Lisa und Liam, Neustart

Als Lisa und Liam die Hubers Alp erreichten, wanderten die Ziegen noch frei auf der Wiese. Zum Glück kümmerte sich ihr Nachbar Joseph um das Vieh. Sie hatten noch keine Sommer Urlauber in ihrem Quartier. Also waren Lisa und Liam allein in den Hubers Alp. Die Notwendigkeit, dass Lisa sich um die Tiere kümmerte, zwang Liam sofort, eine Weile dort zu bleiben und seine Hilfe anzubieten. Lisa schaltete die Fahrlichter ein, um die Wiese zu beleuchten, und rannte ins Gras. „Stadtmensch!“ Dachte sie, als er ungeschickt versuchte, ihr zu helfen, die Ziegen in den Stall zu treiben. Als die letzte Ziege sicher im Stall war, lud Lisa ihn ein, zum Tee ins Haus zu kommen. Sie wollte nicht undankbar sein. Lisa dachte, dass sie ihre zitternden Gefühle bereits gezähmt und ihre düsteren Gedanken verjagt hatte. Damit sie sich seine Gesellschaft leisten kann. Aber die Wahrheit war, dass eine Anspielung, ein Wort genug war, damit all das Bedauern in einer großen Welle aus ihrem Herzen strömte. Nach kurzem Zögern nahm Liam die Einladung an. Da war etwas in ihrem Gesicht, das ihn davon abhielt, wegzugehen. Sie schaltete den Wasserkocher ein und holte Tee aus dem Schrank. Währenddessen zog Liam Lorenz ’alten Wollpullover aus und wechselte die Kletterschuhe zu seinen eigenen. Aus dem Augenwinkel beobachtete Lisa, wie er zuerst den Pullover sorgfältig faltete und auf der Bank am Fenster ablegte und dann die Schuhe perfekt gleichmäßig unter der Bank platzierte, sodass kein Millimeter des einen Schuhs über den anderen hinausragte. „Der Typ ist wirklich krank!“, ging es ihr unwillkürlich durch ihren Kopf.  Auf dem Küchentisch stand ein Korb mit getrockneten Brotscheiben vom Morgen. Als Lisa die Teetassen auf den Tisch stellte, bemerkte sie seinen hungrigen Blick, der auf den Brotkorb gerichtet war.  Mit einer Handbewegung ermutigte sie ihn, sich selbst zu bedienen. Als sie ihn gierig Scheibe um Scheibe verschlingen sah, fühlte sie sich selbst hungrig.  Sie griff nach der letzten Brotscheibe und ihre Hände trafen sich für einen Moment.

„Ist das die Letzte?“, fragte er sichtlich verwirrt, überzeugt davon, dass er alles selbst gegessen hatte. Er möchte gerade seine Hand zurückziehen, als Lisa mit dem Kopf verneinte. „Wir haben mehr gebackenes Brot“, sagte sie und brach ein Stück Brot ab.

„Friedens Brotscheibe?“, lächelte er und griff nach dem letzten Stück Brot im Korb. „Zur Versöhnung!“

Lisa fühlte den Bissen Brot in ihrer Kehle wachsen. „Versöhnung“, dachte sie.

„Aber mit wem?“, fragte sie und die unterdrückte Welle der Emotionen nahm in ihrem Herzen wieder überhand. Sie wandte sich abrupt vom Tisch ab. Mit ihrer letzten Willenskraft versuchte sie immer noch, nicht vor seinen Augen auseinanderzufallen. Die Frau legte ihre Hände auf die Küchentheke und beugte sich über sie. „Geh weg!“

Liam stand regungslos auf der anderen Seite des Tisches und sah sie ernst an.

„Hast du nicht gehört, was ich gesagt habe? Ich will allein gelassen werden!“

Da er sich ihr mit seiner Gesellschaft nicht aufzwingen wollte, nahm er seine Jacke vom Stuhl und machte Anstalten zu gehen. Er war schon an der Tür, als er den Kopf drehte und Lisa noch einmal ansah. Sie stand immer noch mit dem Rücken zu ihm an der Anrichte und wartete nur darauf, dass er verschwand, damit sie ihren aufgestauten Gefühlen endlich Luft machen konnte.

Marie musste sich auf Viehscheid ziemlich antrinken, um in der Trunken Fantasie den unbeliebten Georg zu küssen und den Flaschengeist zu befreien.  Liam, im Gegenteil, benötigte den nüchternen Kopf und weit geöffnete Augen, um Lisa ohne Widerwillen ansehen zu können. In der Lage zu sein, sie ganz neu zu betrachten und dieses Mal den ersten Schritt auf sie zuzugehen, ohne ihre Einladung. In dieser Nacht erinnerte Lisa in ihrer ganzen Erscheinung an verbrannte Erde. Sie sah keineswegs aus wie diese attraktive Frau an der Bar, die ihn mit ihren Augen dazu verlockte, fünf Minuten lang in Vergessenheit zu geraten. Plötzlich änderte er seine Meinung – er wandte sich von der Tür ab und ging mit entschlossenem Schritt auf sie zu. Der Mann legte seine Hände sanft auf ihre Schultern, sodass sie deren Gewicht nicht einmal spüren konnte.

„Wenn es schiefläuft, sollte man nicht allein sein. Sofort taucht eine unerwünschte Gesellschaft auf. Die Engel der Finsternis kommen, um deine Seele zu holen“, sagte er mit leiser Stimme, ließ seinen Blick über die Decke schweifen, seufzte und fügte hinzu, „Einsamkeit. Was ist das eigentlich für ein Geschenk des Himmels?“

Bei diesen Worten drehte sie sich abrupt zu ihm um, lehnte ihre Hände und ihren Kopf an seine Brust und weinte wie ein Kind. Von all ihren Lieben weggeschoben, hilflos angesichts der Leere, die sie umgab, sehnte sie sich nach Gefühl und Verständnis wie ein gefräßiges Kätzchen. In einem solchen Moment, auch wenn der Feind ihr Zuneigung zeigte, war sie nicht in der Lage, ihm zu widerstehen. Er brauchte nur seine Arme zu öffnen, damit sie in seine Umarmung fiel. Es genügte ihm, seinen ersten Fuß auf diese verbrannte Erde zu setzen, und er konnte alles ergreifen.  Er strich mit seiner Hand über ihre Haare und ließ ihr Bedauern auslaufen.

Sie konnte und wollte den Verlust der Gefühle ihres Vaters nicht akzeptieren. Schließlich war sie seit ihrer Geburt für ihn das wichtigste Wesen unter der Sonne, das Erste in seinem Herzen. Nun so viel wie Luft. Sie war für ihn nach München gefahren. Sie biss ihre Zähne zusammen, um dort ihren Lebensunterhalt zu verdienen und das Jurastudium zu absolvieren. Um eines Tages zurückzubekommen, was ihnen gehörte und was die Leitners ihnen unrechtmäßig genommen hatten. Schließlich wollte sie, dass ihr Vater und Marie stolz auf sie sind. Marie hatte sie wochenlang fast verächtlich angeschaut, ihr Vater überhaupt nicht. Alle verurteilten sie, niemand versuchte sie zu verstehen. Immerhin hatte sie den Preis für ihre Fehler schon vor zwanzig Jahren bezahlt. Mehr noch, sie zahlte es weiter, denn ihr gesamtes berufliches und privates Leben von einem Flop zum nächsten ging, von einem Neustart zum nächsten. Endlos, weil die Vergangenheit nicht loslassen wollte. Die Dämonen der Vergangenheit kehrten immer wieder zurück, und zwar immer dann, wenn sie dachte, sie hätte sie schon längst hinter sich gelassen.

Sie fragte ihn, ob sich die Gefühle ihres Vaters für sie jemals ändern würden. Liam konnte ihr keine klare Antwort geben. Er konnte sich einfach nicht vorstellen, in Hubers Schuhen zu stecken. Allerdings war er auch Zeuge von Lisas Schmerz und ihrer Verzweiflung und verstand, dass Schweigen seinerseits, als einzige Antwort, der Grab für sie sein würde. Und diese erzwungene Antwort, oder besser gesagt, Liams versehentliche Andeutung: „Vielleicht, wenn du ihm ein Enkelkind schenkst …“, brachte plötzlich die Erinnerung an die Zeit zurück, als sie ihrem Vater in Maries Namen gesagt hatte, dass er Großvater werden würde, und die Reaktion ihres Vaters auf diese Nachricht ihr gegenüber. Lisas Gesicht leuchtete auf, ihr Herz schlug lebhafter. „So wird es wieder sein!“, flüsterte ihr Herz. Dankbar für diesen Hoffnungsfunken hob sie den Kopf und schaute in sein Gesicht. Er beugte sich über ihr Gesicht, nahm es in seinen Händen und küsste zuerst ihre Augen, ihre tränennassen Wangen, bevor er nach ihre Lippen suchte. Die Feindseligkeit ließ nach. Das Eis schmilzt. Zärtlichkeit trat zwischen zwei emotional abgekühlten Menschen.

Marie und Georg brauchten nur einen Funken, damit das Feuer hochschoss. Hier musste man, um die gefrorenen Herzen zum Schmelzen zu bringen, auf einen Feuerstein pusten und dafür sorgen, dass die erste Flamme, kaum schwelend, nicht erlosch. Umso mehr, dass sie einige Stunden zuvor nur Hass und Feindseligkeit zueinander hatten. Aber was ist Hass, wenn nicht ein Mangel an Liebe? Ebenso wie Dunkelheit die Abwesenheit von Licht ist. Es reicht, wenn eine zärtliche Hand die Tränen abwischt und der Schmerz verschwindet. Es genügt, einen kleinen Lichtstrahl hereinzulassen, um die Dunkelheit verschwinden zu lassen. Alles, was man tun muss, ist, sein Herz zu öffnen, um die Isolation zu brechen und die Distanz der gegenseitigen Abneigung und des Unverständnisses zu überwinden.

Kaum hatte sich der Vektor von Liams Gefühlen für Lisa geändert, als nach Sympathie die Bewunderung für die Frau von außerordentlichem Mut und Entschlossenheit kam. Heute vielleicht gebrochen, aber morgen bereit, wieder zu kämpfen. Es gibt keinen solchen Antifeministen, der, nachdem er die Tapferkeit einer Frau bemerkt hat, nicht aus Respekt vor ihr „niederknien“ würde. Wahre Liebe wird niemals aus Mitgefühl geboren, ihre Quelle kann nur Bewunderung sein. Der Samen wurde gesät.

Nachdem er und Lorenz einige Stunden zuvor die drei Gipfel der Höfats: Westgipfel, zweiter Gipfel und Mittelgipfe, bestiegen hatten, um zu den Leitner-Brüdern auf der Höfatsscharte zu gelangen, als ein Berghubschrauber sie ins Krankenhaus brachte, schien es Liam, dass er sein Limit für den Tag erreicht hatte. Er hatte sein Bestes gegeben. Doch das Leben überraschte auch ihn wie immer – der Ostgipfel wartete noch und rief nach einer Herausforderung. Und wie beim Berg reicht ein falscher Schritt, und er wirft jeden Bergsteiger hinunter – in den Abgrund. Doch wozu hatte er seinen Charakter, dessen Achse stets von Geduld, Widerspenstigkeit und Ehrgeiz geprägt war? Die Selbstbeherrschung schon losgelassen, die Maske fiel herunter, blieb dieser männliche Ehrgeiz, die Tränen der Verzweiflung in Tränen des Glücks zu verwandeln. All die negativen Gefühle, die sich in den letzten Wochen zwischen ihnen aufgestaut hatten, lösten sich auf in der Dunkelheit der Nacht, um dann mit ihr zu verschwinden, als der Morgen graute. Bevor der Planet Venus über dem Horizont aufleuchtete und einen neuen Tag ankündigte, wurde auch der Ostgipfel erobert. Tabula rasa – Lisa und Liam waren wieder am Start.

Cyprian Kamil Norwid

LiL — reset.

Kiedy Lisa z Liamem dotarła do Hubers Alp, to kozy nadal błąkały się samopas po łące. Bydłem na szczęście zajął się ich sąsiad Joseph, którego krowy także wypasał Lorenz. Letników jeszcze nie mieli Huberowie na kwaterach. Lisa i Liam byli więc sami w Alp. Konieczność natychmiastowego zajęcia się przez Lisę zwierzętami zmusiła Liama do pozostania jeszcze trochę w Alp i zaoferowania jej pomocy. Lisa włączyła światła na podjeździe, żeby oświetlić łąkę i zbiegła na trawę. „Mieszczuch!”  – pomyślała, gdy niezdarnie starał się jej pomóc w zaganianiu kóz do zagrody. Kiedy ostatnia koza znalazła się bezpiecznie w zagrodzie, Lisa zaproponował mu, żeby wszedł do środka na herbatę. Nie chciała być niewdzięczna.  Przekonana też była, że wyhamowała już na tyle rozedrgane emocje i odpędziła ponure myśli, że może pozwolić sobie na towarzystwo. Prawda jednak była taka, że wystarczyła jedna aluzja, jedno słowo, żeby cały żal wylał się z jej serca jedną wielką falą. Liam po chwili wahania przyjął zaproszenie. W jej twarzy było coś, co nie pozwalało mu odejść.  Lisa włączyła czajnik, żeby zagotować wodę, wyjęła herbatę z szafki. Mężczyzna tymczasem zdjął stary wełniany sweter Lorenza i zmienił wspinaczkowe obuwie na swoje. Ona kątem oka obserwowała, jak najpierw starannie składa sweter i odkłada go na ławkę pod oknem, a potem idealnie równo układa buty pod ławką tak, aby nawet o milimetr jeden but nie wystawał długością ponad drugim. „To jest jednak choroba!”, przeleciało jej mimowolnie przez głowę.  Na stole w kuchni stał kosz z zeschniętymi z rana kromkami chleba. Kiedy Lisa układała na stole filiżanki do herbaty, zauważyła jego głodny wzrok utkwiony w kosz z chlebem. Ruchem ręki pokazała mu, żeby się poczęstował. Obserwując, jak zachłannie pochłania kromkę za kromką, sama poczuła głód. Kiedy sięgnęła ręką po ostatnią kromkę, ich dłonie na moment się spotkały.

– Ostatnia?  –  zapytał wyraźnie zmieszanym, przekonany, że zjadł wszystko sam. Chciał już cofnąć swoją dłoń, gdy Lisa zaprzeczyła głową.

– Mamy więcej upieczonego chleba.  – powiedziała i ułamała kawałek chleba.

– Kromka pokoju.  – uśmiechnął się i sięgnął po ostatni kawałek chleba w koszyku. – Na zgodę?

Lisa poczuła jak kęs rośnie jej w gardle. „Zgoda.”  – pomyślała, a tłumiona fala emocji ponownie wezbrała w jej sercu.

–  Tylko z kim?  – zapytała głucho i gwałtownie obróciła się od stołu. Resztkami sił woli próbowała jeszcze nie dopuścić do tego, żeby się przy nim rozkleić.  Oparła dłonie o blat kredensu i pochyliła się nad nim. 

– Idź już!

Liam stał nieruchomo z drugiej strony stołu i przyglądał się jej poważnym wzrokiem.

– Nie słyszałeś, co powiedziałam? Chcę zostać sama!

Nie zamierzał narzucać się swoim towarzystwem, więc zdjął z krzesła przewieszoną przez jego oparcie swoją marynarkę i ruszył do wyjścia. Był już u drzwi, jak odwrócił głowę i spojrzał raz jeszcze na Lisę. Ona stała nadal przy kredensie, tyłem odwrócona na do niego, czekając, tylko aby zniknął i dać wreszcie upust swoim rozdygotanym uczuciom.

Marie musiała nieźle podrasować się alkoholem na Viehscheid, żeby w przekornej pijackiej fantazji pocałować nielubianego Georga i uwolnić Dżina z butelki.  Liamowi — przeciwnie — potrzeba było trzeźwej głowy i oczu szeroko otwartych, żeby był w stanie spojrzeć na Lisę bez niechęci. Zdolnym być, zobaczyć ją na nowo i tym razem zrobić pierwszy krok w jej kierunku, bez żadnego zaproszenia. Tej nocy Lisa całą swoją osobą odzwierciedlała spaloną ziemię. Niczym nie przypominała tamtej atrakcyjnej kobiety przy barze, kuszącej go wzrokiem pięcioma minutami zapomnienia. Zmienił nagle zdanie – zawrócił od drzwi i zdecydowanym krokiem podszedł do niej. Położył delikatnie swoje dłonie na jej ramionach, tak żeby nawet nie mogła odczuć ich ciężaru.

– Są takie chwile, że nit nie powinien być sam.  – powiedział cichym głosem. Powiódł oczyma w kierunku sufitu i dodał gorzko, bardziej nawet do siebie, jak do Lisy – Samotność. Cóż to w ogóle jest za dar? 

Ona na te słowa odwróciła się gwałtownie do niego, oprała dłonie i głowę o jego klatkę piersiową i rozpłakała się jak dziecko.  Odepchnięta przez wszystkich najbliższych, bezradna wobec pustki, która ją otaczała dookoła, Lisa łaknęła uczucia i zrozumienia, jak kania dżdżu. W tej chwili, kiedy nawet wróg okazał jej uczucie, to nie mogła mu się oprzeć.  Wystarczyło, że otworzył swoje ramiona, żeby w nie wpadła. Dość było, żeby postawił pierwszą stopę na tej spalonej ziemi, a mógł zagarnąć wszystko.  Pogładził dłonią jej włosy i pozwolił jej wyrzucić z siebie cały żal.

Nie potrafiła, nie chciała pogodzić się z utratą uczuć ojca. Odkąd się urodziła była przecież dla niego najważniejszą istotą pod słońcem, pierwszą w sercu. Teraz tyle, co powietrzem. Pojechała do Monachium dla niego. To dla niego zacisnęła zęby, żeby się tam utrzymać, zdobyć dyplom prawnika i kiedyś odzyskać to, co ich, a co im bezprawnie zabrali Leitnerowie. Wreszcie, żeby ojciec i Marie byli z niej dumni. Ojciec uznał, że zawiodła go zupełnie, zniszczyła swoje życie bezpowrotnie. Marie od tygodni patrzyła na nią niemal ze wzgardą. Wszyscy ją oceniali, nikt nie nawet nie próbował zrozumieć. A ona już 20 lat temu zapłaciła cenę i to wysoką za swoje błędy. Więcej, nadal ją płaciła, bo całe jej życie zawodowe i prywatne szło od kalpy do klapy, od jednego startu do kolejnego. Bez końca, gdyż przeszłość nie chciała odpuścić. Demony przeszłości wracały niezmiennie, zawsze wtedy, kiedy wydawało się jej, że już zostawiła je daleko za sobą.

Zapytała go, czy stosunek jej ojca do niej kiedykolwiek się zmieni. On nie potrafił znaleźć dla niej jednoznacznej odpowiedzi. Liam po prostu nie wyobrażał sobie znaleźć się w butach Hubera. Jednakowoż był również świadkiem bólu, rozpaczy Lisy, to rozumiał, że milczenie z jego strony, jako jedyna odpowiedź, byłoby dla niej grobem. I ta wymuszona odpowiedź, czy raczej niezamierzona podpowiedź Liama: „Może, jak kiedyś urodzisz mu wnuka…”, przywołała nagle w jej głowie wspomnienie, kiedy to w imieniu Marie oznajmiła ojcu, że będzie dziadkiem oraz reakcję ojca na tę wiadomość w stosunku do niej. Twarz Lisy pojaśniała, serce żywiej zabiło. „Tak znowu będzie!”  – podszepnęło jej serce. Wdzięczna za tę iskierkę nadziei, podniosła głowę i spojrzała mu w twarz wdzięcznym wzrokiem. On pochylił nad jej twarzą swoją, ujął w dłonie jej twarz i zaczął całować jej oczy, mokre od łez policzki, zanim poszukał jej ust. Wrogość już opadła. Lody puściły — pomiędzy dwojga wychłodzonych emocjonalnie ludźmi wdarła się czułość.

Marie i Georgowi wystarczyła jedna iskra, żeby ogień wystrzelił wysoko w górę. Tu, żeby roztopić zamarznięte serca, trzeba było dmuchać w krzesiwo i pilnować, aby pierwszy płomień nie zgasł ledwo się zatlił.  Tym bardziej że oni jeszcze kilka godzin wcześniej pałali do siebie tylko nienawiścią, wrogością. Tylko czymże jest nienawiść jak nie brakiem miłości? Tak jak ciemność jest brakiem światła. Wystarczy, żeby czuła dłoń otarła łzy, a zniknie ból. Dość wpuścić mały strumień światła, żeby znikła ciemność. Nie trzeba więcej, jak otworzyć własne serca, żeby przełamać izolację i pokonać dzielący dystans wzajemnej niechęci i niezrozumienia.

Ledwo też wektor uczuć Liama do Lisy się zmienił, żeby za współczuciem przyszedł podziw wobec kobiety obdarzonej wyjątkową odwagą oraz determinacją. Dziś może złamaną, ale jutro gotową znowu stanąć do walki. Nie ma zaś takiego antyfeministy, który dostrzegłszy w kobiecie męstwo, żeby sobie przed nią „nie przykląkł z respektu”. Prawdziwa miłość nigdy nie rodzi się ze współczucia, jej źródłem może być tylko admiracja. Ziarno zostało posiane.

Po tym, jak kilka godzin wcześniej przyszło mu wraz Lorenzem pokonać trzy szczyty Höfats – Westgipfel, Zweiter Gipfel i Mittelgipfe, żeby się dostać do braci Leitnerów na Höfatsscharte, gdy zabierało ich pogotowie górskie helikopterem do szpitala, wydawało się Liamowi, że swój limit zdobytych gór na dziś zakończył. Dał z siebie wszystko. Jednak życie, jak zawsze, zaskoczyło i jego – czwarty szczyt Ostgipfel nadal czekał i wzywał do podjęcia wyzwania. A góra, jak to góra, wystarczy jeden niewłaściwy krok, a zrzuci każdego alpinistę na dół – w przepaść. Tylko od czego on miał swój charakter, którego oś wyznaczały niezmiennie cierpliwość, przekora i ambicja? Samokontrola już puściła, maska opadła, pozostał ten męski ambit, żeby te łzy rozpaczy zamienić na łzy szczęścia. Wszystkie negatywne uczucia, które nagromadziły się między nimi przez ostatnie tygodnie rozproszyły się i rozpłynęły w mroku nocy, żeby następnie zniknąć wraz z nią, gdy przyszedł świt. Zanim nad horyzontem zajaśniała planeta Wenus zwiastująca nadejście nowego dnia i ostatni — Wschodni Szczyt też został zdobyty. Tabula rasa – Lisa i Liam wrócili na start.