Neue Gräben, alte Wunden.

Margarete und Lorenz – der Besuch.

Schließlich kam der Tag, an dem Lorenz Karins  Mutter im Gefängnis besuchen sollte. Margarete selbst konnte sich nicht mehr erinnern, wann sie das letzte Mal auf ihr Aussehen geachtet hatte. Ihre Zellengenossinnen sahen sie mit etwas verwirrten Augen an, als sie seit dem Morgen ihr Gesicht im Spiegel sorgfältig studierte.  In ein paar Stunden sollte sie Lorenz Auge in Auge treffen. Schon die Nachricht, dass er sie sehen wollte, wurde von Margarete mit unterschiedlichen Gefühlen aufgenommen, in denen sich Angst und Hoffnung mischten. Sie ahnte, dass er die Wahrheit bereits kannte, aber sie wusste nicht, welche Motive seinen Wunsch nach einem Treffen mit ihr antrieben.  Als sie den Besuchsraum, hinter der Gefangenenwärterin, betrat, folgte sie ihr intuitiv mit ihren Augen.  Lorenz saß an einem Tisch, etwas abseits, näher am Fenster. Sie erkannte ihn, obwohl auch er sich stark verändert hatte: Er war grau geworden, hatte zugenommen, und in seinen Gesichtszügen spiegelten sich die Gefühle wider, die sein Leben in den letzten zwei Jahrzehnten beherrscht hatten: Einsamkeit, Traurigkeit und Schuldgefühle. Vorbei war der kleine, schlanke, blonde Mann voller unermüdlicher Energie oder mit viel Witz in Gesellschaft. Derjenige, der immer als Erster zu trinken und zu schlagen bereit ist. Als sie eintrat, hob Lorenz reflexartig seinen Blick zur Tür. Doch er wandte ihn sofort gleichgültig ab und senkte den Kopf. „Er hat mich nicht erkannt.“  Margarete spürte einen würgenden Kloß im Hals und ein Engegefühl im Magen. „Na ja, was habe ich denn erwartet?“, dachte sie. Sie ging mit der Gefängniswärterin zu seinem Tisch.

„Hallo, Lorenz!“, grüßte sie.

Er schaute sie verwirrt an und war zunächst nicht in der Lage, seinen Schock zu zügeln. Erst nach einer Weile lächelte er sie sanft an und erwiderte ihren Gruß.  Margarete atmete erleichtert auf – er war nicht gekommen, um ihr Vorwürfe und Beschuldigungen  zu machen. Die Gefangenenwärterin ging und Margarete setzte sich auf die andere Seite des Tisches.  Es war das erste Mal seit 25 Jahren, dass sie sich gesehen hatten. Alles, was sie einander zu sagen hatten, war zunächst Stillschweigen. Es gab keine Worte, um den Schmerz auszudrücken, den jeder von ihnen innerlich empfand. Sie saßen im gemeinsamen Besuchsraum, nur ein Tisch trennte sie. Lorenz nahm die Hände von Margarete in seine eigenen. Er betrachtete ihre Hände eine ganze Weile.  Alles, was von der schönen Frau übrig blieb, der die Männer immer den Vortritt ließen, wenn sie an ihnen vorbeiging und sich umdrehte, um ihr nachzuschauen, waren diese Hände, so wie sie einmal waren.

„Ich habe mit Karin gesprochen. Sie hat mir alles erzählt.“

„Ich nehme an.  Sonst wärst du nicht hier.“

„Lisa ist Anwältin und möchte dir helfen. Nicht persönlich, denn das ist nicht ihre Fachrichtung.“

„Das ist völlig unnötig. Aber bitte bedanke dich bei deiner Tochter in meinem Namen. Schon als Mädchen hatte Lisa ein gutes Herz und wollte allen in ihrer Umgebung helfen. Ich mochte sie von ganzem Herzen.“ Margarete lächelte. „Sie war dir so ähnlich. Ihre Meinung sagte sie immer offen und unverblümt.“

„Dies ist nicht der richtige Ort für dich.“

„Wenn dies nicht der richtige Ort für mich ist, wo ist er dann?“, fragte sie rhetorisch.  Dann fügte sie hinzu: „Man mag es kaum glauben, aber das Gefängnis ist auch ein Ort, der für Menschen gemacht ist. Sogar hier kann man sich nützlich fühlen.  Vor allem, wenn man Lehrerin ist. Die meisten, die hier landen, brauchen eine gute Erziehung, bevor sie diese Mauern verlassen.“

Lorenz lächelte leicht über diese Worte von Margarete. In einer Hinsicht hatte Margarete  sich nicht verändert. Sie hatte nie Selbstmitleid und erlaubte auch nicht, dass andere Mitleid mit ihr hatten. Ihr Gesicht nahm einen grimmigen Ausdruck an und ihre Stimme einen harten, unnachgiebigen Ton, als sie wieder sprach:

„Ich wünsche keine Wiederaufnahme des Prozesses. Ich will nicht, dass Karin das wieder durchmachen muss. Ich hoffe, du verstehst mich.“

Lorenz nickte stumm.

„Brauchst du etwas?“

Margarete schüttelte verneinend den Kopf. Sie war es gewohnt, ihre Bedürfnisse zu minimieren.

„Kann ich etwas für dich tun?“

„Kümmere dich um unsere Tochter.“

„Du brauchst mich nicht darum zu bitten, das zu tun. Seit ich weiß, dass sie es ist, ist sie mir jeden Tag mehr ans Herz gewachsen.“

„Kannst du mir verzeihen, Lorenz?“

„Was denn, Margo?“ 

L&L alles wie immer.

Lisa wollte nicht akzeptieren, dass Margaretes Fall ad acta gelegt wurde, und beschloss, Liam um Hilfe zu bitten. Sie fand die Akte von Karins Mutter im Gerichtsgebäude, sammelte die Unterlagen und schaute dann der Sitzungsliste  nach. „Das ist er. Er sollte bald den Gerichtssaal verlassen haben“, dachte sie zufrieden und ging eilig in die Halle, um dort auf ihn zu warten. Das brauchte sie nicht – Liam war schon gegangen. Er stand neben der Bank am Fenster, eine Hand steckte seine Anwaltsrobe in seine Aktentasche, die andere hielt das Telefon an sein Ohr. Sie war zu weit weg, um das Gespräch mitzubekommen, aber sie erkannte an seinem Gesichtsausdruck, dass er verärgert war.  Aufgewühlt, sogar. Lisa konnte nicht umhin zu bemerken, dass dieses Bild im krassen Gegensatz zu dem sonst so ruhigen und entspannten Gesichtsausdruck von Liam stand. Sie kam so nahe heran, dass einzelne Worte sie bereits zu erreichen begannen. „Türkisch, Arabisch?  Interessant“,  dachte sie. In der Tat wusste sie sehr wenig über ihn. Liam beendete das Gespräch, hob den Blick und sah Lisa vor sich stehen, die einen großen Stapel Dokumente in den Händen hielt. Er sah sie mit überraschten Augen an und lächelte etwas gezwungen.

„Lisa!“

„Ich habe einen Fall für dich! Etwas, das dich sicher interessieren könnte“, begann sie mit selbstbewusster Stimme und einem Lächeln auf den Lippen, als wolle sie ihm verkünden, dass er in der Lotterie gewonnen habe.

„Im Moment leide ich nicht unter Arbeitsmangel. Und kurz vor meinem Urlaub habe ich nicht die Angewohnheit, etwas anzufangen. Aber es ist schön, dass du an mich gedacht hast.“

„Ich brauche deine Hilfe.  Das ist sehr wichtig für mich.“

Lisa verstand, dass er versuchte, sie abzuwimmeln, und änderte daher ihre Haltung. Es hat funktioniert. Wenn eine Frau höflich um etwas bittet, lehnt ein Mann nicht ab. Liam zeigte Interesse.

„Worum konkret geht es?“

„Es geht um die Revision eines Strafprozesses, der vor 25 Jahren stattfand. Man muss die wahren Chancen einschätzen,  …“

„Entschuldige, Lisa, können wir ein andermal darüber reden? Ich habe jetzt nicht viel Zeit, ich bin in Eile, um zum Revier zu kommen.“

„Ja, sicher. Wie wäre es heute Abend bei mir?“

Liam dachte eine Weile darüber nach.

„Vielleicht können wir uns irgendwo in der Stadt treffen.“

„GUT. Du wählst einfach einen Zeitpunkt und einen Ort, der dir passt.“

Liam hatte keine Zeit, zu antworten, als ein junger Mann durch den Gang flog. Als er an ihnen vorbeiging, stieß er Lisa an, sodass die oberste Akte zu Boden fiel.  Liam drehte sich abrupt um. „He!“,  rief er ihm nach, aber der Junge war bereits in einen Seitengang abgebogen und aus seinem Blickfeld verschwunden. Der Mann bückte sich, um die Papiere vom Boden aufzuheben. Der Aktendeckel war geöffnet, sodass er unwillkürlich zeitweilig den Blick auf den Inhalt richtete. Aus der Akte ging hervor, dass die Frau ihren Mann im Schlaf ermordet hatte.  Er schloss den Aktendeckel und sah Lisa ungläubig an.

„Wenn dies der Fall ist, den du für mich hast, dann hast du leider die falsche Adresse.“

„Das verstehe ich nicht. Du bist Strafverteidiger, das ist dein Job.“

„Du verschwendest deine Zeit“, sagte er fest. Dann legte er der Akte auf die anderen Papiere, die Lisa in der Hand hielt.

„Aber du hast dir die Akte nicht einmal angesehen. Diese Frau ist unschuldig!“

„Natürlich, wie immer. Schließlich ist es seine Schuld, dass er es nicht geschafft hat, aufzuwachen, bevor er in einen ewigen Schlaf gefallen ist. Wenn er das getan hätte, säße er jetzt hinter Gittern und sie würde von unten Radieschen gucken.“

„Liam, was ist los mit dir?“

„Nichts. Das interessiert mich einfach nicht.“

„Aber Fälle von Schlägereien, Vergewaltigungen, Raufereien von Immigranten, das ist es, was dich interessiert!“, rief Lisa leidenschaftlich aus.

„Du kannst auch leichte Diebstähle und Betrug, einzelnen Dealen, Unfälle unter Alkoholeinfluss hinzufügen. Das Allgäu ist keine Metropole. Dies sind die meisten Fallen in unserem Landkreis, die auf meinem Schreibtisch landen“, erwiderte Liam ruhig. „Übrigens, hast du etwas gegen Immigranten?“, beendete er ungewollt in einem leicht angreifenden Ton.

„Sicherlich nicht so viel, wie du gegen … Frauen“,  erwiderte Lisa kalt.  „Weißt du, was dein Problem ist?  Du hasst Frauen einfach!“

Eine Grimasse zog Liam über sein Gesicht. Er antwortete ihr jedoch nicht. Er hatte keine Lust, sich mit Lisa zu streiten. Außerdem war er tatsächlich in Eile – sein Bruder war von der Polizei festgenommen worden.

„Ich bin in Eile“, erwiderte er kurz, drehte sich dann auf dem Absatz um, nahm seine Aktentasche vom Stuhl und ging weg, sodass Lisa allein in der Mitte des Ganges stand.

„Idiotin!“, rief sie wütend vor sich hin.

Angesichts des mangelnden guten Willens seinerseits, selbst für freundschaftliche Hilfe, beschloss sie, ihre Illusionen über ihn endgültig aufzugeben. Sie muss eine andere Lösung für Karins Mutter und für ihr eigenes, im Moment geheimes Projekt, Mutter zu werden, finden.  Wieder einmal setzte sie auf das falsche Pferd.

Liam hatte längst beschlossen, dass er von den beiden Übeln lieber Lisas Gegner als ihr Sklave sein wollte. Und zu letzterem würde er unweigerlich werden, wenn er nur wieder einmal zuließ, dass eine Strähne ihres langen blonden Haares über sein Gesicht fiel. Seitdem Florians Verfahren eingestellt wurde, vermied Liam konsequent den Kontakt zu Lisa, auch beruflich, und achtete jedes Mal sorgfältig darauf, wer sein Gegner in einer gerichtlichen Streitigkeit ist. Freiheit hat immer einen Preis, manchmal einen sehr bitteren. Die Waagschale kippte für Lisa und Liam immer mehr in die entgegengesetzte Richtung, und es sah so aus, als würden sich ihre Wege endgültig trennen.

Karins neue Geburtsurkunde.

Der gescheiterte Versuch, Liam in den Fall von Karins Mutter einzubeziehen, veranlasste Lisa keineswegs, sich von der Hilfe für Margarete zurückzuziehen oder ihre eigenen Pläne aufzugeben. Lisa erkannte, dass sowohl die Suche nach einem guten Anwalt für Margarete als auch die Überwindung der Sackgasse in ihrem Privatleben Zeit und Mühe erfordern würden. Da Plan A nicht funktioniert hatte, musste man zu Plan B übergehen. In der Zwischenzeit beschloss sie, ihrem Vater und ihrer Schwester den kleinen Gefallen zu tun, ihre Beziehung als Anwälte formell zu bestätigen.

Die DNA-Ergebnisse bestätigten die Verwandtschaft zwischen Lorenz und Karin, die Beteiligten waren sich einig, aber der Fall wurde durch die Tatsache erschwert, dass Karins angeblicher Vater tot war. Außerdem erfüllte Karl zum Zeitpunkt seines Todes alle Bedingungen eines sozialen Vaters – er war der Ehemann ihrer Mutter, er leistete seinen Beitrag zum Unterhalt von Karin, und er zog sie groß. Lisa bewies vor Gericht, dass es ihr weder an Professionalität noch an juristischem Talent fehlte, und schließlich wurde der Mann, der Karin verletzt hatte, ein für alle Mal aus ihrer Geburtsurkunde gestrichen.

Lisas Freude war umso größer, als es ihr zum ersten Mal als Anwältin gelungen war, etwas Positives für ihre Lieben zu tun und von ihnen geschätzt zu werden. Anschließend setzten sich die fünf an diesem Sommerabend im Juni zusammen, um zu feiern. Sogar Marie trank Wein, Mila lächelte, und Lorenz vergaß für einen Moment, dass er es bedauerte, dass seine Tochter jemals Jura studiert hatte, und machte sich daran, alte Geschichten über die Hubers Alp zu erzählen. Marie und Lisa fügten ihre Anekdoten hinzu und neckten sich gegenseitig über unbedeutende Details und Kinkerlitzchen, wie in den guten alten Zeiten. Es war gemütlich, herzlich und familiär. Dies war einer der seltenen, flüchtigen Momente in letzter Zeit in der Hubers Alm, in denen den Bewohnern, mehr zu bemerken schienen, was sie gemeinsam hatten – gemeinsames Blut, gemeinsame Vorfahren und gemeinsames Land. Das heißt, was dauerhaft, materiell und unveränderlich war. Weniger Aufmerksamkeit schenkten sie dem, was sie manchmal trennte – Tränen, gegenseitige Vorwürfe und Unverständnis. Glücklicherweise in diesem Fall – veränderlich und unbeständig.

Margarete i Lorenz, widzenie.

Margarete sama już nie pamiętała, kiedy ostatnio zwracała uwagę, na swój wygląd. Koleżanki z celi patrzyły na nią nieco zdumionym okiem, kiedy od  rana uważnie studiowała swoją twarz w lustrze.  Za kilka godzin miała spotkać się z Lorenzem. Samą wiadomość, że chce się z nią zobaczyć, przyjęła Margarete z mieszanymi uczuciami, gdzie obawy splatały się z nadzieją. Domyślała się, że zna już prawdę, jednak jakie motywy kierują jego życzeniem spotkania się z nią, tego nie wiedziała. Kiedy weszła na  salę widzeń za strażniczą, intuicyjne powiodła za nią  wzrokiem. Lorenz siedział przy stoliku trochę z boku, bliżej okna. Poznała go, choć on też bardzo się zmienił: posiwiał, przytył, a jego rysy twarzy odzwierciedlały uczucia, które zdominowały jego życie przez dwie ostatnie dekady:  samotność, smutek i poczucie winy. Dawno zniknął ten niewysoki, szczupły blondyn, pełen niespożytej energii, w towarzystwie tryskający ciętym dowcipem,  zawsze pierwszy do wypitki i do wybitki. Kiedy weszła, Lorenz odruchowo podniósł wzrok w kierunku drzwi. Zaraz jednak odwrócił go obojętnie w bok i spuścił głowę w dół. „Nie poznał mnie”. – Margarete poczuła gulę w gardle i ucisk w żołądku. „Właściwe, to czego ja się spodziewałam?” – pomyślała.  Podeszła wraz ze strażniczką do jego stolika.

– Witaj, Lorenz!  – przywitała się.

On spojrzał na nią zmieszany, niezdolny zrazu opanować szoku. Dopiero po chwili uśmiechnął się do niej łagodnie i odpowiedział na przywitanie.  Margarete odetchnęła z ulgą — nie przyszedł tu robić jej wyrzutów ani wymówek.  Strażniczka odeszła i Margarete usiadła po drugiej stronie stolika. Widzieli się pierwszy raz od 25 lat. Cisza to było wszystko, co zrazu mieli sobie do powiedzenia. Nie było słów, żeby wyrazić ból, które każde z nich odczuwało w środku. Siedzieli na wspólnej sali widzeń, dzieliła ich tylko odległość stolika. Lorenz wziął dłonie Margarete w swoje ręce. Przez dłuższą chwilę przyglądał się im. Z tamtej pięknej kobiety, której to mężczyźni  ustępowali miejsca, gdy przechodziła obok nich  i oglądali się do tyłu za nią, pozostały tylko te ręce, takie jak dawniej.

– Rozmawiałem z Karin. Opowiedziała mi o wszystkim.

– Domyślam się. Inaczej byś tu nie przyszedł.

– Lisa jest adwokatem i chce ci pomóc. Nie osobiście, bo to nie jest jej specjalizacja.

– To zupełnie niepotrzebne. Podziękuj jednak córce w moim imieniu.  Lisa już jako dziewczynka miała dobre serce i chciała wszystkim w koło pomagać. Bardzo ją lubiłam. – uśmiechnęła się. – Była taka do ciebie podobna. Zawsze mówiła szczerze i bez ogródek, co myśli.

– To nie jest miejsce dla ciebie.

– Jeśli to nie jest miejsce dla mnie, to gdzie jest to miejsce?  – zapytała retorycznie.  Po czym dodała. – Być może trudno w to uwierzyć, ale więzienie też  jest dla ludzi. Nawet tutaj można czuć się potrzebnym.  Zwłaszcza jak się jest nauczycielką. Większość, która tu trafia, potrzebuje reedukacji, zanim opuści te mury.

Lorenz nieznacznie uśmiechnął się na te słowa Margarete. Pod jednym względem się nie zmieniła — nigdy nie użalała się nad sobą i nie pozwalała innym, żeby użalali się nad nią. Jej twarz przybrała zacięty wyraz, a jej głos nabrał twardy nieprzejednany ton, gdy ponownie się odezwała:

– Nie życzę sobie  żadnego ponownego procesu. Nie chcę, żeby Karin musiała to jeszcze  raz przerabiać. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz.

Lorenz milcząco przytaknął.

– Potrzebujesz czegoś?

Margarete pokręciła przecząco głową. Przyzwyczaiła się do minimalizowania swoich potrzeb.

– Dbaj o naszą córkę.

– Nie potrzebujesz mnie o to prosić. Odkąd wiem, że jest, to każdego dnia jest mi droższa.

– Możesz mi wybaczyć, Lorenz?

– Co niby, Margo? 

LiL wszystko po staremu.

Lisa nie zamierzała się pogodzić z odłożeniem sprawy Margarete ad acta i zdecydowała się zwrócić o pomoc do Liama. Odszukała akta matki Karin w sądzie, zebrała dokumentację, po czym przejrzała wokandę spraw na dziś w sądzie, czy nie ma tam jego nazwiska. „Jest. Powinien już wychodzić z sali”. ​- pomyślała zadowolona i ruszyła pośpiesznie pod salę, żeby tam na niego zaczekać. Nie musiała — Liam już wyszedł. Stał przy ławce pod oknem, jedną ręką upychał swoją togę adwokacką do teczki, a drugą przytrzymywał telefon przy uchu. Była zbyt daleko, żeby mogła usłyszeć rozmowę, ale z ekspresji jego twarzy poznała, że jest zdenerwowany, a nawet wzburzony. Lisa nie mogła się oprzeć wrażeniu, jak ten obraz bardzo kłóci się z tym zwykle spokojnym i wyluzowanym wyrazem twarzy Liama. Podeszła na tyle bliżej, że zaczęły ją dobiegać już pojedyncze słowa. „Turecki, arabski?  Interesujące”. – pomyślała. Rzeczywiście niewiele wiedziała o nim. Liam skończył rozmowę, podniósł wzrok i zobaczył Lisę, stojącą tuż przed nim z wielką stertą dokumentów na rękach. Spojrzał na nią zdumionym oczami i  uśmiechnął się trochę wymuszenie.

– Lisa!

– Mam  dla ciebie sprawę! Coś, co na pewno mogłoby cię zainteresować. – zaczęła pewnym głosem, z uśmiechem na ustach, jakby oznajmiała mu, że właśnie wygrał całą pulę na loterii.

– Chwilowo nie ciepię na brak pracy. A  tuż przed urlopem nie mam zwyczaju niczego zaczynać. Jednak to miłe, że pomyślałaś o mnie.

–  Potrzebuję twojej pomocy.  To bardzo ważne dla mnie. – Lisa rozumiejąc, że próbuje ją zbyć, zmieniła podejście. Podziałało. Kiedy kobieta grzecznie prosi, to mężczyzna nie odmawia. Liam wykazał zainteresowanie.

– O co chodzi, konkretnie?

– O rewizję procesu sprzed 25 lat. Trzeba ocenić realne szanse…

– Wybacz, Lisa, moglibyśmy o tym, kiedy indziej porozmawiać? Teraz nie mam za dużo czasu, spieszy mi się na komisariat.

– Jasne. Może wieczorem u mnie?

Liam zastanowił się przez chwilę.

–  Może spotkajmy się gdzieś na mieście.

– OK. Wybierz tylko gdzie i o jakim czasie ci pasuje.

Liam nie zdążył odpowiedzieć, jak przez korytarz przeleciał jakiś młokos. Mijając ich, potracił Lisę tak, że wierzchnia teczka spadła na ziemię. Liam gwałtownie się obrócił. – Hej! – zwołał za nim, ale chłopak już skręcił w boczny korytarz i zniknął mu z pola widzenia. Mężczyzna schylił się, żeby podnieść dokumenty z ziemi. Okładka akt była otwarta, więc mimowolnie na moment skupił wzrok na ich zawartości. Z akt wynikało, że kobieta zamordowała mężna, kiedy on spał. Zamknął teczkę, po czym spojrzał na Lisę z niedowierzaniem.

– Jeśli to  jest właśnie ta sprawa dla mnie, to   obawiam się, że pomyliłaś adres.

– Nie rozumiem. Jesteś karnistą, to twoja działka.

– Tracisz swój czas. – powiedział poważnie i stanowczo. Po czym  odłożył teczkę na  wierzch  dokumentów, które trzymała Lisa.

– Ale nawet nie przejrzałeś akt. Ta kobieta siedzi niewinnie!

– Oczywiście jak zawsze. W końcu to jego wina, że nie zdążył się obudzić, zanim zapadł w wieczny sen. Gdyby tak było, on siedziałby teraz za kratkami, a ona wąchałaby kwiatki od dołu.

– Liam, co z tobą? O co ci chodzi?

– Nic. Po prostu nie jestem zainteresowany.

– Za to sprawy o pobicie, gwałt, jakieś awantury imigrantów, to cię interesuje! – zawołała z pasją.

– Możesz jeszcze dodać drobne kradzieże i oszustwa, mała dealerka, wypadki drogowe po pijanemu. Allgäu to nie jest metropolia. To są sprawy naszego rewiru, które głównie do mnie trafiają.  –  odparł Liam spokojnie. – Tak w ogóle, to masz coś przeciwko imigrantom? – mimowolnie dokończył trochę zaczepnym tonem.

– Na pewno nie tyle, ile ty przeciwko… kobietom.  –  odparła Lisa zimno – Wiesz, co jest twoim problemem?  Ty po prostu nienawidzisz kobiet!

Przez twarz Liama przeszedł  grymas, jednak nie odpowiedział na zaczepkę. Nie miał ochoty na pyskówkę z Lisą. Zresztą faktycznie się spieszył — jego brat został zatrzymany przez policję.

– Śpieszę się. –  odparł krótko, po czym obrócił  się na pięcie, zabrał z krzesła swoją teczkę i odszedł, zostawiając Lisę samą na środku korytarza.

– Idiotka! – zawołała zła sama na siebie.

Widząc z jego strony brak jakiejkolwiek dobrej woli, nawet do koleżeńskiej pomocy,  postanowiła dać sobie wreszcie spokój ze złudzeniami co do jego osoby.  Musi znaleźć inne rozwiązanie i dla matki Karin i dla swojego sekretnego projektu zostania matką. Znowu się pomyliła.

Liam już dawno podjął decyzję, że z dwojga złego woli być Lisy przeciwnikiem, jak niewolnikiem. A tym drugim zostałby niechybnie, gdyby tylko jeszcze raz pozwolił na to, żeby kosmyk jej długich blond włosów opadł mu na twarz. Od czasu zamknięcia sprawy Floriana, konsekwentnie unikał kontaktu z Lisą, nawet zawodowego, starannie przyglądając się za każdym razem, kto jest jego adwersarzem w sporze w sądzie.  Wolność ma zawsze swoją cenę, czasem bardzo gorzką. Szala coraz bardziej przechylała się w kierunku przeciwnym dla LiL i wyglądało na to, że drogi ich rozchodzą się na dobre.

Nowy akt urodzenia Karin.

Porażka przy próbie zaangażowania Liama w sprawę matki Karin,  bynajmniej nie spowodowała wycofania się Lisy z pomocy Margarete, czy też jej  rezygnację  z własnych planów. Lisa uznała, że zarówno  znalezienie dobrego prawnika dla Margarete, jak i wyjście z impasu w życiu osobistym, wymaga czasu i zachodu. Skoro plan A nie wyszedł, trzeba przejść do planu B. W międzyczasie  postanowiła oddać jako prawnik choćby tę niewielką przysługę ojcu i siostrze, jaką było doprowadzenie do formalnego potwierdzenia ich pokrewieństwa.

Aczkolwiek wyniki DNA potwierdzały pokrewieństwo Lorenza i Karin, a strony zainteresowane były jednogłośne, to sprawę komplikował fakt, że  domniemany ojciec Karin nie żył. W dodatku,  w chwili swojej śmierci Karl spełniał wszystkie warunki faktycznego ojca – był mężem jej matki, łożył na utrzymanie Karin, wychowywał ją. Jednak Lisa potrafiła udowodnić w sądzie, że nie brak jej ani profesjonalizmu zawodowego, ani talentu prawniczego i ostatecznie człowiek, który skrzywdził Karin, został raz na zawsze wymazany z jej aktu urodzenia.  

Radość Lisy tym była większa, że pierwszy raz udało jej się jako prawnik zrobić coś pozytywnego dla swoich najbliższych i zostać przez nich docenioną. Potem mogli w ten letni czerwcowy wieczór, w piątkę zasiąść do wspólnego świętowania. Nawet Marie piła wino, Mila się uśmiechała, a Lorenz na moment zapomniał, że żałuje, że jego córka poszła kiedykolwiek studiować prawo i wziął się za opowiadanie dawnych dziejów Hubers Alp. Marie i Lisa dorzucały swoje anegdoty, drocząc się przy tym nawzajem o małoistotne szczegóły i bzdety, jak za dawnych, dobrych czasów.  Było miło, ciepło, rodzinnie. Ot, jedna z tych nielicznych, ulotnych chwil w Hubers Alp, kiedy mieszkańcy zdawali się więcej  dostrzegać  to, co ich łączy – wspólna krew, wspólni przodkowie i wspólna ziemia. Czyli to, co było trwałe, materialne i niezmienne. Mniej zaś zwracali uwagę na to, co ich  czasem dzieli – łzy, wzajemne pretensje oraz brak zrozumienia. Na szczęście w tym przypadku — zmienne i nietrwałe.