„Daheim in den Bergen“, mit den Augen von Clotildes Fantasie / „W domu w górach” oczami wyobraźni Klotyldy

Nach der anstrengenden Nacht kamen die lang ersehnte Morgengrauen, als Marie und Georgs Sohn mit einem Schrei die Sonne begrüßte, die jenseits der Berge aufging. Eine schwache Hoffnung schwelte in vielen Herzen. Aber es gab keine Euphorie, denn die Freude wurde von der Angst überschattet, dass das Geschehene nicht ungeschehen gemacht werden konnte.

Marie lächelte blass, als sie hörte, dass ihr Sohn, obwohl eine Frühchen, gesund war. Das Baby, das ihr von der Hebamme auf die Brust gelegt wurde, war jedoch keine Belohnung für ihre Mühen und Schmerzen, sondern nur eine Last, die Schrecken hervorrief. Der Anblick des Babys gab ihr keine Kraft zurück, sondern brachte sie nur zum Weinen. Von der Hebamme und der Ärztin als Freudentränen aufgefasst, waren die Schluchzer, die Maries Kehle zuschnürten, jedoch nur ihre Tränen der Hilflosigkeit. Die Hebamme hatte ihr etwas anderes vorausgesagt, als sie die Geburtsschule besuchte.  All die langen Monate, in denen sie das Baby unter ihrem Herzen getragen hatte, hatte sie sich diesen Moment anders vorgestellt.    Marie fühlte sich durch das, was sie spürte, ebenso betrogen wie sie sich schämte. Nichts war so, wie es im Film war. Es gab keinen Springbrunnen der Freude.  Erschöpft von der langen Geburt schlief Marie ein, mit dem Gefühl eines Marathonläufers, der die Ziellinie siegreich erreicht hatte und sich nun einem neuen Marathon stellen musste.

Kaum hatte Lorenz erfahren, dass sein Enkel endlich auf die Welt gekommen war und dass es Mutter und Kind wohlauf sind, ging er auf die Intensivstation, um die Nachricht zu überbringen.

Karin und Mila wachten weiterhin an Florians Bett und warteten darauf, dass er aufwachte.  Georg und seine Mutter saßen auf einer Bank im Park des Krankenhauses und blickten hoffnungsvoll und ängstlich in diesen erwachenden neuen Tag hinaus.

„Es dauert alles ohne Ende. Leas Geburt dauerte insgesamt weniger als 6 Stunden!  Kaum ist ihr Kopf aufgetaucht, ist sie in die Welt hinausgesprungen wie ein Samen aus einer reifen Frucht!“

„Eine Geburt bei einer 20-jährigen Frau und eine Geburt bei einer 40-jährigen Frau sind zwei verschiedene Paar Schuhe. Ich habe länger gebraucht, um Peter zur Welt zu bringen, als dich und Florian zusammen! Außerdem ist es eine Frühgeburt.“

Georgs Handy, das neben ihm auf der Bank lag, leuchtete auf und verkündete mit einem kurzen Piepton den Eingang einer neuen Nachricht. Georg nahm sein Telefon in die Hand. „Vater!“, erwiderte er kurz auf den fragenden Blick seiner Mutter. Er warf einen Blick auf die Nachricht und sein Gesicht wurde sofort von einem breiten Lächeln erhellt.

„Ist Florian aufgewacht?“, rief Sofia, die als Mutter in der ersten Reihe auf diese Nachricht wartete. Georg schüttelte den Kopf und sagte, „Mein Sohn ist geboren!“ 

In den tränennassen Augen von Mutter und Sohn lag Freude, als sie sich beide umarmten. 

Sobald das neugeborene Allgäuer auf der Frühchen-Station ankam, gingen Georg und Sofia zu ihm. Sofa hatte nicht einmal Zeit gehabt, sich an den Gedanken zu gewöhnen, wieder Großmutter zu sein – gestern war sie noch ahnungslos, heute begrüßte sie schon ihr Enkelchen. Ihre beiden Enkelinnen sah sie erst wieder, als ihre Söhne sie mitbrachten, um sie zu besuchen: Lea, als sie drei Monate alt war, Mila, als sie über ein Jahr alt war. Karin benötigte Zeit, um ihr Ressentiment gegenüber ihrer Schwiegermutter zu überwinden. Das nahm Sofia ihrer Schwiegertochter nicht übel. Am Ende hätte es schlimmer sein können. Dann brachten Florian und Georg ihre Töchter zu ihr und ließen sie in den Ferien für ein oder zwei Wochen bei ihr. Es war die einzige Zeit, in der sie die Nähe ihrer Enkeltöchter genießen konnte, in der sie sich wie Oma fühlte. Nachdem sie den Leitnerhof verlassen hatte, arbeitete sie zeitweise als Köchin in einem Restaurant, dann als Betreuerin für behinderte Kinder. Sie tat, was sie am besten konnte. Sofia war 55 Jahre alt, als sie ihr Behindertenpädagogikstudium abschloss und damit den Ungläubigen bewies, dass es für nichts im Leben zu spät ist. Danach erweiterte sie ihre Qualifikationen kontinuierlich, bis sie eine qualifizierte Therapeutin wurde.  Mehr als ein Dutzend Jahre arbeitete sie als Therapeutin in einem Wohn- und Pflegeeinrichtung für junge Menschen im Kloster.  Seit sie dorthin gezogen ist, ist es ihr Zuhause und eine zweite, treue Familie geworden. Florian kam selten, aber regelmäßig zu Besuch, meist mit seiner Familie, immer mit ein paar Wochen Vorwarnung, Blumen und einem Geschenk. Sie wartete in ihrer kleinen Zweizimmerwohnung mit einem festlichen Abendessen, Kuchen und gutem Alkohol für ihren Sohn und Geschenken für Karin und Mila. Sie wusste, dass Karin immer hinter der Wahl des Zeitpunkts ihres Besuchs, der Art des Geschenks und des Blumenstraußes stand. Ohne Karin käme Florian noch seltener.  Ihr schöner Prinz, auf den sie so stolz war, brauchte sie einfach gar nicht.  Sie musste ihrer Schwiegertochter dankbar sein, dass sie ihren Mann manchmal an das sehnsüchtige Herz seiner Mutter erinnerte. Georg kam öfter vorbei, überwiegend allein und unangemeldet, mit einer unterwegs an einer Tankstelle gekauften Flasche Wein, manchmal mit einem Sträußchen, immer mit einem Lächeln auf den Lippen, guter Laune, aber gleichzeitig mit traurigen Augen und Steinen im Herzen.  Wenn sie es schaffte, im letzten Moment freizubekommen, brachte Georg sie in ein Restaurant oder auf einen spontanen Ausflug. Und wenn sie mal ein paar Stunden nicht wegkam, veranstaltete er mit den Bewohnern des Pflegeheims eine Koch-Show. Sie lachten und scherzten beide während seines Besuchs. Doch was Kopf und Herz ihres Erstgeborenen bedrückte, konnte sie erst bei Florians nächstem Besuch herausfinden. Bei Familienfeiern tauchte sie nie auf und machte ihr Erscheinen immer von Sebastians persönlicher Einladung abhängig. Bislang hatte sie keines erhalten. Sie war nun schon seit einigen Jahren im Rentenalter und fragte sich zunehmend, was sie als Nächstes tun sollte. Niemand zwang sie, das Pflegeheim des Klosters zu verlassen, aber Sofia wusste, dass es an der Zeit war, einen neuen Platz für sich zu finden. Sie würde dortbleiben, solange sie arbeiten konnte, und dann würde sie sich ein gemütliches Altersheim suchen, in dem vielleicht kein großartiges Leben schwelt, aber immer einigermaßen säkular.

Während die Krankenschwester den Vater auf seine ersten Känguruhen mit seinem Sohn vorbereitete, stand Sofia am Inkubator. Georg beendete das Abwischen seines Torsos mit einem Papiertuch, warf sich eine Einmalschürze über den Rücken und ging hinüber zu dem bequemen Sessel, der zum Stillen und Känguruhen benutzt wurde.  Er machte es sich auf dem Sessel bequem und wartete darauf, dass die Krankenschwester ihm seinen Sohn brachte.

„Ist Papa bereit für den Känguruhen?“

„Immer bereit!“

Die Krankenschwester legte das Frühchen auf die Brust seines Papas und reichte ihm eine winzige Kuscheldecke, um das Baby zuzudecken.   Georg wickelte seinen Sohn in die Decke, sodass nur noch die Babymütze außen sichtbar war.

„Jetzt sitzt es in einem echten Känguru-Beutel!“, sagte die Krankenschwester. 

Sofia ging zu ihrem Sohn hinüber, stellte sich hinter den Sessel und beugte sich über ihren Sohn und Enkel.

„Bei dir ist er gut aufgehoben.“

„Er wird bei seiner Mutter besser aufgehoben sein. Er wird etwas zu trinken bekommen“, erwiderte Georg und hob für einen Moment den Blick. „Er ist so ein winziges Küken.  Lea war ein Koloss im Vergleich zu ihm.“

 „Er wird schnell nachholen!“, sagte Sofia.

„In diesem Zimmer ist er ein echter Hüne!“, sagte die Krankenschwester, „Unsere Däumelinchen wiegt nur 1100.  Und als sie hierherkam, wog sie 700 Gramm!  Sie passte ihrem Vater in die Handfläche. Ihr Papa kommt zweimal am Tag – vor und nach der Arbeit hierher, um mit seiner Töchterchen zu Känguruhen.“

Sofia ließ Georg schließlich mit seinem Sohn allein und ging zu der Ärztin hinüber, die an dem kleinen Schreibtisch am Fenster saß, um sich ein wenig über den Zustand ihres Enkels zu erkundigen. Die Ärztin machte eine Pause, um ihren nächtlichen Bericht für die Morgenschicht zu schreiben.

„Wie lange muss mein Enkel hierbleiben?“

„Sein Allgemeinzustand ist optimal, er atmet selbstständig, sein Gewicht ist ausreichend. Aber wie jedes Frühchen, benötigt er die Wärme des Inkubators und muss eine Weile beobachtet werden. Wenn sich herausstellt, dass er seine Temperatur auch ohne Wärmebettchen halten kann, seine Blutwerte stabil sind und er ausreichend von der Mutterbrust trinkt, bestehen keine Einwände gegen seine Entlassung aus dem Krankenhaus.“  

„Wie geht es seiner Mutter?“, warf Georg ein, der hoffte, endlich etwas über Marie zu erfahren.

„Sie haben nicht mit der Gynäkologen gesprochen?“

„Es gab keine Gelegenheit“, sagte Georg in einem ausweichenden Ton.

„Frau Huber ist bereits auf der Station. Sie können sie jederzeit besuchen.“

„Wir … wir sind nicht zusammen.“

„Das kommt vor. Aber in einer Situation wie dieser, jede Information über Frau Hubers Zustand, Sie verstehen …“

„Ja. Ich weiß“, wurde schnell von Georg unterbrochen, dem das ganze Gespräch und die Situation mehr als unangenehm war.

Es entging der Ärztin nicht, dass der Mann konfus war. Sie stand von ihrem Schreibtisch auf, ging zu jedem der Inkubatoren hinüber, und als sie ihre Runde beendet hatte, ging sie auf Leitner zu.  Sie warf einen Blick auf das Neugeborene und den Vater. „Der Sohn hat sein Kinn nach seinem Vater“, sagte die Ärztin und lächelte Leitner freundlich an. „Wie auch immer die Situation zwischen Ihnen und der Mutter des Babys gestern war, die Dinge haben sich heute geändert. Die Geburt eines Kindes ist ein guter Zeitpunkt, um die gegenseitigen Verhältnisse zwischen den Eltern neu zu regeln. Schließlich wird ihr Sohn ihnen immer zusammenhalten. In den fünfundzwanzig Jahren, in denen Kranekenschwester Adela und ich hier arbeiten, haben wir mehr als ein Wunder erlebt.“

Krankenschwester Adelaide hatte eine fröhliche Natur und ihre positive Haltung verließ sie fast nie. Sie fügte sofort hinzu. 

„Oh ja! Ein Vater hat, um sein neugeborenes Kind zu sehen, den Hafturlaub beantragt. Die Scheidung war bereits im Gange. Ein paar Monate später arrangierte sie einen intimen Besuch bei ihrem ex Mann im Gefängnis.  Und in weiteren neun Monaten trafen sie sich hier wieder.“

Georg war keineswegs amüsiert, er schaute der Ärztin zu und antwortete nicht. Es ist ja bekannt, dass jede Station im Krankenhaus ihre eigenen hochgestreckten Anekdoten über Patienten hat. Er neigte sich über seinen Sohn und küsste ihn auf seinen Köpfchen. Die Ärztin wandte sich derweil noch an die Krankenschwester, um ihr Anweisungen zu geben, und machte sich auf den Weg zum Ausgang. Dann schwang die Tür auf und die Köpfe von Sebastian und Lorenz erschienen darin. Ihre Gesichter lachten, als sie sich im Innenraum umsahen. Beide waren in einmal Kittel gekleidet und hatten Barett-Haube auf dem Kopf.

„Wir sind Opas“, sagte Lorenz sofort, als die Ärztin sie ansah.

„Herzlichen Glückwunsch!“, erwiderte die Ärztin.

„Wir sind gekommen, um unseren Enkel zu sehen“, Sebastian fügte hinzu.  „Dürfen wir rein?“

„Dies ist der Zimmer für Frühgeborene. Außer den Eltern darf hier niemand hinein“, erwiderte die Ärztin.

„Aber Oma ist da!“, protestierte Sebastian schnell.

„Oma ist ein VIP!“, sagte Georg, wandte das Gesicht für einen Moment von seinem Sohn ab und sah zur Tür.

„Was ist mit Opa?“, erwiderte Sebastian. „Ist Opa eine Null?“

„Wir sind gut vorbereitet – Vollschutzkleidung!“, sagte Lorenz eilig und streckte ein Bein vor, damit die Ärztin sehen konnte, dass sie auch Überzieher an den Schuhen hatten.

„Bei Bedarf haben wir auch Handschuhe und Mund-Nasen-Schutz“, fügte Sebastian hinzu, der, wie Lorenz, nicht vorhatte, das Krankenhaus zu verlassen, bevor er seinen Enkelsohn gesehen hatte.

„10 Minuten. Bitte nicht zu viele Besucher auf einmal!“, sagte die Ärztin.

„Wir warten bis der VIP ist weg“, sagte Sebastian laut genug, dass Sofia es hören konnte.

„Ich glaube, es ist Zeit, dass mein Sohn wieder in sein Wärmebett geht“, wandte sich Georg an die Schwester.

Kaum hatte die Ärztin den Raum verlassen, meldete sich Sofia zu Wort.

„Ich gehe auch weg. Ich habe die ganze Nacht mit diesem alten Feigling verbracht und seine Händchen gehalten. Zehn Minuten mehr und ich wäre selbst auf der Infektionsstation gelandet.“

Georg grunzte bedeutungsvoll, als die Krankenschwester ihm sein Sohn abnahm und seiner Mutter einen flehenden Blick zuwarf.

„Mutti! Heute nicht!  Nicht hier!“, sagte er in einem flehentlichen Ton.

„Nun, was? Wenn Männer Kinder gebären müssten, wäre die Menschheit schon längst ausgestorben.“

„Und da die Frauen Babys kriegen, haben wir die Überbevölkerung. Es gibt keine Höllenqualen, die eine Frau davon abhalten kann, sich zu verwöhnen.“ Sebastian war ihr nicht zu Dank verpflichtet. Sofia zuckte nur mit den Schultern.

„So wie eine Kompassnadel immer nach Norden zeigt, findet der anklagende Finger des Mannes immer eine Frau“, sagte Sofia, als sie mit Lorenz an Sebastian vorbeiging.  Bevor sie ging, sagte sie zu ihrem Sohn. „Ich warte im Flur auf dich.“ 

Georg nahm sein schmutziges, verschwitztes Hemd und T-Shirt von der Krankenschwester entgegen. Als er das leicht amüsierte Gesicht der Krankenschwester sah, sprach er mit leiser, zurückhaltender Stimme auf.

„Meine Eltern hatten sich seit zwanzig Jahren nicht mehr gesehen.”

„Manche Dinge ändern sich nie.“

„Es klang ein wenig hoffnungslos.“

„Ich habe meinen Ex tatsächlich auch zum letzten Mal im Scheidungssaal gesehen. Aber wir hatten keine Kinder.”

„Sie sind nicht geschieden. Nachdem der Anwalt meinem Vater gesagt hatte, dass er per procura heiraten könne, sich aber persönlich scheiden lassen müsse, hat er die Scheidung aufgegeben.“

„Vielleicht wollte er es nie?“, sagte die Krankenschwester und lächelte Leitner an.

„Das klingt schon besser“, sagte Georg und erwiderte das Lächeln. „Also, bis zum nächsten Mal!“

„Bis zum nächsten Känguruhen!”, erwiderte die Krankenschwester und schüttelte Leitner zum Abschied die Hand.

Georg ging zum Inkubator hinüber, um sich von seinem Sohn zu verabschieden. Er sah seinen Sohn an und lächelte ihn an. „Schlaf schön, mein Kleinchen!“

Kaum hatte sich Georg von seinem Sohn verabschiedet, da kam sein Vater auf ihn zu und nahm ihn fest in die Arme. Vater und Sohn. Großvater und Vater. In einem solchen Moment, wenn zwei Herzen das Gleiche fühlen, sind keine Worte nötig. Auch Lorenz war nicht mehr zurückhaltend und öffnete seine Arme weit.

„Komm her, Junge!“

„Florian ist aufgewacht. Geh zu deinem Bruder!“, sagte Sebastian zu seinem Sohn, als dieser sich ein wenig überrascht aus Hubers Umarmung befreite. Dann wandte Sebastian sich an Lorenz.

 „Komm schon Lorenz! Wir haben beide 46 Jahre auf diesen Moment gewartet.“ 

Als Florian zum ersten Mal nach der Operation die Augen öffnete, konnte er seine Rührung beim Anblick der Gesichter, die ihm am liebsten waren, kaum zurückhalten. Aber was er in ihnen suchte – Vergebung – konnte er in den Augen seiner Frau und seiner Tochter nicht finden. Weder Karin noch Mila haben ihn am Hals umarmt. Als er versuchte, Karins Hand in die seine zu nehmen, zog sie ihre Hand schnell wieder zurück. Mila hielt einen noch größeren Abstand als ihre Mutter. Das Gesicht der Tochter verriet jedoch mehr Emotionen, die sich darauf spiegelten wie Buntglas in alten gotischen Fenstern unter dem Einfluss von Licht. Milas widersprüchliche Gefühle für ihren Vater kämpften gegeneinander, aber keines von ihnen ließ nach.

Der Anblick seiner Mutter erfreute ihn ebenso sehr, wie er ihn in Verlegenheit brachte. Als er und Georg die Felswand hochkletterte, wollten auch sie dem Blick ihrer Augen ausweichen. Florian wurde beschämen von den Tränen der Mutter, die in Strömen über ihre Wangen tropften, von diesem trägen Geschwätz, von all den Worten und Fragen, die sich immer und immer wieder wiederholten. Wie fühlt er sich? Braucht er nicht noch mehr Schmerzmittel? Vielleicht wird sie seine Lippen befeuchten oder ihm etwas Wasser zu trinken geben? Der Arzt sagte, er dürfe bereits in kleinen Schlucken trinken. Vielleicht muss sein Kopfkissen verbessert werden? Er hielt fast den Atem an, als seine Mutter mit ihrer Hand über sein wochenlang zugewachsenes Gesicht streichelte. Als er flüsterte, „Es tut mir leid, Mama“, schüttelte sie nur den Kopf. Nur eine Mutter ohne Worte wird verzeihen und die ganze Welt anklagen, um jeden Fehler ihrer Kinder zu rechtfertigen. Nachdem er ein Elternteil nach dem anderen gesehen hatte, musste Florian in seiner Seele zugeben, dass er den Blick seines Vaters mehr fürchtete als den seiner Mutter. Von den beiden Eltern war es sein Vater, der ihm näherstand, seine Meinung, seine Zustimmung war ihm am wichtigsten. Unnötig. Sebastian war schon so weit, dass er seinen verlorenen Söhnen ein großes Festmahl gibt, wenn sie beide nach Hause kommen. Nur das Sehen mit seinem Bruder war frei von Verlegenheit und Scham. Was sie sich zu sagen hatten, hatten sie sich entweder schon gesagt oder sie schwiegen in den Bergen. Als Florian sah, dass sein Bruder den Unfall unbeschadet überstanden hatte, antwortete Georg,

„Unkraut vergeht nicht.“

„Redest du von dir oder mir?“

„Ich rede immer von mir.“

„Du hast einen Sohn. Gratuliere!“

„Im Moment ist es nur ein großer Traum, dass wir eines Tages zu dritt Ball spielen gehen. Der Junior in der Offensive, der Patenonkel in der Defensive, der Papa im Tor stehend und der Opa als Schiedsrichter“, sagte Georg, drehte und den Kopf in Richtung der Tür zum Flur, hinter der Karin, Mila und Sofia warteten. Dann fügte hinzu, „Die Damen auf der Tribüne.“

„Ein schöner Traum.“

„Es wird noch wahr werden, Flori.  Auf jeden Fall gibt es etwas, wofür es sich zu kämpfen lohnt.“

„Georg, es ist nicht mal sicher, dass ich hier auf eigenen Füßen rauskomme. Das Einzige, was sicher ist, ist die Richtung – direkt zum Gerichtshof. Der weiteren Aussicht ist noch grauer und nebliger.“

„Im Leben fließt alles. Die Flut ist nun vorbei. Eines Tages wird die Flut wieder eintreffen.“

„Ein Optimist.“

„Ich kann heute nicht anders sein. Mein Sohn wurde geboren, ich habe meinen Bruder zurückbekommen, die Enterbung wurde zeitlich verschoben. Die Bilanz ist positiv“, sagte Georg und drückte seinen Bruder die Schulter.

Sebastian und Lorenz standen am Inkubator und starrten ihren Enkel an.

„Werden wir noch eine Familie sein, nach allem, was passiert ist?“, sagte Sebastian, ohne seinen Blick von dem Kind zu nehmen.

„Ich glaube, es hängt nicht mehr von uns ab. Es gab eine Zeit, in der wir beide alles getan haben, um keine zu sein.“

Sebastian nickte stumm, es hatte keinen Sinn, die Fakten zu leugnen.  Lorenz brach für einen Moment ab. Schließlich legte er, wie es immer zwischen ihnen geschah – bevor Peters Tod sie trennte -, kurzerhand alle Karten auf den Tisch,

„Und ironischerweise sind wir eine Familie sowieso.“  Lorenz unterbrach wieder und beendete nach einer Weile mit Betonung. „Seit über 20 Jahren!“

 „Was?“ Sebastian wandte sich Lorenz zu und sah seinen Freund mit fragenden Augen an.

„Karin und Florian.“

„Karin und Florian? Ich verstehe nicht.“

„Du weißt, wie es zwischen Margarete und mir war.“

„Du willst mir doch nicht damit sagen, dass Karin …“

„Meine Tochter ist … ja, ich habe gerade herausgefunden, dass Margarete mich damals belogen hat.“

„Aber warum?“

„Warum? Sie hatte Verachtung für mich. Ich sollte nie erfahren, dass ich noch andere Tochter habe.“

Sebastian keuchte schwer und schüttelte nur ungläubig den Kopf.

„Und nun wollte Marie dasselbe mit deinem Sohn tun.  Ich verstehe meine eigenen Töchter immer weniger. Manchmal denke ich, ich kenne sie gar nicht.“

„Mir geht es genauso, wenn ich meine Söhne anschaue“, sagte Sebastian nachdenklich. „Wir müssen beide wirklich schlimme Fehler gemacht haben.“

„Und unsere Kinder rechnen jetzt mit uns ab.“

„Wenigstens haben wir ein gemeinsames Enkelkind.“

„Enkelkinder“, korrigierte ihn Lorenz.

„Glaubst du, dass es noch eine Chance gibt, dass unsere Kinder zusammenkommen?“

„Ich weiß es nicht. Aber eines ist sicher: Wenn sie nicht mehr miteinander auskommen, werden sich auch unsere Wege trennen.“

Vor einem halben Jahrhundert wetteiferten Sebastian und Lorenz bei der Eroberung aufeinanderfolgender Kletterrouten zu den umliegenden Gipfeln miteinander. Einmal, auf dem Weg nach Höfats, rutschte Sebastian mit dem Fuß aus und sein Konkurrent und Nachbar Lorenz Huber zog ihn aus der Patsche. So entstand diese Männerfreundschaft, die stärker war als brüderliche Bande. Fast 30 Jahre vergingen und beide kannten sich wie ihre Westentasche. Jeder konnte für den anderen mehr bürgen, als für sich selbst. Keiner von ihnen hatte irgendwelche Geheimnisse vor dem anderen, sie vertrauten einander wie Waffenbrüder. Sie haben zusammen Hunderte von Flaschen Wein getrunken.  Es schien, dass diese Freundschaft durch nichts zerstört werden konnte – weder durch die Zeit noch durch den Menschen noch durch den Teufel. Sie wurde durch den Tod von Sebastians Sohn Peter begraben. Nach zwanzig Jahren des gegenseitigen Schweigens zwischen den beiden Freunden schlug das Schicksal einen Bogen und ein weiterer Unfall in den Bergen, in den diesmal Sebastians Söhne verwickelt waren, brachte Sebastian und Lorenz zurück in eine aufrichtige und wahre Freundschaft.  Der Graben, der sie trennte, wurde schließlich zugeschüttet. Leider hatten die neuen Konflikte innerhalb der Familie, diesmal zwischen ihren Kindern, bereits eine neue Kluft geschaffen, so tief wie die, die sie bis in jüngster Vergangenheit getrennt hatte.   Die Freunde mussten traurig erkennen, dass das Schicksal sie wieder einmal getrennt hatte: Der Fuß keiner von Hubers Töchtern würde jemals den Leitnerhof überqueren, und die Türen der Hubers-Alm hatten sich für Sebastians Söhne für immer geschlossen.

Nach der morgendlichen Untersuchung wurde Karin und Mila vom Chefarzt versichert, dass Florians Zustand stabil sei. Sie beschlossen, gemeinsam mit Lorenz das Krankenhaus zu verlassen.  Huber weigerte sich, dass die Ärzte ihn noch vierundzwanzig Stunden im Krankenhaus behalten. „Vieh und Ziegen – die kümmern sich nicht um sich selbst“, sagte der hartnäckige alte Hochländer. Sie waren alle in Eile. Lorenz hatte es eilig, zurück zu seinen Tieren zu kommen, von denen er glaubt, dass sie noch allein auf den Almen herumirren. Karin und Mila wollten endlich weg von hier und in die häusliche Abgeschiedenheit, um ihre eigenen zerrissenen Herzen zu beruhigen, die ebenso wie sie nicht aufhören können zu lieben, auch nicht verzeihen können.

Auch die Leitners hatten das Krankenhaus verlassen. Kaum saß Georg mit seiner Mutter auf dem Rücksitz des Autos, schlief er an ihrer Schulter ein. Die Glücksgefühle und die Ungewissheit, die in seinem Herzen gegeneinander gekämpft hatten, seit er seinen Sohn zum ersten Mal in den Armen hielt, wurden schließlich von grenzenloser Erschöpfung überwunden.

Między nadzieją i zwątpieniem

Pod ciężkiej nocy przyszła wyczekiwana jutrzenka, gdy syn Marie i Georga powitał wrzaskiem to wschodzące spoza gór słońce. W wielu sercach zatliła się słaba nadzieja. Euforii jednak nie było, bo radość przyćmiewała obawa, że tego złego, co się stało, nie sposób już odwrócić. Marie uśmiechnęła się blado, gdy usłyszała, że jej syn, mimo że wcześniak jest zdrowy. Jednak położony jej przez położną noworodek na piersiach nie był nagrodą za wysiłek i ból, a jedynie ciężarem budzącym przerażenie. Widok dziecka nie przywrócił jej siły, tylko wywołał płacz. Przez położną i lekarkę odebrany jak łzy radości, choć szloch, który dławił Marie gardło, był tylko jej łzami bezradności. Co innego jej zapowiadała położna, gdy chodziła do szkoły rodzenia, co innego sobie wyobrażała przez te wszystkie długie miesiące, kiedy nosiła dziecko pod sercem.  Marie tyleż czuła się oszukana tym, co czuje, co zawstydzona. Nic nie było tak, jak na filmie.  Żadnej fontanny radości. Wyczerpana długim porodem Marie zasnęła, z uczuciem maratończyka, który dotarł zwycięsko na metę i za chwilę ma stanąć w nowym maratonie.

Lorenz ledwie dowiedział się, że ma wnuka, a z matką i dzieckiem wszystko jest w porządku, jak udał się na oddział intensywnej terapii, żeby podzielić się wiadomością. Karin i Mila nadal czuwały przy łóżku Floriana na oddziale intensywnej terapii, czekając, aż się wybudzi.  Georg z matką siedzieli na ławce w parku szpitalnym z nadzieją i zarazem niepokojem spoglądając w ten budzący się nowy dzień.

– To wszystko trwa bez końca. Poród Lei w całości nie przekroczył 6 godzin! Ledwo ukazała się jej główka, a wyskoczyła na świat jak pestka z dojrzałego owocu.

– Poród dwudziestoparoletniej kobiety, a poród czterdziestokilkuletniej kobiety to dwie różne sprawy. Peter rodził się dłużej niż ty i Florian razem. Poza tym to przedwczesny poród.

Telefon Georga, który leżał obok niego na ławce, zaświecił się i wydał krótki sygnał zwiastujący nadejście nowej wiadomości. Mężczyzna wziął komórkę do ręki.

– Ojciec!  – odparł krótko na pytający wzrok matki. Rzucił okiem po wiadomości i twarz rozświetlił mu natychmiast szeroki uśmiech.

– Florian się wybudził?  – zawołała Sofia, która jako to matka, na tę wiadomość w pierwszym rzędzie czekała. Georg pokręcił głową i odparł: Mój syn się urodził! 

W zawilgotniałych od łez oczach matki i syna pojawiła się radość, kiedy oboje rzucili się sobie w objęcia. 

Ledwie też nowo narodzony mieszkaniec Allgäu trafił na oddział wcześniaków, jak Georg i Sofia udali się tam, by go powitać.  Sofa nie zdążyła się nawet oswoić z myślą, że znowu będzie babcią — wczoraj niczego nie była świadoma, dziś witała już wnuka. Obie wnuczki zobaczyła pierwszy raz, dopiero gdy synowi zabrali córki ze sobą do niej w odwiedziny: Leę, gdy wnuczka miała trzy miesiące, a Milę, gdy ta już dobrze biegała. Karin potrzebowała czasu, żeby przezwyciężyć w sobie urazę do teściowej. Sofia nie miała żalu o to do synowej. W końcu mogło być gorzej. Potem Florian i Georg przywozili swoje córki do niej i zostawiali na tydzień, czy dwa wakacji. To był jedyny czas, kiedy mogła spędzić z nimi trochę czasu. Florian odwiedzał ją rzadko, za to regularnie. Zwykle przyjeżdżał z rodziną, zawsze z kilkutygodniowym zapowiedzeniem się, z kwiatami i prezentem. Czekała w swoim małym dwupokojowym mieszkaniu z uroczystą kolacją, ciastem, dobrą Whisky dla syna oraz prezentami dla Karin i Mili. Wiedziała, że jednakowo za wyborem czasu wizyty, rodzajem prezentu, czy bukietu zawsze stała Karin. Gdyby nie Karin to Florian przyjeżdżałby jeszcze rzadziej.  Jej piękny książę, z którego tak bardzo była dumna, po prostu zupełnie jej nie potrzebował. Musiała być wdzięczna synowej, że myśli o jej matczynym sercu, za jej syna. Georg wpadał częściej, zwykle sam i bez zapowiedzi, z butelką wina kupioną po drodze na stacji benzynowej, czasem z jakimś wiechciem kwiatów, zawsze z uśmiechem na ustach, w dobrym humorze, ale jednocześnie ze smutnymi oczami i kamieniami na sercu.  Jeśli w ostatniej chwili udało jej się wygospodarować wolny czas, Georg zabierał ją do restauracji lub na spontaniczną wycieczkę. Kiedy nie mogła wyrwać się na kilka godzin, urządzał pokaz kulinarny z udziałem pensjonariuszy domu. Oboje śmiali się i żartowali podczas całej jego wizyty.  Musiała jednak czekać aż do następnej wizyty Floriana, żeby się dowiedzieć, co to za problemy obsiadły serce jej pierworodnego. Na uroczystościach rodzinnych się nie pojawiała, zawsze uzależniając swój przyjazd od osobistego zaproszenia Sebastiana. Jak do tej pory się go nie doczekała. Ten stary przyklasztorny ośrodek był zarówno stałym, jak i czasowym miejscem pobytu dla osób niepełnoprawnych.  Dla niej, od czasu jak tam zamieszkała, domem i zastępczą rodziną. Miała 55 lat, kiedy ukończyła studia o kierunku pedagogiki specjalnej, udowadniając niedowiarkom, że w życiu nigdy na nic nie jest za późno. Potem stale jeszcze poszerzała swoje kwalifikacje, aż stała się wykwalifikowaną terapeutką. Odkąd weszła w wiek emerytalny, coraz częściej zadawała sobie pytanie o to, co dalej. Nikt ją z ośrodka nie wyganiał, ale Sofia wiedziała, że czas znaleźć dla siebie nowe miejsce na ziemi. Nie zamierzała reszty życia spędzić w klasztorze. Świat modłów nigdy nie był jej światem. Zostanie tam, jak długo da radę pracować, a potem znajdzie dla siebie jakiś przytulny dom starców, gdzie jeszcze tli się jakieś normalne życie, może nie światowe, ale zawsze świeckie.

Kiedy pielęgniarka przygotowywała ojca do pierwszych kangurków z synem, Sofia stała przy inkubatorze z wnukiem. Georg dokończył wycieranie torsu papierowym ręcznikiem, narzucił na plecy jednorazowy fartuch ochronny i podszedł do wygodnego rozkładanego fotela, który służył do karmienia matkom oraz do kangurków.

– Tata gotowy do kangurków?

– Zawsze! – odparł Georg jednocześnie wygonie rozsiadając się w fotelu.

Pielęgniarka położyła oseska na klatce piersiowej taty i podała mu maleńki kocyk do okrycia dziecka. Georg otulił synka kocykiem tak, że na zewnątrz widać było tylko czepek maluszka.

– No, teraz to siedzi jak w prawdziwej torbie kangura.  – powiedziała pielęgniarka. 

Sofia podeszła do syna, stanęła z tyłu za fotelem i pochyliła się nad synem i wnukiem.

–  Dobrze mu u ciebie.

– U mamy będzie mu lepiej. Dostanie coś do jedzenia. – odparł Georg i podniósł wzrok na moment – Ależ z niego pisklak. Lea to była przy nim olbrzym.

 – Szybko nadrobi. – odparła Sofia.

– W tym pomieszczeniu to prawdziwy wielkolud! – odezwała się pielęgniarka. – Nasza Calineczka ma tylko 1100, a jak tu trafiła, to ważyła 700 gramów. Mieściła się ojcu na dłoni. Tata przychodzi tu na kangurki z córcią dwa razy dziennie – przed i po pracy.

Sofia zostawiła w końcu Georga samego z synem i podeszła do lekarki siedzącej przy małym biurku, przy oknie, dopytać się trochę o stan wnuka. Lekarka przerwała pisanie nocnego raportu dla porannej zmiany.

– Jak długo mój wnuk musi tu zostać?

– Jego stan ogólny jest bardzo dobry, oddycha samodzielnie, jego waga jest wystarczająca. Ale jak każdy wcześniak potrzebuje ciepła inkubatora i musi być trochę poobserwowany. Jeśli okaże się, że potrafi utrzymać temperaturę bez podgrzewanego łóżeczka, jego parametry krwi są stabilne i wystarczająco pije z piersi matki, to nie będzie żadnych przeciwwskazań, żeby został wypisany ze szpitala.  

– Jak się czuje jego matka? – wtrącił się Georg, który liczył, że w końcu dowie coś się o Marie.

– Nie rozmawiał pan z lekarzem położnikiem?

– Nie było okazji.  – odpowiedział Georg wymijająco.

– Pani Huber jest już na oddziale. Może ją pan w każdej chwili odwiedzić.

 – My… my nie jesteśmy razem.

– Zdarza się. Jednak w takiej sytuacji, wszelkie informacje na temat stanu zdrowia pani Huber, rozumie pan…

– Tak. Rozumiem. –  przerwał szybko Georg, dla którego cała ta rozmowa i sytuacja była więcej niż nieprzyjemna.

Lekarce nie uszło uwadze zmieszanie mężczyzny. Wstała od biurka, podeszła do każdego z inkubatorów, a gdy skoczyła swój obchód, to zbliżyła się do Leitnera.  Rzuciła okiem na noworodka i na ojca — Podbródek ma syn po tacie. — powiedziała lekarka i ciepło uśmiechnęła się do Leitnera.

– Jakkolwiek wyglądały sprawy między panem a matką dziecka wczoraj, dziś wszystko się zmieniło. Narodziny dziecka to dobry moment na ułożenie na nowo wzajemnych relacji pomiędzy rodzicami. W końcu on już zawsze będzie państwa łączyć. Przez dwadzieścia pięć lat naszej wspólnej pracy z panią Adelą, byłyśmy świadkami tutaj niejednego cudu.

Pielęgniarka Adelaide miała wesołe usposobienie, a poczucie humoru prawie nigdy jej nie opuszczało. Także natychmiast dodała – O, tak! Jeden ojciec, żeby zobaczyć swoje nowo narodzone dziecko, wystarał się o przepustkę z więzienia. Rozwód był już toku. Kilka miesięcy później ona załatwiła sobie z byłym mężem widzenie tylko we dwoje w więzieniu. I za kolejne dziewięć miesięcy znowu się tu spotkali.

Georg bynajmniej rozbawiony spojrzał na lekarkę i nic nie odpowiedział.  Wiadomo w końcu, że każdy oddział w szpitalu ma swoje mocno naciągnięte anegdoty o pacjentach. Pochylił się nad synkiem i ucałowała go w główkę.  Wtedy drzwi do sali się uchyliły i ukazały się w nich głowy Sebastiana i Lorenza. Twarze im się śmiały, kiedy rozglądali się po wnętrzu. Obaj ubrani byli w turkusowe ochronne fartuchy, na głowach nałożone mieli czepki z tego samego materiału, co kitle.

– Można? Jesteśmy dziadkami. – odparł Lorenz na pytający wzrok lekarki.

– Gratuluję! – odparła lekarka.

 – Przyszliśmy zobaczyć naszego wnuka. – dodał Sebastian.

– To sala wcześniaków. Poza rodzicami wcześniaka tu nie ma nikt więcej wstępu.  – odparła lekarka.

– Ale babcia tu jest! – szybko zaprotestował Sebastian.

– Babcia jest VIP em! –  odezwał się Georg, odrywając na moment wzrok od synka i spoglądając w kierunku drzwi. 

– A dziadek to wypadł sroce spod ogona?  –  zawołał Sebastian.

– Jesteśmy dobrze przygotowani. Pełne ubranie ochronne! – powiedział pośpiesznie Lorenz, po czym wystawił trochę do przodu jedną nogę, żeby lekarka mogła zobaczyć, że na butach też mają ochraniacze.

– Jeśli trzeba, to mamy też ze sobą rękawiczki i maseczkę. – dodał Sebastian, który podobnie jak Lorenz nie zamierzał opuścić szpitala, zanim nie zobaczy wnuka.

– 10 minut. Proszę, tylko nie za wiele odwiedzających w jednym czasie! – powiedziała lekarka.

– Zaczekamy, aż VIP opuści pokój. – odparł Sebastian na tyle głośno, żeby Sofia mogła go usłyszeć.

– Myślę, że już czas, aby mój syn wrócił do swojego podgrzewanego łóżeczka. – zwrócił się Georg do pielęgniarki.

Lekarka podeszła jeszcze do pielęgniarki, żeby przekazać jej polecenia i skierowała się do wyjścia. Ledwie opuściła pokój, jak się Sofia odezwała.

– Ja też już wychodzę. Spędziłam z tym starym tchórzem całą noc, trzymając go za rączkę. Jeszcze 10 minut więcej, a sama wyląduje tu na oddziale zakaźnym.

 Georg chrząknął wymownie, kiedy pielęgniarka odbierała od niego syna i rzucił matce błagające spojrzenie.

– Mama! Nie dziś!  Nie tutaj! – powiedział spolegliwym tonem.

– No, co? Gdyby mężczyźni mieli rodzić dzieci, to ludzkość dawno by wymarła.

– A że rodzą kobiety, to mamy przeludnienie. Nie ma takich mąk piekielnych, żeby babę przed rozpustą powstrzymać.  – Sebastian nie pozostał Sofii dłużny.

– Tak jak igła kompasu zawsze wskazuje północ, tak oskarżycielski palec mężczyzny zawsze znajdzie kobietę. – odparła Sofia, mijając Sebastiana i Lorenza. Zanim wyszła, zwróciła się jeszcze do syna — Poczekam na ciebie korytarzu. 

Georg odebrał od pielęgniarki swoją brudną, zapoconą koszulę i T-shirt. Widząc trochę rozbawioną twarz kobiety, odezwał się ściszonym głosem.

– Moi rodzice nie widzieli się ponad dwadzieścia lat.

– Niektórych rzeczy żaden upływ czasu nie zmieni.

– Zabrzmiało to trochę beznadziejnie.

– Ja w sumie też widziałam mojego byłego ostatni raz na sali rozwodowej. Jednak my nie mamy dzieci.

– Oni nie są rozwiedzeni. Po tym, jak adwokat oznajmił ojcu, że per procura to się on może ożenić, ale rozwieść się musi osobiście, to zrezygnował z rozwodu.

– Może tak naprawdę nigdy nie chciał? – powiedziała pielęgniarka i uśmiechnęła się do Leitnera.

– To już brzmi lepiej.  – odparł Georg i odwzajemnił uśmiech.  – To do następnego razu!

– Do następnych kangurków! – odparła pielęgniarka i podała Leitnerowi rękę na pożegnanie.

Georg podszedł do inkubatora z synem, żeby się pożegnać. Spojrzał na synka, uśmiechnął się do niego. – Śpij dobrze synku!  

Ledwo Georg pożegnał się z synkiem, jak podszedł do niego ojciec i chwycił mocno w ramiona. Ojciec i syn. Dziadek i ojciec.  Taka chwila jest tylko jedna. Nie trzeba słów, gdy dwa serca czują to samo. Lorenz też się już nie krępował, tylko otworzył szeroko ramiona.  – Chodź tu chłopie!

– Florian się wybudził. Idź do brata!  – powiedział Sebastian, do syna, kiedy ten uwalniał się trochę zaskoczony z objęć Hubera. Po czym zwrócił się do Lorenza.

 – Chodź Lorenz! Czekaliśmy obaj na tę chwilę 46 lat.

Gdy Florian otworzył pierwszy raz oczy po operacji, to trudno mu było powstrzymać wzruszenie na widok tych najdroższych mu twarzy. Chociaż tego, czego w nich szukał — wybaczenia — nie znalazł zarówno w oczach żony, jak i córki. Ani jedna, ani druga go za szyję nie obejmowała. Kiedy tylko próbował ująć dłoń Karin w swoją, to ona szybko cofnęła rękę. Mila utrzymywała jeszcze większy dystans niż matka. Aczkolwiek twarz córki zdradzała więcej emocji, które odbijały się na niej niczym witraże w starych oknach katedralnych pod wpływem światła. Sprzeczne uczucia do ojca walczyły z sobą u Mili i żadne nie dawało za wygraną.

Widok matki, tyleż go ucieszył, co zażenował. Kiedy wychodził z Georgiem na ścianę, to uciekali także przed jej wzrokiem. Florian czuł się skrępowany, widząc łzy matki spływające strumieniami po jej policzkach. Tym potokiem słów, powtarzanymi w kółko tymi samymi pytaniami. A jak się czuje? Może potrzebuje więcej środków przeciwbólowych? A może trzeba zwilżyć mu usta lub podać trochę wody do picia? Lekarz powiedział, że może już pić małymi łykami. A może poprawi mu poduszkę? Prawie wstrzymał oddech, gdy matka pogładziła dłonią jego zarośniętą od tygodni twarz. Kiedy wyszeptał: „Przepraszam, mamo”, potrząsnęła tylko głową. Jedynie matka bez słów wybaczy, oskarży cały świat, żeby tylko usprawiedliwić każdy błąd swojego dziecka. Niezależnie, ile on ma lat.

Niemniej jednak, widząc jednego rodzica po drugim, Florian musiał przyznać w głębi duszy, że bardziej obawiał się spojrzenia ojca niż matki. Z dwojga rodziców to ojciec był mu bliższy, to jego zdanie, jego aprobata była najważniejsza dla niego. Niepotrzebnie. Sebastian już dojrzał do wyprawienia swym marnotrawnym synom wielkiej uczty, kiedy oboje powrócą do domu. Jedynie spotkanie z bratem pozbawione było rezerwy i zażenowania. Co mieli sobie do powiedzenia, to powiedzieli lub wymilczeli w górach. Kiedy Florian skonstatował, że brat wyszedł bez szwanku z opresji, Georg odparł:

– Złego diabli nie wezmą.

– Mówisz o sobie, czy o mnie?

– Ja zawsze mówię tylko o sobie.

– Masz syna. Gratuluję.

– Na razie tylko wielki sen, że kiedyś pójdziemy w trójkę zgrać w piłkę.  Junior w ataku, ojciec chrzestny w obronie, tata na bramce, a dziadek sędziuje.  – Georg obrócił głowę w kierunku drzwi na korytarz, za którymi były Karin i Mila oraz rodzice. – Damy na trybunie.

– Piękny sen.

– Jeszcze się spełni. W każdym razie jest o co walczyć.

– Georg, nawet nie jest wiadome, czy wyjdę stąd o własnych nogach. Jedyne, co jest pewne to kierunek – prosto pod sąd. Dalsza perspektywa jeszcze bardziej szara i mglista.

– W życiu wszystko płynie. Teraz jest odpływ. W końcu przyjdzie przypływ.

– Optymista.

– Dziś inaczej mi nie wypada. Urodził mi się syn, odzyskałem brata, wydziedziczenie czasowo odroczone. Jest na plus. – odparł Georg, ściskając ramię brata.

Lorenz i Sebastian stali razem przy inkubatorze i przyglądali się swojemu wspólnemu wnukowi.

– Będziemy my jeszcze rodziną po tym wszystkim, co się wydarzyło?  – odezwał się Sebastian do Lorenza, nie odrywając wzroku od dziecka.

– To chyba już nie od nas zależy. Był czas, że obaj zrobiliśmy wszystko, aby nią nie być.

Sebastian przytaknął w milczeniu, nie było sensu zaprzeczać faktom.  Lorenz urwał na chwilę. Wreszcie, tak jak to zawsze między nimi bywało – zanim podzieliła ich śmierć Petera – bezceremonialnie wyłożył wszystkie karty na stół:

 – I o ironio i tak tą rodziną jesteśmy. – Lorenz ponownie przerwał, by po chwili dokończyć z przyciskiem – Od ponad 20 lat, Sebastian.

 – Że niby, co? – Sebastian obrócił się w kierunku Lorenza i spojrzał na niego pytającym wzrokiem.

–  Karin i Florian.

–  Nie rozumiem. Co Karin i Florian?

– Ty wiesz, jak to było między mną a Margarete…

–  Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że Karin to…

– Moja córka… Ta, właśnie się dowiedziałem, że Margarete mnie wtedy oszukała.

–  Ale dlaczego?

– Dlaczego? Miała mnie w pogardzie.

– Ale żeby… – Sebastian pokręcił głową w niedowierzaniu.

– Żebym nigdy się nie dowiedział, że mam córkę.

– Ciężko. – Leitner sapnął.

– A teraz jeszcze Marie chciała to samo zrobić z twoim synem.  Coraz mniej rozumiem własne córki. Czasem myślę, że wcale ich nie znam.

– To tak jak ja moich synów. – powiedział Sebastian w zamyśleniu – Musieliśmy obaj naprawdę ciężkie błędy popełnić.

– I nasze dzieci nam teraz rachunki wystawiają.

– Przynajmniej mamy wspólnego wnuka.

– Wnuki.  – skorygował go Lorenz.

– Myślisz, że jest jeszcze szansa, że nasze dzieci się porozumieją?

– Nie wiem. Jedno jest pewne, jak one się nie dogadają, to i nam dalej nie będzie po drodze.

Przed pół wiekiem Sebastian i Lorenz rywalizowali ze sobą w zdobywaniu kolejnych tras wspinaczkowych na okoliczne szczyty. Któregoś razu w drodze na Höfats Sebastianowi noga się podwinęła i wtedy dotychczasowy jego rywal, a zarazem sąsiad – Lorenz Huber wyciągnął go z opresji. Tak zrodziła się ta męska przyjaźń, silniejsza niż więzy braterskie. Minęło prawie 30 lat, obaj znali się jak łyse konie. Każdy mógł ręczyć za drugiego bardziej niż za siebie samego. Żaden nie miał sekretów przed drugim, ufali sobie jak brothers in arms. Obalili i wypili wspólnie setki butelek wina. Wydawało się, że tej przyjaźni nie zmorze nic – ani czas, ani człowiek, ani nawet diabeł. Pogrzebała ją śmieć syna Sebastiana – Petera. Po dwudziestu latach wzajemnego milczenia dawnych przyjaciół fortuna zatoczyła koło i kolejny wypadek w górach, tym razem z udziałem synów Sebastiana, sprawił, że szczere i prawdziwe więzy przyjacielskie na powrót połączyły Sebastiana i Lorenza. Rów, który ich dzielił, w końcu się zasypał. Niestety nowo zaistniałe konflikty w rodzinie, tym razem pomiędzy ich dziećmi, wytworzyły już nową przepaść, równie głęboką, co ta, która do niedawna ich samych rozdzielała.  Przyjaciele ze smutkiem zdali sobie sprawę, że los rozłącza ich po raz kolejny: stopa żadnej z córek Hubera w Leitnerhof nigdy nie postanie, a drzwi Hubers Alp zamknęły się przed synami Sebastiana na zawsze.

Karin z Milą po rozmowie z lekarzem, zapewnione, że stan Floriana jest stabilny, zdecydowały się opuścić szpital wraz z Lorenzem. Huber nie pozwolił się zatrzymać lekarzom na kolejną dobę w szpitalu. „Bydło, kozy – to się samo nie obrobi. Lisa sama temu wszystkiemu nie da rady”. – skwitował sprawę ten twardy góral. Śpieszyło im się wszystkim. Lorenzowi do swoich zwierząt, które jak wierzył, ciągle samopas błąkały się po halach. Karin i Mila pragnęły wreszcie wyjść stąd i w zaciszu domu, uspokoić własne rozdarte serca, które tak jak nie potrafią przestać kochać, tak nie potrafią też wybaczyć. Również Leitnerowie opuścili szpital. Georg ledwo usadowił się wraz z matką na tylnym siedzeniu samochodu, jak zasnął na jej ramieniu. Uczucia szczęścia i obawy, które walczyły z sobą w jego sercu, od momentu jak wziął pierwszy raz na ręce swojego syna, pokonało w końcu bezgraniczne zmęczenie.

Als Lisa und Liam die Hubers Alp erreichten, wanderten die Ziegen noch frei auf der Wiese. Zum Glück kümmerte sich ihr Nachbar Joseph um das Vieh. Sie hatten noch keine Sommer Urlauber in ihrem Quartier. Also waren Lisa und Liam allein in den Hubers Alp. Die Notwendigkeit, dass Lisa sich um die Tiere kümmerte, zwang Liam sofort, eine Weile dort zu bleiben und seine Hilfe anzubieten. Lisa schaltete die Fahrlichter ein, um die Wiese zu beleuchten, und rannte ins Gras. „Stadtmensch!“ Dachte sie, als er ungeschickt versuchte, ihr zu helfen, die Ziegen in den Stall zu treiben. Als die letzte Ziege sicher im Stall war, lud Lisa ihn ein, zum Tee ins Haus zu kommen. Sie wollte nicht undankbar sein. Lisa dachte, dass sie ihre zitternden Gefühle bereits gezähmt und ihre düsteren Gedanken verjagt hatte. Damit sie sich seine Gesellschaft leisten kann. Aber die Wahrheit war, dass eine Anspielung, ein Wort genug war, damit all das Bedauern in einer großen Welle aus ihrem Herzen strömte. Nach kurzem Zögern nahm Liam die Einladung an. Da war etwas in ihrem Gesicht, das ihn davon abhielt, wegzugehen. Sie schaltete den Wasserkocher ein und holte Tee aus dem Schrank. Währenddessen zog Liam Lorenz ’alten Wollpullover aus und wechselte die Kletterschuhe zu seinen eigenen. Aus dem Augenwinkel beobachtete Lisa, wie er zuerst den Pullover sorgfältig faltete und auf der Bank am Fenster ablegte und dann die Schuhe perfekt gleichmäßig unter der Bank platzierte, sodass kein Millimeter des einen Schuhs über den anderen hinausragte. „Der Typ ist wirklich krank!“, ging es ihr unwillkürlich durch ihren Kopf.  Auf dem Küchentisch stand ein Korb mit getrockneten Brotscheiben vom Morgen. Als Lisa die Teetassen auf den Tisch stellte, bemerkte sie seinen hungrigen Blick, der auf den Brotkorb gerichtet war.  Mit einer Handbewegung ermutigte sie ihn, sich selbst zu bedienen. Als sie ihn gierig Scheibe um Scheibe verschlingen sah, fühlte sie sich selbst hungrig.  Sie griff nach der letzten Brotscheibe und ihre Hände trafen sich für einen Moment.

„Ist das die Letzte?“, fragte er sichtlich verwirrt, überzeugt davon, dass er alles selbst gegessen hatte. Er möchte gerade seine Hand zurückziehen, als Lisa mit dem Kopf verneinte. „Wir haben mehr gebackenes Brot“, sagte sie und brach ein Stück Brot ab.

„Friedens Brotscheibe?“, lächelte er und griff nach dem letzten Stück Brot im Korb. „Zur Versöhnung!“

Lisa fühlte den Bissen Brot in ihrer Kehle wachsen. „Versöhnung“, dachte sie.

„Aber mit wem?“, fragte sie und die unterdrückte Welle der Emotionen nahm in ihrem Herzen wieder überhand. Sie wandte sich abrupt vom Tisch ab. Mit ihrer letzten Willenskraft versuchte sie immer noch, nicht vor seinen Augen auseinanderzufallen. Die Frau legte ihre Hände auf die Küchentheke und beugte sich über sie. „Geh weg!“

Liam stand regungslos auf der anderen Seite des Tisches und sah sie ernst an.

„Hast du nicht gehört, was ich gesagt habe? Ich will allein gelassen werden!“

Da er sich ihr mit seiner Gesellschaft nicht aufzwingen wollte, nahm er seine Jacke vom Stuhl und machte Anstalten zu gehen. Er war schon an der Tür, als er den Kopf drehte und Lisa noch einmal ansah. Sie stand immer noch mit dem Rücken zu ihm an der Anrichte und wartete nur darauf, dass er verschwand, damit sie ihren aufgestauten Gefühlen endlich Luft machen konnte.

Marie musste sich auf Viehscheid ziemlich antrinken, um in der Trunken Fantasie den unbeliebten Georg zu küssen und den Flaschengeist zu befreien.  Liam, im Gegenteil, benötigte den nüchternen Kopf und weit geöffnete Augen, um Lisa ohne Widerwillen ansehen zu können. In der Lage zu sein, sie ganz neu zu betrachten und dieses Mal den ersten Schritt auf sie zuzugehen, ohne ihre Einladung. In dieser Nacht erinnerte Lisa in ihrer ganzen Erscheinung an verbrannte Erde. Sie sah keineswegs aus wie diese attraktive Frau an der Bar, die ihn mit ihren Augen dazu verlockte, fünf Minuten lang in Vergessenheit zu geraten. Plötzlich änderte er seine Meinung – er wandte sich von der Tür ab und ging mit entschlossenem Schritt auf sie zu. Der Mann legte seine Hände sanft auf ihre Schultern, sodass sie deren Gewicht nicht einmal spüren konnte.

„Wenn es schiefläuft, sollte man nicht allein sein. Sofort taucht eine unerwünschte Gesellschaft auf. Die Engel der Finsternis kommen, um deine Seele zu holen“, sagte er mit leiser Stimme, ließ seinen Blick über die Decke schweifen, seufzte und fügte hinzu, „Einsamkeit. Was ist das eigentlich für ein Geschenk des Himmels?“

Bei diesen Worten drehte sie sich abrupt zu ihm um, lehnte ihre Hände und ihren Kopf an seine Brust und weinte wie ein Kind. Von all ihren Lieben weggeschoben, hilflos angesichts der Leere, die sie umgab, sehnte sie sich nach Gefühl und Verständnis wie ein gefräßiges Kätzchen. In einem solchen Moment, auch wenn der Feind ihr Zuneigung zeigte, war sie nicht in der Lage, ihm zu widerstehen. Er brauchte nur seine Arme zu öffnen, damit sie in seine Umarmung fiel. Es genügte ihm, seinen ersten Fuß auf diese verbrannte Erde zu setzen, und er konnte alles ergreifen.  Er strich mit seiner Hand über ihre Haare und ließ ihr Bedauern auslaufen.

Sie konnte und wollte den Verlust der Gefühle ihres Vaters nicht akzeptieren. Schließlich war sie seit ihrer Geburt für ihn das wichtigste Wesen unter der Sonne, das Erste in seinem Herzen. Nun so viel wie Luft. Sie war für ihn nach München gefahren. Sie biss ihre Zähne zusammen, um dort ihren Lebensunterhalt zu verdienen und das Jurastudium zu absolvieren. Um eines Tages zurückzubekommen, was ihnen gehörte und was die Leitners ihnen unrechtmäßig genommen hatten. Schließlich wollte sie, dass ihr Vater und Marie stolz auf sie sind. Marie hatte sie wochenlang fast verächtlich angeschaut, ihr Vater überhaupt nicht. Alle verurteilten sie, niemand versuchte sie zu verstehen. Immerhin hatte sie den Preis für ihre Fehler schon vor zwanzig Jahren bezahlt. Mehr noch, sie zahlte es weiter, denn ihr gesamtes berufliches und privates Leben von einem Flop zum nächsten ging, von einem Neustart zum nächsten. Endlos, weil die Vergangenheit nicht loslassen wollte. Die Dämonen der Vergangenheit kehrten immer wieder zurück, und zwar immer dann, wenn sie dachte, sie hätte sie schon längst hinter sich gelassen.

Sie fragte ihn, ob sich die Gefühle ihres Vaters für sie jemals ändern würden. Liam konnte ihr keine klare Antwort geben. Er konnte sich einfach nicht vorstellen, in Hubers Schuhen zu stecken. Allerdings war er auch Zeuge von Lisas Schmerz und ihrer Verzweiflung und verstand, dass Schweigen seinerseits, als einzige Antwort, der Grab für sie sein würde. Und diese erzwungene Antwort, oder besser gesagt, Liams versehentliche Andeutung: „Vielleicht, wenn du ihm ein Enkelkind schenkst …“, brachte plötzlich die Erinnerung an die Zeit zurück, als sie ihrem Vater in Maries Namen gesagt hatte, dass er Großvater werden würde, und die Reaktion ihres Vaters auf diese Nachricht ihr gegenüber. Lisas Gesicht leuchtete auf, ihr Herz schlug lebhafter. „So wird es wieder sein!“, flüsterte ihr Herz. Dankbar für diesen Hoffnungsfunken hob sie den Kopf und schaute in sein Gesicht. Er beugte sich über ihr Gesicht, nahm es in seinen Händen und küsste zuerst ihre Augen, ihre tränennassen Wangen, bevor er nach ihre Lippen suchte. Die Feindseligkeit ließ nach. Das Eis schmilzt. Zärtlichkeit trat zwischen zwei emotional abgekühlten Menschen.

Marie und Georg brauchten nur einen Funken, damit das Feuer hochschoss. Hier musste man, um die gefrorenen Herzen zum Schmelzen zu bringen, auf einen Feuerstein pusten und dafür sorgen, dass die erste Flamme, kaum schwelend, nicht erlosch. Umso mehr, dass sie einige Stunden zuvor nur Hass und Feindseligkeit zueinander hatten. Aber was ist Hass, wenn nicht ein Mangel an Liebe? Ebenso wie Dunkelheit die Abwesenheit von Licht ist. Es reicht, wenn eine zärtliche Hand die Tränen abwischt und der Schmerz verschwindet. Es genügt, einen kleinen Lichtstrahl hereinzulassen, um die Dunkelheit verschwinden zu lassen. Alles, was man tun muss, ist, sein Herz zu öffnen, um die Isolation zu brechen und die Distanz der gegenseitigen Abneigung und des Unverständnisses zu überwinden.

Kaum hatte sich der Vektor von Liams Gefühlen für Lisa geändert, als nach Sympathie die Bewunderung für die Frau von außerordentlichem Mut und Entschlossenheit kam. Heute vielleicht gebrochen, aber morgen bereit, wieder zu kämpfen. Es gibt keinen solchen Antifeministen, der, nachdem er die Tapferkeit einer Frau bemerkt hat, nicht aus Respekt vor ihr „niederknien“ würde. Wahre Liebe wird niemals aus Mitgefühl geboren, ihre Quelle kann nur Bewunderung sein. Der Samen wurde gesät.

Nachdem er und Lorenz einige Stunden zuvor die drei Gipfel der Höfats: Westgipfel, zweiter Gipfel und Mittelgipfe, bestiegen hatten, um zu den Leitner-Brüdern auf der Höfatsscharte zu gelangen, als ein Berghubschrauber sie ins Krankenhaus brachte, schien es Liam, dass er sein Limit für den Tag erreicht hatte. Er hatte sein Bestes gegeben. Doch das Leben überraschte auch ihn wie immer – der Ostgipfel wartete noch und rief nach einer Herausforderung. Und wie beim Berg reicht ein falscher Schritt, und er wirft jeden Bergsteiger hinunter – in den Abgrund. Doch wozu hatte er seinen Charakter, dessen Achse stets von Geduld, Widerspenstigkeit und Ehrgeiz geprägt war? Die Selbstbeherrschung schon losgelassen, die Maske fiel herunter, blieb dieser männliche Ehrgeiz, die Tränen der Verzweiflung in Tränen des Glücks zu verwandeln. All die negativen Gefühle, die sich in den letzten Wochen zwischen ihnen aufgestaut hatten, lösten sich auf in der Dunkelheit der Nacht, um dann mit ihr zu verschwinden, als der Morgen graute. Bevor der Planet Venus über dem Horizont aufleuchtete und einen neuen Tag ankündigte, wurde auch der Ostgipfel erobert. Tabula rasa – Lisa und Liam waren wieder am Start.

Cyprian Kamil Norwid

LiL — reset.

Kiedy Lisa z Liamem dotarła do Hubers Alp, to kozy nadal błąkały się samopas po łące. Bydłem na szczęście zajął się ich sąsiad Joseph, którego krowy także wypasał Lorenz. Letników jeszcze nie mieli Huberowie na kwaterach. Lisa i Liam byli więc sami w Alp. Konieczność natychmiastowego zajęcia się przez Lisę zwierzętami zmusiła Liama do pozostania jeszcze trochę w Alp i zaoferowania jej pomocy. Lisa włączyła światła na podjeździe, żeby oświetlić łąkę i zbiegła na trawę. „Mieszczuch!”  – pomyślała, gdy niezdarnie starał się jej pomóc w zaganianiu kóz do zagrody. Kiedy ostatnia koza znalazła się bezpiecznie w zagrodzie, Lisa zaproponował mu, żeby wszedł do środka na herbatę. Nie chciała być niewdzięczna.  Przekonana też była, że wyhamowała już na tyle rozedrgane emocje i odpędziła ponure myśli, że może pozwolić sobie na towarzystwo. Prawda jednak była taka, że wystarczyła jedna aluzja, jedno słowo, żeby cały żal wylał się z jej serca jedną wielką falą. Liam po chwili wahania przyjął zaproszenie. W jej twarzy było coś, co nie pozwalało mu odejść.  Lisa włączyła czajnik, żeby zagotować wodę, wyjęła herbatę z szafki. Mężczyzna tymczasem zdjął stary wełniany sweter Lorenza i zmienił wspinaczkowe obuwie na swoje. Ona kątem oka obserwowała, jak najpierw starannie składa sweter i odkłada go na ławkę pod oknem, a potem idealnie równo układa buty pod ławką tak, aby nawet o milimetr jeden but nie wystawał długością ponad drugim. „To jest jednak choroba!”, przeleciało jej mimowolnie przez głowę.  Na stole w kuchni stał kosz z zeschniętymi z rana kromkami chleba. Kiedy Lisa układała na stole filiżanki do herbaty, zauważyła jego głodny wzrok utkwiony w kosz z chlebem. Ruchem ręki pokazała mu, żeby się poczęstował. Obserwując, jak zachłannie pochłania kromkę za kromką, sama poczuła głód. Kiedy sięgnęła ręką po ostatnią kromkę, ich dłonie na moment się spotkały.

– Ostatnia?  –  zapytał wyraźnie zmieszanym, przekonany, że zjadł wszystko sam. Chciał już cofnąć swoją dłoń, gdy Lisa zaprzeczyła głową.

– Mamy więcej upieczonego chleba.  – powiedziała i ułamała kawałek chleba.

– Kromka pokoju.  – uśmiechnął się i sięgnął po ostatni kawałek chleba w koszyku. – Na zgodę?

Lisa poczuła jak kęs rośnie jej w gardle. „Zgoda.”  – pomyślała, a tłumiona fala emocji ponownie wezbrała w jej sercu.

–  Tylko z kim?  – zapytała głucho i gwałtownie obróciła się od stołu. Resztkami sił woli próbowała jeszcze nie dopuścić do tego, żeby się przy nim rozkleić.  Oparła dłonie o blat kredensu i pochyliła się nad nim. 

– Idź już!

Liam stał nieruchomo z drugiej strony stołu i przyglądał się jej poważnym wzrokiem.

– Nie słyszałeś, co powiedziałam? Chcę zostać sama!

Nie zamierzał narzucać się swoim towarzystwem, więc zdjął z krzesła przewieszoną przez jego oparcie swoją marynarkę i ruszył do wyjścia. Był już u drzwi, jak odwrócił głowę i spojrzał raz jeszcze na Lisę. Ona stała nadal przy kredensie, tyłem odwrócona na do niego, czekając, tylko aby zniknął i dać wreszcie upust swoim rozdygotanym uczuciom.

Marie musiała nieźle podrasować się alkoholem na Viehscheid, żeby w przekornej pijackiej fantazji pocałować nielubianego Georga i uwolnić Dżina z butelki.  Liamowi — przeciwnie — potrzeba było trzeźwej głowy i oczu szeroko otwartych, żeby był w stanie spojrzeć na Lisę bez niechęci. Zdolnym być, zobaczyć ją na nowo i tym razem zrobić pierwszy krok w jej kierunku, bez żadnego zaproszenia. Tej nocy Lisa całą swoją osobą odzwierciedlała spaloną ziemię. Niczym nie przypominała tamtej atrakcyjnej kobiety przy barze, kuszącej go wzrokiem pięcioma minutami zapomnienia. Zmienił nagle zdanie – zawrócił od drzwi i zdecydowanym krokiem podszedł do niej. Położył delikatnie swoje dłonie na jej ramionach, tak żeby nawet nie mogła odczuć ich ciężaru.

– Są takie chwile, że nit nie powinien być sam.  – powiedział cichym głosem. Powiódł oczyma w kierunku sufitu i dodał gorzko, bardziej nawet do siebie, jak do Lisy – Samotność. Cóż to w ogóle jest za dar? 

Ona na te słowa odwróciła się gwałtownie do niego, oprała dłonie i głowę o jego klatkę piersiową i rozpłakała się jak dziecko.  Odepchnięta przez wszystkich najbliższych, bezradna wobec pustki, która ją otaczała dookoła, Lisa łaknęła uczucia i zrozumienia, jak kania dżdżu. W tej chwili, kiedy nawet wróg okazał jej uczucie, to nie mogła mu się oprzeć.  Wystarczyło, że otworzył swoje ramiona, żeby w nie wpadła. Dość było, żeby postawił pierwszą stopę na tej spalonej ziemi, a mógł zagarnąć wszystko.  Pogładził dłonią jej włosy i pozwolił jej wyrzucić z siebie cały żal.

Nie potrafiła, nie chciała pogodzić się z utratą uczuć ojca. Odkąd się urodziła była przecież dla niego najważniejszą istotą pod słońcem, pierwszą w sercu. Teraz tyle, co powietrzem. Pojechała do Monachium dla niego. To dla niego zacisnęła zęby, żeby się tam utrzymać, zdobyć dyplom prawnika i kiedyś odzyskać to, co ich, a co im bezprawnie zabrali Leitnerowie. Wreszcie, żeby ojciec i Marie byli z niej dumni. Ojciec uznał, że zawiodła go zupełnie, zniszczyła swoje życie bezpowrotnie. Marie od tygodni patrzyła na nią niemal ze wzgardą. Wszyscy ją oceniali, nikt nie nawet nie próbował zrozumieć. A ona już 20 lat temu zapłaciła cenę i to wysoką za swoje błędy. Więcej, nadal ją płaciła, bo całe jej życie zawodowe i prywatne szło od kalpy do klapy, od jednego startu do kolejnego. Bez końca, gdyż przeszłość nie chciała odpuścić. Demony przeszłości wracały niezmiennie, zawsze wtedy, kiedy wydawało się jej, że już zostawiła je daleko za sobą.

Zapytała go, czy stosunek jej ojca do niej kiedykolwiek się zmieni. On nie potrafił znaleźć dla niej jednoznacznej odpowiedzi. Liam po prostu nie wyobrażał sobie znaleźć się w butach Hubera. Jednakowoż był również świadkiem bólu, rozpaczy Lisy, to rozumiał, że milczenie z jego strony, jako jedyna odpowiedź, byłoby dla niej grobem. I ta wymuszona odpowiedź, czy raczej niezamierzona podpowiedź Liama: „Może, jak kiedyś urodzisz mu wnuka…”, przywołała nagle w jej głowie wspomnienie, kiedy to w imieniu Marie oznajmiła ojcu, że będzie dziadkiem oraz reakcję ojca na tę wiadomość w stosunku do niej. Twarz Lisy pojaśniała, serce żywiej zabiło. „Tak znowu będzie!”  – podszepnęło jej serce. Wdzięczna za tę iskierkę nadziei, podniosła głowę i spojrzała mu w twarz wdzięcznym wzrokiem. On pochylił nad jej twarzą swoją, ujął w dłonie jej twarz i zaczął całować jej oczy, mokre od łez policzki, zanim poszukał jej ust. Wrogość już opadła. Lody puściły — pomiędzy dwojga wychłodzonych emocjonalnie ludźmi wdarła się czułość.

Marie i Georgowi wystarczyła jedna iskra, żeby ogień wystrzelił wysoko w górę. Tu, żeby roztopić zamarznięte serca, trzeba było dmuchać w krzesiwo i pilnować, aby pierwszy płomień nie zgasł ledwo się zatlił.  Tym bardziej że oni jeszcze kilka godzin wcześniej pałali do siebie tylko nienawiścią, wrogością. Tylko czymże jest nienawiść jak nie brakiem miłości? Tak jak ciemność jest brakiem światła. Wystarczy, żeby czuła dłoń otarła łzy, a zniknie ból. Dość wpuścić mały strumień światła, żeby znikła ciemność. Nie trzeba więcej, jak otworzyć własne serca, żeby przełamać izolację i pokonać dzielący dystans wzajemnej niechęci i niezrozumienia.

Ledwo też wektor uczuć Liama do Lisy się zmienił, żeby za współczuciem przyszedł podziw wobec kobiety obdarzonej wyjątkową odwagą oraz determinacją. Dziś może złamaną, ale jutro gotową znowu stanąć do walki. Nie ma zaś takiego antyfeministy, który dostrzegłszy w kobiecie męstwo, żeby sobie przed nią „nie przykląkł z respektu”. Prawdziwa miłość nigdy nie rodzi się ze współczucia, jej źródłem może być tylko admiracja. Ziarno zostało posiane.

Po tym, jak kilka godzin wcześniej przyszło mu wraz Lorenzem pokonać trzy szczyty Höfats – Westgipfel, Zweiter Gipfel i Mittelgipfe, żeby się dostać do braci Leitnerów na Höfatsscharte, gdy zabierało ich pogotowie górskie helikopterem do szpitala, wydawało się Liamowi, że swój limit zdobytych gór na dziś zakończył. Dał z siebie wszystko. Jednak życie, jak zawsze, zaskoczyło i jego – czwarty szczyt Ostgipfel nadal czekał i wzywał do podjęcia wyzwania. A góra, jak to góra, wystarczy jeden niewłaściwy krok, a zrzuci każdego alpinistę na dół – w przepaść. Tylko od czego on miał swój charakter, którego oś wyznaczały niezmiennie cierpliwość, przekora i ambicja? Samokontrola już puściła, maska opadła, pozostał ten męski ambit, żeby te łzy rozpaczy zamienić na łzy szczęścia. Wszystkie negatywne uczucia, które nagromadziły się między nimi przez ostatnie tygodnie rozproszyły się i rozpłynęły w mroku nocy, żeby następnie zniknąć wraz z nią, gdy przyszedł świt. Zanim nad horyzontem zajaśniała planeta Wenus zwiastująca nadejście nowego dnia i ostatni — Wschodni Szczyt też został zdobyty. Tabula rasa – Lisa i Liam wrócili na start.

Als Marie ihren Sohn zur Welt brachte, kämpfte Florian um sein Leben. Die Gefühle ihrer Lieben änderten sich wie in einem Kaleidoskop. Was vor ein paar Stunden noch wichtig war, spielte jetzt keine Rolle mehr. Wer war der Feind gestern – heute war ein Freund! Ein geliebter Mensch wurde ein Fremder und umgekehrt – ein Fremder wurde ein Seelenverwandter. Das Leben war mit dem Tod verflochten, und das Ende war mit dem Anfang verbunden. Je näher es diesem Tod war, desto mehr Gnade war es und je weiter es davon entfernt war, desto weniger war es. Und paradoxerweise, anstatt Hoffnung zu wecken, hat die Geburt eines neuen Lebens es fast für immer ausgelöscht. Als ob der Mensch nicht aus seinen eigenen Fehlern lernen könnte.

Auf dem Flur vor dem OP, in dem Florian operiert wurde, warteten seine Lieben, seine Frau, seine Tochter und seine Eltern auf das Ende der Operation. Wenn eine Situation uns der Beziehung zwischen Sebastian und seiner Frau direkt nach Peters Tod noch ein wenig näherbringen könnte, dann war dies der richtige Zeitpunkt, um in diese Zeit zurückzukehren. Dann waren die Emotionen anders: Verzweiflung, Schmerz, Wut. Nun dies: Angst, Machtlosigkeit. Es ist wichtig, dass sowohl damals als auch heute Sebastian derjenige war, der Sofias Unterstützung für sich selbst erwartete, während seine Frau diejenige war, die die Welle ihr Emotionen nicht verbergen und stoppen konnte. Dieser Sturm, der donnert und Blitze schleudert, bis er nachlässt und überall Frieden bringt. Letztlich stellte sich jedoch heraus, dass Sofia psychisch stärker war als Sebastian. Aber Frauen sind einfach psychisch stärker als Männer. Und das kommt immer in diesen entscheidenden Momenten heraus. So war es nach Peters Tod, jetzt war es im Krankenhaus nicht anders.

Gleichzeitig versuchte Lisa auf der Entbindungsstation, ihre Schwester zu unterstützen. Marie war ebenso erschrocken über die Aussicht, wenige Wochen vor dem geplanten Termin ihr Baby zu bekommen, wie über das ständige Ausbleiben von Nachrichten über ihren Vater. Lisa versuchte, den Stress ihrer Schwester so weit wie möglich abzubauen. Sie waren wieder nahe und zusammen. Als hätte sie in den letzten Wochen nichts getrennt.

„Aufatmen! Das Schlimmste ist vorbei!“

„Was?“

„Rasur und Einlauf. Und nun volle Fahrt voraus!“

„Lisa, es ist zu früh!“

„Dein Sohn wird ein Mann einer neuen Generation sein. Er benötigt keine neun Monate, um in Mamas Bauch zu grübeln.“

„Er ist zu klein!“

„Aber stark! Du hast gehört, was Frau Doktor gesagt hat. Er hat es eilig, in die Welt hinauszukommen.“

„Er könnte noch ein wenig warten.“

„Würdest du lieber wie ein Elefant, zwei Jahre lang deinen Bauch unter dem Kinn tragen?“

Marie lächelte schließlich. Sie erfuhren kaum, dass die Bergwacht Bergsteiger mitgebracht hatte, als Marie ihre Schwester geschickt hatte, um sich nach ihrem Vater zu erkundigen. Lisa ging nach draußen. Unterwegs stieß sie auf Georg, für den in diesem Moment sein eigenes Kind wichtiger war als sein Bruder, mit dem er vor wenigen Stunden an einer „Lebensseil“ gehangen hat. Er konnte ihm nicht helfen – ein totaler Misserfolg. Als er nur den Bruder aus der ganzen Familie hatte, konnte er die Situation nur verschlechtern. Obwohl es ihm so vorkam, als könnte man es nicht mehr vermasseln. Wie ein Schluckauf kehrte die Frage in seinem Kopf wieder: „Ist das schon der Tiefpunkt?“ Das steinerne Gesicht seines Vaters, als die Polizei ihn festnahm; Lea und ihre großen kindlichen Augen, die vor Angst bis zum Äußersten geweitet waren, als er plötzlich vor ihr stand; Flori und sein Entsetzen im Gesicht, als das Seil knisterte. All das hätte es mehr als schwer machen, mit sich allein zu sein. Es schien, dass das Schlimmste hinter ihm lag. Aber nein. Die Erde brach weiter unter ihm zusammen. Sein Vater hatte ihn sein ganzes Leben lang nicht so sehr umarmt, wie hier im Krankenhaus. Na und? Die Scham verwandelte ihn in einen Holzklotz. „Ich hab’s nicht geschafft, ich konnte Florian nicht helfen, tut mir leid, Papa.“ Jetzt war seine Mutter da. Sie ist immer dieselbe, sie kann ihren Ärger und ihr Bedauern nicht lange aufrechterhalten. Florian hat es nach ihrer Mutter. Wenn der Tag nach der Nacht kommt, wacht sie auf, wird sie lebendig und lässt die Nacht und all ihre Alpträume hinter sich. Jetzt hat sie ihn nicht beurteilt, sie machte ihm keine Vorwürfe. Als ob es um zerbrochene Fenster in der Schule ging und nicht um menschliches Leben. Sie konnte niemals in einer Welt mit Konflikten leben. Nach Peters Tod musste sie gehen. Der Hass, der in der Luft schwebte, würde sie ersticken. Georg wusste das und beschuldigte sie nicht, obwohl er diesen Hass in sich selbst so lange genährt hatte wie sein Vater. Also rannte er vor dem allem weg und ging dorthin, wo es noch Hoffnung gab, sein Kind wurde geboren. Marie wie eine erfahrene Gutachterin war die Einzige, die ihn richtig beurteilte, „Unmensch“. Schätzte er Jan nicht genauso ein, bevor er ihn angriff? Er passt perfekt zur Einschätzung … Vielleicht ist es so, dass wir, wenn andere uns überschätzen, ziehen wir uns ehrgeizig hoch, um den Überschuss wert zu sein. Umgekehrt, wenn diejenigen, die uns wichtig sind, uns des Wertes berauben, wir uns selbst entwerten, bis wir das Niveau erreichen, das andere für uns markiert haben. Worte bestimmen die Realität. Vor ein paar Monaten, nach der Konfrontation mit Florian, beschrieb Lisa ihn als tot, eine Leiche. Es war nahe, dass das Wort Körper wurde. Jetzt haben alle negativen Gefühle von Lisa für Florian sie verlassen. Gleichgültigkeit kam. Lisa war nur daran interessiert, was mit ihrem Vater geschah. Von Georg erfuhr sie, dass ihr Vater in der Notaufnahme war – sie würden seine Schulter einrenken. Florian wiegt sehr viel, sodass das Schultergelenk es nicht aushalten konnte. Ansonsten ist er in Ordnung. Ein paar Prellungen, Kratzer. Ein Held. Lorenz ist seinen Namen wert. Innerlich beruhigt, teilte Lisa die gute Nachricht sofort mit ihrer Schwester. Sie wusste, dass es Marie die Kraft geben würde, die sie im Moment so sehr benötigte. Lisa beschloss, ihre Schwester für eine Weile zu verlassen – sie wollte selbst sehen, ob es ihrem Vater gut ging. Marie sah sie ernst an, „Aber du kommst zurück.“

„Oh, Marie! Ja, natürlich! Wir werden das gemeinsam durchgehen“, sagte Lisa mit zuversichtlicher Stimme. Dann, um die Atmosphäre etwas aufzulockern, fügte sie hinzu, „Ich bin mangels besserer Unterhaltung nicht mit dir in die Gebärschule gegangen. Jede Frau sollte mindestens eine Geburt in ihrem Leben erleben. Ich werde meine einzige Chance nicht verschwenden.“ 

Vor der Tür drehte sich Lisa noch einmal um und schickte einen warmen Blick zu ihrer Schwester, schloss die Tür hinter sich und eilte direkt zu ihrem Vater. Kaum war sie auch in die Notaufnahme geeilt, sah sie Karin in der Umarmung ihres Vaters. Sie hielt einen Moment inne. „Das war’s also“, dachte sie. Huber zeigte auf eine leere Couch in der Mitte des Flurs. Sie setzten sich beide. Lorenz nahm Karins Hand in seine, sagte etwas zu ihr – Lisa konnte die Worte aus der Ferne nicht hören, aber sie konnte ihre Bedeutung genau spüren. Sie sah den sanften Ausdruck auf dem Gesicht ihres Vaters, spürte fast die Wärme, Zärtlichkeit und Freundlichkeit, die von ihm ausging.  Karin hob ihren Blick zu Lorenz, ein kleines, sanftes Lächeln erschien in ihren Mundwinkeln. Vater und Tochter. Wie vertraut sie damit war. Wer hatte ihr das genommen, es in Kälte, Fremdheit, Zurückhaltung verwandelt?  Eifersucht ist eines der bösartigsten Gefühle, die wie eine Schlange aus einem Menschen herauskriecht – gleichzeitig zischend und beißend.

Lorenz sah seine Tochter, „Lisa!“ Er stand sofort von der Couch auf und ging zu ihr hinüber.

„Was ist mit Marie los?“

 „Marie ist in der Entbindungsstation.“

 „Alles ist in Ordnung?“

 „Nichts ist in Ordnung, Papa. Du hast uns verlassen. Ich weiß, dass ich dir nicht mehr wichtig bin, aber Marie?“

„Lisa!“, schrie Karin, als sie versuchte Lisa zu bremsen.

 „Wie konntest du sie so einem Stress aussetzen?“

„Wenn man helfen kann, sollte man helfen“, erwiderte Lorenz und ging an seiner Tochter vorbei. Er wollte zu Marie gehen.

„Und du hast deine Belohnung genommen!“, rief Lisa an, nachdem ihr Vater gegangen war.

 Lorenz blieb stehen, drehte sich um und wandte sich dann ernsthaft seiner Tochter zu.

„Wenn diese Belohnung dazu dient, einen Freund zurückzubekommen, die Vergangenheit aufzuarbeiten, dann ja. Vielleicht verstehst du mich, wenn du eines Tages diene Vergangenheit schließt.“  Lorenz dachte, alles sei bereits gesagt worden und er wollte wirklich gehen, aber Lisa hielt ihn wieder auf. Ihre Gefühle vibrierten bereits so hoch, dass sie in den letzten Worten ihres Vaters nicht einmal Hoffnung für sich selbst sah.

„Du irrst dich sehr, wenn du glaubst, die Vergangenheit hinter dir gelassen zu haben. Sie kommt gerade zu dir zurück, Papa. Deine Vergangenheit ist hier in diesem Krankenhausflur. Das ist Karin!“

Lisa wartete einen Moment. Karin hob die Augen, sah Lisa schockiert an – das hatte sie nicht von ihr erwartet. Dann schaute sie Lorenz an und wandte schließlich ihr Gesicht ab. Huber schaute Lisa mit fragendem Blick an. Dann richtete er seinen Blick auf Karin. Lisa schaute Karin noch einmal an.

„Sag mal ihm endlich, was du von deiner Mutter bei deinem Besuch im Gefängnis vor ein paar Tagen erfahren hast!“

 „Lisa, das ist kein guter Zeitpunkt.“

„Und wann wird das sein? Diese Lüge ist fast 40 Jahre alt. Nicht genug?“, fragte Lisa provokativ und dann wandte sie sich an ihren schockierten Vater. „Du hast mich bereits beurteilt, schätze dich jetzt selbst ein!“

Lisa wollte nicht auf die Reaktion ihres Vaters warten, sondern ging zum Ausgang. Mila ging auf dem Weg an ihr vorbei.

„Mama, komm schon! Papa wurde aus dem Operationssaal genommen. Er ist bereits auf der Intensivstation.“

Karin stand auf und ging auf ihre Tochter zu. Als sie an Lorenz vorbeikam, blieb sie einen Moment stehen.

„Es tut mir leid, Lorenz, dass du das so herausfinden musstest. Ich bin selbst immer noch unter Schock.“

Anstatt zu Marie zurückzukehren, war es Lisa, die das Krankenhaus verließ. Sie musste sich innerlich abkühlen. Lisa wusste, dass sie gerade die Bombe gezündet hatte, sie hatte das Gefühl, dass sie unfair gehandelt hatte, aber das machte sie umso unglücklicher. Sie war ein abgelehntes Kind, das nichts als ihr eigenes Leiden fühlt und sieht. Das Ego war bereits zu unendlichen Dimensionen gewachsen und nichts draußen konnte ihr Bewusstsein mehr erreichen. Selbst Marie war ihr im Moment gleichgültig. Außerdem: Denkt Marie nicht dasselbe wie ihr Vater, dass sie alle enttäuscht hat? Marie wird ihr Kind sogar ohne sie zur Welt bringen. Lisa musste allein sein. Sie wollte nach Hause!  Sie nahm die Fernbedienung Autoschlüssel aus ihrer Handtasche und ging zum Parkplatz.

Liam, der unter diesen Fremden nichts zu suchen hatte, bereitete sich endlich darauf vor, das Krankenhaus zu verlassen.  Er wäre schon längst gegangen, wenn er nicht durch ein entladenes Handy lahmgelegt hätte. Er musste warten, bis es wieder aufgeladen war, um seine Rückkehr nach Hause zu arrangieren. Seine Brieftasche, Mandanten unterlagen, Büroschlüssel und sogar seine Schuhe – alles lag in seinem Auto, das bei Hubers Alp geparkt war. Er sah schnell die Nachrichten von zu Hause durch. Was er in ihnen fand, überraschte ihn nicht. Er hatte etwas Rätselhaftes geschrieben – er zog es vor, nicht anzurufen – darüber, dass er in den Bergen war und jetzt im Krankenhaus, kein Wort. Liam hatte keine Absicht, bei den Frauen in der Familie Hysterie zu verursachen. Bald erhielt auch er eine Antwort, „Was ist diesmal die Panne?  Mäuschen ist bei uns. Sie schläft schon. Du kommst vor Mitternacht zurück, oder?“ Liam schaute auf seine Uhr, dann antwortete er: „Nicht machbar, selbst wenn mir jetzt jemand Flügel gibt. Du bist von unschätzbarem Wert, Yasmin! Danke! Es gibt keine Worte, um meine Liebe zu dir auszudrücken! Gute Nacht, L.“ Er lächelte nur unter seiner Nase, als er auf dem Bildschirm des Telefons erschien: „Clown!“ Morgen wird ihm seine Stiefmutter eine echte türkische Predigt halten, dann wird er sich erklären. Aber wer glaubt schon, dass er nach der Arbeit auf Höfats gesprungen ist, um sich zu entspannen? Jemand sagte, die Wahrheit sei immer einfach, nur Lügen sei kompliziert. Unsinn! Meistens ist das Gegenteil der Fall, denn das Leben schreibt Szenarien, die kein Fantast sich so etwas ausdenken würde. Die einzige unbestreitbare Wahrheit ist, dass ein Mann ohne Familie Null ist. Er war gerade dabei, ein Taxi zu rufen, als er sah, wie Lisa ihren Wagen ein paar Meter entfernt nicht starten konnte. Er kam näher an ihr Auto heran.

„Vielleicht schon genug Unfallopfer für heute?“

„Du weißt nichts!“

„Steig aus!“

„Wozu?”

 „Ich fahre dich nach Hause.“

„Nicht nötig! Ich will dir nichts schulden.“

 „Mein Wagen ist vor deinem Haus geparkt. Es passt mir.“

 „Natürlich! Du tust nichts ohne Eigennutz.“

„Deshalb bin ich nicht frustriert.“

Lisa wollte so schnell wie möglich nach Hause kommen. Es war ihr egal, wie und mit wem sie dorthin kam. Sie stieg aus dem Auto aus. Dann ließ sie sich auf dem Rücksitz nieder, zog die Beine hoch und drückte ihr Gesicht gegen das kalte Fensterglas. Die nachts schlafende Berglandschaft bewegte sich hinter dem Fenster, als die Straße vorbeiging. Doch Lisa sah nichts hinter dem Tränen Glas, das sie von Zeit zu Zeit mit der Hand auf ihrem Gesicht verschmierte, weder die Schatten der Berge noch die Lichter in den Häusern. Liam beobachte sie seit einiger Zeit durch den Frontspiegel.

Lorenz war bereits von seinem Spaziergang im Krankenhausgarten zurückgekehrt, wo er in der Einsamkeit versuchte, den Schock zu verarbeiten, und ging auf die Station, wo Marie lag. Er war bereits an der Tür zur Entbindungsstation, als er Georg bemerkte, der im Flur an der Wand saß. Er blieb stehen, drehte sich von der Tür zurück und setzte sich auf einen Stuhl neben ihm. Georg hat nicht reagiert. Er sah aus, als hätte er Fieber. Keiner von beiden war begierig zu reden, obwohl paradoxerweise die alten gegenseitigen Abneigungen gerade verschwunden waren. Eine Nachricht genügte Lorenz, um seine alte Antipathie gegenüber Georg nicht nur zu verlieren – schließlich war dieser Leitner der letzte Mensch, den er in der Familie willkommen geheißen hätte -, sondern im Gegenteil, Verständnis und Sympathie für ihn zu finden. Die Information, dass Margarete ihn vor 40 Jahren belogen hatte, stellte ihn auf Georgs Seite und distanzierte ihn von seiner eigenen Tochter. Er stand auf und ging zum Wasserspender. Er füllte zwei Becher und ging mit ihnen zu Georg hinüber. Die Ereignisse der letzten Tage haben auch Georgs Haltung gegenüber Lorenz verändert. Er musste selbst als Mann fallen, um Huber nicht mehr zu verachten. Die Tatsache, dass sein Bruder dank ihm lebte, machte Peters Tod sie nicht mehr trennen, dass er ihm dankbar war.

„Danke!“, sagte Georg und nahm ein paar größere Schlucke – anscheinend war sein Körper trotz des Tropfs, den er im Krankenhaus bekam. Und der zwei Flaschen Wasser, die er leerte, immer noch dehydriert – und dann wandte er sich an Lorenz, „Was du für Florian getan hast … nur deinetwegen ist er nicht in den Abgrund gefallen, sondern auf den Felsvorsprung.“

„Lass uns nicht mehr darüber reden!“, unterbrach ihn Lorenz abrupt.

„Wenn Florian dortgeblieben wäre, hätte Vater das nicht überlebt. Das weißt du.“

„Ebenso hätte er nicht überlebt, wenn du nicht von dort zurückkehren wärst.“

„Übrigens, da du von unten kommst, weißt du zufällig, ob Achenbach noch im Krankenhaus ist?“, fragte Georg.  Er konnte das seltsame Gefühl noch immer nicht abschütteln, das ihn begleitete, seit dieser Mann ihn nach oben gezogen hatte. Es war ironisch, dass er ausgerechnet ihm sein Leben verdanken muss! Wenn er gestern eine Liste der Menschen machen würde, die er am meisten hasst, würden Lorenz Huber, Jan Edelstein und Liam Achenbach diese Liste öffnen. Zu viel Sand in der Sanduhr der Zeit kam nicht durch und er jedem von ihnen zu Dank verpflichtet war.

„Ich würde es gerne selbst wissen. Sobald ich in die Notaufnahme gebracht wurde, verschwand er aus meinen Augen. Und ohne ihn hätte ich nicht einmal euch erreicht“, sagte Lorenz mit verlegenem Gesicht. „Ich habe meine Fähigkeiten ein wenig überschätzt … Aber Liam klettert wie eine Katze an der Felswand“, beendete Lorenz und dachte unwillkürlich nach: „In seinem Alter flog er auch auf den Felswänden ohne Seile! Eine Verletzung vor zwanzig Jahren brachte ihn dazu, den Sport aufzugeben. Er hatte eine Familie zu ernähren und seine Töchter waren bereits Halbwaisen. Marie gab ihm eine solche Rüge, dass er bis heute nie wieder Kletterschuhe trug. Seitdem begann sein Bauch und sein zweites Kinn langsam zu wachsen.“ Lorenz seufzte, als sich seine Seele bei den Erinnerungen an seine Vergangenheit als Amateurkletterer ein wenig erwärmte. „Wahrscheinlich hatte Liam – wie ich – alle Ehrungen, Umarmungen und Dankbarkeit satt und hat das Krankenhaus verlassen“, dachte Huber.

„Ich wünschte, ich wäre in zwanzig Jahren so fit wie du“, sagte Georg anerkennend und sah zur Tür der Entbindungsstation, hinter Marie befand. Dann fügte er Lorenz in einem anderen – gedämpften – Ton hinzu. „Marie hasst mich, nicht wahr?“

„Was kann ich dir sagen?“, erwiderte Huber und keuchte schwer. „Du hast sie erschreckt.“

Es herrschte lange Zeit ein langes Schweigen.  Georg starrte auf das restliche Wasser in dem Becher. Dann sprach Lorenz noch einmal,

„Aber ich möchte, dass du weißt, dass ich denke, dass es falsch war, dass Marie versucht hat, dich zu täuschen.“

„Das sagst du jetzt, aber vorher warst du anderer Meinung, oder?“

„Ja, genau! – Ich musste dorthin gelangen, wo ich jetzt bin, um es zu verstehen.“

Georg drehte sich abrupt zu Lorenz um. Er musterte ihn einen Moment, aber Lorenz sah nicht in seine Richtung. Er schwieg, tief in seinen Gedanken. Schließlich wechselte er das Thema.

„Die Operation deines Bruders ist vorbei.“

„Wie geht es ihm?“

„Er ist immer noch nicht wach. Geh lieber zu deiner Familie. Es hat keinen Sinn, dass du hier sitzt.“

Georg nickte nur. Lorenz hatte recht. Das war kein Ort für ihn. Er war die letzte Person, die Marie im Moment sehen wollte.  Er stand von seinem Stuhl auf und lenkte seine Schritte in Richtung des Aufzugs. Lorenz ist ebenfalls aufgestanden. Es war an der Zeit, herauszufinden, was hinter der Tür vor sich ging. Er hat die Station betreten.  Marie ging mit einem Infusionsständer den Flur entlang. Lorenz ging näher an seine Tochter heran.

„Sollen wir gemeinsam weiter Spazierengehen?“

„Papa!“, rief Marie. Sie stellte den Infusionsständer ab und kuschelte sich an ihren Vater.

„Da bist du ja! Du bist zurückgekommen!“

„Ich musste.  Ich möchte meinen Enkel sehen“, erwiderte Lorenz und lächelte seine Tochter leicht an. Seine Gedanken waren noch weit weg.

Zmierzch i świt

Kiedy Marie rodziła syna, Florian walczył o życie. Emocje ich najbliższych zmieniały się jak w kalejdoskopie. Co było ważne kilka godzin temu, teraz stało się bez znaczenia. Kto był wrogiem wczoraj – dziś był przyjacielem. Bliski stawał się obcym i odwrotnie – obcy zamieniał się bratnią duszę. Życie splatało się ze śmiercią, a koniec z początkiem. Im bliżej śmierci, tym więcej było tego miłosierdzia, a im dalej od niej, tym znowu było go coraz mniej. I paradoksalnie narodziny nowego życia, zamiast obudzić nadzieję, gasiły ją niemal bezpowrotnie. Jakby człowiek nie był w stanie nic nauczyć się na własnych błędach.

Na korytarzu pod salą operacyjną, gdzie był operowany Florian, jego najbliżsi: żona, córka oraz jego rodzice, czekali jej końca. Jeśli jakaś sytuacja mogłaby choćby trochę przybliżyć nas do tego, jak układały się relacje pomiędzy Sebastianem a jego żoną bezpośrednio po śmierci Petera, to był to właściwy moment, żeby zawrócić do tamtego czasu. Wtedy oczywiście inne były emocje: rozpacz, ból, gniew. Obecnie był to: strach, bezsilność, niemoc. Ważne, że jak i wtedy, tak i teraz to Sebastian był tym, który oczekiwał wsparcia dla siebie, z kolei to jego żona była tą, która nie potrafiła ukryć i zatrzymać w sobie fali emocji – tej burzy, która ciska grzmotami, aż w końcu ucichnie i pozwoli, żeby zapanował dookoła spokój. Ostatecznie jednak to ona okazała się być silniejszą psychicznie od męża. Ale kobiety są właśnie silniejsze psychicznie od mężczyzn. I to zawsze wychodzi w tych momentach decydujących. Tak było, gdy wróciła z Alp do Leitnerhof, tak było i obecnie w szpitalu.

Jednocześnie na oddziale porodowym Lisa starała się wesprzeć siostrę. Marie równie mocno przerażona była perspektywą urodzenia dziecka na kilka tygodni przed planowanym terminem, co ciągłym brakiem wiadomości o ojcu. Lisa jak tylko potrafiła, próbowała nieco rozładować stres siostry. Znowu były sobie bliskie, znowu razem. Jakby nic je nie podzieliło przez ostatnie tygodnie.

– Głowa do góry, Marie. Najgorsze masz już za sobą!

– Co takiego?

– Golenie i lewatywę. Teraz już tylko do przodu!

– Lisa, to jeszcze za wcześnie!

– Twój syn to już będzie człowiek nowej generacji. On nie potrzebuje dziewięciu miesięcy wylęgania się w brzuchu mamy. 

– On jest za mały!

– Ale silny! Słyszałaś, co powiedziała lekarka. Śpieszy mu się do świata.

– Mógłby jeszcze zaczekać.

–  Wolałabyś, jak słonica dwa lata nosić brzuch pod brodą?

Marie w końcu się uśmiechnęła.  Ledwo też doszła je wiadomość, że pogotowie górskie przywiozło alpinistów, jak Marie wysłała siostrę dopytać się o ojca.  Lisa wyszła na zewnątrz. Po drodze, na korytarzu natknęła się na Georga, dla którego na ten moment ważniejsze było własne dziecko, niż brat, z którym zaledwie kilka godzin temu zawisł na jednej linie życia. Nie potrafił mu pomóc – totalna porażka. Gdy pozostał mu tylko on, jedyne, na co było go stać, to pogorszyć sytuację, i to wtedy, gdy wydawało się, że już więcej spieprzyć się nie da. Jak czkawka powracało w jego głowie pytanie: „Czy to już jest dno?” Ojciec – jego kamienna twarz, gdy go policja wyprowadzała; Lea – jej wielkie dziecinne oczy, rozszerzone strachem do granic, kiedy stanął nagle przed nią; Flori – jego przerażenie na twarzy, gdy lina trzaskała. Wszystko to wystarczyłoby z nawiązką, żeby ciężko było być samemu z sobą. Wydawałoby się, że najgorsze już za nim. Ale nie – ziemia zapadała się nadal.  Ojciec chyba w życiu całym tak go tak nie wyściskał. Co z tego? Wstyd zamienił go w kłodę drewna. „Nie dałem rady, nie potrafiłem pomóc Florianowi, przepraszam, tato”. Teraz doszła jeszcze i matka. Ona zawsze taka sama, nie potrafiła długo trzymać gniewu, żalu. Florian miał to po niej. Gdy po nocy przychodził dzień, ona budziła się do życia wraz z nim, zostawiając noc i jej wszystkie zmory za sobą. Teraz też nie oceniała, nie robiła mu żadnych wyrzutów. Jakby poszło o wybitą szybę w szkole, a nie… o ludzkie życie.  Matka nigdy nie potrafiła żyć w skonfliktowanym świecie. Po śmierci Petera musiała odejść. Nienawiść, która unosiła się w powietrzu Leitnerhof, udusiłaby ją. Georg wiedział to i nie winił jej za to, choć sam równie długo, co ojciec, pielęgnował w sobie tę nienawiść. Potrzebował uciec od tego wszystkiego tam, gdzie jeszcze tliła się nadzieja – rodziło się jego dziecko. Marie – ona jedna oszacowała go właściwie, niczym wytrawny rzeczoznawca: potwór. Czyż nie tak właśnie sam wycenił Jana, zanim go nie zaatakował? Dorównał wycenie idealnie. Może to już tak jest, że gdy inni przeceniają nas, to my ambitnie wyrównujemy w górę, żeby okazać się warci tej nadwyżki. I odwrotnie, gdy ci, na którym nam zależy, odbierają nam wartość, dewaluujemy się sami tak długo, aż dobijemy do poziomu, który nam zakreślono.  Słowa determinują rzeczywistość. Kilka miesięcy temu, Lisa uznała Floriana za martwego, za trupa. Było blisko, żeby słowo stało się ciałem. Teraz te negatywne emocje Lisy opadły, ustąpiły miejsca obojętności. Lisę interesowało tylko, co z jej ojcem. Od Georga dowiedziała się, że ojciec przebywa na SOR -że – nastawiają mu bark. Florian swoje waży, więc staw nie wytrzymał. Poza tym nic mu nie jest. Trochę sińców, zadrapań. Bohater. Wart Lorenz swojego imienia. Uspokojona wewnętrznie, Lisa natychmiast podzieliła się dobrą wiadomością z siostrą. Wiedziała, że to doda sił Marie, tak teraz jej potrzebnych. Lisa postanowiła na moment opuścić siostrę — pragnęła na własne oczy przekonać się, czy ojcu nic nie jest. Marie spojrzała na nią wystraszonym wzrokiem.

 – Ale wrócisz?

– Och, Marie! No, oczywiście! Przejdziemy to razem. – powiedziała Lisa pewnym głosem – Nie latałam z tobą do szkoły rodzenia z braku lepszej rozrywki. Każda kobieta powinna przynajmniej jakiś jeden poród w swoim życiu przeżyć. Nie zamierzam zmarnować swojej jedynej szansy. 

Przed drzwiami Lisa jeszcze raz odwróciła się i posłała ciepłe spojrzenie siostrze, zamknęła za sobą drzwi i pognała prosto do ojca. Ledwo też wpadła na SOR, jak zobaczyła Karin w objęciach ich ojca. Przystanęła. „A więc to tak”.   Huber wskazał na pustą kanapę na środku korytarza. Usiedli, Lorenz ujął rękę Karin w swoje dłonie, coś do niej mówił – Lisa nie mgła z daleka usłyszeć słów, ale doskonale czuła ich sens. Dostrzegła łagodny wyraz twarzy ojca, prawie że poczuła ciepło od niego bijące, czułość i dobroć.  Karin podniosła wzrok na Lorenza, w kącikach jej ust pojawił się mały delikatny uśmiech. Ojciec i córka. Jak ona to dobrze znała. Kto jej to odebrał, zamienił w chłód, obcość, rezerwę?  Zazdrość jedno z najbardziej brunatnych uczuć, które wypełza z człowieka niczym wąż – sycząc i kąsając.

Lorenz dostrzegł w końcu córkę, podniósł się natychmiast się z kanapy i zawołał w jej kierunku – Lisa! –  podszedł bliżej do niej — Co z Marie? 

– Marie jest na oddziale porodowym. Zaczęło się.

– Wszystko w porządku?

 – Nic nie jest porządku. Zostawiłeś nas, tato. To, że mnie… mnie i tak jakby nie było.

– Lisa! –  zawołała Karin, próbując  wyhamować Lisę.

– Ale Marie? Jak mogłeś ją na taki stres narażać! I to teraz.

– Tak trzeba było, Lisa. Jak można, to trzeba pomóc.  – odparł Lorenz i wyminął córkę. Miał zamiar udać się do Marie.

–  I odebrałeś swoją nagrodę!  – zawoła za nim Lisa.

 Lorenz przystanął, odwrócił się, po czym poważnie zwrócił się do córki.

– Jeśli tą nagrodą jest odzyskanie przyjaciela, pogodzenie się z przeszłością, to tak.  Może jak sama kiedyś zamkniesz swoją, to mnie zrozumiesz.  

Lorenz, który uznał, że wszystko już zostało powiedziane, chciał naprawdę już odejść, ale Lisa ponownie zatrzymała go.

– Mylisz się bardzo, jeśli sądzisz, że zamknąłeś właśnie za sobą przeszłość. Ona dopiero wraca do ciebie, tato. Twoja przeszłość jest tu, w tym korytarzu szpitalnym. To Karin!

Lisa odczekała moment. Karin podniosła wzrok, spojrzała na Lisę zaszokowana – nie spodziewała się tego po niej. Potem skierowała wzrok na Lorenza, wreszcie odwróciła twarz. Huber popatrzył pytającym wzrokiem na Lisę. Potem przeniósł wzrok na Karin. Lisa ponownie spojrzała w kierunku Karin.

–  Powiedz mu w końcu co, dowiedziałaś się od matki na widzeniu kilka dni temu.

 – Lisa, to nie jest dobry moment.

– A kiedy będzie? To kłamstwo ma już blisko 40 lat. Mało? – po czym zwróciła się do zszokowanego ojca – Mnie już oceniłeś, oceń teraz siebie.

Lisa nie zamierzała czekać na reakcję ojca, ruszyła w kierunku wyjścia.  Po drodze minęła ją Mila.

 – Mamo, chodź! Tatę wywieźli z bloku operacyjnego. Jest już na intensywnej.

Karin wstała i ruszyła w kierunku do córki.  Przechodząc koło Lorenza, zatrzymała się na moment.

– Przykro mi Lorenz, że musiałeś się tego w ten sposób dowiedzieć … Sama ciągle jestem w szoku.

Zamiast jednak udać się do Marie, to Lisa wyszła przed szpital. Musiała ochłonąć w środku. Lisa zdawała sobie sprawę, że właśnie odpaliła bombę, czuła doskonale, że była niesprawiedliwa, ale właśnie przez to tym bardziej nieszczęśliwa.  Była odepchniętym dzieckiem, które nie czuje i nie widzi nic poza własnym cierpieniem. Ego rosło do niepojętych rozmiarów i nic z zewnątrz do niej już nie docierało. Nawet Marie była jej w tej chwili obojętna. Zresztą, czyż Marie nie myśli tego samego, co ich ojciec, że zawiodła ich wszystkich? Urodzi swoje dziecko i bez niej. Lisa potrzebowała zostać sama. Chciała do domu, do Alp! Wyjęła z torebki pilot od zamka samochodu i ruszyła w kierunku parkingu.

Liam, który nie miał czego szukać pośród tych obcych mu ludzi, zbierał się w końcu do opuszczenia szpitala. Dawno by stąd poszedł, gdyby nie był uziemiony rozładowanym telefonem. Musiał poczekać aż się podładuje, żeby zorganizować sobie powrót do domu. Portfel, dokumenty jego klientów, klucze od biura, nawet buty – wszystko zostawił w aucie, a ono stało w Hubers Alp. Przejrzał szybko wiadomości z domu. Nie był zaskoczony, co w nich zastał. Odpisał coś enigmatycznie – wolał nie dzwonić – o tym, że był w górach, a teraz jest w szpitalu, nawet słowem nie napomknął. Nie zamierzał wywoływać histerii u kobiet w rodzinie. Wkrótce też odebrał odpowiedź: „Co to za awaria tym razem? Myszka jest u nas. Już śpi. Chyba wrócisz przed północą?” Spojrzał na zegarek, po czym odpisał: „Nierealne, nawet gdyby mi ktoś za chwilę skrzydła przyczepił. Jesteś nieoceniona Yasmin! Dzięki! Nie ma słów, żeby wyrazić moją miłość do Ciebie. Dobranoc, L”. Uśmiechnął się tylko pod nosem, gdy na ekranie telefonu ukazało mu się: „Błazen!” Jutro macocha urządzi mu prawdzie tureckie kazanie, wtedy się będzie tłumaczył. Tylko kto uwierzy, że po pracy dla relaksu skoczył na Höfats?  Ktoś powiedział, że prawda jest zawsze prosta, tylko kłamstwo jest zawiłe. Bzdura! Na ogół jest zupełnie na odwrót, bo życie pisze takie scenariusze, że żaden fantasta by czegoś takiego nie wymyślił! Jedyna niezaprzeczalna prawda to, że człowiek bez rodziny jest zerem. Już miał wezwać sobie taxi do Hubers Alp, gdy spostrzegł, jak kilka metrów od niego, Lisa nie potrafi odpalić swojego Mini Coopera. Podszedł bliżej do jej samochodu.

– Może dosyć już ofiar jak na dziś?

– Co ty tam wiesz?

– Przesiądź się.

– Po co?

– Odwiozę cię do domu.

– Nie potrzeba. Nie chcę ci być nic winna.

– Zostawiłem mój samochód przed twoim domem. Jest mi po drodze.

– No jasne. Ty bez własnego interesu przecież nie robisz nic.

– Dlatego nie jestem sfrustrowany.

Lisa pragnęła jak najszybciej znaleźć się w domu. Jak i z kim tam się dostanie, było jej wszystko jedno. Wysiadła z samochodu, po czym usadowiła się na tylnym siedzeniu. Podwinęła nogi i wtuliła twarz w zimną szybę. Uśpiony nocą krajobraz gór przesuwał się za szybą w miarę upływu drogi. Lisa nie widziała jednak zza szyby łez, które co jakiś czas rozmazywała dłonią po twarzy, ani cieni gór, ani świateł w domostwach, nic. Liam obserwował ją od jakiegoś czasu przez lusterko przednie.

 Lorenz powrócił już ze spaceru po ogrodzie szpitalnym, gdzie próbował opanować szok w samotności i ruszył na oddział, na którym przebywała Marie. Był już przy drzwiach na oddział położniczy, gdy spostrzegł siedzącego na korytarzu pod ścianą Georga. Zatrzymał się, zawrócił od drzwi i przysiadł na krześle obok niego.  Georg nie reagował. Wyglądał, jakby trawiła go gorączka. Nikt nie kwapił się do rozmowy. Choć, paradoksalnie, dawne wzajemne awersje właśnie odeszły. Wystarczyła jedna wiadomość, żeby Lorenz nie tylko zgubił całą dawną antypatię do Georga – przecież ten Leitner był ostatnią osobą, którą on by z chęcią powitał w rodzinie – ale nawet przeciwnie znalazł zrozumienie i właśnie sympatię do niego.  Informacja, że przed 40 laty został oszukany przez Margarete, w jednym momencie ustawiła go po stronie Georga i zdystansowała do własnej córki. Wstał i podszedł do dystrybutora wody. Napełnił dwa kubki i podszedł z nimi do Georga. Także wydarzenia z ostatnich dni zmieniły stosunek Georga do Lorenza. Musiał sam upaść, żeby przestać pogardzać Huberem.  A fakt, że jego brat dzięki niemu żyje, sprawił, że przestała ich dzielić śmierć Petera, że był mu wdzięczny.

– Dzięki! – Georg upił od razu kilka większych haustów — widać, że jego organizm nadal był odwodniony, pomimo kroplówki, którą go na dzień dobry w szpitalu uraczono oraz opróżnionych dwóch butelek wody — po czym zwrócił się do Lorenza:

–  To, co zrobiłeś dla Floriana …tylko dzięki tobie nie spadł w przepaść, tylko na półkę skalną.

–  Zostawmy to! – przerwał mu gwałtownie Lorenz.

– Gdyby Florian tam został, ojciec nie przeżyłby tego. Wiesz o tym.

– Twój ojciec nie przeżyłby, gdyby którykolwiek z was dwóch nie wrócił.

– Tak przy okazji, wracasz z dołu, nie wiesz czasem, czy Achenbach jest jeszcze w szpitalu?

Georg ciągle nie mógł otrząsnąć się z dziwnego uczucia, które stale towarzyszyło mu, odkąd tamten wciągnął go na górę. Ironia losu, że akurat jemu musi zawdzięczać życie. Gdyby jeszcze wczoraj miał zrobić listę najbardziej nienawistnych mu ludzi, to Lorenz Huber, Jan Edelstein i Liam Achenbach otwieraliby tę listę.  Za dużo piasku w klepsydrze czasu się nie przesypało, jak wobec każdego z nich stał się dłużnikiem.

– Sam chciałbym wiedzieć. Jak zabrali mnie na SOR, to zniknął mi z oczu.  A bez niego, to nawet bym do was nie doszedł. – odparł Lorenz z zażenowaniem na twarzy – Trochę przeceniłem swoje możliwości … Ale Liam łazi po ścianie jak kot.

„W jego wieku, to on też fruwał po ścianach bez lin! Dopiero kontuzja sprzed dwudziestu laty sprawiła, że zarzucił ten sport. Miał rodzinę na utrzymaniu, a córki już były półsierotami. Marie udzieliła mu wtedy takiej reprymendy, że więcej nie ubrał butów do wspinaczki aż do dziś. Od tamtej pory też sadzeniak  i drugi podbródek zaczął mu powoli rosnąc ”.  – Lorenz mimowolnie westchnął, bo rozrzewnił się trochę nad swoją przeszłością amatora alpinisty. „Pewnie Liam miał już dość – jak i ja – tych wszystkich hołdów, uścisków, podziękowań i zabrał się ze szpitala”. – pomyślał Huber.

– Chciałabym mieć za dwadzieścia lat twoją kondycję, Lorenz.  –  powiedział nie bez uznania Georg. – Choćby ze względu na … – Georg rzucił wzrokiem na drzwi od oddziału położniczego, za którymi była Marie.  Po czym już innym – przygaszonym – tonem rzucił do Lorenza:

– Marie mnie nienawidzi, mam rację?

– Co ci mam powiedzieć? – Huber sapnął ciężko – Przeraziłeś ją …

Przez długą chwilę trwało milczenie. Georg przyglądał się resztce wody w kubku. Wtedy ponownie odezwał się Lorenz:

– Ale chciałbym, żebyś wiedział, że uważam, że źle się stało, że Marie próbowała cię oszukać.

– Teraz tak sądzisz, ale wcześniej byłeś innego zdania. Co, Lorenz?

– Owszem … musiałem sam dojść, gdzie jestem teraz, żeby to zrozumieć.

Georg gwałtownie odwrócił się w kierunku Lorenza. Przez moment uważnie mu się przyglądał, ale Lorenz nie patrzył na niego, milczał pogrążony daleko w swoich myślach. W końcu zmienił temat.

– Operacja twojego brata się skończyła.

– Co z nim?

– Jeszcze się nie wybudził. Lepiej idź do rodziny. Nie ma sensu, byś tu siedział.

Georg przytaknął tylko. Lorenz miał rację. Nic tu po nim.  Był ostatnią osobą, którą teraz chciałaby Marie widzieć.  Podniósł i się z krzesła i skierował kroki w kierunku windy. Lorenz też wstał. Czas się było   dowiedzieć się, co za drzwiami. Wszedł na oddział. Marie ciągle jeszcze spacerowała z wieszakiem z kroplówką – widać do końca było dalej niż bliżej. I do rana nic się raczej nie rozstrzygnie. Lorenz podszedł do córki.

– Pospacerujemy razem?

– Papa!

Marie postawiła wieszak. Wtuliła się w ojca.

– Jesteś! Wróciłeś!

– Musiałem. Chce zobaczyć mojego wnuka. – Lorenz uśmiechnął się trochę wymuszenie do córki. Myśli jego ciągle błądziły daleko stąd …

Auf dem Weg zum Ruhm

Wenn man nichts mehr zu verlieren hat, kann man alles riskieren und jeden Berg besteigen, den man will. Um wieder aufzustehen, muss man erst einmal den Tiefpunkt erreichen. Georg und Florian hatten das Gefühl, dass dies der Moment in ihrem Leben war, um sich zusammenzureißen und zu bekommen, was sie wollten. Im Morgengrauen des nächsten Tages, nachdem die Brüder aus dem Polizeigewahrsam entlassen worden waren, packten sie ihre Kletterausrüstung ins Auto und machten sich auf den Weg zur Käseralpe, dem Ausgangspunkt ihres Aufstiegs. Als Ziel wählten sie alle vier Gipfel der Höfats¹, die sie noch vom gemeinsamen Klettern mit ihrem Vater kannten. Allerdings wollten sie nicht, wie bei Bergsteigern üblich, zuerst nach Westgipfel durch die Wanne bergsteigen, um alle vier Gipfel in einem Aufstieg zu erreichen, sondern die Brüder wählten eine ambitioniertere Route über den West-Süd-Grat und den Zweiten Gipfel. Dann die beliebte Scharte zwischen Mittel- und Ostgipfel, und am Ende blieb ihnen nur noch der Westgipfel. Indem sie von Ost nach West gingen, kehrten die Brüder die Route um und erschwerten sich gleichzeitig die Überquerung. In dieser Richtung lag eine gewisse Symbolik – sie brachen bei Sonnenaufgang auf und erwarteten, ihr Ziel bei Sonnenuntergang zu erreichen. Sie hatten es eilig, alles, was unter ihnen lag, weit hinter sich zu lassen. Da sie nichts hatten, waren sie gezwungen, sich endlich zu schätzen.

Als Georg und Florian in die Berge gingen, erkannte Sebastian, dass sie nicht mehr zurückkommen würden. Es war eine Expedition, die nicht ihren Fähigkeiten entsprach. Sie hatten nicht genügend Erfahrung und Vorbereitung für eine solche Route. Selbst wenn sie ihr Ziel erreichten, würden sie nicht in der Lage sein, wieder herunterzukommen. Er kletterte mit ihnen und er kannte ihre Schwachstellen, wie kein anderer. Dem jüngeren Sohn fehlte es an Entschlossenheit, und der ältere Sohn konnte mit Stress nicht umgehen, was sie beide unter extremen Umständen zum Scheitern verurteilte. Von dem Moment an, als er den Plan ihrer Route auf dem Küchentisch sah, konnte Leitner die wachsende Angst in sich nicht mehr unterdrücken, die langsam, Stunde um Stunde, immer größer wurde. Das negative Szenario mehr und mehr die Kontrolle über seinen Verstand übernahm, bis sie sich in eine tierische Angst verwandelte, die alle seine Glieder lähmte. Der klassischer Stupor – er konnte immer noch nur seine Augäpfel bewegen. Es blieb ihm nichts anderes übrig, als auf das unvermeidliche Urteil zu warten. Er war allein. Überzeugt, dass er so bleiben würde. Für immer, genauso wie er es sich wünschte. Da erschien sie – seine Frau Sofia.

„Wo sind Georg und Florian?“, fragte sie am Eingang.

Sebastian antwortete nicht, sondern deutete nur mit den Augen auf den Tisch. Sie ging zu dem Tisch hinüber, auf dem eine gezeichnete Route des Bergsteigens lag. Fragend warf sie Sebastian einen Blick zu, erhielt aber wieder keine Antwort. Sie trat näher an ihren Mann heran und schaute ihm ins Gesicht. Obwohl sie ihn seit zwanzig Jahren nicht mehr gesehen hatte, konnte sie die Symptome genau erkennen. Sie hatte ihn schon einmal in diesem Zustand gesehen. Es war, als sein älterer Bruder verschwunden war. Nach zwei Tagen war Konrad tot aus dem See gefischt worden. Nach der Beerdigung, als sie allein waren, sagte Sebastian ihr, dass er von nun an nur noch sie hat. Da verkündete Sofia ihm, dass sie ein Kind erwarte. Konrads Tod vor 47 Jahren eröffnete das erste Kapitel ihrer Ehe und warf für viele Jahre einen Schatten auf ihr Familienleben. 25 Jahre später führte der Tod ihres jüngsten Sohnes Peter zum Zerbrechen ihrer Ehe. Es dauerte 2o Jahre nach dieser Tragödie, bis sich Leben und Tod wieder in einer Umarmung begegneten. Würde das Schicksal dieses Mal gütiger sein?

Sofia hockte sich an die Seite ihres Mannes.

„Unsere Söhne werden zurückkommen. Ich glaube daran, und du darfst auch nicht daran zweifeln.“

Am Tag, nachdem die Brüder Leitners den Polizeigewahrsam verlassen hatten, reiste Liam am frühen Morgen nach Hubers Alp, um Lisa wegen Florian zu sehen. Zu seiner Überraschung traf er dort auf Karin und ihre Tochter. Der Umzug von beiden Frauen in der Hubers Alp war kein gutes Zeichen für seinen Mandanten – anscheinend blieb Florian ohne die Unterstützung seiner Verwandten. Umso mehr wollte er die Gelegenheit nutzen, um mit Karin und Mila zu sprechen. Karin zeigte keine Bereitschaft, mit dem Anwalt ihres Mannes zu sprechen. Mila schien völlig abwesend zu sein.

„Sie glauben doch nicht, dass ihr Mann mit dieser Frau in ein Zimmer gegangen ist, mit der Absicht, sie zu vergewaltigen?“

„Ich denke gar nichts, Herr Achenbach. Was Florian getan hat, ist unverzeihlich.“

„In ethischer Hinsicht, ja, aber ja in menschlicher Hinsicht?“

„In jeder Hinsicht!“

„Es ist leicht zu verurteilen, es ist schwerer zu verstehen … Aber wir sprechen hier nicht von einer anonymen Person, sondern von Ihrem Mann. Dies wiederum zwingt man, ein wenig anders zu schauen, nicht nur die Tat, sondern auch den Menschen zu sehen. Und wer kennt ihn besser als seine Frau, die seit zwanzig Jahren mit ihm zusammen ist?“

„Meine Mutter hat auch geglaubt, sie kenne ihren Mann wie kein anderer, …. offenbar habe ich auch etwas verpasst … außerdem bin ich zuerst eine Frau und dann eine Ehefrau. Das bringt mich immer auf die Seite der Opferfrau sein, auch wenn sie das Opfer meines Mannes ist.“

„Nur weil Magdalene Ritter sich als Opfer vorstellt, heißt das nicht, dass sie es ist. Sie müssen sich bewusst sein, was diese Frau mit Ihrer Tochter erreichen wollten. Dass es eine lange, absichtliche Aktion war. Und nicht frei! Ihre Tochter war nicht die Erste, die von Magdalene Ritter zur Prostitution angeworben wurde. Diese Frau hat Ihrer Tochter großen Schaden zugefügt … und Ihr Mann hatte allen Grund, die Beherrschung zu verlieren.“

„Aber nicht Auge um Auge!“

„Magdalene Ritter hat Erfahrung mit aggressiven Männern. Florian …, wenn es für Sie und Ihre Tochter wichtig ist …“, blickte Liam in die Richtung von Mila, die auf der Bank saß und auf der Fensterscheibe starrte, „Florian hatte noch nie mit einer Frau wie ihr zu tun gehabt. Es war nicht Ihr Mann, der das Drehbuch für diesen Vorfall geschrieben hat, eher ist er ohne Plan dorthin gegangen … nur mit des Vaters Wut … und er hat sich in ihren Strategien verfangen. Aber er hat auch das Drehbuch angehalten, als er hat realisiert, wohin es geführt hatte. Es ist wahrscheinlich auch für Sie und Ihre Tochter nicht ohne Bedeutung, oder?“

Lisa konnte es nicht mehr ertragen und unterbrach den Anwalt,

„Bravo! – Warum sagst du nicht einfach, dass Florian hier Magdalenes Opfer ist?“

„Er ist ein Opfer durch die bloße Tatsache der Anklage.“

„Es war Florian, der Gewalt gegen Magdalena anwenden wollte, und sie hatte jedes Recht, sich in jeder Weise gegen dieses grobe Lynchen zu wehren, auf das er gezielt hat!“

„Sie hat es getan und erreicht, was sie wollte. Was sucht sie sonst noch vor Gericht?“

„Gerechtigkeit! Nur ein krankes Individuum wie du kannst das nicht verstehen.“

„Aber ich verstehe sehr gut, dass du versuchst, deine eigene Rechnung mit jemandem zu begleichen, der damit nichts zu tun hat“

„Lisa, wovon er redet?“, fragte Karin.

„Deshalb hast du deine alte Kumpelin in der Branche überredet, gegen  Florian die Anzeige erstatten. Wer für wen bezahlt, spielt hier keine Rolle. Es ist wichtig, dass deine endgültige Bilanz korrekt ist.“

„Blödsinn!“, rief Lisa und schaute Liam mit ihren hasserfüllten Augen an.

„Ich frage mich schon lange, was du im Familiengericht machst, wenn du die elterlichen Gefühle nicht verstehst. Die Tatsache, dass sie alle anderen Gefühle ausblenden. Sie können die schönsten Dinge in einem Menschen aktivieren, aber auch einen Menschen in ihm töten. Du könntest eine Frau wie du verstehen. Aber du bist nicht in der Lage, die Gefühle eines Vaters zu verstehen, dessen Tochter jemand zu zerstören versucht hat.“

„Raus hier!“

„Das Vergnügen ist ganz meinerseits.“

Liam, der mit Lisa va banque ging, riskierte es, aber seine Intuition ließ ihn nicht im Stich. Sein Ziel hat er jedoch nicht erreicht. „Florian konnte nicht mit der Unterstützung der Frauen rechnen, die am meisten liebte, denn keine von ihnen würde sich auf seine Seite stehen“, dachte er, als er die Küche verließ. Ohne Bedauern. Er hatte für keine der Frauen in diesem Kreis eine positive Emotion in sich gefunden: Die Tochter – die Ursache des Unglücks; Florians Frau – nur im Guten und niemals im Schlechten; Marie – eine kleine Lügnerin – die Vereinbarung mit Jan verlangte von Lisa, ihre Karten über die Teilnahme ihrer Schwester am Skandal auf den Tisch zu legen; Lisa – sie denkt nur an sich selbst und ihre Rache. Was Karin und ihre Tochter empfinden, war ihr gleichgültig. Er trat kaum nach draußen, als er unerwartet Hubers Gespräch mit Sofia Leitner miterlebte.

„Du, Lorenz, bist mit Sebastian mehr als einmal auf den Höfats geklettert.“

„Es war gut vor über 20 Jahren!“

„Auf jeden Fall, du kennst alle Routen dort perfekt – du musst meine Söhne sicher runterbringen!“

„Wie soll ich das machen?“

„Ich weiß nicht wie, aber ich weiß, dass du uns etwas schuldest. Für Peter!“

Achenbach, der erkannte, worauf Huber hinauswollte, versuchte ihn aufzuhalten, während der seine Kletterausrüstung einsammelte. Er schätzte, die Situation kühl ein, dass der ältere Mann es nicht allein schaffen konnte, also würde es nur ein drittes Opfer geben. Dann dachte er zeitweilig darüber nach, was passieren würde, wenn er mit ihm gehen würde. Er kam zu dem Schluss, dass es eine Chance gab. Und wenn das der Fall ist, ruft ihn der moralische Imperativ dazu auf, das Risiko einzugehen. Er beschloss, mit Huber zu gehen. Liam nahm eine zusätzliche Kletterausrüstung mit und bat Huber um ein Paar Kletterschuhe.

Zur gleichen Zeit rannte Lisa in der Küche herum. Sie kochte über vor Aufregung.

„Schuft! Bastard! Hund! Hurensohn!“

„Erleichtert?“, sagte Marie mit ruhiger Stimme.

„Lisa, warum warst du nicht ehrlich zu mir, als ich dir meine Vergangenheit anvertraut habe?“, fragte Karin mit Bitterkeit in ihrer Stimme.

„Wäre es einfacher für dich?“

Lorenz betrat die Küche und begann wortlos in den Schränken nach etwas zu suchen.

„Papa?”

„Marie! – Nicht jetzt! Georg und Florian sind auf der Höfatsscharte. Ihre Mutter war hier. Ich fahre nach Gerstruben.“

„Was?“, sagte Marie Geräuschlos, mit Entsetzen in den Augen.

„Wofür? Das geht uns nichts an!“ rief Lisa in heftigem Ton aus, die sich nach dem Besuch von Achenbach noch nicht abgekühlt hat.

„Papa, du meinst es nicht ernst – du wirst doch nicht zum Westgipfel bergsteigen?“, schließt Marie sich Lisa an, „Du hast das letzte Mal vor zwanzig Jahren geklettert!“

Lorenz ignorierte Maries Worte und holte weiter Wasserflaschen aus dem Schrank. Dann wandte er sich an Karins Tochter,

„Mila, kannst du mir einen Pullover aus meinem Zimmer holen?“

„Lass Sebastian selbst für sie gehen!“, reagierte Lisa erneut scharf.

„Sebastian …“, sagte Loren mit leiser Stimme, „Er ist jetzt der Letzte, der ihnen helfen könnte. Ich weiß, was ich sage.“

„Selbst wenn es wahr ist, du schuldest ihnen nichts!“, erwiderte Lisa im gleichen Ton.

„Im Gegenteil, Lisa, ich schulde ihnen einfach alles!“

„Du darfst nicht dorthin gehen!“, protestierte seine Tochter hysterisch.

„Wieso?“, sah Lorenz seine Tochter mit Schmerz und Vorwurf an, „Möchtest du mich aufhalten?“

„Papa!“, rief Marie in einem flehenden Ton.

Lorenz nahm den Pullover und ging nach draußen. Marie sah Lisa vorwurfsvoll an. Dieser rannte ihrem Vater nach. Währenddessen warf Huber seinen Pullover in Richtung Achenbach, der auf der Bank vor dem Haus saß, und ging zu seinem Auto. Der Anwalt probierte gerade Lorenz` alte Kletterschuhe an. Sie passten, obwohl Liam das Gefühl hatte, dass niemand mehr sie benutzte – ein Museumsrelikt. Es war jedoch wichtig, dass der Huf zu ihm passte. Er trug einen Anzug und sah für die Party, zu der er gehen würde, ein wenig lächerlich aus. Liam zog Jacke und Krawatte aus, rollte die Hosenbeine hoch und zog Lorenzos alten Pullover an. Die Männer packten kaum das Nötigste für den Land Rover Lorenz, als sie sich auf den Weg machten. Da die Leitners an der Grenze zwischen Westgipfel und Ostgipfel waren, müssen sie so schnell wie möglich nach Gerstruben kommen. Von dort aus gut drei Stunden nach Westgipfel! Sie hatten keine Zeit zu verlieren.

Karin ging zum Fenster und beobachtete durch das Glas, was draußen vor sich ging. Sie sah Lisa ihrem Vater nachlaufen, während er Dinge ins Auto packte. Sie klammerte sich an seine Schulter, aber Huber nahm ihre Hand von ihm und warf ihre Tochter weg. Karins Kopf war verwirrt, als Mila sich ihr näherte.

„Ich möchte nicht, dass Papa etwas passiert.“

„Ich auch nicht“, sagte Karin  und umarmt ihre Tochter.

„Was für ein Schicksal ist es, dass wir alle Opfer desselben geworden sind?“, sagte Karin nachdenklich.

„Mama, wovon redest du?“

Karin und Mila, die gestern nichts mehr mit Florian zu tun haben wollten, zitterten jetzt beide um sein Leben. Sie liebten ihn und so negativ sie seine Tat auch beurteilten, sie wollten ihn munter und gesund zurück.

Marie kämpfte mit ihren eigenen unerwünschten Gedanken. Sie hatte Georg nicht den Tod gewünscht, wie sie sich keinen anderen Menschen gewünscht hatte, aber ihr Herz sagte, sie hätte sich erleichtert gefühlt, wenn sie ihn nicht wiedersehen müsste. Marie fürchtete um ihren Vater, schließlich hing sie an ihm. Als sie durch das offene Fenster hörte, dass sich das Auto abfuhr, hatte sie Angst, dass sie nicht von der Bank aufstehen und zum Fenster gehen konnte. Ihre Herzfrequenz beschleunigte sich von Minute zu Minute, die Atmung wurde schneller und flacher zugleich, ihr Herz pochte, als wollte, es verlasse ihre Brust. Sie kannte die Symptome gut. Zu gut. Sie musste nur etwas tun, dann würde die Panikattacke vorübergehen. Wie immer. Marie verjagte mit dem Rest ihres Willens aufdringliche Gedanken, nur um zu verhindern, dass die Panik eskalierte. Dann kam zu den Symptomen, die ihr so bekannt waren, ein weiterer neuer Außerirdischer hinzu – der sich ausdehnende, scharfe Schmerz in ihrer Wirbelsäule. Tränen stiegen in ihren Augen auf.

Lisa, da ihr Vater sie mit Gefühlen verschlossen hatte, wartete sie auf die erste wärmere Geste von seiner Seite. Es ist nicht gekommen. Sie stand resigniert, mit gesenkten Armen, mitten auf der Straße. Staub von den Rädern des Land Rovers ihres Vaters wehte ihr ins Gesicht, als der Wagen vor dem Haus wegfuhr. Der Gedanke, ihn nicht wiederzusehen, sein Herz nicht abwenden zu können, war unerträglich. Als das Auto aus ihren Augen verschwand, wischte sie sich mit der Hand die Tränen aus dem schmutzigen Gesicht und kehrte mit einem Gedanken nach Hause zurück – um mit Marie zu kuscheln, wie es früher war.

In der Küche saß Karin neben Marie, Mila stand am Fenster und wählte hastig etwas am Telefon. Marie atmete schnell, ihre scharfen, straffen Gesichtszüge und ihre Blässe sprachen für sich. Karin ließ Marie für einen Moment aus den Augen, sah Lisa an und bestätigte laut nur, was die Schwester bereits erraten hatte.

„Es ist angefangen!“

Im Auto fragte Lorenz seinen Begleiter,

„Wie lange kletterst du schon?“

„Seit fast achtzehn Jahren.“

„Du kennst Höfats, ich verstehe?“, fragte Lorenz und drehte den Kopf zu Liam. Der Mann nickte.

„Der klassische Aufstieg zum Westgipfel mit anschließender Überschreitung zum Ostgipfel ist keine besonders schwierigere Route.“

„Georg und Florian klettert nach Westgipfel direkt über den West-Süd-Grat und den Zweiter Gipfel.“

„Das ändert die Dinge ein wenig.“

„Wir wählen die normale Route – der Aufstieg zum Westgipfel durch die Wanne. Es wird einfacher und schneller“, sagte Lorenz.

„Aber die Brüder haben ihre Erfahrung. Das Wetter begünstigt sie.“

„Ja, atmosphärisch“, erwiderte Lorenz, „Ihr Vater ist vor 50 Jahren fast dortgeblieben.“

„Was zählt ist, dass er damals zurückgekehrt ist.“

„Sebastian hatte etwas, worauf er zurückkommen konnte“, erwiderte Lorentz und dachte nach. Er hatte damals nichts, worauf er zurückkommen konnte. Margarete gab ihm einen Korb und verließ das Allgäu. Sebastian ging auch bald. Zuvor hatten sie jedoch mehrere Toasts zur Freundschaft getrunken und Sebastian bekam von Sofia – dem feurigsten und sommersprossigen Mädchen in der Schule – das Versprechen, auf ihn zu warten. Auch er war bereit, auf Margarete zu warten, bis sie ihr Studium beendet hatte. Er wollte ihren Ambitionen nicht im Wege stehen. Aber sie möchte sein Wort nicht, also hatte er nur die Kneipe. Er war der einzige erwachsene Mann im Haus – sein Vater war schon lange tot, er hatte keine Brüder -, er war nicht wie Sebastian von der Wehrpflicht bedroht.

„Seine Söhne haben auch etwas, worauf sie zurückkommen können. Auch, wenn sie anders denken.“

„Du, Liam, hast du auch was?“

„Na sicher!“, erwiderte der Mann, und sofort erschien ein strahlendes Lächeln auf seinem Gesicht. „Jeden Tag wartet zu Hause ein wahrer Geysir der Freude auf mich.“

„Dann habe ich den richtigen Begleiter für das Bergsteigen gefunden.“

^{1. Höfats – bei Oberstdorf gelegen, trennt zusammen mit dem Rauheck (2384 m) und anderen kleineren Gipfeln das Oytal vom Dietersbachtal. Es ist der markanteste Grasberg im Allgäu, mit sehr steilen Flanken einzigartig in den Ostalpen. Die Höfats besteht aus vier Gipfeln: Westgipfel, Zweiter Gipfel, Mittelgipfel und Ostgipfel.}

W drodze po chwałę

Gdy nie ma się nic więcej do stracenia, można podjąć się każdego hazardu i zdobyć każdą upatrzoną sobie górę.  Żeby odbić się, trzeba najpierw sięgnąć dna. Georg i Florian czuli, że to jest własne ten moment w ich życiu, żeby zebrać się w sobie i zdobyć to, co się chce. O świcie, dzień po tym, jak bracia opuścili areszt, zapakowali do samochodu rzeczy do wspinaczki i ruszyli do Käseralpe, które było punktem wyjścia ich wspinaczki w góry. Za cel wybierali sobie wszystkie cztery szczyty Höfats[1], które znali jeszcze ze wspólnych wspinaczek z ojcem. Jednak nie zamierzali iść najpierw na Westgipfel, jak to zwykle czynili alpiniści, aby w jednym podejściu zagarnąć wszystkie cztery szczyty, tylko bracia wybrali sobie ambitniejszą trasę przez grzbiet zachodnio – południowy i Zweiter Gipfel. Potem popularne Scharte między szczytem Środkowym i Wschodnim, a na koniec zostawili sobie dopiero Westgipfel. Idąc ze wschodu na zachód, bracia odwracali i  jednocześnie utrudniali sobie przejście. Była w tym kierunku pewna symbolika – wychodzili o wschodzie słońca, a cel spodziewali się osiągnąć o zachodzie słońca. Spieszyli się, żeby zostawić wszystko, co na dole, daleko za sobą. I tak nie mając nic, zmuszeni zostali docenić wreszcie siebie nawzajem. Bo teraz już tylko siebie mieli. 

Gdy synowie wyszli w góry, Sebastian uświadomił sobie, że oni już nie wrócą. To była wyprawa nie na miarę ich możliwości. Brakowało im wystarczającego doświadczenia i przygotowania do takiej trasy. Nawet jakby udało im się osiągnąć cel, to nie dadzą rady zejść. Wspinał się z nimi, jak nikt inny znał ich słabe punkty.  Młodszemu synowi brak było zdecydowania, a starszy nie radził sobie ze stresem, co w warunkach ekstremalnych skazywało ich obu na porażkę. Od momentu, jak zobaczył na stole w kuchni plan ich trasy, Leitner nie potrafił powstrzymać w sobie narastającego lęku, który powoli, z godzinę na godzinę powiększał się coraz bardziej, w miarę jak negatywny scenariusz coraz bardziej opanowywał jego umysł, aż zamienił się w zwierzęcy strach, który sparaliżował mu wszystkie członki. Klasyczny stupor — tylko gałkami ocznymi był w stanie jeszcze poruszać. Wszystko, co mu pozostało, to czekanie na nieuchronny wyrok. Był sam. Przekonany, że tak już pozostanie — zgodnie z wyrażonym życzeniem — na zawsze. I wtedy właśnie zjawiła się Ona — jego żona Sofia. 

 – Gdzie są Georg i Florian?  – zapytała na wejściu.  

Sebastian nic nie odpowiedział, tylko wzrokiem wskazał na stolik. Podeszła do stolika, na którym leżała rozrysowana droga wspinaczki górskiej. Rzuciła pytającym wzrokiem na  Sebastiana, ale ponownie nie uzyskała żadnej odpowiedzi. Zbliżyła się do męża  i spojrzała mu w twarz. Nie widziała go dwadzieścia lat, ale doskonale potrafiła rozpoznać symptomy. Już kiedyś go widziała w takim stanie. To było wtedy, kiedy zaginął jego starszy brat. Po dwóch dniach wyłowiono Konrada martwego z jeziora. Po pogrzebie, kiedy zostali sami, Sebastian powiedział, jej, że od tej pory ma już tylko ją. Wtedy  Sofia oznajmiła mu, że spodziewa się dziecka. Śmierć Konrada 47 lat temu, otwierała pierwszy rozdział  ich małżeństwa, kładąc się zarazem cieniem na ich rodzinne życie na wiele lat. 25 lat później śmierć ich najmłodszego syna Petera doprowadziła do rozpadu ich małżeństwo. Minęło 2o lat od tej tragedii, by życie i śmierć ponownie zwarły się w uścisku. Czy tym razem los okaże się dla nich łaskawszy?

 Sofia przykucnęła przy mężu.

– Nasi synowi wrócą.   Ja w to wierzę i tobie też nie wolno w to wątpić.

---

^{1. Höfats – położone w pobliżu Oberstdorfu, wraz z Rauheck (2384 m) i innymi mniejszymi szczytami oddziela Oytal od Dietersbachtal. Jest to najbardziej charakterystyczny Grasberg w Allgäu, z bardzo stromymi bokami unikalnymi we wschodnich Alpach. Höfats składa się z czterech szczytów: Westgipfel, Zweiter Gipfel, Mittelgipfel i Ostgipfel.}

Wypadek w górach

Tego samego dnia, z samego rana, Liam wybrał się do Hubers Alp spotkać się z Lisą w sprawie Floriana. Ku swojemu zaskoczeniu zastał na miejscu również Karin z córką.  Przeprowadzka do Alp obu kobiet nie wróżyła nic dobrego dla jego klienta – najwyraźniej Florian został bez wsparcia ze strony najbliższych. Tym bardziej więc zamierzał wykorzystać sposobność, żeby porozmawiać zarówno z Karin, jak i Milą. Karin nie paliła się do rozmowy z adwokatem męża, a Mila wydawała się zupełnie nieobecna.

– Chyba nie sądzi pani, że jej mąż poszedł do pokoju z tą kobietą w zamiarze dokonania na niej gwałtu?

– Ja nic nie sądzę, panie Achenbach. To, co zrobił Florian, jest niewybaczalne.

– Łatwo potępić, trudniej zrozumieć … My jednak nie rozmawiamy tu o kimś obcym, anonimowym, tylko o pani mężu. To zaś obliguje do trochę innego spojrzenia, do zobaczenia nie tylko czynu, ale też człowieka, którego kto lepiej zna od kobiety, która z nim przeżyła dwadzieścia lat?

 – Mojej matce też się wydawało, że zna swojego męża jak nikt inny … Widocznie mnie też coś umknęło … Poza tym ja jestem najpierw kobietą, a dopiero potem żoną. A to stawia mnie zawsze po stronie kobiety ofiary, nawet jeśli ona jest ofiarą mojego męża.

– To, że Magdalene Ritter przedstawia się jako ofiara, nie znaczy, że nią jest. Musi mieć przecież pani świadomość, do czego zmierzała ta kobieta z pani córką. Że było to działanie długie, celowe. I nie za darmo! A pani córka nie była pierwszą, którą Ritter chciała zwerbować do prostytucji. Ta kobieta wyrządziła wielką krzywdę pani córce … i pani mąż miał wszelkie powody, żeby stracić panowanie nad sobą.

– Ale nie oko za oko!

 – Magdalene Ritter ma doświadczenie z agresywnymi mężczyznami, a Florian…, jeśli to ma dla pani i pani córki znaczenie…- Liam spojrzał w kierunku siedzącej na ławce Mili, która patrzyła się w szybę okna – … to Florian nigdy nie miał do czynienia z kobietą taką jak ona. To nie pani mąż pisał scenariusz tego zajścia. Więcej, on tam poszedł bez planu, tylko ze swoim gniewem ojca … I on dał się wciągnąć w jej strategię.  Ale też i on ten scenariusz zatrzymał, kiedy zorientował się, dokąd on zmierza. To chyba też nie jest dla pani i pani córki bez znaczenia?

– No, brawo, może jeszcze powiesz, że to Florian jest tu ofiarą Magdalene! – Lisa nie wytrzymała i się wtrąciła.

 – On jest ofiarą przez sam fakt oskarżenia. 

 – To Florian chciał użyć wobec Magdalene siły i ona miała wszelkie prawo bronić się na wszystkie sposoby przeciw temu ordynarnemu linczowi, do którego on zmierzał!

– I zrobiła to, i osiągnęła, co chciała. Czego jeszcze szuka w sądzie?

– Sprawiedliwości! Tylko takie chore indywiduum jak ty może tego nie zrozumieć!

– Rozumiem za to doskonale, że ty próbujesz wyrównać własne rachunki i to na kimś, kto z tamtym nie ma nic wspólnego. 

– Lisa, o czym on mówi?  –  zwróciła się Karin z pytającym wzrokiem do siostry.

– To dlatego namówiłaś swoją starą kumpelę po fachu, żeby wniosła akt oskarżenia przeciw Florianowi. Kto za kogo tu płaci, jest bez znaczenia. Ważne, żeby twój bilans końcowy się zgadzał.

– Bzdura! – Lisa patrzy pełnymi nienawiści oczyma na Liama.

– Od dawna zastanawiam się, co ty robisz w sądzie rodzinnym, skoro nie rozumiesz uczuć rodzicielskich. Tego, że głuszą wszystkie inne. Mogą uaktywnić w człowieku wszystko to, co najpiękniejsze, ale też i zabić w nim człowieka. Potrafisz zrozumieć taką jak ty, ale uczuć zdesperowanego ojca, któremu ktoś próbował zniszczyć córkę, nie jesteś w stanie zrozumieć.

– Wynoś się!

– Cała przyjemność po mojej stronie.

 Liam, idąc va banque z Lisą, ryzykował, ale intuicja go nie zawiodła. Niemniej, celu nie osiągnął. „Florian na wsparcie ze strony kobiet, które kochał najbardziej na świecie, liczyć nie ma co, bo żadna z nich nie stanie po jego stronie”. – myślał opuszczajć dom Huberów, niezdolny znaleźć w sobie jednej pozytywnej emocji w stosunku do żadnej z kobiet w tym gronie: córka — przyczyna nieszczęścia; żona — tylko na dobre i nigdy na złe; Marie — mała kłamczuszka — porozumienie z Janem wymagało wyłożenia kart na stół przez Lisę, co do udziału jej siostry w aferze; Lisa — myśli tylko o sobie i swojej wendecie. Ledwo wyszedł na zewnątrz, jak niespodziewanie stał się świadkiem rozmowy Hubera z Sofią Leitner.

– Ty, Lorenz, nie raz razem z Sebastianem wchodziliście na Höfats.

 – To było dobre ponad 20 lat temu!

– Mino wszystko, znasz tam doskonale wszystkie trasy.  Ty musisz moich synów sprowadzić bezpiecznie w dół!

– Jak?

 – Nie wiem jak, ale wiem, że jesteś nam to winien. Za Petera!

Achenbach rozumiejąc do czego zmierza Huber, próbował go argumentacją zatrzymać, gdy ten zbierał sprzęt do wspinaczki. Adwokat chłodno ocenił sytuację, że starszy pan sam nie da rady, więc będzie tylko trzecia ofiara. Przez chwilę rozważał, co by było, gdyby poszedł z nim. Doszedł do wniosku, że jest szansa. A skoro tak, to imperatyw moralny kazał mu podjąć ryzyko. Zdecydował, że pójdzie z Huberem. Poprosił więc Hubera o dodatkowy sprzęt oraz znalezienie mu jakiś starych butów do spinaczki.

W tym samym czasie, w kuchni Lisa cała gotując się od wzburzonych emocji, biegała po pomieszczeniu.

– Padlina! Pies! Kanalia! Sukinsyn!

– Ulżyło?  – odezwała się Marie spokojnym głosem.

– Lisa, dlaczego nie byłaś ze mną szczera, kiedy ja zwierzałam ci się z mojej przeszłości? – Karin z goryczą w głosie.

– Byłoby ci lżej?

 Do kuchni wszedł Lorenz, zaczął szukać czegoś po szafach.

– Tata?

– Nie teraz, Marie! Georg i Florian są na Höfatsscharte. Była tu ich matka.  Jadę do Gerstruben.

– Co? – zawoła Marie niemal bezgłośnie, z przerażeniem w oczach.

– Po co? To nie jest nasza sprawa! – zawołała gwałtownym tonem Lisa, która jeszcze nie ochłonęła po wizycie Achenbacha.

– Tato! Ty nie mówisz tego chyba poważnie. – Marie dołączyła się do Lisy – Chyba nie masz zamiaru wejść na Westgipfel? Ostatnio wspinałeś się ze dwadzieścia lat temu!

Lorenz zignorował słowa Marie i dalej wyjmował z szafki bidony na wodę. Po czym zwrócił się do córki Karin:

– Mila, mogłabyś mi przynieść z mojego pokoju jakiś sweter?

– Niech Sebastian sam idzie po nich! –  zareagowała ponownie ostro Lisa.

 – Sebastian… – odparł Lorenz głuchym głosem – On jest teraz ostatnim, który byłby im w stanie pomóc. Wiem, co mówię, Lisa.

 – Nawet jeśli tak jest, to ty nie jesteś im nic winien!

 – Przeciwnie. Ja jestem im wszystko winien.

– Nie wolno ci tam iść! – zaprotestowała prawe z histerią w głosie jego córka.

– Bo co?  – Lorenz spojrzał z bólem i wyrzutem na córkę – Powstrzymasz mnie?

– Tato!  – zawołała Marie błagalnym tonem.

Lorenz odebrał sweter od Mili i wyszedł na zewnątrz. Marie spojrzała z wyrzutem na Lisę. Ta wybiegła za ojcem. Huber tymczasem rzucił swój sweter w kierunku siedzącego na ławce przed domem Achenbacha i podszedł do swojego samochodu. Adwokat właśnie przymierzał jego stare buty do wspinaczki. Pasowały, choć Liam nie mógł oprzeć się wrażeniu, że dziś już chyba nikt takich nie używa – zabytek muzealny. Jednak najważniejsze, że kopyto się zgadzało. W garniturze wyglądał cokolwiek zabawnie jak na imprezę, na którą się właśnie wybierał. Ściągnął marynarkę i krawat, podwinął nogawki u spodni i włożył stary sweter Lorenza. Mężczyźni ledwo zapakowali potrzebne rzeczy do samochodu Lorenza, jak wyruszyli w drogę. Skoro Leitnerzy byli na przejściu między Westgipfel i Ostgipfel, to oni potrzebowali jak najszybciej znaleźć się w Gerstruben. Stamtąd dobre ponad trzy godziny wspinaczki jedynie na sam Westgipfel! Nie mieli czasu do stracenia.

Karin podeszła do okna i zza szyby obserwowała, co się dzieje na zewnątrz.  Widziała, jak Lisa biegnie za ojcem, który pakuje rzeczy do samochodu, czepia się jego ramienia, ale Huber zdejmuje z siebie jej rękę i odtrąca córkę. Karin odczuwała zamęt w głowie, kiedy Mila podeszła do niej.

 – Nie chcę, aby tacie się coś stało.

 – Ja też nie.  – odparła Karin i objęła córkę. Po chwili zaś dodała w zamyśleniu — Co za fatum nad nami wisi, że wszystkie stałyśmy się ofiarami tego samego.

 – O czym ty mówisz, mamo? 

Karin i Mila, które jeszcze wczoraj nie chciały mieć nic wspólnego więcej z Florianem, tak teraz obie drżały o jego życie. Kochały go i jakkolwiek negatywnie oceniały jego postępek, to chciały, żeby wrócił cały i zdrowy. Marie zmagała się z własnymi niechcianymi myślami. Nie życzyła Georgowi śmierci, tak jak i nie życzyła jej żadnemu innemu człowiekowi, jednak serce mówiło, że poczułaby ulgę, gdyby nie musiała go więcej na oczy oglądać. Bała się o ojca, wisiała na nim. Kiedy usłyszała przez uchylone okno, że samochód ruszył, dopadł ją lęk, że nie była w stanie wstać z ławy i podejść do okna, tętno przyspieszało z minuty na minutę, oddech stawał się coraz szybszy i płytszy jednocześnie, serce łomotało już tak, jakby chciało opuścić jej klatkę piersiową. Dobrze znała te objawy. Za dobrze. Musiała tylko zająć się czymś, a atak paniki minie. Jak zawsze. Marie resztkami woli odganiała natrętne myśli, byle tylko nie dopuścić do eskalacji paniki. Wtedy, do tak dobrze jej znanych objawów, dołączył się inny nowy, obcy – rozpierający, ostry ból w krzyżach. Do oczu napłynęły jej łzy. Lisa, odkąd ojciec zamknął się na nią uczuciami, jak jutrzenki wyczekiwała pierwszego cieplejszego gestu z jego strony. Nie doczekała się. Stała zrezygnowana, z opuszczonymi rękoma, na środku drogi. Kurz spod kół Land Roveru ojca dmuchnął jej w twarz, kiedy samochód ruszył spod domu.  Myśl, że mogłaby go więcej nie zobaczyć, nie mieć szans odwrócić jego serca była nie do zniesienia. Kiedy samochód zniknął jej z oczu, otarła dłonią łzy z brudnej twarzy i zawróciła do domu, z jedną myślą – wtulić się w Marie, jak za dawnych lat. W kuchni zastała siedzącą przy Marie Karin, obok stojąca Mila pośpiesznie wybierała coś w telefonie. Marie oddychała szybko, jej wyostrzone i napięte rysy twarzy, wyraźna bladość mówiły same za siebie. Karin oderwała na moment wzrok od Marie, spojrzała na Lisę i potwierdziła na głos tylko to, co siostra już się domyśliła.

– Zaczęło się.

W samochodzie Lorenz zagadnął swojego towarzysza:

– Długo się wspinasz?

– Będzie z dobre osiemnaście lat.

– Höfats znasz, jak rozumiem? – Lorenz obrócił głowę w kierunku Liama. Mężczyzna pokiwał głową.

– To przejście to nie jest jakaś specjalnie trudna trasa.

– Georg i Florian przekraczają je ze wschodu na zachód.

– To zmienia trochę postać rzeczy. –  przyznał Liam — Tam jest trochę ostrych zjazdów.

– My wybierzemy drogę standardową — wejście na Zachodni Szczyt przez wąwóz. Będzie to łatwiej i szybciej. – powiedział Lorenz.

– Jednak bracia mają przecież swoje doświadczenie. Pogoda im sprzyja.

–  Atmosferyczna.  –  odparł Lorenz. – Ich ojciec 50 lat temu o mało nie został tam.

– Ważne, że jednak wrócił.

– Sebastian miał do czego. – odparł Lorentz i się zamyślił.  

To on nie miał do czego wracać. Margarete właśnie dała mu kosza i wyjechała z Allgäu. Sebastian też wkrótce wyjechał. Wcześniej jednak wypili za przyjaźń, a druh uzyskał od Sofii — najbardziej ognistej i zarazem piegowatej dziewczyny w szkole — słowo, że na niego poczeka. On też by poczekał na Margarete, aż ukończy te swoje studia. Nie zamierzał stawać na drodze jej ambicjom. Tyle że ona jego słowa nie chciała, więc został mu tylko bar. Był jedynym dorosłym mężczyzną w domu — ojciec od dawna nie żył, braci nie miał — powołanie do wojska, jak Sebastianowi, mu nie groziło.

– Jego synowie też mają do czego. Nawet jeśli myślą, że jest inaczej.

– Ty, Liam, chyba też masz, co?

– Oczywiście!  – na twarzy Liama natychmiast pojawił się promienisty uśmiech, gdy dokończył – Na mnie w domu czeka codziennie prawdziwy gejzer radości.

– To trafił mi się właściwy kompan w góry.