę i usiadła na pierwszym z brzegu krześle za stołem. – Gdzie reszta? Gdzie tato i Mila?

– Na strychu. Coś tam wygrzebali. Jesteś głodna?

– Nie, dziękuję. Jeśli możesz, to nalej mi tylko wody.

– Coś się stało?

–  Nie mam dobrych wiadomości.

– Coś nie tak z dzieckiem? – zapytała natychmiast Karin z niepokojem na twarzy. Postawiła szklankę z wodą przed Lisą, usiadła naprzeciwko niej.

– Maleństwo ma się dobrze. Chodzi o Marie. – Lisa chciwie opróżniła szklankę z wodą – Właściwie to nie wiem jak mam to powiedzieć… Poddała się.

– Co znaczy, że się poddała?

– Oddała syna ojcu… Karin, ty jesteś matką, powiedz mi, czy można tak znienawidzić człowieka, żeby zrezygnować z własnego dziecka, byle tylko nie musieć jego ojca więcej na oczy oglądać?

Karin zatkało od samej wiadomości, więc potrząsnęła tylko przecząco głową. Co miała powiedzieć? Mila był dla niej wszystkim! Lisa równie milcząco przytaknęła. Ze schodów dobiegł rumor, w chwilę potem do kuchni weszła Mila. Minę miała podekscytowaną, gdy się odezwała:

– Mamo, zobacz, co znaleźliśmy z dziadkiem na strychu!

Mila, w przeciwieństwie do matki, nie miała od początku problemu z właściwym zwracaniem się do Lorenza. Kiedy ten poprosił ją, żeby przestała się do niego zwracać per pan, tylko mówiła mu po imieniu — są przecież rodziną — Mila odparła krótko: „Dobrze, dziadku”. I tak już zostało.

  Za Milą wszedł Lorenz, taszcząc starą kołyskę. Postawił ją na podłodze.

– Wprawdzie łóżeczko już czeka, ale kołyska też się przyda. Choćby zamiast kojca. – Lorenz spoglądnął po córkach, które milcząco przyglądały się stojącej na środku kuchni kołysce. – No co was tak zamurowało? Moja robota! – powiedział Lorenz nie bez cienia chełpliwości w głosie.

– Lisa, poznajesz? – zawołała Mila z uśmiechem na ustach. – To twoja!

Lisa nie odpowiedziała — kiedy z niej korzystała, była w tym wieku, co się wspomnień jeszcze nie rejestruje — choć oczywiście wiedziała, że to jej. Zdziwiona była jednak, że jeszcze istnieje. Nie poszła na opał. Widząc dumną minę ojca, rozjaśnioną twarz Mili, która przecież od powrotu z Monachium stale była smutna i poważna, Lisa miała ochotę wziąć nogi za pas i uciekać, gdzie pieprz rośnie, żeby tylko uniknąć powiedzenia tego, co musi. Karin, pomimo że tak samo, jak Lisa czuła dramat sytuacji, to jednak nie mogła się powstrzymać od wyrażenia podziwu Lorenzowi i w końcu się odezwała. 

– Naprawdę sam ją zrobiłeś?

– Ta. – przytaknął Lorenz.

– Piękna. Masz ukryte talenty.

Karin wstała, podeszła do kołyski i obeszła ją dookoła. Pogładziła ręką stare, zakurzone drewno. Tylko ona sama wiedziała, co czuje w tej chwili. Jej nikt kołyski nie wystrugał.  Szybko jednak wygasiła w sobie ten mimowolny przypływ nagłej zazdrości pod wpływem dalszych słów Lorenza.

– Sam się o to nie podejrzewałem, zanim u Hanny nie wykryto choroby serca na początku ciąży. – odparł Huber, przysiadł na ławie przy oknie i zatopił się we wspomnienia. – Lekarze różne rzeczy mówili. Jedni uspokajali, że wszystko będzie dobrze, inni wprost kazali mi się przygotować na to, że matka porodu nie przeżyje… – westchnął ciężko i przerwał na chwilę. Lisa spuściła głowę, bo wspomnienia ojca i u niej poruszyły bolesne struny. Za dużo już tego wszystkiego jak na jeden dzień. Karin skierowała myśli do swojej matki. Margarete jako przyjaciółka Hanny musiała być tego wszystkiego świadoma i właściwie, kiedy przegapiła właściwy moment na powiedzenie prawdy Lorenzowi, to potem mogła już tylko zrobić wszystko, żeby ona nie wyszła na jaw. „Teraz łatwo wszystko oceniać, jednak wtedy żadna decyzja nie wydawała się prosta”. – pomyślała Karin. Lorenz kontynuował swoje wspomnienia. – Ta, w Alp zwykle czasu brakuje na wszystko, ale wtedy nie bardzo było już czym ręce i głowę zająć, żeby zapełnić długie wieczory przez te wszystkie miesiące, zanim twoja siostra się tu pojawiła. Więc wymyśliłem sobie, że może by tak kołyskę…  No i chyba rzeczywiście nie najgorzej wyszła. – Lorenz powrócił ze wspomnień do teraźniejszości, twarz mu się wyraźnie rozjaśniła. – A teraz jeszcze mojemu wnukowi posłuży. Trzeba tylko trochę odnowić. Marie sama malowała ozdoby. Trochę wyblakły, ale Mila ma jakiś pomysł.

– Jutro pojadę do sklepu ze specjalnymi farbami do odnawiania mebli. –  potwierdziła Mila.

Lisa wstała z krzesła. Sytuacja robiła się już nie do zniesienia. Trzeba było wreszcie przed ojcem wyłożyć karty na stół.

– To nie będzie już potrzebne. Marie syn w niej spać na pewno nie będzie.  Przynajmniej w najbliższym czasie.

Lorenz i Mila rzucili na Lisę zdumione spojrzenia. Na twarzy Hubera pojawił się niepokój. Lisa szybko przeszła do meritum.

– Marie zdecydowała się przekazać wyłączną opiekę nad synem Georgowi. Dziś rano oboje w obecności notariusza doszli do porozumienia. Jutro, najdalej pojutrze mały Adam znajdzie swój dom w Leitnerhof.  

Na moment zapanowała cisza, którą przerwa Mila.

– Adam? – zawołała dziewczyna. — Czyż Marie nie wybrała dla syna imię Theo?

Mila w swojej młodzieńczej wrażliwości, nie do końca kupowała słowa Lisy, czepiała się więc szczegółów, byle tylko jakoś oddalić od siebie konieczność przyjęcia faktów.

– Georg wypełniał dokumenty. Trzeba było wreszcie dziecku nadać imię. – pośpiesznie wyjaśniła Lisa – Widocznie uznał, że imię Theo_¹ to za dużo jak na Leitnera.  – Lisa zamknęła mało istotną w tej chwili sprawę imienia dziecka. Spojrzała na ojca i zauważyła, że on nie słucha, a jedynie w zamyśleniu kręci głową w ciągłym niedowierzaniu.

– Nie rozumiem nic. – odezwał się w końcu Lorenz, po czym wstał i zaczął szybkim krokiem chodzić po kuchni. – Mam uwierzyć, że moja córka właśnie porzuciła swoje tak długo wyczekane dziecko?

–  Wiem, że to trudne do akceptacji, ale musimy uszanować decyzję Marie.

– Decydować to ona sobie mogła osiem miesięcy temu! Teraz jest matką i ma obowiązki wobec dziecka, które urodziła.

– Nawet matka jest tylko człowiekiem. Zapominasz, że w zaledwie jeden dzień całe życie Marie wywróciło się do góry nogami. Przecież ona jeszcze nie dalej jak dwa tygodnie temu zaręczona była z Janem. W tę sobotę mieli brać ślub!

– Nie przypominaj mi o nim!  – Gwałtownie przerwał Lisie ojciec. – Gdyby nie te ich kłamstwa, nie byłoby tego wszystkiego. 

Zawsze wrażliwa na poczucie sprawiedliwości Lisa z trudem powstrzymała się, żeby nie wytknąć ojcu, że to właśnie on najbardziej temu małżeństwu kibicował. Owszem, Jan ujął swoją osobą wszystkich w Alp, ale nikt, nawet Marie, nie był tak zaślepiona w Jana, jak właśnie ojciec. Wystarczyło jednak, że dowiedział się prawdy o Karin, żeby nagle zmienił zdanie o sto osiemdziesiąt stopni i zaczął śpiewać zupełnie z innego klucza.

– Mówisz tak, bo przemawia przez ciebie własna gorycz. Dziecko urodziło się kilka tygodni przed czasem i wszyscy wiemy w jakich okolicznościach.  Marie ma prawo czuć się tym wszystkim przygnieciona. Nie widziałeś ostatnio Marie. Ona jest naprawdę w złej kondycji.

– Jeśli matka buduje życie swojego przyszłego dziecka na oszustwie, to musi w końcu zjeść tego frukta. Dziecko to nie jest przedmiot, który można oddać innej rodzinie na przechowanie, gdy nie ma się nim ochoty zajmować!  – Lorenz nie krył oburzenia.

– Marie nie oddaje dziecka obcym ludziom tylko ojcu, który ma do niego takie same prawa jak matka i równe z nią obowiązki. W sytuacji, kiedy rodzicom trudno się jest porozumieć lub nie chcą ze sobą utrzymywać kontaktu, lepiej jest, żeby opiekę nad dzieckiem miało tylko jedno z nich. Zwykle jest to matka, ale nikt nie powiedział, że zawsze być tak musi. Tym razem to ojciec weźmie na siebie całe wychowanie dziecka, a matka będzie je odwiedzać, spędzać z nim wolny czas, wyjeżdżać na wspólne wakacje.

 – Jeśli po to poszłaś na uniwersytet studiować prawo, żeby dziś rady siostrze udzielać, jak się pozbyć odpowiedzialności za dziecko, to lepiej by było, żebyś swoją edukację zakończyła na maturze. Zresztą, nie tylko z tego powodu. – Lorenz rzucił chłodne spojrzenie córce.

– Nigdy nie odpuścisz, prawda?

– Dobrze, że wasza matka tej chwili nie dożyła.

W Lisie zawrzało. Już miała mu odpowiedzieć ojcu, że to przez jego romans matka nie żyje, gdy w porę wtrąciła się Karin.

– Wybacz, Lorenz, wszyscy jesteśmy wstrząśnięci decyzją Marie, ale nie możesz za to winą obarczać Lisy!  Nawet gdyby Lisa umyła od tego ręce, to Marie znalazłaby innego adwokata. Poza tym nic nie jest jeszcze do końca przesądzone. Marie może się jeszcze z tego wycofać.  – Karin spojrzała na Lisę. Ta uśmiechnęła się nieznacznie do niej, nie pierwszy raz wdzięczna jej za to, że tu jest. Ona powoli już zaczynała zapominać, jak to jest, gdy ktoś broni jej zdania w rodzinie, staje po jej stronie w tym domu. Szybko potwierdziła słowa Karin. – Oczywiście, że tak!  Nawet jeszcze w sądzie.

– Skoro oddała dziecko ojcu, to niech tak zostanie. Georg na pewno z niego nie zrezygnuje. Dał temu dowód, kiedy walczył o zatrzymanie Lei w Niemczech.  – odparł Huber, po czym odwrócił się i wyszedł na zewnątrz. Miał już dość dyskusji, potrzebował ochłonąć na świeżym powietrzu.  

– Odezwała się spóźniona solidarność męska. – Lisa nie mogła sobie podarować. — Tylko że to nie waleczny tatuś był w ciąży i nie on rodził synka niemal przez cały dzień i noc.

– To prawda. Jednak przyznasz, że trudno zrozumieć decyzję Marie i nie odmówić trochę racji Lorenzowi. Poza tym nie sądzę, żeby Georg był uszczęśliwiony faktem, że Marie zostawiła mu syna.

– Bo nie był. – odparła Lisa już bez poprzedniej uszczypliwości. – Georg nigdy nie był moim faworytem. Jednak nawet on sobie na to nie zasłużył.

Mila przez całą rozmowę siedziała cicho, jak ta mysz pod miotłą i przysłuchiwała się temu wszystkiemu z rosnącym przerażeniem i coraz bardziej rozszerzonymi oczami. Jeszcze niedawno wierzyła, że świat jest piękny, ludzie dobrzy z natury, a życie to największy dar. Myliła się. „Piękno to złudzenie optyczne, ludzie to dziwaczne stwory, a życie na przemian albo boli, albo przypomina sen wariata”   – napisała niedawno gdzieś w Internecie. Nauczona, nie wtrącać się w cudze rozmowy, dziś nie wytrzymała i dała swój głos.  

–  Nie zasłużył to sobie na to wszystko, ale malutki Adam. – powiedziała, po czym wstała i wyszła z kuchni.  Karin i Lisa spojrzały po sobie. Jedynie Mila dostrzegła w tym wszystkim prawdziwą ofiarę dramatu.

---

^{1 Theo – z grec. Theos znaczy bóg; ale już z germ. theud znaczy lud;}

Georg nahm jede Geste des guten Willens von Marie als ein gutes Zeichen und einen Schritt in Richtung Verständnis. Das Letzte, was er wollte, war ein Streit mit Marie. Daher muss es ihn gefreut haben, von Lisa zu hören, dass Marie die rechtliche Situation ihres Sohnes mit ihm regeln wollte.In den Daten für das Standesamt hatte sie ihn als Vater des Kindes angegeben. Sie hinderte ihn nicht daran, seinen Sohn zu besuchen oder sich nach seinem Gesundheitszustand zu erkundigen, sodass er davon ausging, dass Marie unter dem Einfluss ihrer Schwester beschlossen hatte, einen Schritt weiterzugehen, nämlich ihm zu erlauben, seinen Sohn anzuerkennen. Er war nicht so naiv, zu erwarten, dass Marie dem gemeinsamen Sorgerecht für ihren Sohn zustimmen würde. Sie würden sich auf etwas einigen, was den Zeitpunkt und die Häufigkeit seiner Besuche bei dem Kind betrifft, vielleicht auch finanzielle Angelegenheiten, und das wäre es dann. Wie zwei erwachsene, zivilisierte Menschen, denen das Beste für ihr gemeinsames Kind am Herzen liegt. Als er hörte, dass Marie zugestimmt hatte, ihm das Sorgerecht für ihren Sohn zu geben, ging ein ungläubiger Blick über sein Gesicht. Seine Freude währte jedoch nicht lange. Mit den nächsten Worten hatte Lisa ihn buchstäblich zu Boden geworfen und ihn aller Illusionen beraubt.  Marie hatte zwar dem gemeinsamen Sorgerecht zugestimmt, aber nicht, weil sie ihren Sohn mit ihm großziehen wollte, sondern weil es die einzige Möglichkeit war, das Sorgerecht selbst abzugeben. Nach diesen Erklärungen sah Georg aus, wie jemand, der nach Jahren in sein Haus zurückkehrt und dort Asche vorfindet. Er brauchte eine gute Viertelstunde, um zu sich zu kommen. Sein Glaube, dass die Grenze der Verachtung und des Hasses von Marie ausgereizt war, sowie die Tritte aus dem Leben in den Unterbauch, hatte sich in Luft aufgelöst. Offenbar hatte jemand irgendwo – weiter oben – entschieden, dass seine Wampe noch ein paar Schläge vertragen könnte.

Als er und Lisa eine Stunde später im Standesamt die Angaben für eine neue Geburtsurkunde für seinen Sohn ausfüllten, fragte Lisa ihn, ob er einen eigenen Namen für ihn habe. Sie fügte hinzu, dass Marie jede seiner Entscheidungen zu den Namen des Babys unterstütze. Natürlich hatte er keine. Er war lange Zeit davon ausgegangen, dass er jede Entscheidung, die Marie traf, akzeptieren würde.

„Er hat schon einen Namen – Theo“, sagte Georg.

„Auf Griechisch bedeutet Theo ‚Gott‘. Als der Name vorgeschlagen wurde, war Marie sofort begeistert. Aber vielleicht hast du eine andere Idee?“

„Du meinst, es war nicht die Idee von Marie? Wessen war es dann?“

„Ist das so wichtig?“

 Georg nickte, „Natürlich – von Jan.“

Lisa wandte ihren Blick ab.

„Es reicht, dass mein Sohn immer ein Mensch sein wird“, erwiderte Georg kalt. Er nahm den Stift von Lisa und trug nach kurzem Überlegen den Namen in das Feld ein: ADAM, was Mensch bedeutet.

Der Name des ersten Mannes illustrierte sein Leben wie nichts. Der Sündenfall, aber auch die Verheißung der Erlösung und das Aufstehen daraus. Er war bereits gefallen. Adam war die Verheißung für ihn, sich von diesem Fall zu erheben.

Georg sehnte sich danach, diesen Ort so schnell wie möglich zu verlassen. Seit er aus dem Polizeigewahrsam entlassen wurde, fühlte er sich überall, wo er sich in der Öffentlichkeit zeigte, als ein Aussätziger.  Als der Beamte ihn nach der Nennung seines Namens aufforderte, der Name zu wiederholen, musste er sich stark zurückhalten, um nicht etwas Unangenehmes zum Abschied zu grunzen. Diesem ungesunden Interesse an seiner eigenen Person muss er schließlich gleichgültig werden, denn er wird als Patient des Psychiaters enden, wie jeder, der überall um sich herum Mäuse sieht. Sie trennten sich vor dem Amt.

„Danke für alles, Lisa.“

„Wenn du ein Problem hast, weißt du, wo du mich findest.“

„Nein, Lisa. Ich glaube, es ist Zeit für die Familie Leitner, sich einen anderen Familienanwalt zu suchen.“

Lisa nickte. Eine schwere Luft hing über ihren Köpfen.

„Wir waren nie Freunde, aber auch keine Feinde“, sagte sie nach einer Weile.

„Ich hoffe, dass es doch noch so bleibt“, erwiderte Georg und dann drehte er sich um und ging seines Weges. 

Lisa seufzte, als sie Georg beim Weggehen beobachtete – es war alles wie ein schlechter Traum, der bald enden würde. Sie würde es lieben, sich in die Arme eines Mannes zu kuscheln. Sie nahm ihr Telefon heraus und bestätigte das Treffen. Georg, ging zurück ins Krankenhaus, um bei seinem Sohn und seinem Bruder zu sein, den einzigen Menschen, die ihm im Moment wirklich nahestehen.  Lisa hingegen ging direkt zu Liam.

Am nächsten Tag, als Mutter und Kind aus dem Krankenhaus entlassen werden konnten, fuhr Georg nach Absprache mit Lorenz ins Krankenhaus, um seinen Sohn nach Hause zu bringen.

Sebastian saß zusammen mit Sofia gerade in der Küche beim Mittagessen. Georg ist am frühen Morgen wortlos ins Krankenhaus gefahren und noch immer nicht zurückgekehrt.  Sofia gießt Spargelcremesuppe auf die Teller.

„Was macht er denn da so lange? Er war gestern den ganzen Tag weg. Nach Mitternacht ist er zurückgekommen und hat so viel Lärm gemacht, dass er ein Geweih von der Wand bei der Treppe geschlagen hat“, sagte Sofia.

„Er ist ein erwachsener Mann. Mama und Papa werden ihm nicht vorschreiben, wie viel er trinken soll.“

„Wozu hast du unsere Söhne in den zwanzig Jahren geführt, während ich nicht da war! Einer von ihnen wird vor Gericht gestellt, und der andere ist überall in den Medien.“

„Du schiebst mir die Schuld zu? Du bist derjenige, die dein Zuhause und deine Familie verlassen hat.“

 „Die Suppe wird kalt.“

Sebastian tauchte seinen Löffel in seinen Teller und nahm ihn kaum in den Mund, während er sich winden musste.

„Was ist das? Hast du vergessen, wie man richtig kocht?“

„Grüne Spargelcremesuppe.“

„Das kann ich sehen.  Diese Suppe hat keinen Geschmack! Ist Speck alle? Georg gibt immer etwas Schinken und Schlagsahne dazu.“

„Diese ist vegetarisch. In unserem Alter muss man aufpassen, was man isst.“

„In unserem Alter muss man auf nichts mehr aufpassen. Das Leben liegt hinter uns.“

„Ich habe es nicht eilig, die Radieschen von unten ansehen. Mein Vater hat immer gesagt, dass das wahre Leben im Ruhestand beginnt.“

„Und drei Monate nach seiner Rente ist er auf den Friedhof umgezogen.“

„Ich habe deine Medikamente gesehen. Du nimmst eine halbe Apotheke.“

„Diese sind alle …“

„Ja, ja, Vitamine“, unterbrach Sofia ihn. „Hältst du mich für dumm?  Du nimmst Tabletten gegen Blutdruck, Herz, Rheuma, Gicht, Prostata und Gott weiß was noch alles.  Für dein Alter, Sebastian, bist du ziemlich kaputt. In zehn Jahren vergisst du deinen Namen und trägst Windelhosen.“

„Du wirst sie nicht wechseln“, erwiderte Sebastian.

„Ich habe dich schon vor zwanzig Jahren gewarnt, dass dein Hass dich töten wird.“

Das Geschwätz des Ehepaars wurde durch das plötzliche Erscheinen ihres Sohnes in der offenen Küchentür unterbrochen. In seiner rechten Hand hielt er eine Babytrage. Der Mann blieb einen kurzen Moment stehen, bevor er eintrat. Sebastian und Sofia sahen einander an. Georg ging zum Tisch hinüber und stellte die Babytrage mit seinem Sohn darauf ab. Die Leitners erstarrten und warteten schweigend auf die Erklärung ihres Sohnes.

„Marie hält mich für so einen Dreck, dass sie nicht mal mein Kind will.“

Ohne die Reaktion seiner Eltern abzuwarten, ging Georg aus der Küche in den Wohnteil des Gasthauses. Sofia bedeckte ihr Gesicht mit den Händen. Sebastian stand vom Tisch auf und beugte sich über die Babytrage. Er nahm einen Umschlag in die Hand, der an der Seite herausschaute. Dann nahm er den Inhalt heraus und blickte auf das Papier. Als die Schritte auf der Treppe verstummten und sich die Tür im Obergeschoss schloss, brach Sofia in Tränen aus. Sebastian legte das Dokument auf den Tisch, ging zu seiner Frau hinüber und schlang seinen Arm um sie. Auf dem Tisch lag ein Auszug aus der Geburtsurkunde. Das Dokument sagte: Adam Leitner, Sohn von Marie Huber und Georg Leitner, geboren am 18. Mai 2018 im Allgäu.  

Der Leitnerhof hatte einen neuen Bewohner und ein neues Familienmitglied bekommen, doch an diesem Tag ließ hier niemand vor Freude die Sektkorken knallen.

Adam Leitner

Georg każdy gest dobrej woli ze strony Marie przyjmował za dobry znak i krok w kierunku porozumienia. Ostatnią rzecz, którą sobie życzył to walki z Marie. Musiała go więc ucieszyć wiadomość od Lisy, że Marie chce z nim uregulować sytuację prawną ich syna. Podała go jako ojca dziecka w danych do urzędu stanu cywilnego. Nie robiła mu przeszkód w odwiedzaniu syna ani zaciąganiu informacji na temat jego zdrowia, więc przypuszczał, że pod wpływem siostry, Marie zdecydowała się na krok dalej, to jest: pozwolić mu uznać syna. Nie był aż tak naiwny, aby oczekiwać, że ona zgodzi się na wspólną prawną opieką nad synem. Ustalą coś odnośnie do czasu i częstotliwości jego odwiedzin dziecka, może także sprawy finansowe i tyle. Jak dwoje dorosłych, cywilizowanych ludzi, którym na sercu leży przede wszystkim dobro wspólnego dziecka. Kiedy usłyszał, że Marie zgadza się na przyznanie mu prawa do opieki nad ich synem, to na jego twarzy pojawił się wyraz niedowierzania. Jego radość nie trwała jednak długo. Lisa już w następnych słowach, dosłownie wbiła go w podłogę i pozbawiła wszelkich iluzji.  Marie, owszem, zgodziła się na wspólną opiekę, ale nie dlatego, że pragnie z nim wychowywać syna tylko, że to jedyna droga, żeby sama mogła zrezygnować z prawa do opieki. Po tych wyjaśnieniach wyglądał, jak ktoś, kto po latach wraca do swojego domu i w jego miejscu zastaje popioły. Potrzebował dobrego kwadransa, żeby przyjść do siebie. Jego wiara, że limit pogardy i nienawiści od Marie wyczerpał, tak jak i kopniaków od życia w podbrzusze prysło jak bańka mydlana. Najwyraźniej ktoś gdzieś — wyżej — uznał, że jego bebech jeszcze trochę ciosów wytrzyma. Kiedy w godzinę później w urzędzie wraz z Lisą wypełniał dane do nowego aktu urodzenia dla swojego syna, Lisa zapytała go, czy ma jakieś własne imię dla syna, dodając jednocześnie, że Marie podtrzymuje każdy jego wybór odnośnie do imion dziecka. Oczywiście, że nie miał. Dawno założył, że przyjmie każdy wybór Marie.

– On ma już imię. Theo.

– Theo po grecku, znaczy „bóg”. Kiedy padła propozycja tego imienia, Marie była od razu zachwycona. Może jednak ty masz inny pomysł?

– To znaczy, że to nie był Marie pomysł? A więc czyj?

–  A czy to takie ważne?

Georg pokiwał głową.  – Oczywiście, Jana.

Lisa uciekła wzrokiem.

– Wystarczy, żeby mój syn był człowiekiem.  – odparł Georg oschle. Wziął od Lisy długopis i po chwili zastanowienia wpisał w rubrykę imię: ADAM, co po hebrajsku znaczy człowiek.

Imię pierwszego człowieka jak nic ilustrowało jego życie. Grzech i upadek, ale też obietnicę odkupienia i podniesienia się z tego upadku. Upadek już zaliczył. Adam był obietnicą dla niego podźwignięcia się z tego upadku.

Georg pragnął jak najszybciej opuścić to miejsce. Od czasu jak wyszedł z aresztu, gdzie się nie pojawił publicznie, to czuł się jak trędowaty.  Kiedy po podaniu nazwiska, urzędniczka poprosiła go, żeby powtórzył dane, musiał się mocno hamować, żeby coś nie chrząknąć na odchodne. Musi w końcu zobojętnieć na to niezdrowe zainteresowanie własną osobą, bo skończy na kozetce u psychiatry, jak każdy, co myszki widzi wszędzie dookoła siebie. Rozstali się przed urzędem.

– Dzięki za wszystko, Lisa.

– Gdybyś miał jakiś problem, to wiesz, gdzie mnie szukać.

– Nie, Lisa. Myślę, że już czas, żeby rodzina Leitner znalazła sobie innego adwokata rodzinnego.

Lisa pokiwała głową. Ciężkie powietrze zawisło nad ich głowami.

– Nigdy nie byliśmy przyjaciółmi, ale wrogami też nie. – powiedziała po chwili.

– Mam nadzieję, że mimo wszystko tak pozostanie. – odparł Georg, po czym odwrócił się i poszedł w swoją stronę.  

Lisa, patrząc za odchodzącym Georgiem, westchnęła – to wszystko było jak ten zły sen, który zaraz się skończy. Chętnie by się wtuliła w jakieś męskie ramiona. Wyjęła telefon i potwierdziła spotkanie. Georg pojechał z powrotem do szpitala, żeby po być trochę z synkiem i bratem, jedynymi w tej chwili mu naprawdę bliskimi osobami.  Lisa zaś wprost na spotkanie z Liamem.

Następnego dnia, kiedy wypis ze szpitala matki i dziecka były gotowe, Georg po ułożeniu się z Lorenzem pojechał do szpitala zabrać syna do domu.

Sebastian i Sofia siedzieli właśnie w kuchni przy obiedzie.  Georg tak, jak wyszedł rano z domu bez słowa do szpitala, tak jeszcze nie wrócił.  Sofia rozlała na talerze krem szparagowy.

– Co mu tak długo tam zajmuje? Wczoraj nie było go cały dzień. Wrócił grubo po północy i narobił tyle hałasu, że strącił poroże ze ściany przy schodach.

– To dorosły chłop. Mama i tata nie będą mu mówić, ile ma wypić.

– Do czego ty doprowadziłeś naszych synów przez dwadzieścia lat, kiedy mnie tutaj nie było!  Jednemu grozi proces i kalectwo, a o drugim jest głośno we wszystkich mediach.

– Do mnie te pretensje? To ty opuściłaś dom i rodzinę.

 – Zupa robi się zimna.

Sebastian zanurzył łyżkę w swoim talerzu, ledwo wziął ją do ust, jak się skrzywił.

– A co to jest? Zapomniałaś już, jak się gotuje?

– Krem z zielonych szparagów.

– To widzę.  Ta zupa w ogóle nie ma smaku. Skończył nam się bekon? Georg zawsze dodaje trochę szynki i śmietany.

– Ta jest wegetariańska. W naszym wieku trzeba uważać na to, co się je.

– W naszym wieku nie trzeba już na nic uważać. Życie jest za nami.

– Mnie się tam nie spieszy wąchać kwiatki od spodu. Mój ojciec zawsze powtarzał, że prawdziwe życie zaczyna się na emeryturze.

– I trzy miesiące po przejściu na emeryturę przeniósł się na cmentarz.

– Widziałem twoje leki. Bierzesz pół apteki.

– To wszystko są…

– Ta, ta, witaminy!  – przerwała mu Sofia. — Masz mnie za głupią?  Bierzesz tabletki na ciśnienie krwi, serce, reumatyzm, podagrę, prostatę i Bóg jeden wie, na co jeszcze.  Nie jesteś w formie jak na swój wiek, Sebastian. Za dziesięć lat zapomnisz, jak się nazywasz i będziesz pieluchomajtki nosił.

–  Ty nie będziesz ich zmieniać. – odparł Sebastian.

– Już dwadzieścia lat temu cię ostrzegałam, że ta twoja nienawiść cię zabije.

Pogawędkę małżonków przerwało nagłe pojawienie się ich syna w otwartych drzwiach kuchni. W prawej ręce trzymał nosidełko. Zatrzymał się na moment, zanim wszedł do środka. Sebastian i Sofia spojrzeli po osobie. Georg podszedł do stołu, położył na nim nosidełko z synem. Oboje Leitnerowie znieruchomieli, czekali w milczeniu na wyjaśnienia od syna.

– Marie ma mnie za taką kanalię, że nawet nie chce mojego dziecka.

Nie czekając na reakcję rodziców, Georg wyszedł z kuchni do części mieszkalnej zajazdu. Sofia zakryła twarz dłońmi. Sebastian wstał od stołu i pochylił się nad nosidełkiem. Wziął do ręki kopertę, która wystawała z boku. Następnie wyjął jej zawartość i rzucił okiem na papier. Kiedy ucichły kroki na schodach i zamknęły się drzwi na piętrze, Sofia wybuchła płaczem. Sebastian odłożył dokument na stół, podszedł do żony i objął ją ramieniem. Na stole leżał wypis z aktu urodzenia. W dokumencie było napisane: Adam Leitner, syn Marie Huber i Georga Leitnera, urodzony 18 maja 2018 roku w Allgäu. 

Leitnerhof zyskał nowego mieszkańca, a rodzina nowego członka, jednak tego dnia nikt tu z radości szampana nie odkorkowywał.