Nürnberg. Managementvertrag und Partnergesellschaft.

Während ihrer zwei Monate in Nürnberg hatte Mirjam bereits begonnen, sich bei Jan einzuleben. In den ersten Wochen, in denen Jan krankgeschrieben war, widmete er seine ganze Zeit seinen beiden Gästen, zeigte ihnen die Sehenswürdigkeiten der Stadt und löste ihre Probleme. Vom ersten Tag an sorgte Jan dafür, dass Mirjam und ihre Tochter sich wohlfühlten und dass es ihnen an nichts fehlte. Er stellte ihnen sein Schlafzimmer zur Verfügung und setzte sich im Wohnzimmer auf das Sofa. Als Mirjam sah, dass er seine Schlafstätte oft auf den Boden verlegte, fühlte sie sich natürlich unwohl, denn sie wusste, dass er rekonvaleszent war.  Oft stand er von der Couch oder der Parkbank auf und fühlte sich schwindlig. Seine Knochen und seine Milz hatten Georgs Wut standgehalten, aber er war schwer angeschlagen, und da er nicht mehr jung war, benötigte sein Körper Zeit, um sich zu erholen. Jan konnte Mirjams Bedenken jedoch schnell ausräumen: „Für eine Wirbelsäule von fast fünfzig Jahren gibt es kein Bett über dem Boden“.  Leas Umgebung war bald mit Teddybären, Puppen, Spielen und Büchern gefüllt. Aber das Wichtigste für Jan war es, Leas Gefühle zu erreichen. Und das war eine echte Herausforderung für einen Therapeuten, der sich 25 Jahre lang fast ausschließlich mit Problemen von Erwachsenen befasst hatte.  Er war jedoch hartnäckig und wusste, dass er nicht scheitern durfte.  Isaak besuchte sie kaum. Er kam einmal kurz nach ihrer Ankunft zum Abendessen und tauchte nie wieder auf. Jan war sehr darauf bedacht, den Schein zu wahren, wo er lebte. Mirjam wusste natürlich, dass sie sich fast täglich sahen.  Jans Praxis befand sich dort, wo auch Isaaks Praxis war, nämlich in dem Haus, das Isaaks Eltern hinterlassen hatten und in dem dieser zusammen mit einer Labradorhündin und vier Katzen im ersten Stock wohnte. Als Jan zu seiner Arbeit zurückkehrte, musste Mirjam Zeit für sich und Lea einplanen. Jan verbrachte nicht viel Zeit in seiner Wohnung – seine Arbeit in der Klinik, seine Privatpraxis, die Besuche bei seinen Patienten zu Hause und die Bewältigung der vielen Probleme, die sie hatten, nahmen den größten Teil seines Tages in Anspruch. Die drei verbrachten die Abende und Wochenenden gemeinsam. Fast wie eine Familie. Sie kochten gemeinsam etwas, nach dem Essen spielten sie zu dritt ein Spiel, und wenn Lea eingeschlafen war, sahen sie sich gemeinsam einen Film an oder verbrachten den Abend bei einem Glas Wein mit Gesprächen. Niemals langweilig. Mirjam ertappte sich immer öfter dabei, dass dieses Familienmodell, bei dem der Mann nach dem Essen nichts mehr von ihr will, ihr perfekt gefällt. Das tägliche Programm war nicht sehr reichhaltig. Morgens, nach dem Frühstück, gingen sie meist in den Park, wo sie Rad fuhren oder Rollschuh liefen, dann gab es eine gemeinsame Mahlzeit, und nachmittags: Kino, Eis essen, manchmal Schwimmbad. Was sie am meisten beunruhigte, war, dass Lea keinen Kontakt zu anderen Kindern aufnahm, was vorher nie ihr Problem gewesen war, sondern an ihrem Rock klebte. Außerdem hatte sie oft den Eindruck, dass Lea ihre Spielgefährtin war und nicht sie für ihre Tochter. Mirjam mied Galerien und Straßen mit Geschäften, denn sie kannte sich und Lea. Vor allem seit ihrer Trennung von Jean-Pierre bestand ihr Budget aus dem Unterhaltsgeld für Lea. Sie war noch nie eine sparsame Esserin gewesen, und nun lag es an ihr, jeden Euro wie den letzten Chip im Casino zu verwenden – ihn zu verjubeln, damit er sich nicht als der letzte herausstellt. Und das war neben Leas Wohlergehen Mirjams zweite, wenn nicht sogar die gleiche Sorge. Ihre Sucht hatte sie hinter sich gelassen, aber ihre Stimmung war nicht mehr dieselbe, denn ihre Probleme waren immer noch ungelöst. Um das Sorgerecht für Lea wiederzuerlangen, muss sie dem Gericht nachweisen, dass sie finanziell unabhängig ist. Bislang hat sie noch keine positive Antwort auf ihre Bewerbungen erhalten. Ihre Qualifikationen waren hoch – sie hatte seit ihrem Universitätsabschluss nichts anderes getan, als sie zu verbessern. Ihr CV war beeindruckend in Bezug auf Kurse, Ausbildung in Management und Business, aber schlimmer in Bezug auf berufliche Erfahrung – Armut und Elend.  Und sie hatte offensichtlich hohe Ziele.  Von Zeit zu Zeit schlug Jan sanft vor, sie solle ihre Erwartungen ein wenig herunterschrauben, dann würde sie sicher eine positive Antwort bekommen.  Leider würde Mirjam sofort nervös werden: „Warum habe ich das alles getan, um eine Rezeptionistin oder Sekretärin zu werden?“ Mirjams Plan war viel umfassender als nur die Wiedererlangung ihrer eigenen Sorgerechte – sie beabsichtigte, Georg vollständig aus dem Leben ihrer Tochter zu entfernen. Die Dinge sollten sich ändern. Erst dann würde sie Lea in Sicherheit wissen. Aber im Moment war die Situation so, dass die Polizei jederzeit vor der Tür auftauchen und Lea mitnehmen konnte. Je weniger Georg über sie wusste, desto besser, also suchte sie keinen Kontakt zu ihrem Ex. Sie muss alle Trümpfe aus dem Ärmel ziehen und der Gegenseite vor Gericht keine Argumente liefern. Außerdem brauchte sie einen neuen Anwalt, der sie nicht wie den Vorgänger in die Pfanne hauen und reinlegen würde. Also schaute sie sich gelegentlich Websites und Foren mit Bewertungen bayerischer Anwälte an.  Wo immer sie konnte, äußerte sie ihre Meinung über Achenbach, wobei die Worte: inkompetent, unqualifiziert, unfähig, ungebildet, dilettantisch, Amateur, Flasche, Debütant usw. den Kern der Aussage bildeten. Natürlich immer mit ihrem Vor- und Nachnamen unterzeichnet. „Unverschämt bis zum Schluss“, dachte Mirjam, als sie eine Antwort von ihm auf der offiziellen Seite seines Anwaltsbüros erhielt: „Ich wünsche Ihnen alles Gute und vor allem Gesundheit.“ Die Frau bedauerte zunehmend, dass sie keine Klage gegen den Anwalt eingereicht hatte. Dann war da noch die Sache mit Leas Ferien. Bevor Lea in der Stadt zur Schule ging, musste sie auf dem Land etwas für sie organisieren. Und hier wieder die Schwellen: erstens – Geld, zweitens – Georgs Einverständnis, wenn sie sie irgendwo ohne sie hinschicken musste. Die Lösung der meisten Probleme kam mit ihrem Besuch in Jans Praxis. Die Gelegenheit, einen Blick hinter die Kulissen zu werfen, ergab sich, als sich der Sohn der Sprechstundenhilfe beim Fahrradfahren den Arm brach und Jan mit Isaak ohne Hilfe dastand. Während Mirjam nicht einmal in Erwägung ziehen wollte, sich für eine ähnliche Stelle zu bewerben, bot sie nun sofort ihre Hilfe an. Die Tatsache, dass die Labradorhündin Bella gerade Junge geworfen hatte, ermöglichte es ihr, ihre Tochter allein zu lassen. Isaaks Haustiere  haben Lea völlig absorbiert. Alle Bemühungen von Jan und Mirjam, die Ereignisse am Leitnerhof aus Leas Gedächtnis zu löschen, schienen vergeblich zu sein.

Es genügte jedoch, dass Lea die Schwelle des Zimmers, in dem sich die sechs Welpen befanden, überschritt, damit die Traurigkeit und die Nachdenklichkeit, die immer wieder zu ihr zurückkehrten, wenn ihre Mutter sie für fünf Minuten allein ließ, aus ihrem Gesicht verschwanden. Und es dauerte keine Viertelstunde, bis Lea allen Tieren in Isaaks Wohnung hinterherlief, und das fröhliche Lachen des kleinen Mädchens mischte sich mit dem Quieken und Winseln der kleinen Labradore und dem Geschrei der vier Kater. Was weder ein erfahrener Therapeut noch eine liebevolle Mutter über Wochen hinweg schaffen konnte, schafften vier Katzen und sechs Welpen an einem Nachmittag. Mirjam verstand nicht, warum Jan und Isaak die Praxis nicht gemeinsam betrieben, sondern alles getrennt war. Das Geheimnis wurde gelüftet, als sie sich Jans Patientenakten ansah und verstand, wie sich sein therapeutisches Geschäft gestaltete. Jan hatte den Papierkram nicht im Griff – es schien ihn überhaupt nicht zu interessieren, die Dienstangelegenheiten lagen brach.  Dieses Chaos hatte jedoch eine gewisse Logik. Viele, wenn nicht sogar die Hälfte seiner Privatpatienten waren ausgesprochen gemeinnützig – wohltätig. Außerdem wurden ihre Probleme oft sehr ausführlich dargestellt, nur um eine Grundlage dafür zu schaffen, dass sie vom Staat und von der Stadt eine angemessene Unterstützung erhalten und so wieder auf die Beine kommen können. Als sie abends zu dritt in Isaaks Wohnung saßen, sagte sie, was sie über sein Geschäft dachte:

„Jan, wie kannst du so leichtsinnig sein? Ihr lebt nur bis zur ersten Finanzprüfung!“

„In Isaaks Praxis funktioniert alles einwandfrei.“

„Irgendjemand muss ja überleben.“ Isaak lachte.

„Trotz alledem.“

„Offensichtlich habe ich von all den großartigen Eigenschaften meines Vaters nur eine geerbt – eine Abneigung gegen Papierkram“, sagte Jan leicht. Doch als er an Mirjams Gesicht sah, dass sie sich über seine Unachtsamkeit am wenigsten amüsierte, fügte er nach einer Weile hinzu: „Es ist richtig, dass sich endlich jemand darum kümmern sollte.  Doch für unsere unersetzliche Luisa ist das eine zu große Aufgabe.“

„Ich bin überrascht, dass sie überhaupt hier arbeiten will. Jeder zweite Patient, den du behandelst, befindet sich außerhalb des offiziellen Systems.“

„Menschen, die wirklich die Hilfe eines Psychotherapeuten brauchen, haben meist kein Geld dafür.  Ihr Leben ist in jeder Hinsicht eine Katastrophe“, entgegnete Jan, nur um sofort darauf hinzuweisen: „Aber ich habe auch solche, die sich an der Brieftasche ziehen lassen.“

„Wenn man weiß, wie“, sagte Mirjam mit einem mitleidigen Blick.

„Wenn man weiß, wie“, wiederholte Isaak mit einem Lachen.

Mirjam, die schließlich beschloss, dass sie die Einzige war, die sich über den Zustand von Jans Praxis Sorgen machte und dass es nicht ihre Sache war, sagte in einem leichteren Ton: „Wie ich sehe, Isaak, nimmst du Jan mit allen Leckereien mit.“

„Nicht ohne Gegenleistung“, erwiderte Jan und schaute sich in Isaaks Menagerie und in den Papieren und Lappen um, in die seine Welpen gepinkelt hatte.

„Ja, das Unordnung in den Patientenakten kann nur mit der Unordnung in dieser Junggesellenwohnung verglichen werden.“

„Weißt du, Mirjam, warum packst du nicht den Stier bei den Hörnern und bringst den Stall von Augias in Ordnung, anstatt uns zu schimpfen!“, sagte Jan provokant.

„Bevor ich antworte, nur um genau zu sein: Meinst du den Stall in deiner Praxis oder hier?“

„Wir werden die Böden selbst waschen“, sagte Isaak schnell.

„Natürlich geht es darum, die Praxis zu leiten.“

„Mm. Diese Corrida passt zu mir. Ich stelle jedoch Bedingungen.“

„Wir sind ganzen Ohres“, erwiderte Jan und warf einen Blick auf Isaak, der ihm nur mit einer Geste zu verstehen gab, dass er auf Mirjams Vorschläge wartete.

Mirjam nahm einen Bleistift, dann zog sie ein leeres Blatt Papier aus dem Block, auf dem Lea zeichnete, und gab es Jan.

„Nun, notiere dich, was ich sage, Jan. Erstens: Ihr schließt eine Partnergesellschaft. Ich werde nicht zwei Praxen leiten. Zweitens: Ich setze eine Obergrenze für deine „Rotkreuz-Patienten“ und die Bedingungen, unter denen sie hier behandelt werden sollen. Es sei denn, wir gründen gleich eine wohltätige Stiftung?“

„Gut. Weiter geht’s.“

„Drittens: Das ist mein Gehalt.“ ​Mirjam hielt einen Moment inne, schaute die beiden potenziellen Partner an, als ob sie etwas in ihrem Kopf überlegte, und sagte schließlich: „So viel wie Isaak verdient.“

„Eine vernünftige Wahl.“

​„Das ist noch nicht alles. Außerdem möchte ich 25 Prozent der Gewinne des Unternehmens.“

„Von null und nichtig ist es nicht viel“, erwiderte Jan, der im Allgemeinen dafür sorgte, dass es nicht an Geld für die Rechnungen mangelte und von seinem Gehalt in der Klinik lebte. „Hier gibt es keine Gewinne, soweit du weißt.“

„Es ist meine Aufgabe, dafür zu sorgen, dass sie von jetzt an da sind … und wie lautet eure Antwort, Jungs?“

„Eine Partnergesellschaft ist fast wie eine Ehe.“ Jan gluckste unwillkürlich, „Isaak?“

„Eines Tages muss man aufhören, ohne Trauschein leben“, warf Mirjam ein.

„Ich glaube, ich muss mir überlegen, ob ich lieber frei oder reich sein möchte“, erwiderte Isaak ein wenig scherzhaft, der, wie es sich für einen Rationalisten gehört, Zeit benötigte, um über Mirjams Vorschlag nachzudenken.

„Er möchte einen Ring mit einem Karat“, sagte Jan bedeutungsvoll.

„Das würde ich auch gerne“, sagte Mirjam unwillkürlich amüsiert. „Apropos Heiraten. Weil ich es vergessen habe, schlage ich vor, dass wir erst einmal fünf Jahre lang heiraten.“

„Okay. Ich denke, es ist an der Zeit, dieser Praxis eine sinnvolle Form zu geben, Jan. Ich bin sehr dafür.“

„Dann denke ich, dass wir eine Managerin haben.“

Mirjam streckte ihre Hand aus, Isaak und Jan reichten ihr die ihre.

„Das Genelements-Agreement liegt hinter uns. Eure Sorge ist es, einen Anwalt zu finden und den Papierkram zu erledigen.“

„Ich denke, wir haben etwas zu feiern“, sagte Jan und stand gleichzeitig auf.

„Wir werden feiern, wenn der Vertrag fertig ist.“   Mirjam stoppte Jan.   Sie wollte bereits mit Lea nach Hause gehen und die zukünftigen Partner in Ruhe lassen.

„Lea, Schätzchen, verabschiede dich von deinen Lieblingen. Du wirst sie morgen wieder besuchen.“ Mirjam stand auf und ging zu Lea hinüber.

„Ich bleibe noch ein bisschen länger.“

„Klar. Feiert eure Verlobung.“

„So eine Chefin kann man ertragen.“ Isaak warf einen Blick auf Jan.

„Ah Jan, mach nur nicht zu viel Licht und Lärm, wenn du zurückkommst!“

„Sie hat bereits das Sagen“, erwiderte Jan mit einem entsprechenden Gesicht.

 Mirjam sammelte ihre Sachen und die ihrer Tochter ein, während Lea sich von Isaak und Jan verabschiedete. Auf dem Weg nach draußen schaute sie in das strahlende Gesicht ihrer Tochter und dachte schließlich mit leichtem Herzen, dass sie ihre größten Sorgen hinter sich gelassen hatte. „Jetzt kann es nur noch besser werden.“

 Während Jan und Isaak in den nächsten Tagen mit den Formalitäten ihrer neuen Partnerschaftsgesellschaft beschäftigt waren, wühlte sich Mirjam langsam durch die Dokumente, Rechnungen, Verträge usw. der Praxis. Da Luisa bereits zurückgekehrt war, fiel es ihr leichter, zur Sache zu kommen.  Luisa, die niemanden hatte, bei dem sie ihren zehnjährigen Sohn Olaf lassen konnte, nahm ihn mit.  Lea hat auch einen Begleiter zum Spielen bekommen. Von da an streiften nicht nur die Katzen und Welpen durch Isaaks Haus, sondern auch die zwei Kinder, die ihnen nachliefen. Am Abend suchte Lea zusammen mit Isaak ein neues Zuhause für die Welpen.   Natürlich wollte Lea eine behalten.  Mirjam musste jedoch Leas Drang stoppen. Solange sie mit Jan zusammenwohnten, mussten sie seine Meinung respektieren. Lea gewann Jan schnell für sich, und bald wurde beschlossen, dass die kleine Labradorhündin Cheri, sobald sie von ihrer Mutter getrennt war, zu ihnen kommen sollte. Für Jan war klar, dass Mirjam, bevor Cheri erwachsen war, bereits eine Wohnung für sich und ihre Tochter gefunden haben würde. 

 Schließlich kam der Tag, an dem die Formalitäten erledigt werden würden. Die drei hatten um 15 Uhr einen Termin in der Anwaltskanzlei.  Lea war, wie jeden Tag, bei Isaak zu Hause und wurde von Luisa betreut.  Es war erst elf Uhr, als Mirjam ihren Kleiderschrank durchsuchte. Sie war bereits mit Jan in der Anwaltskanzlei verabredet.  Als Jan dann plötzlich im Haus auftauchte, konnte sie ihre Überraschung nicht verbergen. Ohne ein Wort zu sagen, ging Jan zum Sofa hinüber, setzte und wischte sich mit beiden Händen das Gesicht ab.

„Ich fürchte, wir müssen den heutigen Termin mit dem Anwalt und … die Sache mit unserer Partnerschaftsgesellschaft verschieben.“

„Hatten du und Isaak einen Streit?“

Jan schüttelte nur verneinend den Kopf.

„Mein Vater ist im Krankenhaus. Er hatte einen Schlaganfall. Ich muss sofort ins Allgäu fahren.“

Ohne auf Mirjams Reaktion zu warten, stand er auf und ging ins Schlafzimmer, um seine Sachen zu packen. Mirjam folgte ihm.

„Wir kommen mit dir.“

Norymberga. Kontrakt menadżerski i spółka partnerska.

Przez dwa miesiące pobytu w Norymbergi Mirjam zaczęła się już u Jana zadamawiać. Przez pierwsze tygodnie, kiedy Jan przebywał na zwolnieniu lekarskim, poświęcał czas swoim dwóm gościom w całości, pokazując im co większe atrakcje miasta oraz rozwiązując ich problemy. Jan od pierwszego dnia dbał, żeby Mirjam z córką się u niego jak najlepiej czuły i niczego im nie brakowało. Udostępnił im swoją sypialnię, sam przenosząc się do salonu na kanapę. Mirjam widząc, że często przenosi spanie na podłogę, czuła się naturalnie niezręcznie, wiedziała przecież, że jest rekonwalescentem.  Często podnosząc się z kanapy czy ławki w parku, miał zawroty głowy. Jego kości, śledziona wytrzymały wprawdzie furię Georga, ale poobijany był mocno, a że młody już nie był, więc organizm potrzebował czasu, żeby dość do siebie. Jan szybko jednak potrafił usunąć skrupuły Mirjam: „Dla prawie pięćdziesięcioletniego kręgosłupa nie ma posłania nad podłogę”.  Lei otoczenie wnet zapełniło się pluszakami, lalami, grami, książkami. Jednak najważniejsze było dla Jana dotrzeć do emocji Lei. I było to prawdziwe wyzwanie dla terapeuty, który od 25 lat zajmował się prawie wyłącznie rozwiązywaniem problemów dorosłych.  Był jednak uparty i wiedział, że nie może zawieść.  Isaak praktycznie ich nie odwiedzał. Przyszedł raz na kolację zaraz po ich przyjeździe i więcej się nie pokazał. Jan bardzo dbał o pozory, gdzie mieszkał. Mirjam oczywiście wiedziała, że widują się prawie że codziennie.  Jana praktyka znajdowała się tam, gdzie Isaaka – to jest w domu po rodzicach Isaaka, gdzie ten na piętrze mieszkał wraz z suczką labradorką oraz czteroma kocurami. Kiedy Jan powrócił do swoich zajęć, Mirjam musiała sobie i Lei sama organizować czas. Jan za dużo czasu w swoim mieszkaniu nie spędzał – praca w klinice, praktyka prywatna, odwiedzanie swoich podopiecznych w ich domach, załatwianie dla nich licznych spraw, z którymi sobie nie radzili, zajmowało mu większość część dnia. Wieczory i weekendy spędzali już w trójkę. Niemal jak rodzina. Coś upichcili razem, pograli w trójkę w jakąś grę po kolacji, a kiedy Lea zasnęła, to obejrzeli razem film, czy spędzili wieczór przy lampce wina na rozmowie. Nigdy nudnej. Mirjam coraz częściej łapała się na tym, że ten model rodziny, gdzie po kolacji facet nic od niej nie chce, bardzo jej odpowiada. Program dnia nie był zbyt bogaty. Rano, po śniadaniu zwykle szły do parku, gdzie jeździły na rowerze czy rolkach, potem jakieś wspólny posiłek, a po południu: kino, lody, czasem basen. To, co ją najbardziej niepokoiło to okoliczność, że Lea nie nawiązuje żadnych kontaktów z innymi dziećmi, co nigdy wcześniej nie było jej problemem, tylko trzyma się kurczowo jej spódnicy. Do tego często miała przy tym wrażenie, że to Lea jest jej towarzyszem zabawy, wyprawy, a nie ona córki. Galerie, ulice ze sklepami Mirjam omijała szerokim łukiem, bo znała siebie i Leę, a od rozstania z Jean–Pierre’em jej budżet to były alimenty na Leę. Nigdy nie należała do oszczędnych, a teraz przyszło jej obracać każde euro jak ostatni żeton w kasynie – dmuchać, żeby nie okazało się tym ostatnim. I było to drugie, jeśli nie równorzędne obok Lei samopoczucia zamartwienie Mirjam. Uzależnienie wprawdzie zostawiła już za sobą, ale z nastrojem różnie bywało przy problemach, które ciągle pozostawały nierozwiązane. Jeśli miała odzyskać prawa rodzicielskie do Lei, to musi wykazać przed sądem, że jest samodzielna finansowo. Tylko na razie, to na żadne aplikacje o pracę pozytywnego odzewu nie dostała. Kwalifikacje miała wysokie – od ukończenia studiów nic innego nie robiła, jak je nieustannie podnosiła. Jej CV, jeśli chodzi o kursy, szkolenia z zakresu zarządzania, biznesu było imponujące, gorzej było z doświadczeniem zawodowym – tu bida z nędzą.  A mierzyła oczywiście wysoko. Jan od czasu do czasu delikatnie sugerował, żeby trochę odpuściła, jeśli chodzi o pułap, a wtedy na pewno dostanie jakąś pozytywną odpowiedź.  Niestety, Mirjam natychmiast się napinała, że po co ona to wszystko robiła, żeby recepcjonistką czy sekretarką zostać?  A jej plan był dużo szerszy niż tylko odzyskanie własnych praw rodzicielskich — Mirjam zamierzała wyeliminować Georga zupełnie z życia ich córki. Rzecz miała się odwrócić. Dopiero wtedy poczuje, że Lea jest bezpieczna. Tyle że na razie sytuacja była taka, że w każdej chwili pod drzwiami mogła pojawić się policja i zabrać Leę. Dlatego im mniej o niej Georg wiedział, tym lepiej. Nie szukała więc żadnego kontaktu z byłym. Musi zebrać wszystkie atuty w rękawie i nie dać żadnego argumentu stronie przeciwnej, kiedy pójdzie do sądu. Potrzebowała też nowego adwokata, co by nie zdarł z niej skóry i nie załatwił jak poprzedni. Przeglądała więc od czasu do czasu strony i fora z opiniami o bawarskich adwokatach.  Przy okazji, gdzie tylko mogła, to wyrażała swoją opinię na temat Achenbacha, w której słowa: niekompetentny, niewykwalifikowany, nieudolny, niedouczony, dyletant, amator, patałach, debiutant, etc., stanowiły esencję wypowiedzi. Oczywiście zawsze podpisaną imieniem i nazwiskiem. „Bezczelny do końca” – pomyślała Mirjam, kiedy na oficjalnej stronie z biura adwokata dostała od niego odpowiedź: „Życzę zdrowia i wszystkiego dobrego”. Kobieta coraz częściej żałowała, że nie wniosła na adwokata skargi. Pozostawała jeszcze sprawa wakacji Lei. Zanim wróci do szkoły w mieście, to musi jej coś zorganizować na łonie natury. A tu znowu progi: raz — pieniądze, dwa — zgoda Georga, gdyby musiała wysłać ją gdzieś bez siebie. Rozwiązanie większości problemów przyszło wraz jej wizytą w praktyce Jana.  Okazja zaś przyjrzenia się kulisom praktyki nadarzyła się, kiedy syn ich recepcjonistki złamał na rowerze rękę i zostali bez pomocy. O ile Mirjam nawet rozważyć nie chciała ubiegania się o podobną pracę, tak teraz natychmiast zaoferowała się z pomocą. Okoliczność zaś, że labradorka Bella akurat się oszczeniła, sprawiła, że mogła córkę zostawić samej sobie. Zwierzyniec, który miał u siebie Isaak pochłonął bez reszty Leę. Wszystkie dotychczasowe starania Jana i Mirjam, żeby wymazać z pamięci Lei wydarzenia z Leitnerhof, wydawały się spełzać na niczym. Wystarczyło jednak, że Lea przekroczyła progi pokoju, gdzie znajdowało się sześcioro szczeniąt, żeby z twarzy dziewczynki zniknął smutek, zamyślenie i oderwanie, które stale powracało u niej, gdy tylko matka na pięć minut pozostawiła ją samej sobie. I nie potrzeba było kwadransa, żeby Lea biegała już za całym zwierzyńcem po mieszkaniu Isaaka, a wesoły śmiech dziewczynki przeplatał się z piskiem, skamleniem małych labradorów i wrzaskiem czterech kocurów. Czego nie mogli dokonać ani doświadczony terapeuta, ani czuła matka przez długie tygodnie, to zrobiły w jedno popołudnie cztery koty oraz sześć szczeniaków. Mirjam nie rozumiała, dlaczego Jan i Isaak nie prowadzą praktyki wspólnie, tylko wszystko jest oddzielne. Tajemnica się wydała, kiedy zajrzała do dokumentacji pacjentów Jana i zrozumiała jak się ten jego terapeutyczny biznes kręci. Jan zupełnie nie panował nad papierami – to go zdawało się w ogóle nie interesować, sprawy z urzędami leżały odłogiem.  W tym chaosie była jednak pewna logika. Sporo, jeśli nie połowa jego prywatnych pacjentów była zdecydowanie niedochodowa — charytatywna. W dodatku ich problemy często mocno ponaciągane, żeby tylko dać podstawę do uzyskania dla nich odpowiedniej pomocy od państwa, miasta i w ten sposób pomóc im stanąć na nogi. Kiedy wieczorem siedzieli w mieszkaniu Isaaka, dała upust temu, co myśli o jego interesie:

– Jan, jak możesz być tak niefrasobliwy? Żyjecie tylko do pierwszej kontroli!

– Isaaka praktyka prowadzona jest bez zarzutu.

– Ktoś musi przeżyć. – roześmiał się Isaak.

– Mimo wszystko.

– Widocznie ze wszystkich wspaniałych zalet mego ojca, odziedziczyłem jedną cechę – wstręt do papierkowego kramu.  – powiedział jak zawsze lekko Jan. Widząc jednak po minie Mirjam, że ją by najmniej bawi jego beztroska, dodał po chwili:

 – Ale rzeczywiście ktoś powinien to wreszcie ogarnąć. Tyle że dla naszej niezastąpionej Luisy to zbyt wygórowane zadanie.

– Dziwę się, że w ogóle chce tu pracować. Co drugi twój pacjent jest poza oficjalnym systemem.

– Ludzie, którzy naprawdę potrzebują pomocy psychoterapeuty, zwykle nie mają na nią.  Ich życie to katastrofa pod każdym względem. – odparł zarzut Jan, żeby zaraz jednak zaznaczyć:

 – Ale mam też takich, których można pociągnąć za portfel.

–  Jeśli się wie jak. – odparła z odpowiednia miną Mirjam.

– Jeśli się wie jak. – powtórzył z ubawem na ustach Isaak.

Mirjam, która uznała w końcu, że tylko ona tu przejmuje się stanem praktyki Jana, a to przecież nie jest jej zmartwienie, powiedziała już lżejszym tonem:

– Widzę, Isaak, że bierzesz Jana z całym dobrodziejstwem inwentarza.

– Nie bez wzajemności. – odparł Jan, rzucając przy tym spojrzeniem po menażerii Isaaka oraz porozkładanych wszędzie na podłogach papierach i szmatach, w które sikała jego czteronożna czeredka.

– Ta, bałagan w dokumentacji twoich pacjentów jedynie z bałaganem w tej garsonierze można zestawić.

– Wiesz co, Mirjam, zamiast nas łajać, to może weźmiesz byka za rogi i uporządkujesz tę stajnię Augiasza. – rzucił nagle zaczepnie Jan.

– Zanim odpowiem, to tak gwoli ścisłości, chodzi ci o stajnię w twoim gabinecie, czy tu?

– Podłogi sami wymyjemy. –  szybko odparł Isaak.

– Oczywiście, że chodzi o poprowadzenie praktyki.

– Mhm. Ta korrida mi odpowiada. Stawiam jednak warunki.

– Zamieniamy się w słuch. – odparł Jan, rzucając jednocześnie spojrzenie na Isaaka, który tylko gestem dał znać, że czeka na propozycje Mirjam.

Mirjam wzięła ołówek, po czym wyrwała jedną czystą kartkę z bloku, w którym rysowała Lea i podała Janowi.

– No to notuj, Jan! Po pierwsze, zawiązujecie spółkę partnerską. Dwóch praktyk prowadzić nie będę. Dwa, to ja od teraz zakreślam limit twoich caritasowych pacjentów oraz warunki, na jakich oni tu będą leczeni. Chyba że od razu zawiązujemy fundację charytatywną?

– OK. Mów dalej.

– Trzy, to moje uposażenie. – Mirjam zatrzymała się na moment, spojrzała po jednym i drugim potencjalnym wspólniku jakby coś w głowie rozważała, wreszcie rzuciła – Równe pensji Isaaka.

– Rozsądny wybór.

– To nie wszystko. Chcę też 25 procent od zysków spółki.

– Od null to nie jest dużo.  – odparł Jan, który zasadniczo pilnował, żeby nie brakło tu na rachunki, a żył z pensji w klinice. –  Tu zysków raczej nie ma, jeśli się zdążyłaś zorientować.

– Moja w tym głowa, żeby teraz już były … Więc jak chłopcy?

– Spółka partnerska to prawie jak małżeństwo. – rzucił mimowolnie Jan – Isaak?

– Kiedyś trzeba zakończyć etap życia na kocią łapę. – wtrąciła Mirjam.

– Chyba muszę się zastanowić, czy wolę być wolny, czy bogaty. –  odparł trochę żartem Isaak, który, jak na racjonalistę przystało, potrzebował czasu na rozważenie propozycji Mirjam.

– Chciałby pierścionek z karatem. – rzucił wymownie Jan.

– Też bym chciała. –  powiedziała mimowolnie rozbawiona Mirjam – À propos małżeństwa. Bo zapomniałabym, proponuję, że ślub bierzemy na początek na pięć lat.

– OK. Chyba już czas nadać tej praktyce jakąś sensowną formę, Jan. Ja jestem za.

– To chyba mamy menadżerkę.

Mirjam wyciągnęła rękę, Isaak i Jan dołączyli swoje.

– To gentlemen’s agreement mamy za sobą. Wasze zmartwienie, żeby załatwić prawnika i formalności.

– Chyba trzeba to uczcić. – powiedział Jan, jednocześnie wstając.

– Świętować będziemy, jak będzie umowa. – Mirjam powstrzymała zapędy Jana. Wstała i podeszła do Lei.  Chciała już zabrać się z Leą do domu i zostawić przyszłych wspólników samych.

– Lea, kochanie, pożegnaj się ze swoimi podopiecznymi. Jutro znowu ich odwiedzisz.

– Ja jeszcze trochę zostanę.

– Jasne. Po świętujcie sobie zaręczyny. 

– Taką szefową da się znieść – Isaak rzucił spojrzenie na Jana.

– Ach Jan, tylko nie świeć wszystkich świateł i nie hałasuj za bardzo, jak wrócisz!

– Już rządzi. – odparł Jan z odpowiednią miną.

 Mirjam pozbierała swoje i córki rzeczy, kiedy Lea żegnała się z Isaakiem i Janem. Wychodząc spojrzała na rozjaśnioną twarz swojej córki i wreszcie z lekkim sercem pomyślał o tym, że zostawiła za sobą największe zmartwienia. „Teraz może być już tylko lepiej.”

Kiedy przez kolejne dni Jan z Isaakiem zajęci byli załatwianiem formalności ich nowej spółki, Mirjam powoli przedzierała się przez dokumenty, rachunki, umowy itd. praktyki, a że wróciła już Luisa, to łatwiej jej było się za to wszystko i zabrać.  Jako że Luisa nie miała z kim zostawić swojego syna – 10-letniego Olafa, to przyprowadziła go ze sobą.  Lea zyskała do zabawy towarzysza. Od tej pory po domu Isaaka buszowały już nie tylko koty, szczeniaki, ale jeszcze biegające za nimi dwoje dzieci. Wieczorem zaś Lea z zaangażowaniem poszukiwała wraz z Isaakiem dla swoich podopiecznych nowych domów.  Oczywiście jednego chciała zatrzymać.  Mirjam jednak musiała powstrzymać zapędy Lei. Póki mieszkają u Jana, muszą szanować jego zdanie. Lea szybko wzięła pod włos Jana. I tak wkrótce zapadała decyzja, że mała labradorka Cheri, jak tylko zostanie oddzielona od matki, to trafi do nich. W końcu jasne było dla Jana, że zanim Cheri wyrośnie, to Mirjam znajdzie już mieszkanie dla siebie i córki. Przyszedł wreszcie dzień doprowadzenia formalności do końca. Byli w trójkę umówieni w kancelarii na 15 tą. Lea była jak co dzień teraz, w domu Isaaka pod opieką Luisa.  Była dopiero jedenasta, gdy Mirjam przeglądała swoją garderobę. Z Janem umówiona była już w kancelarii.  Kiedy więc nagle Jan pojawił się w domu, nie kryła zdziwienia. Jan bez słowa podszedł do kanapy, usiadł i przetarł twarz obiema rękami:

– Obawiam się, że musimy odłożyć dzisiejszy termin z prawnikiem i … w ogóle sprawę spółki.

– Pokłóciliście się z Isaakiem?

Jan tylko potrząsnął przecząco głową.

– Mój ojciec jest w szpitalu. Miał wylew. Muszę natychmiast jechać do Allgäu.

Nie czekając na reakcję Mirjam, wstał i poszedł do sypialni pakować swoje rzeczy. Mirjam podążyła za nim.

– Jedziemy z tobą.